OOC: Deze Spelen geeft Larry zijn kritische blik op de Tributen! Ik hoop dat ik iedereen correct en voldoende beschreven heb. Als er iets niet klopt, stuur maar een PM en dan pas ik het aan! Zoals eerder ook gedaan is, heb ik de namen van de Districten dikgedrukt zodat je die sneller terug kan vinden. Have fun!

----

Daar zat hij dan, lekker op de voorste rij van de Parade, in spanning af te wachten tot de presentatrice het spektakel zou starten. Wie ze was wist hij niet precies, maar ze was geen straf om naar te kijken: Larry zou weinig problemen hebben om zijn aandacht erbij te houden. Nu had dat ook nog een andere reden, natuurlijk. Hij wilde die Tributen eens goed bekijken. Een vleeskeuring kon je het wel noemen. Één van zijn zakencontacten wilde maar al te graag beginnen met wedden wie er dit jaar in ’s hemelsnaam de Spelen zou winnen en de pot was al gemaakt. De eerste namen waren al opgeschreven, de eerste stapels biljetten staken eruit. Maar Larry – hoe graag hij ook zijn gok op zou schrijven – had nog niks gedaan. Nee, nee, hij was niet lui. Hij moest die tieners eerst zelf eens beoordelen. Je wist immers niet wat ze allemaal deden in die districten, met de camerahoeken en de opnames. Even een groothoeklensje erover en klaar. Een tribuut kon er nog wel zo gespierd of breed uitzien op het grote scherm, in het echt was het dan een scharminkel. Larry stelde zichzelf tevreden met die terminologie terwijl hij ongeduldig wachtte.

Even landde zijn blik op de grote schermen de lieten zien wat er gefilmd zou worden, die nu nog netjes het tijdschema van de opening lieten zien. Dat werd waarschijnlijk ook aan de mensen thuis getoond. Een zijdelingse blik en zijn herinneringen van de afgelopen vier Spelen vertelden hem dat de Tributen opnieuw hier zouden beginnen met hun dappere tocht, waar ze per District tentoongesteld zouden worden aan het nieuwsgierige publiek. Daarna zouden ze doorgaan naar het Stadscentrum, uit het zicht jammer genoeg. Hij moest maar goed opletten zolang hij de kans kreeg.

Larry raakte zijn aandacht van de tribune en de schermen kwijt en keek geïrriteerd om zich heen, naar de avoxen die aan weerszijden van hem bezig waren met het bereiden van eten. Het duurde wel erg lang! Hij had honger, en de openingsceremonie begon bijna. Konden ze niet één keer een beetje doorwerken? Het was toch absurd. Larry riep ze snel tot de orde, waarna de avoxen in paniek sneller begonnen te werken. Goed. Het was nu eenmaal nodig om het zo te doen. Hij kon zich niet iedere keer af laten leiden als hij zijn hand uit wilde steken voor een heerlijke snack. Nee, daar had hij avoxen voor, die het eten zo in zijn mond konden stoppen. Daar werden ze toch verdorie voor in dienst genomen! Hij kon er niet bij dat ze er zo lang over deden. Zijn ongeduld raakte hij pas kwijt toen de avoxen aangaven dat alles gereed was en de eerste paar druiven in zijn mond stopten. Mooi. Hij was er helemaal klaar voor.

De jurk van de presentatrice leek nu perfect te zitten, ze had haar microfoontje aan haar kleding gedaan en alle camera’s en lichten stonden eindelijk goed op haar gericht. Het leek zover te zijn! Er werd even vol spanning afgewacht, maar toen ging eindelijk de grote spot op de presentatrice aan en het stadium ontplofte in enthousiast applaus, zelfs wat geroep. Ze hadden een jaar moeten wachten, maar het begin van de Vijfde Spelen werd eindelijk ingeluid!

