Niets ziend staarde Flaire voor zich uit, in haar hoofd liep ze een aantal marteltechnieken door die ze op de bewakers toe zou kunnen passen, mocht ze ooit in de gelegenheid komen om één van hen te betrappen op onoplettendheid. Ze had voor alle werknemers in het gebouw, welke haar hier gevangen hielden, al meerdere prachtige, langzame manieren bedacht om hen om het leven te brengen. Het was nu slechts wachten op het juiste moment. Het moment waarbij één van de bewakers zijn of haar aandacht even liet verslappen en waar Flaire acuut gebruik van zou maken. Ze zou het hen betaald zetten, dat ze haar hier gevangen hielden, haar niet lieten spelen met vuur, haar geen vrijheid gunden. Ze haatte hen. Ze haatte hen allemaal! Het meisje spande de spieren in haar armen aan en balde haar handen tot vuisten. Ze jeukten. Ze wilde echt zo graag iemand pijn doen! Het was alweer tijden geleden dat ze het geluid van pijn had gehoord, het geluid van lijden. De schreeuw van het meisje wiens vlecht ze gisteren van haar schedel had willen rukken tijdens de boete, had haar slechts voor eventjes kunnen bevredigen. Ze wilde meer. Iets nieuws.

Plots stond Henri voor de deur van haar cel, waar hij hard met zijn vuist op bonkte. Woest richtte ze haar ogen op de man. Ze haatte Henri. Hij was één van de vele mensen in het District die haar zagen als het kind van de Duivel en hij had al meer dan eens de kans genomen haar een trap te verkopen in haar maag. De laatste keer had ze het hem betaald gezet, want net op dat moment had ze een pen weten te bemachtigen. Met veel kracht had ze de pen in zijn enkel geramd en daarmee wat aders en spieren beschadigd. Nu liep de man mank aan zijn rechterbeen en hij schopte haar niet meer. De pen was slechts een waarschuwing geweest. Nog één verkeerde beweging en hij was dood. Henri wist dit, maar bleef haar nog altijd met woorden kleineren. ‘Lucifer,’ sprak de man op spottende toon door het kleine raampje in de deur. ‘Je hebt bezoek.’ Verwondering schoot over het gezicht van Flaire, maar het was al net zo snel verdwenen als het gekomen was, achter haar masker van haat. Bezoek? Voor haar? Welke imbiciel haalde het in zijn hoofd om haar op te zoeken? O wee als het haar zus was, die zou ze meteen naar de keel vliegen. Of zouden haar broertjes eindelijk eens op zoek zijn gekomen?

Haar bezoeker bleek echter een meisje, een onbekend meisje. Met een strakke blik keek Flaire naar de jonge bezoeker, duidelijk jonger dan zij, die vrolijk de ruimte betrad. Wacht, vrolijk? Dit kon niet goed zijn. Wie ging er nou vrolijk op bezoek bij het kind van de duivel? Nieuwsgierigheid welde op in Flaire. Wie was dit kind? En wat deed ze hier? Het meisje stak haar hand uit en stelde zich vrolijk voor als Jolene. ‘Jij bent Lucifer, toch? Ik zag je bij de Boete...’ Flaire staarde van de hand naar het meisje en weer terug. Meende ze dit nou? Wilde ze haar echt een hand geven? ‘Alleen een volslagen idioot biedt zijn hand aan de Duivel aan om hem te schudden,’ sprak Flaire terwijl ze haar ogen weer strak op het meisje richtte. In een vloeiende beweging kwam de roodharige overeind, sneller dan je zou verwachten van iemand die net nog stil in een hoekje had gezeten. Henri schoot meteen naar voren, duidelijk alert. Flaire wierp de man een spottende blik toe en keek toen weer naar het kleine meisje voor haar. ‘Ja ik ben Lucifer. Wat moet je van me?’ Ze kon geen logische verklaring verzinnen voor het bezoek van zo’n jong meisje, afgezien van het feit dat het kind zelf ook duidelijk in een gesticht thuis hoorde.

