Geëmotioneerd hakte Madelynn met haar bijl in een boom. Tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze haar werk bestudeerde. Het waren geen mooie, gerichte slagen, zoals ze van zichzelf gewend was, maar de kracht erachter was overduidelijk. Met elke slag verdween haar bijl verder in de boom, die zo ver het bos in stond, dat ze verder van de stad verwijderd was dan ooit tevoren. Bovendien was ze bekaf. Ze had zo lang gelopen en zo ver dat ze zichzelf volledig had uitgeput. Niet dat het haar na de Boete ook nog maar iets kon schelen. Dyson Green, die de naam van Caleb had opgenoemd was Lynns grootste angst geweest, groter dan dat haar eigen naam genoemd werd. Ze putte troost uit de gedachte dat Caleb sterker was dan zij en hij hoopte dat zijn karakter en uiterlijk in zijn voordeel zou werken. Hopelijk waren er meer mensen dan alleen zij bereid hem te steunen.
Want ja, Madelynn was niet van plan om Caleb zomaar in de steek te laten. Ze had geen afscheid meer van hem kunnen nemen, maar ze had zijn blik opgevangen. En zijn lippen gelezen. “Ik ook van jou,” hadden haar lippen gezegd, terwijl ze haar best deed om zich sterk te houden. Dat deed hij ook, dat kon ze zien. Ze wilde het niet moeilijker maken voor hem dan het al was en ze zou alles doen wat ze kon om hem te helpen.
Daarom was ze hier en was ze meer gaan werken, maar helaas was de productiviteit nog ver te zoeken. Ze had een laken met zich meegenomen en een paar uur eerder had ze geprobeerd eventjes haar ogen te sluiten, maar proberen te slapen was vermoeiender dan werken zelf. Dus ze had haar bijl weer in de hand genomen en ze was gaan hakken – tot nu. Als ze niet zo aan het peinzen was en haar hart niet zoveel pijn deed, dan had ze misschien gevoeld hoe zeer haar armen deden. Maar niets kon tegen het gevoel op dat het jonge meisje had overspoeld. Ze wist dat ze zich aanstelde, want hoe lang kende ze Caleb nu eigenlijk? Hoe was het mogelijk dat ze– en dan met nadruk zij, Madelynn Bristow – zo snel gehecht kunnen raken aan iemand? Dat klonk helemaal niet als zij. Maar ja, Caleb was dan ook niet zomaar iemand.
“Madelynn?”
Geschrokken draaide het meisje zich om bij het horen van een stem die niet verder dan tien meter van haar verwijderd kon zijn. Haar ogen staarden in de donkere ogen van haar vader, die haar bezorgd aankeken. Hij kwam dichterbij en Lynn merkte voor het eerst hoe zwaar haar bijl geworden was. Ze was blij dat Caleb haar niet zo hoefde te zien. Ze liet haar arm zakken en de bijl viel gewoon uit haar hand. Ze was te lang wakker geweest en had te veel gedaan. Haar vader leek te denken dat het niet lang zou duren voor ook haar benen dienst weigerden, want hij gebruikte zijn sterke armen om haar overeind te houden en uiteindelijk om haar te verplaatsen naar de kar die ze bij zich had.
“Hoe?”
En daarmee bedoelde ze hoe haar vader haar gevonden had. Ze paste nog maar net naast de stapel hout die ze verzameld had, maar ze was blij dat ze zat. Er leek totaal geen kracht meer in haar lichaam te zitten en nadenken was ook moeilijker dan ooit tevoren.
Boyce, die van zichzelf een serieuze en misschien zelfs een ietwat narrige man was, keek naar zijn enige dochter en controleerde haar op verwondingen. Hij vond vele krassen, maar dat was wel het minste waar hij zich zorgen om kon maken.
“Je was niet moeilijk te volgen,” antwoordde Boyce met een zwak glimlachje, doelend op het enorme spoor van verwoesting dat Madelynn had achtergelaten toen ze hierheen was gegaan. Planten en bomen waren beschadigd en toen ze in de richting keek waar haar vader vandaan was gekomen, snapte ze meteen wat hij bedoelde.
Een beetje ongemakkelijk nam Lynn een slok van het water dat haar vader haar overhandigde. Ze kon hier toch moeilijk zo blijven zitten? Zo naar huis terugkeren? Het was lang geleden dat ze echt met z’n tweeën waren geweest, zeker buiten het werk om. Normaal gesproken zei hij dingen als ‘grote kast voor die en die, het beste hout’ en dan zei zij ‘komt voor elkaar’. Ze spraken nooit over andere dingen, zelfs niet nadat bekend werd dat de Hongerspelen gehouden zouden worden. Haar vader had gereageerd zoals zij – afwijzend en elk woord erover werd afgekapt. Ze hadden het er nooit over gehad.
