De dag voor de Boete:

Wat een flop die springende microchips. Om één of andere reden had iemand bedacht om microchips te laten springen, de Capitool mensen vonden dat blijkbaar grappig, en ze in deze fabriek te laten fabriceren. Ofterwijl Lucio was nu al een uur bezig met ontsnapte microchips terug te stoppen in dozen. Hij veegde het stof uit zijn blonde stekelhaar. Tussen zijn haar zat een hard spastisch bewegend apparaatje. Daar was dus de laatste! Die had vast gezeten in zijn haar! Snel greep Lucio hem vast, en stopte hem in de doos met de rest, die hij net al in de doos had gestopt. Zo snel hij kon deed hij een stuk tape om de doos, zodat ze niet weer konden ontsnappen, en zette de doos op een lopende band. Deze lopende band ging direct een hovercraft in, en zou dan vervoerd worden naar het Capitool. Het Capitool. Lucia had een hekel aan ze, maar hij kon er niets aan veranderen, hij was een zielige kleine districtinwoner, en dan nog wel van District 3. Ofterwijl het district wat het meest had staan rebellen tijdens de Donkere Dagen. Daarom leed dit district nog steeds het zwaarst onder de scherpe regels van het Capitool. Alles wat ze afleverden aan het Capitool werd nog minder betaald dan wat ze al betaalden, om ze nog maar eens extra te laten voelen wat ze hadden misdaan. Ondanks het allang sterven van de generatie die al deze ellende had veroorzaakt. Lucio baalde er nogal van.

Zijn gehele gezin moest hard werken in de fabrieken om rond te kunnen komen, de regels waren stukje bij beetje een beetje losser geworden, maar het inkomen was nog steeds zeer laag. Geld was nou eenmaal nodig. Lucio verdiende af en toe wat bij als hij kapotte onderdeeltjes achterover kon drukken, en daar onschuldige apparaatjes van kon maken. Maar dan nog was het lang niet genoeg geld om rond te komen met een gezin van vier. Zo waren bij hem in huis zijn moeder, Luciel, zijn vader, Luciano, en zijn kleine broertje van acht, Lucifer. Vooral zijn kleine broertje was een probleem, aangezien die heel weinig geld in het laatje bracht, maar wel een hels gat in het inkomen van de familie was. Allemaal moesten ze een tandje bijzetten om hem te kunnen onderhouden. Tot ergernis van zijn ouders had Lucio, die nu 17 was, elk jaar een extra bon aangenomen. Met de extra aanname van een bon kreeg de familie een beperkt aantal aan voedsel en brandstof, het nadeel was de extra bon. Lucio stond nu dus al negen keer ingeschreven voor de Boete. En met de naderende Boete morgen zou dat tien worden. Maar Lucio zag het gevaar niet van de bonnen, hij deed het elk jaar weer en was nog nooit tussen alle duizenden jongens gekozen. Dus waarom zou hij nu wel? Elk jaar kwamen er bonnen bij, en ook jongens bij, dus het aantal bonnen in totaal werd steeds groter, en zijn kans om in de Spelen te komen werd steeds kleiner. Dus wat was er nou om over te twijfelen?

Toen de doos verdween in een vierkant gat in de muur, zette Lucio al zijn spullen aan de kant. Het was het einde van zijn werkdag. En alle jongeren tussen de twaalf en achttien jaar gingen zenuwachtig naar huis. Ze zaten allemaal met hun gedachten bij de Boete van morgen, terwijl Lucio genoot van het weertje buiten. Het was heerlijk avondweer, niet te warm en zeker niet te fris. De sterren boven zijn hoofd waren bijna te tellen, zo helder waren ze! Met zijn hoofd bijna letterlijk in de wolken liep Lucio de korte afstand naar huis. Thuis zou een karige maaltijd hem staan op te wachten. Vandaag moest Lucifer namelijk naar de apotheek voor een medicijn waar Lucio niets van begreep. De medicijnen waren altijd duur in het District, omdat ze nou eenmaal zeldzaam waren. Dus zou de kas van familie Grande aardig geslonken zijn vandaag. Lucio verwachtte niets anders dan een boterham met een karig soepje. Waar waarschijnlijk alweer onkruid uit de achtertuin in was verwerkt. Niet dat Lucio ondankbaar was, dat zeker niet, hij was wel degelijk dankbaar dat zijn moeder nog iets fatsoenlijks kon brouwen van de onbruikbare sprieten in de achtertuin. Als ze nou eenmaal maar wat meer geld hadden gehad, dan konden ze goede zaadjes kopen voor eigen groenten. Dat zou geld, en eten opleveren. Een win-win situatie. Maar nee, in de achtertuin, die bestond uit een berg zand, stond alleen onkruid. Het meeste was onbruikbaar, en vrijwel oneetbaar.

Als Lucio zich niet had verstapt, zou hij niet eens doorhebben dat iemand hem had geroepen. Achter hem hoorde hij iemand bijna rennend op hem afkomen. Het was Darren, zijn baas in de fabriek. De gene waar hij altijd de onderdelen van kreeg om eigen fabricage te maken. De fabrieksbaas gaf hem de spullen, zodat hij niet aan het Capitool hoefde te laten zien dat hij kapotte onderdelen had. Zo kon Lucio wat bijverdienen, en de fabrieksmanager doen alsof hij de secuurste fabriek van het District had. Nu weer kwam hij aanlopen met een kleine doos die rammelde bij elke stap die gezet werd. “Hier Lucio, ik hoopte dat je hier wat mee kon.” Lucio nam de doos aan en knikte dankbaar. “Dankje Darren, hier moet ik vast wat mee kunnen.” Dit zou voor hem de kers op de taart zijn, Lucio was van plan om morgen tijdens de Boete, als iedereen zijn emoties hoog liet oplopen, wat apparaatjes te verkopen. Gewoon wat simpele zaklampjes en leeslampjes. In de grote drukte moest er toch wel iemand zijn die geïnteresseerd was in zijn spulletjes? “Ik zou jou moeten bedanken, en eeh, succes mogen he!” Zelfs de baas met zijn drie kinderen was zenuwachtig voor de Boete morgen. “Ik heb geen succes nodig, toch? Ik heb het elk jaar nog netjes doorstaan ,en ben nog nooit uitgekozen. Nog twee jaar en ik ben zelfs van de Boete af!” En dat gezegd te hebben gaf Lucio zijn baas een vriendelijke handdruk, en liep hij weer verder. Hij zou vanavond eens kijken wat er in het doosje zat, en kijken of hij daarmee de laatste hand aan wat apparaatjes kon leggen.

Toen hij het huisje van zijn familie zag staan, werd hij even somber als altijd. Een troosteloos rijtjeshuis, met vergrauwde muren. Meer was er ook niet te zien, de deur was al twintig keer gerepareerd, en de ramen hingen in hun luiken. Zelfs de dakpannen waren zwaar aan vervanging toe. Het was nogal een somber gezicht voor iemand die thuiskwam van en volle werkdag. Maar het was nou eenmaal niet beter, en Lucio moest het er maar mee doen. Hij trok zijn werkpolo recht, en deed de deur open. Meteen sloeg hem een wazige geur tegemoet. Natuurlijk, zijn avondeten. Het rook vandaag toch wel erg karig, en het was net alsof zijn moeder zelfs het kleine beetje gras uit de achtertuin had gebruikt! Lucio had al spontaan geen zin meet in eten, maar ja het eten hield hem nou eenmaal in leven. Met een harde “Ik ben thuis!” liet hij aan het gezin weten thuis gekomen te zijn. Het doosje zette hij op het kleine kastje in de hal, en zijn schoenen schopte hij er onder. “Lucio!” Dat was zijn kleine broertje, de jongen kwam op hem afrennen en gaf hem een welkom thuis knuffel. “Hallo kleintje, heb je goed gepast op het huis?” Er waren geen gevaren voor een huis overdag, maar toch had Lucio een paar dagen geleden zijn broertje deze taak gegeven. De jongen had namelijk het gevoel niets te doen, en dat kon hij ook niet op achtjarige leeftijd, maar Lucio had er een oplossing voor gehad. Hij had de kleine jongen wijsgemaakt dat elk huis iemand nodig had die elk moment op het huis kon passen, en wat was er dan beter dan een kleuter die het huis niet uit mocht en kon? Dus sindsdien liep zijn broertje de wacht in het huis als er verder niemand was. “Ik heb vandaag goed opgepast! Ik heb zelfs een kat uit de keuken gejaagd!” Zwerfkatten, het District werd er steeds meer door geplaagd. Omdat iedereen nu zuinig was, konden zwerfkatten geen eten meer vinden op straat, en vonden dus allerlei maniertjes om in huizen te komen, en daar hun slag te slaan. “Dat heb je goed gedaan Lucifer!” En tot zover het contact met zijn broertje, die nu al weer snel naar de woonkamer te rennen en te gaan spelen met het lopende leeslampje dat Lucio laatst voor hem gemaakt had. Het was een verjaardagscadeau geweest voor de achtste verjaardag van Lucifer. Zijn moeder verwelkomde hem thuis met een “Hallo!” uit de keuken. Lucio gaf er verder geen aandacht aan, zijn moeder was superdruk geweest met het huishouden draaiende houden naast een baan sinds de geboorte van zijn broertje.

Lucio stapte over de drempel van de woonkamer, en groette zijn vader met een knikje. Zijn vader zat op diens lievelingsplek in de enige luie stoel die ze hadden. In de woonkamer stond verder nog een tweepersoons bank, waar hij en zijn moeder op zaten, een karige televisie die niet altijd ontvangst had en een servieskast. Als ze gingen eten zat zijn broertje altijd op de grond, met de rest van de vloer als tafel. Een tafel kon het gezin zich niet permitteren omdat die nou eenmaal duur waren. Alle technische apparatuur in huis was gemaakt door Lucio, omdat hij thuis het meeste verstand had van technologie. Zijn moeder was schoonmaakster in de fabriek, en zijn vader leidinggevende aan de inpakdienst. Zijn familie had geen interesse in technologie, daarom hadden ze de bestbetaalde banen genomen die niets met technologie hadden te maken. Alleen Lucio was geïnteresseerd geweest in technologie. Wie moest anders de steeds stukgaande televisie steeds moeten repareren? Ook vandaag stond de antenne weer scheef, en was er een draaiknop van volume afgebroken. Waarschijnlijk had de kleine weer een struikelsituatie op zich afgeroepen, en was tegen de televisie aangevallen. Zijn vader, waar Lucio bijna geen praatjes mee maakte, keek hem aan met en blik die al genoeg zijn. “Ja ik repareer hem nog voor het nieuws tijdens het eten.” En dat gezegd te hebben ging hij zijn gereedschap vast van zijn kamer halen. Lucio deelde zijn slaapkamer met zijn broertje, aan de ene kant stond allemaal mechanisch speelgoed, en aan de andere kant waren een kleine werkbank en een bed geïnstalleerd. Lucio pakte het doosje van zijn baas, en zette die op de werkbank. Na het eten zou hij de onderdeeltjes gaan scheiden. Alles wat bruikbaar kon zijn gooide hij in bakken naast zijn werkbank, alles wat te veel gebroken was om te gebruiken, stopte hij in de vuilnisbak achter het huis. Ver onder het vuil anders zou zo’n witte Vredesbewaker doorhebben dat er in dit huis veel onderdelen waren. Dan zouden ze gepakt worden, en gezamenlijk als familie opgehangen worden voor het gerechtsgebouw. Dat was nou niet een erg leuk uitzicht, dus was Lucio altijd secuur geweest met het weggooien van spullen. Hij greep uit de bakken naast zijn werkbank een nieuwe draaiknop waar een kras op zat, en een nieuwe antenne die gerepareerd was met een stukje duct-tape. Deze zouden het volhouden tot volgende week, dan zou hij ze wel met betere vervangen. En alweer bijna in gedachten verzonken liep Lucio de trap weer af.

Zijn moeder gilde vanuit de keuken dat het eten bijna klaar was, en dat Lucio moest opschieten met repareren omdat ze gezamenlijk het nieuws moesten gaan kijken tijdens het eten. Lucio walgde van dit nieuwsblok de dag voor de Boete, omdat er alleen maar slecht nieuws gepresenteerd zou worden, zodat mensen met rebel gedachten snel hier van af zouden stappen. Maar omdat zijn ouders het hem hadden opgedragen, begon hij toch snel te sleutelen aan de kast die de naam televisie niet waardig was. Binnen vijf minuten had hij hem gerepareerd. Hij was er achter gekomen waarom zijn vader niet eens had geprobeerd om de televisie aan te zetten. Het draaiknopje voor volume was kapot gesprongen terwijl deze op het hardst stond, dus hij kon niet zachter dan loeihard. Dat zou geen pretje zijn als je alleen maar ruis kon krijgen, en zou oorverdovend geklonken hebben. Lucio draaide de knop naar fatsoenlijk volume, en drukte op de power knop. De televisie schoot aan, en het volkslied van Panem klonk uit de luidspeakers. Op dat moment kwam zijn moeder met vier dampende borden binnen, net op tijd. “Dat is nog eens een timing jongen! Bedankt!” Zijn moeder was altijd een betere prater geweest dan zijn vader. Maar Lucio maakt het niets uit, hij had honger en was allang blij met de kleine compliment die hij had mogen ontvangen.

Het eten smaakte hem tien maal beter nu hij het compliment had ontvangen van zijn moeder. Het was ook leuk om af en toe een nadruk gelegd te krijgen op de kwaliteiten die je had, in plaats van elke keer maar dat negatieve gedoe. Af en toe moest Lucio even een blik op zijn broertje werpen, om er zeker van te zijn dat die niet met zijn eten ging spelen, of er te afkeurend naar keek. Op de televisie was nu het nieuws begonnen. En zoals Lucio al kon raden was het nieuws even deprimerend als het altijd was op de avond voor de Boete. Eerst kregen ze een korte documentaire over District 13. Dat District had zo veel staan rebellen in de Donkere Dagen, dat uiteindelijk het Capitool het gehele District, als waarschuwing voor de rest, van de kaart had geveegd. Zo werd een eind aan de Donkere Dagen gemaakt. Elk jaar was de documentaire anders, al bleef de achtergrond even triest als altijd. Het Capitool had een speciaal wapen gebruikt wat maakte dat zelfs nu, vierendertig jaar na de inslag van de bommen, alles nog steeds vol in brand stond. Lucio gruwelde als elk jaar weer bij de gedachte dat er eeuwig brandende lijken lagen. Hoe zouden die er wel niet bijliggen? Tot op het bot in de fik? De documentaire was afgelopen, en de nieuwslezer begon enthousiast aan het uitleggen van de Boete. Alsof er nog mensen waren die niet wisten wat de boete was. Lucio had nu al een hekel aan de flamboyante nieuwslezer, met zijn knalgroene haar. Het Capitool was veel te uitbundig voor Lucio.

