Jean Marie had flink gehuild toen hij geraakt werd door een lading gas. De rest was zenuwachtig bij de deur blijven staan tot ze zeker wisten dat het gif niet meer aanwezig was. Toen pas benaderden ze hem voorzichtig. Dat was constant de manier geweest waarop dit bondgenootschap functioneerde. Iedereen was bereid elkaar te helpen, omdat ze samen sterker stonden.. Maar niet ten koste van henzelf. Tja. Zeker Mineko en Morgana waren niet de types om opofferingsgezindheid te tonen. Maar zolang het werkte, bleven ze samen.

Dus hadden ze Jean Marie naar een badkamer geloodst, waar hij het snot van zijn gezicht waste en langzaam bijkwam. Ze hadden de rest van de dag niet veel interessants gedaan, totdat ze weer in de bruine slaapkamer de nacht door hadden gebracht. Ze hadden genoeg voedsel voor een aangename avondmaaltijd, maar ook voor hen begon de bodem van de voorraad in zicht te raken. Het volkslied bracht geen interessant nieuws, voor zover je foto's van dode tieners zo kon beschrijven. ''Er gebeurt te weinig..'' mompelde Mineko wantrouwig. Die nacht sliepen ze onrustig, bang voor een plotselinge omslag van rust naar chaos.

En inderdaad, er gebeurde iets. De sprinkhanen waren in de nacht langzaamaan vertrokken, dat was op zich goed nieuws. Geen sprinkhanen om te vangen en eten, maar ook niet om met elke stap te verpletteren tot een ranzige brij. Toen werd het pas echt interessant. Een mededeling speelde luid en duidelijk in hun kamer uit onzichtbare speakers. Ontbijt vanaf zes uur... Ontbijt? Voor iedereen? Meteen grepen ze hun spullen bij elkaar, keken elkaar schichtig aan. Wat nu? Het ontbijt was om zes uur.. Hoe laat was het nu? Er was geen klok aanwezig, dus het kon ieder moment zo ver zijn. Warm eten zou zeker veel aandacht trekken. En om eerlijk te zijn zouden ook zij daar geen nee tegen zeggen. Ze hadden geen honger, maar eten was kostbaar genoeg om het de moeite waard te maken.

Haastig overleg ging over in het nog haastigere vertrek richting de ontbijtkamer. Ze hoopten zo de eersten te zijn, maar bleven alert op andere mensen die wellicht op weg waren naar het aanlokkelijke aanbod van een volledig ontbijt. In een defensieve houding benaderden ze de deur van de ontbijtkamer, die Mineko voorzichtig opende, met achter hem Jonathan en Morgana, en als laatste Jean Marie met zijn rare scherpe frisbee als rugdekking. Hopelijk zouden ze de eersten zijn, doordat ze zo vlug gekomen waren. Zo niet zou dit een belangrijk moment worden...

TL;DR
- JM heeft zich in de paarse badkamer schoongemaakt
- Ze hebben alle gekookte eieren gegeten en geslapen in de bruine slaapkamer
- Zodra de mededeling klinkt pakken ze al hun spullen en vertrekken na een haastig overleg snel richting de ontbijtkamer met getrokken wapens
- Mineko opent de deur vanuit de hal (tenzij ze onderweg iemand tegenkomen)

Inventaris (hopelijk mis ik niets):
Morgana: Reeëngewei, twee aan elkaar geknoopte veters, Schoudertas: 1 flesje bier, een pakje pleisters (10), een vliegje in een briefje
Jean Marie: Stoelpoot, Schoudertas: 1 halfvol pak melk, half vol pak bloem, een briefje, chakram.
Mineko: Klapmes, stoelpoot, twee aan elkaar geknoopte veters, schoudertas: 1 flesje bier, half leeg pak suiker, een leeg eierdoosje, de waterdichte sokken gewikkeld, een briefje
Jonathan: gespalkte arm, mitella van bloederige handdoek, stoelpoot
Ze hebben een zaklamp met batterijen die ze afwisselend vasthouden.

Ze zijn de eersten die bij de ontbijtkamer arriveren.

