Ze waren het grootste deel van de dag op het dak gebleven, de beelden bekijkend, denkend aan de mensen van wie de stenen evenbeelden hier stonden opgesteld. Gabriel liep het dak rond, bleef hier en daar staan, joeg voorzichtig een sprinkhaan van een stenen schouder. Zijn bondgenoten liet hij met rust. Het was als een begraafplaats, hier, en in rouw moest je mensen de ruimte laten.
Pas toen het begon te regenen gingen ze stilzwijgend terug naar binnen. Geen van hen was in een erg avontuurlijk humeur, dus de dubbele deur aan de overzijde van het dak werden gelaten voor wat hij was. Ze bleven een tijdland in de lege hal zitten, met als enige geluid het zachte gepingel van de Mondscheinsonate en het gekauw op oost-indische kers, ieder in zijn eigen gedachtenwereld. Uiteindelijk besloten ze een slaapplaats op te zoeken. Op het dak bleven enkele bloemen achter voor de doden.
Op de eerste verdieping bleek opeens overal licht te branden. De trap had hen zonder problemen naar beneden laten gaan, maar terug in de grijze slaapkamer kreeg Spring het voor elkaar - misschien stapte ze minder voorzichtig nu het niet meer zo donker was - om over de treinbaan te struikelen en verkeerd terecht te komen. Dus telde het bondgenootschap nu twee verzwikte enkels en ging Gabriel nog maar een natte kussensloop halen.
De nacht ging voorbij en aan de hemel verschenen geen gezichten. De volgende ochtend werden de slapenden gewekt door een mededeling die uit onzichtbare luidsprekers weerklonk. Na de mededeling viel er een lange stilte. De vier keken elkaar beurtelings aan, ieder wachtend tot een ander de discussie zou starten. "Ik zeg, gaan", zei Neo uiteindelijk. "Met die paar plantjes die we achtergehouden hebben houden we het niet lang meer uit." En, meende Gabriel in zijn stem te horen, hij wilde na al dat afwachten en stilzitten weer eens iets doen. "Ik zeg blijven", reageerde Spring stellig. "Wij kunnen nauwelijks lopen, laat staan rennen. En alle sterke bondgenootschappen zullen hierop afkomen." Maar ondanks haar eerste stelligheid, liet ze zich toch overpraten, als niet om echt naar het ontbijt te gaan dan wel om in ieder geval voorzichtig een kijkje te nemen. Hoe laat zou het nu zijn? Gabriel spiekte door een kiertje van de deur en oordeelde dat het buiten nog wat te donker leek om al zes uur te zijn. "Niet dat ik weet hoe laat de zon hier precies opkomt", gaf hij wel toe, maar de rest vond zijn vage schattig goed genoeg om mee te werken, al was het maar omdat het het enige was wat ze hadden.
Dus wachtten ze af, gespannen luisterend voor een teken van leven, stemmen, voetstappen op de gang. Gabriel was ondanks zijn gebruikelijke kalmte nu zichtbaar nerveus, maar voor een deel was het positieve spanning. Ergens zag hij ernaar uit om weer andere mensen te zien, hoe goed hij het ook met deze drie kon vinden. Misschien zou Milena er wel zijn. Opal had hem verteld dat ze Milena met Mickayla had zien vertrekken aan het begin van de Spelen en de gedachte dat Milena na de dood van het andere meisje misschien in haar eentje door het paleis dwaalde, misschien wel gewond, vond hij moeilijk te verdragen. Hij wilde dat hij wist waar ze was, zodat hij kon helpen. Voor nu kon hij alleen maar hopen dat ze in orde was en in de tussentijd al meer vrienden had weten te maken. En dan waren er nog zo veel anderen. Dominic moest nog ergens zijn, en Sam en Sushila, en al die anderen. Mineko. Gabriel had geprobeerd niet te veel meer aan zijn districtgenoot te denken, maar hij realiseerde zich dat er een reële kans was dat Mineko's groep op het ontbijt af zou komen. Hij zette de gedachte uit zijn hoofd en keek naar zijn eigen groepsgenoten. Vrienden, zoals hij ze graag zag. Dachten zij er ook zo over? De sfeer binnen hun groep leek ontspannen, haast vertrouwd na deze paar dagen op elkaar aangewezen te zijn geweest. Toch zouden een moment later de verschillen tussen hen alweer duidelijk worden.
