"Hé, zusje!", riep de stem van een jongeman, terwijl Madelynn met ferme pas van hun huis vandaan liep. "Weet jij waar Ros is? ... Lynn?" Sawyer, de jongste broer van het meisje probeerde haar in te halen en keek haar vragend aan. "Weet ik het," mompelde deze, terwijl ze haar bijl op hun kar gooide. "Zorg liever dat je zelf wat sneller werkt. Neem jij de kar?"
Voordat de jongen, die drie jaar ouder was dan zij, had kunnen antwoorden was ze al weggelopen. De lucht was donker vandaag. Ze konden maar beter hopen dat het weer niet zou verslechteren, want dat zou hen zeker weten nog meer vertragen. Hun vader had deze week een mooie opdracht weten binnen te slepen en had een enorme stapel hout nodig om het te kunnen waarmaken.
"Vind jij dan niet dat hij raar doet? Roscoe?", ging Sawyer verder, doelend op hun oudere broer. "Hij blijft maar verdwijnen. Zou hij in de problemen zitten?" Het meisje fronste, terwijl ze haar hoofd schudde. "Als hij zo doorgaat heeft ie een probleem met mij. En met pa." Haar broer leek niet erg tevreden met dit antwoord, maar hij liet het erbij zitten. Hoewel hij en zijn zus het goed met elkaar konden vinden, was Madelynn niet echt een prater. Ze kon af en toe nogal bot overkomen, maar ze was vanbinnen best een goed persoon.

Ze liepen meer dan een halfuur, voordat Lynn besloot dat ze ver genoeg het woud in waren. Hier zaten over het algemeen geen Vredesbewakers en waren ze ook nog niet zo vaak geweest. Dat was beter voor de natuur, zo had hun vader hen geleerd. Een gezonder stuk woud, zorgt voor een gezonder stuk hout. Kwaliteit wilde hij zien en dus maakten zijn kinderen lange wandelingen, voordat ze überhaupt aan hun werk konden beginnen. Het verdiende echter goed, dus het was het waard.
"Blijf jij hier in de buurt, dan ga ik die kant op." Madelynn gaf vaak bevelen in de vorm van een vraag. Het was Sawyer niet geheel duidelijk wanneer zijn zusje de leiding had overgenomen, maar het ging er eigenlijk altijd zo aan toe. Het was niet dat hij geen leiding kon geven, want dat kon hij zeker wel, maar dit was niet zijn terrein. Het was dat hij het belangrijk vond om geld te verdienen, zodat zijn familie geen honger hoefde te lijden, maar eigenlijk werkte hij liever in de fabriek. Houthakken voor zijn vader verdiende echter beter, dus veel keus had hij niet.

Madelynn liep nog ongeveer tien minuten, waarna ze volledig was afgezonderd van haar broer. Met de kar had ze zich door het dichtbegroeide woud geworsteld, hoewel ze de vorige keer toch een soort van pad hadden weten te creëren. Met een simpele beweging gooide Lynn haar bijl omhoog, waar ze hem tegen haar rechterschouder liet rusten. Ze keek even om zich heen, waarna ze een dikke boom uitkoos om mee te beginnen. Nadat ze de valrichting had bepaald, was het hoog tijd om te beginnen met haar werk. Drie keer liet ze haar bijl schuin op de stam terechtkomen, vooraleer ze met een ongeveer horizontale slag het eerste hout veilig wist te verwijderen.

Het ging goed vandaag, hoewel het werk wel met de minuut zwaarder werd. Madelynn was het echter gewend en ging gestaag door. De vogels leken haar aan te willen moedigen met hun gefluit, hoewel een paar leken te vrezen voor hun nestje in een boom verderop. Beetje bij beetje werd de uitgehakte driehoek groter en uiteindelijk werd het tijd om aan de andere kant van de boom verder te gaan. Toen ook daar een enorme ruimte was gemaakt was het tijd om eindelijk de laatste klap uit te delen.

"ONDERUIIIIIIT!!!"