In de ontbijtkamer was nog niemand te bekennen. Toch bleven ze voorzichtig terwijl ze naar binnen gingen. De kamer had twee deuren, de ene via de gang, de andere leidde naar de badkamer. Ze besloten een ingang te blokkeren om zo hopelijk verrassingsaanvallen te voorkomen. Mineko en Jean Marie versleepten twee stoelen. De eerste gebruikten ze om de deur van de badkamer naar de gang te barricaderen met de stoel onder de deurklink, de tweede werd op dezelfde manier gebruikt op de deur van de badkamer naar de ontbijtkamer. Een dubbele laag, zelfs als mensen door de blokkade braken zouden ze zo genoeg voorbereidingstijd hebben. Jean Marie wilde de andere deur al gaan blokkeren, maar Morgana stelde de terechte vraag hoe het eten dan binnen zou komen. Dat was een goede vraag. Waar was het eten uberhaupt? Geduld.

Ze sloten de andere deur zorgvuldig en namen wat afstand, wapens in de hand. Ze waren hier zo snel heen gekomen dat ze nog niet uitgebreid hadden overlegd wat de volgende stap was. ''Wat doen we als er iemand binnen komt?'' ''Ligt eraan of ze wapens hebben..'' antwoordde Mineko. ''En met hoe veel ze zijn.'' Idealiter gezien zouden ze niemand anders binnen laten - of in ieder geval niet levend de ruimte laten verlaten-, maar wat als er een groot bondgenootschap bereid was hun weg naar binnen wilde bevechten? Het was lastig om te voorspellen wie het aan zou durven hier heen te komen, en nog lastiger om te besluiten wat ze als reactie zouden doen. Ze noemden de namen van de nog levende tributen en probeerden in te schatten of die zouden komen. Dominic en Phoebe kwamen als grote bedreigingen naar voren, en zodra ze bij Antonio en Mahu aan kwamen werd de sfeer in de ontbijtkamer een tikkeltje grimmiger. Met hen hadden ze nog een appeltje te schillen. Maar voor nu was het afwachten, want er was geen eten en geen vijand om te bespringen. Dus bleven ze aanvalsgereed in de buurt van de deur staan en luisterden met gespitste oren of er al voetstappen te horen waren.

TL;DR
- Ze blokkeren de deur van de badkamer naar de gang en de badkamer naar de ontbijtkamer met een stoel.
- Ze sluiten de andere deur van de gang naar de ontbijtkamer
- Ze overleggen wat ze moeten doen als er iemand binnen komt en bespreken wat specifieke tributen
- Ze wachten af in de buurt van de deur en luisteren of ze voetstappen horen.

Iets na half zes wordt de deur geopend. Dominic Richards stapt de kamer binnen, met niks anders bij zich dan zijn tri-dagger.

Ze stonden gespannen te wachten, maar naar mate de tijd vorderde nam die alertheid toch ook iets af. Mineko leunde nonchalant op de rand van de grote tafel, terwijl Jean Marie zijn ellebogen op de leuning rustte van de stoel waarmee hij de deur eerder had willen blokkeren, chakram in zijn handen. Waar bleef iedereen? Hij wilde niet per se een confrontatie, maar dit eindeloze wachten was haast nog erger. Kom op.. Ongeduldig trommelde Mineko met zijn vingers op tafel, tot er plotseling voetstappen klonken. Geen gesluip of andere pogingen om de voetstappen te dempen, wat logisch was zodra de deur zich opende. Dominic, tja, wie anders zou er zo zelfverzekerd binnen stampen met een soort kurkendraaier-mes in zijn handen.

Mineko hief zijn mes eveneens, en ook de rest stond meteen op scherp. Jean Marie positioneerde zich zo dat de stoel een kleine barriere tussen hem en Dominic vormde en schraapte zijn keel. ''Hey, gast,'' begroette JM hem ietwat wantrouwig, maar toch ook terugdenkend aan de lunches die ze samen hadden gegeten tijdens de trainingen. Op dat moment nam Jonathan het stuur over, die zijn districtgenoot natuurlijk het beste kende. ''Dominic, kom je in vrede? We willen niet met je vechten, weet je wel.. Maar als het moet...'' Jonathan nam een stoere houding aan, hoewel zijn gespalkte arm daar toch wel aan af deed. Ondertussen was Morgana zo onschuldig mogelijk iets naar achteren gelopen tot ze naast Mineko bij de tafel stond, zij was als klein meisje absoluut niet van plan Dominic's mes van dichterbij te bekijken. Wat zou Dominic doen? Aanvallen? Vreedzaam binnen komen? Of had hij nog meer overtuiging nodig?

