Het was een vraag die Madelynn nooit had verwacht te horen, maar die ze vandaag toch meerdere malen naar haar hoofd kreeg geslingerd. "Wil je vandaag alsjeblieft stoppen met werken?" Tenminste, in het begin waren het vragen zoals dat. Uiteindelijk werden het niets minder dan geïrriteerde bevelen, die ze meer dan een uur wist te negeren, voordat haar vader erbij werd gehaald, hij haar bijl afpakte en haar letterlijk over zijn schouders naar huis droeg. “Maak jezelf hier maar nuttig,” was het enige dat hij nog tegen haar zei, voordat hij het huis weer verliet en terugkeerde naar zijn werkplaats.
Madelynn werd alleen achtergelaten, geschokt en verdrietig en misschien zelfs redelijk in paniek. De afgelopen dagen had ze zichzelf een beetje in de hand weten te houden. Ze was zelfs blij geweest toen Caleb in beeld was gekomen bij de trainingsscores en bij de interviews, maar nu begon alles veel te dichtbij te komen. Ze wist niet eens meer wanneer de Spelen echt zouden beginnen. Of wacht, natuurlijk wist ze dat wel, maar het was gewoon eng en straks ging hij als eerste dood. Of ging hij überhaupt dood. Het was allemaal verschrikkelijk.
Madelynn had bovendien slecht geslapen en sinds ze die ochtend aan het werk was gegaan waren haar gedachten zo op hol geslagen, dat ze een gevaar was voor zichzelf en iedereen om haar heen. Ze sloeg steeds mis, lette niet op, vergat dingen en iedereen in Madelynns buurt was van mening dat het beter was dat ze naar huis zou gaan. Natuurlijk was ze het daar niet mee eens. Houthakken was haar ding. Ze hield ervan en het leidde haar tenminste een beetje af van de gedachten die haar hoofd in een soort van drijfzand hadden laten veranderen. Ze wilde niet alleen zijn, maar was te trots om het op die manier te brengen. Daarom eindigde ze eenzaam en alleen op de koude vloer van hun keukentje.

Het kostte haar twintig minuten om weer overeind te komen. Ze was niet trots op hoe ze zich voelde en hoe kwetsbaar ze zich gedroeg. Dat was zó niet hoe ze altijd was geweest. Na haar vader was ze altijd de hardste geweest van het gezin, misschien niet meedogenloos, maar toch vaak bestand tegen alles wat bij een gemiddeld persoon sentimentele gevoelens opwekte. Caleb had alles veranderd – had háár veranderd. Maar ze vreesde niet alleen voor de persoon die ze was geworden nu de kans nog bestond dat ze hem ooit terug zou zien, maar vooral de persoon die ze mogelijk werd als die kans verkeken was. Ze voelde nu al zo’n wrok, zo’n woede, dat ze bij zijn thuiskomst Dyson Green het liefst te lijf zou gaan met alle bijlen die ze in bezit kon krijgen. Want hij zou thuiskomen, of Caleb en Diana nou doodgingen of niet. Hij kon gewoon terugkeren naar zijn leventje in de bossen, naar zijn geliefde! Dat was iets wat drieëntwintig kinderen nooit meer mee zouden mogen maken. Hoe kon die man leven met zichzelf? Hoe kon hij?!

Madelynns woede gaf haar echter genoeg kracht om in beweging te komen. Ze besloot, zoals haar vader haar had opgedragen, nuttig te zijn, en ze besloot het huis een schoonmaakbeurt te geven. Ze veegde de vloer, stofte de meubelen en bracht het afval naar buiten. Vervolgens nam ze een kijkje in de voorraadkast om te zien of ze genoeg etenswaren kon vinden om iets van te maken. Ze was geen geweldige kokkin, maar ze kon het altijd proberen. Verspilling van eten zou niet worden gewaardeerd, dat was zeker, maar zo slecht kon ze toch niet zijn? Ze vond wat dingen die er niet bedorven uitzagen en die ze vaker in combinatie had gegeten, dus besloot ze het erop te wagen. Ze maakte een vuurtje en zette een pan op het vuur. Als ze nu in de Hongerspelen had gezeten, wat had ze dan gedaan? Wat had ze dan gegeten?

