Met een geïrriteerde frons keek Jennifer naar één van de vele grote beeldschermen die in de VIP-box van de Spelen was opgehangen. Die frons op haar voorhoofd was er eentje die er al een paar dagen zat en met de minuut dieper leek te worden. Normaal gesproken zou Jennifer nooit zoveel hebben gefronst (weet je wel hoe zulke diepe rimpels je daarvan krijgt!) maar de gang van zaken binnen de Spelen van dit jaar hadden ertoe geleid dat de vrouw niet anders kon dan boos en geïrriteerd naar het scherm staren. Al vrij in het begin van de Spelen was duidelijk geworden dat er een aantal Tributen waren die het niet eens waren met de gang van zaken omtrent de Spelen. Natuurlijk was dit normaal, want niemand ging naar de Spelen met het idee van "Joepie! Ik mag meedoen!", maar toch, het had Jennifer wat geïrriteerd. Eerst wist ze niet goed waar het door kwam, want hoorde ze er geen respect voor te hebben dat deze jonge tieners zo dapper waren om tegen het Capitool in te gaan? Misschien, maar als Jennifer al iets had geleerd van de voorgaande twee jaar, dan was het wel dat het niet uitmaakte wat je deed; het Capitool won toch wel.
Ondanks die gedachtegang en de kennis die Jennifer had opgedaan de afgelopen jaren, gebeurde er dit jaar iets dat nergens op sloeg; er werd veel gesponsord. Te veel naar haar mening. Nu was het wellicht niet vreemd dat de Capitoolbewoners hun favorieten spullen stuurden, maar wat Jennifer de afgelopen dagen had gezien sloeg nergens op en ging eigenlijk compleet in tegen wat ze de afgelopen jaren had geleerd over de inwoners van het Capitool. Ze waren dol op de Tributen die dood en verderf zwaaiden, die vochten en spanning en sensatie meebrachten. Waarom werd dan in hemelsnaam het bondgenootschap van dat meisje van District 11 zoveel gesponsord!? Die deden niets anders dan tegen de Spelen in gaan, vriendschappen sluiten en alles behalve doden (afgezien van die jongen uit 6 wellicht). Jennifer schudde onbegrijpelijk haar hoofd toen ze zag dat de groep alweer een berg sponsoringen kreeg. Dit ging echt nergens meer over. Ergens was er iemand in het Capitool met een gat in zijn hand en nog groter gat in zijn hoofd. Wilden ze nou echt dit jaar een Winnaar van de Spelen die, zodra ze thuis was, meteen zou gaan rebelleren? Nee, dat kon ze niet geloven. Jennifer zelf maakte dat niet zo veel uit, een opstand zou alleen maar logisch zijn sinds de Spelen, maar de Districten waren zwak en ze zouden dat nooit gaan overleven. Nee, voor nu was het verstandiger om er "maar gewoon in mee te gaan" en hun tijd af te wachten. Wie weet was er, in de verre toekomst, wel een generatie die het Capitool uiteindelijk omver zou werpen.
Een zwak glimlachje gleed over Jenn haar lippen toen ze hier aan dacht, waarna ze haar ogen op een ander scherm richtte. Het was tijd om haar ergernis omtrent het absurde sponsoren opzij te zetten en haar aandacht te richten op Natalia. Ze was erg trots dat het meisje het al tot dag 4 had vol gehouden. Ze was nu de enige einselgänger in een Arena die verder gevuld was met drie bondgenootschappen. Jennifer wist nog niet goed hoe Natalia dit moest gaan overleven, maar Natalia maakte sowieso meer kans als de twee bondgenootschappen bij de Sfinx eens voor wat actie konden zorgen. Nee op dit moment had Natalia slechts twee vijanden in de buurt; het bondgenootschap in het schip en de Arena zelf. Het werd tijd dat Jennifer zelf eens Natalia ging sponsoren. Tot nu toe hadden ze het kunnen doen met sponsors vanuit het Capitool, maar aangezien daar nu ergens scheef leek te gaan, was het tijd dat ze zelf actie ging ondernemen. Wat water en eten zou Natalia goed doen en haar hopelijk wat langer overeind houden zodat ze dit kon overleven. Jennifer zou niet zonder haar naar huis gaan.
