Ruim op tijd waren ze aangekomen in de kelder, er waren slechts enkele andere tributen aanwezig. Mineko verliet daadkrachtig als eerste de lift, bekeek de trainingszaal. Deze ruimte was één van de weinige plekken waar geen honderden camera's klaar stonden om hun doen en laten vast te leggen, waardoor hij ook niet exact had geweten wat hij moet verwachten. Het bleek een kruising tussen een gigantische fitnessruimte en een opslagplaats met meer wapens dan hij ooit had gezien. Meteen viel zijn oog op een rek vol bijlen, maar in plaats van dof hout en roestig staal waren deze bijlen allemaal spiksplinternieuw en gemaakt om te moorden, niet om gemoedelijk hout te staan kappen. Hij ging zijn mentale plan voor de trainingen na. Hij moest zijn vuurmaak techniek oppoetsen zodat hij ook buiten een windstille open haard zou kunnen slagen, maar dat kostte naar verwachting niet veel tijd. Daarnaast wilde hij graag de basics van zelfverdediging en zeker ook aanvalstechnieken leren, omdat hij vermoedde dat hij daar met zijn lengte en gewicht goed gebruik van zou kunnen maken om kleinere tegenstanders te overweldigen. Verder de basics van zo veel mogelijk steekwapens en ook het meswerpen trok hem. Het bijlwerpen in zijn eigen district vond hij altijd maar zo grof, dat was vroeger leuk geweest als kermis-spelletje, maar het moest toch verfijnder kunnen. En de laatste taak die hij continu in gedachten moest houden was zijn mede tributen aftasten, zoeken naar samenwerkingen, vriendschappen smeden, mensen laten zien dat hij meer was dan een vijand. Elke twijfel van hun kant zou hem een voordeel opleveren.

Toen het tijd was om te beginnen bleef Mineko een tel staan. Het had geen zin te haasten, je kon beter een doordachte keuze maken. Dat typeerde hem als persoon. Hij zag de drukte bij het vechten zonder wapens, maar had geen zin gelijk in een drukke situatie verzeild te raken. Je had maar één kans om een eerste indruk te maken en dat deed hij liever niet in grote groepen. Nee, daar zou hij later wel aansluiten. Mineko zag Opal gebaren maken alsof ze de lucht probeerde weg te duwen, en hij ving een paar van haar woorden op. Zwemmen? Hijzelf had het al opgegeven, had geconcludeerd dat je in drie dagen wel betere dingen kon leren dan een beetje rond spatteren. Als er water was hoopte hij dat zijn lengte en instincten hem zouden redden. Bovendien zag het water gevuld met vissen er niet echt fris uit. Hij besloot het in de gaten te houden, als Opal veel succes boekte kon hij altijd nog van gedachten veranderen.

De jongen liep langs het vijvertje richting de sectie waar afgebaande stroken aangaven dat je hier naar hartenlust kon werken aan je langeafstandsworpen. Jean Marie was al druk bezig met plukken aan een boog, alsof het een gitaar was. Mineko grijnsde, half neerbuigend, half geamuseerd. Die minachting was gauw verdwenen toen Jean Marie een pijl zo hard afvuurde dat de pop heen en weer wiegde en bijna omkieperde van de impact. Het was geen schot van ver weg geweest, maar toch genoeg voor Mineko om een mentale notitie te maken. Te vriend houden of hard weg rennen als die een pijl en boog vond. Mineko zelf zocht het bij de glinsterende messen die in een blok gestoken waren. Na een korte uitleg van een gedrongen jongeman begon Mineko te oefenen. Hij worp de messen hard, daaraan lag het niet. Maar zijn enige ervaring was met bijlen, waarvan de gewichtsverdeling heel anders was, waardoor hij te veel draaiing aan de messen gaf. Dat vergrootte de kans dat het handvat in plaats van het lemmet de dummy raakte. Hij moest omschakelen naar een andere techniek. Zodra dat inzicht geleverd werd door de trainer begon Mineko te raken. Een paar banen naast hem was Jean Marie ook goed bezig, en Mineko merkte dat de jongen telkens na een goed schot om zich heen keek - alsof hij op zoek was naar bevestiging en applaus. Mineko zond hem een grijns en stak een duim omhoog. Jean Marie reageerde meteen door op hem af te lopen, de trots was van zijn gezicht af te lezen.  ''Heb je dit vaker gedaan?'' vroeg Mineko dan met gedempte stem. Het was een beladen onderwerp, omdat trainen met wapens ten strengste verboden was door het Capitool. Jean Marie haalde vaag zijn schouders op. Ok, ander onderwerp? Mineko opende zijn mond om Jean Marie af te leiden, maar kon nergens op komen.