Iets na zessen begonnen Lynns familieleden het huis binnen te stromen. “Mam? Ben je al thuis?”, was het eerste dat Sawyer, Lynns drie jaar oudere broer, zei toen hij binnenkwam. Hun oudere broer Roscoe zei vrijwel precies hetzelfde, met de toevoeging dat de geur zeer aangenaam was om te ruiken. Madelynn was een beetje overweldigd door deze – voor haar – extreme complimenten. Hun moeder was nou eenmaal geweldig in de keuken. Dat haar broers de geur van het door haar bereide voedsel leken te waarderen, was het grootste compliment dat ze in tijden had gehad. Misschien moest ze dit vanaf nu vaker doen. Misschien kon ze toch meer dan houthakken alleen.
De jongens hielpen mee met het dekken van de tafel en toen hun ouders het huis  betraden, wisten ze niet wat hen overkwam. Een enorme pan lekkers stond op tafel en ze konden meteen aanvallen. Wel had Lynn een beetje te veel gemaakt, maar iedereen at meer dan de bedoeling was, en de hele familie genoot. Er was echter nog genoeg over, dus mocht er iemand op visite komen, dan konden ze ook meteen een hapje mee-eten!

Het eten viel in ieder geval in de smaak en Madelynn kreeg steeds meer het vreemde gevoel dat ze echt volwassen begon te worden. Het enige wat ze fout deed, was zich zo laten meeslepen door haar gevoelens. Wat ging ze doen als Caleb stierf? Haar hele verdere leven janken? Iedereen de kop afhakken en daarna een leven opbouwen in het bos? Dat was toch geen levensvooruitzicht? Kon ze dat haar familie aandoen? Natuurlijk niet. Dat was simpel zat. Mocht Caleb sterven, dan moest ze in staat zijn om haar gevoelens voor hem uit te schakelen en doorgaan met haar leven – hoe moeilijk dat ook mocht zijn.


OOC: Lieve mensjes... kom eens naar District 7 of word hier (weer) actief, want deze forever alone topics zijn een beetje... nou ja... forever alone. *gooit koekjes in het bos*

((NOTE: Dit is een post met David, de jongste - maar nog altijd oudere - broer van Caleb))

Hij had absoluut niet verwacht dat het ooit zo ver zou komen, maar het was zo. Over een uur of twee zouden de Hongerspelen van start gaan en zijn broertje, die altijd zo bang was geweest, zich zo goed voor had lopen bereiden, deed mee. Niet vrijwillig natuurlijk, dat zou ziek en raar zijn, maar feit was dat hij binnen een paar uur een moord op zijn geweten kon hebben; misschien wel meer dan één. Het was een vreselijke gedachte en ondanks dat hij niet de moed had om zichzelf voor hem op te offeren, zou hij het toch willen doen. Hij was echter te oud en hij was te egoïstisch om dat te doen. Misschien. Hij kromp echter in elkaar bij de gedachte aan zijn eventuele dode broer en soms zou hij willen dat hij wél in staat was iets te doen. Hij wist echter niet wat.

Zo lang had hij zijn best gedaan contact met mensen te vermijden, zodat hij niet weer te close zou worden en zijn wereld voor zijn ogen stuk zou gaan als hij iemand verloor, maar dit was natuurlijk wel zijn broer. Caleb had toch een speciale plek in zijn hart en helaas kon hij daar maar weinig aan veranderen. Zeker de laatste tijd waren ze dichter bij elkaar komen te staan en ondanks dat hij er op die momenten zelf geen spijt van had gehad, begon het nu toch wel te kriebelen.

Rusteloos had David op zijn werk rondgelopen, maar het lukte allemaal niet zo goed. Gelukkig was zijn vader zijn werkgever en die had besloten dat iedereen die direct met Caleb te maken had gehad, eerder naar huis mocht om zich fatsoenlijk klaar te kunnen maken en meer van dat soort dingen. David was daar natuurlijk één van, en voordat de fluitjes van de andere werkgroepen zouden gaan, konden ze de werkplek verlaten. Zijn moeder had het eten al opstaan en ondanks dat het allemaal heel simpel was, rook het heerlijk. David kon het echter niet voor elkaar kregen binnen te zijn. Alles deed hem te veel denken aan Caleb, maakte hem nog ongemakkelijker en verdrietiger dan hij al was. Hij excuseerde zich en ging weer naar buiten. David struinde door de straten van District 7, waarbij hij zo veel mogelijk naar beneden keek om eventuele herinneringen aan Caleb te vermijden. Dat lukte aardig, totdat hij besefte waar zijn voeten hem heen aan het leiden waren.

