Geërgerd en met zijn armen over elkaar geslagen stond Toby op het plein van de stad. Gistermorgen had hij hier ook al gestaan, al was het toen voor zichzelf. De Boete was nu ruim vierentwintig uur geleden gebeurd en nu al was de Openingsceremonie op tv. Deze was voor iedereen verplicht om te bekijken en hoewel Toby en Aron hun best hadden gedaan de boel te ontlopen, was dat toch niet helemaal gelukt. Samen met alle andere mensen die buiten aan het werk waren, was Toby naar het plein geleid om daar via het grote scherm naar de Parade te kijken. Toby zelf vond de Parade grote onzin. Daarbij leek het meer op een soort presentatie van het slachtvee voor het in de arena werd gegooid om afgeslacht te worden. Het beeld kwam inmiddels tot leven en de welbekende presentatrice van de Spelen kwam tevoorschijn. De vrouw was voor Toby het typische voorbeeld van een leeghoofd van het Capitool. Hoe kon die vrouw zo vreselijk enthousiast doen over zoiets als de Spelen? Ze zou er vast anders over denken als haar eigen kinderen de arena in moesten. Als ze die al had.

De vrouw begon iedereen op vrolijke toon toe te spreken en de jongen kon het niet laten met zijn ogen te draaien toen Nike zei: ‘En volgens mij ben ik niet de enige die daar reikhalzend naar uit heeft gekeken.’ Sure, blijf dat vooral geloven jij muts, dacht Toby op chagrijnige toon. Hij probeerde zijn mening wat meer voor zich te houden, want het was al bijna mis gegaan vorig jaar bij de zegetour van Madelyn. Toen had Precilla de Vredesbewakers nog op afstand weten te houden, iets wat hem erg irriteerde, want nu stond hij bij haar in het krijt. Voor nu moest hij dus maar zijn best doen om zich in te houden, maar er zou een moment komen dat hij dat niet meer zou doen en dan zou hij iedereen de waarheid vertellen, of ze het nou wilden horen of niet. Ondertussen was Nike doorgegaan met praten en vertelde ze de opzet van de ceremonie. Toby luisterde maar met een half oor en bekeek ondertussen de anderen aanwezigen op het plein. Wie weet konden ze straks nog even wat geld verzamelen terwijl de rest naar de ceremonie keek.

Ondertussen was de parade gestart en kwam de eerste koets aangereden. District 1 had zijn tributen weer in overdreven luxe kleding gestoken, kleding waarvan velen in District 3, als ze het verkochten, maanden van zouden kunnen leven. Het was toch belachelijk dat die mensen uit District 1 daar kleren van hadden gemaakt!? District 2 zag eruit alsof ze al klaar waren voor de strijd en maakten een dreigende indruk. Toby zou het nooit hardop toegeven, maar hij was blij dat hij het niet tegen hen op hoefde te nemen. Toen was het de beurt aan Toby zijn eigen District. Dit jaar hadden ze de Tributen in vreemde, toekomstachtige pakjes gestoken met lichtjes erop. Het zag er vreemd uit, maar leek wel in de smaak te vallen bij het publiek in het Capitool, want iedereen deed erg enthousiast. De mensen uit het District zouden waarschijnlijk een stuk minder enthousiast zijn. Het publiek op tv was echter nog enthousiaster over de kleren van District 4, waar Toby niets anders over te zeggen had dan: ‘Pfff, stelletje aanstellers.’ Waarom deden die mutsen zo hun best om de mensen in het Capitool blij te maken? Dat was wat ze wilden!

De Tributen van District 5 leken het idee van District 3 gejat te hebben, want ook zij hadden lichtjes op hun kleren en District 6 zag er gewoonweg belachelijk uit. Waren ze nou echt verkleed als auto’s!? Nike vond het ondertussen leuk om iedereen eraan te herinneren dat het meisje uit zes het zusje was van de mannelijke Tribuut van vorig jaar. Ja nee, daar wil de familie vast aan herinnert worden zeg. Toby balde zijn vuisten, maar hield zich verder stil. District 7 was weer gekleed in een bomenthema en District 8 leek zijn Tributen te hebben veranderd in speldenkussens. District 9 had zijn Tributen verkleed als iets met graan en District 10 droeg gebreide outfits. ‘Niet bepaald indrukwekkend,’ mompelde Toby terwijl hij naar de, duidelijk veel jongere, Tributen keek. ‘Die gaan het niet lang overleven in de arena.’ Ondertussen verschenen de deelnemers van District 11, die vreemd genoeg waren verkleed als vlinders. Toby fronste zijn voorhoofd en probeerde zich te bedenken wat het exportproduct van elf ook alweer was geweest. Sowieso niet iets met vlinders. District 12 sloot de rij en was eveneens simpel en weinig indrukwekkend gekleed, maar ja, wat wilde je dan ook doen met zoiets als kolen? (ja dat wist Toby dan weer wel).

