Het was een gebruikelijke dag in het gesticht waar onze jonge Flaire Blitz in opgesloten zat. Tot dusver was het haar nog niet gelukt om te ontsnappen en het gesticht in brand te steken, waarmee haar totaal op vier zou komen te staan. Drie weeshuizen en één gesticht. Een schamel record, maar het meisje was er trots op. De mensen hier in het gesticht waren echter een stuk slimmer dan ze gewend was van de mensen in het weeshuis en Flaire kreeg dan ook amper tot nooit de kans om er vandoor te gaan en de boel in de hens te zetten. Balen, zwaar balen en ook erg frustrerend voor onze kleine pyromaan die, zoals het een echte pyromaan betaamd, niet zonder vuur kan. Flaire was echter ook weer niet het type die op zou geven, nee. Ze had haar geheime aansteker nog steeds in haar bezit. Nog niemand had die van haar af weten te pakken en dat zou ook niet gebeuren. Flaire zou de aansteker met haar leven verdedigen, al was het ’t laatste wat ze zou doen.

Terwijl het veertienjarige meisje daar zo op haar bed zat, in een hoekje, knieën opgetrokken tot onder haar kin en haar armen om haar benen geslagen, verdwaald in haar eigen gedachten, stond duizenden kilometers verderop een spel in de startblokken. Een spel dat over een paar minuten Flaire haar favoriete tijd van het jaar zou inluiden. Een harde bons op de deur kondigde de komst van Adrienna aan, de begeleidster die haar een paar dagen terug ook al naar De Boete had gesleept. Flaire keek op en wierp de vrouw een giftige blik toe. ‘Waar is Henry?’ vroeg het meisje, doelend op de manlijke bewaker die meestal bij haar “kamer” stond. ‘Ziek,’ was het korte antwoord dat ze kreeg van Adrienna. ‘Sta op.’ Flaire bleef roerloos op haar bed zitten en staarde enkel naar de vrouw. ‘Waarom?’
‘Tijd om tv te kijken,’ was het volgende antwoord, ook al kortaf. Flaire haar ogen vernauwden zich. Zou ze er tegenin gaan of niet? De woorden “de berichten van het Capitool interesseren me niet” stonden op haar lippen, maar aan de andere kant, misschien waren het wel weer beelden van de opstand van vorig jaar, en die wilde ze wél graag zien.

Ze twijfelde, naar Adrienna haar mening blijkbaar, te lang en werd ruw bij haar arm gegrepen. ‘Hé!’ riep Flaire verontwaardigd, waarna ze met haar benen en vrije hand uithaalde naar de vrouw. ‘Ik kan zelf ook wel lopen!’ Adrienna keek haar vol minachting aan en voerde haar de kamer uit, naar de gezamenlijke huiskamer waar Flaire alleen maar kwam, samen met de anderen, als er iets belangrijks was. Iedereen werd voor de TV geplant en Flaire mocht, gelukkig, op een stoel zitten, voor haar alleen. Als ze op de bank had gemoeten met twee of drie anderen, dan was dat vast niet goed gekomen. Flaire keek even naar haar andere gestichtgenoten. Sommigen waren wel oké, maar anderen stelden niks voor. Hier zaten ook genoeg kinderen die naar Flaires mening nog gewoon bij hun volle verstand waren, maar ja, wie luisterde nou naar haar?

De aandacht van iedereen werd op de TV gericht, waar op dit moment één of ander groot bouwwerk op te zien was in duidelijk al heel lang verlaten stad. ‘Waar kijken we naar?’ vroeg Flaire zich hardop af. Een jongen die schuin voor haar op de grond zat, keek half achterom en antwoordde; ‘De Hongerspelen.’ Flaire haar ogen schoten weer naar het beeldscherm en werden groot toen ze de talloze wapens zag die in en om het bouwwerk lagen. Een prachtige zeis, staand tegen een podium met een galg trok meteen haar aandacht. O wat zou ze graag een zeis willen! En een galg! Dan zou ze iedereen hier opgangen en aan stukken snijden terwijl ze nog aan de galg hingen. Eerst een hand, dan nog een hand, een voet, een arm, een been. Ja, stukje voor stukje eraf, tot er slechts een menselijke puzzel over was, die ze vervolgens in brand zou steken. O wat heerlijk. Waarom mocht zij niet naar de spelen verdorie? Inmiddels verschenen ook de vierentwintig gekozen tributen in beeld terwijl er iemand op TV begon af te tellen. De beelden toonden afwisselend de tributen en de spullen die in het midden van de cirkel lagen. De beelden van de wapens waren voor Flaire zo veel interessanter dan de spullen, maar ja, ze kon moeilijk tegen de TV schreeuwen dat ze alleen de wapens wilde zien.