David stond stil voor het huis van Madelynn, het vriendinnetje van Caleb. Hij had vaak over haar gesproken maar nooit laten weten dat ze iets hadden. Het was oneerlijk dat hun liefde misschien voor altijd voorbij was, terwijl ze pas net bij elkaar waren. Hij kende de familie van Madelynn redelijk goed, omdat hij bevriend was geweest met de broer van haar en vroeger vaak over de vloer kwam. Na het ongeluk had hij echter het contact verbroken, waarbij hij zijn redenen had vermeld. Dat maakte echter niet dat hij hem niet vaak miste en hun vriendschap op wilde pakken. Dit was misschien niet het juiste moment, maar het was het enige moment.

Hij klopte op de deur en hoorde gerommel, een slot dat van de deur werd gehaald. Stemmen. Een deur die open ging.
'Sorry voor het storen,' begon David zachtjes met zijn ogen op de grond gericht, 'en ook sorry dat ik al zo lang afstand heb gehouden. Ik snap dat het raar is dat ik hier nu ben, maar ik vroeg me af of ik misschien hier even kon blijven. Ik ben liever niet thuis op het moment.' Hij sloot zijn zin twijfelend af. Wat zouden ze van hem denken? Zouden ze hem de deur wijzen of juist welkom heten?

Het gezin zat nog steeds aan tafel, waar iedereen leek te genieten van hetgeen Madelynn had klaargemaakt. Er heerste een ongemakkelijke stilte, die enkel werd onderbroken door Lynns moeder die een poging deed om alles bij het oude te houden. Ze vroeg of het meisje morgen ‘gewoon’ weer zou gaan houthakken, maar dit werd meteen afgewezen door vader. Madelynn had geen recht van spreken in deze discussie, maar om eerlijk te zijn vond ze het vandaag niet zo heel erg. Vandaag had ze de mannen enkel afgeremd in hun werk. Morgen zou het alleen maar erger zijn. Nou ja, ze hoopte van niet natuurlijk, maar ze vreesde dat – hoe graag ze ook wilde – ze zichzelf nog steeds niet onder controle zou hebben.

Madelynn was zo druk bezig met zichzelf, dat ze niet eens doorhad dat er op de deur werd geklopt. Ze schrok op toen Sawyer  opstond en naar de deur liep, maar meer dan hem versuft nakijken zat er nog even niet in. Haar oudere broer keek haar nog even bezorgd aan, wat Lynn als het ware dwong om een glimlach op haar gezicht te toveren. Ze hield er niet van als ze andere mensen bezorgd maakte. Er waren zo veel andere dingen die belangrijker waren dan haar welgesteldheid. De Hongerspelen; de kinderen die daar moesten vechten. Sommige waren nog maar twaalf of dertien. Het was zo’n oneerlijke strijd. Caleb had in principe nog geluk dat hij zestien was en zijn lichaam goed ontwikkeld. Bij die gedachte kon Madelynn zelfs oprecht een glimlachje tonen, maar hierdoor miste ze een deel van wat zich aan de deur afspeelde.

