De Openingsceremonie was geweest en heel Panem had nu echt kennis mogen maken met de arme mensen die waren verkozen tot tributen in deze eerste Hongerspelen. Caleb was nu officieel een pion in dit verdorven spel van het Capitool. Bij de Boete hadden ze tenminste nog zelf in de hand gehad hoe ze eruit zagen, maar bij de Openingsceremonie droeg iedereen de meest vreemde dingen. Lynn had zoveel belachelijke creaties gezien dat ze niet eens in staat was om nog dingen op te noemen, maar uiteraard wist ze hoe Caleb eruit had gezien. Dat beeld zou nooit ofte nimmer nog uit haar geheugen gewist kunnen worden. De outfits van District 7 hadden er nog redelijk gewoontjes uitgezien in vergelijking met vele andere districten, iets waar Madelynn stiekem wel blij mee was. Mocht Caleb wel sterven, een mogelijkheid die ze niet zomaar kon negeren, dan wilde ze niet dat het laatste wat ze van hem had gezien een persoon was die ze niet langer kon herkennen.

Aangezien zelfs haar vader was opgevallen hoe vreemd ze was gaan doen na de Boete, was het ook Sawyer, één van Lynns broers opgevallen. Hij was de broer met wie ze altijd het meeste had opgetrokken, hoewel voornamelijk tijdens het werk. Hij was dan misschien drie jaar ouder, en daarmee was hij veilig geweest voor de Hongerspelen, dat betekende niet dat hij niet begreep hoe erg de hele situatie was. In principe zou iedereen dat moeten kunnen voelen, want het leek vrijwel onmogelijk dat er mensen waren die niemand kende in de tienerleeftijd. Of het nou je zoon of dochter was, of broer of zus of zelfs maar je buurkinderen, voor vrijwel iedereen had het een bepaalde impact die moeilijk te negeren was.
Eerst dacht Sawyer dat zijn zusje gewoon bang was geweest dat ze zelf mee had moeten doen met de Spelen, maar toen haar gedrag na een paar dagen nog niet beter werd, begon hij te vermoeden dat het iets anders was. Hij wist niet dat zijn zusje vrienden had, want daarvoor had ze nauwelijks tijd gehad en naar school ging ze ook niet meer. Hij vond het dus een beetje vergezocht, maar haar reactie tijdens de Openingsceremonie had voor hem alles duidelijk gemaakt.

Het was niet zo dat Madelynn had gehuild, of iets dergelijks. Ze voelde wel dat de tranen niet ver weg waren en af en toe gingen ze sluizen open tijdens het werk, maar niet in het bijzijn van haar familie en niet tijdens het kijken van de Ceremonie. Dat haar vader haar op die manier had gezien vond ze al vervelend genoeg. Gelukkig deed Boyce net alsof er niets was gebeurd, precies de tactiek die Lynn zelf ook toepaste, dus was het voor de andere gezinsleden net niet alsof er iets veranderd was.
Tijdens de Openingsceremonie was ze vooral heel erg stil geweest in een poging om haar verdriet niet te laten merken. Anneliese, Lynns moeder, leek het  de afgelopen dagen te druk te hebben op haar werk, waar ze vaker en langer moest werken dan gebruikelijk. Het leek er dan ook op dat ze geen tijd had gehad om haar dochters verdriet op te merken. Ook Roscoe, de oudste broer van Lynn, leek te druk met zijn eigen zaken om ook maar iets te merken, maar nu waren hij en Lynn sowieso nooit heel erg close geweest. Ze scheelden dan ook zeven jaar in leeftijd en dat was op zich best wel veel. Het was dan dus ook Sawyer geweest die zijn zusje goed in de gaten had gehouden en zag hoe ze haar ogen had neergeslagen bij het zien van de vrouwelijke tribuut van hun district, maar weigerde haar blik ergens anders op te richten toen Caleb in beeld kwam. Dat was toen hij het snapte, hoewel hij niet begreep hoe hij niet eerder iets had kunnen merken van hetgeen dat tot stand was gekomen.

