Zoals elk jaar, stond de Boete voor de deur. Dit zou Ikrams laatste jaar zijn, en hoewel haar opvoeding haar vertelde dat ze niet mocht hopen dat zij het het niet was, deed ze dat toch. Natuurlijk had ze er vrede mee als zij wel zou worden uitgekozen – het zou egoïstisch zijn om dat niet te hebben – maar als ze de dans zou kunnen ontspringen, dan nam ze dat zichzelf niet kwalijk. Het probleem daarmee bleef dat een ander, onschuldig iemand wél de Arena in zou moeten. Ikram en de andere leden probeerden voor de nabestaanden klaar te staan, en het was zwaar om dat te moeten doen. Als Initiatief-lid kende ze vrijwel iedereen in het district, hetzij vaag of erg goed. Het verdriet wat ook Ikram voelde wanneer er weer een kind naar het slachthuis werd gestuurd, maakte haar werk lastig. Ze lag in de weken rondom de Hongerspelen vaak ’s nachts wakker, denkend aan hoe zou willen dat ze de Tributen had kunnen helpen. Hoe ze had gewild dat ze een beter persoon zou zijn, want hoe kon ze mensen helpen als ze zelf telkens vocht tegen de tranen? Deze emoties waren een zwakte en een toon van haar zelfzuchtige natuur en hoewel ze uiteindelijk aan haar vader had verteld dat ze het idee had te kort te schieten in haar aard, ze was nog steeds niet gerust.

Maar dit jaar, en alle komende jaren, had ze de mogelijkheid om de schuld van haar tekortkomingen in te lossen. Ze zou de meest capabele verzorger van het district worden. Niet voor haarzelf, natuurlijk, maar voor alle inwoners. Ze zou dag en nacht paraat staan, zou dag en nacht werken naar verbetering want perfectie was een zonde en een illusie, zou-
Ze verhulde zich achter haar sluiers toen ze haar huis verliet en zich in de massa begaf die uitgroeide tot een kakofonie van emoties en hoop. Het was haar vijf jaar geleden al opgevallen dat de stoet die zich begaf naar het plein aanzienlijk langzaam liep, dat de mensen hun hoofden hadden gebogen om maar niet op te vallen. Zowel oudere als jongere leden, buiten de leeftijdsgrenzen van de Boete, hielpen inwoners van het district op een verscheidenheid van manieren. Terwijl Ikram er de pas in probeerde te houden – het feit dat ze niet wílde was een uiting die niet gewenst was, en dus onderdrukt moest worden – zag ze haar verwanten zowel ouders als tieners kalmeren, voedsel uitdelen, en een zitplek in de schaduw bieden. Een naar gevoel verspreidde zich door Ikrams borst; ook háár mensen hadden naasten die vandaag ten pooi vielen aan het Capitool. En hoewel onbaatzuchtigheid hun rode draad was in het leven, Ikram vond dat ook díe naasten misschien wel wat hulp konden gebruiken. Het was echter niet de aard van het beestje om hulp te vragen, of om hulp te bieden uit eigen initiatief voor de eigen deugd. Ikram dacht dat dit soort dagen misschien wel de moeilijkste dagen waren voor haar mensen.

Ze was dankbaar dat haar kleding de zons intensiteit wist af te weren. Hoewel gewend aan dit weer, Ikram én de mensen om haar heen hadden weinig baat bij een zwetend persoon in hun rij. Haar donkerblauwe sluier fladderde zachtjes in het briesje wat soms over het plein bewoog. Ze had haar handen in de zakken van haar witte, losse broek en telde haar ademhalingen. Nog even, en het was voorbij. Nog even, en haar laatste jaar was veilig verstreken. Ze herinnerde zich de afgelopen vier keer, waarin dit exact hetzelfde was gegaan. Het enige verschil in de afgelopen vier jaar, was de terugkeer van één van hun Tributen. Ikram zag zelden anders dan de ogen van haar naasten en had inmiddels een goed beeld bij welke emoties er schuilgingen achter welke uitdrukkingen. Die van de winnaars, die ze van dichtbij had gezien, hadden haar de rillingen gegeven.

Ze zuchtte diep toen de eerste naam werd geroepen. Haar leeftijdscategorie. Haar klasgenoot van vroeger. Ikram had enkel kennissen buiten haar mensen om, op een enkeling na, maar ze had Mickayla altijd gewaardeerd. In Ikrams ogen leek ze meer op háár dan op de meeste vrije mensen. Ze was een goed mens, en Ikram balde haar handen tot vuisten in haar zakken bij de gedachte dat zo’n goed, jong persoon met een prachtige toekomst voor zich, die toekomst niet meer zou mogen zien.

Het schoot door haar gedachten dat ze nog niet veilig was vanwege de verandering van Boete-regels, maar Ikram was gefocust op het in orde krijgen van haar emoties. Ze zou, nadat de Boete voorbij was, de familie laten weten dat ze alles aan haar konden vragen in deze zware tijd. Niet uit haar naam, want dat zou zelfzuchtig zijn, maar gedreven vanuit het Initiatief. Ze wist niet hoe de verse Tribuut haar familie tegenover het Initiatief stond, en dit was niet de tijd om het op de proef te stellen. Zeker niet als individu.
Ikram ergerde zich aan de begeleider van District 4 toen hij de tweede naam op de grond liet vallen. Het woord respectloos vormde zich in haar hoofd, en struikelde gelukkig vlak voordat hij haar lippen zou verlaten.
Het woord veranderde in de meest zachte kreun die Ikram uit kon laten, toen ze háár naam hoorde.

Ze knipperde twee keer, haalde diep adem, en liep door de opensplijtende zee van veilige mensen in de richting van het podium. Ze mocht geen angst tonen. Ze mocht geen zelfverzekerdheid tonen. Ze mocht zichzelf niet tonen. Kalmte, zelfbeheersing, veiligheid. Het ging niet om haar. Het ging niet om haar.
Ze stapte rustig het podium op, knikte naar haar mede-Tribuut en haar begeleider, en draaide zich toen in de richting van het publiek. Alle ogen waren op haar gericht. Het maakte haar oncomfortabel en ze sloeg haar ogen neer. Ze bleef echter al hun blikken voelen; iedereen die nu voor haar stond, ónder haar stond, haar gade sloeg terwijl ze zo haar best deed in de schaduw te blijven. Het eerste Intitiatieflid dat mee ging doen met de Spelen. Die gedoemd was om te verliezen, puur en alleen door haar overtuigingen. Puur en alleen door die kalmte, die zelfbeheersing, die fragiele veiligheid die ze uit moest stralen maar niet voelde. Want het ging niet om haar. Het ging niet om haar.

Het.
Ging.
Niet.
Om.
Haar.