De zenuwen gierden door Clementine's lijf terwijl ze, voor de zoveelste keer, haar simpele witte jurk glad streek. Ergens deed het haar pijn deze jurk te dragen, hij was immers van haar moeder geweest. Voordat ze stierf.. Een zucht rolde over de lippen van het meisje, ze streek een lok van haar bruine haren uit haar gezicht. Het grote plein van district 11 was versierd met banieren, die aan bijna elk gebouw hingen. De jongens en de meisjes waren van elkaar gescheiden, de oudste vooraan en de jongste achteraan. Er waren veel mensen op het plein, wat ook niet zo vreemd was aangezien je vermoordt werd als je niet op kwam dagen. Met als uitzondering als je op sterven ligt.

Vooraan stond een houten podium, langzaam kwam de negentigjarige vrouw Mary Conway naar boven. Clementine kende de vrouw vaag, ze hadden elkaar wel eens ontmoet. Ze wist dat Mary een lieve vrouw was, die absoluut niet tegen onrecht en leed kan. Clementine zocht een kort moment de blik van haar broer op, die tussen de andere jongens van zijn leeftijd stond, ze glimlachte. Hoewel er niet veel meer van afkwam dan een zwakke grimas. Zodra de stem van de burgemeester klonk draaide de brunette haar hoofd weer in de richting van het podium, haar woorden bevatten bemoedigingen en lof jegens het Capitool. Toen ze klaar was met spreken begon er een film, waarin het Capitool zeer goed voorgedaan werd. Clem huiverde, ze kon niet geloven dat mensen het Capitool echt konden zien als iets 'goeds'. Vooral naar alles wat hen is aangedaan, alsof ze ooit ook maar een hand hebben uitgestoken naar dit hele district. Ze heeft niet veel meegekregen van de opstand, maar ze wist wel dat het kwam vanwege de districten als 12, 11 en 10. De districten waar mensen het niet goed hadden, waar haast dagelijks mensen stierven van de honger. En nooit is er iets gedaan door de leiders van Panem om hen te helpen, sterker nog ze hebben met de opstand District 13 met de grond gelijk gemaakt. Dat was ook het moment waarop haar moeder stierf..

De film kwam tot een einde, hoewel Clementine er weinig van had meegekregen. Ze ontwaakte pas uit haar gedachtestroom - die voornamelijk bestond uit haat jegens het Capitool - toen haar lichaam zich weer vulde met zenuwen. Met een zucht keek ze naar het podium, waar Mary en de burgemeester een korte conversatie leken te hebben. Waarna de microfoon omlaag werd gezet door de jongere vrouw en Mary begon te spreken. ‘Lieve mensen, ik sta hier als begeleider van mijn dierbare district.’ Een kort moment was het stil. ‘Tijdens de Spelen zal ik mijn best doen om de tributen zo goed mogelijk te begeleiden en hen hopelijk aan een overwinning te helpen, hoewel zelfs dat de pijn in jullie harten niet zal verlichten, want één van ons allen zal sowieso niet terug kunnen keren naar dit district. District elf.’ Haast verdooft door de zenuwen staarde de brunette naar de grond.

‘Lieve mensen,’ Herhaalde Mary. ‘Dit is het moment.’ Het was een akelig moment stil, de zenuwen en angst van de mensen om haar heen was haast te voelen. ‘De vrouwelijke tribuut... van District 11... is.... Clementine... Clementine Rose!’ Het voelde alsof haar hart een slag oversloeg bij het horen van haar eigen naam, ze hief haar hoofd en keek een kort moment naar de kant van de jongens. Naar Raven. Haar ogen vulden zich met tranen, die ze hevig weg knipperde. Het meisje verbaasde zich erover hoe kalm ze naar voren liep, hoewel ze eigenlijk dolgraag weg zou willen rennen. Ze liep het podium op en keek onzeker naar de menigte. Veel van hen kende ze, het feit dat de kans klein was dat ze hen ooit nog terug zou zien deed haar ontzettend veel pijn..