Het was stil tot Jean Marie vroeg wat zijn lievelingskleur was. Huh? Het was in ieder geval iets. ''Paars,'' antwoordde Mineko, zonder enige twijfel. ''En van jou?'' Jean Marie onthulde van groen te houden net als bomen - en ging vervolgens verder met de ondervraging, net zo lang tot Mineko het gevoel kreeg in een vriendschapsboekje verzeild te zijn geraakt. En hij mocht dan wel geen grote haast hebben, maar wilde vanochtend toch nog wat andere nuttige zaken doen. Dus stelde hij voor een mik wedstrijdje te houden, waarin hij 7 tegen 9 verloor - tegen zichzelf volhoudend dat dat expres was om de ander te vriend te houden. Nu de ondervraging gestopt was gaf Mineko aan dat hij naar het gewapend vechten onderdeel ging verhuizen. Jean Marie had zo te zien nog geen genoeg van het boogschieten en richtte zich nu op de uitdaging om twee pijlen tegelijkertijd af te vuren. Waarom je dat zou doen was Mineko een raadsel, maar Jean Marie leek er plezier in te hebben.

Met enkele werpmessen tussen zijn vingers voelde Mineko zich gelijk een soort assassin. Het leek hem slim om allereerst met dezelfde wapens te trainen, omdat hij dan beter voorbereid was om werpmessen voor zowel gooien als directe aanvallen te gebruiken. Hij meldde zich onmiddellijk bij een trainer met de mededeling dat hij wel wat hulp kon gebruiken. Schaamteloos luisterde hij naar de tips, voor hij begon met uithalen. Hij was slim genoeg om van elke hulpbron gebruik te maken. De belangrijkste tip was om te steken en dan te draaien of omhoog te trekken, zodat je de steekwond verergerde. Die gezellige les probeerde hij verwoed in praktijk te brengen. Steek, draai, steek, trek.

OOC: Mineko traint met meswerpen en wisselt enkele woorden met Jean Marie, waarna hij richting het gewapend vechten gaat met enkele werpmessen bij zich (~10:45) om daar met mes-steken te oefenen  

Gabriel werd uitgerust wakker en genoot met volle teugen van het ontbijt. Er waren zo veel dingen die hij nog nooit had geproefd, smaken waarvan hij niet eens had geweten dat ze bestonden. Hij bladerde door de bak met theezakjes - wie had ooit gedacht dat er zo veel varianten van thee bestonden - en besloot dat hij maar gewoon een aantal verschillende smaken moest proeven. Hij voelde een kinderlijke opwinding bij het verspillen van al die theezakjes voor maar een paar slokken thee. Ze waren niet bijzonder arm thuis, maar zuinigheid was vanzelfsprekend in ieder district. Maar hier, nu, kon hij zo veel eten en drinken als hij maar wilde, hij kon van alle soorten brood een enkele hap nemen de rest laten liggen, hij kon allerlei zoetigheden krijgen, en eieren op wel tien manieren bereid. En het mocht gewoon. Met achter de ramen een landschap van futuristische gebouwen, leek hij wel in een andere wereld beland. Ja, hij ging dood, maar hij mocht eerst een paar dagen in de hemel verblijven.

Zijn districtgenoot had zijn ontbijt wat sneller afgerond dan Gabriel en was al vertrokken. Gabriel was blij dat Mineko mee was. Hij gunde de jongen het leven, maar hij kon zijn aanwezigheid ook waarderen. Hij had hem piano horen spelen, de avond tevoren, en liggend op zijn bed, de ogen gesloten, luisterend naar de klanken van het instrument, had hij geglimlacht en bijna tranen in zijn ogen gekregen, en zichzelf gelukkig geprezen. Dat hij van al die mensen die hier hadden kunnen zijn er net een had getroffen die zo mooi piano speelde. Ontroerd en tot rust gebracht was hij in slaap gevallen.

De twee tributen uit district 9 bleken al in de lift te staan toen de deuren opengingen. Gabriel stak een hand op en voegde zich bij hen, en er ontstond meteen een gesprekje, vooral gestuurd door Christian. Toen Gabriel vroeg wat ze van plan waren bij de trainingen te gaan doen, deelde hij mede dat hij naar de lange-afstandwapens wilde gaan. Thomas haalde zijn schouders op. “Kweenie. Vuur maken, ofzo”, zei hij, waarna hij eens flink gaapte en daarbij zijn niet bijzonder goed bijgehouden gebit toonde. “Jij moet echt vaker je tanden poetsen, man”, merkte Christian op. Gabriels wenkbrauwen schoten even omhoog, maar Thomas leek zich niet beledigd te voelen en Gabriel besloot meteen dat hij de jongen wel mocht. Eigenlijk hen allebei wel. Christian was wat direct, maar dat was op zich niet verkeerd.

De lift stopte onderweg niet meer, en toen ze beneden aankwamen, bleken daar naast Mineko ook al wat andere mensen te zijn, waaronder Antonio. Gabriel stak even zijn hand naar hem op, maar liep toen naar zijn districtgenoot toe. “Goedemorgen”, zei hij opgewekt. Hij was even stil. “Hey, die piano van gisteravond, dat was echt heel mooi”, zei hij toen gemeend, waar hij na een korte aarzeling nog aan toevoegde: “Kun je toevallig de Mondscheinsonate van Beethoven spelen? Ik vind dat zo’n mooi stuk…” Het was zijn favoriete muziekstuk, en hoewel hij er een muziekdoosje van had, zou het prachtig zijn om het nog een laatste keer op een echte piano te horen.