Het duurde niet lang voordat Sawyer bij de deur was. Het huis was klein en opgepropt, maar wel degelijk. Zowel hij als Madelynn had het hier altijd fijn gevonden en nog steeds waren de herinneringen zo warm en gewenst, dat hij zich niet kon voorstellen dat hij hier ooit wegwilde. Nu was hij echter al negentien; zijn broer zelfs drieëntwintig. Hoe lang konden ze hier nog blijven wonen? Ooit zouden ze misschien iemand tegenkomen met wie ze hun leven zouden willen delen, net zoals Madelynn had gedaan. Het was voor hem nog altijd een vreemd idee dat zijn jongere zusje een jongen aan de haak had geslagen – of ‘aan de bijl’, zoals hij het zelf liever noemde. Misschien kwam het omdat hij zijn zusje nooit echt als een meisje had beschouwd. Het klonk misschien een beetje onaardig, maar voor hem was ze altijd gewoon één van de jongens geweest. Bovendien was ze bazig en leek ze qua karakter te veel op hun vader om haar als een breekbaar meisje te zien. Dat was echt pas de laatste paar weken gekomen. Plots was ze zo… zo… niet zij! Het was echt moeilijk voor Sawyer om haar zo te zien, en het was moeilijk voor hem om te begrijpen.
Liefde. Natuurlijk wist hij wat het was; wat het inhield en wat het met je kon doen. Het was gewoon vreemd dat het zo veel invloed had, zelfs op mensen als Madelynn, van wie hij dat helemaal niet had verwacht. Straks zou het ooit ook zo’n invloed hebben op hem. Hij had het nog nooit mogen meemaken, maar nu ze met die Hongerspelen zaten, wist hij ook niet of hij er überhaupt nog aan beginnen wilde. Zeker niet met iemand die in de gevarenzone zat, dat was zeker. Die onzekerheid was moordend, daar was Madelynn het levende bewijs van. Het Capitool had het steeds over ‘de eerste Hongerspelen’. Het leek niet hun plan om hier binnen vijf jaar weer mee op te houden. Een pijnlijk vooruitzicht voor alle gezinnen in heel Panem. Zelfs al zou Sawyer een vriendin krijgen buiten de gevarenzone, dan was de kans groot dat er ooit kinderen van zouden komen. Moesten ze dat nog wel willen? Voor een paar jaar waren ze veilig, maar daarna… De jongen wilde er helemaal niet aan denken. Het leven was oneerlijk en het niemand verdiende volgens Sawyer de dood zo hard als President Peak en haar walgelijke marionetten.

Toen de jongen de deur opendeed staarde hij verbaasd naar een oude vriend van hem. David. David Green. Niet alleen zijn oude vriend, maar tevens de oudere broer van Caleb, het vriendje van zijn zusje. Zijn eerste gedachte was of Madelynn het wel aan zou kunnen. Sawyer was enorm beschermend als het om zijn familie ging, maar de blik van zijn oude vriend was tevens heel belangrijk voor hem. Of juist de blik die hem niet vond, maar die op de grond was gericht. Zijn stem was zachtjes en er klonk een verontschuldiging. En nog één. Sawyer had eigenlijk wel genoeg gehoord na de eerste drie woorden, maar de jongen ging maar door. Hem onderbreken vond hij echter ook geen doen, want het leek erop alsof de jongen het al moeilijk genoeg had.
Eindelijk eindigde David zijn verhaal. Sawyer keek even naar zijn familie, waar hij enkele vragende blikken spotte, maar de enige die hem boeide was de blik van Madelynn. Zij was voor nu terug in deze wereld en keek naar hem. Ze had de gedachte aan Caleb even uit kunnen zetten en zich kunnen richten op het hier en nu. Ergens maakte het haar rustiger, maar alleen voor zolang het duurde. Toen ook haar ogen vragend naar hem begonnen te kijken, richtte Sawyer zich weer op de persoon tegenover hem. “Het is oké,” zei hij toen. Het was lang geleden dat ze echt met elkaar waren omgegaan, dat ze zulke goede vrienden waren geweest, maar Sawyer had de afstand, die hij had genomen na hetgeen wat er gebeurd was, altijd geaccepteerd. “Kom binnen. Een vriend is altijd welkom.”

Madelynn had geen flauw idee wie er voor de deur zou kunnen staan. Vanaf waar ze zat had ze net geen zicht op de deur en uit de woorden van haar broer kon ze ook niets opmaken. ‘Een vriend’, blijkbaar, maar voor zover ze wist bestond zijn vriendenkring uit… nou ja… niemand. Oké, dat was misschien een beetje gemeen, maar ze zag de gasten met wie Sawyer omging toch eerder als zijn collega’s dan als zijn vrienden. Het was niet alsof hij vaak iets anders met hen deed dan houthakken – of tenminste, voor zover ze wist. Focussen, Lynn, dacht ze gepijnigd door haar eigen deprimerende fantasie. Wie was de persoon die haar broer binnenliet?

