I'm my own demon

Andrew was trots dat de tributen van 7 nog leefde. Ze waren misschien niet de best getrainde maar ze leefde in ieder geval nog. Diana Ladris had tot nu toe geen bondgenootschap. Wat Andrew op zich best wel slim vond. Je weet maar nooit, je kan elk moment een mes in je rug krijgen bij dit spel. Er is tenslotte maar een winnaar. Caleb Green daarin tegen had er weel een. Met een van de jongste tributen, Janaea Spurling. Ze kwam van district 6. Dus Andrew vertrouwde haar niet echt. Hij zou het zo leuk vinden als zijn district, district 7, de eerste winnaar van De Hongerspelen zou zijn. Het zou een enorm eer en voorsprong zijn op de komende jaren.
Een klein meisje trok aan zijn mouw. Ze had blond kort haar en twinkelende blauwe ogen. Grace, zijn dochter. Ze leek enorm op haar moeder Olivia en was een pracht kind. Olivia was gestorven in De Donkere Dagen. Ze vocht voor de rebellen terwijl Andrew en Grace zich hadden verstopt. Ze was nog maar klein, dus meer kon je niet verwachten. Grace heeft de uiterlijk van haar moeder, behalve de ogen. Maar haar innerlijk is een mix. Een mix die meer eer doet richting haar vader dan haar moeder. Ze is verwend en trots. Dus ze weet niet beter. Dus daarom en om het feit dat ze piepjong was, bleef ze bij papa toen. Andrew en Olivia waren gescheiden voor De Donkere Dagen. Ze vond hem te trots en gaf hem op. Waarbij ze ook haar dochter heeft verlaten. Bij papa was ze beter, hij had het geld. Hij is de Burgermeester.
Hij draaide zich om naar zijn dochter en glimlachte. Dit waren de enigste momenten waar hij echt een glimlach toonde. Zijn dochter was het belangrijksten voor hem. De rest was meestal niks in zijn ogen. Hij hield meer van dat kleine meisje voor hem dan hij van zijn eigen district hield. Daarom vond hij Caleb best dapper. Zijn eigen leven misschien wel moeten opgeven voor iemand die bijna geen kans had. Maar je weet maar nooit. Janaea was een sterk meisje, zo leek ze toch. Iemand die zich niet zal laten doen.
Andrew kreeg een steek in zijn maag. Grace was ook al bijna 12, nog 3 jaar. Wat betekende dat zij ook binnenkort moet meedoen met de boete, de trekking. Ze zouden sowieso geen extra bonnen vragen. Ze hadden genoeg geld. Ze waren nu ook weer niet rijk, al leek het wel zo tegenover de bewoners van het district die zo goed als blut waren. Maar ze hadden meer dan een bewoner zich in een heel jaar kon veroorloven. Daar was Andrew trots hoop, zijn hoge functie en het feit dat hij zijn dochter meer kon bieden dan eender wie kon.
‘Ja?’ zei zijn stem. ‘Ik verveel me paps,’ zei ze zacht. Haar stem was zo zoet en helder. Het meisje zou een geweldige toekomst moeten hebben, waren er De Hongerspelen niet. Maar nu… ‘Wat wil je dan doen?’ vroeg Andrew zacht. Normaal zou hij moeten kijken naar De Hongerspelen, die stonden ook op. Maar hij keek er niet naar. Het zou hem en Grace kapot maken vanbinnen. Ze zou op een veel te jonge leeftijd erachter komen wat het Capitool met de districten doet. Hoeveel macht ze eigenlijk hebben. Over de districten, tributen, Andrew, Grace… Ze hadden alles in hun handen. En hij kon er niks aan doen.
‘Kom je mee naar buiten?’ vroeg ze zacht terug. Andrew knikte. En hij pakte het meisje op. Hij liep de trap af en stapte naar buiten daar zette hij het meisje neer. Hun huis was bij het grote plein, waardoor ze dus ook alle mensen zagen die naar het grote scherm keken. Andrew slikte en zei zacht tegen zijn dochter: ‘Ga daar maar spelen…’ Hij knikte de andere kant op. Grace bleef even kijken, richting het scherm. Maar ze huppelde op tijd weer weg. Andrew bleef naar haar staren. Tot ze tussen de bomen was verdwenen, toen wendde hij zijn blik naar het scherm. Hij zag hoe Caleb de wacht hield. Maar toen het lichter werd, ging hij slapen en vertrouwde het meisje om de wacht te doen. Andrew kreeg een steek in zijn maag, wat als ze hem nu vermoord? Dan zou hij een tribuut kwijt zijn. Zijn blik keek het volk aan. Ergens moest toch zijn familie staan? Wat zouden zij ervan denken? Dat hij een meisje van 12 zijn leven toevertrouwd… Misschien vonden ze het belachelijk, maar misschien vonden ze het slim. Want je kan het zo zien dat een meisje van die leeftijd toch niemand zomaar gaat vermoordden. Als ze je eenmaal vertrouwd. Maar dat ze wel je leven kan redden door de wacht te houden, door je op tijd wakker te houden, eten te stelen… Maar Caleb leek niet iemand die haar de klusjes zal laten doen.
Hij wendde zijn blik weer naar het bos, zijn dochter zat er nog in. Maar als hij er nu naar toe zou gaan en iemand zag hem. Een vredebewaker, of iets dergelijks, zat hij in de problemen. Wat hij moet verplicht De Hongerspelen bekijken. Dus hij ging op de kleine verhoging zitten voor zijn huis. En daar liet hij zijn blik weer afwende naar het scherm. Met tegenzin…