Een jaar. Een jaar was voorbij gegaan sinds de vorige Spelen. Gwen wilde het niet geloven. Als ze heel erg haar best deed, kon ze zich indenken dat dit vorig jaar was. Toen ze ook allemaal op het plein gepakt stonden. Toen Norah er nog bij had gestaan. Maar dat was dit jaar niet en Gwen schudde zachtjes haar hoofd om de beelden te verdrijven. Ze wilde er niet aan denken. Er was al genoeg stress op zich vandaag: ze wist hoeveel bonnen ze had. Natuurlijk was het haar eigen schuld geweest dat ze meer bonnen gehaald had; maar Gwen had de last niet op Nia willen drukken. Het meisje was nog zo jong, die zou nog geen extra bonnen moeten gaan halen. Maar ondanks die manier van denken was Gwen doods- en doodsbang.

Ze was geen vechter, was niet snel of lenig of handig. Het enige wat ze kon was fruitbomen en gewassen benoemen bij naam en onder druk lastige wiskunde sommen oplossen. Ze kon in detail uitleggen hoe akkerirrigatie werkte. Maar ze kon niet overleven in omstandigheden als deze. Het enige wat Gwen zich had voorgenomen was dat ze, als ze in de Spelen zou komen, het als een spel zou behandelen: ze zou zich aan de regels houden en haar best doen om naar huis te komen. Want ondanks alle keren dat ze haar familie de koude schouder had gegeven, zou ze het verschrikkelijk vinden om hen opnieuw door de pijn heen te laten gaan door een familielid te verliezen. Dat zouden ze niet aankunnen.

Hun collectieve spanning, de stress en verwachtingen van de hele familie, voelde ze dan toen ze een poging deed hun gezichten te vinden in de massa. Het promofilmpje was gespeeld, de begeleider stapte naar voren en begon te spreken in hetzelfde verschrikkelijke accent dat vorige keer haar zus naar voren geroepen had. Laten we niet langer wachten, zei hij. Oh, God, waarom konden ze niet voor altijd wachten? Waarom waren er Spelen? Gwen accepteerde het Capitool dan wel als de leider en ging niet actief tegen hen in, maar dat betekende niet dat ze alles wat het Capitool deed goed vond. Zeker niet toen het haar zus ontnomen had. Maar nee, dit jaar zou ze sterk blijven-

Gwen faalde direct toen ze de naam hoorde. Huh? Ze wilde verbaasd kijken, wilde gillen dat ze niet durfde te gaan, maar er gebeurde weinig. In plaats daarvan werd het zwart voor haar ogen en ze viel opzij, net als toen, net als vorig jaar. Maar nu was het haar eigen naam die omgeroepen was. Voordat ze de grond kon raken kwam een snelle Vredesbewaker in actie. Gwen had aan de buitenste zijkant van de rijen gestaan, waardoor het erg opviel dat ze omging. De Vredesbewaker zette een paar stappen vooruit en had toen haar beide armen vastgegrepen, zodat ze geforceerd werd te blijven staan.
Gwens brein hield het een paar seconden voor gezien, maar toen Gwen een paar keer ferm op haar wangen geslagen werd, was ze weer bij. Het was Nicky, haar oudere zus stond recht voor haar en probeerde haar wakker te krijgen. Zodra ze Gwen haar ogen zag openen keek ze opgelucht, maar die opluchting werd al snel vervangen voor een ander soort woede, die de licht ontvlambare Nicky wel vaker liet zien.

'Laat haar los!' gilde Nicky, terwijl ze haar vuist in het gezicht van de Vredesbewaker wilde slaan. Ze struikelde echter door de onvoorzichtige kracht en beweging achter de slag, waardoor ze omviel en op de grond rolde. Nicky probeerde niet eens op te staan. In plaats daarvan begon ze met haar vuisten op de grond te slaan en met haar benen te schoppen. Ze zag eruit als een baby. Gwen hield haar hoofd was met één hand en steunde op Nia, die samen met Nicky naar haar zus toe gehaast was. Beide keken maar naar Nicky, wisten niet wat ze met het schreeuwende meisje aan moesten.
'Laat haar gaan! Jullie hebben Norah al!' Nicky bleef schreeuwen, werd steeds oncoherenter. Meer Vredesbewakers kwamen naar hen toe, maar Nicky probeerde godzijdank niet meer om hen aan te vallen. Daarom werd er één aangewezen die Nicky buiten de menigte ging transporteren. En.. een andere, degene die haar gevangen had, begon haar voorzichtig mee te loodsen naar het podium. 'Ik weet dat je migraine hebt, maar je moet toch het podium op,' probeerde hij haar uit te leggen, terwijl hij haar mee bleef sjorren. Gwen volgde met zware, trage passen. Nia bleef verloren achter.