In het nieuws kwam verder een artikel over een nieuwe kledinglijn in het Capitool, en daarna een toespraak van de president. Low heette de man. Zijn toespraak ging over aankomende Spelen. “Beste Capitoolinwoners en Districtinwoners.” Natuurlijk lag er een psychologische gedachte achter het feit dat hij begon met het Capitool. “Morgen zou de Boete weer van start gaan, en zullen er weer kandidaten komen voor onze prachtige spelen! De tributen worden verwelkomt in mijn stad, en zullen de strijd met elkaar aangaan. Veel succes morgen, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn!” Dat laatste was een soort slogan geworden voor de Spelen. Het begon bij de president die de Spelen had verzonnen, en elke president eindigde elke toespraak die te maken had met de Spelen met deze zin. De District inwoner vonden het een akelige slogan, aangezien de tributen helemaal geen kansen hadden. Van de vierentwintig kwam er maar één terug. De rest werd teruggebracht tussen zes planken, en met de vriendelijke groeten van Low. Het nieuws was nu afgelopen. Net als het avondeten.

“Blijven jullie niet te lang op vanavond?” De zorgelijkheid van zijn moeder weer, waarschijnlijk deed ze alleen maar zo zorgelijk omdat ze nerveus was voor de Boete morgen. Lucio negeerde het, en reageerde met een: “Ik knutsel nog ff wat, daarna ga ik slapen.” Alleen Lucio en Lucifer wisten dat Lucio tot diep in de nacht door zou knutselen, en pas laat zou gaan slapen. Maar dat soort zaken hield je onderling geheim, alleen zij wisten het, en hun ouders zouden er niets van hoeven te weten. Met een handgebaar verliet Lucio de kamer en bewoog zich de trap op naar zijn kamer. Op zijn werkbank zat het doosje van zijn baas naar hem te lonken. Nu kon Lucio zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en pakte hij het doosje, en ging op zijn bed zitten. Met een klein scherp mesje sneed hij de tape van de doos, en opende deze. Meteen pakte hij het eerste voorwerp wat te kapot was, en gooide deze in zijn kleine prullenbakje naast zijn bed. Het was een lekke batterij geweest, en die zou de rest van de materialen hebben aangetast als hij er langer in zat. Verder zat er een klein lampje in waarvan de inscriptie was weggevaagd, dertien batterijen met een vage opprint er op, en een koperdraad van 20 cm, waarvan de helft gespleten was. Voor de helft onbruikbaar dus, maar verder goede spullen! Hij knipte de helft van het koperdraad er af, en gooide het ook in de prullenbak. Dat zou hij niet heel goed hoeven te verstoppen, aangezien dit op normaal afval leek. Meteen pakte hij een aantal stukjes metaal, het lampje, een batterij en een stukje koperdraad en begon te prutsen. Met een stukje metaal combineerde hij alles aan elkaar, en hij had een nieuw leeslampje. De leeslampjes werden de laatste tijd goed verkocht, aangezien het ook een noodlampje was. Als de elektriciteit weer eens uitviel, konden mensen dankzij zijn lampjes zich toch coördineren in hun huisje. Hij had er nu acht af voor de verkoop van morgen. Hij zou nu de rest van de batterijen aan elkaar verbinden, en een koperdraad aan elke batterij monteren, die uitliepen in een gezamenlijk draad. Dan had hij ook een noodbatterij te verkopen. De batterijen zouden genoeg stroom geven om een televisie een uur aan te houden, ook dit voor het slechte stroomnet wat vaak genoeg uitviel. Het zou iets moeilijker te verkopen zijn, aangezien de prijs wat hoger lag, maar het zou wel verkocht worden. Iedereen deed de laatste tijd zowat een moord voor zijn noodoplossingen voor stroom. Hij maakte zijn werkje af, en merkte dat hij niet eens zo lang bezig was geweest. Tot zover het klussen, nu ging hij genieten van een goedverdiende nachtrust, en morgen zou hij zijn spullen verkopen. Lucio trok zijn pyjama over zijn slanke lichaam, en plofte op bed. Meteen voelde hij de hitte van de deken, een heerlijke warmte die hem de hele nacht warm zo houden. Al snel begonnen zijn ogen te zakken, en sliep hij.

De dag van de Boete:

Slecht wakker worden, één van de minst fijne dingen op een ochtend. Lucifer had lawaai gemaakt, Lucio was daar weer wakker van geworden. “Kleine, kun je niet eens een keer minder lawaai maken in de ochtend, verdomme je lijkt wel een hond.” Lucio draaide zich om en keek naar het bed van zijn broertje. Die zat met een betraand gezicht naar de muur te kijken. “Heey, kereltje wat is het probleem?” Zijn broertje draaide zijn hoofd bij, en keek hem nu aan. Zijn gezicht glinsterde van het traanvocht wat er recentelijk overheen was gaan lopen. “I-…. I-… Ik had een nachtmerrie. Over .. jou.” Een nachtmerrie? Over hem? Was hij zo eng dan? Had hij gister iets verkeerds gedaan dat zijn broertje bang was geworden voor hem? “Een nachtmerrie over mij? Wat gebeurde er in dan?” Lucio keek zijn broertje aan, die vrijwel meteen wegkeek. Alsof hij zich schaamde voor zijn eigen nachtmerrie. “Nou… Het ging over de Boete. Ik droomde dat je als tribuut werd uitgekozen, en stierf in de arena.” Nou brak Lucio zijn klomp. Hij was het zelf al eigenlijk vergeten, vandaag zouden de tributen van District drie worden gekozen! En zijn broertje was bang dat Lucio gekozen zou worden. “Lucifer, luister goed.” Lucifer keek hem al iets kalmer aan toen hij de rustige toon in zijn stem hoorde. “De kans dat ik er uit wordt gekozen is superklein, heb je vorig jaar gezien hoeveel jongens er stonden? Ik ben waarschijnlijk dit jaar ook weer veilig hoor.” Lucifer knikte begrijpend, al wist Lucio niet zeker of het kind zich helemaal beter voelde. Waarschijnlijk hield de kleine zich alleen maar groot tegenover zijn grote broer, maar dat was prima. Daar werd je hard van. En nu Lucio toch al wakker was, zou hij er vast uitgaan. Misschien dat er al mensen op het plein voor het gerechtsgebouw waren, dan zou hij al een paar apparaatjes kunnen slijten. Na vandaag zouden ze de komende dagen goed kunnen eten, als alles volgens de goede prijs werd verkocht, zou Lucio flink wat geld op gaan halen vandaag. Hij sloeg de dekens van zich af, en liep naar beneden. Beneden was zijn moeder zenuwachtig aan het rondlopen in de keuken. Ze trok de Boete zich altijd super erg aan, bang dat Lucio in de Spelen terecht zou komen. Lucio liet haar maar even alleen, en verdween de woonkamer in. Daar zette hij de televisie aan, om hem daarna meteen weer uit te drukken. Er was alleen maar reclame op de televisie vanmorgen, en alle reclames waren in het voordeel van het Capitool. Daar had Lucio nu geen zin in even. Hij liep naar de keuken waar zijn moeder een boterham aan hem gaf, en hem met betraande ogen hem even aankeek. “Mam wordt even rustig, de gespannen sfeer slaat over op Lucifer, hij heeft vannacht naar gedroomd en was helemaal overstuur toen ik vanmorgen wakker werd.” Zijn moeder knikte, en verdween de trap op. Waarschijnlijk ging ze nou Lucifer gerust stellen, of ze zou zijn vader wakker maken, aangezien het gehele District vrij zou zijn vandaag. Dat was één van de idiote zetten van het Capitool op de dag van de Boete. Tuurlijk ze zouden een groot gedeelte van het District er mee blij krijgen, want die hadden een gehele dag om te vieren dat hun kinderen nog een jaar bij hun waren, maar het gaf ook een gehele dag aan de twee gezinnen die hun kind kwijt waren om de meest gruwelijke situaties te overdenken.

Lucio pakte de boterham aan, en verdween er weer mee naar de woonkamer. Er werd nu zelfs onkruid tussen zijn boterham gedaan, serieus? Konden ze zelfs op de dag van de boete niets beters krijgen? Met tegenzin at Lucio toch het broodje op, en bracht het bord naar de keuken. Hij zette het bord op het aanrecht, en liep de trap op. Hij zou zich omkleden en vast naar het plein gaan, misschien was hij zijn apparaatjes al kwijt voordat de Boete begon! Snel trok hij zijn nette kleren aan, die speciaal voor de boeten gekocht waren, en deed hij zijn geluksketting om. Deze ketting had er elk jaar nog voor gezorgd dat hij niet in de Spelen terecht kwam, tenminste dat geloofde Lucio. En waarom zou hij zich niet vasthouden aan het kleine beetje hoop dat de ketting hem gaf? Hoop hied je op de been in deze dagen. Toen hij zijn kleren aan had getrokken verdween Lucio naar zijn ouders slaapkamer. Daar zat zijn moeder met Lucifer op zijn schoot in een stoel, terwijl zijn vader net rechtop in bed zat, waarschijnlijk ook net wakker. “Ik ga vast naar het plein, verkoop daar wat spulletjes en dan zie ik jullie wanneer de Boete begint oke?” Zijn ouders leken hetgeen leuk idee te vinden, ze trokken allebei een hoofd alsof ze hem niet kwijt wouden. “Pa, Ma! Doe nou eens rustig joh, pak je zelf bij elkaar! Het gaat vast weer allemaal goed!” En dat gezegd te hebben wachtte hij geen reactie meer af, hij verdween naar zijn kamer waar hij de apparaatjes in zijn oude, versleten, leren tas stopte. Deze was al een aantal keer gerepareerd, maar Lucio kon er geen afstand van doen, versleten spullen waren namelijk altijd het fijnst, omdat je ze al kende. Met de spullen in zijn tas, liep hij naar beneden. Hij trok zijn nette schoenen aan, en opende de deur. “Tot straks!” gilde hij nog even naar boven. Toen hij geen reactie kreeg, liep hij naar buiten en sloot de deur. “Zenuwlijers.” .” Hij baalde af en toe wel van het laffe gedrag van zijn ouders. Hij kon ze steeds weer op de been helpen, elk jaar maar weer. Maar was het niet de taak van zijn ouders om hem weer op de been te helpen? Agjaa. Af en toe had Lucio het gevoel dat hij het gezin staande hield, maar dat zij hij natuurlijk niet hardop waar zijn ouders bij waren. Dan zouden ze hem namelijk eens vertellen wat hij allemaal verkeerd deed. Vergis je niet, Lucio hield van zijn ouders. Maar ergens af en toe, kon hij ze wel schieten. Of was dit nou wat men bedoelde met pubergedrag? Lucio wist het niet, op dit moment was hij maar gemotiveerd voor één ding. Spullen verkopen!

Met zijn tas vol machientjes, apparaatjes en handige compacte spulletjes liep hij het plein op. Hij was niet de enige die hier zijn brood verdiende, op het plein stond al menig kraampje. Dit was traditie geworden in District 3, vlak voor de Boete was er een kleine markt. Niet dat veel districtinwoners zin hadden om op deze dag naar de markt te gaan, maar ze moesten wel. Menig kraampje verkoop namelijk ver onder de normale prijzen, en als arme stakkers konden ze die kans niet laten glippen. Dus net als elk jaar, zag Lucio al een vriendelijke drukte op het plein. Straks vlak voor, tijdens en vlak na de boete moesten de kraampjes van het plein af zijn, maar dat was geen probleem voor Lucio. Hij had namelijk geen kraampje, maar verkocht het al lopend over het plein aan de mensen. Dat was voor hem makkelijker opruimen, kostte geen standplaats voor een kraampje en het was heel makkelijk om toch stiekem vlak voor de Boete nog wat te verkopen. Hij bewaarde de noodbatterij dan ook voor het laatst, de familie van de gekozen tributen zouden er namelijk vriendelijk veel geld voor over hebben om tijdens een stroomstoring nog een uur mee te kunnen kijken met hun familielid die op dat moment in de Arena terecht was gekomen. De één zijn dood was de anders zijn brood niet waar? Dus de noodbatterij van twaalf batterijen verdween in het voorvakje van zijn tas, die waren daar als eindverkoop. Verder had hij een dozijn aan leeslampjes, een klein speelgoedrobotje en wat kleiner grut in zijn tas zitten.

