Als er ook maar één moment in zijn leven was geweest waarop hij niets liever dan zou willen verdwijnen onder de grond voor de komende paar jaar, dan was dat dit moment geweest. Het was tijd voor de Boete en laten we zeggen dat Dean er alles behalve zin in had. Niet alleen het feit dat er een kans was dat hij over een paar uur op weg zou zijn naar het walgelijke Capitool en dat hij moest gaan vechten op leven en dood, nee, hij moest toekijken hoe het Capitool weer eens deed waar ze goed in waren: machtsspelletjes die de Districten kapot lieten gaan. Nu was driekwart van District 8 nog niet ondervoed gelukkig, en iedereen kon naar school en kinderen van 10 waren ook absolúút nog niet in de fabrieken te vinden en er stierf natuurlijk ook nooit iemand van de armoede, dus wat hadden ze te verliezen? Juist. Twee kinderen die hun gezin misschien wel op de been hielden, die nu met schuldgevoelens naar de hel in Panem werden gestuurd omdat door hun aanwezigheid hun familie wel eens zou kunnen sterven.

Chagrijnig zoals hij nog nooit was geweest trok hij zijn netste kleren aan. Dat was één of ander voorschrift geweest. Dean begreep niet waarom dat moest, want het corrupte Capitool zou echt niet laten merken hoe slecht ze het hadden en de toeschouwers uit de districten konden echt niet geboeid worden door een versleten plek meer of minder. Zolang de rest maar dood zou gaan en iemand uit hun district zou winnen. Zo dacht het overgrote deel van District 8 erover, dus waarom de rest niet? Alleen het Capitool zou alle fancy dingetjes willen zien, maar Dean wist dondersgoed dat die mensen nog oppervlakkiger waren dan mensen die op water konden lopen. Ze gaven om niks anders dan zichzelf en alles en iedereen wat niet in het Capitool woonde, zou worden afgeslacht voor hun plezier. Overheid doet niks.

Hij kon het nauwelijks opbrengen om met Old Rose in één kamer te zijn, maar ze duwde hem op een stoel en zette een boterham met een dikke laag boter en en plak kaas voor hem neer. Dit was misschien wel zijn laatste maaltijd voor zijn executie. Hij was er al vanuit gegaan dat hij de ongelukkige zou worden. Het Capitool ging altijd voor de zwakkeren, want die konden niet protesteren. Daar hadden ze de kracht niet voor. Met lange tanden begon Dean aan zijn luxe boterham te knabbelen. Hij had geen honger. Hij wilde niet gaan. Hij wilde zich verstoppen of gewoon gelijk onderduiken. Rose moest dan wel mee. Hij wilde haar niet achterlaten. Hij moest voor haar zorgen. Dean keek stiekem naar zijn oma. Hij was niet bang, meer boos. Eigenlijk was hij laaiend en haatte hij alles en iedereen die ook maar iets met de Spelen te maken had. Rose wist vast wel dat hij bang was, want dat was hij diep vanbinnen ook wel, maar dat gevoel werd overstemd met woede en gek genoeg, ook hoop. Als hij de pineut zou zijn, dan zou hij niet zomaar ten onder gaan. Hij zou niet de eerste dag al sterven. Hij zou zijn district in ieder geval trots laten zijn op de grootste dief van iedereen. Misschien waren zijn sluipvaardigheden wel heel erg handig. Hij kon misschien 's nachts wel naar de andere tributen sluipen en hun eten stelen. Hij kon ze zachtjes volgen. Misschien zou hij ze wel in hun slaap kunnen doden.. Nee, dat wilde hij niet. Hij zou de andere mensen wel overleven, het zo lang uithouden dat iedereen elkaar had afgemaakt. Hij had nog nooit iemand vermoord en was het ook niet echt van plan, maar als het zou moeten, tsja.

Toen Dean klaar was met eten, zette hij zijn bord op het gammele aanrecht en liep hij terug naar Old Rose. Hij sloeg zijn armen om haar nek en ondanks dat hij niet van plan was om haar los te laten, deed hij dat uiteindelijk toch. Hij keek haar aan en probeerde zo stoer en dapper mogelijk te zeggen:
'Maakt u maar geen zorgen. Mocht mijn naam worden genoemd, ik verzeker u ervan dat het Capitool mij niet in haar macht krijgt. Ik ga alles op alles zetten om te winnen!'