OOC: Ik neem aan dat woud tot het buitengebied behoort, right? xD En op de één of andere manier sprak de broer tot me en niet Lynn, maar we komen er wel.

'CALEB, JE GAAT NIET TE VER HET BOS IN, HOOR JE ME?' Schreeuwde Johnny naar Caleb, terwijl deze pas twee meter verderop stond. Caleb stak een vinger in z'n oor en trok een pijnlijk gezicht.
'Ja, natuurlijk hoor ik je, idioot. Welke andere mensen hoor je hier verder zo hard schreeuwen? Ik wed dat ze je zelfs in District 10 hebben gehoord.' Caleb zei het boos, maar zijn ogen twinkelden. Johnny had precies dezelfde dingen gezegd die hun moeder altijd zei toen ze de eerste paar keer het bos in waren gegaan. Vandaag ging Caleb alleen. Hij was gewapend met vijf bijlen in zijn broekriem en hoopte er lekker te mee gaan smijten. Hij had vandaag ook nog een ander doel: hij wilde dieper het bos in dan hij ooit was gegaan, om zichzelf te testen. Hij mocht niet in paniek raken en moest puur op zijn nog niet zo goede survivaltechnieken vertrouwen. Caleb had zijn plan aan Johnny verteld, zodat, mocht hij niet voor het donker terug zijn, er tenminste één iemand was die wist waar hij heen was gegaan. Zo was het ook een stuk makkelijker zoeken. Caleb hoopte dat hij op een meertje zou stuiten. Hij kon niet zwemmen, maar wie weet kon hij wel een vis vangen in het ondiepe water.

Caleb stak zijn hand op en draaide zich om, ten teken dat hij er vandoor ging. Met zijn vuile, afgeraffelde spijkerbroek en houthakkersblouse beende hij snel naar de rand van het bos. Hij woonde er erg dichtbij, wat ideaal was voor hem, zijn broer en zijn vader. Ze waren snel bij hun werk en waren ook snel weer thuis. Caleb's moeder werkte aan de andere kant van het district. Ze had soms dagen van meer dan twaalf uur, en moest dan ook nog een uur naar huis lopen. Dit herhaalde zich dan een week lang. Zijn vader en moeder hadden geregeld discussies gehad over haar werk, of ze niet beter konden verhuizen of dat zij niet ergens anders werk zou kunnen vinden, maar ze wisten allebei dat dat geen optie was. Het district was nog hard bezig met opnieuw opbouwen na de Opstand en wie nu stopte met zijn of haar werk, werd met argusogen aangekeken en kreeg misschien wel helemaal geen baan meer. En zonder baan geen geld, zonder geld, geen eten, dus dat was geen optie.

Caleb liep verder en verder het bos in. Het werd stil om hem heen, en hij voelde zich gelijk rustig worden. Er was iets aan het bos wat hem kalmeerde. Thuis was hij bang en opgefokt, maar in het bos was hij op zijn plek. Het enige waar hij bang voor moest zijn, waren wilde beesten, maar daar had hij nog geen last van gehad. Hij had altijd nog zijn bijlen om hun kop in te slaan. Misschien kon hij het vlees dan wel verkopen! Of zou hij het weggeven? Caleb had nooit iets te klagen gehad qua eten. Er was altijd net genoeg voor iedereen. Hij wist echter dat er een hoop mensen in zijn district waren die elke dag honger hadden. Hij wilde niet zo gierig zijn en hen te laten betalen voor vlees, terwijl ze al geen geld hadden voor de meest goedkope producten. Nee, als hij iets zou vangen vandaag, of het nou een vis was of een beer, hij zou het verdelen en weggeven.