Flaire keek strak naar het meisje, welke na haar opmerking over haar uitgestoken hand, deze weer had laten zakken. Tekenen van ongemak werden zichtbaar en Flaire glimlachte vals. Dat was beter. Niet dat vrolijke gedoe, maar ongemak, misschien zelfs angst. Ja, dat hoorden mensen te tonen wanneer ze met haar in aanraking kwamen. De halve stap achterwaarts was Flaire ook niet ontgaan en deze reactie stemde haar goed. Zodra ze vroeg wat het meisje van haar wilde, verklaarde deze dat ze haar had gezien bij de boete. Flaire wilde al naar haar snauwen en vragen of ze soms bij iedereen die ze bij de boete had gezien op visite ging, maar toen vertelde het meisje verder. Over dat ze nieuwsgierig was geworden en dat ze wel eens over Flaire had gehoord, maar haar nog nooit had gezien. Flaire lachte smalend. Ze moest toegeven dat het meisje lef had om haar op te zoeken na alles wat ze had gehoord over "het Duivelskind". Daarbij intrigeerde het haar dat dit meisje haar op was komen zoeken uit nieuwsgierigheid. Het herinnerde haar aan haar twee broertjes, welke haar jaren terug hadden gevonden in haar kleine gevangenis en toen ook geen enkel teken van angst hadden getoond, enkel nieuwsgierigheid. Nu liet dit meisje voor haar wel enkele tekenen van ongemak zien, maar ze was niet bang weggerend toen Flaire overeind was gekomen en voor haar was gaan staan. Onwillekeurig voelde Flaire nieuwsgierigheid bij haarzelf opborrelen en daarbij, kwam er ook een klein plan in haar op; een plan om hier uit te komen en het District weer onveilig te kunnen maken.

Hele plannen ontvouwden zich in het hoofd van Flaire en ze zou bijna vergeten dat er iemand in haar cel was, toen deze opeens weer begon te spreken. 'Ik vroeg me af hoe je hier terecht bent gekomen... als iedereen bang voor je is, durven ze je dan wel hier te houden? Waarom hebben ze je niet gewoon op de brandstapel gegooid?' Flaire keek op, haar felgroene ogen strak op Jolene gericht. 'Ik ben hier terecht gekomen, omdat ik de drie weeshuizen die ik hiervoor bewoonde in brand heb gestoken,' verklaarde ze met een speelse lach. Ze genoot nog altijd van de herinneringen aan de gillende, langzaam verbrandende kinderen en begeleiders die vast hadden gezeten in de weeshuizen toen ze deze in lichterlaaie had gezet. 'De brandstapel was denk ik de middeleeuws voor ze. Of ze gunden me het plezier van het vuur niet, aangezien ze weten dat ik de brandstapel alleen maar als een feest zou ervaren.' Flaire keek even woedend naar Henri, welke haar spottend, maar toch bang, aankeek. 'Of,' vervolgde Flaire langzaam, terwijl haar ogen terug gleden naar Jolene,'of ze waren bang dat, wanneer ze mij zouden verbranden, ze de wraak van de Duivel over zich uit zouden roepen en dat ze dan voor eeuwig vervloekt zouden zijn.' Even lachte het meisje, een duistere lach die je nekharen overeind deed staan en je kippenvel gaf. Ze liep langzaam dichter naar Jolene toe, terwijl ze het meisje strak aan bleef kijken. 'En wat is jou verhaal? Je bent hier vast niet alleen uit nieuwsgierigheid, of wel?'

Flaire kon hier zo van genieten. Hoewel het meisje veel lef had gehad om hierheen te komen, leek ze toch bang te zijn voor Flaire. Dit zorgde voor vermaak bij de roodharige, vermaak dat ze hier in het gesticht maar zelden kreeg. Ze wilde dit vermaak zo lang mogelijk rekken, maar ze wist dat ze nog maar een paar minuten had voor Henri Jolene weg zou jagen, want ze hadden maar een kwartier tot een half uur de tijd. Flaire wist zeker dat zij maar een kwartier lang bezoek mocht ontvangen, aangezien ze “mentaal gestoord” was en dus was het gevaarlijk voor iedereen in haar buurt om haar te bezoeken. Ook Jolene moest aanvoelen dat het niet geheel onveilig was om bij haar in de buurt te zijn, want Flaire hoefde maar heel even intimiderend aan te kijken of ze sloot haar mond. Ze had willen reageren op iets wat de roodharige had gezegd, dat was duidelijk, maar wat dit was geweest zou er niet meer uitkomen. Of wel?