TL;DR:
- JM en Jonathan begroeten Dominic in een poging om vrede voor te stellen, maar staan toch ook klaar om zich te verdedigen.
- Morgana sluipt richting de tafel om wat meer afstand te hebben tussen haar en Dominic.

Dominic nam snel de situatie in zich op en realiseerde dat de vier personen in de kamer elkaar niet naar het leven stonden. Vier tegen één, hij was niet helemaal achterlijk. Maar hij zag ook de gebroken arm van Jonathan en dan was ook nog eens één van hen een klein meisje...
'Ik kom voor het eten,' zei hij kortaf. En hij liep, met het wapen in de aanslag, richting de tafel - dichter naar Mineko en Morgana. Hij bleef zijn vijanden in de gaten houden.

Edit: Als Mineko & co zelf niets doen, mag je ervan uitgaan dat Dominic Mineko zal aanvallen als hij dichtbij is (d.w.z. op het punt dat hij in eens snelle beweging Mineko zou kunnen raken, hetzij met een grote stap, of een kleine sprong oid).

Dominic leek niet van plan meteen al de vrede te doorbreken, maar de manier waarop de jongen alsnog zijn wapen in de aanslag hield beviel Mineko helemaal niet. Hij hield zijn mes stevig vast en liet zijn aandacht geen moment verslappen. Jonathan wilde graag de lieve vrede bewaren, maar de rest vroeg zich af of dat überhaupt een optie was. Ze hadden Maggy toch ook niet weg laten wandelen? Het was eten of gegeten worden... Zeker nu ze hier al vijf lange dagen zaten.

Dominic begaf zich richting het midden van de kamer, richting de grote eettafel. De dreiging hing voelbaar in de lucht. Het was als een rij dominosteentjes, allemaal nog stabiel, maar er was maar één klein tikje nodig om de boel om te laten vallen. Morgana schraapte haar keel. ''Dominic, laat je je mes anders even zakken?'' vroeg ze met een suikerzoete stem. ''We zijn toch allemaal vrienden?'' Dominic lachte schamper, absoluut niet overtuigd, en ook zeker niet onder de indruk. Hij leek met extra nadruk zijn mes omhoog te houden, terwijl hij nog een zelfverzekerde stap richting de tafel deed. Jean-Marie kon het niet meer aan - hij greep zijn stoel vast en begon er zwaaiend mee uit te halen naar Dominic. Verschrikt sprong ook de rest van het bondgenootschap in actie, maar niemand durfde zich meteen op Dominic te storten om de aanval voort te zetten op de kortere afstand. In plaats daarvan leken ze allemaal geneigd om de afstand te bewaren, Morgana had de schoenveters in de aanslag als een soort zweep, en haar hoorn in de andere hand. Mineko probeerde de tafel als een barrière tussen hem en Dominic te gebruiken. Jonathan voelde zich met zijn gebroken arm en stoelpoot nogal kwetsbaar. Dus stapte hij zo vlug mogelijk achteruit en opzij, in een poging minder ver van de rest van de groep verwijderd te zijn.

TL;DR:
- Morgana probeert Dominic zijn mes te laten zakken
- Dominic is niet onder de indruk en loopt door
- Jean Marie pakt zijn stoel en probeert Dominic ermee te slaan.
- De rest staat niet echt te springen om aan te vallen, maar neemt juist afstand met de wapens in de aanslag.


Ondanks dat Dominic voorbereid was op een gevecht, laat hij zich verrassen door Jean Marie. De stoel treft doel en Dominic slaat een kreet van woede en pijn. Hij springt met wapen in de aanslag op Jean Marie af, maar zijn eerste aanval veroorzaakt nog geen verwondingen.