De eerste koper was een man op leeftijd, die wel wat zag in het wegwerpscheermesje met een klein lampje er op bevestigd, het bracht een aantal muntjes op die Lucio in het geheime bundeltje stopte die onder in zijn tas lag. Het was geen slecht begin, de man had de noodzaak van het apparaat ingezien, en daarom had Lucio wat extra muntjes op de verkoopprijs kunnen praten. Dat was het voordeel aan deze markt, iedereen zat zo in zijn hoofd met de prijzen van andere kraampjes die enorm gezakt waren, dat ze er meteen van uitgingen dat zijn apparaten normaal voor meer dan het dubbele er uit gingen, terwijl Lucio nou zelfs de prijs had verhoogd. Dat was zijn slimme wijze om rond te komen. Misschien kon hij dan nu zelfs eindelijk een nieuwe schoudertas halen! De tweede klant was een verliefd stelletje, van ergens begin twintig. Ze waren nu beide uit de trekking van de Boete, en vierden dat door jaarlijks een souvenirtje te kopen bij Lucio, het waren vaste klanten dus praatte hij niets op de verkoopprijs bij hen. Ze kochten twee kleine ijzeren beeldjes in de vorm van een hartje. Deze konden opgewonden worden, en dan draaide een propellertje zo hard, dat het ding standaard een aantal millimeter boven het oppervlak ging zweven. Het was onzin, maar Lucio kende het stelletje, en wist dat ze het meest blij waren met goedkope dingetjes. Het leverde hem een kleine opbrengst op, waar zijn moeder waarschijnlijk alleen een stukje draad van zou kunnen kopen om kleren te repareren, maar ook dat moest gebeuren dus was Lucio blij met de opbrengst. Het werd nu steeds drukker op het plein, en ook om hem heen stonden steeds meer mensen te wachten tot hij iets nieuws uit de tas haalde. Dit was het moment dat Lucio ze tegen elkaar op liet bieden, als een soort veiling. Zijn nachtlampjes verdwenen stuk voor stuk voor een redelijke prijs, allemaal zo rond een handvol munten. Dit was een winstgevend project geweest, en had hem zijn buideltje in zijn tas vriendelijk laten vullen. Het automatische keukenmes was één van zijn grootste opbrengsten, omdat elke vrouw die kookte haar man overhaalde om meer te bieden dan de buurvrouw. Zo ging het de hele ochtend door, en aan het eind van de ochtend was hij door zijn spulletjes heen. Omdat hij nu de complete drukte had, zou hij toch maar het noodbatterijtje verkopen. Toen hij hem uitzijn tas haalde hoefde hij het niet eens meer uit te leggen, iedereen herkende het klompje batterijen van twee jaar geleden. Toen had Lucio er zes aan elkaar gemaakt, en had het gezin dat het had gekocht door de batterij net genoeg tijd gekregen om hun eigen zoon te zien sterven. Dus meteen begon iedereen een bedrag te gillen, en uiteindelijk werd het verkocht aan een groot gezin met acht kinderen, of eigenlijk dus het gezin uit het District wat de grootste kans had om vandaag met één minder naar huis te gaan. Het bracht hem bijna het dubbele aan opbrengst op, dan zijn hele vorige boeltje bij elkaar, en het maakte Lucio zeer tevreden. Hij sloot zijn tas, en richtte zich tot de menigte. “Mijn excuses dames en heren, dit was het laatste voorwerp. Ik hoop u volgend jaar weer te zien, en hoop dan ook meer voorwerpen af te hebben voor u. Tot volgend jaar!” En Lucio draaide zich tot het grote scherm wat nu was opgehangen. Alle kraampjes hadden ingepakt, en Lucio bleek net op tijd klaar te zijn. Nu mocht er niets meer verkocht worden, en moest iedereen op het scherm letten. De menigte was door zijn veiling vergeten dat de Boete vandaag was, en toen de schermen begonnen te flikkeren, en het hoge tutje wat de begeleider was van dit jaar begon te praten door een enorme microfoon versterkt door vier boxen, daalde het enthousiasme weer naar nul. Iedereen wist wat er ging gebeuren, en alle tieners verdwenen naar het hokje om zich in te schrijven. Zo ook Lucio.

Bij het hokje was het vrij krap, dus iedereen was aan het drukken en aan het doen. Lucio deed er niet aan mee, het maakte hem niet uit of hij nou als eerste of als laatste mocht, uiteindelijk kwam iedereen aan de beurt. Dus stond er een bende kinderen te duwen bij de tafels waar ze naar toe moesten, en daar achter ergens alleen stond Lucio. Hij keek nog even rond tot hij achter zich zijn naam hoorde roepen. Hij draaide zich om en zag zijn familie. Die kwamen normaal hem nooit gedag zeggen, en Lucio stond nou ook niet echt helemaal te springen voor een uitgebreid emotioneel afscheid. Maar als zijn familie dat wou, dan kon hij ze die gunst toch niet afhouden? Dus toen zijn broertje naar hem toe kwam rennen, sloot hij deze dan ook in zijn armen. “Heey ventje, kwam je me nog even succes wensen?” Hij hield het maar op succes wensen, om een kind van acht te vragen of hij al afscheid kwam nemen was ook zo naar namelijk. “Ik wou je nog wat geven! Hier alsjeblieft!” Lucifer reikte hem een klein pakketje aan, een krant om een cadeautje. Erg creatief, zodat het ook echt op een presentje leek. “Dankjewel grote vent, zou ik het meteen openmaken?” Lucio was normaal niet zo van de cadeautjes, maar voor zijn broertje maakte hij een uitzondering die uitte in een gefakete enthousiasme. “Ja alsjeblieft maak open!” Zijn broertje had tenminste echte enthousiasme te pakken. Dus om de belofte na te komen, scheurde Lucio het krantenpapier in stukken, en haalde er iets zwaars uit. “Ik heb het voor je gekocht van mijn eigen zakgeld!” Well, dat betekende dat het kind bijna anderhalf jaar aan het sparen moet zijn geweest, aangezien het heel weinig zakgeld kreeg, en de helft van de tijd was er geen geld om als zakgeld weg te geven. De tranen sprongen Lucio al in de ogen, maar hij liet zich nog even niet kennen. Hij bekeek het ijzeren gevalletje, en kwam er achter dat het een hanger was voor zijn ketting. Hij had laatst geklaagd dat zijn oude hanger vies en versleten werd, en dat er dit keer geen oplossing was, ook niet met zilverpoets. Dat had zijn kleine broertje dus opgepikt, want nu stond hij hier met een eigen hanger. Het was een miniatuur vormpje. Het had de vorm van een schroevendraaier. “Dat is omdat je zo goed bent in de televisie repareren! Zonder jou zou ik de Kat en Leeuw niet kunnen zien.” Kat en Leeuw was een nieuw programma vanuit het Capitool, en bestemd voor kinderen. Maar telkens als het er op kwam, deed de televisie moeilijk, alsof het programma iets bevatte wat er voor zorgde dat kinderen uit het District het niet konden zien. Maar Lucio had al snel een aantal knoppen kunnen maken waarmee de televisie op andere frequenties kon komen, en ze dus alleen de goede frequentie moesten zoeken om ook dit soort programma’s te bekijken, die niet eens bestemt waren voor hun. Lucio hield het nog maar net droog bij dit emotionele geschenk, het was het allermooiste wat hij kon krijgen vandaag. “Wouw, het is prachtig, en het fleurt me al helemaal op! Hier neem jij de mijne!” En Lucio schoof zijn eigen hanger van zijn ketting, en versleten ijzeren balletje stelde nu niets meer voor. Het was ooit een voetbal geweest, een sport van vroeger waarbij mensen een bal schopte, en deze dan in een goal probeerde te krijgen. Nu waren de graveringen er in verdwenen en was het gewoon een ijzeren balletje. Maar zijn broertje deed alsof het een echte schat was, zo blij was hij er mee. “Dankjewel Lucio! Wat een prachtig cadeau!” Lucio was blij dat hij zijn broertje zo blij kon maken met afdankertjes.

Zijn ouders stonden een meter van hen af, terwijl ze het tafereel observeerden. “Lucio, moet je niet je inschrijven? Je bent bijna aan de beurt!” Zijn ouders wel weer. Zich drukmakend om iets kleins. Ja natuurlijk zou hij zich zo inschrijven, waarom zou hij dat soort dingen vergeten. “Mam, Pap, ik ben geen kleuter meer. Hier kijk zelf maar. Voor… Voor… mocht het misgaan.” Hij gooide het buideltje uit zijn tas naar zijn moeder. Ze ving het, en keek er in. Haar ogen begonnen te glimmen, net als die van zijn vader. Dit geld was genoeg om een gezin te voeden voor drie maanden. “Hoe kom je hier aan?” vroeg zijn moeder. “Mam denk nou niet dat ik illegaal bezig ben. Ik heb vanmorgen gewoon wat spullen verkocht, met als klapper op de vuurpijl een twaalf batterijen tellende noodbatterij. Die heeft meer dan de helft van dit bedrag opgeleverd. Dus. Als voorzorg. Ik ga me nu inschrijven doei!” Zijn ouders wuifden nog even, maar Lucio was al verdwenen, met een nieuwe hanger aan zijn ketting, en frisse moed, stapte hij naar de inschrijftafels. Hij kon vrijwel meteen doorlopen. En de vrouw achter de tafel riep hem meteen bij haar. “VINGER!” Wouw, of die had haar dag niet, of ze had haar leven niet. Maar om zo te commanderen, bah. Maar oke, Lucio stak zijn rechter wijsvinger op naar haar, en ze prikte er met een flinke naald in. Meteen begon zijn vinger te bloeden, en moest hij een vingerafdruk maken met zijn eigen bloed. Hij snapte nog steeds de stommigheid niet van het maken van een vingerafdruk in bloed, maar ze zouden er vast wel een goede reden voor hebben. Na een rode stip op het papier gezet te hebben met zijn vinger, mocht hij doorlopen naar de andere kinderen. Hij moest in een vak gaan staan waar al zijn leeftijdgenoten stonden, dus liep hij naar het achterste vak, precies voor de tribune waar zijn ouders waren gaan zitten. Hij keek naar het podium toen de begeleidster (De troela!) weer opkwam, om nu een toespraak te houden. Daarna zou de burgemeester komen, en dan zouden de namen uit de glazen bollen worden gehaald. Menig kind bezweek nu al onder de spanning, door heel hard te gaan huilen en krijsen.

De begeleidster begon nu haar toespraak. “Beste mede-district inwoner.” Dat was al de eerste fout die ze maakte, iedereen wist dat deze tuthola zich had ingelaten met het Capitool, anders was haar lijf niet beschildert in het paars. Ze had misschien vroeger de Spelen een keer gewonnen, maar daarna had ze zich een weg naar de top van het modellenleven gekocht met het prijzengeld. Ze was de enige inwoonster van District 3 die ooit had gewonnen, en moest daarom begeleidster zijn van allebei de tributen, maar het stelde voor haar vrijwel niets voor. Ze deed het liever niet dan wel. “Sommigen kennen mij nog, anderen niet. Ik ben Truffel, de begeleidster van de twee gelukkige tributen van vandaag.” Bij het woord gelukkige tributen hoorde Lucio een flauw boe-geroep. Het zou wel niet tot een harder geroep leiden, aangezien er een dozijn vredesbewakers om haar heen stonden, en die zouden echt niet inhouden om te schieten. En iedereen vreesde voor zijn leven op dit moment in District 3. Maar ook Lucio irriteerde zich aan het feit dat ze de tributen gelukkig noemde, niemand had geluk als tribuut, en zij moest dat als één van de beste weten. Of je stierf, of een tal aan families zou jou aansprakelijk stellen voor de moord op drieëntwintig kinderen. Niet echt een leuk toekomstbeeld. “Ik hoop op een gezellige samenwerking met de twee tributen, en dat ik er één mee mag nemen naar huis. En dan de champagne kan opentrekken op de winst!” sloot ze mee af. Niemand klapte voor haar, niemand juichte voor haar. Omdat ze alweer een verkeerde woordkeuze had gemaakt. Gezellige samenwerking. Een samenwerking om drieëntwintig anderen te vermoorden. Noemde ze dat gezellig? De menigte op het plein kende wel een andere manier van gezelligheid. Truffel ging zitten en gaf de burgemeester een seintje dat hij het woord kon nemen. De grijzende man stond op, en liep richting de microfoon.

“Beste Districtinwoners, mijn naam is Gelderbulgen. Ook wel bekend als uw burgemeester.” De burgemeester kreeg wel ene daverend applaus van de menigte, iedereen kende de man als een burgemeester die op kwam voor de belangen van het volk. En daar hield een menigte van natuurlijk! De man stak zijn handen in de lucht om de menigte tot stilte te bedaren. “Voordat ik verder ga met de toespraak heb ik eerst een filmpje voor jullie. Kijkt u maar.” Op de schermen werd nu een film afgespeeld, het filmpje wat Lucio wel kon dromen bijna. Het was hetzelfde filmpje als gister in het nieuws werd afgespeeld, over de Donkere Dagen en de consequenties. Aan het einde van het filmpje hoorde je president Low als voice over vertellen. “And may the odds be ever in your favor.” Weer die slogan die zo oneerlijk was. Lucio kon het scherm met de luidsprekers wel bijna uit de lucht slopen. Idioot gedoe. Maar de burgemeester ging door. “Nou dan hebben we dat ook weer gehad. Ik wil jullie alleen meegeven, dat de namen die zo gekozen worden ook behoren aan een familie. In moeilijke tijden moet men elkaar steunen. Bedankt.” Lucio wist dat dit stiekem een steek naar het Capitool was, die dachten dat de burgemeester onzin uitkraamde, maar eigenlijk bedoelde de man dat ze elkaar moesten helpen in deze klote tijd, en dat ze zeker de familie van de tributen niet mochten vergeten! De burgemeester ging zitten onder luid applaus.

Daarna was het weer tijd voor Truffel om op te gaan staan, en twee vredesbewakers schoven glazen kommen het podium op. Daar zaten allerlei papiertjes opgevouwen in, en Lucio wist dat op tien daarvan zijn naam stond. Maar op de honderden anderen stonden andere namen. De kans dat hij gepakt werd was redelijk klein toch? Maar eerst was het de beurt aan de dames. Aangezien truffel al gilde “DAMES EERST!”. Waarom moest dat mens zo gillen? Ze had al een microfoon, en nu kwam ze nog hysterischer over dan dat ze al was. Tuthola. Dat deed ze alleen maar voor de camera’s, wedden dat het buiten de camera’s om een vreselijke lapzwans was? Ze stond er in een houding alsof ze letterlijk in de bol wou duiken, en net op het moment dat ze zou springen, greep ze een papiertje en vouwde hem open. “ARE BLOSSER” Wauw, Lucio had geen betere verkoop kunnen doen, familie Blosser was de grootste familie van het District, zij hadden vanmorgen na de drukke veiling zijn noodbatterij gekocht. Het gaf Lucio een goed gevoel dat hij de batterij had verkocht aan de goede familie, alleen stond die familie nu met z’n allen te schreeuwen en te blèren. Bah, overgevoeligheid heerste wel elk jaar op deze dag. Lucio was niet zo’n overdreven emotietoner. Hij vond het nooit zoveel nut hebben. Dus was hij ook blij dat de familie weer rustig werd toen Truffel weer begon te krijsen. “NU ZIJN DE MANNEN AAN DE BEURT!” Ze had geeneens de tijd genomen om Are te verwelkomen op het podium, dat gaf toch al genoeg aan? Ze was echt mediageil. Dit keer leek het haar grappig om haar gehele hoofd in de bak te steken als kunst, en dan met haar mond een papiertje te pakken. Dus zat ze als één of andere hond met haar hoofd in de bak en zat daar te happen naar papiertjes. In de menigte hoorde Lucio sterk afwijzende opmerkingen, aangezien het District zich voor schut gezet voelde, en dan moest dat mens ook nog hun tributen begeleiden. Eindelijk had Truffel een papiertje te pakken gekregen, en vouwde het open. Nu gebruikte ze wel haar handen mee. Ze pakte de microfoon om de naam weer te gillen, ze deed haar mond open, nam een hap adem en krijste weer.
“LUCIO GRANDE!”