Even later kregen ze uitleg over de training, en daarna konden ze aan de slag. Gabriel had in de lift al wat nagedacht en wist dus al waar hij heen wilde, maar bleef ook nog eventjes kijken wat de rest deed. Met zijn blik volgde hij de stille jongen uit 2, die de rest van de groep compleet negeerde. Ergens hoopte Gabriel dat hij hem later nog zou kunnen spreken, al was het maar om zijn stem te horen. Hij was benieuwd naar wat er in zijn hoofd omging. Er waren een aantal mensen naar het vechten zonder wapens gegaan, maar dat interesseerde Gabriel niet. Vechten was hij toch niet van plan. Het vechten mét wapens daarentegen… Ook dat zou hij in de Arena niet toepassen, maar zwaardvechten en boogschieten waren toch wel dingen die je eens in je leven gedaan wilde hebben. Aangezien hij al kennis had gemaakt met Christian en hij bij de lange-afstandwapens begon, had Gabriel besloten om zijn voorbeeld te volgen. Hij pakte een van de grote bogen en was verrast door het gewicht. De jongen uit 12 was al bezig en leek het behoorlijk goed te kunnen. De trainer stond hem met een tevreden gezichtsuitdrukking nog wat extra tips te geven. Gabriel tilde de boog op en legde er een pijl op, maar hij had de pees nog nauwelijks gespannen of hij hoorde Christian naast zich zeggen: “Jij kan hier echt niet mee omgaan, hè?” Gabriel liet de boog met een verontschuldigend lachje zakken. “Ik heb er nog nooit in mijn leven een aangeraakt, nee”, gaf hij toe. “Kun jij het niet uitleggen? De trainer is met hem bezig en ik wil niet storen…” Christian aarzelde nu even en Gabriel hield zijn hoofd even scheef. ”Ik ga het niet tegen je gebruiken, hoor. Ik ga niet op jou schieten.” De jongen snoof. “Dat mag ook niet.” “Nee, in de Arena, bedoel ik. Als ik daar al aan een boog kom, ga ik hem niet op mensen gebruiken. Dat heb ik besloten. Ik ga niemand aanvallen.” Christian leek even niet goed te weten of hij hem uit moest lachen om de stomheid van zijn plan of hem moest wantrouwen. “Hij heeft nu tijd”, zei hij na een korte stilte en toen Gabriel omkeek, zag hij dat de trainer inderdaad weer even niets te doen had, omdat Jean-Marie een paar banen verderop met Mineko stond te praten.

Even later had hij van de trainer wat instructies gekregen, en toen Gabriel de houding eenmaal te pakken had, bleek hij er niet eens zo slecht in te zijn. Hij had een scherpe blik en een vaste hand, dus als hij het rustig aandeed, wist hij het doelwit vrijwel iedere keer te raken, zij het niet in de roos. Met een doffe tsjok landden de pijlen in hun doel en iedere keer dat Gabriel de boog spande, mikte, liet gaan en de pijl zag raken, voelde hij een aangename voldoening. Het was toch eigenlijk best wel gaaf, dit. Hoewel de doelwitten enigszins antropomorf waren, verontrustte dat hem niet, wetend dat hij zijn pijlen nooit op een echt persoon zou hoeven richten. Want zo was het: hij hoefde niets. Ze dwongen hem hierheen te komen, ze dwongen hem die Arena te betreden, maar ze konden hem niet dwingen om te vechten.

Toen ze een tijdje later met bewegende doelen gingen oefenen, bleek Gabriel daar heel wat minder vaardig in te zijn. Hij had de voorbereidingstijd die je bij een stilstaand doel had echt nodig om goed te kunnen mikken. De enige keer dat hij het bewegende doel wist te raken was puur geluk, geen wijsheid. Zijn ongetrainde armen begonnen inmiddels ook wat moe te worden, dus hij besloot naar een ander onderdeel te verkassen. Om zijn armen wat rust te gunnen, besloot hij naar het plantenonderdeel te gaan. Hij wist alles van de natuur in zijn eigen district, maar hier lagen toch weer planten die hem onbekend voorkwamen.

OOC: Gabriel staat met Christian en Thomas in de lift, spreek Mineko even aan, legt aan Christian uit dat hij geen moordenaar is, blijkt na enige uitleg best redelijk te kunnen boogschieten en gaat zodra zijn armen moe beginnen te worden - na een uurtje, ongeveer - naar het plantenonderdeel.