Nog voor de stem op TV klaar was met tellen, begonnen een paar tributen al te rennen. Hè? Mocht dat wel? Dat was toch valsspelen? Precies wat Flaire ook zou doen! Ze grijnsde en keek vol belangstelling naar het beeldscherm, waarop iedereen nu aan het rennen was, op weg naar de wapens. Wie zou wat pakken? En wie zou er eigenlijk meteen overlijden? Ze hoopte maar dat die twee slappelingen die voor haar District uitkwamen er van bakten. Alhoewel, misschien ook niet. Dan werd zij, als zij naar De Spelen mocht en won, de grote held van District 3. Ze grijnsde. Ze zou hen allemaal verbranden, die verraders. Haar blik op het scherm werd weer scherp toen de eerste gevechten begonnen. ‘Wat is dat nou voor vechten?’ reageerde Flaire minachtend toen ze een jongen en een meisje elkaar zag slaan met een vuist. Een ander ging er vandoor. ‘Watjes!’ riep Flaire naar de TV, wat haar veel chagrijnige blikken opleverde. ‘Flaire, als je niet stil kunt toekijken, ga je terug naar je kamer,’ blafte Adrienna haar toe. Flaire sloot haar mond en keek Adrienna met een dodelijke blik aan. Fine, dan zou ze wel in stilte commentaar leveren op die watjes die niks van vechten wisten. O wacht, die jongen daar, met die zeis (welk District was dat?), die deed ten minste iets. Ze grijnsde. Dit zou haar een hoop kijkplezier opleveren. Lang leve De Spelen!

OOC: December post-NaNo 23#; +988 (11.843/50.000)

De ogen van Flaire waren bijna letterlijk aan het beeldscherm van de TV vastgeplakt. Het kwam zelden voor dat het meisje zo gefocused bezig was met iets, wat niet direct met vuur, brand of marteling te maken had. Nu hadden de Spelen wel alles te maken met marteling, zo bleek, maar het kwam zelden voor dat het Flaire dan zo kon vast houden, terwijl ze zelf niks deed. Haar handen jeukten echter, want o wat zou ze graag wat willen doen. Als zij die zeis had, dan had niemand meer een hoofd op zijn romp. Niemand zou eigenlijk nog een romp hebben, want die zou ze ook gewoon door midden hebben gekliefd. Een vrolijke twinkeling flikkerde door haar ogen, eentje die de begeleiders van het gesticht bezorgde blikken op het gezicht bezorgde. Het was nooit een goed teken wanneer het Duivelskind pretoogjes had. Dat was altijd een voorbode voor ongeluk en tegenspoed. Flaire grijnsde, meer naar het beeldscherm dan naar zichzelf. Ze had een nieuw vertier gevonden.

Helaas werd haar geen rust en plezier gegund, want een plotselinge, veel te vrolijke stem, klonk opeens vlakbij. Verstoord en boos keek Flaire opzij. Welke onbenul waagde het om-! Verbaasd knipperde Flaire met haar ogen toen ze naast zich, in een andere stoel, het meisje zag zitten dat haar een tijdje geleden spontaan op was komen zoeken. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg Flaire op botte toon, waarop het meisje al verklaarde dat ze had gedacht dat Flaire alleen naar de Spelen had moeten kijken en ze haar gezelschap wilde houden. De ogen van Lucifer vernauwden zich tot spleetjes. Dit kind. Er was iets mee. De reactie die het meisje daarna gaf, was al even vreemd. Het meisje leek het zowaar jammer te vinden dat ze het begin had gemist. ‘Ja, ze zijn al begonnen,’ reageerde Flaire langzaam, waarna ze haar ogen weer op het beeld richtte. Ze was net op tijd om te zien hoe er een zwerm bijen tevoorschijn was gekomen die nu mensen te lijf ging. ‘Kijk, dat lijkt er meer op,’ glimlachte Flaire toen de jongen met de zeis een ander gebruikte als een menselijk schild.