‘Welkom, dames en heren, kijkers thuis! Welkom bij de inhuldiging van de Vijfde Spelen!’ De vrouw sprak vol vertrouwen en overtuiging in haar microfoon. Dit zou nog eens een spektakel worden.
‘Voor deze speciale editie zullen we dit jaar niet traditioneel één jongen en één meisje per District zien, maar zullen er gemengde paren zijn! Met trots stellen wij de dappere Tributen van dit jaar aan u voor, gekleed in de hipste ontwerpen van Panem!’ Larry wreef in zijn handen; dit kon alleen maar mooi worden. Hij kon niet wachten. Wanneer zouden de paarden met de wagens tevoorschijn komen?
‘Bent u klaar om zich te laten betoveren?’ Ze wachtte even tot het publiek juichend antwoordde voordat ze een groots gebaar maakte naar de deuren waar de Tributen uit zouden komen. Op dat teken begon ook de muziek te klinken die de Tributen zou begeleiden. Het was prachtige muziek, bijna alsof er een dans opgevoerd zou worden. Maar toch zat er ook die hint in van trommels, die een idee gaven dat er gemarcheerd ging worden. Uiteindelijk was dat ook wat er gebeurde; de Tributen waren paradepaardjes die bijna gewillig hun dood tegemoet zouden gaan, voortgetrokken op een goud-glimmende kar. Ze waren soldaten in de oorlog tegen de verveling in het Capitool en daar mochten ze dankbaar om zijn ook.

Larry kon een verbaasde uitdrukking niet van zijn gezicht afhouden toen de eerste Tributen in beeld kwamen. Hij moest zijn ogen afschermen, even opzij kijken. Ergens in de verte meende hij de stemmen van technici te horen die in paniek de spotlights wat van de Tributen af probeerden te halen.
‘Hier ziet u Crystal Forrest en Neo Norose, uit District 1,’ kondigde de presentatrice aan, die snel de aandacht naar zichzelf toe trok en deed alsof er niets aan de hand was. ‘Hopen zij u te intrigeren door hun gezichten achter deze maskers te verbergen?’ De kinderen hadden inderdaad allebei een gouden masker op, dat bijna ervoor zorgde dat het hele concept van een gezicht wegviel in hun compleet gouden outfit.
‘District 1, het gebied van de prachtige edelstenen en sierraden, wordt vertegenwoordigd door deze ambitieuze Tributen! Maar zullen zij erin slagen om goud te behalen deze Spelen?’
Larry was nog steeds betoverd door het glimmende goud waar de Tributen compleet in gehuld waren. Boven de maskers droegen ze een hoofdtooi die van gouden tule of een andere lichte stof leek te zijn – wat was hij toch een kenner – die uitliepen in een soortement sluier achter de Tributen. Ook hun lichamen waren compleet bedekt in gouden stof, tot handschoenen aan toe. Hij kreeg bijna de neiging om deze twee te beroven bij de gedachte hoeveel kaviaar hij met zoveel goud kon kopen, maar hij wist zich in te houden.

De paarden trokken de kar alweer voorbij en zijn aandacht werd getrokken door het tweede stel Tributen dat zichtbaar werd. Wat een gedetailleerd werk!
‘District 2, het District van het metselwerk, wordt dit jaar vertegenwoordigd door de onverschrokken Dominic Richards en Jonathan Rowbottom!’ begon de presentatrice. ‘Op hun kleding kunt u prachtige tekeningen in grafiet zien. Wie weet zullen deze Tributen dit jaar geschiedenis schrijven!’
De camera zoomde in op de kleding van de jongens, waar gedetailleerde gevechtsscènes op stonden. Krijgers met zwaarden en schilden die elkaar uitdaagden op het slagveld; boogschutters op wachttorens; stormrammen die tegen de deuren van een gigantisch kasteel geslagen werden.. Larry vergat bijna dat ze jongens ook nog gereedschappen bij hadden om hun District te representeren en dat er naast de witte stof met grafietkleding ook nog een zwierige hoed op hun hoofd stond. Pas toen hij zich los wist te scheuren van de grafiettekeningen zag hij het geheel; een witte cape fladderde om hun schouders en ze hieven hun gereedschappen hoog in de lucht. Jammer dat ze die niet mee de arena in mochten nemen, maar dat zou natuurlijk oneerlijk zijn.