- Morgana heeft er zin in! Ready, set, go!
- Ze wacht eerst even af waar de rest heen gaat, omdat ze benieuwd is naar wat zij willen verbeteren
- Ze ziet dat iedereen behalve Antonio gelijk ergens heen rent en gaat eerst naar hem toe
- Hij vertelt dat hij iets met wapens wil gaan doen, maar niet echt weet wat
- Ze praten even over het gebruik van scalpels op dieren (be it voor goede of minder goede doeleinden) en of die skill nuttig gaat zijn in de Arena
- Morgana overtuigd hem enthousiast om naar het messenonderdeel te gaan
- Ze krijgen van de trainer wat uitleg over hoe je het beste kan werpen en mogen dan messen pakken om te trainen
- Morgana wil eerst wat werk doen op de dummies, maar ze is bang dat Mineko hen zal raken. Hij is aan het oefenen en ze denkt dat er een grote kans is dat hij náást zijn dummy gooit en dus op hen, als zij bij een andere gaan zitten. Ze probeert Mineko eerst over te halen om mee te luisteren naar haar advies en anders zal ze hem vriendelijk vragen om even te stoppen of weg te gaan
- Morgana sleept Antonio mee naar een dummy in plaats van vanaf een afstand te oefenen. Hij is een beetje verbaasd, maar Morgana vindt dat ze haar geweldige anatomische kennis wel eens kan showen. Antonio heeft vooral met dieren gewerkt, dus hij weet minder van mensen. Morgana trekt de dummy omver en legt hem op de grond, zodat ze er goed bij kan
- Ze laat Antonio (en evt. Mineko) zien waar je op moet mikken als je de vitale punten van mensen wil raken; hier zitten de nieren, daar zit het hart, maar dan moet je wel goed tussen de ribben door mikken; hier de milt en de lever, daar heb je de meeste kans om een slagader te raken; als je op dit punt in de armen of benen snijdt kun je de pezen zwaar beschadigen..
- Morgana heeft er geen problemen mee dat ze eventuele vijanden werkt; niet alleen laat ze graag zien dat ze erg vaardig is met een mes, ze heeft ook de hoop dat de jongens misschien wel genoeg van haar onder de indruk zullen zijn om met haar een bondgenootschap te willen vormen
- Morgana zet de gehavende dummy zo goed en zo kwaad als het gaat terug
- Ze begint nog te praten over hoe je stenen die je vindt in de arena kunt gebruiken om je messen te scherpen, door ze als een soort slijpsteen te gebruiken
- Morgana gaat oefenen met van een afstand gooien op de vitale punten van een dummy die niet zo zwaar beschadigd is. Door haar oefening met het vaak mikken op kleinere dieren (e.g. katten, honden) krijgt ze er al snel gevoel voor
- Als ze het meswerpen heeft afgerond, gaat Morgana naar het strikken leggen

De grootste kennismaking met de mensen van het Capitool was nog maar net voorbij, maar toch stonden de trainingen al meteen op het programma. Toch wel een heel belangrijk moment want hij kreeg te horen dat op dat moment de meeste bondgenootschappen in elkaar gestoken werden. Wat ook niet moeilijk was aangezien je niet enorm veel contact had met de tributen buiten de trainingen om. Hij wou de eerste trainingsdag alvast niet missen, of toch alvast niet te laat komen waardoor hij al vroeg uit zijn bed was. Hij kleedde zich aan en ging meteen naar de ontbijttafel waar alles al piekfijn klaar stond. Hij nam een broodje en herhaalde in zijn hoofd nogmaals zijn strategie voor vandaag. ‘Probeer zoveel mogelijk mensen te leren kennen maar laat niet te veel van jezelf zien om zo mensen niet af te schrikken of meteen een doelwit te worden.’ Of toch ongeveer zoiets had hij momenteel in zijn hoofd.

Hij had een stuk eerder gedaan met eten dan de anderen, die ondertussen mee aan tafel gekropen waren. Hem werd altijd gezegd dat hij best niet te zwaar kon eten voor hij een inspanning deed. Daarom had Neo ondanks de verleiding van het overvloedige eten dat zich op tafel vond zich toch tamelijk in kunnen houden om sterk voor de dag te komen. Hij vertelde zijn tafelgenoten dat hij zeker niet te laat wou komen en dat hij ondertussen nieuwsgierig op ontdekking ging op de etage waar de trainingen gehouden werden.

Gelukkig zaten ze op de eerste verdieping waardoor hij niet lang moest wachten op de lift. De lift ging open en er kwam een mooie vrouw tevoorschijn. Het was hem al opgevallen tijdens de openingsceremonie dat Mickayla best een knappe dame was, maar dat werd nogmaals geaccentueerd door de spannende trainingspakjes die iedereen moest dragen. Hij zei haar vriendelijk een goeie morgen waarna hij Mickayla complimenteerde met haar zeemeerminnen kostuum tijdens de openingsceremonie. Al snel werd duidelijk dat ze ondanks haar schoonheid geen air over zichzelf had en het toch een vrij bescheiden meisje was. Hij knikte naar de avoxen die zich bij de liften bevonden en beide tributen wandelden verder naar het trainingscomplex. Ze hadden nog even tijd om rond te kijken en zagen alle tributen stilletjes aan binnenkruipen. Ook dat gaf hem veel informatie want het was duidelijk dat niet iedereen even zelfverzekerd aan de dag ging beginnen.

Precies om 10 uur ging de deur van de trainingszaal dicht en na de uitleg van de hoofdtrainer namen Mickayla en Neo afscheid van elkaar. Ze spraken af om later vandaag nog iets samen te trainen, maar ze realiseerden beiden dat ze nu maar beter afscheid konden nemen. Neo had sowieso nog niet veel zin om plantenkunde te gaan doen dus de keuze was alvast makkelijk gemaakt. Hij had al meteen bedacht dat hij niet te veel wou tonen dat hij sterk met steek-en werpwapens was. Hij bleef dus een heel eind weg van het bijl-en meswerpen en ook het vechten met wapens liet hij dus links liggen. Misschien moest hij hopen dat er een tribuut was die naar hem toekwam? En keek daarom rond naar een plaats waar er nog niemand aanwezig was. Hij zag een jonge vrouw met lang rood haar zitten. Uiteindelijk bleek dat hij bij camouflage technieken terecht gekomen was. Hij haalde even zijn schouders op, je weet natuurlijk nooit of dat handig kon zijn.