Na de Ceremonie waren ze aan het werk gegaan en was Sawyer expres met zijn zusje meegegaan. Lynn had liever alleen willen zijn, maar de toon van haar broer leerde haar al snel dat hij haar niet zonder hem zou laten gaan. Het was lang geleden dat ze zich door hem de les had laten lezen, dat ze zich echt iets had aangetrokken van wat hij tegen haar zei, maar op dit moment vond ze niet de woorden om er iets tegen in te brengen.
Niet geheel subtiel was Sawyer over Caleb begonnen, waardoor Lynn in eerste instantie nogal defensief was geweest. Maar Sawyer sprak geen kwaad woord over Caleb of over zijn familie, die hij blijkbaar enigszins kende, omdat hij ongeveer van dezelfde leeftijd was als één van Calebs broers. Die broers kende Lynn dan weer niet, zo ver waren ze nou eenmaal nooit gekomen, maar Sawyer scheen de familie wel te mogen. Dat zorgde ervoor dat ze een beetje ontspande en open stond voor het gesprek met haar broer.
Ze vertelde hem wel het hele verhaal, van hoe ze Caleb had ontmoet en ook de aanwezigheid van Dyson Green daarbij. Dat leek Sawyer enigszins te verbazen, zeker omdat hij die specifieke dag in de buurt was geweest. Lynn had het idee dat hij zichzelf voor zijn hoofd wilde slaan, alsof hij vond dat hij niet goed genoeg op zijn jongere zusje had gelet, maar wat haar betreft was er geen reden voor hem om zichzelf iets kwalijk te nemen. Bovendien was er verder niets gebeurd waar hij iets aan had kunnen veranderen. Ze waren niet aangegeven bij de Vredesbewakers en ze hadden nergens problemen mee gekregen. En verder was het Lynn die altijd het voortouw nam. Hoe kon ze dan van hem verwachten dat hij haar als een bodyguard zou beschermen? Ze zou hem serieus slaan als hij zoiets zou doen, toen en ook als hij het vanaf nu wel zou proberen. Hij had niets om zich schuldig over te voelen.
Toch zei Sawyer dingen die impliceerden dat hij niet tevreden was met zijn eigen handelen, noch met het handelen van Dyson Green of het Capitool met het invoeren van de Hongerspelen. Sawyer had het niet letterlijk gezegd, maar hij was zeker niet van plan om alles zomaar te accepteren. Madelynn zei dat ze het daarmee eens was, maar dat ze Caleb niet dood wilde laten gaan. Ze kon de Spelen volgen en niets doen, zien hoe tieners elkaar af moesten slachten om te overleven, of ze kon deelnemen aan het Spel van het Capitool en hem steunen. Juist dat idee stond Sawyer niet aan, want dat betekende dat hij actief deel zou nemen aan dit helse idee dat hij juist zo afgrijselijk vond. Toch begreep hij wat zijn zusje bedoelde met ‘niets doen’ en toen ze vertelde over wat hun vader had gezegd de dag na de Boete, knikte ook Sawyer dat hij bereid was haar te helpen.  

Het kwam er dus op neer dat Sawyer, net als Boyce, op de hoogte was van Lynn bijna typische tienermeisjes problemen. Het was zo niet Madelynn. Ergens kon hij er wel om lachen, maar Lynn had er geen moeite mee om hem er aan te herinneren dat de hele situatie alles behalve grappig was. Dit was niet alleen haar leven, maar zo mogelijk ook dat van hun en van de rest van de inwoners van Panem. Er zouden families zijn dit hun zoons en dochters moesten missen, misschien waren er mensen die ongeveer in hetzelfde schuitje terechtkwamen als Lynn en  het zou zeer onwaarschijnlijk zijn dat één van hen hier beter van zou worden. Als ze zich niet vergiste, dan waren de tributen van District 11 zelfs broer en zus. Hun familie leek het helemaal tegen te zitten en  het speet Madelynn voor iedereen dat ze dit moesten meemaken.
Nu het volgende belangrijke onderdeel van de Hongerspelen zouden worden uitgezonden, konden ze er niet onderuit om het te kijken. Lynn moest niet alleen kijken, ze wilde ook kijken. De beoordelingsscores schenen belangrijk te zijn wat betreft hoe zeer mensen, waarschijnlijk voornamelijk in het Capitool, bereid waren om tributen te steunen en misschien zelfs te sponsoren. Hoe hoger de scores, hoe aannemelijker het was dat de tribuut enige vorm van talent of kennis bezat. In ieder geval, dat was wat Madelynn ervan begrepen had.
De hele familie verzamelde zich thuis, zelfs al leek het veel te krap voor al deze mensen. Madelynn en Sawyer zaten op de grond, voor de bank waar hun ouders op zaten, terwijl Roscoe zijn plek op zijn eigen gemaakte stoel innam. Het was niet dat de ouders van Lynn gierig waren en niet wilden investeren in twee extra stoelen, of zelfs maar twee boomstronken. Die waren er namelijk genoeg in District 7. Het was gewoon dat er niet genoeg plaats was in hun huisje om die kwijt te kunnen. Lynn gaf er weinig om dat ze op de grond moest zitten. Ze hadden lang geleden een soort kussentjes gekocht waar ze op konden zitten en hoewel ze aardig versleten waren, zaten ze nog redelijk comfortabel.

