Jennifer moest toegeven dat ze nog best nerveus was. Drie trainingsdagen waren inmiddels voorbij, de privésessies waren geweest en vanavond zouden de scores bekend worden gemaakt. Voor Jennifer was het nog altijd niet helemaal duidelijk wat er nu precies tijdens de spelen zou gaan gebeuren, maar na verhalen van haar tributen kon ze wel concluderen dat het met vechten te maken had. Of het echter gewoon vechten was, of strijden tot de dood, was voor niemand nog echt duidelijk. Wat haar wel duidelijk was geworden, was dat de scores die de tributen bij hun privésessies hadden behaald, belangrijk waren voor de sponsors die Jennifer binnen moest gaan halen. Ze had nog geen strategie bedacht om haar tributen te helpen, wist niet hoe het precies zat met de sponsoring en had geen idee van de zware taak die haar te wachten stond, maar ze zou alles met geheven hoofd trotseren, hoe zwaar het ook zou zijn.
Het was een paar minuten voor de uitzending met de bekendmaking van de scores plaats zou vinden en Jennifer roffelde ongeduldig met haar vuisten op de deuren van Hugo en Lana. 'Opschieten jullie twee! Anders missen jullie het nog!' Aangezien zij uit District één kwamen, zouden hun punten als eerste worden opgelezen. In de woonkamer ging Jennifer in een grote fauteuil zitten, zo ver mogelijk bij de stylist van Lana en Hugo vandaan. Ze mocht de vrouw niet, al vanaf het begin niet, en de afgelopen dagen was die verstandsverhouding niet veel beter geweest. Toegegeven, ze had Lana en Hugo er goed uit laten zien bij de intocht, maar desalniettemin, had het allemaal veel te lang geduurd. Jennifer klikte de tv aan en wachtte geduldig af tot Lana en Hugo er waren en de show kon beginnen.
Als eerste verscheen het inmiddels welbekende gezicht van Nikephoros Foxglove in beeld, de vrouw die de openingsceremonie aan elkaar had gepraat en daarna al meerdere malen in beeld was verschenen. Nu was het aan haar om de scores van de verschillende tributen voor te lezen. Jennifer staarde emotieloos en geconcentreerd naar het scherm, van binnen was ze bloednerveus. Hadden Hugo en Lana het goed gedaan? Nike opende de uitzending met een samenvattend praatje wat Jennifer het liefst door zou willen spoelen als dit een film was geweest. Gelukkig duurde het niet lang voor een foto van Hugo in beeld kwam en het moment van de waarheid eindelijk daar was. 'Hugo Russo,' vertelde Nike, waarna ze even een paar seconden stil was. '9.' Jennifer knikte goedkeurend. Negen van de twaalf was zeker niet slecht. 'Lana Garcia,' Weer een stomme pauze, '8.' Ietsje lager dan Hugo, maar nog altijd goed. Jennifer was tevreden. Met een negen en een acht hadden haar tributen het beter gedaan dan verwacht, maar nu was het afwachten en kijken wat de rest had gescoord.
De twee tributen uit District twee hadden hetzelfde gescoord als Hugo en Lana, zij het wel andersom. District drie had duidelijk lager gescoord, het meisje van dat District had zelfs een één gehaald, het laagste cijfer dat mogelijk was! Jennifer kon het niet laten even smalend te lachen. Van District drie zouden ze dus niet zoveel te vrezen hebben. District vier scoorde daarentegen heel goed met een negen en een acht, District vijf was weer veel minder en District zes had het redelijk gedaan. Toen Nike echter de score van de jongen uit District zeven op las, ging ze even wat rechter op zitten in haar stoel. Wat? Een tien? Dat kon niet! Bezorgdheid welde op in de vrouw. District zeven was houtbewerking, dus wat had die jongen in hemelsnaam gedaan voor een tien? Veel tijd om daar over na te denken had ze niet, want de andere scores kwamen ook voorbij. Er waren veel hoge cijfers uitgedeeld, met hier en daar flinke uitschieters naar beneden, maar over het algemeen lag alles vrij dicht bij elkaar. Jennifer zelf was echter tevreden met de negen en acht die Hugo en Lana hadden gescoord.
Net toen de laatste cijfers waren opgelezen en Jennifer dacht dat het voorbij was, ze had zich al half tot Hugo en Lana gewend, begon Nike weer te praten, dit keer op een verontschuldigende toon. 'Mijn diepste excuses, lieve inwoners van Panem; ik moet een fout rechtzetten. De score van Sage Malone is niet één, maar elf! Hiermee is zij niet de laagst, maar de hoogst scorende Tribuut van de eerste Hongerspelen. Daarmee sluit ik deze uitzending af. Happy Hunger Games!’ WAT!? Met een ruk draaide Jennifer haar hoofd naar de tv, welke alweer op een zwart beeld stond, omdat de uitzending voorbij was. Een Elf. ELF!? Wat had dat kind uit District drie in hemelsnaam uitgespookt? De vrouw groef in haar geheugen. District drie draaide om technologie en het bouwen van elektronica. Ze kon zich niet indenken wat het meisje had gedaan om deze monsterscore te verdienen.
Een paar seconden staarde Jennifer zwijgend naar het beeldscherm, besefte zich toen dat ze met grote ogen, haar handen steunend op de leuningen van haar stoel, in een gespannen houding alsof ze de tv aan wilde vliegen, in haar stoel zat en liet zich toen rustig terug zakken in de zetel. Ze zweeg nog even een tijdje en opende toen haar mond. 'Nou dame en heer, allereerst van harte met jullie mooie scores. Dat hebben jullie goed gedaan. Laten we alleen hopen dat jullie die meid van District drie nooit tegen het lijf lopen. Of die jongen van District zeven.' Ze zweeg even en besefte zich toen dat dit geen opbeurende woorden waren. 'Natuurlijk zijn deze punten slechts een momentopname. Wie weet gaat het er in de arena wel beter aan toe, wát jullie daar ook te wachten staat, want ik zou het niet weten.' Ze keek naar de twee jonge tieners. Wat waren hun gedachten eigenlijk omtrent de scores?