‘Geef een groot applaus voor Lennox Forrest en Capri Moreno, de Tributen van District 3!’ Het ging alweer door. Larry schoof wat heen en weer op de twee stoelen die hij innam terwijl hij opnieuw zijn handen tegen elkaar sloeg. Hè? Wat gebeurde er nu?
‘Ja, u heeft het goed gezien,’ speelde de presentatrice in op de verbazing van het publiek. ‘Hoe harder u applaudisseert, hoe feller deze kleding oplicht! Wat een innovatie uit het District van de technologie!’
Het publiek was maar al te nieuwsgierig en al snel was de stof felgekleurd door het gejoel en extra geklap vanuit het publiek. De kleding van de meisjes was gestreept en iedere keer als er een paar decibel bij kwam lichtte een hogere streep op; geweldig! Hij zou wel willen wedden om hoe snel ze de kleding helemaal tot aan hun schouders op konden laten lichten, maar die kans kreeg hij niet. Zijn buren waren veel te druk bezig met het bewonderen van de Tributen en hun kleding. Het mooiste was nog wel dat de kleding ook leek te reageren op de kanten waar het geluid vandaan kwam, waardoor de patronen veranderen toen ze rondreden voor het publiek. Hopelijk zouden ze deze aanmoedigingen goed gebruiken.

‘We maken een tropisch uitstapje met Mickayla Gardner en Ikram Nasrallah, de Tributen uit District 4!’ De presentatrice gebaarde naar het paar dat nu langs kwam. Hoewel de kleding niet zo betoverend was als die van District 3, kon Larry het wel waarderen dat zijn ogen wat rust kregen. District 1 had daar ook niet echt aan bijgedragen.
‘Wat een elegante zeemeerminnen! Laten we voor deze Tributen hopen dat de Arena dit jaar geen woestijn, maar een oceaan is!’
Larry bewonderde even het schubbenpatroon dat van wit naar donkerblauw liep. Ook droegen de Tributen een collier met een blauwe steen om wat kleur aan de bovenkant van de jurk te brengen. Maar ook deze meerminnen werden snel voorbij gereden en de volgende waren aan de beurt. Vreemd. Nu had hij ineens trek in een lekker stukje zalm.

‘Hier komen Sam Montagne en Shushila Yama uit District 5, die District 1 nog laten verbleken! Deze twee zonnetjes in huis zullen hun tegenstanders zeker verblinden!’
Larry was heel even in de war van wat hij nu precies zag; het was één pak, maar er waren wel degelijk twee hoofden. Of dat dacht hij dan toch. Hij was wel onder de indruk van het pulserende licht dat door de donkerblauwe stof van hun pak liep, onder de maskers die ze op hadden. Het leek het gevaarte dat hen omringde, met wat uitstekende pieken die de stralen van de zon voorstelden, echt tot een zon te maken. Ook op de maskers zaten “zonnestralen” geplakt, die met glitters bestrooid waren en prachtig glitterden in de spotlight. Oogverblindend, maar op een andere manier dan District 1. Larry kon zich wel vinden in de creativiteit in dit concept. Alleen hij kon niet geloven dat de jongens nog graag aan elkaar vast zouden zitten als ze eenmaal in de Arena waren! Dat zou nog eens grappig zijn, als ieder districten-paar aan elkaar vastgemaakt zou worden. Idee voor volgend jaar?

‘Dan nu Phoebe Ralston en Milena Thibault uit District 6!’ kondigde presentatrice aan. ‘Wij hadden hen geen paard en wagen hoeven geven,’ grapte ze, wat ze zelf wel hilarisch leek te vinden. Echt charmant was de kleding niet te noemen volgens Larry, maar er zat wel een zekere komische factor in. District 6 was het district van transport en de dames hadden zich daarop aangepast door hun hele outfit op te stellen uit autobanden. De banden staken uit als grote schouderstukken, maar hun middel was wel vrijgelaten om te voorkomen dat ze Michellin mannetjes zouden worden. Het patroon was omgekeerd aan de onderkant, waar de banden juist grote bogen vormden naast hun knieën. Ergens was het wel grappig om de meisjes naast elkaar gepropt op die wat smalle kar te zien staan, maar ze hielden zich sterk. Het haar van de meisjes was ook gestijld in drie grote knotten; twee aan weerszijden van het hoofd en eentje er bovenop, wat vreemd genoeg de hele op hol geslagen outfit weer bij elkaar haalde. Hun haren hadden zelfs rode accenten in de punten, wat waarschijnlijk een stoer uiterlijk moest geven. Ach, ze hadden lef.