TL;DR

- Neo is al vroeg wakker en zit als eerste aan de ontbijt tafel
- Hij komt Mickayla tegen in de lift waarna er een kleine conversatie komt
- Bij het starten van de trainingen splitsen beide tributen op
- Neo gaat naar een onderdeel waar niemand aanwezig is, camouflage technieken

Ze had gedacht mooi op tijd te zijn, maar het viel haar tegen hoeveel tributen al in de zaal waren. Ze zonderde zich af van de rest en nam de tijd om de omgeving te bekijken. Er stond een bepaalde helderheid in haar ogen die verrassend waren in combinatie met de uren aan plafonddienst die ze de nacht ervoor gedraaid had. Misschien lag het aan de plotselinge overvloed aan eten, misschien aan het zachte, grote bed of misschien was het een soort overlevingsinstinct. Die helderheid gebruikte ze om de onderdelen die ze zag in categorieën te verdelen. De eerste categorie van ‘nutteloos’. Camouflage en insectenkennis vonden daar hun plek. Die onderdelen waren zo ontzettend specifiek en afhankelijk van de arena dat ze zich beter op iets algemeners kon richten. Ze zou zich niet in drie dagen kunnen omtoveren tot één of andere bodybuilder, dus ook gewichtheffen viel af. Na lang wikken en wegen plaatste ze ook vuur maken op de lijst. Te veel factoren. Ze moest maar net toegang hebben tot brandstof en iets om het mee aan te steken. En als alle omstandigheden nou eens mee zaten, zat ze nog steeds met de rook die haar locatie aan iedereen zou schreeuwen. Dan maar van planten leven en kou leiden.

De volgende categorie was ‘Nuttig, maar niet voor mij’. Bijna alles met wapens viel hieronder. Vooral de boog was een grote afvaller. Hoe gaaf het er ook uitzag, de kans dat zij een boog en pijlen zou weten te bemachtigen waren te klein om er uren in te steken. Uiteindelijk bleef er een lijst over die de komende drie dagen goed zou vullen. Capri was dan ook opgelucht dat de hoofdtrainer het kort en duidelijk hield.

Minder blij was ze met het feit dat het door haar gekozen onderdeel, wapenloos vechten, populair bleek te zijn. De twee jongens, als ze het goed onthouden afkomstig uit district vijf, stapten er ook op af. Ze liet ze voor gaan om zelf terug te kunnen hangen en mee te luisteren naar de oefeningen en tips die zij mee kregen. Jaren terug had Capri ooit getraind met haar broer. Daar had ze geleerd zich staande te houden tijdens de opstanden. Maar Lark was altijd meer een prater dan een vechter geweest. En sinds de opstanden was er veel veranderd. Oftewel, haar skills konden wel een poetsbeurt gebruiken. Met dat in gedachten stapte ze op de trainer af terwijl de jongens druk bezig leken met een oefening. “Ik wil me kunnen verdedigen” zei ze met een haast bevelende toon. De al opvallende wenkbrauwen van de trainer schoten omhoog en hij leek geamuseerd. “Dan ben je hier verkeerd. Zoals je kunt zien geef ik hier dansles.” Niet bepaald overtuigd en een tikkeltje geïrriteerd haalde Capri haar armen over elkaar. Haar vingers tikten ritmisch op haar arm. De man was minstens een kop groter maar dat stopte haar niet om hem recht aan te staren.  “Goed, goed, ik snap het al. Laten we eens kijken wat deze toekomstige dansster al kan.” Zuchtte de vent. Hij wenkte er een Avox bij en legde een paar bevrijdingen uit. Toen ze het nadeed mompelde hij iets als “nou, dat heeft totaal geen oefening meer nodig” om vervolgens haar grootste fouten nog eens te benoemen en een paar tips te geven. Hij bleef nog even toekijken maar liep uiteindelijk weer weg om de jongens verder te helpen. Capri bleef door oefenen, vastberaden pas te stoppen wanneer haar spieren het begaven. Nu even pijn lijden maar straks kon ze in alle rust bijkomen terwijl ze planten bestudeerde.

TL;DR
- Capri oefent met krav maga-achtige skills bij het wapenloos vechten (waars. tot 11:30)
- Hierna is ze van plan om naar ‘t plantenonderdeel te gaan.

In de kelder was het verrassend licht. En zonder het irritante gezoem dat de TL-buizen thuis vaak gaven. Ieder detail straalde luxe uit, nergens waren sporen van eerder gebruik te vinden, al moesten de vier voorgaande groepen toch ook hard getraind hebben op de dummies en targets. Mineko's ego was al gestreeld door Morgana's complimentje, en ook Gabriel had zijn muziek gewaardeerd. Tragisch, hoe zijn talenten nu erkend werden - al ware het enkel door zijn medetributen. Toch voelde het goed. Mineko wist dat hij goed was, maar dat uit de mond van een ander horen deed zijn hart toch wat sneller bonzen, zijn hoofd gloeien van trots. ''Bedankt,'' beantwoordde hij eerst het compliment. Mineko was geen type om zichzelf naar beneden te praten wanneer iemand hem prees, integendeel. ''En ik denk het wel.. Anders kan ik misschien kijken of ze bladmuziek hebben liggen.'' Nu ze hier toch waren konden ze net zo goed gebruik maken van de luxe die dat bood. ''Vanavond..'' Met die belofte gemaakt kon hij zijn aandacht nog even over de anderen laten glijden voordat de trainingen begonnen.

