Mahu gaf nog een laatste knuffel aan Sumwen en Winnow, deelde een blik vol afspraken en beloftes met Harver, en begon naar haar plaats te wandelen, zoals de anderen ook deden. Haar laatste jaar. De laatste keer dat zij de tesserae kon aannemen om haar samengestelde familie uit de nood te helpen. Ze hadden nog maar nauwelijks afspraken gemaakt voor de komende jaren, voornamelijk omdat Mahu het gesprek met Suwmen steeds uitstelde. Ze wist dat hij de tesserae wilde aannemen, maar geen haar op haar hoofd dat hem dat zou toelaten. Ze moest hem dat alleen nog aan zijn verstand brengen.

Maar eerst deze dag maar eens overleven. Zoals altijd begonnen ze natuurlijk met de gebruikelijke Capitool-propaganda, die Mahu zoals altijd zoveel mogelijk probeerde te negeren in een poging stoïsch te blijven en vooral niet te denken aan al de explosieven die ze zou kunnen bouwen om het hele Capitool mee op te blazen.

Gelukkig was Wullem een nuchtere vent; dat kon Mahu wel appreciëren. Hij deed niet aan drama en spektakel, en was respectvol genoeg om niet te suggereren dat het een eer was om als tribuut gekozen te worden. Hij ging naar de enkele kom die dit jaar klaarstond, en haalde er al snel een papiertje uit. Mahu voelde haar hart tekeer gaan terwijl hij het briefje opende en de naam voorlas.

Haar naam.

Een vreemd gevoel overviel haar. Niet omdat ze dit nog nooit meegemaakt had, dat moment waarop je er plots van overtuigd bent dat je gaat sterven. Nee, ondanks dat ze op onverklaarbare wijze 18 jaar op deze aardbol, in dit district, overleefd had, kende ze dat maar al te goed. Dit gevoel was eerder bizar omdat ze zich dit moment al vaak voorgesteld had, maar ze had altijd gedacht dat ze zou schoppen en tieren, dat ze vol vurige woede zou zitten omdat het Capitool haar opnieuw alles wilde ontnemen. Maar in plaats daarvan was er… dit. Een zwaar en vreselijk gevoel, zeker, maar ook iets heel kalm.

Acceptatie was het niet – ze had nog te veel te doen op deze aardbodem, te veel mensen om te beschermen, om echt te kunnen aanvaarden dat ze haar 20e verjaardag niet zou halen – misschien zelfs haar 19e niet. Maar in een fractie van een seconde was haar hele leven veranderd, werd haar hele verdere levensloop aan haar bloogelegd, en de wetenschap dat ze er over een paar dagen of weken gewoon niet meer zou zijn en dat er bar weinig was wat ze daaraan kon doen, was vreemd genoeg niet zo angstaanjagend als ze verwacht had. Indien ze gedacht had dat ze ook maar een greintje kans maakte om hier levend uit te komen, zou ze zich waarschijnlijk veel erger voelen. Maar met een been als dat van haar, vol Capitoolkogels en pijn, zouden de kansen niet in haar voordeel zijn. Dat hield niet in dat ze niet tot de laatste seconde zou vechten voor haar plaats in deze wereld, maar deze wetenschap betekende op zijn minst dat ze de nodige voorbereidingen kon treffen.

Ze besefte dat ze in beweging moest komen, en begon haar te lange tocht naar het podium. Ze was zich er volledig van bewust dat de camera’s haar al gevonden zouden hebben, en dat alles wat ze nu deed, door miljoenen mensen bekeken en geanalyseerd zou worden. En dus deed ze er alles aan om haar slechte been zo min mogelijk te laten opvallen. Haar brace was natuurlijk heel zichtbaar, maar niemand hoefde momenteel al te weten hoe erg het met haar gesteld was. Het normaal wandelen vergrootte de pijn aanzienlijk, maar het was niets wat ze nog niet gewend was. Ze beet door en bereikte uiteindelijk – opgelucht, wat een ironie – het podium. Ze ging wat achter Wullem staan, steunde op haar goede been, en zorgde dat haar hoofd hoog geheven bleef. Automatisch zocht haar blik Harver in de mensenmassa, maar natuurlijk was het onmogelijk om hem te localiseren. Intussen graaide Wullem voor een tweede keer in dezelfde bol. Sumwen en Winnow waren nog steeds allebei in de gevarenzone, en Mahu zei een gebedje naar alle goden die ze kende om hen hier alsjeblieft van te sparen. Met haar slechte been zou ze al niet in staat zijn zichzelf in leven te houden in de arena, laat staan iemand anders.

De naam werd afgeroepen en Mahu ademde opgelucht uit. Ella Stone. Weer een meisje. Jonger dan zij, of zo zag ze er toch uit. Veel meer aandacht besteedde ze niet meer aan haar medetribuut, want ze wist dat ze nog wat tijd zou krijgen om afscheid te nemen van haar familie, en ze moest op zijn minst een manier bedenken om Sumwen te verhinderen die verdomde tesserae aan te nemen, en ze had nog veel met Harver te bespreken als hij vanaf nu op zijn eentje voor hun kleine familie moest gaan zorgen.


OOC: *shows up 1.5 months late with starbucks* ¯\_(ツ)_/¯