Het werd wat donkerder in het bos. Hoe lang was hij al aan het lopen? Een uur? Hij was in gedachte verzonken. Hij dacht aan school, aan zijn vrienden, zijn familie. Hoeveel geluk hij eigenlijk wel niet had en aan de andere kant aan de pech die hij had door net in deze tijd geboren te zijn geweest. Maar toen dacht hij aan District 13, die compleet van de kaart was geveegd. Caleb stond stil. Hij moest niet zo zeuren. Hij keek om zich heen en realiseerde zich dat hij nog nooit zo diep in het bos was geweest. Hij sloot zijn ogen en draaide een paar keer rond, zodat zijn oriëntatie van de omgeving om zeep werd geholpen en hij er nu écht alleen voor stond. Het was voor zijn smaak nog niet ver genoeg, dus meneer liep nog een tijdje door. De enige reden dat hij uiteindelijk stilstond, was omdat hij struikelde over een wortel van een boom. Met zijn gezicht vol met modder keek hij boos naar de wortel.
'Stom ding. Wie bedenkt het dan ook om daar z'n wortels uit te gaan steken? Wil je me dood hebben of zo?' Mopperend stond hij op en veegde hij zichzelf schoon. Fijn. Nu kon hij aan zijn moeder gaan uitleggen waarom hij zo vies was geworden. Het bos aan de rand van het district was meestal droog. Hier was het vochtiger. Er lag hier en daar zelfs een plas water op de grond, realiseerde hij zich. Hij vroeg zich af waarom er op zo'n korte afstand zo'n groot verschil was qua vochtigheid, maar toen bedacht hij zich dat de bomen natuurlijk water vasthielden en aan de rand stonden er aanzienlijk minder bomen. Ja, dat was vast de reden. Beetje jammer dat hij dus tegen zijn moeder zou moeten zeggen dat hij een kilometer of tien verder was dan hij eigenlijk mocht. Maar hij was al 16! Caleb kon heus wel voor zichzelf zorgen! Hij kon alleen niet jagen en koken was ook niet zijn beste ding, en schoonmaken was stom en school nam hij ook niet altijd even serieus, maar toch. Hij was al hartstikke volwassen hoor!

Caleb keek rond en besloot de boom die hem op zijn snufferd had geholpen maar eens een stukje mooier te maken. Hij liep er een stuk vanaf en haalde een bijl uit zijn riem, hief deze op, richtte, en smeet hem met volle kracht richting de boom. BAM. Vol in de bast van de boom. Als dit een mens was geweest, had die nu letterlijk een linker- en een rechterhersenhelft. Caleb smeet de andere bijlen met een rotvaart naar de boom, zo snel mogelijk na elkaar om zijn snelheid te verbeteren. Hij dacht dat het slim was om, naast precies te kunnen gooien, ook snel te kunnen gooien als hij ooit belaagd werd. Een combinatie van die twee was al helemaal geweldig. Van de vijf bijlen was er slechts één mis en dat was beter dan bij zijn laatste trainingen, waarbij er elke keer twee naast lagen.

Hij liep naar de boom om zijn bijlen op te rapen en hield opeens stil. Waarom hoorde hij het prachtige geluid van een bijl die op hout in loopt te beuken? Wie was er in de buurt? Van alle hectaren bos in District 7 kreeg hij het voor elkaar om in hetzelfde gebied te komen als een medehouthakker. Tof! Hij hoopte dat het iemand van zijn leeftijd was en niet één of andere chagrijnige oude zak, maar hij wist dat de kans op het eerste veel kleiner was dan de kans op het tweede. Hij begon richting het geluid te lopen, langzaam, wetende dat er elk moment een boom zijn kant op kon vallen. Hij wist gelukkig wel wat hij moest doen als dat zou gebeuren, dus echt bang was hij er niet voor, maar toch. Niemand had graag een grote boom op z'n kop.

Toen hij vlakbij was, hoorde hij een “ONDERUIIIIIIT!!!” worden geschreeuwd door een stem. Hij zag een boom bewegen, maar dat was gelukkig de andere kant op. En net toen hij kon zien wie er stond, kwam er een tweede figuur die de eerste persoon bij de arm greep.
“Wat denk je wel niet dat je aan het doen ben?” Caleb stond versteld. Dat was toch behoorlijk logisch? Maar toen de man verder begon te tieren aarzelde de jongen geen moment. Hij greep één van zijn bijlen en smeet deze met volle kracht richting de man en het meisje, terwijl hij aan kwam rennen. De bijl kwam voor de voeten van de man neer.
'LAAT HAAR LOS!' Schreeuwde Caleb, terwijl hij een tweede bijl pakte. Hij was niet echt van plan om die te gebruiken, maar je pakte niet zomaar hardhandig een meisje vast!