Pas toen ze op het podium stond, verrassend genoeg zonder al teveel trillende benen, kon ze de menigte in kijken. Proberen de gezichten van haar ouders te vinden, van opa. Van Alice en Cody. Maar ze kon hen niet vinden. Haar blik was niet gefocust, ze voelde zich alsof ze gedrogeerd was. Stemmen waren vaag, onduidelijk. Uiteindelijk richtte ze haar blik maar weer op de begeleider van hun district, die zich nu wel klaar aan het maken zou zijn om de naam van de jongen te pakken. De enige tegenstander waar ze misschien iets zou van weten. De enige tegenstander waar ze wat mee zou delen. Misschien degene waar ze een bondgenootschap mee zou moeten sluiten. Ze wist het niet. Strategieën bedenken had nu geen zin. Dus bleef Gwen dodelijk rustig, dodelijk leeg, staren naar de plek waar zo een andere naam gefabriceerd zou worden. Een tweede leven verwoest. Ach. Ze was tenminste niet alleen.

De gehele familie had zich verzameld in de huiskamer. Zijn moeder en oma zaten geknield voor de gedoofde open haard, waar de foto van Leilah zich bevond. De rest van de familie stond er in een halve cirkel omheen. Ze waren stil, hun gedachten bij de jonge Leilah. Dit hadden ze vorig jaar ook gedaan. Een minuut stilte, een herdenking voor hun dappere zus. Ze was vijftien geweest, net als hij nu. Ze had het zo ver geschopt. Ze was bijna thuis gekomen. Maar ze had het niet gered. Davi balde zijn vuisten naast zijn lichaam. José voelde zijn spanning en legde even licht zijn vingers op de rug van zijn hand. De aanraking ontspande hem lichtelijk. Het was tijd.

De gehele familie begaf zich naar het trein perron. Meerdere families hadden zich er verzameld, om naar het dorp te gaan. Elke familie was groot, met gemiddeld vijf kinderen per gezin. Davi’s ouders en grootouders klommen eerst in de trein, gevolgd door hun dochters Luiza en Ivone. Luiza was 18, dit zou haar laatste boete zijn. Davi’s oudere broers Thiago en Miguel waren nu ook veilig, respectievelijk 19 en 20 jaar oud. De toekomst van hun familie was veilig gesteld, met twee sterke zoons. Hij en José waren beide 15 jaar oud en de angst om gekozen te worden was onderhand diep geworteld in de familie. Niemand had verwacht dat Leilah gekozen zou worden. Er waren zó veel kinderen in District 11. Maar vrouwe Fortuna had geen medelijden. Davi sprong in de trein en ging naast zijn oudste broer op de lage houten bank van de trein zitten. José propte zich naast hem, het was behoorlijk vol in de houten wagon, maar daar was iedereen wel aan gewend.

Terwijl de trein zich door het landschap bewoog, staarde Davi naar zijn schoenen. Het waren zijn werkschoenen, uitvoerig schoon geschrobt door zijn moeder. De vrouwen drogen allemaal simpele, doch schone jurken, maar Davi had geen fancy kleding. Hij droeg een werkbroek die nog geen gaten had en een beige katoenen shirt met lange mouwen die hij had opgerold tot zijn ellebogen. Zijn broers zagen er hetzelfde uit, hoewel Miguel en zijn vader er een simpele gilet overheen droegen. Davi leunde tegen de houten muur achter zich en sloot zijn ogen.

José porde hem in zijn ribben en hij opende zijn ogen. Ze waren er. Met een zucht kwam hij overeind en volgde hij de stroom mensen die de coupé verlieten. Op het dorpsplein nam hij afscheid van zijn ouders, grootouders en broers. Ivone zei al snel gedag om zich aan te sluiten bij de veertienjarige meiden die in het redelijk achteraan stonden. Davi, José en Luiza liepen verder naar voren, tot de jongens bij hun vak waren. Luiza zwaaide met een zwak glimlachje gedag en liep nog een stuk verder naar voren naar het vak van de achttienjarige meisjes. José was ongebruikelijk stil, hoewel Davi dat wel kon begrijpen. Hij voelde het ook. De ijzeren vuist om zijn hart. De angst om weer iemand te verliezen.