‘Het district van de houtproductie geeft ons boskrijgers, vertegenwoordigd door Mineko Takenaka en Gabriel Katz!’ Het volgende paar Tributen kwam voorgereden. Opnieuw hadden ze een prachtige hoofdtooi, maar geen masker, en het licht moest wat bijgesteld worden om hen goed te belichten. De crew had het laten staan na de schokkende outfits, maar deze kleding was dan weer vrij donker. Over de hoofden, nekken en schouders van de tributen zag hij mos en schors zitten. Bovenop het hoofd werd het mos meer een pruik, waar twee grote hoorns uit staken. Voor de rest waren ze gehuld in stevige boombast, die een stevig harnas leken te vormen. Zelfs de huid van de jongens was bruiner gekleurd zodat ze bijna opgingen in hun harnas. ‘Zolang zij door de bomen het bos blijven zien zal District 7 zeker een kans maken!’

‘De volgende Tributen zijn Morgana Fay en Aliya Villiers uit District 8, het District van textielproductie!’ Larry moest hartelijk lachen om de twee kleine meisjes op de kar. Ze vielen bijna weg in de kleding die ze aan hadden; het was erg kleurrijk en de lapjes waar hun jurken uit bestonden hadden óók nog eens de vorm van kleding. Het was een vrij bizar gezicht, maar het had ook wel weer wat. ‘Dat is ook een manier om niet te hoeven kiezen tussen je favoriete kledingstukken,’ besloot de presentatrice er maar over te zeggen. Ze kon waarschijnlijk niet veel anders verzinnen, laat staan iets dat in relatie tot de Spelen stond. Ze ging dan ook snel door naar het volgende District.

‘District 9 wordt dit jaar vertegenwoordigd door Christian Garrett en Thomas MacFarland; zo te zien hebben zij het graan thema erg serieus genomen!’ Het was een enigszins bizarre vertoning, maar Larry kon wel lachen om de absurditeit ervan. De jongens waren een soort van enorme vogelverschrikkers, zo leek wel, compleet omhuld door graan. Hun handen en voeten waren bedekt in graanhalmen en hun gezichten leken vervangen te zijn door twee cilinders van graan op een enorme kraag van graanhalmen. Larry kon zich niet voorstellen dat deze outfit lekker zat. Maar goed, graan was een belangrijk onderdeel van vele soorten voedsel, dus het was wel een eer om het te dragen. ‘Hopelijk slagen zij erin hun tegenstanders net zo goed af te schrikken als het gevogelte!’

Het gejuich nam weer over na de verbazing over de vorige Tributen toen de volgende kar kwam. ‘Oh, daar zijn de vertegenwoordigers van District 10, Antonio Meadows en Maggy Swan! Deze cowboy en -girl laten geen enkele koe uit het District ontsnappen!’ Larry juichte tevreden mee voor deze Tributen, die vol vertrouwen – of zo leek het – hun lasso’s boven hun hoofd zwaaiden. Ze hadden wat hem betrof ook in een heavy metal-band kunnen zitten; de lasso’s waren zwart/zilver en er zaten stekels op, alsof ze van de stengels van rozen gemaakt waren. Hier zou je de koeien niet bepaald veilig mee thuis brengen, wat wel jammer was; Larry prefereerde zijn biefstuk in één stuk en niet vol met gaten. Iedereen wist dat de vettige stukken vlees aan de buitenkant van de koe het beste smaakten. Maar goed, in de Arena zouden ze geen koeien vermoorden – of zo dacht Larry dan. Je wist het maar nooit met die Peaks. Het heavy metal image werd alleen maar versterkt doordat de kleding van de Tributen helemaal zwart was, inclusief een zwarte hoed met een zilveren riempje. Overal zaten leren riempjes door de leren kleding heen, die het geheel bij elkaar hield. De zwarte mocassins maakten de outfit compleet. Maggy leek het wat minder leuk te vinden, maar haar gezicht viel bijna niet te zien onder de zwarte pruik die het tweetal op had. Nee, Larry had meer vertrouwen in Antonio. Misschien zou hem wel zo’n lasso sturen als hij zijn best deed in de Arena.