"Zullen we maar eens?" vroeg Neo, al de hele tijd ongeduldig om te gaan. De rest knikte en ze stonden op. En Spring en Neo haalden hun messen tevoorschijn. Gabriel stopte even met bewegen, keek naar de messen, aarzelde. "Zullen we..." begon hij voorzichtig. "... die nog even weglaten?" "Waarom?" vroeg Neo. Gabriel slikte. "Omdat ik liever niet met wapens in de aanslag een ruimte binnenloop. Ik heb altijd het gevoel dat mensen met wapens eerder in gevechten terechtkomen dan mensen zonder. Ik bedoel, wat zouden jullie gedaan hebben als Opal en ik met getrokken messen die kamen in waren gelopen, een paar dagen geleden?" Neo keek hem aan. "Luister, Gabriel, je bent een goede jongen, ik snap dat je niet zo van het vechten bent, maar we weten niet wat we tegen gaan komen. Ik hoop ook dat we niet zullen hoeven vechten, maar ik vertrouw toch liever op dit mes dan op jouw woorden om me in leven te houden. Ik raad je aan hetzelfde te doen." Ze hielden hun stemmen gedempt tijdens dit korte overleg om hun aanwezigheid niet te verraden. Gabriel keek naar Spring. Spring keek even naar Neo, toen terug naar Gabriel en schudde haar hoofd. "Ik houdt hem vast. Maar ik zal onopvallend doen." Hij keek naar Opal, die haar schouder ophaalde. "Ik kan er niet echt mee overweg", zei ze "En het is toch maar uitstel van het onvermijdelijke." Gabriel kon niet zeggen dat haar doemdenkerij hem erg bemoedigde, maar hij waardeerde het dat ze haar wapen in haar zak liet. Gabriel glimlachte even om duidelijk te maken dat hij hier geen ruzie over ging maken. "Ik begrijp het", zei hij. Hij kon ook niet van ze vragen dat ze zich ongewapend een mogelijk gevaarlijke situatie in zouden begeven. Dat ze zich niet zouden verdedigen. "Ik wil alleen van jullie vragen dat jullie niet als eerste aanvallen. Alsjeblieft. En zou ik misschien voorop mogen?" Dan zou het eerste wat mensen zagen tenminste geen mes zijn.
Hand op de deurklink, nog een keer diep ademhalen... Gabriel legde zijn oor tegen de deur en als hij niets hoorde, zou hij deze voorzichtig openen om een kijkje op de gang te nemen.
Samenvatting:
- CONG is het grootste deel van dag 4 op het dak gebleven
- Ze hebben een groot deel van hun oost-indische kers opgegeten
- Ze hebben overnacht in de grijze slaapkamer (38), waar Chrystal is gestruikeld en haar enkel heeft verstuikt
- Ondanks twee slechtlopende bondgenoten besluiten ze, na een tijdje gewacht te hebben, voorzichtig een kijkje te nemen in de omgeving van het ontbijt
- Wapens in de aanslag of niet? Een korte, gefluisterde discussie: Gabriel en Opal laten hun wapens in hun zak zitten, Neo en Chrystal houden een mes in de hand, maar zullen dit enigszins onopvallend proberen te houden.
- Gabriel luistert rond 07:00 aan de deur
- Als er niets gebeurt en het stil is op de gang, opent hij de deur om de gang te controleren
Waarschijnlijk horen ze niets (tenzij er in het topic van Mineko & Co opeens vanalles uit de hand loopt, natuurlijk :f: )