Dominic werd hard geraakt door de stoel, aan zijn schreeuw te horen. Maar natuurlijk liet de jongen zich niet zo gemakkelijk uit het veld slaan. Boos schoot Dominic op Jean Marie af, maar werd daarbij verhinderd door de stoel die Jean Marie nog vast had, waardoor hij hem niet met zijn mes kon bereiken. Morgana grabbelde willekeurige spullen van tafel, die ze als projectielen richting Dominic begon te gooien - al waren het helaas geen werpmessen.

Jean Marie voelde zich door de bekogeling van Morgana gesteund en duwde de stoel richting Dominic in een poging hem uit balans te krijgen, waarna hij onmiddellijk met het scherpe frisbee wapen (chakram) uithaalde naar Dominic's keel en gezicht. Hij wist nog steeds niet precies hoe hij het wapen het beste kon gebruiken, maar scherp was het zeker, dus als hij maar kon raken zou het goed genoeg zijn.

Mineko was niet geneigd dichterbij het wapen van Dominic te komen, maar reikte wel naar iets op tafel, zodat hij Morgana wellicht kon helpen met het bekogelen van Dominic. Jonathan wilde dolgraag bovenop Dominic springen om hem een lesje te leren en te laten zien wie de sterkste van hun district was, maar werd toch ook afgeschrikt door het wapen van Dominic. In tweestrijd tussen de twee opties stond Jonathan klaar om zijn stoelpoot als knuppel te gebruiken, maar durfde toch nog niet meteen toe te slaan.  

TL;DR:
- Dominic springt op Jean Marie af, maar kan hem niet raken met zijn mes aanval.
- Morgana pakt wat ze kan van de ontbijttafel (lepels/borden/kopjes) en gebruikt die als projectielen op Dominic.
- Jean Marie duwt de stoel iets van hem af om Dominic uit balans te krijgen en begint met de chakram uit te halen naar Dominic's gezicht/hals.
- Mineko wil zich niet direct in het gevecht mengen, dus pakt hij ook maar iets van tafel om te gooien. Jonathan is in tweestrijd tussen afwachten en helpen.

Dominic kan het meeste wat Morgana gooit negeren, maar een kopje levert hem een hoofdwond op: vooral veel bloed, maar de pijn wordt onderdrukt door de hitte van het gevecht.
Dominic leunt naar achteren om de chakram te ontwijken, wat deels lukt (hij wordt geraakt op zijn kin/kaak, maar niet erg diep). Dat betekent echter wel dat Jean Marie binnen zijn bereik is en hij haalt tijdens het achteruit leunen uit naar diens wapenhand. Hij steekt zijn dolk diep in de pols van Jean Marie en trekt hem gelijk ook weer terug.
Jean Marie laat de chakram los.
Mineko's bijdrage is niet effectief.

Jean Marie haalde uit, maar met een bliksemsnelle reactie wist Dominic te voorkomen dat de chakram door zijn hals zou snijden. Daarna een hels felle pijn in zijn arm, zijn vingers reageerden gelijk niet meer op zijn hersenen, hij liet alles los en slaakte een dierlijke kreet. Het mes van Dominic was venijnig ontworpen met spiralen, en de steekwond was door het terug trekken van het mes verergerd. De jongen dook ineen van pijn, waardoor hij onbewust ook de dekking van de stoel terug kreeg. Dominic haalde nogmaals uit, maar miste ditmaal, waarop hij met een grote zwaai de stoel aan de kant smeet om het obstakel nu eindelijk eens uit de weg te ruimen. Half verblind door tranen in zijn ogen had Jean Marie de chakram van de grond gegrabbeld, waarbij hij enkele wondjes aan zijn vingers opliep door de scherpe randen.

Jonathan kon niet langer toekijken, het was tijd voor actie! Hij schoot naar voren met zijn stoelpoot in zijn uitgestrekte arm en haalde uit naar het achterhoofd van Dominic. Hij probeerde daarna de stoelpoot te gebruiken om een mogelijke tegenaanval te blokkeren, bijvoorbeeld door de arm weg te slaan. Dankbaar voor de back-up probeerde Jean Marie de pijn te negeren en sloeg opnieuw toe met de chakram - in de wanhopige wetenschap dat als Dominic niet snel uitgeschakeld werd, dit wel eens nog bloederiger kon eindigen voor hem.

