* Josh: een korte versie van zijn volledige voornaam.
* Honeybee: een naam die hij te danken heeft aan de weeskinderen die hij hielp. 

Zestien Jaar

 Mannelijk  

Heteroseksueel 

Imker  

* Is vaker opgepakt en gestraft wegens het stelen van etenswaren.  

Elf  

Een afgelegen huis, redelijk ver verwijderd van de "bewoonde wereld".

1.79 m 

53 kg  

Joshua is vrij licht en slank gebouwd, het feit dat hij ondergewicht heeft helpt hier ook nog eens mee - iets wat niet te voorkomen valt. Het is wel duidelijk dat de jongen niet gemaakt is om een macho te worden, verre van zelfs. Hij heeft wel wat spieren, maar dan het soort spieren die er enkel en alleen zijn gekomen omdat hij ze nodig had om zijn werk te doen en gewoon te overleven in het algemeen. 

Veel speciaals is er niet aan de haren van de jongen. Hij houdt de lengte echter wel goed bij, om te voorkomen dat hij zich eraan gaat ergeren. De kleur zit tussen ergens tussen lichtblond en donkerblond in, maar neigt meer naar lichtblond.  

Joshua heeft redelijk mooie ogen, die altijd wel een vriendelijke glans hebben. Rondom de pupil zijn zijn ogen geel gekleurd, verder naar buiten heeft zijn iris een groenblauwe kleur. Als je dichtbij genoeg kijkt zul je zien dat beiden irissen aan de buitenkanten een vrij donkere kleur hebben in verhouding met de rest, dus bij zijn rechteroog helemaal aan de rechterkant en bij zijn linkeroog dus aan de linkerkant.  

Door de jaren heen heeft Joshua wel wat littekens gekregen, van kleine tot vrij grote. De grote zijn vooral te vinden op zijn rug, die hij over heeft gehouden aan de keren dat hij is gestraft door de vredesbewakers in de vorm van zweepslagen.  

Erg veel kleren heeft de jongen niet en dat wat hij heeft is ook niet meer van de beste kwaliteit. Het enige wat hij heeft zijn spijkerbroeken, een stuk of drie shirts en dan nog een dikke sweater die hij altijd bewaart voor de winter. Daarbij heeft hij ook nog maar riem die al aardig wat versleten is: maar deze moet hij dragen omdat zijn broeken anders afzakken, dus heeft hij geen keuze.

The Nurse: Joshua komt altijd over als een vrij sympathiek persoon. Hij staat altijd wel klaar om anderen te helpen, het maakt niet uit waarmee. Dit komt voornamelijk door zijn zusje, omdat zij altijd wel iemand nodig heeft om haar te helpen is dat een beetje zijn visie geworden tegenover vrijwel iedereen. Zo komt de jongen ook erg zorgzaam over, omdat hij altijd het gevoel heeft dat hij voor anderen moet zorgen - terwijl dit lang niet altijd zo is.

The Warrior: De jongen mag dan niet de allersterkste zijn; hij is wel erg dapper. Zij het zo dat dit enkel zo is als hij niet nadenkt over dingen, meestal overdenkt hij dingen waardoor het fout gaat. Wel is het zo dat hij nooit zal opgeven wanneer hij eenmaal ergens mee is begonnen, het maakt niet uit hoevaak hij dingen dan overdenkt. Ook is er bij Joshua een diepgewortelde haat aanwezig: voornamelijk richting de vredesbewakers. Ze waren er niet wanneer hij ze nodig had, wanneer zijn hele familie ze nodig had en uiteindelijk hebben ze hem ook nog gebeten - figuurlijk gesproken natuurlijk. Het zijn waardeloze mensen in zijn ogen, honden die zonder na te denken de bevelen van hun baasjes opvolgen - het Capitool dus.

The Breeze: Na verloop van tijd heeft Joshua geleerd hoe hij ten alle tijden kalm kan blijven. Zijn werk helpt hier ook al voor een groot gedeelte mee, hij heeft geleerd dat je het beste functioneert wanneer je rustig bent: paniek zal leiden tot je dood - aldus zijn vader als het aankwam op het imkerschap. Toch heeft de jongen deze woorden gebruikt voor vrijwel iedere situatie, want het gaat tot nu toe altijd op.