Een grijns gleed over Flaire haar lippen naarmate er meer dood en verderf op het scherm verscheen. Een jongen en meid uit hetzelfde District leken ruzie te hebben en de opmerking ‘Vermoord haar gewoon!’ verliet al gauw Flaire haar mond. Helaas had de jongen hier het lef niet voor. Pffff, nog meer watjes. Bij de hoorn gebeurde intussen iets raars. Een taart werd opgeblazen en een jongen van Flaire haar leeftijd stierf. ‘BAM!’ riep Flaire, plezier stroomde door haar lichaam. Dit was echt het beste programma ooit! ‘Dat noem ik nou nog eens een taart,’ grinnikte het meisje. Toen kwam er iets uit de lucht naar beneden vallen. Het leek een parachute met daaraan nog iets. ‘Wat is dat?’ vroeg Flaire, haar ogen schoten naar Jolene, welke het dichtste bij was. ‘Sponsoring,’ was het antwoord dat echter werd gegeven door Adrienna. Flaire keek haar even aan, overwoog of ze wilde vragen wat sponsoring was, of dat ze de vrouw liever haar keel eruit wilde rukken, toen op tv het één en ander gebeurde.

Snel draaide het meisje zich naar heb beeld, waar de zwaar gewonde jongen met de zeis nu een potje met zalf over zijn handen uitsmeerde, toen er opeens nog iemand ten tonele verscheen. Hij sloop stilletjes richting de niet oplettende, smerende jongen, greep een wapen en smeet dit wapen naar de jongen toe. Flaire haar ogen werden groot toen ze zag hoe de jongen met de zeis werd vermoord. Even voelde ze teleurstelling door de dood van één van de weinige moordende tributen, maar ze besloot dat de moordenaar van de jongen haar nieuwe favoriet zou worden. Zolang het maar doodde.

OOC: December Post-NaNo 29#; +630 (14.814/50.000)

Waar was ze? Wat was dit? Ze kon toch niet verdwaald zijn? Schichtig en angstig keek Vixen om zich heen terwijl ze door de ondergrondse gangen van de riolering rende. Ze was geschrokken door iets of iemand die ze had zien staan en was zonder op te letten weggerend, zo stil en snel als ze kon. Op de één of andere manier had ze niet bijgehouden waar ze was en dat resulteerde in een verdwaalde Vixen. Ze kon zich niet herinneren of ze dit ooit eerder had meegemaakt en zo ja, dan was het in het allerbeginste begin geweest, toen ze nog maar zeven was en net ondergronds ging wonen. Het feit dat ze niet wist waar ze was, maakte dat Vixen enorm in paniek schoot, waardoor ze nog harder ging rennen en gangen insloeg waar ze misschien nog nooit was geweest, waardoor ze al helemaal niet meer wist waar ze was en ze nog meer in paniek raakte. Dit hielp natuurlijk niet echt. Dat besefte zich na een kwartier als een opgejaagd hert rond te hebben gerend en ze hield spontaan halt.

Vixen's lange, zwarte haren zaten nog erger door de war dan normaal, maar door het rennen had ze wel wat kleur in haar lijkbleke gezicht gekregen. Ze ging op de grond zitten, die voor de verandering droog was. Dit hield in dat ze ergens in de stad was op een plek waar er geen fabrieken waren. Alleen rond de huizen was het droog namelijk. Ze probeerde dit ondergrondse gebied echter te vermijden, omdat hier vaker mensen kwamen dan op haar territorium en ze niet altijd zin had om alles en iedereen die ze tegenkwam af te slachten.
Het meisje controleerde of haar messen nog in haar broekspijp verstopt waren. Ze had een soort holster gefabriceerd en droeg deze om haar schenen, maar soms wilde deze nog wel eens afzakken. Dat was niet altijd erg, maar vandaag had ze geen bescherming aan haar been aan anders dan haar sokken. Ze was van plan geweest om naar boven te gaan vandaag. De Hongerspelen zouden van start gaan en Vixen wilde graag de start hiervan zien. Het liefst keek ze de hele Spelen, maar ze ging er vanuit dat dat niet zou lukken omdat ze moest blijven schuilen en er beneden geen televisie was. Iedereen was nu echter toch zo bezig, dat ze niet op zou vallen. Tenzij ze messen in haar hand zou hebben, zoals ze beneden altijd deed, dus had ze ze verborgen in een holster.