Flaire haar ogen waren gefocust op het kleine meisje voor haar, welke verklaarde dat ze enkel uit nieuwsgierigheid hierheen was gekomen. De ogen van de roodharige vernauwden zich. Waarom geloofde ze daar nou helemaal niks van? Voor ze dit echter kon uitspreken, ging het meisje gauw verder over één van Flaire haar vorige opmerkingen over de brandstapel. De blik van het kind werd dromerig en ze kraamde een hoop onzin uit over verdwijnen in het vuur. Voor Flaire was het wel duidelijk; dit kind was niet goed wijs. En dan zeiden ze dat zij gestoord was. Dit meisje liet duidelijk zien dat ook zij niet helemaal honderd procent was. Met opgetrokken wenkbrauw staarde Flaire haar aan toen het meisje zei dat Flaire misschien wel helemaal niet weg wilde, omdat ze hier eten en onderdak hadden. ‘Als je zo graag hier wilt zijn, mag je mijn plek wel innemen hoor. Ik ben liever daarbuiten dan hier.’

Haar blik was nu schattend. Dit meisje was duidelijk anders dan de andere mensen uit haar District. Zou ze daar misschien iets mee kunnen? Nog voor ze daar echter een beslissing over kon maken, stapte Henri naar voren. ‘Lucifer, jullie tijd is om.’ Ze keek de man met een vurige blik aan, waarna ze weer naar Jolene keek. Zou het meisje nog een keer terug komen? Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, afscheid nemen was niet haar ding. Meestal nam ze afscheid door mensen te vermoorden of in brand te steken en dat kon ze op dit moment niet doen. ‘Tot ziens,’ sprak ze enkel, waarna ze Jolene haar rug toekeerde en weer op haar bed plaats nam in een hoekje. Genoeg bezoek voor vandaag.

OOC: Mja ik wist niks meer sorry XD

‘Als je zo graag hier wilt zijn, mag je mijn plek wel innemen hoor,’ zei het duivelskind. Jolene keek haar lachend aan, zodat het bijna leek alsof ze het een goed idee vond. Ze vroeg zich af of Lucifer al bezig was met het beramen van een ontsnappingspoging. Of had ze al ontsnappingspogingen ondernomen?
‘Lucifer, jullie tijd is om,’ klonk plots de stem van de bewaker. Jolene wist niet of ze opgelucht moest zijn, of juist teleurgesteld. Ze had niet zo’n boeiend gesprek met Lucifer gehad als ze had gehoopt. Ze had gehoopt heel wat meer over haar persoonlijkheid te weten te komen en over welke geruchten echt waren en welke niet. Maar ja, niets aan te doen. Ze glimlachte vriendelijk naar het vuurmeisje, dat ‘tot ziens’ zei, al wist Jolene niet of het een oprecht “tot ziens” was of niet.
‘Tot ziens!’ zei Jolene vrolijk. ‘Ik kom nog wel een keer op bezoek!’ Ze wist niet in hoeverre ze dat durfde, maar aangezien ze vandaag haar doel niet had bereikt, moest dat toch op een andere dag wel gebeuren.

Samen met de bewaker verliet ze de kamer. Zodra de deur achter hen gesloten was, begon ze te huppelen. Er begon zich een plannetje in haar hersenen te vormen. Heel veel mensen waren bang voor Lucifer, het duivelskind. Zou ze in staat zijn tot vriendschap? Beter gezegd: vriendschap met haar, Jolene? Het duivelskind zou een machtige bondgenoot zijn. Een soort wapen tegen de grote boze buitenwereld. Zei haar moeder niet altijd dat ze zoveel mogelijk mensen te vriend moest houden, omdat dat haar positie in de wereld zou verbeteren?
Ja, dat zou ze gaan doen. Ze zou nog eens op bezoek gaan bij het duivelskind en dan nog eens, en nog eens, net zolang tot ze kon doordringen tot het hart van Flaire, hoe klein dat ook was. En dan... dan zou ze nooit meer bang hoeven zijn dat het huis van haar en haar moeder in brand zou worden gestoken, want dan stond de gevaarlijkste pyromaan van District 3 aan haar kant. Hoopte ze.