Vervolg op http://www.hongerspelenrpg.com/t1074-rest-in-peace

Het was exact hetzelfde als thuis. Het zand onder haar blote voeten, de frisse zeewind, haar haren nat, alsof ze net had gezwommen. De schaar in haar hand was niet zoals thuis. Ze kon het vervloekte ding niet loslaten, ze kon zich er simpelweg niet toe aanzetten. Haar witte knokkels, haar gespannen schouders, haar wantrouwige blik, die waren ook niet zoals thuis. Ze kon het gevoel van dreiging niet van zich afzetten, ook al was het gevaar allang geschied en had ze nu niets meer te vrezen. Zouden de andere dode tributen hier ook ergens rondlopen? Tamás met zijn puppyogen, de kleine Chloe Freeman, Geronimo? Of Avery, die Toby in zijn laatste momenten nog te pakken had gekregen? Ze had zo haar best gedaan. Ze hadden ze vermoord om te overleven, maar het had uiteindelijk niets uitgehaald, wel? Het was voor niets geweest. Ze hadden Tamás net zo goed kunnen laten leven. Ze hadden net zo goed in dat eerste halfuur door Geronimo vermoord kunnen worden. Aan die paar dagen extra in de Arena hadden ze immers ook niet veel gehad.

Ze liep over het strand, van het droge zand naar het natte, en liet de golven over haar voeten spoelen. Ze huiverde even, maar het water bracht haar niet meer in paniek zoals de eerste gedachte eraan had gedaan. Dit was nog altijd haar vertrouwde zee. Of een hemelversie daarvan, of wat het hier ook precies was. Ze keek naar de golven, keek dóór de golven, naar een bootje ver beneden haar, met enkele kleine figuurtjes erop. Zonder telescoop waren ze niet meer dan kleine puntjes en ze kon nauwelijks zien wat ze deden, maar ze kon zien dat ze even bij elkaar kwamen, en dat uiteindelijk een van hen zich over de reling van de boot boog. Even voelde het alsof de wind haar meetilde en hoorde ze een stem, helder en duidelijk alsof de eigenaar vlak naast haar stond. “Wees vrij, mijn meisje” Wees vrij. Haar schouders zakten omlaag, haar hand ontspande zich. Wees vrij. Kon het? Kon ze vrij zijn? Ze keek omlaag naar de schaar in haar hand. Geen zorgen meer, geen angst meer. Daarbeneden lieten ze haar los. Het was tijd dat ze zelf ook losliet.

Terwijl de wind beneden haar as meedroeg, haalde ze diep adem, zette een stap naar voren en slingerde de schaar zo ver weg als ze kon. Het wapen werd opgeslokt door de golven, al het bloed eraf gespoeld, en zonk naar beneden om op de zachte bodem tot stilstand te komen. Een paar golven later en de schaar was bedekt met zand, verdwenen om nooit meer gebruikt te worden.

Het was een paar dagen na zijn dood in de Arena. Toby vond het nog altijd wat vreemd om hier te zijn, in deze vreemde hemel, maar het voelde goed om hier te zijn met Aron en Flaire. Hoewel Precilla er niet bij was, voelde het toch alsof ze weer compleet waren. Uiteraard waren ze dat niet, maar hij ging ervan uit dat Precilla zich pas bij hen zou voegen als ze enorm oud was geworden en haar hart het uiteindelijk niet meer vol kon houden. Hij miste haar niet zo heel erg, of had haar nog niet echt gemist, tot vandaag... Vandaag was de dag geweest dat Precilla en Raven, de zus van Rook, een begrafenis hadden georganiseerd voor de tweeling en Rook. Toby wist niet waarom, maar het deed hem ontzettend veel dat hij en Rook samen een begrafenis hadden gekregen, ook al waren ze dan wel niet "samen begraven". Ze waren alle drie gecremeerd en Precilla had de as van hem en Aron in urnen gedaan en leek alles behalve van plan te zijn om hen uit te strooien. Aron vermoedde dat hun zus de urnen naast die van Flaire zou plaatsen bij haar thuis. Toegegeven, Toby was bijzonder verbaasd geweest toen hij had ontdekt dat Precilla de as van Flaire had opgehaald bij hun pleegouders, de dag dat de tweeling was overleden. Hij had het niet verwacht, het niet zien aankomen, maar hij was er blij om geweest. Onwillekeurig had hij zich al afgevraagd wat er zou gebeuren met de as van Flaire nu hij en Aron er niet meer waren, maar Precilla had hen wederom verrast en bewezen dat, ondanks alles in het verleden, de Blitz-familie bij elkaar bleef. Al met al was de begrafenis een pittig evenement geweest om naar te kijken vanaf deze plaats. Toby wist niet goed wat hij ermee moest, maar voelde wel voor het eerst medelijden met Precilla. Als de oudste van de familie had ze al haar jongere broertjes en zusje overleefd, zelfs hun ouders. Ze was de laatste van de familie. Althans, van hun kant van de familie. Flaire had verteld dat ze ook al had gezien dat er een vreemde man bij Precilla aan de deur was geweest en had beweerd dat hij de broer was van hun vader. Toby vond dit maar vreemd en vroeg zich meteen af of dit waar was en, als het klopte, waar die man in hemelsnaam dan al die jaren was geweest.