Het was Sawyer die de deur open had gedaan. Tot zijn grote verbazing werd hij op vriendelijke wijze welkom geheten, iets wat hij niet echt had verwacht. Het was etenstijd en zodra hij binnenstapte werd hij dan ook overvallen door de geur van heerlijk eten. Zijn maag knorde zachtjes, maar hij vond het ongepast om te vragen of hij mee mocht eten. Hij wist niet of ze genoeg hadden en hij was niet bekend met de rijkdom van dit gezin. Hij werd echter aan tafel geloodst, kreeg een bord voorgezet en at stilzwijgend mee met de rest van het gezin van de vriendin van Caleb. Hij had ze in geen jaren meer gesproken, hooguit tijdens het houthakken als ze bij elkaar in de buurt waren geweest. Ze werkten echter niet onder dezelfde baas, dus dat was niet vaak. Toch had David altijd veel om Sawyer gegeven kuch no homo kuch ondanks dat ze niet meer met elkaar omgingen. Misschien was het tijd om dat toch weer te veranderen, gezien Sawyer nog altijd even vriendelijk was. David had aardig wat goed te maken.

Het was doodstil tijdens het eten en David vond het onbeleefd om, nadat hij al binnen was komen vallen, gelijk zijn zegje zou doen. Hij had een plan in gedachte gehad, iets wat hij kort met zijn ouders had overlegd en hun zege had gekregen, waar Madelynn voor nodig was. Madelynn was echter niet de enige. Hij wilde Caleb terug en hij ging er stilletjes vanuit dat Madelynn dat ook wilde. Met Madelynn aan zijn zijde had hij zeer waarschijnlijk de hele familie met zich mee. Dat was ook de bedoeling.
Hij durfde niemand aan te kijken, maar het voelde minder ongemakkelijk en onnatuurlijk dan hij had gedacht. Stilzwijgend at hij het eten op, wat ongelooflijk lekker was en hem even deed vergeten waarom hij hier was. Zodra hij echter klaar was, viel er een pijnlijke stilte en zodra hij opkeek zag hij iedereen verwachtingsvol naar hem kijken. David keek gauw weer weg, bang voor een eventuele reactie op zijn voorstel.

'Wat kom je doen?' Had de vader van Madelynn gevraagd. David trilde. Was dit echt een goed idee? Ja, dat was het. Hij kon het leven van zijn broertje redden en dat was waar het om ging. Deze mensen, of op z'n minst Madelynn, wilden Caleb vast terugzien. Dit kon daarmee helpen.
'Ik wil graag..' Zijn stem was zwak en trillerig en hij besefte zich dat hij zo geen indruk kon maken. Zo zou hem niks lukken. Hij moest sterk zijn, volwassen zijn, alles zijn wat hij niet was en zijn broers wel. Daarom rechtte hij zijn schouders, keek hij strak naar de man des huizes en sprak duidelijk: 'Ik wil graag een deal sluiten.'

Hij pauseerde even, wachtend op toestemming van iemand om verder te gaan. Gezien de gretige blikken, ging hij door met praten: 'Caleb is mijn broer, zoals jullie weten. Caleb is ook Madelynns vriend. Ik wil graag dat hij thuiskomt en ik ga er stiekem vanuit dat Madelynn dat ook wil. Om die reden ga ik er ook vanuit dat júllie dat ook willen, al is het alleen maar voor het geluk voor jullie dochter en zus.' Hij hield zich weer even stil, liet de woorden inzinken en keek naar de mensen aan tafel. Beter pakte dit goed uit.
'We weten allemaal dat Caleb goed overweg kan met bijlen. Erg goed. Ik denk dat hij bij de training dat ook heeft laten zien en zo de score van tien heeft weten te behalen. De kans dat hij onbewapend is in de arena, lijkt me echter groter dan dat hij net zoals hier een riem vol heeft hangen met verschillende bijlen. Daar wil ik hem bij helpen.'