Mineko werkte eerst aan zijn meswerpen, en tegelijkertijd kreeg hij de kans om Jean-Marie beter te leren kennen. Die bleef een tikkeltje intens, maar hij begon eraan te wennen. Ook Gabriel bleek de afstandwapens gekozen te hebben, maar de twee districtgenoten leken allebei aan te voelen dat ze vanochtend rustig op anderen konden letten. Samen deelden ze immers een verdieping, en vanavond zou er tijd zijn om samen te praten. Mineko verliet de boogschutters en liep richting de dummies voor close combat. Hij was net een kwartiertje bezig toen een tweetal zijn aandacht vroeg. De jongen was groter en sterker, maar toch voerde het kleine meisje het woord. En ze klonk volop overtuigd van haar eigen kunnen. Ze gaf aan dat hij beter moest mikken op, zoals zij dat noemde, vitale punten. ''Laat maar zien, dan,'' sprak hij met een smalle glimlach. Als ze faalde kon hij haar afschrijven als gevaar, als ze slaagde had hij informatie verzameld. En die informatie kreeg hij zeker, want Morgana ging op een hoog tempo door alle zwakke plekken van het menselijk lichaam heen. Het benadrukte maar weer hoe veel manieren er waren om dood te gaan, straks. Toch lette hij goed op, en langzaamaan vormde zich een kaart van de slagaderen en organen in zijn hoofd. Hoe veel je daarmee kon tijdens een gevecht viel nog te bezien, maar de wetenschap dat er bijvoorbeeld bij je bovenbenen toch dikke slagaderen liepen was handig om te weten, voor als je vanaf de grond moest toeslaan. Morgana keek hem aan met haar hoofd een tikje schuin, alsof ze hem met haar ogen vroeg of dit goed genoeg was. Hij gaf haar dat genoegen niet meteen, liet eerst zijn hand nadenkend over zijn eigen hals gaan om te voelen waar die aderen lagen. Hij kreeg de indruk dat Morgana die, als ze de kans kreeg, met haar scherpe nagels zonder twijfel open zou rijten. En dat voor zo'n klein, schattig meisje. Pas daarna gaf hij haar een kort bedankje, om weer verder te gaan met trainen op een ongehavende pop. Tot de lunch oefende Mineko met uithalen, eerst op de pop met allerhande wapens, daarna met een van de trainers.

Hongerig liep hij richting de eetzaal, met zijn lange benen was hij één van de eersten die binnen kon wandelen. Enkel een kleine bruine jongen schoot langs hem heen en begon zonder enige schaamte met zijn gehavende hand in een bak met broden te graaien. Mineko liep met een grote boog om die mand heen, waarna hij zichzelf voorzag van brood, kaas, en eieren. Eiwitten waren goed voor je spieren, en die had hij vanochtend genoeg gebruikt. Naast hem verscheen Opal, met vochtige kleren en nog nattere haren. Hij knoopte een gesprekje aan, en pas na wat moeite vertelde ze dat ze probeerde te zwemmen omdat ze toch iets moest doen in deze tijd. ''Lukt het al?'' vroeg hij haar, met een vriendelijke toon. Eigenlijk wilde hij haar vertellen hoe dom het was om zwemmen uit te kiezen als trainingsonderdeel, maar hoe sloom Opal er ook uit zag, hij kon geen extra vijanden gebruiken. ''Nee, natuurlijk niet,'' antwoordde Opal droog. ''Er is nog tijd,'' gaf hij haar met een vlaagje optimisme mee, met de gedachte dat elke seconde die zij rond spetterde in de vieze vijver weer minder bedreiging voor hem betekende. Opal maakte een geluidje en haalde haar schouders op. ''Ach. Wat maakt het ook allemaal uit.'' Ach. Hij maakte geen woorden meer vuil aan haar passieve houding en liep weg. Mineko ging aan een ronde tafel in de hoek van de eetzaal zitten, benieuwd of hij tafelgenoten zou krijgen. Hij zag bekende gezichten, Antonio, Jean Marie, Morgana, en wierp ieder van hen een uitnodigende blik toe. Jean Marie en Antonio reageerden in ieder geval, kwamen zijn richting op lopen, maar ook Jonathan leek door te hebben wat er gebeurde en voegde zich bij de tafel. Niet bepaald ideaal. Maar zo lang hij het vol kon houden zonder zijn botermes in Jonathan's hand te rammen was het een succesvolle lunch wat Mineko betreft.

OOC: Mineko luistert naar Morgana's (enge) lessen, traint verder met close combat wapens op de dummy en met een trainer. Hij gaat daarna naar de lunchruimte toe, waar hij kort met Opal praat en daarna samen met in ieder geval Antonio, Jean Marie en Jonathan aan een grote tafel gaat lunchen (~12:00).

