Marco was ziek, of liever gezegd 'ziek'. Als je goed keek was de daze blik in zijn ogen onmiskenbaar. De jongen had iets te veel van zijn eigen product gebruikt en lag nu voor pampus op de bank, met een ontzettend zielig gezicht en een overdreven kuchje. Fiona was behoorlijk geïrriteerd, ze had speciaal een vroege dienst gedraaid in het restaurant zodat ze vanmiddag bij hem kon zijn en nu kwam er niet meer uit dan zelfmedelijden. Hij had zo weinig geslapen, alles deed zeer. Zuchtend zette ze een ketel water op om thee te maken om zo zijn verschrikkelijke keelpijn te verzachten. Bah, zelfs thuis ontkwam ze nog niet aan serveren. De kneep in haar kont strafte ze af met een tik op zijn hand, maar de dromerige blik in zijn ogen kon ze niet weerstaan. Hij wist precies welke lieve dingen hij moest zeggen om haar weer te kalmeren. Fluisterend vertelde hij hoe speciaal ze was, en hoe mooi. Hoe goed ze voor hem zorgde. Wat een geluk hij met haar had. Ze bloosde om zijn liefdevolle aanraking, sloeg de hand nu niet weg. "Tuurlijk zorg ik voor je, stommerd," mompelde ze quasi-boos. Hij wist toch dat ze alles voor hem zou doen? Dat greep Marco meteen aan om te beginnen over een pakketje dat hij nog af moest leveren. En dat moest per se vandaag. Hij zou het graag zelf doen, maar ziek, zwak, misselijk.. Zou zij niet voor hem kunnen gaan? Eén keertje maar, één pakketje. Hij zou haar eeuwig dankbaar zijn - het was niets gevaarlijks. Hij bracht zelfs subtiel naar voren dat dit zijn werk was, het werk waarmee hij ook haar nieuwe jas had bekostigd.

Tja. Daar kon ze weinig tegenin brengen. Ze wilde niet ondankbaar lijken. En het was waar, hij deed zo veel voor haar. Zo kwam het ook dat ze na tien minuten gesmeek en gemanipuleer Marco's tas over haar schouder hing en weer naar buiten ging. "Je bent een held, Fi," liet Marco haar weten. Zo voelde ze zich niet. Fiona was wijs genoeg om niet in de tas te spieken, vermoedelijk zou ze toch niet blij worden van wat ze vond. Alsof onwetendheid haar daden minder erg maakte. Het was verdomd ver lopen, merkte ze. De avond viel en het meisje zette de pas erin. Dat ging moeizaam, ze had gisteren zware dozen vol onderdelen versleept en ook vandaag was ze de pineut geweest met de bevoorrading van de keuken.

Uiteindelijk kon ze haar pakketje afgeven aan een jongen die haar geniepig lachend in zich op nam. "Ik kom dit eh afleveren?" Vragend zwaaide ze met haar pakketje. "Dus dit is Marco's liefje?" Fiona aarzelde even en knikte toen maar, hopend dat Marco's naam haar zou beschermen. Ze werd naar binnen gewuifd, een mottige garage in. De knoop in haar maag verstrakte, zenuwachtig keek ze de ruimte rond. Meerdere mannen staarden haar aan, maar Fiona's blik viel gelijk op de naalden op de grond.  Ze likte zenuwachtig langs haar lippen en hield het pakketje nogmaals naar voren. Neem het aan, alsjeblieft, dan kan ik weg. "Heyhey, waarom zo veel haast, wijfie? Doe es rustig! Wat is je naam, schoonheid?" Ze schraapte haar keel en schoorvoetend gaf ze haar antwoord. "Fiona,'' antwoordde ze kleintjes. Ze wilde haar naam helemaal niet uit zijn mond horen komen. Maar ze kon moeilijk nee zeggen tegen mannen waarvoor zelfs Marco ontzag had. ''Lach eens een beetje, Fiona." De vuillak legde zijn hand op haar schouder en kneep er bemoedigend in. Zijn vieze vingers waren geel uitgeslagen door de vele gerolde sigaretten. Gadverdamme. Blijf van me af! ''Het is geen begrafenis." Oh, wat had ze er graag zijn begrafenis van willen maken. Dan zou hem het lachen wel vergaan. Ze zette een stapje achteruit, richting de deur. "Sorry, maar ik moet écht naar huis," piepte ze, te geïntimideerd om haar normale scheldtirade af te vuren. Haar angst, ze roken het meteen. Als jachthonden onthulden ze hun vuile tanden, voor zo ver ze die nog hadden, grijnzend om haar ongemak.

Ze kreeg een bruine envelop toegestoken, die ze vlug in haar binnenzak liet verdwijnen. ''Maar je bent er pas net, wil je niet blijven?'' Daar had ze geen goed antwoord op. Ze kende deze opmerkingen, deze mannen die dachten dat ze recht hadden op haar aandacht, de baas konden spelen over haar emoties. Meestal weigerde Fiona mee te spelen, maar deze mannen voelden gevaarlijker dan de oude mannetjes in het cafe. ''Zijn we niet goed genoeg?" Fiona trok haar jas verder naar beneden, dankbaar voor de ruimvallende stof die haar figuur verhulde. "N-nee, dat is het niet, maar M-marco is ziek, ik moet voor hem zorgen." De mannen lachten, bulderend, en verkondigden dat Marco maar van geluk mocht spreken met zo'n trouwe vrouw. Fiona lachte met ze mee als een boer met kiespijn. Onderdanig vouwde ze haar handen over elkaar en keek hen liefjes aan. Als een braaf meisje. Hiermee hoopte ze hun drang om controle te verzadigen. ''Tot de volgende keer, bedankt voor de-" Ze moest zichzelf dwingen om de misselijkmakende leugen over haar lippen te persen. ''-warme ontvangst.''

Nooit, nooit, nooit meer zou ze hier een stap over de drempel zetten. Dan nog liever voor de rest van haar leven in het restaurant werken. Fiona rilde en probeerde het ongemakkelijke gevoel van zich af te schudden. Ze haatte dat ze hen zo veel macht over haar had gegeven, gewoon omdat ze te bang was hen tegen te spreken. Waarom was ze niet sterker? Fysiek kon Fiona echt haar mannetje wel staan, maar onder sociale druk verkruimelde de stoere houding die ze zichzelf aanmat als sneeuw voor de zon. Fiona vouwde de envelop open en viste een paar biljetten tevoorschijn. Ze koos een klein kraampje uit om daar een broodje curryworst en een beker warme koffie te kopen. ''Bedankt," sprak ze schor tegen de verkoper. Dit had ze wel verdiend. Nog steeds een beetje van slag ging ze op een muurtje zitten om haar eten te nuttigen. Ze voelde zich aangevallen, terwijl ze haar nauwelijks aangeraakt hadden. Brr. Haar ogen trokken automatisch terug naar de straten waar ze vandaan gekomen was, ergens bang dat een van de mannen haar zou achtervolgen.