Het was al iets van een week dat ze nu in het Capitool waren en Matt had het gevoel dat hij gek ging worden. Er deden genoeg verhalen de ronde in de Districten over hoe overdreven en belachelijk het Capitool was, maar er zelf middenin zitten was nog vele malen erger. De Avoxen die hun tongen miste, de overdreven luxe, de verschrikkelijke "mode" en het feit dat iedereen in het Capitool deed alsof de Spelen een leuk feestje waren en dat eraan meedoen een hele eer was. Matt was er op den duur zo flauw van dat hij een man gewoon recht in zijn gezicht had gevraagd waarom hij dan zelf niet mee deed als het zo'n grote eer was. De man had dit met een nonchalant gebaar en slechte excuses weggewuifd, maar Matt begreep de boodschap wel; de man was de bang om te sterven. Daarbij was deelnemen aan de Spelen gemakkelijker gezegd dan gedaan, net als advies geven; het aan een ander geven was makkelijk, maar het zelf opvolgen was altijd een stuk lastiger. Matt ondervond dat nu zelf ook, want hoewel hij tegen Jennifer had gezegd dat hij dit beter kon dan zij, viel het hem toch zwaarder dan gedacht. Dit lag niet aan de Tributen zelf, maar gewoon aan de omgeving die hem de kriebels gaf. Wel voelde hij zich beperkt in wat hij kon dien qua trainen. Hoewel Crystal en Neo drie dagen kregen om nog te trainen voor de Privésessies, mocht Matt niet mee. Hier baalde hij van, want nu kon hij niet zien hoe zijn Tributen het deden, waar hun sterke en zwakke punten lagen en welke tips en strategieën hij hen mee moest geven in de Arena straks. Nu kende hij Neo wel aardig goed, maar Crystal bleef een mysterie voor hem.
Inmiddels waren de drie trainingsdagen voorbij en was het tijd geweest voor de Privésessies. Matt had lang nagedacht over wat zijn Tributen het beste hadden kunnen doen; gaan voor een lage, of juist een hoge score. Hoe hoger het cijfer, hoe meer een bedreiging voor de anderen en hoe meer je dan een doelwit werd. Hoe lager het cijfer, hoe minder je opviel, wat dan weer je overlevingskansen vergrootte, maar ook weer maakte dat je minder aantrekkelijk was als bondgenoot. Uiteindelijk had hij besloten dat de middenweg het beste was; laten zien dat je wat kon, maar niet overdrijven. Nu was het aan Crystal en Neo geweest om die middenweg uit te voeren, want again, advies geven was gemakkelijker dan het uitvoeren. Het vinden van de middenweg was altijd lastig. Met enkele minuten zou hij erachter komen of het de twee was gelukt deze middenweg te vinden of niet.
Onrustiger dan hij toe wilde geven zat Matt in de woonkamer van hun appartement voor de tv. Samen met Neo en Crystal zou hij dadelijk naar de scores gaan kijken. Althans, hij had hen beide gesommeerd te komen, dus hij ging ervan uit dat ze kwamen. Hij nam aan dat ze zelf ook wel wilden weten wat zowel zijzelf als anderen hadden gescoord. Matt had zijn aantekeningen van de boete een tijdje terug op papier gezet en deze nu op tafel gelegd. Hij wilde de scores gaan noteren, zodat hij vanuit daar een goede strategie kon bepalen voor Neo en Crystal. Het logo van Panem kwam in beeld en ook het volkslied werd gespeeld; het ging bijna beginnen. Matt ging wat beter zitten, boog naar voren en leunde met zijn ellebogen op zijn bovenbenen en vlocht zijn vingers door elkaar. Kritisch keek hij naar het scherm, maar een presentatrice in beeld was verschenen. Hij dwong haar met zijn blik sneller te gaan praten en richtte toen zijn ogen op de foto van Crystal, waar al gauw het cijfer 6 naast verscheen. Hij knikte, pakte zijn aantekeningen en zette een zes neer. Vervolgens verscheen Neo in beeld, welke een 8 had gescoord. Wederom knikte hij en noteerde ook dit cijfer. Mooi, het was beide dus gelukt een gemiddeld cijfer te scoren, Neo iets hoger dan Crystal (zoals verwacht) en beide niet opvallend hoog of laag. Een klein, tevreden glimlachje gleed over zijn lippen, waarna hij zichzelf dwong op de letten op de scores van de rest, want ook deze waren van belang.