The Cat: Ondanks het feit dat Joshua meestal vriendelijk is naar mensen toe, laat hij niemand echt binnen. Het is niet zo dat hij een gesloten persoon is en maar gewoon een masker opzet, hij zou dit waarschijnlijk niet eens echt kunnen. Het enige waar hij over liegt is het feit dat hij eigenlijk niemand vertrouwt buiten zijn vertrouwde kennissenkring. Sinds de dood van zijn vader is hij net zoals zijn moeder ietwat schuw geworden tegenover vreemden, maar hij zal dit nooit overduidelijk laten merken. Het is meer een lichte vorm die inhoudt dat hij een tweede keer, misschien zelfs een derde keer, zal nadenken voordat hij samen met de ander een steegje ingaat wanneer dit van hem gevraagd wordt.

The Misprize: De jongen is erg bescheiden, hij neemt genoeg met het minimale en soms zelfs met minder. Hij is meestal al blij als hij gewoon een broodkruimel krijgt van een heel brood, bij wijze van spreken. Dit komt voornamelijk door het feit dat hij zichzelf niet hoog inschat en dit kun je weer afleiden aan het feit dat hij zich ergens machteloos voelt: hij kon zijn vader niet redden, hij kan Dorith niet eens genezen. Het zijn allebei dingen waar niemand iets aan had kunnen doen, maar toch schuift hij de schuld op zichzelf omdat hij niet vindt dat hij het op iemand anders moet schuiven, of het nou terecht zou zijn of onterecht.

The Surface: Joshua heeft de neiging om zich teveel in te leven in een ander, dit gaat vrijwel automatisch, waardoor bepaalde dingen vaak heftiger worden opgevat omdat hij zich inleeft. Dit zorgt er zo ook voor dat hij soms wel eens kwetsbaar kan opstellen; zo zou hij iemand gelijk willen helpen die zegt dat hij of zij gewond is en dat hij het volgende moment gewoon in een hinderlaag loopt. Zijn medelevendheid zorgt ervoor dat hij wordt verblind en is dan ook wel zijn grootste zwakke plek.

 Acht
* Vijf standaard
* Drie extra 

* Joshua heeft een erg goed nachtzicht.
* De jongen heeft ongekende kennis over insecten.
* Joshua is niet helemaal hopeloos als het aankomt op vechten met de blote vuist.
* Hij weet hoe hij vuur moet maken en is hier ook redelijk bekwaam in.

 * De jongen kan niet zwemmen.
* Het flight instinct is groter dan het fight instinct - is dus eerder geneigd om weg te rennen.
* Joshua kan erg onhandig zijn als het erop aankomt, dan kijken we naar per ongelijk op een takje stappen of gewoon echt alles uit zijn handen laten vallen. 

 Lorenzo Espoire: De vader van Joshua was een erg sympathieke man, zo wilde hij altijd het beste voor zijn familie maar ook voor anderen: hij probeerde altijd te zorgen dat iedereen een voordeel zou krijgen uit bepaalde situaties. Helaas heeft de man de wereld van Panem al veel te vroeg moeten verlaten, nog voor hij de kans kreeg om zijn zoon alle kneepjes van het vak te leren.
Namine Espoire: Namine is een erg liefdevol persoon, maar na de dood van haar man is ze erg schuw geworden. De arme vrouw durft het huis niet meer uit en legt daarmee alle druk op haar zoon als het aankomt op het inkomen. Ook probeert ze zichzelf te verdringen in het huishouden, om niet te hoeven denken aan de dood van haar man. Ze lijkt bereikbaar, maar haar kinderen weten wel beter.
Dorith Espoire: Ondanks het feit dat het meisje nooit zal kunnen lopen is ze erg levendig en ziet ze alles door een roze bril. Ze kijkt erg op tegen haar broer, maar heeft de neiging om hem op te jutten om bepaalde dingen te doen: slechte dingen. Zo vond ze het ook super dat Joshua was begonnen met stelen: haar beeld van hem werd alleen nog maar beter, zij het wel zo dat ze dit enkel zo leuk vindt omdat ze zo een geheimpje heeft en haar leven wat spanning geeft.

