Ze had haar moeder zien instorten. De machteloosheid in haar vaders ogen gezien. Ze had Nicky zien flippen. Maar allemaal van een afstand. Ze was meer een toeschouwer dan een familielid nu, nu ze zou vertrekken naar de helse Arena. Haar betraande gezicht had ze verstopt onder een extreem donzig kussen, languit liggend op het tweepersoonsbed. Ze had de moeite niet genomen haar schoenen ook maar uit te doen. Toen de deur achter haar gesloten werd had ze de tranen niet meer kunnen stoppen. Ze was alleen, voelde zich alleen. Gedistantieerd van al het kabaal wat ze buiten op straat hoorde. Alsof er een troebele laag tussen haar en de buitenwereld zat. Het leven ging gewoon door. Maar hier binnen, in haar cocon van luxe, stond de tijd stil, was de lucht stroperig en bewoog alles traag. Aan de andere kant van de gang zat, lag of jankte Cosmo Wheelock om zijn moeder. Cosmo, haar medetribuut. Ze was blij dat hij getrokken was. Niet omdat hij een geweldig persoon was waarmee ze vol vertrouwen samen kon werken, nee, Norah kende de jongen niet echt. Ook niet omdat ze het zijn verdiende loon vond. Ze haatte hem niet, nog niet. Zijn naam betekende echter dat er niet nog een arbeidersfamilie het verlies van een kind moest verdragen, iets wat desastreus kon zijn voor een arm gezin. Het was simpelweg het minst slechte alternatief in deze situatie. Hem zou bijna niemand missen als hij.. Nee, stop.
Kom op. Denk na.
Onthou wiens schuld dit is.
Onthoud wie de echte vijand is.

Gefrustreerd met zichzelf slaakte Norah een gedempte kreet, wat al snel uitgroeide tot een . Argh. Elke minuut die ze hier in haar eentje doorbracht verloor ze meer grip op wie ze was, wie ze wilde zijn. Ze had gezelschap nodig, hoe pijnlijk het laatste wederzien met haar familie ook zou zijn. Hopelijk waren ze op tijd. Want ze wilde geen minuut langer alleen zijn met de verschrikkelijke gedachten die ze had. Afleiding kwam gelukkig gauw genoeg, toen Norah voetstappen hoorde. Ze kon het niet meteen opbrengen om op te staan, maar schoof wel het kussen van haar gezicht af naar boven, toen ze de deur hoorde kraken. ''Mam, pap,'' klonk het zwakjes. Haar familieleden snelden naar binnen en Norah kwam ook maar overeind en probeerde het lethargische gevoel in haar ledematen weg te duwen. ''Ik ben zo bang.'' Tranen verschenen opnieuw in haar ooghoeken en met troebele visie keek ze haar familieleden aan. Ze was vast niet de enige die zou huilen, dus waarom zou ze de tergende hete tranen nog binnen houden?

OOC: Gehuil, Norah heeft conflicten met haar idealistische wereldbeeld en de werkelijkheid en afscheid nemen is sad.

De cocon waarin ze zich had verborgen werd opengebroken zodra ze de deur hoorde. Haar vader stormde als eerste binnen, pakte haar vast en trok haar in een omhelzing. Zijn stoppelbaard prikte in haar nek, maar Norah klaagde niet. Ze probeerde elk moment te onthouden. Hun familie vulde hun huisje normaal gesproken al behoorlijk op, maar in deze kleine kamer was iedereen nog dichter op elkaar gepakt. Dat maakte het verdriet alleen maar sterker voelbaar. Omhelzingen, liefdevolle afscheidswoorden en adviezen volgden elkaar in een hoog tempo op en Norah liet zich er maar gewoon door mee slepen. Ze wilde haar vader vragen wat ze moest doen in die godvergeten arena, waar je alleen in leven bleef als je mensen vermaakte. Ze wilde weten wat ze moest doen als ze in de hoofdstad opgedoft werd om indruk te maken. Want kiezen tussen haar wil om te overleven en haar afkeer van het sensationele Capitool leek nu een onmogelijk dilemma, waarin ze nooit de juiste keuze kon maken. Als Elwyn gewoon kon zeggen wat goed was, had ze houvast. Maar van de optimistische man die ze zo goed kende was vrij weinig over. Zijn ogen waren roodomrand en af en toe ontsnapte een scheldwoord aan zijn controle. Wijze raad van haar morele kompas zat er duidelijk niet in. Norah was opgestaan van het afschuwelijk zachte bed en stond midden in de kamer, Nia dicht tegen haar aangedrukt. Haar tranen waren onderhand opgedroogd, hoewel het verdriet in haar lichaam nog even pertinent aanwezig was. Ze had gewoon al te veel gehuild. "Ni, beloof me alsjeblieft dat jullie geen extra bonnen nemen. Zorg voor elkaar. Ik hou van je. Ik hou zo veel van je.'' Een brok in haar keel maakte het praten moeilijk. Ze struikelde over alle gevoelens die ze wilde uiten, alle liefde en dankbaarheid en bezorgdheid om haar achterblijvende familieleden wilden tegelijkertijd naar buiten komen. Het leek wel alsof het lot ervan genoot om meerdere tieners uit dezelfde familie te trekken, het was al meermaals gebeurd -al gaf dat Norah alleen maar meer het idee dat het niet een loting, maar een bewuste keuze van bovenaf was. Bah.