De Spelen zouden bijna starten en dan zouden ze weten hoe Caleb er voor ging staan. Als Caleb wel aan een wapen zou kunnen komen, een kans die opzich aanwezig was, dan was dit gesprek voortzetten niet nodig, tenzij er een noodgeval ontstond. Dat zouden ze later pas weten. Om Caleb zonder wapens de arena in te sturen, om hem als familie niet te steunen, vond David zodanig onverantwoordelijk dat hij zijn ouders vanaf de dag na de Boete de oren van hun kop af had lopen zeuren om hem een sponsoring te sturen. Ze konden dat echter niet in hun eentje betalen.
'Als Caleb het niet voor elkaar krijgt om binnen 48 uur een goed wapen te bemachtigen, of gewoon iets beters nodig heeft dan wat hij op dat moment heeft, dan wil ik hem een bijl sponseren. Mijn familie heeft hiermee ingestemd. Het probleem is echter dat wij dat niet kunnen bekostigen en dat is waarom ik hier ben. Ik wil van jullie, als gezin, vragen of jullie willen helpen bij het sponseren van de bijl. Ik wil dat Caleb terugkomt. Hij heeft een ontzettend grote kans om te overleven als hij zijn kop en spieren gebruikt en hij verdient het om een kans te krijgen met Madelynn. Willen jullie me hier alsjeblieft bij helpen?'

((OFF: Sorry voor de ongelooflijke lap met geouwehoer. Dit is obviously nog met David en vlak voor het begin van de Spelen en zo.))

Een jongen stapte hun kleine huisje binnen, waarschijnlijk van dezelfde leeftijd als haar grote broer. Hun moeder pakte meteen een extra bord en begon eten op te scheppen, terwijl ze de jongen een verdrietige, maar vriendelijke glimlach zond. Madelynn staarde naar haar moeder, terwijl ze zich versuft afvroeg waarom haar moeder niets zei  - maar in feite zei niemand iets.
Het duurde even voordat het tot Madelynn doordrong. Ze had naar de tafel gestaard, en van de tafel naar de grond, waar ze niet meer dan de benen van hun gast had bestudeerd. Toen ze zich realiseerde wie de jongen zou zijn, wie hij waarschijnlijk was, was haar nu lege bord niet langer interessant. Ze keek op, recht in het gezicht van de jongen, dat bijna pijnlijk was om naar te kijken. Niet dat hij lelijk was, of zo, maar de plotse confrontatie met iets dat zo dicht in de buurt van Caleb kwam, was pijnlijk. Ze hield zich echter groot en haar gezicht stond meer geschrokken dan emotioneel. Ze kon niet eens knipperen, zo stijf was haar blik gericht op David. Wat kon ze zeggen? Wat kwam hij doen? Zijn aanwezigheid was op zijn minst ongemakkelijk en bovenal confronterend.

Iedereen leek wel woorden in gedachten te hebben, maar vooralsnog had niemand de moed gehad om deze daadwerkelijk uit te spreken. Het was Madelynns vader,  zo vriendelijk als in zijn vermogen lag, die de stilte uiteindelijk verbrak. “Wat kom je doen?”, hoorde het meisje, dat haar blik weer op de tafel had gericht, maar toen afwachtend naar haar vader keek. Het klonk zo onvriendelijk, maar Lynn was nu niet in staat om in te schatten of dit dezelfde toon was die haar vader altijd gebruikte of dat hij hun gast daadwerkelijk niet welkom achtte. Desondanks waren de woorden uitnodigend en eigenlijk was Madelynn zeer benieuwd naar het antwoord. Het feit dat haar vader in hun eerdere gesprek geen haat leek te koesteren tegenover de familie Green stelde haar een beetje gerust. Maar ja, wie zou het zeggen?