Het voelde alsof de grond onder hem openscheurde, en hij er vrijwel doorheen zakte. Hoe kon het? Hij? Die elk jaar glimlachend zijn familie geruststelde? Waarom? Wat moest hij nou eigenlijk doen? Lopen! Ja dat moest hij doen, naar het podium lopen! “Komt u maar naar het podium LUCIO!” He bah, dat krijswijf werd dus zijn begeleidster. Bah. Met een geforceerde glimlach liep Lucio naar het podium, hij wist uit eerdere verhalen, dat de sponsors die hij in de Spelen kon krijgen nu al aan het kijken waren wie ze zouden sponsoren. En hij kon best wat sponsors gebruiken. Had hij eigenlijk wel een kans? Lucio wist het niet, maar elk beetje hulp kon hij wel gebruiken. Achter hem in het publieksvak hoorde hij zijn familie vrijwel instorten. Zijn moeder, de dramaqueen, begon hysterisch te huilen, zijn vader vloekte alles bij elkaar. En zijn broertje, tsja die zat alleen maar voor zich uit te kijken alsof hij water zag branden. Lucio was nu bij het podium aangekomen, en de paarshuidige tuthola hielp hem het trappetje op. “Dit zijn onze tributen voor dit jaar, zij gaan strijden om de eer van District 3!” Lucio had nu echt het besef dat hij binnenkort misschien wel dood zou zijn. Hij keek zijn familie extra niet aan, dat kon hij zichzelf niet aandoen, anders zou hij net als Are staan janken op het podium, en hij had misschien wel sponsors nodig in de Arena.

Het hele officiële gedoe was afgelopen, en Lucio werd begeleid naar het gerechtsgebouw. Daar werd hij in een kamer opgesloten, en mocht hij wachten tot er mensen kwamen om afscheid te nemen. Op dit moment voelde hij zich helemaal alleen. Zo’n eenzaam gevoel had hij nog nooit gehad. Het voelde alsof iedereen feest ging vieren, en hij huisarrest had. Dat was in sommige opzichten ook wel zo, het gehele District zou nu een feestmaal gaan eten op het geluk dat de familie nog een jaar compleet zou blijven, terwijl zijn familie en de familie van Are niets hadden om te vieren. Zij zouden allemaal stilletjes gaan wachten, en bidden tot alles wat ze konden verzinnen, met de hoop dat hun kind levend hier uit zou komen. Lucio hoopte maar dat het District de toespraak van de burgemeester serieus nam, en zijn familie zoveel mogelijk zou helpen. Zonder hem waren ze namelijk helemaal niets waard. Ze moesten een technisch iemand zien te regelen die de televisie kwam repareren. Anders zouden ze binnen de kortste tijd weer zonder tv zitten, en op dit moment als hij zou vechten voor zijn leven, was de tv belangrijker voor het gezin dan ooit. Ze moesten de tv wel hebben om hem te volgen in de dagen dat hij zou kunnen sterven.

Na een minuut of twee, die voor Lucio wel uren leken, werd er op de deur geklopt. Ja! Zijn familie was gekomen, nu mocht hij even een kwartiertje volledig uithuilen! Maar opeens voelde Lucio dat hij zich groot zou moeten houden voor zijn gezin, als hij zich groot hield, zou zijn familie de komende weken misschien wel hetzelfde doen, en als ze zich groot konden houden tijdens de dagen zonder hem, zouden ze dat ook kunnen als hij stierf in de Arena. Lucio gaf het nog niet op, begrijp het niet verkeerd. Maar hij wist dat er altijd een kans was dat hij dood zou gaan in de Arena. Als eerst kwam zijn moeder binnen, die meteen gillend op hem af kwam. “Lucio wat is dit nou weer? Waarom jij? Je mag niet! Dit kan niet!” Ze gilde allerlei hysterische kreten door elkaar, en kwam maar niet tot rust. Zijn vader probeerde zijn vrouw tot rust te krijgen, mar die werd daar alleen maar hysterischer van. “Pa, laat d’r maar even. Ze moet even.” Door deze geruststellende woorden, werd zijn moeder al wat rustiger. Tot grote dank van Lucio, want daar achteraan kwam Lucifer de kamer binnen, en die had waarschijnlijk de grootste steun nodig op dit moment. Zijn moeder schoof opzij, en Lucifer kroop op schoot bij Lucio. Lucifer nestelde zich tegen de borst van Lucio aan, en praatte vrij zacht. “Het is allemaal mijn schuld Lucio, ik heb dit gedaan.” Lucio begreep er even geen reet van, en nam meteen zijn broertje in verdediging. “Hoe haal je dat dan in je hoofdje? Hier kun jij toch niets aan doen? Het is gewoon vette pech!” Maar zijn broertje had zijn reden al klaar staan. “De hanger die jij mij gaf, dat was je gelukshanger. Vlak voor de Boete hebben we geruild weet je nog?” En na deze woorden begon zijn broertje te snikken tegen hem aan. “Lucifer luister goed! Dit heeft niets met de hanger te maken! Het is echt totaal niet jouw schuld! Onthoud dat goed!” Het maakte zijn broertje al iets rustiger, al lag deze nog steeds snikkend tegen hem aan. Lucio hield het maar even zo. Zijn vader liep zomaar de kamer uit, maar Lucio had diens aanwezigheid toch alleen maar moeilijk gevonden, zijn vader sprak weinig, en stond alleen maar te kijken. Lucio voelde zich er toch alleen maar ongemakkelijk door. Zijn broertje stond op, en keek hem aan. “Ga je heel hard je best doen? Ik wil namelijk nog een robot volgend jaar voor mijn verjaardag!” De jongen zette zijn grootste ogen op. Heerlijk de jonge onschuld van een kind. Lucio knikte en keek hem strak aan. “Als ik dit win, komt dat door de gedachte aan de robot die ik nog moet maken voor jou oke?” Lucifer keek al trots, omdat zijn grote broer wou winnen speciaal voor hem. Lucifer gaf hem nog een knuffel, en huppelde daarna de kamer uit. Nu was Lucio nog alleen met zijn moeder. “Mam..” zei hij. “Zeg maar even niets meer, ik wil je nog even vast kunnen houden.” En ze voegde daad bij het woord. Ze zaten zo als twee samengesmolten tot één, tot een vredesbewaker geheel in het wit de deur opende. “Het is tijd.” En hij bleef in de deuropening staan. “Dag mam!” zei Lucio zo luchtig mogelijk. “Dag zoon.” Zie zijn moeder even rustig terug. Daarna stond ze op, trok haar jurk recht en liep de kamer uit zonder op of om te kijken. Eigenlijk was dat maar beter zo. Lucio keek de vredesbewaker aan, waarop die antwoordde: “Je moet nog even wachten, Truffel komt je zo ophalen, en dan vertrek je naar het Capitool.” Lucio knikte dat hij het begreep, en de vredesbewaker sloot de deur weer af. Even was Lucio weer alleen, maar dit keer voelde het beter. In zijn schoot voelde hij iets zwaars. Het was zijn oude hanger! Zijn broertje had het op slinkse wijze achtergelaten. Zodat zijn ouders het niet door zouden hebben. Hij reeg het aan zijn ketting, een beetje geluk kon hij nu wel weer gebruiken, en viel in een kleine powernap.

Hij werd wakker van het gekrijs van Truffel, dit was nog slechter wakker worden dan van zijn broertjes gehuil. “LIG JE NOU TE SLAPEN? HOE KUN JE OP DIT MOMENT GAAN SLAPEN?” Lucio wist zeker dat hij voordat hij de Arena in ging, haar zou vertellen dat ze een vreselijke stem had, en dat ze te veel krijste. “Ja, ik deed een powernap, wat heb je liever dan? Dat ik compleet instort en meteen sterf in de Arena? Wait. Het interesseert je waarschijnlijk niets.” Zo, dat was er uit. Dit klonk niet als een koppel wat een prachtige samenwerking aan ging, maar Lucio was allang trots er op dat hij het had gezegd. En dan was hij nog rustig gebleven ook! Truffel reageerde afwijzend, en zei dat hij haar moest volgen. Dus daar liepen ze, samen met twee vredesbewakers, in een soort van idiote optocht, richting de kamer waar Are afscheid kon nemen. Toen de deur open ging, bleek maar weer dat Lucio een betere keuze had gemaakt. Door de powernap was hij al weer opgeknapt, terwijl Are, met betraand gezicht en opgezwollen ogen, er slechter uitzag dan dat ze ooit had gedaan. Are schuifelde meer dan dat ze liep, maar Lucio liep naast Truffel stevig door. Hij was stiekem erg nieuwsgierig naar hoe het Capitool er uit zag, aangezien hij er nu toch al naartoe zou gaan. Het zou hem toch niet helpen als hij nu alleen maar tegen ging werken, hij kon het beste juist genieten van de laatste momenten die hem gegund werden op deze wereld. Ze liepen met het hele groepje naar het station, waar al veel camera’s waren verzameld. Lucio zwaaide naar een aantal camera’s, en zag zijn familie staan. Nog een laatste wuif naar zijn familie, en hij werd de trein in geduwd door Truffel.

Binnen in de trein leek het wel een kasteel uit zijn moeders oude sprookjes! Het was door en door luxe, en overal waar hij keek glom het alsof het niet vies kon worden. Lucio keek zijn ogen uit, hij zou niet eens heel lang in de trein moeten verblijven, maar toch was de trein superluxe! Als de trein al zo luxe was, hoe luxe was het Capitool zelf wel niet dan? Lucio stapte op het matje, en begon driftig zijn schoenen te vegen. Hij durfde het matje vrijwel niet af te stappen, aangezien hij dan de vloer zou besmeuren met viezigheid. Turffel siste hem in het oor: “Anders doe je je schoenen uit?” Daar had Lucio niet eens aan gedacht, super handig! Snel schopte hij zijn schoenen uit, en liep achter Truffel aan om begeleid te worden naar zijn tijdelijke slaapkamer. In de trein waren verschillende kamers, coupés en ruimtes. Zijn slaapkamer was een heel treinstel lang, en had water en stroom aansluiting. Hij had een douche, hij had een massage bed, hij had luxe! Hij begon het bijna niet erg te vinden dat hij in de Spelen zat, Truffel bracht hem naar de luxueuste kamer die hij ooit had gezien! Truffel vertelde hem dat hij hier even kon uitrusten, en dat ze hem over en kwartier kwam halen. Precies genoeg tijd voor een powernap, maar die had hij al gedaan. Dus teste hij de douche maar eens uit. Onder de douche leek al het nieuwe van deze situatie van hem af te spoelen, en begon hij te denken aan thuis. Hoe zouden zijn ouders en zijn broertje onder deze situatie zijn? Zouden ze er erg kapot van zijn? Of zouden ze er mee kunnen leven dat hij letterlijk moest vechten voor zijn leven?

Toen hij naakt onder de douche stond probeerde hij alle knoppen uit op de douche, het waren er dan ook zo akelig veel! Hij kreeg de ene na de andere stortbak aan schuim over zich heen, gevolgd door een koude of warme straal. Toen hij na tien minuten nog steeds geen fatsoenlijke temperatuur had kunnen vinden, gaf hij het op. Hij zou later wel een goede vinden, hij was nu toch al helemaal schoon. Lucio hoefde zichzelf niet eens af te drogen, sensoren zagen dat hij niet meer wou douchen, en bliezen hem droog met bepaalde luchtstromen. Die hoefde hij tenminste niet in te stellen, ze droogden hem gewoon op lichaamstemperatuur. Terwijl hij had staan douchen, had iets of iemand zijn kleren gepakt, dus had hij maar het geluk dat hij zijn ketting met hangers om had gelaten. Aangezien hij die niet kwijt wou! Er lagen nu nieuwe kleren, maar dan ook echt nieuw! Alle shirts zaten nog in plastic, en alle kleren zagen er uit alsof ze net van de kleermaker kwamen, wat ze waarschijnlijk ook deden. Lucio was zijn dipje van net alweer vergeten, en begon tussen de nieuwe kleren te trekken. Het zag er allemaal zo kleurrijk en blits uit! Hij greep een felgeel t-shirt, een zwart vestje en een bruine skinnyjeans. Hij trok ze aan, en wou net een witte riem omdoen, toen hij geklop hoorde. Truffels stem klonk door de deur. “Lucio kom je zo? Ik heb gezorgd dat de rest nog even wachtte, zodat je niet alleen hoeft te eten.” Lucio had dus verwacht dat Truffel een freak was, maar eigenlijk deed ze zo raar omdat ze bang was dat mensen haar niet leuk vonden, maarbuiten camera’s om was ze net een moedertje. “Ik doe mijn riem om en kom er aan, en Truffel. Dankje.”