Het was tijd om te gaan en Dean liep vol tegenzin en hernieuwde kracht richting het grote plein waar de potentiële tributen verwacht werden. Het duurde eeuwen voordat iedereen gecheckt was en ingeschreven stond en Dean werd misselijk van het gehuil en het geschreeuw van de bange kinderen. Het zou niets helpen. De huilende ouders hielpen ook niet. Het zou straks alleen nog maar erger worden, dat wist hij zeker, maar hij was er zeker van dat inwonder van het Capitool juist huilende en gillende mensen wilden zien. Dat geluk zou hij ze niet gunnen.

Iedereen was gesorteerd en ingedeeld. Jongens apart van de meisjes en leeftijdsgroepen ook zo ongeveer apart, zo ver hij kon zien tenminste. Hij wist van de meeste mensen hun leeftijd niet eens. Dan kwam er ook nog bij dat sommige kinderen er veel jonger uitzagen doordat ze zo ondervoed waren. Hun slonzige kleding hielp niet mee. Dean z'n blouse was hem veel te groot en ondanks dat Rose hem had proberen in te nemen, was het heel duidelijk dat dit zijn maat niet was. Zijn broek had hij al jaren en er waren geregeld stukken stof aangenaaid om hem te laten passen. Hij werkte echter nauwelijks in die broek, omdat hij hem al zo lang had en Rose zo veel moeite had gedaan om hem nog steeds te laten passen. Hij gebruikte deze broek voor gelegenheden en ondanks dat het er niet uitzag, was het het enige wat hij had. Zijn medeslachtoffers zagen er ongeveer net zo uit. De kleuren gingen van bruin tot grijsblauw, alleen de rijkere mensen uit het district konden zich kleding met kleur veroorloven. Zelfs die wilden echter niet dat hun kinderen dat op deze donkere dag aan zouden trekken, omdat ze dan de aandacht zouden trekken en iedereen was bang dat hun kind of kleinkind de pineut zou zijn.

In dit kleurloze district had Dean niet verwacht dat er opeens een paarse vrouw op het podium zou staan. Vol verbazing en nog meer afschuw keek hij naar haar. Ze droeg nauwelijks kleding en had duidelijk iets met paars en goud, want dat was alles wat hij kon zien. Dean vroeg zich af of ze ook iets met neanderthalers had, aan het gebrek aan kleding te zien. Hij had natuurlijk wel eens Capitoolmensen gezien, zowel op de televisie van de districtbewoners als in het echt. Hij had wel eens gezien dat ze zich in belachelijke kleuren verfden, maar dit sloeg echt alles. Paars? In District 8? En dan ook nog eens nauwelijks kleding dragen terwijl ze in het textieldistrict staat? Wauw, dit ging helemaal goedkomen. Kon zij niet de arena in? Ze zorgde er nu al voor dat het hele district voor aap stond. Dean kookte van woede. Hoe moest zíj, dat ding daar, nou in hemelsnaam voor de overwinning zorgen? Ze stond daar nota bene meer aandacht aan de camera's te schenken dan dat ze ooit aan het district zou doen, dat wist hij zeker. Wilde het Capitool hen allemaal dood hebben? Pff.

Het duurde even, maar uiteindelijk besloot het paarse mens haar mond open te trekken en de tweede zin die ze uitsprak, zorgde er al voor dat Dean haar nog liever in een vulkaan wilde smijten dan dat hij net had willen doen. Welke dame de gelukkige is. De gelukkige. Zei ze dat nou echt? Wat was er mis met haar? Had ze dan helemaal geen hersens? Waren die gebruikt voor die belachelijke paarse verf of zo?
'Belle Deveno.' Dean fronste zijn wenkbrauwen. Hij herkende de naam vaag, meende dat Old Rose het ooit over haar had gehad, maar hij had haar nooit bewust gezien. Toch schoot er een gevoel van medelijden door zijn maag. De kans was 23 op 24 dat ze dood zou gaan. Tegelijkertijd keek hij of ze partij voor hem was. Hij zou haar niet makkelijk uit kunnen schakelen, aangezien ze ongetwijfeld zou weten wie hij was en hem dus nooit zou vertrouwen. Dat gold andersom natuurlijk ook. Ze was echter niet gigantisch lang en breed, dus dat was dan wel weer een voordeel. Misschien kon hij een kans maken tegen haar. De zenuwen begonnen nu toch wel de overhand te nemen, boven de woede die hij voelde. Zou hij het zijn? Moest hij zo het podium op?

