Het was een drukste van jewelste geweest. Niet te geloven. Muirín keek eigenlijk nooit zomaar naar de Hongerspelen, maar ditmaal had ze af en toe gekeken. Al was het alleen maar om te kijken of de tribuut van Matthew nog leefde. Of één van de twee jonge kinderen levend terug zou komen. En, dacht ze, Om te kijken wat voor kans Finley zou maken als hij ooit in de spelen terecht zou komen. Het was een gedachte die ze liever niet had, maar dankzij de Spelen ontkwam ze er bijna niet aan. Dus keek ze toe. Meer dan eens was haar blik van het scherm naar haar zoontje gegaan en meerdere malen had haar zus haar gerust moeten stellen. Misschien zouden ze stoppen met die Spelen. Stoppen voordat Finley deel zou nemen. Muirín wist dat dit ijdele hoop was.
Maar Matthew, en toch ook zeker het meisje, hadden mensen doen verbazen. District 4 kende nog een winnaar! Het gaf een klein sprankje hoop.

Muirín wist wel dat de kans klein was dat ze hem zou zien, maar toch was ze met Finley naar het treinstation gegaan. Nu werd dat van hen verwacht, omdat ze een winnaar zouden ontvangen, maar Muirín deed het zeker ook om een glimp op te vangen van hem. Het was druk geweest en Muirín had de zoektocht al snel opgegeven. Mede ook omdat Finley aan haar rokken liep te trekken en zat te jengelen. Iets wat het jochie amper deed. Dus had Muirín hem opgepakt, proberend om alle starende blikken te negeren, en was ze met hem op haar heup teruggelopen naar huis.

Dat was nu een dag geleden en Muirín was erachter gekomen dat Finley gewoon wat rust nodig had. Gedurende de Hongerspelen was het een hectische periode geweest voor het kleine gezinnetje. Muirín’s moeder had lucht gekregen van haar dochters laatste avontuur en had aan haar beide dochters geëist dat ze zouden vertellen wie de vader van Finley was. Maar Muirín kende dit soort praktijken al van eerder en hield haar kaken stijf op elkaar. Steeds vaker liepen de gemoederen hoog op en haar moeder kwam ook nog wel eens onaangekondigd aankloppen. Iedere keer was het resultaat hetzelfde: Muirín zette haar moeder haar huis uit. Finley zou huilen en smeken dat zijn moeder niet zo’n ruzie zou maken met iedereen. Het jochie was bijna 3 en kon heel slecht tegen al het geschreeuw. En dan voelde Muirín zich weer schuldig. Niet tegenover haar moeder. Nee, nooit tegenover haar moeder. Ze moest zich er niet zo mee bemoeien! Nee, ze voelde zich schuldig tegenover Finley. Die kende zijn moeder helemaal niet zo boos.

Het was bijna tijd voor Finley’s middagslaap. Het jongetje lag al tegen haar schouder te sukkelen terwijl Muirín rustig heen en weer liep in het kleine huisje. Ze neuriede een liedje en zong af en toe zachtjes wat woordjes mee. Ze had haar ene arm stevig om het jongetje heen geslagen terwijl ze met haar andere hand zachtjes en liefkozend door de blonde haartjes heen gleed. Bijna was Finley in slaap gevallen tot er op de deur werd geklopt. Even bleef Muirín stil staan. Hopend dat ze het verkeerd gehoord had, maar er werd nog een keer geklopt. Ik zweet het, als het mijn moeder is dan smijt ik die deur dicht in haar gezicht. Dacht de jonge vrouw nukkig en met Finley nog in haar armen liep ze naar de deur. Met een ruk deed ze deze open en opende ze haar mond.
‘Moeder, ik heb hier geen …’ Maar haar adem stokte in haar keel toen ze zag wie er voor haar deur stond.
‘Matthew …’ Mompelde ze zacht.

Muirín was op haar zachts gezegd van haar stuk gebracht. De laatste keer dat zij samen waren geweest hadden ze een fout gemaakt. Ze waren beide emotioneel geweest en hadden een beslissing gemaakt die niet helemaal juist was. Zeker niet, omdat Matthew toen niet wist wat hij precies wilde. Muirín had niet het idee dat hij tijdens de Spelen veel tijd had gehad om erover na te denken, maar nu stond hij hier voor haar deur.
En vroeg hij of zij met hem uit eten wilde. ‘Uhm …. Ik .. huh?’ Mompelde ze verbijsterd. Haar wangen werden vuurrood toen ze merkte dat ze aan het mompelen was. Voordat ze kon antwoorden had hij zijn hand uitgestoken naar Finley en hem een aai over zijn bol gegeven.
Het jochie keek de man even vreemd aan, maar liet al snel een klein, vermoeid glimlachje zien. Maar ook deze beweging leek spontaan te zijn en snel trok Matthew zijn hand weer terug. Het jongetje verstopte toen verlegen zijn gezicht in het shirt van zijn moeder en keek met een schuin oog naar de man die hem net een aai over de bol had gegeven.
Muirín liet een klein glimlachje zien toen Matthew zijn zoon affectie toonde. Die glimlach ging over in een frons toen de hand snel weer weg werd getrokken. Ze merkte dat Matthew haar direct aan keek en dat maakte dat zij wegkeek. ‘Ik weet het niet …’ Begon ze en toen maakte ze de fout om hem weer aan te kijken.
God, hoe graag wilde ze ja zeggen. Haar hart sloeg al een slag over bij alleen al de gedachte aan een avond met alleen hen twee. Of hen drie? Wilde hij Finley mee hebben? Of juist niet?
‘Bedoel je daarmee wij tweetjes? Of met z’n drieën?’ Begon ze wat twijfelend. Muirín was hun laatste gesprek nog niet vergeten en toen had ze laten vallen dat het blonde jongetje in haar armen zijn zoon was. En dat was op zijn zachts gezegd raar gelopen.
‘Want als we met z’n tweeën gaan dan moet ik Finley bij iemand achterlaten, want ik kan hem niet alleen hier laten. Daar is hij veel te jong voor. En ik kan niet bij mijn moeder aankloppen. Nee, dat moet ik niet doen.’ Ze begon in zichzelf te praten, ‘Maar ik kan Quinn ook niet zomaar met hem opzadelen. Nou ja, misschien als ik het lief vraag dan …’ Muirín leek te beseffen dat ze vooral in zichzelf aan het praten was en liet een zenuwachtig lachje horen.
‘Ik wil heel graag met je uit eten, Matthew.’ Ze deed de deur open, zodat hij naar binnen kon stappen. Vervolgens duwde ze zonder pardon Finley in zijn armen. Er kwam een klein uitdagend glimlachje op haar gezicht. Haar toestemming dat Matthew zijn zoon wel vast mocht houden. ‘Ik moet wel een oppas regelen voor Finley. Tenzij je hem mee wil hebben?’