Madelynn hield de boom goed in te gaten om er zeker van te zijn dat alles goed zou gaan. De boom liet zich zachtjes op de begroeide grond vallen, maar voordat ze ernaartoe kon lopen werd de rust bruut verstoord. Terwijl ze ruw bij haar arm gegrepen werd, riep deze voor haar onbekende kerel vragend maar boos wat ze wel niet dacht dat ze aan het doen was.
"Waar lijkt het op?", gromde ze, zelf nogal overtuigd van de simpelheid van het eigenlijke antwoord, zelfs met haar bijl nog in haar hand, die ze – als die vent ook nog maar één verkeerde beweging maakte – zeker in de richting van zijn hoofd zou smijten. Hij mocht nog van geluk spreken dat ze dat niet meteen had gedaan, maar het had nou eenmaal ook één van haar broers kunnen zijn.

Boos staarde het meisje in de blauwe ogen van haar belager, terwijl ze een poging deed zich los te rukken. Dit leek echter een hopeloos gevecht, want als klein meisje kon je – hoe sterk je ook was – weinig beginnen tegen de overmacht van een volwassen man van één meter negenentachtig.
Je huis? dacht Madelynn geïrriteerd, toen de man zijn relaas vervolgde. Ze wist dat er in dit deel van het woud iemand woonde. Dat had haar vader haar verteld, zodat ze niet te dicht in de buurt zou komen, júíst om geen gewonden te veroorzaken, maar haar probleem was: dat huis was zeker nog anderhalve tot twee kilometer hiervandaan.

Terwijl plots een bijl op niet zo vriendelijke wijze in de grond landde en een jongensstem klonk, probeerde Madelynn zichzelf opnieuw los te rukken. De man werd een soort van vriendelijk verzocht om haar los te laten en het meisje haatte het feit dat ze dat zelf niet voor elkaar had gekregen. Nou ja. Met haar bijl was het haar heus wel gelukt als ze had gewild, maar het was niet haar bedoeling om iemands zoon, echtgenoot, broer of vader te vermoorden. Slecht voor de zaken.

Eigenlijk had Lynn verwacht dat één van haar broers was gekomen om haar te helpen, maar het nut van grote broers werd overduidelijk enorm overschat. De jongen die haar wel te hulp was gekomen meende ze zich te herinneren van vroeger. Had hij niet bij haar in de klas gezeten, of zoiets? Ze deed haar best zich zijn naam te herinneren, maar de herinnering zat te diep om ter plekke boven te kunnen halen.

Ze knikte even dankbaar naar de oude onbekende, maar ze kon het niet laten zich weer op de volwassen man te richten. Ze wenste dat ze wist wie dit was, want met de hele situatie met de Opstand en het Capitool was het niet handig je tegen de verkeerde personen te keren. Toch kon Madelynn het niet laten en moest ze de man eventjes iets zeggen en ze hoopte dat het voor hem uitleg genoeg zou zijn.

"Het dichtstbijzijnde huis is een paar kilometer hier vandaan. Hoe hoog denkt u wel niet dat deze boom is?"