Het plein stroomde vol en de vrouw van de burgemeester en Wullem betraden het podium. De gebruikelijk film werd gespeeld, maar Davi was onderhand een expert in het uitsluiten van grote schermen en geluid. Hij kreeg nauwelijks wat mee van de film. Het was Wullems stem die hem weer tot aandacht riep. “’t mèèken von dis joar is Gwendolyne Jones.” Davi voelde een enorme golf van opluchting, gevolgd door schaamte. ’Maar Luiza is veilig, voor altijd nu. En Ivone ook voor dit jaar.’ zei de stem in zijn hoofd. “Laat haar los!” Een schelle stem galmde over het plein. Davi keek op en zag dat er een meisje was flauwgevallen. Een Vredesbewakers hees haar weer op haar voeten. Een ander meisje ging compleet door het lint. “Laat haar gaan! Jullie hebben Norah al!” Met een schok besefte Davi dat hij de naam Jones inderdaad eerder had gehoord. Een jaar terug, op deze plaatst. Norah Jones. Davi had zo zijn best gedaan om alles wat met de Spelen te maken had te mijden, maar de Boete viel niet te vermijden. En onwillekeurig bleven de namen toch hangen.

Gwendolyne werd naar het podium begeleid, half lopen, half slepend. Eenmaal op het podium staarde het meisje voor zich uit, leeg van schok. Davi kon het niet laten om op te merken hoe klein ze eruit zag. Ze was uit het vak van vijftienjarigen gekomen, maar ze leek klein voor haar leeftijd. Ze was fragieler en dunner dan Leilah was geweest op haar leeftijd. Davi voelde een vreemd soort woede over zich heen komen. Hoe konden ze zulke hulpeloze kinderen naar een strijd tot de dood sturen? Onderhand had Wullem zich herpakt en nam hij een briefje uit de bol met jongensnamen. Dit keer las hij enkel een naam.

“Davi Afolayan.”

De woorden zweefde over de menigte, een seconde was het doodstil. Daarna klonk voor de tweede keer een hartverscheurende kreet van een moeder die haar tweede kind verloor aan de Spelen. “Neeeeeee!” De kreet ging over in een hartverscheurende snikken. Davi hoefde niet om te kijken om te weten hoe de scene eruit zag. Zijn moeders benen die haar niet konden houden, zijn vader en twee oudste broers  die zich bezorgd om haar bekommerden. Langzaam richtte Davi zijn blik op José, zijn eigen geschokte blik weerspiegeld in zijn identieke gezicht. Toen veranderde José’s blik van geschokt naar de vastberaden blik die hij altijd droeg als hij weer eens een idioot plan had bedacht. Nog voordat de jongen in beweging kon komen, greep Davi hem bij zijn mouw. “Niet doen,” zei hij zacht, “Ze zullen je herkennen. Bovendien,” hij gaf een triest glimlachje, “bedenk even hoe jij je voelt. Wil jij soms dat ik me zo ga voelen?” Davi liet de mouw van zijn iets jongere broertje los. “Blijf hier. Zorg voor de familie. Blijf uit de problemen.”

Met die woorden begon Davi zich door de menigte van vijftienjarige jongens te wurmen. Ze hadden ergens in het midden gestaan, maar zodra Davi in beweging kwam, leek de menigte zich te splitsen en kon de jongen redelijk makkelijk naar het middenpad lopen. Hij voelde de blik van zijn tweelingbroer in zijn rug branden. Davi snapte wat hij had willen doen. Ze waren een tweeling. Je mocht niet iemands plek innemen, maar wat als niemand het wist? Maar José had al vaker in de clinch gelegen met de Vredesbewakers van District 11. Ze zouden hem herkennen, zeggen dat hij niet Davi was, hem straffen. Dat kon hij niet laten gebeuren. En al lukte het hem wel, wat dan? Dan zou hij José verliezen en voor altijd de schuld meedragen dat hij hem niet had tegen gehouden. Nee, dat kon hij niet laten gebeuren. Met die gedachte rechte hij zijn rug en marcheerde hij over het middenpad. Hij passeerde de jongere kinderen die meer vooraan het podium stonden. Zijn blik vond die van Luiza, zijn zus van 18 jaar, die hem geschokt aankeek, tranen stroomden uit haar open gesperde ogen. Hij wilde iets zeggen, naar haar glimlachen, iets bemoedigend doen. Maar zijn lichaam reageerde niet. Hij kon niet eens naar haar knikken. Op de automatische piloot bewoog hij zich voort, langs de kinderen, de trap van het podium op.