“Hoe lang zag je die jongen al?”
Madelynn verslikte zich bijna in het water toen haar vader die woorden uitsprak en met grote ogen staarde ze naar haar pa. Ze wist niets uit te brengen. Wist haar vader van Caleb? Hoe kon dat? Wat had ze gedaan dat haar had verraden? Voordat ze iets had kunnen zeggen legde Boyce iets op haar schoot. Het was klein en van hout, zoals zoveel voorwerpen die je hier in District 7 kon vinden. Wat was dit? Een poppetje? Ze realiseerde zich dat dit inderdaad het geval was.
“Hij bracht het de ochtend van de Boete,” mompelde Boyce zachtjes. Madelynn kon haar oren niet geloven. Haar vader had nog met Caleb gepraat die dag? Caleb had dit voor haar gebracht? Bij die gedachte werden haar ogen weer vochtig en het duurde niet lang voordat haar vader noodgedwongen één of andere lap aan haar uitleende om haar gezicht te drogen, zodat ze weer iets kon zien.
Boyce herhaalde zijn eerdere vraag en keek zijn dochter doordringend aan. “Een tijdje,” antwoordde deze vaag, hoewel niet expres. Het hele verhaal met Dyson Green liet ze achterwege, maar wel vertelde ze dat ze elkaar nog een paar keer hadden gezien. Haar vader knikte alleen maar. Hij was nou eenmaal een man van weinig woorden.
Nadat Boyce de boom waar Lynn in had staan hakken de grond liet raken, deze in kleine stukken had gehakt en ze alles verzameld hadden, was het duidelijk dat hij het tijd vond om terug te keren naar de beschaving. Ze begonnen hun tocht terug naar de stad, maar Madelynn was vermoeider dan ze zichzelf wilde toegeven. Ze liepen niet erg snel en er was een lange stilte. Alleen het getjilp van de vogels, de kar en hun eigen voetstappen waren dan hoorbaar.
Soms moesten de twee even stoppen om Lynn een moment rust te gunnen, zelfs al was ze in principe in een heel goede conditie. Ze snifte, terwijl ze zich realiseerde dat het maar goed was dat ze niet in de Hongerspelen zat. Als ze daar ook zo had gereageerd, dan zou ze niet meer lang leven. Beter bracht Caleb het er beter vanaf dan zij. Ze wist dat hij het kon, maar ze kende de andere tributen niet zo goed als hem. Ze geloofde in hem. Misschien was juist dat vertrouwen dat haar zo gevoelig maakte voor het verlies. Als ze het niet eens zou proberen, dan zou zijn potentiële dood minder hard aankomen. Maar aan de andere kant, als hij zij best zou doen om te winnen en zij had hier alleen maar zitten kijken hoe hij dood kon gaan, wat was ze dan voor iemand? Wat was ze dan voor een vriendin?
“Ik wil hem helpen,” zei ze dan ook resoluut, toen ze na een lange tijd lopen weer in de stad waren gearriveerd. Het was laat, maar haar vader moest nog snel langs een klant om iets te verifiëren. Hij stuurde zijn dochter met de kar richting huis en je zou Lynn daar niet tegenin horen gaan. Ze was allang blij dat hij niet tegen haar had geschreeuwd en hij het poppetje aan haar had gegeven. Ze had het de hele weg stevig in haar hand gehouden en de aanblik van het kleine houten voorwerp deed haar hart smelten. Het maakte haar eigenlijk alleen maar vastbeslotener.
Boyce had zich zonder iets te zeggen omgedraaid, waarna hij wegliep. Madelynn keek hem na, terwijl ze nadacht over de mogelijkheden die ze had om Caleb ook serieus in leven te kunnen houden. En veel mogelijkheden waren er in principe niet, maar ze moest het proberen. Ze zou het haarzelf nooit vergeven als ze dat niet deed.
“Lynn?” Haar vader had zich omgedraaid en keek naar zijn dochter. “Als hij na de eerste dag nog leeft zullen we iets bedenken.” Zonder verder nog iets te zeggen vervolgde hij zijn weg en Madelynn deed hetzelfde. Ze trok de kar richting hun huis, nog niet helemaal beseffend wat haar vader zojuist had gezegd. Pas een paar huizen verwijderd van hun eigen huis realiseerde ze het zich. Haar vader was bereid te helpen. Gezien de omstandigheden was dat wel het mooiste geschenk dat ze van hem had kunnen krijgen. Net zoals het houten poppetje van Caleb, dat ze voor altijd zou blijven koesteren.
OOC: Omdat het kan...
<333333333333