Lux Bisognin: Lux is degene die Joshua op het slechte pad heeft gebracht. Ze is de persoon waar hij erg naar opkijkt, voornamelijk omdat ze zo zelfstandig en zelfverzekerd is. Sommigen denken dat de jongen een oogje op haar heeft, maar dit is verre van. Als hij zou moeten kiezen zou hij eerder zeggen dat hij haar eng vindt dan aantrekkelijk of iets in die richting en dan niet gebaseerd op uiterlijk.

Voor iemand uit district elf heeft Joshua nooit veel te klagen gehad. Zijn ouders waren vrij doorsnee mensen en zo kreeg de jongen dus ook een doorsnee leven cadeau – althans, voor de eerste paar hoofdstukken van zijn leven.
Zo werd er zelfs een nieuw familielid toegevoegd rond de jongen zijn vijfde levensjaar: Dorith. Echter begonnen ook hier de problemen; in het begin merkten ze er niks van, maar langzamerhand kwam de realisatie over het feit dat het meisje niks scheen te voelen in haar benen. Je kon doen wat je wilde: ze gaf er nooit een reactie op, tenzij ze het zag natuurlijk. Later bleek ook dat ze niet in staat was om te lopen; ze had geen gevoel in haar benen en kon er niks mee.
Iedereen was er kapot van, want geld voor oplossing was er niet: een oplossing in de vorm van een rolstoel. Tevergeefs probeerde Lorenzo er zelf een te maken, maar het bleek al snel dat hij allesbehalve handig was met hout. Joshua zelf probeerde ook te helpen, maar hij kon al helemaal niks voor haar betekenen: hij kon haar niet eens optillen en haar op die manier dan verplaatsen. Je zult nu vast denken dat dat niet zo erg was; hun vader was er altijd nog, maar niet altijd. Zo had Dorith de gewoonte ontwikkeld om soms midden in de nacht te proberen te lopen, probeerde vanuit haar bed op te staan – maar ze faalde altijd. Degene die het huilende meisje dan weer haar bed in moest helpen was haar broer, omdat hij de enige was die haar kon horen. De twee sliepen namelijk in dezelfde kamer en gezien de deur altijd dichtging als ze gingen slapen hoorden de ouders Espoire het nooit, of beter gezegd: niet op tijd.
Dus was het de taak aan Joshua om zijn zusje te troosten en vrijwel iedere nacht terug in bed te leggen, wat in het begin met enige moeite ging – maar dezer dagen kan hij haar zonder enige problemen optillen. Zo kwam het soms ook voor dat hij gewoon de hele nacht bij haar bleef zitten, op het rand van haar bed, zich ervan verzekerend dat ze zich niet weer zou herinneren aan de harde waarheid. Soms wist ze hem zo ver te krijgen een klein verhaaltje te vertellen, wat negen van de tien keer nergens over ging, maar het ging om het gebaar en Dorith scheen ze geweldig te vinden.
Buiten het feit dat hij zijn nachtelijke rust opofferde aan zijn zusje, besloot hij ook nog eens om haar les te geven. Leerde haar letterlijk alles wat hijzelf wist. Omdat ze ver van de bewoonde wereld afwoonden en dus ook van de school, was de kans klein dat Dorith ooit zelf ook naar school zou gaan en omdat hij het zielig vond voor haar – de manier alleen al hoe ze naar hem keek iedere ochtend als hij wegging – besloot hij dus ook om die taak op zich te nemen.
Zo kreeg meneer een aardig druk leventje, want hij moest ook altijd zijn vader helpen met het werk omdat er van hem verwacht werd dat hij alles ooit zou overnemen wanneer Lorenzo niet meer instaat was om te werken. Hij leek wel de ideale zoon en hij was dit ook, leg de nadruk maar op was.