Lynn verplaatste haar aandacht weer en keek nu met meer interesse naar de broer van Caleb, gretig naar de woorden die hij zou gaan spreken. David zag er niet erg zeker uit. Als ze zelf stabieler was geweest had ze kunnen zien dat de jongen trilde, maar dat was helaas niet het geval. Sawyer zag het wel, maar hij vond de situatie eveneens lastig om in te schatten.
“Ik wil graag een deal sluiten,” waren de verlossende woorden, die op zichzelf nog niet veel duidelijk maakten, maar die wel ieders aandacht trokken. Anneliese, de moeder van Lynn, keek alsof er een bom op ontploffen stond, en Boyce, de vader, keek ernstig, maar leek te wachten op meer informatie. De Madelynn van voor de Boete was zowaar ontwaakt en er was een klein beetje kracht te bespeuren in haar ogen. Sawyer leek dat te zien en gaf aan dat David verder kon spreken. En dat deed hij. Dat Caleb zijn broer was en… ow… Madelynns vriend. Misschien was het toch handig geweest als ze ondertussen haar moeder en oudste broer ook had ingelicht. Hun blikken spraken boekdelen. Vooral Anneliese had haar kaak ongeveer op de grond hangen, maar geen van beide zei iets. De rest knikte enkel  en luisterde naar wat David verder in gedachten had.
Anneliese en Roscoe hadden duidelijk moeite om de nieuwe informatie te verwerken, zeker toen David stelde dat hij dacht dat zij ook zouden willen dat Caleb terug zou komen, al was het maar voor haar. Het maakte dat Madelynn zich nog een beetje ongemakkelijker begon te voelen – of misschien was het meer een verlegen gevoel dat haar meester maakte. Het was vreemd om de broer van Caleb zo over haar te horen spreken, tegen haar familie nog wel. Ze kon hem echter geen ongelijk geven. Ze wilde dat Caleb thuiskwam. Er was niets ter wereld dat ze liever wilde.

Met een verlegen glimlachje verontschuldigde Madelynn zich naar haar moeder en grote broer, die volledig waren overrompeld door deze informatie. Ze moesten zich snel herstellen, wat Roscoe beter leek te lukken dan hun moeder. “Hoeveel geld denk je nodig te hebben?”, vroeg hij een beetje afstandelijk, alsof hij nog niet goed kon inschatten of dit serieus was of iemand hem in de maling probeerde te nemen. Ook voor hem was het idee dat zijn zusje een vriendje had meer dan vreemd.
Saywer leek, ondanks zijn afkeer jegens de Hongerspelen, zekerder van zijn zaak te zijn. “Wat ik missen kan zal ik zeker willen inleggen,” sprak hij, waarna hij een dankbare blik van zijn jongere zusje kreeg.
“Eigenlijk,” vulde Boyce hem aan, “was ik al begonnen met het opzij zetten van geld.” Het klonk nog steeds niet vriendelijk, maar er was waarschijnlijker geen vriendelijker gebaar dat de man had kunnen maken. Geld beschikbaar stellen was in ieder geval iets dat Madelynn zeer gelukkig maakte, zelfs al hoopte ze dat ze niet te laat zouden zijn. Achtenveertig uur kon lang duren. Als je bang was, of als je alleen was. Als je geen eten en geen drinken had. En vooral, vooral wanneer er op je gejaagd werd.

“Ja,” zei Madelynn vervolgens, overweldigd door deze plotse deal en de geweldige reacties van Sawyer en haar vader (hoewel de blikken van Roscoe en haar moeder stiekem ook wel een prijs verdienden). “Als we samenwerken kunnen we zelfs eerder helpen, mocht dat nodig zijn!” Anneliese knikte. “Achtenveertig uur duurt lang, zeker als voedsel schaars is. Zodra er genoeg geld is, kunnen we het beste zo snel mogelijk…”
Ze werd onderbroken door haar echtgenoot. “Dag één,” sprak hij. “Als hij dag één weet te overleven, dan zullen we geld bij elkaar leggen.” Madelynn glimlachte, toen ook Roscoe instemmend knikte. Zelf stemde ze ook toe en dacht ze aan de jongen over wiens leven ze hier mogelijk aan het onderhandelen waren. Het zou haar boos moeten maken, dat ze niet vanaf de eerste seconde geld wilden leveren in ruil voor hulp aan hem, maar ze begreep best dat haar vader tenminste enig bewijs wilde van zijn kunnen en van zijn inzet.
Madelynn wist dat Caleb het kon – met of zonder bijl. Ze vond het erg voor hem dat hij daar zat en mensen moest gaan vermoorden om te overleven, maar zelf zat ze daar niet mee. Het maakte haar niet uit of haar vriendje een moordenaar zou zijn als hij was teruggekeerd. Ze wilde gewoon dát hij terugkeerde – levend.