Lucio opende zijn slaapkamerdeur, hij keek nu recht in de coupé waar de rest al klaar zat om te eten. Are keek hem aan met een hopende blik, alsof hij moest bepalen hoe zij met elkaar om gingen. Lucio had zo het idee dat hij alle tributen die hij kon overtuigen om lief te zijn, dat ook moest doen. Dus hij zou eerst Are helemaal in moeten pakken. “Hallo Truffel, heey Are. Hebben jullie de douche al gebruikt? Ik wordt gek van al die knoppen!” Are keek hem nu vriendelijk aan, alsof hij haar nu al onder de duim had, kon het nog makkelijker? Truffel keek hem blij aan, ze was waarschijnlijk opgelucht dat hij over een luchtig onderwerp was begonnen, en niet dwars zou liggen. Are had de douche nog niet uitgeprobeerd zei ze. Maar Trufel begon honderduit te praten over welke doucheprogramma’s zij gebruikte, en ze stelde zelfs voor om Lucio alles uit te leggen over de douche. Aangezien Lucio zeer geïnteresseerd was in technologie, ging hij gretig op dit aanbod in. Truffel beloofde beide tributen dat ze hen alles zou leren over de dagelijkse dingen in het Capitool. “Maar dat doen we als we daar zijn, ik moet jullie eerst nog het programma van de Spelen uitleggen. Als we in het Capitool aankomen, ontmoeten jullie je persoonlijke stylist. Hij of zij zou gedurende de Spelen jouw uiterlijk verzorgen als je voor de camera’s moet verschijnen. Dat moet ook wel, aangezien jullie voor de camera’s zo mooi mogelijk moeten zijn. Jullie willen immers sponsors toch? Als we aankomen is er geen tijd om bij te komen, jullie moeten namelijk meteen op de camera verschijnen in de Optocht. Die kennen jullie van tv toch? Dan hoef ik er ook niets over uit te leggen. Daarna krijgen jullie je eigen etage in het trainingscentrum, ik zou daar ook dagelijks langskomen. Daar krijgen jullie de mogelijkheid om te trainen, en tot slot krijg je een privésessie. De privésessie is een soort toets. Je krijgt een eindcijfer tussen de 1 en de 12. Dat cijfer is voor sponsors heel belangrijk, de meeste sponsoren doen aan de hand van de cijfers hun sponsoring. Daarna hebben jullie nog één dag, en de volgende dag zijn de spelen. Oh ik vergeet helemaal iets! Na onze Optocht zijn natuurlijk ’s avonds de interviews! Van te voren worden jullie natuurlijk weer opgetut en voorbereid!” Nu aten ze allemaal zwijgzaam van hun eten. Geen ongemakkelijke stilte, eerder een stilte die geruststelde, even rust. Het eten war verrukkelijk, en in overvloed. Steeds als iets bijna op was, kwam er een stille bediende die het weer aanvulde. Het leek wel alsof de bediendes niet mochten praten. Lucio waagde een gokje, en vroeg het Truffel. Die reageerde: “Het is niet alleen dat ze niet mogen praten, ze worden er ook toe verplicht. Dit mijn lieve jongen, dit zijn Avoxen. Bediendes die een afgehakte tong hebben, omdat ze een zwaar misdrijf hebben gepleegd in het verleden.” Lucio keek met een walgend gezicht naar Truffel. Die nam het meteen voor het gerechtshof op. “Vergeet niet dat zij blij mogen zijn dat ze nog leven, en het tamelijk goed hebben. Het gerechtshof had ze ook meteen aan de hoogste paal kunnen binden in het Capitool toch?” Daar zag Lucio wel weer een kern van waarheid in zitten. Hij was gewoon nog niet gewend aan de manier van leven in het Capitool. Ondertussen dronk hij veel van een voor hem onbekende drank. Het was transparant, en als het stillag leek het gewoon water. Maar als je er van dronk, smaakte het overheerlijk naar druif, en daarna werd het een beetje bitter. Niet onprettig bitter, maar een lichte nasmaak die je nog erger deed verlangen naar een nieuwe slok. Hoe meer Lucio er van dronk, hoe lichter zijn hoofd aanvoelde. Uiteindelijk probeerde hij het Tuffel maar eens te vragen, hij had ondertussen al een aantal glazen op. Met een licht dubbele tong formuleerde hij: “Twuffel? Waf is wit voor dwinken?” Truffel liet een hoog lachje horen, en liet Lucio opstaan van de tafel. Meteen draaide de hele coupé en leek het alsof ze door een oneindige looping reden. “Dat, noemt men zoete witte wijn ,mijn lieve jongen. Dat is alcoholische drank, met weinig alcohol er in. Maar ik geloof dat jij nog niet zoveel gewend bent op het gebied van alcohol!” Weer stootte ze een hoog giechellachje er uit. Ze begeleide hem naar zijn kamer, en legde hem op bed neer. “Jongen, jij hebt slaap nodig! Ga lekker slapen, en slaap je roes uit, dan zie ik je morgen!” Ze gaf hem een zoen op zijn voorhoofd, en in zijn kleren viel Lucio vrijwel meteen in slaap. Op de achtergrond hoorde hij nog af en toe zachtjes lachen, maar dat was niet storend voor hem. Door de wijn was hij al heel diep gaan slapen. Die nacht droomde hij over bewegende streepjes, allemaal in een vervelende manier bewegend, zonder maat, en zonder duidelijke richting. Alsof ze op een zee dreven, en hij nu echt last had van zeeziekte. Wat was dit? Kwam dit door de paar wijntjes die hij had gedronken aan tafel? Of was dit spanning voor het grote Capitool waar hij morgen zou aankomen? Hij moest af en toe ook nog even wennen aan de hoge snelheid waarmee hij nu aan het reizen was, de trein ging af en toe zo snel, dat hij moest gaan zitten of liggen. Anders werd hij er zo naar van, dat hij het gevoel had zo om te vallen. Zijn droom gleed langzaam weg, en maakte plaats voor een droomloze slaap. Niets meer dan het zwart van zijn oogleden werd getoond aan Lucio die nacht.

Toen de volgende ochtend iemand hysterisch op zijn deur stond te kloppen, sprong Lucio met kloppend hart zijn bed uit. Hij snelde naar de deur, en trok deze open. Een lange slanke Avox keek hem aan, het was een jongen. Lucio stond nog in zijn boxershort, en verder zijn naakte ik. De Avox keek geschrokken naar hem, en Lucio besefte dat hij nu niet thuis was. Snel greep hij een badjas uit zijn kamer en sloeg deze om. De Avox wees naar de bank, waar Truffel op zat. “Goedemorgen Truffel, waarvoor al deze hysterie?” Hij keek de vrouw vragend aan, er was namelijk niemand anders geweest die dit kon doen, zij moest de Avox er wel op af hebben gestuurd, aangezien de Avox wel wist dat het zelfmoord was als hij het zelf had bedacht.  Dus moest het Truffel wel zijn. Truffel zat ondertussen rustig een boekje te lezen op de bank. “Nou lieve jongen, volgens mijn berekeningen is je roes nu wel uitgeslapen, voel je je duizelig?” Lucio moest eerlijk bekennen. “Eeh, nee?” Waar ging dit toch over?  “Mooi zo, ga je douchen. Maak je klaar, ik laat zo het ontbijt serveren, en rond het middaguur komen we aan in het Capitool. Mooi land der schitterende dingen.” Well, ze was wel geobsedeerd door het Capitool. Maar het nam niet weg dat ze vrij intelligent was, vrij weinig mensen hadden zo secuur kunnen berekenen wanneer de alcohol uit zijn brein zou zijn. De meesten hadden hem met lichte koppijn wakker gemaakt, of juist lui van het te lang slapen. Maar nee, Truffel had hem precies op het perfecte moment wakker gemaakt, hij voelde zich nu zelfs fit! Hij liep terug naar de slaapcabine om eens een goede douche te nemen. Tot hij tot het besef kwam van de tweehonderd knoppen. Meteen liep hij weer terug naar Truffel. “Truffel? Wat is de eerste reeks knoppen die je me adviseert?” Truffel kon een klein grinnikje niet onderdrukken, en begon hem een aantal knoppen uit te leggen. Elke keer als hij merkte dat een knop minder goed zijn werk deed, moest hij een ander indrukken. Truffel noemde een aantal knoppen op die hij zou kunnen gebruiken, en Lucio besloot ze op rij af te gebruiken. Eenmaal op zijn kamer gooide hij zijn badjas en boxershort op bed, en stapte onder de douche.

Eerst moest hij van Truffel de vierde linkerknop gebruiken. Lucio drukte het knopje in, en kwam er achter dat dit het opwarmetje was. Lauw water stroomde over zijn lichaam, en Lucio genoot er wel van. De straal water werd steeds minder, en Lucio wist dat het tijd was voor de volgende knop. De achtste rechter. Hij drukte hem in. Meteen verscheen er een grotere douchekop, die één en al schuim produceerde. Lucio moest zijn adem inhouden, tot dit schuim werd afgespoeld met water dat wat aan de warme kant was. Even stokte de adem van Lucio door het warme water, maar daarna was hij er doorheen, en genoot hij er van. Het geurde heerlijk naar watermeloen in de douche. De straal werd minder, en nu waren er nog twee adviezen over van Truffel. Eerst negentien rechts. Daar kwam een straal uit die wel leek alsof hij bevroren was. Een ijskoude gelachtige substantie gleed over zijn lichaam en koelde hem meteen af. Goed voor de doorbloeding zij Truffel. Nou het leek wel alsof zijn bloed bevroor! Snel over naar de volgende knop! De laatste, knop nummer tweeëntwintig, en dan links. Lucio drukte de knop in, en er kwam een roller uit de muur. Deze plamuurde hem volledig met body-lotion, en verdween weer. Lucio wou naar de deur lopen, en werd weer droog geblazen door de warme lucht. Hij stapte uit de douche, en voelde zich eerlijk een stuk fijner. De vorige keer was de douche een ravage geweest, nu was het zelf een plezier! Hij ging voor de spiegel zitten, die vanzelf zijn haar zou doen. Een klein kuifje werd het, tsja als hij het echte werk wou, dan moest hij een stylist krijgen. Die zou hij vanmiddag pas ontmoeten. Lucio stond op, en liep naar de leefcabine van de trein.

En wat hij daar aantrof, Truffel had het ontbijt genoemd. Over de tafel racete een treintje waarvan de wagonnetjes gevuld waren met broodbeleg, zo kwam al het beleg om de minuut bij iedereen langs. In het midden van de tafel stond ook een enorme berg pannekoeken, een grote schaal vol wafels en een blik vol met broodjes. Avoxen renden rond met veertig verschillend gekleurde kannen, waar van allerlei drinken in zat. Wat een luxe! Lucio kon er maar niet aan wennen! Hij liep op de tafel af, en meteen greep een Avox zijn stoel, en schoof deze naar achter voor hem. De stoel kwam weer naar voren en Lucio zat aan tafel. Are en Truffel waren al aan het wachten op hem. En met een gezamenlijk “Eetsmakelijk!” begonnen ze de maaltijd. Lucio pakte een pannekoek, en schepte een grote hoeveelheid roerei uit het treintje. Are begon met een boterham met anijshagel. En Truffel, ja ze zou Truffel niet zijn als ze een wafel vol met de romige ijssoorten naast haar zou laten liggen. Die was nogal stil dus, omdat ze zichzelf voldrukte met ijs en wafel. Lucio keerde zich even tot Are en probeerde een gesprekje aan te knopen. “Zeg Are, kun jij wennen hieraan? Ik weet zo af en toe maar niet wat ik nou moet doen!” Are keek hem begrijpend aan, en reageerde: “Het wordt ook steeds gekker, die Avoxen zien mij als meesteres of zo.” Samen lachten ze hartelijk, en Lucio schoof een hap pannenkoek met roerei naar binnen. Het was verrukkelijk! Het ei was gekruid, en had een sterke knoflooksmaak, terwijl in zijn pannenkoek spel was verwerkt, wat samen een goed combinatie maakte. Even liet Lucio een “Hmmmmm” gaan van verrukking, maar dacht daarna dat dit wel heel onbeleefd was tegenover de Avoxen, die zaten maar te staren hoe hij zijn eten naar binnen werkte. “Truffel. Moeten de Avoxen niet ook wat eten? Ik vindt het raar dat ik zit te eten, en zij moeten toekijken.” Truffel keek naar hem op, en zag waarom Lucio het zo raar vond. “Lucio, mijn lieve jongen. Dit zijn misdadigers, zij eten apart van ons. Wees gerust, ze sterven niet van de honger, maar ze zijn gewoon niet toegestaan aan tafel tussen het normale volk. Ze eten wanneer jij niet bij ze bent, wanneer Are niet bij ze is, en wanneer ik niet bij ze ben. Maar wees gerust, ze eten wel. Meestal restjes van onze tafel. Dus kunnen ze meer dan genoeg eten.” Dit antwoord stelde Lucio dan wel weer wat gerust, nu wist hij in ieder geval dat de Avoxen geen honger leden. Een Avox boos hem koffie aan, en Lucio liet zijn mok lekker vol schenken. Hij had nog nooit koffie gehad, en wist dat zijn ouder het wel eens dronken. Hij nam een slok, en wou het bijna uitspuugen. “TRUFFEL? Hoe kan het dat koffie zo supervies is?!” Truffel zal daar maar smakelijk te lachen, en nam eerst een slok van haar eigen koffie voordat ze antwoord gaf. “Lieve jongen, probeer nou eerst eens een flinke geut melk, en aardig wat schepjes suiker er in te doen, dat smaakt voor jou waarschijnlijk al tien keer beter.” Zo gezegd zo gedaan, Lucio stopte suiker in zijn koffie, en liet de Avox met het melk komen om hem flink bij te schenken. Hij roerde in zijn kopje, en durfde het nog een keer aan. Hij nam een slok, en schrok bijna van de verandering van smaak, het was nu heerlijk, en zeker niet bitter. Dit zou zijn favoriete drankje worden, hij wist het zeker! Tot aan nu had Are alleen maar gereageerd op vragen, ze had nou niet veel gezegd vanuit haarzelf. Maar nu opeens was de verlegenheid er af geloofde Lucio, want plots stelde ze hem een persoonlijke vraag. Ze zei: “Lucio, ben je eigenlijk bang voor dit alles.” Lucio besefte dat hij nou niet echt heel bang over kwam, maar wou haar geruststellen dat ze niet de enige was. “Are, van binnen? Van binnen ben ik doodsbang, alleen laat ik dat niet zien. Voor iedereen die het kan zien moet je doen alsof je niet bang bent, dat zullen de sponsors zien, ze zullen zien dat jij het meisje bent dat doorzet! En daar willen zij hun geld wel op inzetten.” Lucio had dit al gespeeld vanaf dag één, toen hij op het podium moest gaan staan. Hij had strak voor zich uitgekeken en geen traan gelaten, zo zou hij ook niet gezien worden als zwakkeling. Truffel en Are knikten van begrip, en ze aten allemaal even in gemakkelijke stilte door. Toen het eten op was, kwam Truffel met een mededeling. “Nog een uur of twee en dan komen we aan in het Capitool. Ik wil even dat jullie doorgeven als er spullen zijn die mee moeten vanuit de trein naar jullie verblijf. Dan kan ik dat regelen namelijk.” Are en Lucio keken allebei bedenkelijk naar Truffel. Uiteindelijk kwam Are met het eerste voorstel. “Zou ik mijn kapselspiegel mee mogen nemen? Het is namelijk zo’n handig ding!” Truffel keek haar bedenkelijk aan. “Ik geloof dat je stylist zich zwaar beledigd zou voelen als jij je haar niet dagelijks zou laten doen door hem.” Are keek blij, elke dag een stylist. Heerlijk! Lucio kwam met het volgende voorstel. “Zou ik deze outfit mogen meenemen?” Hij had dezelfde outfit met geel aan als gister, en hij voelde zich heel prettig met deze kleren aan. Trufel had haar antwoord al klaar staan. “Lieve jongen, wacht maar. Als we in het Capitool zijn, kun je deze outfit in driehonderd verschillende kleuren, printjes en soorten krijgen. Je mag hem natuurlijk wel dragen naar het correctiecentrum.” Correctiecentrum? Wat was dat nou weer? Truffel keek ze aan. “Het correctiecentrum is de plaats waar jullie je stylist zullen ontmoeten, en voor de eerste uitgebreide schoonheidsbehandeling. Daarna is namelijk meteen de Optocht, en zullen jullie naar het trainingscentrum oververhuizen. Daar zullen jullie mij weer zien.” Dit was een nieuwtje, en Lucio vond correctiecentrum wel heel eng klinken. Maar hierbij was het ontbijt afgelopen en Truffel nam ze mee naar het treinstel waar ze konden tennisen. Het was een superleuke sport, waarbij ze tegen een bal aan moesten slaan met een soort netje, genaamd racket. Lucio verbaasde zich maar weer eens wat het Capitool allemaal wel niet mogelijk maakte in een trein.