Het was echter niet helemaal gegaan zoals gepland en ze zou nu de eerste beste trap naar boven moeten nemen, om haar oriëntatievermogen bij te stellen. De kans dat ze in een winkel of huis uitkwam, was echter aanwezig en Vixen wilde geen bloedbad in de bovenwereld aanrichten. Dan zouden ze naar haar op zoek gaan en de consequenties waren niet echt rooskleurig. Tenzij het bloedrode rozen waren, tenminste.
Vixen voelde dat ze haar normale lijkkleur weer terughad. Ze fatsoeneerde haar kapsel een beetje, voor zover dat mogelijk was, stond op en ging opzoek naar de dichtsbijzijnde trap. Daar was ze maar een meter of tien vanaf. Ze zag een dim licht door het deksel van de put schijnen, wat inhield dat ze in een huis uit zou komen. Daar hadden ze ook speciale putdeksels die op slot konden, om uitschot zoals ratten - en Vixen - buiten te houden. Jammer genoeg was deze open, zo ondervond Vixen toen ze naar boven klom om 'm te openen. Voorzichtig keek ze rond en kwam erachter dat ze in een grote voorraadkelder was. Er was niemand in de buurt, wat ze concludeerde uit het feit dat nog niemand had geschreeuwd, gegild en ze ook nog niemand had gehoord. Op haar hoede klom ze uit de put en deed de deksel weer netjes op de put. Ze vervolgde haar weg naar boven en hoopte dat ze niemand tegen zou komen.

Als een ninja zo stil, sloop Vixen door het huis. Ze kwam door een lange gang met vele deuren waar sloten op zaten. Een beetje angstig probeerde ze zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Was dit een gevangenis? Een inrichting? Als dat zo was, zat ze hier flink verkeerd en moest ze zo snel mogelijk weg. Haar aandacht werd echter getrokken door een openstaande deur waar stemmen uit klonken. Ze zag flikkerend licht en besefte dat daar televisie werd gekeken. De Hongerspelen. Als verdoofd maar ook gehypnotiseerd, begaf ze zich naar de openstaande deur. Ze zag verschillende mensen zitten en daarom verstopte ze zich zo goed mogelijk achter de deurpost. Ze kon het echter niet laten mee te kijken en ze zag hoe een jongen, die een zeis vasthield, werd vermoord.

Haar aandacht ging echter snel naar het meisje wat recht voor haar zat. Vuurrood haar. Vixen kende niet veel mensen, maar ze had wel vele verhalen gehoord. Geruchten, roddels, meer van dat soort onzin. Maar ze was er zeker van dat zit waar was. Als ze gelijk had, dan was dit een gesticht en als dit een gesticht was, dan was dat..
'Jij bent Flaire.' kraste Vixen onnadenkend, alle andere mensen negerend en zichzelf volledig focussend op het meisje met het rode haar. 'Ik heb dingen over je gehoord. Veel dingen.' Een scheve, afschrikwekkende grijns verscheen op het ingevallen gezicht van Vixen. 'We lijken op elkaar.'

((OOC: Ik weet dat het niet echt realistisch is dat dit gebeurt, maar ik wilde gewoon dat Vixen Flaire een keertje tegen zou komen^^)

Haar ogen waren aan de buis gekluisterd terwijl haar hoofd nadacht over het fenomeen “sponsoring”. Dat hield dus in dat mensen je handige spulletjes konden sturen om te overleven of te doden. Wat handig! Zeker als je te dom was om spullen te veroveren of als je niet wist hoe je moest doden. Als zij ooit in de Spelen terecht zou komen, dan zou ze een Vlammenwerper eisen van een Sponsor. Dat mocht toch wel? Ze wist het niet, maar als het aan haar lag, dan zou ze de hele arena platbranden en iedereen laten lijden. Kleine vlammetjes flitsten voor haar ogen toen ze in haar hoofd zag hoe zij daar stond, te midden van een brandende arena. Overal om haar heen waren brandende lichamen, geschreeuw van pijn vulde haar oren en de geur van brandend vlees vulde de lucht. O wat zou ze dat toch graag willen meemaken.