Ondanks het feit dat de familie Espoire vrij ver van de bewoonde wereld afwoonde, werden ook zij betrokken in de hele heisa van de opstand. Ze wilden zich er niet meer bemoeien en gewoon rustig leven, probeerden zich gedeisd te houden om geen problemen aan te trekken. Helaas gebeurde dit wel.
Op een ongelukkige dag werd er luid op de deur gebonkt, rond het avondeten. Zijn vader deed de deur open en het duurde niet lang of er werd gedreigd met een wapen – een mes om precies te zijn. Twee mensen aan de deur die begonnen te raaskallen over van alles en nog wat, dronken rebellen waarschijnlijk. Het ging over hoe oneerlijk het systeem was en dat het dus blijkbaar ook hun fout was. Lorenzo wilde de deur weer dichtdoen, had al door dat de twee verre van rationeel waren – maar zodra hij dit wilde doen werd zijn huid doorboord door een mes. Op de plek van zijn maag werd het mes diep erin gestoken en vervolgens weer eruit gehaald wanneer de man op de grond viel. Iedereen was gechoqueerd, zelfs de twee mannen – de daders – die niet lang daarna wegrenden.
De familie bleef achter, met een creperende vader op de grond. Wanhopig probeerden Namine en Joshua de man te helpen, maar het ging niet; ze hadden niet de spullen om hem te redden. Dorith, daarin tegen, heeft moeten toekijken hoe haar vader langzaam stierf in de armen van haar moeder en broer terwijl deze weigerden op te geven. Zij was dan ook uiteindelijk degene die gilde dat ze moesten stoppen, omdat ze het niet meer aan kon zien.
Lorenzo Espoire werd begraven onder de eenzame boom naast het huis. Er was niks in de vorm van een begrafenis; enkel zijn vrouw was daar, samen met zijn zoon en dochter. Huilend en wel.
Vanaf die dag moest Joshua alles overnemen, voor zo goed als dat ging. Het bleek al snel dat de jongen hier niet goed in was, hij kon niet voor zijn zusje én zijn moeder zorgen – nou ja, hij kon die monden gewoon niet voedden. Hij bleef maar een jongen. De wanhoop nabij begon de jongen te stelen, iedere keer wanneer hij naar de middelbare school ging en terug naar huis. Het is niet zo dat hij dit in één keer kon, welnee: hij heeft het geleerd van iemand. Een meisje genaamd Lux, net een jaar ouder dan hij, besloot hem te helpen. Ze deed het niet goed op school, maar was de beste dievegge die hij kende  en eigenlijk ook de enige.
Lux was een weeskind en was al een keer blijven zitten op de middelbare school. Wanneer ze zag wat voor prestaties Joshua leverde op school besloot ze aan hem te vragen of hij haar kon helpen – in de vorm van bijles. Met veel moeite wist de jongen over zijn lippen te krijgen dat hij er iets voor terug wilde: hij kon niet anders, alles wat hij kon krijgen pakte hij; anders kwamen ze gewoon niet rond. Dus bood Lux hem aan om hem de kneepjes van het stelen te leren, zodat hij wel rond zou kunnen komen en hij zou dan geregeld meekomen naar het weeshuis en haar daar helpen met het huiswerk. De deal was rond.
Echter bleek de jongen niet zo’n held te zijn in het stelen: hij werd meerdere malen gesnapt door vredebewakers en als straf kreeg hij meestal zweepslagen. Het was te danken aan het feit dat het meestal mannen waren en Lux een goed woordje voor hem kon doen, of dat hij gewoon lief moest kijken als het vrouwen waren – ook iets wat hij had geleerd van het meisje, ze vond dat hij zijn puppyogen wat meer in de strijd moest gooien.

Alles ging gewoon zijn gangetje en er begon weer wat licht in het leven te komen van de jongen. Veel vrienden had hij niet, maar hij had Dorith en Lux en ook de andere weeskinderen – die erg naar hem opkeken ondanks dat hij maar een simpele held op sokken was. Omdat de jongen zo gehecht raakte aan de kinderen besloot hij om ze soms wat te geven, hoewel het wel altijd in zijn nadeel werkte. Honing vind je niet snel en vandaar dat de jongen besloot om soms een pot mee te smokkelen van de voorraad thuis en dit te geven aan de weeskinderen, zij het zo dat het meer een bedankje was naar Lux toe.