Als je het aan Madelynn vroeg duurde het uren voordat de uitzending eindelijk begon. Met enkel een kan water in de buurt, zat de hele familie bij elkaar, maar ze maakten er zeker geen feestje van. Ze zaten hier niet voor de lol en ze hoopten dat het zo snel mogelijk over zou zijn. Uiteindelijk verscheen echter toch het gezicht van Nikephoros Foxglove in beeld en met veel enthousiasme begroette ze de inwoners van Panem. Ze legde nog even uit dat de punten inderdaad betekenden in hoeverre tributen veelbelovend leken te zijn en Lynn kon niet anders dan hopen dat de mensen die de tributen beoordeelden hadden gezien hoe geweldig Caleb was. Wat haar betreft was hij zeker een twaalf waard, hoewel ze realistisch was en begreep dat hun district zeker ook nadelen met zich meebracht. Er waren veel dingen waar ze hier juist geen kennis van hadden, want in principe hadden ze enkel hout en bijlen, dus dat was voor Caleb zeker een nadeel. Natuurlijk was dat niet enkel een probleem van District 7, maar van vrijwel allemaal. Het was dus gewoon afwachten.
Uiteindelijk verdwenen de beelden en kwamen er foto’s van de tributen in beeld. De eerste twee districten deden het goed, met achten en negens. Dat is niet verkeerd, dacht Lynn, maar ze bleef haar aandacht bij de les houden. In District 3 had de vrouwelijke tribuut maar één punt gekregen en Madelynn vroeg zich ontzettend af wat het meisje de afgelopen dagen dan wel niet had uitgespookt. Ze zou toch wel iets kunnen, want dit was een beetje zielig! District 4 deed het duidelijk beter dan dat en District 5 en 6 leken een beetje twijfelgevallen, hoewel de mannelijke tribuut van 6 wel een acht had ontvangen.
Nu was het de beurt aan District 7 en de rillingen gingen over Lynns rug toen de donkere vrouw Calebs naam uitsprak. Het was alsof de tijd even stil stond en alles veel langer duurde dan bij de voorgaande deelnemers, maar uiteindelijk klonk toch het verlossende woord: tien! Caleb had een tien gekregen en daarmee gingen ze ervan uit dat hij best veelbelovend zou zijn in de Spelen.
Lynn zag dit als een overwinning, zelfs al wist ze dat het geen zekerheden met zich meebracht. Ze wilde gillen, huilen en instorten van blijdschap, maar ze wist zich in te houden. Ze moest het doen met het begripvolle kneepje in haar hand die ze van haar broer kreeg. Ook achter zich hoorde ze iets, haar vader, die goedkeurend iets mompelde bij het cijfer van Caleb. Ook Diana, het meisje uit haar District had het niet slecht gedaan met een zeven, maar, hoewel Madelynn het meisje aardig had gevonden, dat kon voor Lynn geen prioriteit hebben. Er kon maar één overleven.
Na District 7 was er weer een kleine dip in 8, waar een jongen een vier had gekregen. Daarna gingen de cijfers weer omhoog, maar nooit zo hoog als Caleb. Pas in District 12 waren er weer enkele lagere cijfers. Het leek erop alsof het over was. Lynn was opgelucht, want Caleb had het goed gedaan. Heel goed zelfs, hoewel Nikephoros niet veel later haar excuses maakte en meedeelde dat het meisje uit District 3 dat een één had gekregen, eigenlijk helemaal geen één had gekregen! Haar eigenlijke cijfer was een elf. Een elf. Dat was hoger dan Caleb had, en daarmee het hoogste aantal punten van alle tributen. Ze moest wel iets geweldigs hebben laten zien toen ze werd beoordeeld en Lynn kon niet anders dan haar respecteren. Toch hoopte ze met heel haar hart dat het haar dood zou worden. Ze kon niet anders als ze Caleb ooit terug wilde zien. Maar mocht dat niet meer kunnen gebeuren, dat Caleb eerder de dood vond en ook Diana niet meer leefde, dan zou Sage echter wel eens de volgende kunnen zijn die Madelynn zou willen steunen.


OOC: NaNo, part 4. +2145. [5.016/50.000]