Plotseling klonk er een stem als schuurpapier die riep “Jij bent Flaire!” Verward keek het meisje op, verdwaasd en nog altijd half in haar fantasie over brandende lichamen. Ja zij was Flaire, dat wist zij ook wel, maar wie had daar gesproken? Haar oog viel op een meisje met zwart haar en een uiterst bleek gezicht, welke verklaarde dat zij op elkaar leken. Haar wenkbrauw rees op in een verbaasde blik en haar mond had het woord “O?” al gevormd toen Jolene er tussendoor kwam. Flaire keek even verstoord naar haar bezoekster, maar keek toen weer naar de onbekende die naast haar stond. Wie was dit? Ze was duidelijk geen inwoner van het gesticht, al was er iets aan haar verschijning, waardoor Flaire vond dat ze hier wel thuis hoorde. Haar ogen gleden over het meisje. ‘Ja, een goede vraag Jolene, wie ben jij?’ herhaalde ze de vraag van het meisje. Haar ogen gingen terug naar het beeldscherm, waar nu wat rennende en pratende mensen te zien waren. Niet echt interessant dus. Haar ogen schoten weer terug naar de nieuwkomer, nog altijd onbekend. ‘En hoezo lijken wij op elkaar?’

OOC: Jaaaaaa, nee.

Een ander meisje besloot zich ermee te bemoeien. Dat was stom. Maar ze vroeg wie Vixen was. Dat was nog stommer. Vixen kon niet vertellen wie ze was, want dan zou ze hier niet meer wegkomen. Maar als Flaire haar reputatie klopte met hoe ze echt was, was dat misschien helemaal niet zo erg. Ze vroeg zich af hoe haar rattenvriendjes het moesten overleven zonder haar. Het zou voor hen waarschijnlijk een stuk makkelijker worden nu Vixen er niet was, want zij had de neiging messen naar ze te gaan gooien als ze zich verveelde. Ze miste nooit. Nooit.
Maar blijkbaar werd er niet zo veel over haar gepraat, of deze mensen waren van de buitenwereld afgesloten geweest. Aan de sloten op de deuren te zien, was het dat laatste geweest. En het feit dat Flaire hier zat, deed Vixen haar vermoeden bevestigen dat dit een inrichting was. Inrichtingen waren gevaarlijk. Het deed slechte herinneringen bij haar naar bovenkomen en slechte herinneringen leidde in het geval van Vixen vaak tot minstens zulke slechte daden. Ze kon nu echter niks. Ze wilde hier niet blijven. Ze miste de stanklucht van het riool nu al. Waarom was ze hier ook alweer precies heengegaan?

Ze staarde naar Flaire, zonder te knipperen en besloot te antwoorden op de vraag wie ze was.
'Ik heet Vixen.' Ze stopte met praten en haar blik dwaalde naar de tv. Hongerspelen. Zou ze überhaupt in aanmerking komen? Ze kon gewoon niet op komen dagen bij de Boete, niemand zou weten waar ze te vinden was namelijk. Dan zou het Capitool wel mooi voor aap staan. Hoe zou ze het zelf voor elkaar krijgen in de Spelen? Ze had haar dingetjes tegen, maar had ook een hoop dingetjes mee. Hmm. Lastig.

Er verscheen een maniakale glimlach op het ingevallen, bleke gezicht van Vixen. 'Ik bedoel iets anders dan uiterlijk.' Ze draaide zich naar het meisje wat schijnbaar Jolene heette en hield haar hoofd een beetje schuin, terwijl ze haar recht in de ogen keek.
'En jij hebt het al door.'

Flaire haar ogen vonden het moeilijk om naar de twee meisjes te kijken, want iedere keer gleed haar blik terug naar het beeldscherm, begerig, hoopvol. Ze zag mensen praten, rennen, gillen, maar er gebeurde niks. De nieuwkomer begon weer te praten en stelde zich voor als Vixen. Flaire richtte haar ogen even op het meisje, welke vervolgens verklaarde dat ze het niet over uiterlijk had gehad, toen ze had gezegd dat zij en Flaire op elkaar leken. De ogen van de roodharige vernauwden zich terwijl ze naar Vixen keek. Wat bedoelde dit wicht? Wilde ze soms beweren dat ze net zo sadistisch was als zij? Daar geloofde ze niks van. Er was niemand zoals Flaire, niemand! Vixen richtte zich daarna echter tot Jolene, waarna ze verklaarde dat zij het al door had. Flaire keek van de één naar de ander en voelde woede in haar binnenste opborrelen. Waar ging dit over?