OOC: Hoiiiii <3

Ha! Het werkte! De gestoorde vent naast het meisje liet haar los toen Caleb een bijl voor zijn voeten had gesmeten. Caleb kon zich eigenlijk ook niet echt voorstellen dat je níet geschrokken zou zijn van een bijl. Hij had er waarschijnlijk ook niet al te veel problemen mee gehad een bijl richting zijn gezicht te smijten als hij van plan was geweest het meisje iets aan te doen. Dat werd niet gewaardeerd en ondanks dat hij fikse problemen zou krijgen met de Vredebewakers, redde hij liever een leven door een leven te nemen dan de andere optie. Nu Caleb nog maar op een paar meter afstand stond, besloot hij dat het wel eens tijd werd om zijn bijl op te bergen. Hij stopte met rennen en liep nu op zijn gemakje dichterbij, nog altijd erg achterdochtig. Het leek erop dat de man geen kwaad in de zin had, maar je wist het maar nooit met die buitenbeentjes.

“Het dichtstbijzijnde huis is een paar kilometer hier vandaan. Hoe hoog denkt u wel niet dat deze boom is?” Sneerde het meisje naar de man. Caleb richtte zijn bruine ogen op haar en grinnikte. Ze kwam hem bekend voor, al wist hij niet gelijk wie ze was, maar dat boeide hem niet. Ze had pit en ze was knap en had blijkbaar ook een grote mond. En ze kon ook nog eens bomen kappen! Toen bedacht Caleb zich dat, als zij net een boom had om staan kappen, ze ook ongetwijfeld een bijl had. En ja, die had ze. Shit, was zijn eerste gedachte. Dadelijk had hij een slecht figuur geslagen bij haar door haar te redden terwijl ze het misschien ook wel zelf had gekund. Aan de andere kant zag het er niet echt uit alsof ze de overhand had, dus misschien was het toch wel goed.

‘Gezien het feit dat je weet dat mijn huis hier een paar kilometer vandaan staat, ben ik verbaasd dat je hier dan alsnog een boom hebt gekapt.’ Zei de man. Caleb draaide met zijn ogen.
'Ik heb haar niet horen zeggen dat ze wist dat úw huis hier stond, alleen dat er een huis stond. Er staan wel vaker huizen in het midden van het woud. 't Is nogal veel werk om van ieder huis te weten van wie het is, niet waar? Groot district en zo?' Hij nam het voor het meisje op, maar kon een spottende toon in zijn stem niet achterwege laten. Wat? Was die vent dan zo belangrijk? Blijkbaar wel, want er kwam daarna een verhaal over de burgemeester en een kapverbod binnen een straal van vijf kilometer van meneer z'n huisje.
'Misschien geen stom idee om bordjes neer te zetten dan.' Mompelde Caleb geïrriteerd. Hij streek zijn haar uit zijn ogen en liep naar voren om zijn bijl te pakken en in zijn riem te proppen.

Caleb kreeg een lichte uitbrander over zijn bijlensmijtactie. Ergens had de man gelijk. Het was niet heel netjes om met bijlen te smijten, maar..
'Net zoals dat niet iedereen het pikt als een man een jong meisje vastgrijpt. Mijn excuses voor de bijl, maar als ik het nodig acht ermee te gaan smijten, dan doe ik dat ook, of iemand het nou wel of niet pikt. Ik hoop dat u dat ook kunt begrijpen.' Goed, misschien niet het allerslimste om te zeggen tegen iemand met zo'n status dat hij een kapverbod kan regelen met de burgemeester en een huisje buiten de échte districtomgeving. De huizen buiten de 'stad' waren vreselijk duur en Caleb wist dan ook dondersgoed dat deze man niet zomaar iemand was. Met een beetje pech had hij net een bijl naar de baas van de houthakkersmensen gesmeten en raakten zijn vader, zijn broer én hijzelf nu hun baan kwijt door zijn niet echt heel erg goed doordachte actie.

Maar misschien was de hoge pief toch wel wat toffer dan hij dacht, want hij vertelde dat hij het meisje niet aan zou geven voor het kappen en hem niet aan zou geven voor het smijten met een bijl. Caleb vroeg zich af of hij dat laatste überhaupt voor elkaar zou krijgen, aangezien hij de bijl alweer opgeraapt had en de man - die Dyson heette en ook nog eens dezelfde achternaam droeg als Caleb - had geen letsel. Hij kon het dus niet bewijzen als Caleb zou liegen en het meisje aan zijn kant zou staan. Misschien dat, als het meisje ook zou willen volhouden dat zij de boom niet had gekapt, ze dat ook nog wel voor elkaar konden krijgen aangezien Dyson dat óók niet echt kon bewijzen, tenzij Caleb zou getuigen. Maar opzich hadden de Vredebewakers niet altijd bewijs nodig als ze iemand wilden straffen. Soms deden ze dat gewoon voor de lol.