Davi liep richting Wullem en Gwendolyne. Nu hij naast haar stond viel het alleen maar extra op hoe ontzettende breekbaar het meisje was. Ze was bijna tien centimeter kleiner dan hem, met een fragiele bouw en lang, bruin haar. Zelf was hij behoorlijk in de groei, bijna 1.75 meter nu, pezig en gespierd. Hij hielp al vanaf zijn twaalfde elke dag op het land. Gwendolyn leek te wankelen, niet verrassend aangezien ze net een paar minuten geleden tegen de vlakte was gegaan. Davi legde zacht zijn linkerhand achter haar elleboog, om haar steun te bieden. “Hou vol,” zei hij zacht, terwijl hij zijn blik op de menigte gericht hield. De menigte was onderhand onrustig geworden. Jones en Afolayan? De namen werden overal gefluisterd. Was dit normaal? Kozen ze soms expres bepaalde gezinnen? Was de loting wel eerlijk gegaan? Davi keek uit over de menigte en vond zijn tweelingbroer. Hij keek hem aan met een gemengde uitdrukking van verdriet, woede en vastberadenheid. Davi sloot even zijn ogen. ’Doe alsjeblieft niets stoms,’ dacht hij hartgrondig, waarna hij zijn ogen weer opende en meteen de blik van zijn broer niet vond. José rolde even met zijn ogen en Davi voelde zijn mond hoek even optrekken. Natuurlijk had zijn broertje begrepen wat hij had gedacht. Hoe kon het ook anders. Ze waren altijd samen geweest, hun hele leven. Maar nu niet. Dit, dit moest hij alleen doen.

OOC;; [1.439/50.000] Beter laat dan nooit beginnen aan die Nano n.n”

Stilzwijgend keek Aisyah naar haar zus. Kahaya stond met een rechte rug en een strakke, zelfverzekerde blik in de kleine keuken van het gezin Kalena. Ze droeg de netste kleren die ze had (wat niet veel was) en had haar best gedaan zo goed mogelijk voor de dag te komen. Aisyah vroeg zich af wat het voor zin had om je zo uit te dossen. Het maakte toch niet uit; als je werd gekozen dan ging je naar het Capitool en moest je deelnemen aan de Spelen, of je er nou netjes uit zag of niet. Uiteraard had Kahaya al een poging of twee gedaan het aan haar uit te leggen; het belang van een goede eerste indruk op de mensen uit het Capitool enzovoorts enzoverder, maar Aisyah luisterde er niet naar. Het enige wat zij wilde was dat haar zus niet zou worden gekozen, want als Kahaya weg viel, dan was zij opeens het oudste kind thuis en dan zouden alle taken die van Konani naar Kahaya waren gegaan, opeens naar haar toe verhuizen en dan moest zij opeens op de jongere kids gaan letten en thuis helpen. Niet iets waar Aisyah echt naar uit keek, want ze had het al druk genoeg met haar werk waarmee ze geld voor het gezin verdiende. Als ze dan ook nog eens moest helpen met het passen op haar jongere broertje en zusje.. nee bedankt. Even wierp het meisje een blik op haar jongere broertje Susilo, welke hem een grote, duivelse grijns terug stuurde. Ze schonk hem een klein glimlachje terug en wist in haar achterhoofd dat haar broertje weer een streek uit had gehaald.

Niet veel later verliet het gezin Kalena hun huis en gingen ze op weg naar het station, om vanaf daar met de trein naar het hoofddorp te reizen waar de Boete plaats zou vinden. Aisyah liep stilzwijgend mee met haar familie en observeerde de mensen om haar heen. Ze zag de families waarvan de kinderen op dezelfde plek werkten zoals zij. De familie Afolayan liep even verderop en ging ook aan boord van de trein. Hoewel Aisyah het gezin al wel wat kende van haar werk, was de familie sinds de tweede Hongerspelen nog bekender geworden. Leilah had het bijzonder lang in de Spelen volgehouden en had zelfs kunnen winnen als ze het niet één op één tegen Madelynn op had moeten nemen. Het meisje had geweten dat ze niet had kunnen winnen, of had besloten dat ze niet meer wilde leven. Al met al had ze verloren en was ze met een tweede plaats de laatste dode van die Spelen geweest. Aisyah was toen acht jaar oud geweest. Inmiddels was ze tien jaar en had ze geluk met het feit dat ze pas twee dagen na de Boete elf jaar zou worden; Ze was nog twee jaar veilig van de Boete. Over twee dagen was ze elf jaar en volgend jaar, als de Boete zou zijn, dan zou ze pas twee dagen daarna twaalf worden. Ze was de komende twee jaar nog veilig. Over twee jaar zou het haar eerste jaar in de Boete zijn en de een na laatste van haar zus (als alles mee zat). Het jaar daarna zou ook haar broertje meedoen en haar zus voor de laatste keer. Hoe het allemaal zou lopen, dat was nog altijd afwachten.

