Met haar armen om haar heen geslagen liep Capri door het voor haar nieuwe district. Volgens de seizoenen die bij haar bekend waren zou het warm genoeg moeten zijn om in haar shirt rond te kunnen lopen, maar hier had ze het zelfs in haar warmste vest nog koud. Misschien dat het feit dat het ding vol gaten zat er mee te maken had, maar veel keuze had ze niet. Dus liep ze stevig door in de hoop dat de beweging haar kon opwarmen.

Alles was de afgelopen dagen snel gegaan. Vier dagen terug kwamen de eerste geruchten naar buiten, een dag later werden de eerste treinladingen aan spullen weggehaald. Eergisteren werd besloten dat toch ook de bewoners van district 3 waardevol genoeg waren om in leven te houden. Gisteravond konden de Moreno’s dankzij hun connecties met de Blackfields’ met één van de laatste treinen mee. Vandaag kon elk moment de orkaan inslaan en hun hele stad met de grond gelijk maken. Volgens de geruchten waren er ook flinke volksverhuizingen in de andere districten geweest, maar als de geruchten waar zijn is hun stad weer de grootste pineut. Het was de vraag wat er allemaal over zou blijven, maar om eerlijk te zijn maakte het Capri weinig uit. Huizen kunnen herbouwd worden, spullen opnieuw gekocht (en ze hadden toch niets van waarde.). Haar mensen waren veilig en dat was al meer dan ze voor had kunnen hopen.

Het was haar meteen opgevallen hoe vergelijkbaar en toch anders het kledingsdistrict was. Net als thuis stond het vol met de goedkoopste huizen en was het centrum gevuld met walgelijke fabrieken. Maar door de grijze lucht, de kou en natuurlijk het gebrek aan groen leek het allemaal haast nog killer en doder. Thuis hielp moeder natuur nog een beetje mee om het moraal hoog te houden, nou ja, meestal dan. Ze was wel verrast dat de bewoners er in deze omstandigheden juist kleurrijker en daardoor vrolijker uit zagen, zelfs met toegang tot de materialen en kennis om de mooiste dingen te maken zou ze er zelf voor kiezen om, in een stad als deze, in rouwkleding te gaan lopen.

Het was inmiddels weer drukker op de weg en Capri vermoedde dat er weer een shift was afgelopen. Ze merkte ook dat veel van de locals haar een blik gunde en niet omdat ze er zo opvallend uitzag, met haar vuile haren en magere bouw paste ze net zo goed in het grijze dagbeeld van district 8. Misschien dat haar grijze kleding hun instinct om haar op te knappen aanwakkerde, maar ook dat leek haar sterk. Officieel mochten de vluchtelingen niet uit hun tijdelijke kamp komen, maar Capri was niet iemand die moeite had met het breken van regels. Zeker niet als ze niet gereguleerd worden. Maar ook dat was niet de reden voor de blikken, ze was niet opvallend genoeg om als vreemdeling herkend te worden, niet in een stad van deze grootte. Nee, ze viel op door het lawaai dat haar verdraaide prothese maakte. “Shrieeek… shrieeek… shrieeek”. Een irritant geluid dat ergens tussen piepen en kraken lag klonk bij elke stap door de straat. En om eerlijk te zijn was ze er alweer zo aan gewend geraakt dat ze het amper hoorde. Het was gisteren onderweg naar de trein begonnen, het gevolg van een ongeolied scharnier. Later had ze ook gemerkt dat enkele schroefjes los zaten en het hele ding eigenlijk wel een opknapbeurt kon gebruiken. Die beurt had ze echter uitgesteld voor als ze weer thuis zou zijn en dus hopelijk weer materiaal kon vinden. Maar met de aandacht die ze er nu door kreeg moest haar date met de werkbank maar vervroegd worden.
Ergens was ze blij met haar nieuwe doel, het gaf haar weer iets concreets om te doen. De omgeving verkennen was een goede manier om niet aan verveling om te komen, maar nu kon ze weer echt aan de slag. Aan beide kanten stonden voornamelijk krakkemikkige rijtjeshuizen, met om de zoveel tijd een winkeltje of steegje ertussen. De winkeltjes die ze vanaf hier kon zien waren voornamelijk gericht op levensmiddelen: een bakker, een groenteman en nog wat verderop iets wat er uit zag als een soort drogisterij. Niets wat haar verder kon helpen. Ze zuchtte, zocht de rand van de straat op en nam de tijd om de mensen om haar heen te bestuderen. De drukte was nog erger geworden en nu ze stil stond vond niemand haar meer een blik waardig. De meesten leken er met een doel te lopen, op weg naar huis of juist één van de fabrieken. Een enkele moeder liep met grote boodschappentassen te sjouwen om snel weer de inkopen te kunnen doen. Veel van de kinderen die ze zag liepen er al net zo bij als de volwassenen. Waarschijnlijk draaiden zij ook al shifts mee om rond te kunnen komen, net als thuis. Eén van de kinderen viel wat meer op dan de rest. Een meisje met een bont gekleurd jurkje en haar armen vol met gelijkwaardige fel gekleurde kleding stond midden op de weg. Het meisje leek keer op keer te proberen om haar waren te verkopen en bleef dapper doorgaan wanneer ze weer genegeerd werd door de menigte.