Morgana had niet meer tevreden met zichzelf kunnen zijn; niet alleen had ze Antonio mee kunnen slepen, ze had ook voorkomen dat Mineko haar met zijn halfhartige meswerpskill zou raken. In plaats daarvan kwam hij braafjes mee kijken naar haar demonstratie. Niet dat het een slecht idee was voor hem; Morgana ging ervan uit dat hij er veel van zou leren. Hij leek haar een beetje uit te dagen met zijn woorden, alsof hij maar half geloofde dat ze haar zelfverzekerde houding goed kon praten. Maar Morgana maakte beide jongens al gauw duidelijk dat ze wel degelijk wist waar ze het over had. Na een tiental minuten lag de dummy met een afschuwelijke precisie opengereten aan haar voeten. Aan het einde van haar lesje knikte Morgana tevreden, checkte nog even bij beide jongens wat ze ervan vonden door hen even aan te kijken. Antonio leek af en toe een paar keer afgeleid te zijn geweest, maar hij bedankte haar wel voor de uitleg. Mineko volgde kort daarna, al leek hij even goed na te willen denken voor hij wat zei. Verstandig.

Mineko ging weer zelf verder en Morgana zette de gehavende dummy terug. Daarna gingen zij en Antonio verder oefenen met meswerpen. Morgana oefende vooral het gooien van een afstand, vanaf verschillende standpunten; ze had close combat vechten nog overwogen, maar besloot dat ze met haar kleine, smalle lichaam maar zoveel mogelijk moest vermijden in close combat situaties te komen. In plaats daarvan besloot ze haar spieren wat rust te geven en de jongens te verlaten om strikken te gaan leggen en vallen te zetten. Morgana had het al snel onder de knie, voornamelijk omdat ze vroeger al kleinere en meer gammele vallen had gemaakt voor de huisdieren waar ze het op gemunt had. Natuurlijk had ze dat niet vaak gedaan en was de kwaliteit niet goed, maar het gaf haar een voordeel qua begrip. Ze overlegde nog wat dingen met de trainer, over goede materialen en goede plekken om strikken op te zetten in verschillende terreinen. Ze besteedde relatief niet veel tijd bij het onderdeel en was het al snel weer zat.

Hop, tijd om naar de lunchruimte te gaan dan. Ze zocht wat dingen uit die dichtbij elkaar lagen en probeerde wat zoete lekkernijen uit te zoeken voor de naar de tafel ging. Wat een gedoe, het eten was misschien wat hogere kwaliteit, maar echt veel speciaals zat er niet tussen. Ze had gehoopt op wat fancier eten voor mensen die binnen korte tijd hun dood tegemoet gingen. Maar ja, het Capitool moest vast ergens op besparen en zij zou zelf om eerlijk te zijn ook geen moeite doen om de magen van een paar zeurende tieners vol te stoppen.
Met die gedachte pakte ze nog maar een extra bruin broodje, gewoon omdat zij nu de zeurende tiener en niet de beleidsmaker was. Hmm. En nu? Verschillende mensen waren al gaan zitten, of bezig met een tafel te zoeken, maar een aantal was ook nog eten aan het pakken. Alleen gaan zitten was niet echt een optie als ze graag bondgenoten wilde.. maar waren haar doelwitten al aanwezig? Morgana spotte Antonio al, die in de buurt van Jean Marie stond. Net toen ze in hun richting wilde gaan kwam Mineko aan, ook met een bordje vol eten, die hen leek uit te nodigen om te gaan zitten. Hmm, geen reden om het af te slaan. Ze zag potentie in alle drie de jongens, dus Morgana glimlachte tevreden terug en liep achter de jongens aan. Jonathan kwam er ook bij. Hoe zou hij zijn? Ze had hem nog niet echt uitgebreid meegemaakt.

Maar daar kreeg ze al snel de kans voor. Omdat ze met Antonio en Jean Marie was mee gelopen, eindigde ze tussen Jean Marie en Jonathan in, die zich net wat later bij hen voegde. En Jonathan vond het wel gezellig om naast één van de meisjes te zitten, zo bleek. Hij begon een heel verhaal af te steken over hoe goed zijn training was gegaan en hoe makkelijk het wel niet zou worden in de Arena nu hij drie VOLLE dagen extra had om te trainen. Jean Marie begon wat grapjes te maken over een fout die hij Jonathan had zien maken tijdens het trainen, wat de ander niet zo goed opnam, en uiteindelijk voerden beide jongens een luid gesprek waarin Morgana soms een beetje tussenbeide moest komen door het gesprek op een ander onderwerp te brengen, maar waar ze wel een beetje in mee kon praten. Prima observatie mogelijkheden voor haar twee mede-Tributen, zo vond ze. Af en toe probeerde ze ook Mineko en Antonio bij het gesprek te betrekken, om te voorkomen dat zij de enige was die van onderwerp moest wisselen.