Morgana had een paar keer flink raak gegooid - wat haar ergernis over het gebrek aan werpmessen eigenlijk enkel vergrootte. Alleen de bloederige wond die een kopje veroorzaakte kon een smalle glimlach op haar grimmige gezicht toveren, hoewel ze zich niet van haar taak liet afleiden. Morgana wierp nog een laatste bord richting Dominic, maar concludeerde dan dat de ammunitie in haar buurt opgeraakt was. Ze haastte zich opzij- voorzichtig, niet te ver, niet direct in Dominic's reikwijdte - en haalde zwiepend uit met haar aan elkaar gestrikte veters. Nu kon niemand meer beweren dat dit slechts jacht troffeeen waren, hoewel Morgana er zeker een sentimentele waarde aan hechte, de herinneringen aan de bloederige ondergang van eerdere tegenstanders was nou eenmaal amusant.

Mineko, tja, hij zag het bloed uit Jean Marie's wond stromen, wat hem niet bepaald enthousiaster maakte om op korte afstand te helpen. Maar het gooien schoot ook niet echt op. Twijfelend greep hij de stoel die Dominic weg had gesmeten weer van de vloer en begaf zich naar het gevecht met de gedachte dat als ze Dominic konden immobiliseren of het mes uit zijn hand konden slaan, ze een veel betere kans hadden.

TL;DR met een poging een soort tijdlijn te maken lol:
- Jean Marie wordt geraakt, auw, pijn en krimpt ineen
- Dominic haalt nogmaals uit naar Jean Marie en mist ditmaal
- Dominic pakt de stoel en gooit die weg, terwijl Jean Marie de chakram weer heeft gepakt en Jonathan eindelijk een keuze maakt en met zijn stoelpoot uithaalt naar Dominic's achterhoofd.
- Morgana is uitgegooid, maar gebruikt haar veters als eem zweep richting de stukjes blote huid van Dominic, maar ze kan niet heel veel doen
- Jonathan maakt zich klaar om een tegenaanval te 'pareren' of weg te slaan, terwijl Jean Marie ietwat wanhopig met de chakram wild uithaalt naar wat hij raken kan
- Mineko is nog steeds niet van plan op korte afstand mee te vechten, maar heeft wel de stoel die Dominic gooide gepakt en zoekt naar een kans om Dominic te immobiliseren/zijn mes-arm te raken (maar dat is een beetje afhankelijk van wat Dominic doet dus ik stop hier maar).

Jonathan's uithaal naar Dominic's achterhoofd haalt niet veel uit, behalve dan dat het misschien voor afleiding zorgt. Of misschien zijn het de schoenveters van Morgana. Hoe dan ook: Dominic ziet niet dat Jean Marie uithaalt met de chakram en wordt geraakt. Een diepe snee in zijn huid, het bloed gutst naar buiten en hij schreeuwt van de pijn. Met meer geluk dan wijsheid steekt hij als antwoord zijn mes diep in de hals van Jean Marie, alvorens zelf tegen de grond te gaan. Jean Marie heeft nog luttele seconden over, maar Dominic ziet de dood ook naderen. Niet alleen vanwege de pijn en het heftige bloedverlies, maar misschien nog wel meer omdat hij weet dat dit er pas één was en er nog drie mensen om hem heen staan die hem dood willen hebben.

In stilte stond hij daar. De stoel liet hij langzaam zakken. De poten raakten met een doffe bons de vloer - of was dat het lichaam van Jean Marie, wat tegen de grond ging. De schreeuw van Dominic was eveneens weggestorven, twee lichamen waren in elkaar gezakt na een korte, intense strijd zonder overwinnaar. Niet van hen twee, in ieder geval. Jonathan, Morgana, en Mineko bleven ietwat verbijsterd achter. Zo plotseling als het begonnen was was het ook weer voorbij. Konden ze nog iets voor Jean Marie doen? Er was geen redden meer aan, zelfs als ze het de moeite waard hadden gevonden.