Aisyah zat in stilte op een stoel in de trein en keek niets ziend naar het landschap dat voorbij raasde. Ze sloot zich af voor de wereld om haar heen en verdween ergens in haar hoofd waar ze geen last had van de rumoer in de trein. Pas toen haar zus meerdere malen aan haar arm had geschud focuste het meisje zich weer op de wereld om haar heen. Ze waren aangekomen waar ze zijn moesten en iedereen verliet te de trein. Aisyah liep stilzwijgend mee en volgde de stroom van mensen naar het plein. Daar aangekomen namen ze allen afscheid van Kahaya. Zij moest zich namelijk laten registreren en dan naar het vak met haar leeftijdsgenoten lopen; de rest van de familie bleef achter. Aisyah omhelsde haar zus en knikte afwezig toen deze nog wat tegen haar zei. Ja ja, ga nou maar, je bent nog niet gekozen, dus niet zo overdrijven, dacht ze, maar Aisyah wist wel beter dan bij deze gedachte met haar ogen te rollen, want dit zou haar zus alleen maar meer irriteren. Gelukkig ging Kahaya er verder niet over door en verdween ze al gauw in de menigte. Aisyah volgde haar moeder, welke Maleko aan de hand meenam en Suliso beval ook mee te lopen. De jongen bleef uiteraard staan en weigerde, de kleine rebel. Aisyah gaf haar broertje een duw in zijn rug en gebaarde met haar kin in de richting van hun moeder. Hup, lopen. Suliso rolde met zijn ogen waarmee hij, zoals altijd, wilde zeggen you are no fun at all. Hij deed echter wel wat ze hem vroeg. Altijd fijn.

Al gauw was het plein volgestroomd met mensen en nam de burgemeester van het District het woord. Aisyah keek naar de vrouw die vorig jaar haar zoon had verloren tijdens de Spelen; ze leek zich goed te houden voor iemand die nog geen jaar geleden haar enige zoon weg had zien gaan zonder ooit terug te komen. Na de film die ieder jaar gespeeld werd nam Wullem het woord. Aisyah mocht hem wel; hij was een man van weinig woorden en vond het niet nodig om erom heen te draaien. Gewoon rechttoe, rechtaan. Het duurde dan ook niet lang of de naam van het eerste meisje werd getrokken. Gwendolyn Jones, een meisje van Kahaya haar leeftijdsgroep, was het slachtoffer voor de meiden dit jaar. Een dubbele klap was het voor de familie Jones, die vorig jaar al hun andere dochter Norah had verloren. Aisyah kon zich niet voorstellen hoe hard dit moest aankomen bij het gezin. Haar moeder sprak deze gedachte hardop uit en kneep even in de hand en schouders van haar drie kinderen. Kahaya was weer een jaar bij hen, weer een jaar extra om het gezin te ondersteunen tegenover de familie Jones die in 12 maanden tijd twee kinderen zou verliezen aan de Hongerspelen. Het leven was duidelijk oneerlijk, maar dat was iets wat Aisyah niet verbaasde. De wereld werd geregeerd door de mens en de mens was een oneerlijk wezen.

Op het plein ontstond een kleine rel rondom Gwendolyn, maar door haar korte lengte kon Aisyah niet zien wat er gebeurde. Er werd geschreeuwd, wat al vlot ophield. Ze wist wat dat betekende; de vredesbewakers hadden ingegrepen. Niet veel later stond Gwen op het podium en werd de volgende naam bekend gemaakt door Wullem. Afolayan. Aisyah sloot even haar ogen. Nee, deze wereld was inderdaad zeer, zeer oneerlijk. Niet alleen de familie Jones zou weer een kind verliezen, maar de familie Afolayan ook, hoewel die laatste een jaar langer had gehad om te rouwen voor het verlies van een kind. Aisyah opende haar ogen en keek om haar heen, naar de opgeluchte gezichten van de families wiens kinderen wel veilig waren. Dat was de keerzijde van de medaille; daar waar twee families de pineut waren, hadden anderen geluk... Hun kinderen bleven namelijk thuis. Het was een egoïstische gedachte, "beter zij dan wij", maar ze wist dat het door het hoofd van iedereen ging die hier vandaag levend bij weg kwam. Ze wist ook zeker dat haar moeder hetzelfde dacht, hoewel zij het fatsoen had zich voor die gedachte te schamen. Natuurlijk was het feit dat Kahala nog een jaar thuis zou zijn, maar dat maakte het leed van de families Jones en Afolayan niet minder.

OOC: Eindelijk mijn eerste post whoop!