Toby wilde net aanstalten maken om te gaan doen Nike opeens de aandacht vroeg en verkondigde dat er twee jarigen onder de Tributen waren. De jongen trok een zuur gezicht. Serieus? Waren er vandaag twee mensen jarig? Dat was nog eens een klotemanier om je verjaardag te vieren zeg, gehesen in een stom pakje, op een kar geplaatst en tentoon gesteld als een soort paradepaardje. Ja, Toby kon wel betere manieren bedenken om je verjaardag te vieren. Onderwijl was iedereen op tv een liedje aan het zingen. Toby zelf hield zijn kaken stijf op elkaar. Hij ging niet zingen, never. De Vredesbewakers konden hem zijn rug op, hij ging niet zingen. Gelukkig was het lied snel voorbij en waren ze daarbij ook bijna aan het einde van de parade. De karren stelden zich op en als straks het domme volkslied van Panem gespeeld was, zou de president de boel openen en dan konden hij en Aron eindelijk weer verder met wat ze aan het doen waren; trainen en geld “verdienen”.

[23.002 / 50.000]

Eigenlijk had Precilla niet naar de Parade willen kijken, want het zou ontzettend ongemakkelijk zijn om Gracie daar zo te zien, in een vreemd pakje gestoken, op weg naar haar (zo goed als zekere) dood. Stille tranen rolden over Pris haar gezicht terwijl ze eraan dacht. Het was zo vreselijk dat haar vriendin was gekozen om deel te nemen aan de Spelen. Gracie was zo lief, zo aardig! Die deed nooit een vlieg kwaad! Hoe konden ze van een meisje als zij nou verwachten dat ze de arena in zou gaan om anderen te doden? Zo was Gracie helemaal niet! Zij zou eerder iedereen helpen en verzorgen. Precilla veegde de tranen van haar wangen en rechtte haar rug. Ze moest vertrouwen hebben in Gracie en haar best doen het meisje te steunen. Zodra de parade voorbij was ging ze de straat op om geld in te zamelen voor Gracie en ook voor Eugine (maar vooral voor Gracie). Eugine zag eruit alsof hij het wel enigszins in de arena uit zou kunnen houden. Althans, dat hoopte ze, want hij zag er goed uit en het zou zonde om zo’n knap iemand te verliezen. Even schudde Precilla haar hoofd. Waar zat ze met haar gedachten? Ze kon nu niet gaan nadenken over knappe jongens. Ze moest denken aan Gracie! Die had hulp nodig!

Gekleed in haar favoriete kleding verliet het meisje het huis en ging ze op weg naar het plein. Hoewel ze thuis ook de parade kon volgen op tv, voelde ze toch meer behoefte om zich te omringen met mensen van haar eigen leeftijd. Ergens, diep van binnen, wilde ze ook graag Toby en Aron in haar buurt hebben, want ze was nog altijd van plan de hand met haar kleine broertjes te herstellen, het liefst nog voordat één van de twee (of beide) naar de Spelen moesten. Of dat ging lukken was echter de vraag, want Toby had haar al erg duidelijk gemaakt dat ze haar nog altijd niet vergaven voor hoe zij Flaire had behandeld. Zelf had ze daar ook erg veel spijt van, maar daar was het nu wat te laat voor. Flaire was dood en er was niks wat ze kon doen om dat recht te zetten. Toen Flaire haar as terug was gebracht naar het District had ze geprobeerd er met Toby en Aron over te spreken, maar de jongens hadden haar de rug toegekeerd en de as van Flaire meegenomen. Ze zou de urn met Flaire haar as waarschijnlijk nooit te zien krijgen en ook nooit vast mogen houden. Ze kon alleen maar hopen dat er nooit een dag zou komen dat ze de as van Toby en Aron terug zou krijgen.

Hoewel het al avond was, was het toch nog druk op het plein. Velen waren bij hun werk weg gehaald om op het plein de parade te komen volgen. Anderen waren “vrijwillig” naar het plein gekomen, omdat ze thuis geen tv hadden. Het blonde meisje keek in het rond om te zien of er mensen waren die ze kende, maar kon zo gauw niemand vinden. Ook haar twee jonge broertjes zag ze niet, ondanks het feit dat beide jongens belachelijk lang waren voor hun leeftijd. Even liep Precilla door de menigte, op zoek naar klasgenoten of andere vriendinnen om steun bij te vinden, maar toen op het beeldscherm de Openingsceremonie begon, bleef ze maar staan en richtte haar blik op het scherm. Nike, de inmiddels welbekende presentatrice van de Spelen, begon met praten en deed een poging om iedereen in de stemming te brengen. Voor de mensen in het Capitool zou dat waarschijnlijk wel werken, maar voor de inwoners van de Districten vast niet. Ze kon zich niet voorstellen dat er mensen waren die in de Districten woonden en enthousiast waren over de Spelen. Wie vond het nou leuk dat zijn of haar kinderen in een arena werden gegooid om vermoord te worden?