De kanonsschoten maakten het officieel. Morgana bestudeerde de bloederige bedoening, alvorens de wapens uit de chaos weg te pikken. Ze bestudeerde het mes, keek naar die van Mineko, en weer terug. Hij begreep wat ze bedoelde en in een woordeloze uitwisseling kreeg Morgana het klapmes terwijl Mineko die van Dominic ontving. Ze mompelden nog enkele loze woorden over Jean Marie - hoe hij het goed bedoeld had, dapper gevochten had. Morgana kwijlde nog even halfhartig tegen Jonathan over hoe dapper hij wel niet was, dat hij haar zeker wel zou beschermen. Mineko moest verdedigen waarom hij zich niet in het gevecht had gemengt, probeerde aan te dragen dat hij op het punt had gestaan toe te slaan, maar dat het toen al voorbij was geweest. Tja. Meer was er niet te zeggen over de situatie. Dus bleven ze ietwat ongemakkelijk in de eetkamer staan, wachtend op dat beloofde ontbijt. Het leek eindeloos te duren, maar uiteindelijk hoorden ze weer voetstappen.

Een collectieve ademhaling van opluchting klonk toen het slechts de butlers waren - sterker nog, het waren de butlers met het beloofde ontbijt. Ze hadden de afgelopen dagen waarschijnlijk meer gegeten dan menig ander kandidaat, maar alle fysieke inspanning en stress waren hoogst vermoeiend. Dus sloegen ze gelijk toe. Maar, zo realiseerden ze zich - Mineko met een ei in zijn mond geduwd, Morgana's hand gevuld met toast, en Jonathan kauwend op grote hoeveelheden bacon - ze konden niet zomaar de boel onbewaakt laten. Dat zou hun dood kunnen betekenen, en dat na alles wat Jean Marie voor hen gedaan had. Dus werd er een wacht ingesteld. Jonathan bood galant aan te beginnen, waarop de andere twee geen nee zeiden. Ze vulden gauw hun magen met het ontbijtbuffet. Het was een slordig aangezicht, omdat ze namen wat ze maar wilden, en Morgana de meeste borden kapot gesmeten had. Ach, zij hoefden niet op te ruimen, toch?

Mineko kwam op het slimme idee om meteen ook hun voorraden aan te vullen, waarop ze etenswaren in hun schoudertassen begonnen te schuiven. Jonathan begon ongeduldig te worden en drong aan op een nieuwe afwisseling. Vooruit dan maar. Mineko nam de taak over met zijn nieuwe gevaarlijk uitziende mes in de hand. Hij dacht telkens iets te horen, maar er kwam niemand binnen. Verrassend.. Hoewel hij de angst wel kon begrijpen. Iedereen dacht waarschijnlijk dat iedereen hier zou zijn, en de meeste tributen waren te bang om zich daarin te mengen. Na een uur waren ze alledrie volledig uit gegeten en gedronken. Wat nu? Zouden ze blijven of weer vertrekken? Uiteindelijk twijfelden ze te lang. Mineko vroeg zich net af hoe lang dit ontbijt nog zou duren, toen de deurklink naar beneden ging. Oh jee. Alledrie werden ze doodstil, terwijl Morgana en Jonathan hun stoelen naar achter schoven om op te staan. Wie zou dat zijn?

TL;DR:
- Jonathan, Morgana en Mineko wachten een beetje verbijsterd tot de kanonsschoten klinken (ik nam aan dat we hun dood hier wel mochten concluderen als niemand hen hielp?)
- Morgana pakt de wapens en ruilt Dominic's mes voor Mineko's klapmes.
- Eindelijk ontbijt, ze willen gelijk hongerig aanvallen, maar besluiten dat ze toch omstebeurt de wacht zullen houden
- Na een uur hebben ze alledrie genoeg gegeten en hun tassen gevuld met wat ze maar konden, en ze vragen zich af of ze zullen blijven of weg gaan.
- Te laat, de deurklink beweegt ohjee, Mineko houdt zijn adem in, Morgana en Jonathan staan op van de ontbijttafel.
[Rond 7 als Neo de deur opent?]

Ja, dar mag je in dit geval vanuit gaan.

