Vloekend sprong de man in een reflex op toen de naald zich diep in zijn vinger boorde en er meteen bloed uit de wonde kwam lopen. Doordat hij zo snel was rechtgesprongen, stootte hij ook nog eens met zijn knie tegen het bureau. Travis was zo hard geschrokken van de stekende pijn die ineens door zijn been trok, dat hij zichzelf abrupt op de grond liet vallen. Natuurlijk was hij een klein detail vergeten: het feit dat zijn stoel ook nog altijd achter hem stond. Gelukkig voor hem misstte hij het ding op een haar na waardoor zijn hoofd alleen maar hard op de grond terecht kwam zonder zijn nek te breken. Kreunend bleef hij even liggen voordat hij zich opkrulde tot een bolletje en wachtte tot de ergste pijn over was. Pas na een paar minuten krabbelde hij terug overeind, strompelde naar de kleine keuken en stak zijn bloedende vinger onder de kraan om het bloed eraf te wassen. Travis klemde zijn kaken op elkaar toen het water over de smalle, maar volgens hem toch redelijk diepe, wonde heen liep en een prikkend gevoel achterliet. Zo snel mogelijk draaide hij de kraan terug dicht zodat het pikken zou stoppen, droogde zijn handen en deed de plakker rond zijn vinger. Dat was het enige wat hij er nu aan kon doen –ze zouden nogal staan lachen moest hij voor dat kleine wondje naar het ziekenhuis gaan. “Nee, nee, nee, nee.” De bloedvlekjes die zich in de stof gewrongen had, zorgde ervoor dat hij bijna wanhopig het haar uit zijn hoofd begon te trekken. Bloed ging erg moeilijk uit kleding en aangezien de stof waar hij mee bezig was geweest de naam fluweel met zich meedroeg, was het helemaal naar de vaantjes. Heel misschien viel het nog wel te redden als hij het nu naar een specialist zou brengen, maar dat moest dan echt nu gebeuren. Zonder al te veel tijd te verliezen, gritste hij de half afgewerkte jurk onder de naaimachine vandaan en sprintte de deur uit zonder echt te kijken naar hetgeen dat hij aanhad. Pas nadat hij toch al een paar meter had afgelegd, merkte dat hij zijn broek vergeten was waardoor hij direct rechtsomkeer maakte om er een aan te gaan trekken. Als hij daar zonder broek zou aankomen, zou de kans groot zijn dat ze hem niet eens zouden willen helpen en er waar nieuwe roddels de wereld in gestuurd zouden worden.

Een paar minuten later liep hij over straat, deze keer met een jeansbroek waar gaten in zaten aan. Het was blijkbaar ooit een soort van mode geweest op kleding te dragen die stuk was, dus probeerde hij het nu zo ongeveer terug te brengen. Dat was toch iets dat hij regelmatig deed, kleding dragen die eigenlijk allang uit de mode was in de hoop dat het misschien terug in zou komen. Niet dat het goed lukte daar mensen hem alleen maar raar na keken, maar niet geschoten was altijd mis. Drie snelle stappen werden achter elkaar gezet nadat hij over een losse straatsteen was gestruikeld en met moeite wist hij zijn evenwicht te bewaren. Voor de zoveelste keer verlieten een paar woorden –waar zijn moeder spontaan een hartaanval door gekregen zou hebben- uit zijn mond voordat hij weer begon te rennen. Natuurlijk stond de weg die hij juist moest hebben vol met mensen waardoor hij gedwongen was om te stoppen met rennen en stapvoets verder te gaan omdat hij anders waarschijnlijk een paar mensen tegen de grond aan zou kegelen.

Een opmerking over zijn haar, zorgde ervoor dat Travis er even met zijn hand doorheen woelde om het een beetje in model te brengen. Blijkbaar had het recht overeind gestaan en dat hadden mensen wel grappig gevonden. Dat het rechtop was gaan staan, was eigenlijk niet zo raar. Dat kreeg je als je er contant met je hand in een opwaartse beweging doorheen ging. Nu stond het nog in pieken om zijn hoofd heen, alsof hij net uit bed was gekomen, maar het kon er toch al mee door. Zijn pony hing nu tenminste niet in zijn ogen zodat hij wist waar hij liep. Waarom hij het voorste deel van zijn haar dan niet liet knippen? Omdat hij ergens bang was dat ze zijn ogen met een schaar zouden uitsteken. Natuurlijk was het onzin en zouden de kappers wel handig genoeg zijn om hun schaar niet in de buurt van zijn ogen te brengen, maar het was een soort angst dat hem al als een kind volgde. Waar het vandaan kwam, wist hij niet, maar het was zeker dat hij amper scharen in de buurt van zijn pony ging toelaten.

Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij in de juiste straat aankwam en met een soepel gebaar duwde hij de deur aan zijn linkerkant open. Het feit dat de deur er een heel stuk anders uitzag dan dat hij gewoon was, ging volledig langs hem heen. Zelfs het feit dat de hal een andere grote had en helemaal anders was ingericht dan de laatste keer dat hij bij Giovanni was geweest om iets te laten wassen, leek hij te negeren. Het was ook niet moeilijk om die kleine details te missen als je haast had en je blik naar de grond gericht hield. Pas toen de man tegen iemand opbotste, keek hij op. Zijn ogen werden groot en met ene zachte plof viel het half afgemaakte kledingstuk de grond op toen hij de persoon herkende. “M.. meneer Peak.” Kwam er stotterend over zijn lippen voordat hij zich bukte om de stof van de grond te rapen. Langzaam begon het tot hem door te dringen dat hij misschien in de verkeerde straat was terechtgekomen en dus het huis van de hoofdspelmaker was binnengelopen. Een paar stappen werden achteruit gezet zodat er wat afstand tussen hen in gecreëerd werd.  “Ik denk dat ik een straat verder moest zijn. Het spijt me dat ik U stoor.” Travis maakte toch geen aanstalten om weg te gaan, vond het om de een of andere reden onbeleefd om zomaar zijn rug naar Tyrell toe te draaien.