'Bedankt. Ik ben Caleb.' Zei hij. En toen pas drong het tot hem door wat Dyson had gezegd nadat hij zich had voorgesteld. Hij wás een toezichthouder in de meubelfabriek geweest, waarschijnlijk dezelfde fabriek als waarin een vriendin van zijn moeder letterlijk haar hoofd was kwijtgeraakt, iets wat zijn moeder had gezien en nog steeds niet had verwerkt. Lekkere toezichthouder. Maar dat was niet het ergste wat hij had gezegd. 'Ik zal nu een begeleider worden in de Hongerspelen.' De Hongerspelen. Hetgeen waar hij al maanden nachtmerries door had, paniekaanvallen door kreeg en mede door aan het trainen was gegaan. Híj? Die vent daar? Was hij zo 'trots' op zijn prachtige District 7 dat hij élk jaar twee kinderen dood zou laten gaan? Wat. De. Hel? Waarom? Wat was er mis met hem? Caleb wist zeker dat íedereen in District 7 met ook maar het mínste greintje fatsoen, nóóit toe zou hebben gegeven aan het Capitool, al boden ze hen goud en zilver en diamanten. Dat heette eer en dat heette herinneringen aan de Opstand. En deze man gooide, in Caleb z'n ogen, elk beetje waardigheid wat hij misschien ooit had bezig, in één klap weg. En dat kleine beetje respect wat Caleb voor hem had gekregen, verdween als sneeuw voor de zon. Als het aan hem had gelegen, had hij zijn bijl in Dyson zijn hoofd geplant. Maar dat deed hij niet.

Hij staarde hem alleen ongelovig aan. 'Wat?'

De volwassen man reageerde verbaasd, alsof het volstrekt belachelijk was om een boom te kappen op maar twee kilometer afstand van een huis – in dit geval toevallig zijn huis. Ja, er zouden misschien een paar bomen schade oplopen van een kap, maar heus niet erger dan wanneer er tijdens een onweerbui de bliksem in zou slaan. Of had het weer soms ook een beperking opgelegd gekregen?

Ergens was Madelynn wel dankbaar voor de hulp van de jongen, want zelf had ze grote moeite om haar antwoorden algemeen geaccepteerd te maken. Persoonlijk vond ze deze klaarblijkelijke regel van het kappen 'in de buurt van' zijn huis nogal belachelijk, want het was niet alsof dit de eerste keer was dat ze hier had gekapt en ze had nooit klachten gehoord over illegale houtkap. Maar als het was geregeld met de Burgemeester kon ze maar beter niet al te veel tegenstribbelen en zorgen dat ze zo snel mogelijk het hout zou verzamelen en terugkeerde naar haar broer, die waarschijnlijk nog steeds zijn best deed om deze beschermde bomen te vermoorden.

Het feit dat die man connecties had met de Burgemeester was bovendien enigszins zorgwekkend. Het kon veel problemen betekenen voor zowel haar, deze jongen en hun beide families. Ze wist niet hoe het zat met haar leeftijdsgenoot, maar zonder haar hulp zou haar familie in enorme moeilijkheden kunnen komen. Helaas bleek dat met haar hulp dus ook het geval te zijn.

De jongen maakte zijn excuses voor de bijl, maar de heldhaftige woorden die hij sprak deden Madelynn glimlachen. Veel jongens waren egoïstische kwasten die enkel voor hun eigen familie en vrienden op zouden komen – een beetje zoals zij, maar dan in een andere biologische constructie. Maar dat leek op hem totaal niet van toepassing. Hij was echt goed voor haar geweest, zonder daar een echte reden voor te hebben – zonder verdere verwachtingen van haar kant. Dat wilde ze graag koesteren.