Al spelende werd Lucio steeds beter, en hij kwam er achter dat zijn rechterarm wat zwakker was dan zijn linker. Dit moest hij zeker onthouden als hij straks de Arena in zou moeten. Hij zou zichzelf moeten aanleren om linkshandig te vechten, aangezien hij tijdens het tennissen met links de hardste slagen kon doen. Toen hij helemaal uitgeput aangaf dat hij wel klaar was met tennissen zag hij dat Are er ook doorheen zat, ze trok zich meteen terug in haar eigen slaapvertrek om zich te douchen. Dat leek Lucio ook een slim plan, aangezien er niet veel tijd was tussen nu en het aankomst in het Capitool. Dus stapte hij weer onder de douche, en thank god, drukte op het herhalingsknopje. De douche herhaalde nu zijn vorige doucheprogramma, zodat hij geen moeite en tijd hoefde te verspillen met knoppen indrukken en volgordes onthouden. Weer werd hij schoongemaakt en ingesmeerd, en tot slot droog geblazen. Hij pakte zijn sinds kort favoriete kleren, en trok ze aan. Klaar om het Capitool te veroveren met zijn glimlach. Door de intercom van de trein hoorde Lucio: “De trein nadert het Capitool, willen de tributen samen met hun begeleider bij de deur gaan staan. Tributen voorop, en de begeleiders daar achter. Denk er om, er zijn camera’s!” En met een “Kgg” sloot de intercom weer af. Meteen hoorde hij Truffel hysterisch gillend door de coupé rennen. “ARE, LUCIO, SCHIET OP CAMERA’S!” Oh, ze was weer veranderd naar de mediageile meid die ze was in het District. Lucio kon niet wachten tot ze weer de normale chick werd. Maar omdat het voor haar belangrijk was, zou hij zo goed mogelijk uit de verf komen. Hij gooide zijn deur open, en stelde zich op naast Are, die haar kapsel had laten doen door de spiegel. De deuren van de trein gingen open, en Lucio werd verblind door de oneindige flitsen recht in zijn gezicht. Hij kon er nog net een karig glimlachje uit krijgen.

In het Capitool:

De flitsen, ze waren te fel! Lucio zag even helemaal niets, en door het aanhoudende geflits, zou hij niets blijven zien, tot de paparazzi zou stoppen met foto’s maken. Maar welke paparazzi stopt nou als de tributen net aankwamen? Dat zou betekenen dat Lucio de komende tijd niets zou zien. Links van hem hoorde hij gefluister, maar hij verstond het niet dus bleef hij schaapachtig glimlachen naar de camera’s die hopelijk maar voor hem waren, anders zou hij helemaal voor schut staan. Nu hoorde hij eindelijk in zijn eigen oren gefluister. Het was Truffel. “Dit is je eerste kans op een sponsor, hij heeft gezegd een klein fortuin te doneren als je deze goed uit de verf laat komen. Het zijn zonnelenzen. Lenzen waarmee je in fel licht kan kijken. Het merk heet Freek Anders.” Hij voelde twee vingers in zijn ogen porren, en spontaan werd zijn zicht een stuk donkerder. De zwarttransparante lenzen zorgden voor een goed zicht, in het felste licht. Lucio moest nu improviseren voor een sponsor. Waarom had Truffel ze niet voorbereid? Dan zou het stukken makkelijker gaan. Voor hun, zag Lucio nu pas, stonden dertig journalisten, met elk een persoonlijke fotograaf. Are werd opeens knalrood, nu zij ze ook zag. Zij had met haar verlegenheid deze kans verpest, maar Lucio zou deze kans niet zo makkelijk langs zich heen laten gaan! Meteen sprong hij in zijn enthousiaste rol, en keek recht de camera in. “Mijn zicht is verbeterd, ik kijk recht je flits in. En toch kan ik zien. Dankzij de zonnelenzen van Freek Anders. Freek Anders, alleen de prijs is anders.” Truffel klapte van verrukking, en leidde haar beide tributen door de menigte van journalisten. Lucio zag zichzelf met belachelijk donkere ogen op grote schermen door de straat waar ze liepen. De zogenaamde improvisatie reclame was nu al overal in het Capitool te zien op enorme schermen. Hoe deden ze dat zo snel? Thuis kregen ze altijd reclame te zien van dagen geleden, omdat de kabelverbinding niet snel genoeg was. Maar hier konden ze het in seconden uitzenden. Lucio keek verdwaasd om zich heen. Hij had nu al de completen aandacht van het gehele Capitool. En hij was er nog geen minuut! Truffel duwde haar tributen richting een glazen wand, en Lucio was al bang dat ze hun er dwars doorheen wou duwen. En vlak voordat hij verwachtte dat zijn hoofd nu wel heel hard er tegen aan zou bonken, schoven de muren elektronisch naar de zijkant, en bleken deuren te zijn. De journalisten konden echter niet door de deuren komen, en moesten buiten blijven. Meteen begon Truffel uit te leggen.

“Lucio je hebt zojuist al harten veroverd in het Capitool met je reclame, dat was supergoed van je! Are, als ik jouw was zou ik je over je schaamte heen zetten, het wordt vanaf nu niet anders meer namelijk. We zijn nu in het Correctiecentrum, vanuit hier gaan we meteen door naar de Optocht. Jullie worden hier onder handen genomen door je persoonlijke stylist, en ik zou maar vriendelijk zijn tegen de aangewezen persoon, aangezien deze er ook voor zorgt dat je mooi uit de veren komt. Bij de Optocht worden jullie in kleren gestopt die laten zien van welk District jullie komen. Zorg er voor dat je jezelf prachtig presenteert, aangezien er veel sponsors zullen kijken!. Are, jij krijgt Fradzil.” Een bijna bejaarde man liep op Are af, en nam haar mee in de lift. Ergens was Lucio blij dat hij Fradzil niet had gekregen, anders zou hij in een gebreide trui moeten lopen gokte hij. “Lucio, voor jouw hebben we Dolorian. Hij is nieuw dit jaar, maar is veelbelovend!” Een man van jonge leeftijd kwam op hem aflopen, het was een vlotte goedogende jongen, die er vrijwel normaal uitzag voor iemand in het Capitool. De enige Capitoolinwoners die Lucio nu had gezien waren net als Truffel in een bepaalde kleur geschilderd, en hadden allerlei toeters en bellen om zich heen hangen om er nog raarder uit te zien. Het enige wat Doloris had, was een gouden tattoo. Een gouden tribal sierde zijn wang, in de vorm van een draakje. “Mijn naam is Doloris, en jij bent Lucio. Ik ben je stylist in de tijd waarin we werken naar de Spelen toe. Ik hoop op een leuke samenwerking.” De man praatte vlot, maar zakelijk. Iets wat Lucio wel kon waarderen. “Ik ben Lucio, je tribuut deze tijd. Ik hoop ook op een goede samenwerking, nu ik er eenmaal ben wil ik er het beste van maken!” De stylist maakte een grapje over dat dat wel snor zat, met de reclame voor de lenzen. Truffel moest veel te hard lachen hierom, en omhelsde Lucio even. “Succes lieve jongen.” En daarna verdween ze door een deur. “Deze kant op alsjeblieft.” zei Doloris. Lucio volgde hem, en ze gingen een lift in. De lift ging dicht, en Lucio voelde dat ze naar beneden gingen. Toen de lift stopte en de deur open ging, zag Lucio niets anders dan een witte kamer vol met kleren, make-up, een bad en een stoel. Hij werd naar het bad begeleid, en Doloris zei hem zijn kleren uit te doen. Meteen over zijn schaamte heen stappend, trok Lucio zijn kleren uit, en ging in het bad zitten. Doloris drukte op een knop, en het bad vulde zich met een geleiachtige substantie. Na een kwartier mocht Lucio er uit, en blinkte hij als een sardientje wat vers uit het blikje was gehaald. Nu werd het tijd voor de kleren. Een soort van zwart pak werd hem aangemeten, en hij moest het aantrekken. Het voelde zwaarder aan dan het leek, en hij zag overal microchips en bedrading. “Wat gebeurt er straks als de draden werken?” vroeg hij Doloris. Doloris keek hem lachend aan, en zei mysterieus: “Dat zie je vanzelf wel!” Daarna bekommerde Doloris zich om het gezicht van Lucio. Zijn wenkbrauwen werden bijgewerkt met een laserschietend apparaatje, en een rood lijntje werd onder zijn oog getekend. Doloris legde uit dat het zijn ogen groter liet lijken, en dat het niemand op zou vallen dat hij make-up droeg. Nu ging hij weer samen met Doloris de lift in, en ging naar boven. Dit keer ging de achterkant van de lift open, en zag Lucio twaalf strijdkarren staan, met voor elk twee paarden. Doloris nam afscheid met een “Tot in het trainingscentrum!” en verdween uit het zicht. Daar liep Are, die met Truffel naast haar bij het derde karretje ging staan. Lucio liep er ook naar toe, en ging er van uit dat dit hun karratje zou zijn. “Ik heb terwijl jullie in je glimbadje lagen een telefoontje gekregen, en Freek Anders wil jullie persoonlijke sponsor zijn, als jullie meer reclame maken voor zijn lenzen. Dus doe ze nog maar een keer in.” Na dit gezegd te hebben, reikte Truffel ze allebei weer een setje lenzen aan. Deze stopten ze in hun ogen, en weer werd het zicht verdonkert. Ze stapten op hun karretje, en de eerste twee karretjes reden al weg. Elk koppel uit de Districten had iets aan wat hun District voorstelde. De twee uit District 1 droegen veel diamanten, District 2 kwam met kleine cementmolentjes die op beide ruggen van de tributen pronkten, zo had elk District zijn eigen ding, maar zij hadden alleen een zwart pak, en Are droeg een net zo zwarte jurk. “Wat moeten wij dan met onze kleding?” vroeg Lucio. Truffel grinnikte en drukte op een knopje. Zij waren aan de beurt, de eerste twee karren waren al weg. Bij de druk op de knop van Truffel, waren hun pak en jurk tot leven gekomen. Overal zag je technologie, het ene chipje draaide in het rond, al begeleidend door een discolicht, de ander gloeide alleen maar op. Bij elkaar leken ze net een lopende microchips. Het was de perfecte outfit om District 3 te vertegenwoordigen. Nu hopen dat sponsors ook zo dachten. Truffel zei nog een laatste “En wel glimlachen he!” en toen werden de paarden aangespoord om te gaan lopen. Het gordijn ging aan de kant, en de stem van de flamboyante nieuwslezer, Klen heette hij volgens Truffel, galmde door de straat. “En hier komt District 3!”

Meteen hoorde Lucio de drukte van jewelste. Het publiek in de straat, wat geplaatst was achter dranghekken, ging compleet uit hun dak bij het zien van de spetterende lichtshow. Lucio keek in het rondte en keek met extra grote ogen, zodat op de grote schermen weer duidelijk te zien was dat hij de lenzen van Freek Anders droeg. Hij moest en zou de vaste sponsoring krijgen. De vrouwen in het publiek bleken hem extra interessant te vinden, raar, want Lucio gaf nooit aandacht aan vrouwen. De meesten gilden hem succes toe, anderen krijsten zelfs iets over een dochter die ze ergens nog voor hem hadden. Right, dan zou hij eerst door de Spelen moeten zien te komen. De Optocht leek wel een eeuwigheid te duren, maar na duizenden handkusjes ontvangen te hebben, en wat extra geknipper met zijn lenzen, kwam hij aan bij het Trainingscentrum. Bij het Trainingscentrum was een soort kleine rotonde, waar de karren in een halve cirkel tot stilstand kwamen. Nu zouden ze een toespraak krijgen van de president, Low. Hij kwam aanlopen in een aanstellerig wit pak. Achter hem liepen drie witte Vredesbewakers. Ze waren bedoeld om vrede te bewaren in de Districten, maar iedereen en ook Lucio wist dat het een slappe smoes was om iedereen onder de duim te houden. Het waren nu dus zelfs de bodyguards van de president zelf. De president nam plaats op een gouden opstapje, en richtte zich tot de tributen.

“Beste tributen, welkom in de 43e hongerspelen! Jullie mogen jezelf gelukkig prijzen door jezelf tribuut te mogen noemen. Over vier dagen zullen jullie de Arena betreden, en strijden voor de eer van het District waar je voor uit komt. Jullie zien achter mij het Trainingscentrum, elk District heeft zijn eigen verdieping, waar jullie zullen trainen, en uiteindelijk je privésessie zult hebben die beoordeeld wordt. Maar eerst vanavond de interviews! Ik wens jullie veel succes, en mogen de kansen immers altijd in je voordeel zijn!” De toespraak was blijkbaar overal te horen geweest, want na deze zin begon het publiek weer helemaal wild te worden. Lucio was blij dat hij niet in de buurt van die vent hoefde to komen. Wat een griezel! Bij de deur van het centrum stond Truffel alweer, de vrouw hield zich altijd strak aan haar schema. Ze wachtte Are en Lucio op, en begeleidde ze door de deur naar binnen. Samen stapten ze in een lift, en Truffel drukte op het knopje met de schreeuwerige drie er op. De liftdeuren sloten, en de lift ging omhoog. Meteen nam Truffel gebruik van de situatie om uit te leggen. “Jullie zullen je verblijf hier kunnen trainen voor de Spelen, je ontbijt en dinert samen hier op de verdieping, en je luncht in de lunchzaal bij het trainingslokaal. Maar daar hebben we het later wel over. Nu eerst snel wat eten, opfrissen en dan zullen Doloris en Fradzil jullie klaarstomen voor de interviews. Klen houdt ze weer dit jaar, en ik moet je zeggen dat je een vervelende hebt aan hem. Hij probeert altijd beter te lijken door het leed van een ander. Pak gewoon het publiek in, daar gaat het om deze ronde.” De deuren openden van de lift, en daarachter was een prachtig appartement te zien. De ramen stonden op een technologisch keuzemenu, je kon zelf kiezen welk uitzicht je wou hebben. De banken waren superluxe, de eettafel was al gedekt, en schalen eten stonden te wachten. En verder waren er meerdere deuren, waarschijnlijk leidend naar de slaapvertrekken. Truffel maakte een uitnodigend handgebaar, en lokte ze de kamer in met een “Na u.” Lucio was helemaal overdonderd, het kon dus toch luxer dan in de trein! Het was prachtig, en meteen drukte hij op de knop van het aquarium op de ramen. Meteen leek het alsof ze in een onderzeer zaten. Zwemmen de scholen vissen, ene grote hamerhaai en zeewier sierden nu het uitzicht uit het raam. “Kom, we moeten aan tafel. Nu lopen we nog op schema!” Truffel begon zch dus al hysterisch te maken om het tijdsschema. Wat een schat was ze toch. Lucio schoof aan tafel naast Truffel, en Are ging tegenover ze zitten.