Nu Nia timide knikte en plaats maakte voor een ander familielid ontstond er een kleine lege plek, waardoor Norah een blik kon werpen op de twee tieners die vrijwel achteraan stonden. Jessey en Izla! Ze waren gekomen. Norah's hart smolt, de warme gloed van dankbaarheid voor hun aanwezigheid was een welkome afwisseling van de koele angstgevoelens die haar constant schrik aanjoegen. Ze schoot op hen af, iets wat Izla duidelijk niet verwacht had. ''Moet je niet..?'' vroeg hij met een onhandig, maar goedgemeend gebaar richting haar ouders. Norah nam de moeite niet te antwoorden. Nee, allereerst trok ze hen in een omhelzing. Haar buurjongen en -meisje, haar beste vrienden die ze al sinds haar kleutertijd kende. ''Ik ben zo blij dat jullie er zijn.'' Het was gek om het woord blij te gebruiken. Blijheid leek verleden tijd voor haar. Maar toch was ze echt blij dat ze er waren. Van haar familie was het logisch dat ze kwamen, natuurlijk. Maar als je vrienden naar je premature begrafenis bijeenkomst kwamen wist je dat ze echt om je gaven. En dat was fijn. Maar zodra ze Izla aankeek kroop een ander besef bij de berg van moeilijke gevoelens die Norah met zich mee droeg nu haar naam getrokken was voor de Spelen. Ze had nog nooit.. Er waren zo veel dingen die ze nog nooit gedaan had. Ze had nog nooit een vriendje gehad. Ze had nooit echt zo over jongens gedacht, natuurlijk waren er snotjochies die stomme opmerkingen maakten waar Norah dan weer fel op reageerde, tot grote hilariteit van de jongens en ook zag ze behoorlijk wat shirtloze sixpacks wanneer er hard gewerkt moest worden. En ze wist ook wel dat ze jongens leuk vond. Maar ze had er nooit echt bij stil gestaan wat dat dan betekende. Aantrekkingskracht. Flirten. Relaties? Liefde? Ze was 17 en ze had nog nooit een jongen gekust. Dat was geen ramp. Maar ze was ook een tribuut. En dat maakte dat alles nogal definitief werd. Er was weinig kans op een ' ze leefden nog lang en gelukkig' . Haar ogen fixeerden zich op Izla's gezicht en even bestond er niets anders in de wereld. Zijn zongebruinde wangen, zijn lippen. Zijn sterke armen, waar ze zo vaak tegen aan had geleund. Hij was veilig, hij was bekend. Hij was aantrekkelijk. Norah leunde iets naar hem toe. Maar voordat iemand goed en wel kon beseffen wat hier aan de hand was duwde ze zich met een hand tegen zijn borstkas af. Nee. Dit kon ze hem niet aan doen. Niet haar beste vriend. Het was voor hem al erg genoeg dat zij getrokken was en dan kon ze niet opeens proberen de mythische friendzone die ze elkaar wederzijds hadden opgelegd te ontsnappen. Nee. Ze moest het idee uit haar hoofd zetten. Dit ging niet gebeuren. Hij was haar daarvoor te dierbaar. Dan nog maar een korte omhelzing, waar ze zich onwelwillend uit losmaakte, waarna Izla zich op de kleine Cece richtte zodat de rest zich niet om het verwarde meisje hoefde te bekommeren.  

Gwen wist zo te zien eindelijk de moed op te brengen om naar Norah toe te komen. En even vreesde Norah afstandelijkheid in de ogen van haar zusje te vinden, maar dat kwam gelukkig niet uit. ''Weet ik, Gwendo.'' Een trillerige glimlach vormde zich op haar gezicht. Het was een sprankje blijdschap, als een zonnestraaltje door de donkere wolken. ''Ik-Ik ga m'n best doen.'' Wat dat dan precies inhield wist ze nog niet. Maar dat maakte niet uit. Gwen beloofde te gaan sparen en Norah trok meteen haar mond open om tegen te sputteren. Nee, ze wilde niet dat haar familie honger leed om haar een miezerig broodje te sponsoren. Maar ze wilde geen afscheid nemen met zulk geruzie. Het was het gebaar dat telde. Met dit aanbod gaf aan dat Gwen zich niet afsloot van de werkelijkheid. En dat was goed. ''Ik- bedankt. Dat is geweldig, Gwen. Echt waar.'' Ontroerd trok ze haar zusje tegen zich aan. ''Maar vergeet niet in eerste plaats voor iedereen thuis te zorgen.''