‘Maakt u zich klaar voor een ware treat van de volgende Tributen! Mahu Oghene en Ella Stone vertegenwoordigen District 11 met hun heerlijkste producten!’ Nou, dat was iets wat Larry nu kon waarderen. Hij wilde met deze dames wel het brood breken – hoewel hij dat eigenlijk met iedereen zou willen doen, het liefst nog met zichzelf. Waarom eten delen als je het ook allemaal zelf op kon eten? Maar goed, hij moest maar wachten op een kans om de outfits van deze Tributen achteraf te kopen. Ze droegen jurken die compleet gemaakt waren van broodproducten, inclusief een uitwaaierende onderkant gemaakt van de duurste baguettes. Larry meende de kwaliteit van het brood te kunnen ruiken. De broden werden bijeen gehouden door geweven structuren als van een mand, maar doordat de kleur hetzelfde was was dat nauwelijks te zien. Dit was een goede outfit; alle Districten zouden dat moeten doen. Hoe leuk gekleurde strepen en uitgebreide concepten ook waren, niks kon eten echt verslaan.

‘Als laatste, een prachtige afsluiting door District 12, met Jean-Marie Waltstein en Opal Thornton! Het District van de Mijnbouw presenteert ons met dappere krijgers, beschermd door de steenkool gemijnd door hun districtgenoten!’ Ook deze Tributen verborgen een deel van hun gezicht, namelijk de ogen. Was dat een thema deze keer? Veel Tributen droegen maskers of bedekten hun gezichten op een andere manier. Het was natuurlijk de keuze van hun ontwerper, maar Larry vroeg zich af of die allemaal hadden afgestemd dat er zoiets zou gebeuren. Ach, het was niet minder mooi. Hun hele outfit was zwart en had de grillige vormen van de steenkool die uit het District kwam. Op de hoofden van de Tributen prijkte een prachtige symmetrische tooi, die bijna als een grove bloem zijn bladeren uitstrekte naar de zon. Die tooi liep vloeiend over in een zwarte kap die hun hoofd en de bovenste helft van hun gezicht bedekte. Hun lichamen waren gehuld in hetzelfde zwarte materiaal, dat als een soort harnas – al was het zonder bedekking op de armen – te functioneren. Een goede afsluiting. Hij hoopte dat deze tributen het steengoed zouden doen.

De laatste kar denderde langs de tribune en eindelijk waren alle Tributen langs gekomen. Larry had door de uitbundige kostuums soms wat moeite gehad met het peilen van hoe sterk een Tribuut was, maar al met al had hij al heel wat kunnen zien aan hun houding – of überhaupt hun lengte. Al die kleine kinderen die dit jaar in de Spelen zaten zouden goed moeten oppassen; hij had zelf meer vertrouwen in de langere en bredere jongens van dit jaar. Hij zou thuis de Boete nog wel eens herkijken nu hij wist wat voor indruk de Tributen echt op hem maakten en dan zijn stem inleggen. Maar ja, uiteindelijk wist je het in de Spelen nooit!

Hij gebaarde naar de avoxen naast hem om nog wat extra whiskey in te schenken terwijl hij en de rest van het publiek geïnteresseerd naar het scherm bleven kijken terwijl de Tributen het stadscentrum bereikten.
‘Daar ziet u onze geliefde presidente, Cecilia Peak! De Tributen zijn allemaal gearriveerd bij de presidentiële villa en zij zal het begin van de Vijfde Spelen officieel inluiden.’
Larry applaudisseerde een laatste keer bij die mededeling, waarmee de presentatrice iedereen een prachtige Spelen wenste en zich achter de schermen terugtrok. Ondertussen bleef Larry de ceremonie volgen op de grote schermen die nog voor het publiek hingen. Hij kon niet wachten tot zijn liefste jongere familielid de Spelen zou openen! En in de tussentijd kon hij nog lekker wat snacks nuttigen, terwijl hij na begon te denken over de Tributen die dit jaar het meeste kans zouden maken.