Na de begrafenis hadden ze allemaal even wat ruimte voor zichzelf genomen. Rook was op weg gegaan naar haar oude huis en Toby en Aron hadden hetzelfde gedaan. Eerst hadden ze het hun bezocht waar ze jaren met hun pleegouders hadden gewoond en daarna de plek waar hun ouderlijk huis had gestaan. Beide hadden voor Toby nooit echt als een huis gevoeld, hoewel hij vermoedde dat hij zich vroeger, toen hij jonger was, vast wel thuis had gevoeld in het huis dat later in vlammen was opgegaan. Daarna had hij nooit echt meer een plek gehad die hij thuis had kunnen noemen. De verlaten fabriek waar hij en Aron altijd rondhingen voelde altijd al meer als een thuis dan het huis waar ze hun laatste jaren door hadden gebracht. Toby wist niet hoe of waarom, maar na een tijdje liep hij alleen in de richting van Rook haar huis. Aron was weg gelopen, vermoedelijk in de richting van Flaire en Sköll, en eigenlijk vond hij dat ook wel fijn. Hij had zoveel tijd met Rook alleen doorgebracht, dat het nog wat vreemd voelde om Aron bij zich te hebben als hij bij haar was. De wandeling naar Rook haar huis bracht hem langs een stuk van District 3 waar hij niet zo vaak was geweest; de zee. Vanaf een heuvel bleef Toby een tijdje staan, starend naar de uitgestrekte watermassa. Het zag er best mooi uit, al maakte het zien van het water ook wel iets ongemakkelijks in hem los. Water was wat hem en Rook de das om had gedaan. Als er geen water was geweest, dan was Rook niet verdronken en had ze hem wellicht kunnen helpen.

Even bleef Toby zo een tijdje staan, waarna zijn ogen naar de waterlijn gleden en hij Rook zat staan. De witharige stond met haar voeten in het water en leek over de zee uit te staren. Stilletjes liep hij naar haar toe en zag nog net hoe ze iets in de zee gooide. Even fronste hij, nadenken over wat ze nu in hemelsnaam weg had gegooid, maar toen kwam er iets in hem op. 'Was dat je schaar?' vroeg hij haar, zodra hij binnen gehoorsafstand was. Zijn handen waren in de zakken van zijn broek gestoken, de gouden boksbeugels verstopt in de achterzakken. Hij had de dingen afgedaan toen ze hier de eerste dag waren gekomen en kleren hadden gehaald, maar hij had zichzelf nog niet zover kunnen brengen om de dingen weg te gooien... Hij staarde uit over de zee. Misschien moest hij die dingen ook maar weg gooien in het water? Bedachtzaam haalde hij de dingen uit zijn achterzak en staarde er een tijdje naar. Hij hield ze even omhoog zodat Rook ze kon zien, waarna hij met een stevige worp één voor één de twee boksbeugels weg gooide. Zijn ogen volgden de gouden voorwerpen welke schitterden in de zon toen ze door de lucht vlogen en toen "ploep" in de zee verdwenen. Stilzwijgend stak hij zijn handen weer in zijn zakken, starend naar de plek waar de boksbeugels verdwenen waren. Hoewel het iets was wat hij gedaan had zonder erbij na te denken, voelde het ergens wel goed om de wapens weg te hebben gegooid. Hij voelde zich lichter, vrijer, verlost.

Rook draaide zich met een ruk om toen ze iets hoorde, zichzelf al half vervloekend dat ze niet beter had opgelet. Maar het was alleen Toby die aan kwam lopen, geen vijandige tribuut. Ze ademde uit en wendde zich van haar districtgenoot af, haar armen over elkaar geslagen. Starend naar de golven probeerde ze haar zenuwen wat tot bedaren te brengen. Het was voorbij. Het was allemaal al voorbij, ze hoefde niet meer bang te zijn. En oh ja, Toby had een vraag gesteld. Ze knikte afwezig. Na een paar tellen hoorde ze een geluid alsof metaal tegen metaal tikte en ze keek om. Toby stond naar zijn boksbeugels te staren. Even deed hij niets, maar toen hield hij ze voor haar omhoog, waarna hij ze een voor een de zee in slingerde. Rook volgde hun baan door de lucht en bleef nog even naar de plek kijken waar ze waren verdwenen. Ver weg zag ze hoe het bootje beneden op de golven rechtsomkeert maakte en weer richting het strand voeren. Rook draaide zich ook om en keek Toby even aan. Misschien moest ze iets tegen hem zeggen, dit was toch een moment dat om woorden vroeg, niet? Ze hadden iets losgelaten. De mentaliteit van de Arena zou misschien moeilijker los te laten zijn, maar ze hadden een stap gezet. Maar woorden waren niet echt haar ding. Zonder iets te zeggen liep ze hem voorbij, het water uit, en door tot ze bij het droge zand aangekomen was. Daar ging ze met een zucht zitten, haar gezicht naar de zee, haar knieën opgetrokken. Ze keek Toby afwachtend aan. Hij kon erbij komen zitten, als hij wilde. Misschien had hij nog iets te vertellen, praten was sowieso meer iets voor hem dan voor haar.