Voor een man die zojuist was bekogeld met een bijl bleek de NIVEA-gozer nog best vriendelijk en hij vertelde hen dat hij geen melding zou maken van wat er zojuist allemaal was gebeurd. Wel wilde hij hun namen weten, maar als dat was in ruil voor het niet maken van een melding, dan was dat haar beste deal in lange tijd.
Vervolgens was de man zo attent om zichzelf ook voor te stellen. Dat scheelde weer een heel gedoe in haar hoofd, waar ze hem tot nu toe met allerlei vage omschrijvingen had moeten benoemen. Dyson Green  bleek de man te heten – Waarom deed die achternaam bij haar een lampje branden? Kon het zijn dat de jongen misschien ook zo heette? Hoewel deze naam in dit District natuurlijk vaker voorkwam... - en hij was... O jee, dacht Madelynn. Daar had je het al. Een voormalig toezichthouder, hoewel niet in de fabriek waar haar familie werkte. Dat betekende echter niet dat haar familieleden veilig waren. Het zou Lynn verbazen als de verschillende hoge piefen geen kleine gunsten aan elkaar zouden verlenen. Wat meneer Green daarna zei deed het meisje echter verstijven.

De hongerspelen. De naam alleen al was genoeg om Madelynn te doen walgen. Leven met honger was ongeveer net zo spannend als een verplicht potje Monopoly, maar dan zonder geld of een geen kaartje dat zei 'verlaat de gevangenis zonder betalen'. Als je al het 'geluk' had dat je in een gevangenis werd gestopt. Zonder deze zogenaamde spelen stierven er al genoeg mensen van de honger, elke dag opnieuw. Het was zeer vriendelijk van het Capitool dat ze hen daarbij een handje probeerden te helpen, maar eerlijk waar, ze deden meer moeite dan nodig was.

Sinds de aankondiging had ze het willen negeren. Ze had erover gezwegen en elk woord dat haar oudere broers erover uitspraken afgekapt. Ze had het niet willen horen en dat wilde ze nog steeds niet. Niemand wenste ze toe een Tribuut te worden die deel moest nemen aan deze spelen. Natuurlijk was het niet alleen om mensen dood te laten gaan. Deels was het voor hun eigen plezier, deels – zoals haar broer dat zo mooi had gezegd in een vlaag van woede – om hen onder hun grote teen te houden. Ze waren die duim niet waardig. Vanuit hun oogpunt waren ze waarschijnlijk net zoveel waard als een kiezelsteen. Niks. Ze leefden op de grond samen met vele andere kiezels en ze lagen klaar om vertrapt te worden. Maar bij elkaar waren al die steentjes sterker dan een gepedicuurde grote teen! Dat wist het Capitool vast ook en daarom was President Peak waarschijnlijk zo slim geweest om de verschillende Districten als het ware tegen elkaar op te zetten in dit spel van leven en dood.

Ook de jongen, die zich voorstelde als Caleb, leek verbijsterd. Hij wist zich nog voor te stellen, maar veel wist hij echter niet uit te brengen, terwijl zijn gezicht te blijken gaf dat hij zich ook niet al te erg verheugde op de Hongerspelen. Mooi. Dan hadden ze dat in ieder geval gemeen.
Ook Lynn had tijd nodig om hier een antwoord op te vinden, maar aangezien de man nog een introductie van haar tegoed had, besloot ze daar maar mee te beginnen. "Dank u. Mijn naam is Madelynn." Om niet de controle te verliezen ademde ze even diep in en uit, waarna ze toch besloot om verder te spreken. "Zestien jaar oud en daarmee hoop ik van harte dat ik u over niet al te lange tijd niet mijn begeleider mag noemen. Maar toch gefeliciteerd met de aanstelling. Heeft u zelf toevallig kinderen?"

OOC: Niet In Voor- En Achtertuin...