Gabriel bleef doodstil staan terwijl de stylist een laatste stukje mos op zijn schouder plakte. Toen hem een spiegel werd voorgehouden, viel zijn mond bijna open van verbazing. Wauw. Hij leek wel een stukje bos. Met een grote lach keek hij de Plinius de stylist aan, die breed grijnsde - al was dat meer uit waardering voor zijn eigen werk dan als reactie op Gabriels glimlach. Wat de tiener van zijn kunstwerk vond kon hem weinig schelen, als het publiek er maar om zou juichen. Gabriel herkende zichzelf nauwelijks. Verwonderd voelde hij aan de creatie op zijn hoofd, het zachte mos, de kleine kristalletjes als dauwdruppels tussen de bladeren genesteld, de indrukwekkende horens, maar liet zijn handen gauw zakken toen de man blafte dat hij van zijn creatie af moest blijven. Hij glimlachte en stak zijn handen even verontschuldigend omhoog. Hij begreep het wel, die stylist had hier een eeuwigheid aan gewerkt, hij wilde natuurlijk niet dat het hele geval op het laatste moment van Gabriels hoofd zou storten. Gabriel keek naar zijn districtgenoot, die een vergelijkbare outfit droeg, en daarna ging zijn blik terug naar de manshoge spiegel. Hij leek wel een dryade, een satyr, een stukje van het bos. Hij had de creaties van eerdere jaren al wel op tv gezien, maar toch verbaasde de schoonheid ervan hem. Het was niet alleen maar glitter en goud - niet bij district 7 tenminste - maar iets... magisch. "Superfancy", fluisterde hij en hij dacht aan Nina, en miste haar, maar zijn glimlach bleef overeind, want waar had hij er anders zijn hele leven voor op geoefend?

Zo in het echt was het allemaal nog veel overdonderender dan Gabriel ooit gebaseerd op de televisiebeelden had verwacht. Hij leek wel in een soort sprookjeswereld beland, vol vreemde wezens. De Capitoolbewoners zagen er stuk voor stuk extreem excentriek uit, en de sommige tributen waren in hun uitdossing nauwelijks als mensen te herkennen. Er waren zeemeerminnen, zonnegoden, krijgers. Velen droegen maskers. Onder het wachten kriebelde Gabriel een van de paarden van hun rijtuig achter de oren, totdat hun stylist hem weg kwam trekken van het grote dier, bang dat het met zijn hoofd tegen Gabriels horens zou stoten. Nadat de man wat stukjes mos en edelsteentjes goeddeed, hield Gabriel braaf wat afstand van de paarden, al stak hij even groetend een hand op toen een van de dieren zijn blik op hem richtte. Hij keek rond, zoekend naar iemand om een praatje mee te maken. Zijn blik bleef even hangen op de slanke jongen uit district 2. Zijn uitstraling intrigeerde hem. Hij leek erg stil en serieus, en toen hij hem een enkel woord hoorde wisselen met zijn districtgenoot - die even later met Mineko en nog een jongen stond te kletsen - bleek hij een erg mooie stem te hebben. Gabriel glimlachte even naar hem, maar de jongen gaf geen reactie en zag er ook niet echt uit alsof hij benaderd wilde worden. Misschien had hij behoefte aan rust om zich heen. Gabriel besloot hem maar niet te storen en liep in plaats daarvan naar het meisje uit 12, dat er wat eenzaam bij stond. "Mooie outfit", opende hij het gesprek, terwijl hij even nadacht over haar naam. Opal, was het toch? Haar achternaam kon hij zich niet herinneren. Opal snoof even als reactie. "Vind je? Het ziet eruit als steenkool. Daar heb ik intussen wel genoeg van gezien." Gabriel haalde even zijn schouders op - voorzichtig, want hij voelde de blik van de stylist in zijn rug prikken - en bestudeerde Opals hoofddeksel. "Maar toch niet in zulke vormen?" Nu was het haar beurt om haar schouders op te halen. "Misschien niet. Maar goed, het maakt toch niet uit allemaal. Het is niet alsof deze kleren het verschil gaan maken." Tja, dat was misschien waar. Het kon je sponsoringen misschien een beetje beïnvloeden, maar de optocht leek al met al meer voor het leuk dan voor enig praktisch nut. Maar hé, mooi was het wel.