District 2 scoorde redelijk hoog met een negen voor Dominic en een tien voor Jonathan. Ergens had hij dit al wel verwacht, maar de cijfers stelden hem niet echt gerust. District 3 scoorden lager met een zeven voor Lennox en een vijf voor Capri. Matt noteerde de cijfers en vroeg zich af of hij dan toch Alexandra even moest benaderen. Hoewel beide maar een puntje lager hadden gescoord dan Neo en Crystal, zaten ze blijkbaar wel een beetje op het zelfde niveau. Hij was echter niet vergeten dat Capri slecht ter been was en dus hoogstwaarschijnlijk enkel een hinder zou vormen in de Arena. Zou Alexandra ermee akkoord gaan om slechts met één van haar Tributen een bondgenootschap op te zetten? District 4 scoorde netjes met een negen voor Mickayla en een acht voor Ikram. District 5 behaalde een acht en een zeven en District 6 een zeven en een zes. Niet heel denderende cijfers, maar mooi gemiddeld, net als zijn eigen Tributen. District 7 verbaasde hem een beetje met zowaar een neven voor Mineko en een zeer verrassende vier voor Gabriel. Matt snoof, maar was toch een beetje op zijn hoede om die vier. Was het niet zo dat Sage een één had gescoord in haar Spelen en toch had gewonnen? Er was natuurlijk een kans dat Gabriel er gewoon leuk uitzag, maar niets te bieden had, een soort empty shell (wat Matt ook echt wel vermoedde), maar hij schreef de jongen niet meteen af. Eerst zien, dan geloven. Bij District 8 lagen de scores zo nodig nog verder uit elkaar met gewoon een elf voor Morgana en een 5 voor Aliya. De elf verraste hem, want hij had het meisje niet heel boeiend gevonden tijdens de Boete. Wat had ze te bieden? District 9 scoorde redelijk aan de lage kant met een zes en een vijf en bij District 10 waren het een zeven en gewoon een twee. Toegegeven, Maggy zag er niet echt uit alsof ze geschikt was als vechtmachine en deed hem meer denken aan een porseleinen popje in een poppenhuis. Arm kind.De score voor Mahu van District 11 verraste hem zeer, want de jongedame scoorde gewoon een twaalf. Hier maakte hij een aantekening van, want blijkbaar maakte het niet uit dat ze niet zo soepel kon lopen. Onderschat nooit je tegenstander hoorde hij Jennifer in zijn hoofd fluisteren. Hij noteerde ook een zeven voor Ella stone en toen waren ze alweer toegekomen aan District 12, welke een zeven en een vijf scoorden.
Matt bekeek zijn aantekeningen en knikte; zijn eerste analyse aan de hand van de boete was correct geweest, een erg gemiddeld deelnemersveld met hier en daar een uitspatting. De hoge cijfers van Morgana en Mahu verbaasden hem en maakte ook dat hij opnieuw een inschatting van hen moest gaan maken. Op de tv sprak de presentatrice nog wat laatste afsluitende woorden, maar Matt dempte haar stem met de afstandsbediening terwijl hij even nadenkend naar zijn aantekeningen keek en zich toen naar zijn Tributen richtte. 'Allereerst gefeliciteerd met jullie scores, jullie hebben het zeer netjes gedaan.' Hij deed een poging tot een soort trotse glimlach, maar dit wekte niet zo goed, want dit zat niet echt in hem. Ja hij kon wel trots zijn, maar dat was niet de trots die een vader liet zien aan een kind. Nee, dat was de goedkeuring die een officier gaf aan zijn soldaat wanneer die iets goed deed. 'Wat vinden jullie zelf van de scores?' vroeg hij, gebarend naar zijn aantekeningen. 'Kijken jullie nu anders aan tegen sommigen van hen?' Matt baalde dat hij de Tributen niet bij de trainingen had kunnen zien. De privésessie was immers een momentopname en liet zien hoe de Tribuut zich kon handelen op het moment dat hij of zij het wapen had waar hij het beste mee kon werken. Niemand wist waar dan de zwakke punten lagen en hoe eenzelfde Tribuut zich zou houden als het "gezegende" wapen er niet was en de situatie tegen hem was.