“Moeten we nog een bepaalde dingen doen tijdens het interview of?” vroeg Lucio. Truffel keek hem aan met een snap-je-dat-dan-niet blik. “Je moet enthousiast zijn, spontaan, sociaal en vooral liefdevol naar de kijkers. Je moet gewoon het publiek inpakken, en als ik je nu in het Capitool bezig heb gezien, stelt het interview niets voor.”Lucio baalde dat hij Are niet kon helpen, ze kon namelijk wel een helpend handje gebruiken bij de interviews. Waar Lucio spontaan, enthousiast en leuk was, was Are dat niet. En Lucio had haar ook echt geholpen, als ze over vier dagen elkaar maar niet hadden moeten vermoorden. Nu was het anders, Lucio moest zijn strategieën voor zich houden. Anders was hij een open boek voor iemand die hem probeerde te vermoorden. Dus Lucio nam zijn besluit, hij zou Are niet meer helpen met dingen voor de Spelen. Hij moest nu eens aan zichzelf denken. Hij schepte nog eens een bord krieltjes op, en begon ze door de saus heen te halen, en stak ze in zijn mond. Wat een verrukkelijk eten hadden ze ook in het Capitool. Lucio zou hier bijna willen blijven, overal waar ze nog waren geweest in het Capitool was het een kuuroord. Hier weer, de luxe ramen, de rijkelijk gevulde eettafel, die bij elk leeg bordje opnieuw bijgevuld werd. Lucio was na drie borden wel klaar met het eten, en zag dat Are opeens superafwezig rondkeek. Ach natuurlijk! Ze werd nerveus van camera’s en interviews, ze was natuurlijk superbang dat het mis zou gaan vanavond. En dan hadden ze ook nog eens Klen als presentator. Lucio keek Truffel aan en vroeg: “Zou ik van tafel mogen? Dan kan ik me alvast opfrissen op mijn kamer.” Truffel stond op, en wees naar een deur. “Kijk eens aan Lucio, dit is jouw slaapkamer.” En ze had het nog niet gezegd, of met verf verscheen spontaan zijn naam op de deur. Een witte deur waar nu in het paars Lucio op stond. Lucio waardeerde de grappige uitvindingen van het Capitool wel. Hij liep naar zijn slaapkamer en gooide zijn deur open. In zijn kamer was weer de typische douche, een bad, en een klerenkast met kapsalonspiegel. Maar wat Lucio het meest verbaasde waren de ramen. Zelf op zijn slaapkamer had de jongen elektronische ramen, waarvan je zelf het uitzicht bepaalde. Lucio zette het uitzicht op Jungle, en gooide daarna zijn kleren op een hoop om onder de douche te stappen. Hetelfde programma als eerder draaide hij.

Helemaal weer opgefrist kwam hij de douche uit, zijn huidje zo zacht als een perzik. Hij stond daar nog open en bloot toen Doloris zijn kamer binnen kwam stappen. Lucio had zich al over de schaamte heen gezet, hij wist nu wel dat het Capitool een volkje zonder schaamtes was. Zonder pardon stapten ze je kamer in, en kleedde ze je uit. Doloris bleek echt zin te hebben in de interviews, dus vroeg Lucio hem maar meteen: “En? Wat zijn de ideeën voor vanavond?” Ergens was hij stiekem bang voor de interviews. Hij had elk jaar de tributen in enorme jurken en strakke pakken gezien. Lucio had een hekel aan pakken, hij had ooit die van zijn opa aangemoeten van zijn moeder, en het zat verschrikkelijk. Overal te strak, en als je iets te enthousiast was, was dat een probleem want dan kreeg je kreuken. En overal mochten kreuken zitten behalve in je pak. Maar dit overpeinzend moest hij toch wel even naar Doloris luisteren. “Ik ben de strakke pakken van elk jaar toch spuugzat, je bent jong! Dat mag wel even benadrukt worden. Ik wil je iets aandoen waar jij je fijn in voelt, dus ik zat te denken. Je favoriete pakje, alleen pas ik het aan in het rood. Aangezien je hiermee al een keer voor het publiek bent geweest.” Lucio begon helemaal te glunderen bij dit idee. Dit stond hem zeker wel aan! Hij gaf zijn favoriete kledingssetje aan Doloris, en deze ging er mee naar de woonkamer, daar was later de naaimachine en scharen te horen. Lucio was benieuwd. Hij trok even snel een badjas aan, en liep de woonkamer in. Meteen stond Doloris op. “Niks daarvan, terug jij! Het bad staat al klaar, had je dat nog niet gezien?” Oh, dat was kort. Lucio draaide zich om, en zag weer hetzelfde drabje in bad liggen als vanmorgen. Hij stapte er in, en wist dat hij er een kwartier in moest zitten. De bedwelmende hitte steeg omhoog uit het water, en voor Lucio het wist gleed hij in een dagdroom, wat eindigde in een hazenslaapje.

“Heey, slaapkop! Wakker worden!” Dat was de stem van Doloris. Meteen was Lucio klaarwakker, en voelde de geleiachtige substantie. Oja! Hij zat in bad. Meteen stond hij op, precies een kwartier, wat had Doloris toch een geweldig tijdsgevoel. “De douche staat op een kort programma, zodat de overige resten wegspoelen, en alleen je glimmende huidje overblijft.” Lucio liep nog slaapdronken naar de douche, en zag dat de counter op maar twintig seconden stond. Weird. Hij liep de cabine in, en deze sloot zichzelf. Meteen sproeide er ijskoud water over hem heen, en hij schoot meteen klaarwakker met een kreetje. Hij hoorde Doloris lachen, en net toen hij wou schreeuwen tegen de stylist, liep het water over in bloedheet water. Weer een kreetje, met uiting van een nog harder lachende stylist. Nu was Lucio het zat, en zou hij de stylist laten weten wat hij hier van dacht. Hij deed zijn mond open. En de douche stopte. De twintig seconden waren op. Nu werd hij weer lauwwarm drooggeblazen, en kon hij uit de douche stappen. Doloris glunderde toen hij uit de douche stapte, en Lucio kon zijn ogen niet van zijn huid afhouden. Het glom, glinsterde maar leek tegelijkertijd supergezond. Het voelde dan ook superzacht aan, alsof je een spons vasthield, maar dan was het zijn huid. De glimmende huid legde de nadruk op zijn spiervormen. Deze waren lichtelijk opgezwollen, zodat ze straks duidelijker uit de verf kwamen in de kledingkeuze. Om eerlijk te zijn kon er duidelijk gezien worden dat ook een gedeelte in zijn schaamstreek was opgezwollen. Hoe pervert het ook was, het was eerlijk. Daarmee zou Lucio vriendelijk veel vrouwen in kunnen palmen. En toen kwam Doloris met de kleding.

“Dus, het felgele shirt is nu knalrood. Het vestje is donkerbruin geworden. De skinnyjeans heb ik zwart geverfd. Tot slot heb ik er rood met witte sneakers aan toegevoegd, omdat ik die lelijke platte schoenen verschrikkelijk vind. Oh, en hier dit bordeauxrode mutsje maakt het perfect af!” Lucio keek naar alle kleren, het waren exacte kopieën van zijn uitgekozen kleren van de eerste dag in de trein. Alleen was het nu in het rood. Lucio zal zich in deze kleren helemaal geweldig voelen, en ook makkelijk een praatje kunnen maken in deze kleren. Het was in ieder geval geen vierdelig pak. Hij keek Doloris aan. “Doloris, nog één vraag. Ik had er een witte riem bij zitten, omdat de broek me iets te wijd is. Heb je daar nog over nagedacht?” Zonder riem zou Lucio snel genoeg in zijn boxershort staan namelijk, en dat was nou niet een beeld wat Lucio wilde laten zien aan de inwoners van het Capitool. Blijkbaar had Doloris hier nog niet over nagedacht, maar hij had al wel een idee. “Je had die witte om, omdat hij prachtig stond bij de felle kleuren. Vanavond heb je allemaal warme kleuren aan, dus wat zeg je er van als we voor een warme kleur gaan. Een bruine leren, maar dan wel één met een zwarte print er op zodat hij niet oudbollig lijkt.” Prachtig idee, het zou zo’n typische kers op de slagroomtaart worden. Doloris ging de riem even in elkaar zetten, en Lucio kreeg zo de kans om even zich aan te kleden. De kleren waren precies op zijn maat gemaakt, en pasten precies. Lucio had alleen problemen met het ophouden van het mutsje, het wou maar niet blijven zitten. Hij deed het nog maar even af, en strikte zijn veters eerst maar. De veters strikte hij achter de vergrote tong van zijn schoen, en de strik drukte hij zo ver mogelijk in zijn schoen. Nu was er niets te zien van zijn veter, alleen nog maar schoen. Dit deed hij ook met zijn andere schoen, en nu was hij er klaar voor. De deur naar de woonkamer gooide hij open, maar Truffel was er niet. Lichtelijk teleurgesteld had Lucio eigenlijk Truffel haar reactie willen zien. Alleen Doloris was bezig aan de eettafel met zijn riem. Dat was dan een geluk, in ieder geval iemand. “Doloris, het mutsje wil niet blijven zitten. Wat nu?” Doloris keek hem even aan, en zei toen: “Goed! Het spul is ingewerkt in je haar, kijk nu maar eerst eens in de spiegel.” Lucio was verdwaasd, maar ging toch naar de spiegel toe. Zijn haar was gebleekt, en op één of andere manier verlengt. Het hing nu over zijn ogen, met een groeirichting naar links. Dus was zijn linkeroog bedekt onder het haar, en zijn rechteroog was vrij. Helemaal verbaasd rende Lucio naar Doloris. “Wauw! Was dit ook voor vanavond?!” Doloris keek hem aan, en keurde het haar met zijn ogen goed. “Nou, het mutsje bedekte anders al je haar, en het mutsje moet toch ergens aan vast komen te zitten? Kom ga even zitten naast me, dan maak ik het mutsje vast.” Lucio ging zitten op de kruk naast Doloris, en keek naar wat die ging doen. Doloris pakte een etuitje uit zijn tas, en opende het. Het was tot de nok vol gevuld met haarknipjes en haarschuifjes. Hij greep een handvol schuifjes. Nu toverde hij een map uit zijn tas, en hield deze elke keer op een bepaalde pagina bij het haar van Lucio. Toen hij de map neerknalde op de tafel, zag Lucio dat alle kleuren haar er met een bepaald nummer en code in stonden. Doloris zette met een uitwisbare stift een rondje om #C34. Daarna greep hij uit zijn tas een kleine spuitbus met de opdruk ‘#C34’ en begon daarmee over de schuifjes te spuiten. De schuifjes werden langzamerhand lichter, en waren uiteindelijk in exact dezelfde kleur als het haar van Lucio. Nu zouden ze niet opvallen in zijn haar! Doloris greep het mutsje, en plantte het perfect op het hoofd van Lucio. En met veertien schuifjes werd het mutsje vastgezet aan zijn haar, de schuifjes vormden precies mee met de groeirichting van zijn haar, zodat ze nog meer verdoezeld werden, en niemand zal opmerken dat hij schuifjes in had. Doloris draaide zich naar de tafel, en had nu een prachtige leren riem in zijn hand. Het was van donkerbruin leer, en met een lichte zwarte opdruk was zijn naam en district er in gedrukt. “Kijk eens aan je eigen riem. Pas op, handgemaakt met mijn naam er op is een fortuin waard!” En met een glimlach gaf Doloris hem de riem. De riem was lichter dan verwacht toen Lucoi hem aanpakte, en omdeed. De riem was ook op zijn maat gemaakt, dus was er maar één gaatje voor de gesp. Precies op de perfecte plek, niet te strak, maar ook zeker niet te los. Lucio bedankte Doloris met een vriendschappelijke knuffel, en draaide zich daarna meteen om. Precies op het moment dat hij omgedraaide was, hoorde hij een schelle vrouwengil. Precies voor hem.