P.s. voor de duidelijkheid, qua wapens: Jonathan heeft een stoelpoot, Mineko heeft de tri-dagger en Morgana heeft het klapmes + chakram + hertengewei?
Want dan mag je er wat mij betreft vanuit gaan dat Jonathan wel gaat protesteren dat hij een eerlijkere verdeling van wapens wil.

Daar gingen ze dan, Neo voorop, Gabriel vlak achter hem, daarna Opal, en als laatste, de achterhoede vormend, Spring, die ervoor waakte dat niemand hen van achteren besloop. Op de gang bleef het stil en ook het viertal probeerde hun voetstappen zacht te houden, al was dat voor de twee geblesseerden wat moeilijker. Ze bereikten de eetkamer zonder problemen en keken elkaar even aan. Gabriel wilde voorstellen om op de deur te kloppen, zoals hij al eerder had gedaan, maar voor hij de kans kreeg had Neo al het initiatief genomen om de deurklink omlaag te duwen.

Aan Neo's houding toen hij de deur opende en zag wat zich in de ontbijtkamer bevond was duidelijk af te lezen dat er meer dan eten te vinden was. Gabriel probeerde over zijn brede schouder te kijken, maar kon pas echt een overzicht krijgen toen Neo een stap de kamer in zette - mes stevig in de hand, vastberaden - en Gabriel langs hem heen door de deuropening kon glippen. Zijn adem stokte even. Deels door de aanblik van de twee doden die omringd door bloed op de vloer naast de eettafel lagen. Dominic en Jean-Marie. Gek genoeg was het eerste waar hij aan dacht het feit dat hij die interessante, zachte stem van Dominic nooit meer zou horen. Maar schokkender dan de doden waren de levenden. Onder hen Mineko. De afgelopen dagen had hij zo min mogelijk aan zijn districtgenoot gedacht, maar nu kon hij niet meer om hem heen. Hij wist niet goed wat hij moest voelen. De Mineko die hij kende, de jongen die over bloemen praatte, de pianist, was dood. Hij was samen met Christian Garrett gestorven. Maar de jongen die hier stond was nog altijd een Mineko, met het gezicht van Mineko, met de pianistenhanden van Mineko. Die handen om Christians hoofd... Gabriel keek naar Neo, met zijn mes - Gabriel wenste dat hij zelf de deur had kunnen openen, om een wapen niet het eerste te laten zijn dat de aanwezigen zagen - klaar om te vechten als het moest, maar hij deed vooralsnog wat Gabriel van hem had gevraagd, hij viel niet als eerste aan. Gabriel keek naar Dominic en Jean-Marie, onceremonieel ingestort, leegbloedend op het luxe tapijt. Hij keek naar Morgana, naar Jonathan - wat was hem overkomen? Had hij zijn arm gebroken? - en naar Mineko. "Er hoeven niet nog meer doden te vallen vandaag", zei hij, zijn handen tonend, hun leegte tonend. Zien jullie? Ongewapend. Ik wil geen gevecht. Spring werkte zich langs Opal heen en gluurde tussen haar twee mannelijke bondgenoten door de kamer in, haar mes stevig in haar hand geklemd, maar vooralsnog verborgen achter haar rug. Opal had de taak maar op zich genomen de gang in de gaten te houden. Ze wilde die moordenaars daarbinnen toch liever niet zien. "We zijn hier alleen voor het ontbijt", ging Gabriel verder. Was het zinloos, zoals zijn woorden enkele dagen geleden zinloos geweest waren? Of zou het drietal er na hun zo te zien recente verlies ook genoeg van hebben, van al het vechten, al het bloed? Hij vroeg hen niet om een overwinning, hij vroeg hen niet om al hun eten af te staan, hij vroeg enkel om even respijt van dit alles. Even vrede. Even rust.

Samenvatting:
- Neo opent de deur en zet een stap de ontbijtkamer in. Mes in de aanslag, maar schijnbaar niet meteen van plan om aan te vallen.
- Gabriel volgt hem de kamer in, kijkt even rond, en spreekt het aanwezige gezelschap aan, in de hoop hen ervan te overtuigen dan een gevecht niet nodig is.
- Spring gluurt ook naar binnen en wacht af. Opal houdt ondertussen de gang nog wat in de gaten.

Vooralsnog komt er in de gang niemand aan.