Hopelijk zouden ze die vlek er snel uit krijgen, anders zou hij best een groot probleem hebben. De tijd om helemaal opnieuw te beginnen was er niet en anders moest hij het arme kind met een jurk vol met bloedvlekken naar de interviews moeten sturen. Nee, dat zou niet goed zijn voor haar om sponsors te verzamelen en het zou helemaal zijn schuld zijn moest ze dood gaan van de honger of iets dergelijks omdat ze amper sponsors had. Natuurlijk kon ze ook gewoon door iemand anders gedood worden, maar dan zou hij zichzelf nog altijd niet kunnen vergeven dat ze zonder sponsors zou zitten. Er was dus haast bij om het kledingstuk te laten schoonmaken of anders moest hij er iets overhangen zodat de rode vlekjes niet echt te zien waren.

Een gefrustreerd geluidje verliet zijn lippen toen mensen voor hem maar bleven treuzelen en de hele weg in beslag leken te nemen zodat hij wel achter hen aan moest slenteren. Daarbij begon zijn vinger ook nog eens te kloppen waardoor hij het kledingstuk bijna op de vieze straatstenen had laten vallen omdat de pijn zo onverwachts weer was op komen steken. Toen het groepje Capitoolbewoners dan ook eindelijk een andere straat insloeg, kon Travis terug verder rennen nadat hij hen in gedachten een paar dingen toegewenst had. Nee, hij was niet bepaald iemand die ervoor terugdeinsde om te zeggen wat hij van sommige mensen dacht, maar dit was niet echt het moment om ruzie te gaan zoeken. Dat zou hem alleen nog maar meer vertragen en het was juist de bedoeling dat hij zo snel mogelijk in het juiste huis raakte. De opluchting was dan ook groot toen hij de juiste straat meende te zien en het eerste het beste huis naar binnen ging. Hij kende de weg naar de wasserette op zijn duimpje, maar door de ‘opstopping’ was hij wat in de war geweest. Misschien kwam het daar wel door dat hij een straat of twee te vroeg was ingeslagen en zo dus in het verkeerde huis was binnengelopen. De meeste mensen zouden het al merken als ze voor de deur stonden, maar hij was nog altijd veel te hard bezig met het uitschelden van het gepeupel dat zo langzaam over de straat gelopen had om te merken dat de deur van het huis waar hij binnenging er heel anders uitzag.

Toen de man erachter kwam dat hij het verkeerde huis was binnengelopen, was het al te laat.  Zijn mond was bijna opengevallen toen hij de man voor zich herkende en wat stotterend probeerde hij zijn excuses aan te bieden. Iets beters dan de waarheid kon hij zo snel niet bedenken, dus gaf hij maar gewoon toe dat hij de verkeerde straat was ingelopen. Een stom ongelukje waar niet al te veel gevolgen aan vast zouden zitten, toch? Nerveus liet hij het fluweel  telkens opnieuw door zijn vingers heen glijden. Om de een of andere manier zorgde die handeling ervoor dat hij niet ging hyperventileren of er gewoon zo snel mogelijk vandoor ging. Een zwakke glimlach vormde zich om zijn lippen toen Tyrells woorden tot hem doordrongen en ontkennend schudde hij zijn hoofd. Het zou gewoon stom zijn om tegen het broertje van de President te gaan liegen. Als ze er zouden achterkomen zou hij waarschijnlijk nog lang niet jarig zijn en dat was iets dat hij het liefst zou vermijden. Straks werd hij nog van zijn taak als stylist ontheven en dan zou hij helemaal niets te weten kunnen komen over hoe de zaken in District vier er nu voor stonden. “Daar ben ik zeker van. Ik denk dat ik nog niet belangrijk genoeg ben om uitgenodigd te worden door Mevrouw Peak. Hoe is het eigenlijk met haar? Misschien dat ik even met haar alleen.. kan.. zijn.” Pas toen hij de woorden uitsprak, zag hij in hoe verkeerd dat eigenlijk wel niet klonk. “Om eventueel te solliciteren zodat ik wat bij kan verdienen.” Nee, dat eventueel had hij echt weg moeten laten, zo maakte hij het alleen maar erger. “Zo bedoel ik het niet. Ik wil… ik zou…” Woorden schoten gewoon tekort en even woelde hij met zijn hand door zijn haren zodat de zuurstokroze lok nog wat warrig kwam te liggen dan anders. “Ik wil proberen om Mocca te overtreffen en misschien helpt het als ik wat klusjes doe voor Cecilia zodat mensen me sneller zouden zien staan. Natuurlijk helpt het wel dat ik voor de kleding van District vier zorg, maar wat meer kan nooit kwaad. Ja, ik ben een modeontwerper. Travis Hale, aangenaam.” Een flauwe poging om alles iets of wat goed proberen te maken.