Als het meisje inderdaad kleding verkoopt dan kan ze of zelf overweg met de daarvoor benodigde tools, of kent ze iemand die dat kan. En met een beetje geluk betekende dat weer dat ze materiaal had om haar verder te helpen. Het was het proberen waard en dus stapte ze op de kleine verkoopster af. Ze werd meteen opgemerkt, hoe kon het ook anders met de herrie die van haar nepbeen afkwam? Toch liep ze tot vlak voor het meisje door om erachter te komen dat ze niet veel van lengte verschillen. Ze sloeg haar armen losjes over elkaar en begon met spreken; “Ik vroeg me af of je me kon helpen.” De moeite voor formaliteiten nam ze niet maar in plaats daarvan knikte ze naar haar been om haar vraag te verduidelijken. “Ken je iemand die daar de spullen voor heeft? Met een beetje olie en iets van een schroevendraaier moeten we een eind komen.” Ze keek het meisje met een halve glimlach aan terwijl ze in gedachten afwoog of het kind in paniek zal raken, verward zou reageren of haar inderdaad zou begrijpen en helpen.

Capri liet haar ogen nog eens over het meisje glijden in een poging te bevestigen of ze nou goed kon acteren of echt zo dom was als ze overkwam. “Ik heb wel vet, zou dat kunnen helpen?” vroeg het kind na wat gestamel. Nee, ze was niet dom besefte de jongste Moreno-dochter nu; ze was onwetend. In het schattige gele jurkje en met haar grote bruine ogen leek ze bijna de levende versie van het woord onschuldig. Capri woog de risico’s zorgvuldig af voordat ze haar antwoord gaf, wetend dat schijn net zo vaak bedriegt als dat het de waarheid verteld. Ze knikte langzaam,  “Ik denk dat dat wel zal helpen”. Het wantrouwen bleek wederzijds te zijn uit de manier waarop het meisje midden in haar uitnodiging verstomde. Een bevestiging voor Capri dat het kind inderdaad geen kwaad zou kunnen doen. Met de twijfel nog altijd hoorbaar in haar stem maakte het meisje haar uitnodiging af. “Best” antwoordde Capri, haar opluchting verbergend onder een laag onverschilligheid. Ze volgde het meisje in de richting die ze had aangewezen. Ze hield zich in om iets te zeggen omdat het meisje voor haar nog steeds ongemakkelijk leek onder de hele situatie. Ze wou haar niet afschrikken. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op de omgeving, zorgvuldig elk detail opnemend om de route in haar geheugen te branden.

Zo’n vijf minuten en drie afslagen verder kwamen ze bij een huis dat er precies hetzelfde uitzag als alle andere huizen. Er valt vast veel te zeggen over de voordelen van de kleine stenen huisjes, maar de krottenwijk van thuis wint het qua gezelligheid. “Hier is het” zei de in geel geklede bewoonster terwijl ze naar een klein schuurtje bij het huis wees. Capri glimlachte toen de deur met een bekend gekraak opende. Als ze daarbinnen inderdaad wat nuttige spullen had kon ze haar misschien terugbetalen door die deur op te lappen. “Kom binnen.” zei het meisje toen de deur eindelijk fatsoenlijk open was. “Thuis leren we m’n broertje dat hij geen vreemden binnen mag laten..” Antwoordde ze, met meer spot dan ze bedoeld had. Om het idee duidelijker te maken stak ze haar hand uit. “Capri.”

De binnenkant van het schuurtje was klein en vol, maar juist daardoor had het iets vertrouwelijks. Zonder de moeite te nemen het te vragen ging Capri op de werktafel zitten, prutsend aan de bandjes en clipjes die haar been op z’n plek hielden. Zelfs met alles los kostte het Capri wat kracht om hem goed van haar been af te trekken. Eenmaal bevrijd van haar prothese liet ze snel haar broek weer over het stompje dat achterbleef vallen. Vanuit haar ooghoeken checkte ze of Aliya de snelle beweging van onzekerheid ook had opgemerkt. Binnen een seconde was de onzekerheid weer netjes opgeborgen. Rug recht en vastberaden sprong ze op haar ene been weer van de werktafel. De prothese legde ze horizontaal voor haar om er goed aan te kunnen werken. Het vet had ze zo gevonden: opgeborgen in een oud emmertje maar het zag er fatsoenlijk uit. “Heb je iets wat in de buurt van gereedschap komt?” Vroeg ze aan Aliya terwijl ze onsubtiel al een paar dingen verzamelde en klaar begon te leggen voor de ‘operatie’.

Alles bij elkaar viel haar geleende ‘toolbox’ in het niets vergeleken de werkbank van thuis, maar ging de goede richting op. Leunend op de tafel onderzocht ze haar ledemaat zorgvuldig. In haar hoofd al bezig met een uitgebreid plan om alle akkefietjes op te lossen. “Je bent nodig toe aan vervanging..” mompelde ze voor zich uit, maar ergens wist ze dat het er niet van zou komen. Tot nu toe was het er nog nooit van gekomen, hoe versleten ook. Een nieuw onderdeeltje hier en een likje verf daar en het deed wonderen. Wonderen die konden voorkomen dat ze dit stukje schroot, met de herinneringen die eraan hingen, weg moest gooien. Wonderen die bij elke oplapbeurt onmogelijker leken te worden. Maar tot nu toe ging het nog en als hij het nou eens volhield tot ze weer thuis waren, was dat weer een wonder op zichzelf.