Het was zo ver, de boete..
Ze had heel de nacht liggen woelen, alsof haar lichaam wist dat er iets engs ging gebeuren. En nu zat ze als een zombie op de rand van haar bed voor zich uit te staren. Haar moeder hoorde ze in de kamer er naast, maar het kwam niet binnen waar ze mee bezig was. Pas toen haar moeder’s gezicht om de hoek van de deur verscheen, leek ze uit haar trans te komen. “Schiet op Belle! Te laat komen is onacceptabel” Belle knikte en ging toen op de automatische piloot. Haar lichaam deed wat het moest doen, maar haar geest was al vervlogen. Vandaag zou niet goed uitpakken.
Ze trok haar mooiste jurk en schoenen aan, ze stak haar blonde haren op en ze kneep in haar wangen om wat kleur op haar, inmiddels bleek weg getrokken, gezicht te krijgen. Daarna voegde ze zich bij haar moeder die gehaast dingen stond te doen om zich bezig te houden, ze wist heel goed dat haar moeder bang was. Dit schouwspel was enkel en alleen bedacht om macht uit te oefenen, om aan te tonen dat ze alles konden maken. Oh, jullie maken een opstand? Wij ontnemen jullie kinderen.. Belle walgde van het idee en wist niet goed hoe ze zich een houding moest geven. District 8 was vrij groot, hoe groot was nou de kans dat zij gekozen zou worden? Heel klein.. Hield ze zichzelf stug vol. Ze rechtte haar rug en pakte de handen van haar moeder vast om haar tot rust te krijgen. “Mam kom, we moeten gaan.” Ze keek haar moeder aan en wilde zich bijna verstoppen in de armen van de vrouw die voor haar stond als een gewond vogeltje. “Mam, de kans is zo klein. Maak je geen zorgen. “ Ze zei het zo overtuigend dat ze het zelf ook geloofde.

Samen liepen ze, hand in hand, naar het plein toe. Een podium sierde de normaal kale bedoeling, de gehele bevolking van district 8 vulde het kleine plein. Ze zuchtte en liet toen haar moeders had los, ze ging bij de rest van de kinderen staan en deed wat er van haar verwacht werd. Ze keek hoe haar moeder zich mengde bij de ouders, elk gezicht werd gevuld met onzekerheid en angst. Iets wat eveneens op haar moeders gezicht stond geschreven. Belle voelde zich misselijk en keek ook niet toen ze in haar vingers prikte. “Belle Deveno.” Zei ze zachtjes en ze ging in haar leeftijdscategorie staan.
De vrouw die op het podium verscheen was paars en goud. De kleuren staken af in de grijze wereld die Belle zo gewend was,  ze had nog nooit zo iemand gezien.  Haar mond stond open terwijl ze de vrouw in zich op namen, het was toch een vrouw..? Toen de vrouw haar mond open deed, sloot Belle die van zichzelf snel weer en balde haar vuisten.

Haar hartslag was aan het begin niet bij te houden, hij ging zo snel dat ze bang was dat hij uit eindelijk stil zou staan en ze dood neer zou vallen. Dat zou nog wat zijn, dan zouden ze een nieuwe tribuut moeten kiezen. Toen haar naam geroepen werd, leek het alsof de wereld onder haar voeten weg viel. Ze was bevroren maar voelde hoe haar benen zich een weg naar het podium baande. Ze keek naar de glimmende vrouw en voelde zich leeg, compleet leeg. Langzaam liep ze de trap op en ging ze naast de vrouw staan. Ze wist niet wat voor een houding ze aan moest nemen. Het was gewoon onwerkelijk. Dit kon niet de waarheid zijn, de kans was zo ontzettend klein. Ze beet op haar lip en kneep toen zachtjes in haar arm. Ja.. ze was echt wakker. Dit moest dus wel werkelijkheid zijn.  
“Welkom op het podium, geluksvogeltje!” De stem van de vrouw leek ver weg, ze durfde niet naar haar te kijken. Ze was veel te bang dat ze een grijns op het gezicht van de vrouw aan zou treffen. Iets wat ze niet aan zou kunnen. “Dames en heren, mag ik een applaus voor Belle Deveno?” Maar het bleef stil.

Stil stond ze op het podium en zocht ze in de groep mensen de ogen van haar moeder, toen ze die eenmaal gevonden had waren ze rood en gevuld met tranen. Belle hield zich met moeite overeind, de schok was zo groot  dat ze niet in staat was om te huilen. Ze bleef haar moeder aanstaren. Haar moeder zei iets, en met moeite kon Belle haar moeders lippen lezen. Uit eindelijk kwam ze tot de conclusie dat haar moeder haar vertelde dat ze van haar hield, toen brak ze. En de tranen stroomde over haar wangen.

OOC: Ik wist niet zeker of ik nou wel of niet mijn ochtend er nog bij mocht doen. Als dat liever niet gewaardeerd wordt, dan haal ik hem wel weer weg^^

Cecilia: Het is helemaal goed hoor, mooie post!