636 - District 11 - de Boete
Nobody’s Perfect

Een grimmige glans lag in de grijze ogen van de jongen, terwijl hij nog een blik op zijn zusje wierp, en zich toen toch maar onder zijn leeftijdsgenoten begaf. De Boete. Wat moest hij verwachten? Wat moest hij denken? Wat nu als straks zijn eigen naam, of die van zijn latina zusje over de menigte werd geroepen? Wat zou hij dan doen? Hij zou niet wegrennen. Hij zou in rust en kalmte naar het podium lopen. Voor zover hij dat op zou kunnen brengen en de paniek geen meester van hem zou worden. Een gespannen zucht gierde door zijn mond, terwijl Raven zijn ogen op het donkere vrouwtje richtte. Mary Conway beklom langzaam de trap van het podium, haar lange witte haar golfde achter haar aan, en de burgemeester kon haar net op tijd opvangen, toen het vrouwtje dreigde te vallen bij het beklimmen van het trappetje. Een klein glimlachje verscheen op het gelaat van de zwartharige jongen, terwijl hij Mary met zijn ogen volgde. Hij had haar vaak genoeg in het dorp gezien, en had zich altijd meteen beter gevoeld, wanneer hij haar zag. Iedereen kende haar, en het vrouwtje kende iedereen.

De burgemeester kwam naar voren, terwijl Mary op gepaste afstand bleef staan. Naarmate de speech van de vrouw vorderde, verdween de glimlach steeds verder van het bleke gelaat van de jongen. Bemoedigingen voor de tributen, maar ook lof jegens het Capitool vloeide uit haar mond, waarna er achter de vrouw een film werd gestart. Onwillig nam Raven de beelden van de opstand, van de angst van de mensen, de rokende resten van District 13, maar ook van de presidente in zich op. Hij leek niet de enige te zijn die de neiging om zich om te draaien en weg te rennen moest onderdrukken, er werd om hem heen druk met voeten geschuifeld en ogen keken vol angst om zich heen, op zoek naar een vluchtweg, die echter niet gevonden werd.

De angst zwol aan, werd haast tastbaar terwijl de oude vrouw naar voren kwam. De stilte drukte tegen de trommelvliezen van de jongen, was haast pijnlijk. Een vlugge blik op Clementine, in het vak naast het zijne, leerde hem dat ook zij er niet al te relaxed bij stond. ‘Lieve mensen, ik sta hier als begeleider van mijn dierbare district. Tijdens de Spelen zal ik mijn best doen om de tributen zo goed mogelijk te begeleiden en hen hopelijk aan een overwinning te helpen, hoewel zelfs dat de pijn in jullie harten niet zal verlichten, want één van ons allen zal sowieso niet terug kunnen keren naar dit district. District elf.’ De stilte was gespannener dan ooit, terwijl alle ogen, stuk voor stuk, op de oude vrouw rustten. Ze zouden gaten in haar hebben gebrand, als het mogelijk was geweest. 'Lieve mensen,’ klonk haar stem opnieuw. 'Dit is het moment.’ Sprak ze, terwijl ze haar hand in de grote glazen bol stak, en er een papiertje uit grabbelde. ‘De vrouwelijke tribuut... van District 11... is.... Clementine... Clementine Rose!’

Als versteend staarde Raven naar het podium. Hij werd na enkele seconden aangestoten door zijn enige echte vriend: Waiden. In de ogen van de andere jongen was de enorme schok goed te lezen, maar aan hoe de jongen keek was ook duidelijk dat die in de Raaf's ogen nog verveelvoudigd werd. Raven draaide snel zijn hoofd naar zijn latina zuster, en keek met pijn in de ogen hoe deze met verbazingwekkende kalmte naar het podium liep.