"Waar hebben jullie het over?" vroeg een stem opeens. De jongen die bij hen was gaan staan was een kop groter dan Gabriel en had ook drie keer zo veel sproeten als hij. Antonio, herinnerde Gabriel zich. Ze praatten kort over de outfits. Antonio merkte vrolijk op dat hij nu eindelijk die geit had gevonden die van de kudde was weggelopen, en toen hij enthousiast met zijn lasso begon te zwaaien, mepte hij bijna Gabriels horens van zijn hoofd. Gabriel dook lachend weg, maar Opal leek de lol ervan niet zo in te kunnen zien. "Dit is de Arena niet, ja, wacht even met je moordpogingen", snauwde ze naar Antonio. Gabriel stak sussend een hand op en voelde aan de horens, die een beetje scheefgezakt leken. Hij verontschuldigde zich bij het tweetal en haastte zich naar Plinius toe om het weer recht te laten zetten. "Jij verzet geen voet meer tot die optocht begint, begrepen?" bromde de man, die al heel wat minder grijnsde dan even geleden.

Even later was het, tot Plinius' grote opluchting, tijd voor de openingsceremonie. Gabriel en Mineko stapten op hun wagen. De andere jongen stond er strijdlustig bij, maar Gabriel wist die houding ondanks de krijgersoutfit niet echt te kopiëren. Hij vond het schorsharnas gaaf, maar erg strijdlustig voelde hij zich niet. Even dacht hij aan Antonio en zijn lasso, en aan Opals opmerking. Straks, in de Arena, zou een aanval als dat niet meer voor de grap zijn. Hij schudde die gedachte echter van zich af; hij kon zich niet voorstellen dat een jongen als Antonio hem echt zou aanvallen. Niet als hij hem daar geen reden toe gaf. Glimlachend stond hij op de wagen, zwaaiend naar het publiek. Ze zouden allemaal kijken, thuis, en hij probeerde er zo opgewekt en onbezorgd uit te zien als hij maar kon, iets wat hem nog niet eens zo veel moeite kostte. Al dat publiek, al dat gejuich, het was extreem, het leek wel een droom. Licht en schitterende dingen overal, het applaus was oorverdovend, hij werd er haast duizelig van, maar het was een fijne, magische duizeligheid. Zijn glimlach verbreedde zich vanzelf. Papa, mama, oom Levi, Nina, ze waren ver weg, maar ook zij keken naar hem. En wat Nina ook had gezegd, hij wist dat ze zijn uitdossing net zo zou bewonderen als hij had gedaan. Superfancy.

Hij keek naar Cecilia Peak, president van Panem. De strijdwagens stonden stil en de roes van de optocht leek uitgewerkt. Alles kwam weer helderder binnen, de kleine details die net nog verloren waren gegaan in al het lawaai en alle indrukken. Het geschuifel van de paarden, een zweetdruppeltje dat in zijn nek gleed, de ademhaling van de jongen naast hem. Het publiek was stil terwijl de president haar toespraak hield. Helden en krijgers? Een scheef glimlachje trok over zijn gezicht. Hij was geen held, en al helemaal geen krijger. Om over die god nog niet te spreken. Zou ze zelf geloven wat ze zei? Geloofde iemand hier het? Het ging hier niet om glorie en roem, ook al leek dat zo. Gabriel wist heel goed dat er onder al dat gejuich en gejoel eigenlijk angst zat. In wreedheid geloofde hij niet, alleen een angst. Ze waren bang voor de districten, bang voor een nieuwe opstand, en daarom hadden ze dit hele spektakel opgezet. En toen was de toespraak voorbij en barstte het gejuich weer los als een donderende storm, en Gabriel kon niet anders denken dan: het is pijnlijk dat ik en 22 anderen moeten boeten voor hun angst, maar als er iets is wat het Capitool goed kan, dan is het wel een spektakel opzetten.