Even slikte ze, waarna ze zich probeerde te concentreren op het programma. Nike was duidelijk erg enthousiast en vertelde over de Tributen van de eerste Districten. Het meisje kon niet anders dan met open mond naar de jurk kijken van het meisje uit District 1. Dat was die jurk prachtig! Precilla voelde een steek van jaloezie, maar besefte zich toen de situatie waarin de draagster van de jurk verkeerde en de jaloezie maakte al gauw plaats voor schaamte. De Tributen van District 2 maakten een gevaarlijke indruk en Precilla voelde zowaar angst. Man wat was ze blij dat ze niet in de arena hoefde te vechten met die twee. Ze voelde een vlaag van medelijden toen de kar van District 3 langs kwam en Gracie en Eugine in beeld kwamen. De stylist voor het District had hen in aardig moderne kleren gehesen die Precilla zelf nooit uitgekozen zou hebben, maar de twee konden het hebben. Even sloot Pris haar ogen en bad in stilte voor het leven van beide Tributen. Toen het meisje haar ogen weer open deed had ze net het spectaculaire moment van District 4 gemist en kwam District 5 langs.

De verschillende kostuums die langs kwamen liepen zeer uiteen. Het ene District zag er prachtig uit, het andere District haast te simpel en gewoontjes. Het meisje sloeg haar hand voor haar mond toen ze zag hoe jong de deelnemers van de laatste Districten wel niet waren. Hoe kon Hij toestaan dat zulke jonge kinderen de arena in gingen? Ze glimlachte even zwakjes, want ze had zich vorig jaar en het jaar daarvoor sowieso al afgevraagd waarom Hij de Spelen toestond, maar ze wist zeker dat Hij er zijn redenen voor had. Dat moest gewoon. Ze kon niet geloven dat God hen gewoon aan hun lot over liet. De laatste wagens waren inmiddels gepresenteerd en Nike vertelde opeens dat er vandaag twee Tributen jarig waren. De vrouwelijk Tribuut uit District 2 was negentien jaar geworden en het meisje uit District 4 werd vandaag zeventien. Pris wist niet of ze nu wel of niet mee moest zingen toen ze op tv “lang zullen ze leven” begonnen te zingen, maar besloot het toch niet te doen. Het klonk veel te… ironisch. In plaats daarvan keek ze nog een keer in het rond en spotte toen Toby en Aron. Ze begon zich door de menigte te wurmen naar de twee jongens toe. Hopelijk zouden ze haar aanwezigheid accepteren, al wist ze niet goed wat ze dan tegen de jongens wilde zeggen.

[24.073 / 50.000]

Toby keek om zich heen terwijl het verjaardagsliedje verder ging. Wie zouden ze eens als eerste gaan helpen om van hun zware last genaamd een portemonnee af te komen? Iedereen was nu toch afgeleid door de tv, al zou dat waarschijnlijk niet lang meer duren. Na het liedje zou de President nog de Spelen openen en dan kon iedereen weer terug naar zijn dagelijkse bezigheden. In plaats van een goed slachtoffer spotte hij echter Precilla, zijn oudere zus. Toby’s ogen vernauwden zich. Wat wilde ze nu weer van hen? Het leek wel alsof ze, sinds de terugkeer van Flaire en de zegetour, opeens dacht dat ze weer de grote zus uit kon hangen over hem en Aron. ‘Tijd om te gaan,’ mompelde hij tegen Aron, welke hij aanstootte met zijn ellenboog. Hij gebaarde in de richting van Precilla, waarna Toby zelf in beweging kwam. De jongen wurmde zich tussen de menigte door, hopend dat Pris hen niet zou kunnen volgen. Het probleem was alleen dat hij en Aron best lang waren, dus zag je ze vrij gemakkelijk. Ze waren niet echt over het hoofd te zien. Normaal gesproken was het een voordeel om zo lang te zijn, maar op de momenten dat je graag over het hoofd gezien wilde worden was het lastig.

Toby wurmde zich tussen de mensen door in de richting van de markt, af en toe zijn hand in de zak van een ander stekend. Er leken nog maar weinig mensen met geld op straat te zijn. Dat was een beetje jammer, maar misschien dat hij straks op de markt meer geluk zou hebben. Even bleef de jongen staan om een blik te werpen op het scherm. Hoever waren ze met de poppenkast? En waar hing Precilla eigenlijk uit? Even keek hij in het rond, maar hij zag het blonde meisje nergens. Even kneep de jongen zijn ogen weer samen. Dat hij Precilla nu niet zag hoefde niet te betekenen dat ze er niet was. Ze was immers kleiner dan hem (niet zo klein als Flaire was geweest, maar nog steeds wel kleiner dan de tweeling) en Toby zag snel mensen over het hoofd, omdat hij verder kon kijken.

OOC: Niet bijzonder nuttig, maar ik heb woordjes nodig xD

[44.778 / 50.000]