Tl;dr:
- Morgana rondt haar demonstratie "Weak spots of the human body 101"
- Ze gaat nog even door met meswerpen
- Daarna gaat ze strikken legen en discussieert ze met de trainer over goede methodes en plekken voor het leggen van vallen / strikken
- Ze gaat lunchen en eindigt met Mineko, Antonio, Jean Marie en Jonathan aan de tafel
- Daarna gaat ze naar het camouflage onderdeel

Mineko leek het compliment op prijs te stellen, en dat deed Gabriel plezier. Het was toch belangrijk, dacht hij, om iets van vreugde teweeg te brengen in dagen als deze. Gabriels glimlach werd ook breder toen de ander aangaf dat het met de sonate vast wel goed zou komen, desnoods met bladmuziek. Ze hadden alles in het Capitool, dan kon die bladmuziek ook niet ontbreken. "Vanavond", zei Gabriel terwijl zijn hart een sprongetje van vreugde maakte. Vanavond. Hij keek er nu al naar uit.

---

Er stonden al twee tieners naar de planten te kijken toen Gabriel daar aankwam. Of liever gezegd, het meisje keek naar de planten en de jongen keek naar het meisje. Beide keken ze even op naar de nieuwe tribuut die zich bij hen voegde. Mickayla begroette hem met een glimlachje, maar richtte haar aandacht toen weer op de twee zeer op elkaar lijkende planten die ze in haar handen had en fronste daarbij een beetje. "Let op de vorm van de blaadjes, die van de giftige zijn net wat puntiger", stelde Gabriel, die de planten van thuis kende, voor. "Bedankt, wijsneus, ik denk dat we daar zelf ook wel achter waren", zei Jonathan snuivend en hij leunde over Mickayla's schouder om mee te kijken naar de planten. "Is dit dan de giftige?" vroeg Mickayla aan de trainer, een van de twee omhooghoudend. Die knikte bevestigend en begon daarna een heel verhaal af te steken over de twee verschillende planten, de werking van het gif en de verspreiding van de plant in Panem - alsof dat laatste absoluut relevant was in de Arena. Gabriel vond het niet erg, hij vond het wel interessant allemaal. Jonathan leek het wat minder boeiend te vinden.

"Jij was net bij het boogschieten, toch?" vroeg hij aan Gabriel. Blijkbaar had hij nog wel wat verder gekeken dan Mickayla. Gabriel knikte. "Ja, het is leuk", antwoordde hij opgewekt. Jonathan lachte. "Leuk, zegt het wijsneusje. Het is leuk als het je leven redt, ja. Kun je het daar goed genoeg voor?" Gabriel glimlachte en hield zijn hoofd een beetje schuin. "Dat hoeft niet", zei hij schouderophalend. "Hoeft niet? Heb je zulke geweldige andere kwaliteiten dan? Was je van plan iedereen te vergiftigen met deze plantjes?" Gabriel stak haastig zijn handen op en schudde zijn hoofd. "Nee, nee, je begrijpt me verkeerd. Deze dingen hier gaan allemaal mijn leven niet redden. Daar doe ik het ook niet voor. Ik... ga sowieso niet winnen, zie je? Dat probeer ik ook niet. Ik wil alleen..." Jonathan gaf hem niet de kans om uit te praten "Juist ja..." zei hij, duidelijk verbijsterd. Toen hij verder praatte was het aan Mickayla gericht, maar hij keek Gabriel nog steeds aan. "Ik geloof dat het wijsneusje een beetje gek is. Of hij doet alleen maar alsof hij een zwakkeling is. Doe je alsof?" Dat laatste was weer tegen Gabriel. "Natuurlijk niet." Hij keek Jonathan en Mickayla beide even aan. "Ik lieg niet. Ik ben niet van plan mensen te vergiftigen, of neer te schieten, of wat dan ook. Ik ben uitvaartondernemer, geen moordenaar." Mickayla glimlachte even, maar van Jonathan vroeg hij zich af of hij hem wel geloofde. Hij kon zich misschien niet zo goed voorstellen dat iemand niet van plan was anderen aan te vallen om te winnen. Gabriel kon het hem niet kwalijk nemen. District 2 was een van de echte vechtersdistricten, toch? Zo stonden ze in ieder geval bekend. Even ging zijn blik naar Dominic, die zich bij het zwaardvechten ook een waar kunstenaar vertonen. En toch leek het bij hem meer op een elegante choreografie, zij het een potentieel nogal dodelijke. Zou hij net zo soepel in mensen hakken als in een dummy? Vast niet... toch? "Hoe dan ook, ik ben een kei in boogschieten, weet je? Ik wed dat ik die Jean-Marie nog wel versla..." Jonathan was weer met Mickayla gaan praten en leek zijn interesse in Gabriel wat verloren. Die besloot zich maar op de planten te richten, waarvan hij er toch best een hoop nog niet kende. Zoals hij de planten die Mickayla niet herkende had kunnen benoemen, waren er ook een hoop planten die juist voor een meisje uit district 4 zeer bekend waren, maar voor een jongen uit 7 compleet nieuw waren. In een halfuurtje ging hij er een aantal langs, en keek op toen hij nog iemand aan zag komen. Met een vrolijke lach begroette hij de nieuweling, een van de meisjes uit district 3, en hij stak zijn hand even op. "Capri, toch?" vroeg hij.

OOC: Gabriel is blij met Mineko's antwoord - timeskip - treft Jonathan en Mickayla bij het plantenonderdeel, legt hen ook nog even uit hoe hij van plan is niemand aan te vallen en begroet Capri als die daar ongeveer een halfuur later (~11:30) aan komt lopen.