De spanning die door haar lichaam vloeide werd alleen nog maar erger toen Clementine besefte dat de jongens nu natuurlijk ook nog moesten. Ze wierp een korte blik op haar broer, een zucht rolde over haar lippen. Het was op dit moment het belangrijkste dat hij veilig bleef, aan haar eigen lot kon ze nu toch niets meer veranderen. 'Dappere, dappere Clementine.' Klonk de stem van Mary, de vrouw had een hand op de schouder van Clem gelegd.

Mary had het meisje weer losgelaten en draaide zich terug naar de microfoon. ‘Dan is het nu tijd voor de jongens,’ Er weerklonk een trilling in de stem van de oude vrouw. Clementine's spanning nam opnieuw toe. Niet Raven, alsjeblieft... Klonk een stem in haar hoofd, wetende dat het niet zou helpen. Zenuwachtig staarde het meisje naar haar schoenen, afwachtend van wat er op het briefje zou staan. Een kort moment was het vreselijk stil. ‘Raven Rose!’ Klonk de stem van de vrouw, zachter dan voorheen.

Clementine hief haar hoofd, haar gezicht leek bleker. Haar ogen flitsten langs haar broer, langs Waiden. Zelfs langs haar vader. De familie van Sarah. De kans dat ze een van deze mensen ooit nog terug zou zien was ontzettend klein. De kans dat Raven en zij hier beiden uit zouden komen bestond niet eens. Hevig knipperend met haar ogen - om de tranen tevergeefs tegen te gaan - keek ze opnieuw naar Raven.

235 - District 11 - de Boete
Nobody’s Perfect

Met wat een moment leek op een lichte glimlach keek de zwartharige jongen zijn zus na, terwijl ze met verbazingwekkende kalmte naar het podium wandelde en het trappetje beklom. Typisch Clementine om het zo te doen, om... nouja, om zo kalm te doen in zo'n situatie. Maar zijn blik werd weer grimmig terwijl hij keek hoe Mary haar hand even op de schouder van zijn latina zuster legde, en iets tegen haar leek te zeggen. Het was voor het publiek niet te volgen wat er  tussen die twee heen en weer ging, maar het kon alleen maar goed bedoelt zijn - het was immers Mary en de jongen zag haar nog geen lelijke dingen zeggen, tegen wie dan ook.

Clementine wendde zich naar het publiek, en stond daar sterk en gehard. Ze straalde voor anderen misschien niets uit, maar voor Raven betekende het veel haar daar zo te zien staan. Misschien waren alle ruzies thuis wel goed voor haar geweest, zoals ze daar stond, leek ze haar mannetje te kunnen staan. En hoewel niet iedereen het van haar verwachtte, wist de jongen dat ze dat ook zeker kon.

Het tengere vrouwtje draaide zich opnieuw naar het publiek, en een kille hand sloot zich om Raven's hart. Het was alsof alsof opeens al het geluid om hem heen verstomde, hij hoorde enkel nog de stem van het fragiele vrouwtje op het podium, voor hem. ‘Dan is het nu tijd voor de jongens,’ zei ze, met een trilling in haar stem. Zonder er verder nog woorden aan vies te maken, stak ze haar gerimpelde hand in de glazen kom, en pakte een papiertje. Ze vouwde het open, en las de naam. 'Raven Rose!' klonk het over de menigte, zachter dan voorheen.

Als in een trance bewoog de jongen zich naar voren. De jongens in zijn vak weken voor hem uiteen, medelijden was te zien in sommige ogen, in de andere enkel opluchting, dat ze daar zelf niet liepen. De jongen wiste iedere emotie van zijn gezicht, terwijl hij zich naar voren repte. Zijn rug recht en een zekere kalmte in zijn ogen klom hij het trappetje op, en ging naast Clem staan. Hij sloeg zijn arm om haar schouders, in een zeker beschermend gebaar. 'Ik ga zorgen dat je terugkomt.' fluisterde hij zachtjes in haar oor, zijn stem klonk vastberaden en duldde geen tegenspraak.