"Tot straks", zei Gabriel op onbezorgde toon. Zijn ouders glimlachten terug, en zijn vader gaf hem een kort kneepje in zijn schouder. In Lawrence' ogen zag hij bezorgdheid, in die van Elspeth enkel kalme vriendelijkheid. Toen hij op weg naar de rij omkeek, zal hij hoe oom Levi zijn jongere broer meevoerde naar een betere plaats om het podium te zien, terwijl Elspeth de ouders van Nina wenkte, die zo te zien ook net gearriveerd waren. Op dat moment tikte er iemand op Gabriels linkerschouder. Hij keek, maar zag niemand. Hij grijnsde toen hij rechts van zich een vrolijke lach hoorde. "Hey Nina", begroette hij zijn vriendin. Ze droeg een nette zwarte broek en een sneeuwwit overhemd, en al met al zag ze er stralend uit. Het stond haar goed. Maar ja, de meeste kleding stond haar wel goed, vooral door het zelfvertrouwen waarmee ze erin rondliep. Gabriel zelf droeg zijn gebruikelijke begrafenispak. Op weg naar de rijen praatten ze wat over koetjes en kalfjes, het eten van gisteren, of het nog gelukt was met die grote bestelling die Nina's vader had gekregen. Ze kletsten en lachten om de vrees op afstand te houden, en af en toe zonden ze elkaar een glimlach toe terwijl ze in hun respectievelijke rijen op hun beurt wachtten. Gabriel siste even kort tussen zijn tanden toen hij in zijn vinger geprikt werd. Hij vroeg zich af hoe het moest zijn om die persoon te zijn die hier alle kinderen zag passeren en hun vingerafdruk in bloed opnam. Zou hij zich de persoon die straks naar het podium werd geroepen nog herinneren? Oh ja, die jongen gaf geen krimp toen ik hem prikte. Dapper joch. Misschien maakt hij wel een kans. Of ah, ja, hij leek me een sympathieke knul. Maar die zien we niet meer terug, hoor. Hij vond dit al pijn doen. Een ruk aan zijn arm bracht hem terug tot de werkelijkheid. "Sorry", mompelde hij terwijl hij zijn plaats innam. Hij wreef even over zijn arm en probeerde over de andere hoofden heen naar het meisjesvak te kijken, zoekend naar een bekende rosse kop. Maar er stonden een paar lange lijzen in de weg - jongens die hun groeispurt eerder hadden gekregen dan Gabriel - en Nina bleef aan zijn zicht onttrokken. Misschien stond ze ook nog wel in de rij. De meisjesrij was lang geweest.

Hij luisterde naar de toespraak, die erg leek op die van vorig jaar, op een belangrijk verschil na. Dus er konden ook twee jongens of twee meisjes gekozen worden? Interessant. Misschien moesten ze dat altijd doen, dat was ook handiger voor mensen als Solar, die zich niet zo makkelijk in een jongens- of een meisjeshokje lieten plaatsen. Het was Apolinar die het praatje hield, maar Madelynn die naar de ene grote bol liep om een briefje te pakken. Ze las de naam voor: Mineko Takenaka. Gabriel ging op zijn tenen staan. Helemaal vooraan zag hij beweging. Een van de oudere jongens, dus. Hij leek kalm toen hij eenmaal op het podium stond. Dat was fijn. Gabriel vond dat altijd prettiger dan zien hoe iemand compleet instortte. Dat was zo tragisch altijd. Hij vroeg zich af van wat voor bloemen de jongen hield, dan konden ze daar rekening mee houden. Misschien iets eenvoudigs, zoals de witte heester waarvan hijzelf op dit moment een takje in zijn borstzak had zitten? Je had kans dat het niet nodig zou zijn, maar de kans dat het wel zou gebeuren was groter. Gabriels ouders zouden subtiel navraag gaan doen in de omgeving van de jongen om erachter te komen wat voor iets ze konden verwachten met de uitvaart, en ze zouden vast een plan opstellen in Elspeths zwarte schriftje.

Apolinar zei nog wat dingen, er werd kort voor Mineko geapplaudisseerd, en toen stak Madelynn haar hand opnieuw in de glazen bol. Gabriels hart klopte te snel. Hij wist opeens zeker dat alles mis zou gaan. Dat Nina's naam op dat briefje zou staan, in een net handschrift geschreven. Of misschien getypt. Dat was waarschijnlijker. Met de hand al die briefjes schrijven kostte ook wel erg veel tijd. Madelynn sprak. Het eerste wat Gabriel besefte was dat het niet Nina's naam was. Een paar tellen besefte hij dat het wel de zijne was. Zijn glimlach stond op zijn gezicht bevroren en hij kwam automatisch in beweging. Toen hij de lange weg naar het podium had afgelegd, was hij weer een beetje bij zinnen gekomen. Goed. Zijn naam was getrokken. Dus dat was dan dat, het begin van zijn einde. Het was niet erg. Dat moest hij vooral onthouden, besefte hij. Dat het niet erg was. Dat zou hij ook tegen zijn ouders moeten zeggen. Een paar treden omhoog, toen stond hij op het podium. Er waren nog nooit zo veel blikken op hem gericht geweest. Alle blikken. Alle blikken van het hele district. Dat was toch bijzonder. Dat overkwam niet iedereen. Hij glimlachte even naar Mineko, naar Madelynn. Hij draaide zich om naar het publiek. Daar, zijn ouders. Lawrence leek zwaar op de arm van zijn oudere broer te steunen. Elspeth stond er kalm bij. Ze glimlachte naar hem. Hij glimlachte terug. Waar was Nina? Zijn blik gleed over het publiek over al die tieners die niet getrokken waren, al die kinderen die thuis mochten blijven, bij hun ouders, bij hun vrienden. Hij zag een paar mensen elkaar omhelzen van blijdschap en Gabriels glimlach werd breder. Was het niet ergens beter om vanaf hier neer te kijken op die opgeluchte massa dan om vanaf daar je blik te moeten werpen op de twee ongelukkigen? Nu het podium hem boven de rest verhief, kon Nina ook makkelijk genoeg vinden. Hij knikte haar even toe. Zij keek zijn kant op, maar van deze afstand wist hij haar gezichtsuitdrukking niet goed te lezen. Dat gaf niet. Ze zouden later nog een kans hebben om goed afscheid te nemen, dat was fijn. Het was toch fijn dat hen dat gegund werd. Alles afsluiten, alles netjes achterlaten. Vanaf nu was iedere stap die hij zette er een ter voorbereiding van zijn dood.