Het was altijd weer een vaardigheid apart om zo snel mogelijk de tribuut temidden van alle opgeluchte jongeren te identificeren. Op basis van de naam kon je vaak een van de twee geslachten afschrijven, daarna was het zoeken naar het verbouwereerde gezicht waaromheen langzaamaan een kring van tieners uiteen week zodat er een eerbiedige ruimte ontstond. Als je op tijd was kon je het kwartje zien vallen - dat is mijn naam. Ik moet naar voren komen. Soms hadden ze daarbij wat hulp nodig, een hand die hen zachtjes maar resoluut uit de geshockeerde droomwereld terug naar het onwerkelijke hier en nu bracht. Ditmaal bracht een hand een meisje bij zinnen en ze kwam in beweging. Het was in elk geval geen jonkie, bedacht Alex zich in een vorm van troost.

Maar de haren van het meisje dat ietwat verdwaasd op het podium afkoersde waren gekleurd, een artificieel, intens blauw. Kleuren die je normaal gesproken alleen bij de ene toevallig verdwaalde Capitoler zag. Modieus, zouden sommigen zeggen, onnatuurlijk, zo luidde de mening van Alex. Was dit een vergissing? Wat deed zo'n iemand in haar district? In haar boete schaal? Alexandra probeerde haar wantrouwen niet te veel door te laten schemeren in haar houding, maar de vervreemding was subtiel aan haar opgetrokken wenkrbauwen en verbaasde gezichtsuitdrukking te merken.

Nu het kind in haar onschuldige smetteloze witte jurkje naast haar stond was het tijd om haar lotgenoot bekend te maken. Alex trok een naam uit de pot. "Capri Moreno," zo luidde die. Alex wachtte geduldig af tot ook deze tiener zijn of haar lot op geheel eigen wijze verwerkt had en richting het podium kwam.

Minder dagen tot de boete betekende meer alcohol voor pa. Ervaringen van de afgelopen vijf jaar had de Moreno-kinderen geleerd om in deze tijd hun vader meer te ontwijken dan normaal. Maar de dag zelf was het toppunt. Om het gevloek en de rondvliegende schoenen te vermijden waren Capri en Cus al in het ochtendschemer naar hun oudere zus vertrokken.

De dag bestond verder uit gespannen afwachten. Hun zwager Jorian was duidelijk niet op zijn gemak met de overvloed aan emoties, en trok zich terug in zijn werkkamer. Zelf was hij 19 geweest toen de eerste spelen plaatsvonden waardoor hij net de dans ontsprongen was. De oudste van de Moreno’s deed haar uiterste best om positief te blijven en om ervoor te zorgen dat iedereen er nog een beetje fatsoenlijk uit zag. Ze vertelde glimlachend een verhaal over Lark toen hij deze kleding aan had gehad, terwijl ze het blousje van Cus rechtstreek. De kleine, lieve Cus kon van de spanning niet terug lachen. Zijn gespannen, serieuze koppie zag er onnatuurlijk uit. Vandaag zou zijn naam voor het eerst in de grote, glazen bol zitten. Maar één keer, gelukkig. Toch was het verschil met voorgaande jaren goed te voelen. Ze maakten zich allemaal zorgen dat hun onschuldige zonnetje straks op dat podium zou moeten staan.

En Capri, tja, Capri had zich er allang bij neergelegd dat er een enorme kans was om getrokken te worden. Ze kon toegeven dat er veel namen in de glazen bollen zaten, maar het voelde toch alsof ze met haar 22 bonnen een slapende beer aan het porren was. Ze wist dat ze weinig aanleg voor geluk had, en dus vroeg ze zich af hoe lang ze het lot nog kon tarten. Als het zou gebeuren, als haar naam getrokken werd, dan was er geen plan afgesproken. Maar het hoefde ook niet hardop gesproken te worden. Haar zus zou de zorg van Custodio op zich nemen. En pa.. tja, het kon Capri weinig schelen wat er van hem zou komen. Ze bracht haar dag zwijgend door en ze negeerde de bezorgde blikken van haar zus. Ze had haar betere kleding aangetrokken, hoewel dat weinig verschilde van haar slechtste kleding. Met moeite liet ze zich door haar zus overhalen om ook haar gezicht en handen met water te wassen, maar haar haar liet ze onverzorgd. “Representeer ik ons district tenminste.” had ze gezegd om haar stille protest te verdedigen.

Ruim op tijd waren ze op het plein aangekomen. “Tot straks” hadden ze gefluisterd. En ze hadden hun zwijgende maar toch veelzeggende knuffels onderbroken om ieder in hun eigen vak te kunnen gaan staan. Vlak voor de ceremonie begon had Capri haar vader nog gespot, achterin de menigte en met een kop die verraadde dat hij weer gedronken had.

De show was kort en weinig vernieuwend van de voorgaande jaren. Het enige wat echt anders was, was de enkele glazen bol op het podium. Vermoedelijk zat er in het Capitool nu iemand te glunderen van trots omdat zijn kleine ideetje was uitgevoerd. Niet één maar twee keer voor je leven moeten vrezen, enig. De eerste naam werd getrokken en Capri zette zich schrap. “Lennox Forrest” werd er omgeroepen. Voor haar, bij de 17-jarigen, ontstond er een rimpeling in de menigte. Niet veel later was het blauw-harige meisje door de camera’s ontdekt en op de grote schermen te zien. Het was een opvallende verschijning in de zee van armoede en viesheid om haar heen. Capri wist dat eerste indrukken vaak niets zeiden, dat onschuld vaak een masker kon zijn. Zeker op de plekken waar de allerjongsten al elke cent bij elkaar moeten sprokkelen. Zeker hier, in district 3. Toch kon ze de gedachte niet onderdrukken dat dit meisje, dit kind, een flinke culture-shock zal ervaren in de arena.

Vorige jaren zou dit het dan geweest zijn. Normaal was de golf van opluchting nu op de meiden neergedaald. Voor de zoveelste keer vervloekte Capri diegene die achter dit fantastische plan zat. De hand graaide nogmaals in de glazen bol. En voor de tweede keer zette Capri zich schrap. Bereidde ze zich voor op het ergste. Bad ze stilletjes dat het niet Cus zou zijn.

"Capri Moreno,"

Een wrange glimlach vormde zich op Capri’s lippen. Voordat iemand het door leek te hebben, voordat ze het zelf doorhad, was ze al onderweg naar het podium. Alsof haar lichaam al voorgeprogrammeerd was om deze exacte stappen te zetten. Ergens ver weg hoorde ze iemand vloeken. Ze herkende de stem van haar vader. Cus hoorde ze niet, maar ze wist dat hij stilletjes zat te huilen. Ze hield haar hoofd hoog, maar kon wel raden welke gedachten er in de menigte rondgingen. Minuten terug had ze zelf haar voorganger nog net zo beoordeeld. Zelf was ze al net zo’n opvallende, of beter gezegd; teleurstellende verschijning. Een klein, mager en onverzorgd meisje dat ook nog eens een been mist. ‘Ach, misschien kan ik ze nog verrassen.’ Maar veel kans rekende ze zichzelf niet toe. Ietwat stuntelend met haar prothese wist ze het lage trappetje te beklimmen en plaats te nemen naast haar lotgenoot. ’Eindelijk een goed excuus om het onding te vervangen.’ De wrange glimlach brak weer door terwijl het volkslied werd ingezet.