Het leek alsof het gesprek alleen nog maar plaats vond tussen Vixen en Jolene. De laatstgenoemde beaamde dat ze het inderdaad al door had en vroeg toen hoeveel mensen het meisje al had vermoord. Nu rees Flaire haar wenkbrauw omhoog en ze staarde van Jolene naar Vixen. Vervolgens schoten haar ogen naar de begeleiding, welke inmiddels ook al aandacht had gekregen voor het pratende groepje meiden. ‘Jolene, hou je bek,’ siste Flaire met op elkaar geklemde tanden. Dit was niet een goed onderwerp om te bespreken in een kamer vol met bewakers. Plots klonk er een boel herrie van de TV, waarop Flaire haar hoofd met een ruk omdraaide. Dood! Verderf! Lijden! riepen haar gedachten toen op het beeldscherm te zien was hoe de Hoorn in het midden van de arena aan stukken vloog. ‘Prachtig!’ riep het meisje uit, welke haar aandacht voor Vixen en Jolene even totaal was verloren.

‘Hoeveel mensen heb je al vermoord?’ De ogen van Vixen schoten schichtig heen en weer tussen het kleine meisje, Flaire en één of ander mens wat ze nog niet op had gemerkt. Ze was op een zeer verkeerde plek voor iemand met haar achtergrond, voor iemand met haar mentale status en daar was dit meisje zich zeker van bewust. Maar als ze zonder moeite in dit gebouw, dit gesticht aan de sloten op de de deuren te zien, in had kunnen komen, dan kon ze er ook makkelijk uit. Vaak was de uitgang vinden makkelijker dan het vinden van de ingang, want er was vaak maar één ingang vanuit het riool maar er waren vele uitwegen naar de buitenwereld. Vixen besloot dat ze zich niet al te druk hoefde te maken, want ze zouden haar niet zonder slag of stoot kunnen opsluiten. Dat wisten ze. Er waren niet voor niets zo veel mensen verdwenen die voor het laatst in de buurt van een putdeksel waren gesignaleerd.

Er klonk een zachte, lichtelijk gestoorde lach door de kamer die uit de mond kwam van Vixen, al bleef ze het meisje - wat overigens Jolene heette - strak aankijken met haar donkere ogen.
'Ik heb aan de goede kant gestreden.' Zei ze, daarmee doelend op dat ze mee had gevochten in de Opstand. Er was hier echter meer bewaking dan ze zou willen en met dat in haar achterhoofd maakte ze een plannetje, wat ze gelijk in werking kon stellen doordat Flaire iets door de kamer schreeuwde en vrijwel iedereen zijn of haar ogen op Flaire en de tv, waar net één of ander groot ding in de Arena aan stukken was gevlogen. Vixen maakte van dit moment gebruik door stil maar razendsnel de kamer uit te glippen - iets wat niet al te moeilijk was, want ze was de kamer nauwelijks ingelopen en stond praktisch nog in de deuropening. Ze deed haar bijnaam eer aan door als een spook de weg terug te rennen die ze heen was gegaan, door de lange gang, langs alle deuren met sloten waarin waarschijnlijk kinderen waren opgesloten, waar haar moeder ooit was opgesloten, waar zij wel eens op zou kunnen worden gesloten als ze hier nog tien tellen langer zou blijven. Ze moest weg, snel, meteen!

Ze gooide de deur van de voorraadkast open, gooide deze iets zachter dicht en vergat bijna te controleren of er mensen waren die nog omgelegd moesten worden omdat ze haar hadden gezien. De kansen waren echter in haar voordeel want er was niemand, maar er lag wel een mandje met appels. Daar griste ze er twee van mee. Daarna dook het meisje de put weer in en verdween ze in de donkere gangen van het riool.

((OFF: Vixen outttt. Ik kan haar niet op laten sluiten ofcourse en het zou niet realistisch zijn om haar nog langer in een gesticht met bewakers te houden - iets wat ik even over het hoofd had gezien. Niet dat het erg realistisch was.))