De schelle gil werd geproduceerd door Truffel die al geschrokken voor Lucio stond. Haar mond perfecte een perfecte ‘o’ net als haar ogen. Lucio kneep zijn ogen dicht, bang voor haar reactie. Maar niet Lucio kreeg op zijn kop, opeens hoorde hij achter zich Doloris afsteken: “Truffs, we moesten wel iets origineels doen. Pakken schieten er niet meer uit. Risico nemen is het hoofddoel in de Spelen toch?” Doloris keek Truffel onbeschaamd aan. Ook al zag Truffel er uit alsof ze elk moment letterlijk kon ontploffen. “HET IS NIET HET PAKJE WAAR IK HET NIET MEE EENS BEN. JIJ HAD DIT MOETEN OVERLEGGEN SUL!” Oei, daar was de uitbarsting van Truffel. Lucio keek Truffel aan, en wist dat hij haar hart zou breken. Maar Doloris verdiende niet om zo als stront behandeld te worden. “Truffel, hij is stylist. Jij bent begeleider, geen stylist. Laat Doloris zijn werk doen, dan kun jij dat van jouw doen.” Oke, nu verwachtte Lucio een klap aan zijn hoofd of iets dergelijks. Maar Truffel leek rustig te worden, en ze zakte weer wat relaxed in elkaar. “Oke, ik ben overstressed. Sorry voor mijn reactie. En… OMYGAWD LUCIO JE HAAR!” Ze keek vol bewondering naar het gegroeide haar van Lucio. Doloris sprong meteen op “Het spijt me Truffel ik moet het nog stylen, maar anders kreeg ik het mutsje niet fatsoenlijk vast.” Truffel draaide zich om naar Doloris. “NIKS SPIJT! DIT IS GENIAAL! Als dit gestyled is, is er geen vrouw die ik ken die dit kan weerstaan. Je bent gewoon een lekker ding geworden Lucio! En die spieren? En … dat.” Na deze opmerking begon Truffel te blozen, ze had het overduidelijk bedoelt om de verbetering aan te duiden in Lucio’s schaamstreek. Doloris haalde snel de schaamte weg door door te gaan met het gesprek: “Bedankt voor het compliment Truffs, ik heb mijn best gedaan en het is supergelukt. Nu alleen nog een rood randje onder de ogen, en het haar stylen. Dan is Lucio klaar. Hoe staat het met Fradzil en Are?” Truffel keek gespannen naar Doloris, daarna naar Lucio, toen stak ze van wal: “Nou, ze is prachtig. Dat echt. Maar.. Maar.. Ze is een beetje oudbollig.” Lucio begreep het niet, tot hij achter Truffel hakjes hoorde en over haar schouder keek. Daar stond Are, in een lichtblauwe baljurk, met een klein hakje aan haar voet. Een tiara sierde haar hoofd, en valse rozen sierden overal. Op haar jurk, op haar armband, aan haar ketting, in haar tiara. Het gaf haar een oudbollig uiterlijk, vooral omdat Fradzil een poging had gedaan haar haar te spuiten naar zilver, maar het nu lichtzilver had uitgeslagen. Het was prachtig, daar echt niet van, het liep gewoon een beetje achter op de tijd. Are draaide een rondje, en meldde daarna dat ze nu haar haar gingen doen, en meteen doorgingen naar de studio. Dus ze zouden elkaar daar weer treffen. Doloris begon nu ook te prutsen aan de haren van Lucio, en Truffel bleef maar bij Lucio omdat Fradzil toch niet van mening te brengen was, en hier tenminste nog wat leuks was. Het haar van Lucio werd voor zijn linkeroog gestijld met een stijltang. Dit was ene makkelijk werkje, en was ook snel gedaan. De haren aan de achterkant waren kort. Deze had Doloris bijgeknipt, en daarna omhooggezet. Nu ha hij stekels op zijn achterhoofd, het was bijna niet te zien door het mutsje, maar het bracht toch een beetje extra dimensie in het geheel. Daarna kreeg hij van Truffel nog een rood randje om zijn ogen, en was hij klaar om te gaan. Het was tijd voor de interviews, hij zou die Klen eens een interview laten zien. Ze stapten de voordeur uit, en Truffel en Doloris moesten zich breed maken om Lucio nog niet aan de pers te laten zien, voorlopig dan.

Na een bedrukt wandelingetje, was Lucio nog niet gezien door welke journalist dan ook. Geen enkele paparazzi had de kans om een foto van hem te maken. Het was op zich best slim in elkaar gezet, dankzij Truffel. Truffel had blijkbaar extra flappen aan haar jurk bevestigd, die open en dichtgedaan konden worden door middel van klittenband. De flappen waren spiegelend. Deze flappen hield ze om Lucio heen, en elke foto die gemaakt werd, mislukte omdat de journalist er zelf op stond door de spiegelende werking. Ook special infrarood technieken werkten niet, omdat de straling terugkaatste, en foto’s produceerde van naakte journalisten. Dus al bij al, was het een perfecte manier om door een drukke straat vol paparazzi te komen. Eenmaal aangekomen bij de studio, namen vredesbewakers het beschermtaakje over, en sloten ze meteen de deur toen ze binnen waren. Waren die witte legermannetjes toch nog ergens goed voor. Eenmaal binnen begon Truffel haar jurk weer op te rollen, en vast te maken met klittenband. De flappen waren nu niet meer nodig. De vredesbewakers klaagden even over de drukte die jaren voorheen nog nooit zo erg was geweest, en wees het trio de kleedkamer waar ze de laatste voorbereidingen konden treffen. Nu was er bij Lucio vrij weinig nog te perfectioneren, maar toch maakten ze dankbaar gebruik van het aanbod, om nog even de technieken door te spreken en echt de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i te zetten. Ze openden de deur, en kwamen in een zelfde zaal als er was in het Correctiecentrum. Ze namen plaats op een houten, witgeschilderde, ronde bank en keken elkaar even aan. Truffel opende het gesprek: “Dus, wees charmant, niet zenuwachtig en gewoon je ding doen. Vergeet dezen niet, voorwaarde van de deal.” En ze hield haar hand open. Daar lagen weer twee flitslenzen. “Het kan ook een voordeel zijn tegen de felle lampen, en als je het toch te donker vindt, knipper je drie keer snel achter elkaar. Dan gaan ze uit.” Ze gaf hem een knuffel na. “Ik ga nu nog even kijken bij Are. Ik heb alle vertrouwen in je, en je kunt het mijn lieve jongen!” Daarna stond ze op, en liep de kamer uit. Nu waren alleen Lucio en Doloris er nog. Lucio deed de lenzen in, en Doloris stelde voor om naar de coulissen te gaan. Ze stonden samen op, en verlieten de kleedkamer. Lucio keek nog één keer in de spiegel verwonderd naar zijn langere haar, en ging naar de zwarte gordijnen. District twee was net begonnen met de interviews van beide tributen. Lucio veegde zijn handen even af aan zijn broek. Zweethanden, bah! Maar meteen toen hij zijn broek vastpakte greep Doloris zijn handen vast. “Well little one, niet doen! Daarmee laat je straks aan al die mensen zien dat je zenuwachtig bent. Zweet neemt namelijk vier en een half minuut om uit je broek te dampen. En over twee minuten is het jouw beurt.” Doloris hield nog steeds zijn hand vast, en Lucio moest bekennen dat hij het niet zeer onprettig vond. Wat dacht hij nou, dit klopte niet? Hoe kon het dat Doloris, een man notabene, hem zo van slag maakte?! Hoe kon dit gebeuren? Verlegen deed Lucio een stapje achteruit, maar hij schudde de handen van Doloris niet van zich af. Doloris drong zich toch aan door het stapje wat Lucio achteruit zetten, mee te lopen vooruit. Lucio zag nu pas het gezicht van de man, en moest bekennen dat de tattoo op diens wang het gezicht sierlijker maakte. Hij kreeg de kriebels hier van, maar was dat positief of negatief? “I.. I.. Ik moet eerlijk zijn.” zei Lucio. Doloris zijn blik veranderde nu van geamuseerd naar vragend. “I.. Ik ben superzenuwachtig.” Nu veranderde de blik van Doloris naar geruststellend, bijna vaderlijk. “Ach little one. Het komt allemaal goed, als jij gewoon je best doet. Dan heb je ze allemaal in je broekzak, zeker weten! En als de zenuwen te veel opspelen, denk dan aan iets anders. Aan mij bijvoorbeeld.” En na dit gezegd te hebben, ontdekte Lucio een lichte blos op de wangen van de stylist. “A-… A-.. .Aan jou?” Lucio begreep er niets van. Achter het gordijn hoorde hij de menigte in de zaal klappen, dat betekende dat het nu de beurt was aan Are, en daarna zou het zijn beurt zijn. “Ja, je gebruikt dat mooie koppie van je, om even weg te dromen. Aan mij, aan de momenten dat je bij mij was, zoals nu mijn handen vasthoudend.” Doloris keek naar zijn handen, hij had al ontdekt dat Lucio zijn handen had bijgedraaid, en de handen van Doloris nu ook vasthield. Zijn zweethandjes waren al verdwenen. “Zie je, denken aan dit moment heeft je zweethandjes al verholpen.” zei Doloris met een knipoog. Maar Lucio was nog niet overtuigd. “Maar mijn zenuwen gaan veel verder dan zweethandjes, ik ben bloednerveus.” Hij keek Doloris nog eens vragend aan, misschien dat Doloris daar ook een oplossing voor had. Doloris keek hem diep in de ogen aan, en kwam met zijn hoofd iets dichterbij. Omdat Doloris langer was dan Lucio, stond Lucio nu met een lichte knik in zijn nek iets naar boven te kijken, en net toen hij Doloris wou vragen wat er was, antwoordde die: “Dan denk je aan dit moment. Zoenend achter de coulisse.” En zonder pardon voelde Lucio de lippen van Doloris. Van alles schoot door hem heen, hij dacht in zijn hoofd met vol verstand dat het fout was. Dat het niet oke was, dat het erg was dat hij nu zoenen met iemand achter de coulisse stond. En die iemand notabene een klein baardje had. Maar zijn gevoel, recht uit zijn buik. Die zij, dat dit moment niet beter kon. Dat het perfect was. En toen hij op de achtergrond Klem hoorde roepen, wist hij dat dit moment zijn zenuwen weg zou halen. “En nu vanuit District 3, Lucio Grande!” Klem had hem aangekondigd, hij verbrak de zoen met Doloris, en ontweek diens blik. Achter hem hoorde hij nog een “Succes!” uit de mond van zijn stylist, en daarna stapte hij het podium op, gelukkig niet verblind door de lampen. Maar dat had hij te danken aan zijn verduisterende lenzen.

Het interview:

Lucio was nog geheel in de war door de actie van Doloris. Was dit één van de normale gebruiken in het Capitool? Nee, hij had inwoners van het Capitool elkaar wel op de wang zien zoenen, maar dit was heel anders. Doloris had zo dichtbij gestaan, en het was één lange zoen. Een echte zoen, geen kus. Hij had zelfs even de tong gevoeld van zijn stylist. Dat was geen ontmoetingsgebruik, dit was echt een liefdes verklaring. Of zou het een opwelling geweest zijn? Lucio was zo in gedachten verzonken, dat hij vergeten was dat hij op het podium stond, klaar voor zijn interview. Hij werd ruw uit gedachten gehaald, door de stem van Klem, die hem schreeuwderig zijn eerste vraag stelde. Aan de vraag was meteen te zien dat Klem in ieder geval een poging deed om tributen van hun wijze af te brengen. “Daar ben je dan Lucio, of ben je er niet? Waar zijn je gedachten? In District 3 nog?” Lucio kon hem wel verbitterd aankijken, maar werd door zijn verduisterlenzen er aan herinnerd dat hier een groot publiek zat, en door het zien van de camera’s werd hij er aan herinnerd dat er op de bank thuis nog miljoenen andere kijker zaten. Dus zijn eerste kort maar goed overdachte antwoord formuleerde hij dan ook om publiek te winnen, en Klem meteen voor paal te zetten. “Ik was gewoon even overdonderd door het prachtige publiek hier, het is niet ongewoon dat ik af en toe zo sta te kijken hoor. Hier in het prachtige Capitool zijn zoveel dingen waar ik verwonderd naar toe heb staan staren. Het is allemaal zo ander! Ik moest zelfs even staren naar de douche!” En meteen had hij het publiek in zijn zak zitten. Hij had Doloris nu even uit zijn gedachten verbannen, met het idee dat hij nu geen afleiding kon gebruiken. De zenuwen waren toch al weg sinds hij aan het woord was geweest. Het was nu alleen hij, het publiek en Klem. Klem had door dat het geen nut had om te proberen Lucio van zijn wijze af te brengen, dus ging hij nu alleen nog maar inhoudelijk in op Lucio als Tribuut. Klem vroeg hem hoe hij thuis woonde, en wat hij voor de kost deed. “Ik woon in een gewoon rijtjeshuis, met als oppervlakte de oppervlakte van de gemiddelde badkamer hier. Voor de kost werk ik in een bedrijf wat microchips maakte, en sinds een paar dagen geleden microchips op springveren. Ik verdiende wat bij door machientjes te maken van afvalproducten. Zo kunnen de Districtinwoners ook eens doen alsof ze zo mooi en goedontwikkeld zijn als de Capitoolinwoners!” Lucio lachte hartelijk om zijn eigen grap, en het publiek raasde met hem mee. Het was fijn om het publiek in je pocket te hebben, het voelde al alsof Lucio de Spelen had gewonnen. Een euforisch gevoel, en hij had nog maar genoeg tijd om één vraag te beantwoorden zag hij de regisseur seinen naar Klem. Dit ging goed! Nog één vraag en het publiek lag aan zijn voeten! De laatste vraag formuleerde Klem heel rustig, en overduidelijk. Zo zou Lucio geen woord kunnen missen. “En, op dit soort spannende momenten. Wat leidt jou af van de zenuwen?” Fuck. Iemand had Doloris en Lucio achter de coulisse gezien, dat kon niet anders. Wat moest hij nou zeggen? Dat hij met iemand had staan rotzooien? Een man notabene nog wel. Hij moest tijd zien te rekken, deze laatste vraag moest uitlopen op een gesprek! Hij kaatste een vraag terug. “Zit je te doelen op mijn gedachteloosheid of aas je op mijn liefdesleven?” Nu zou hij in ieder geval genoeg tijd winnen om een correct antwoord te kunnen formuleren. Klem negeerde de seinen van de regisseur dat hij moest stoppen en richtte zich op het publiek. “Lieve mensen, wat willen wij horen?” Van uit het publiek werden er dingen geroepen, maar de schreeuw “LIEFDE” had toch wel de overhand. Lucio bedacht een mysterieus antwoord, waarbij hij toch eerlijk was. Hij moest het nu toegeven, hij viel op jongens. Door alle druk werd hij wel gedwongen om te besluiten, en waarom zou hij niet meten duidelijk zijn tegenover het gehele continent? Klem draaide zich naar hem toe, en formuleerde de vraag nu anders. “Dan vragen we het zo. Lucio, wat doet jouw liefdesleven op dit moment?” Lucio wist hoe hij het ging vertellen, en nu moest hij er ook nog iets mee doen waarmee hij zijn vaste sponsor kon behouden, aangezien die nog niet aan bod was geweest. Ja! Dat was het, Lucio was er nu over uit. “Nou Klem, mijn supergoed zittende nachtlenzen van Freek Anders, zijn op dit moment gericht op een prachtige man. Maar wat er van komt, dat weet ik nog niet.” Dit was het perfecte antwoord, iedereen was blij. Homosexualiteit werd door het flamboyante volk van het Capitool allang als normaal gezien, en toch had hij zijn vaste sponsor er bij in betrokken. Het publiek ging uit zijn plaat, de vrouwen wouden hem als gay-best-friend, en de mannen waren blij dat hij hun vrouw niet kwam stelen. Het was verreweg het beste interview geweest in tijden. Lucio stond op, gaf het publiek nog een handkus, die onopvallend gericht was op een knipogende stylist die midden in het publiek zat te stralen. Daarna liep Lucio achter de coulissen en verdween uit het zicht.

Achter de coulisse stond Truffel hem op te wachten, die was meteen toen ze zag dat de tijd op was naar de achterkant van het podium gerend. Terwijl de interviews van de volgende Districten nu begonnen, rende ze op Lucio af en gaf hem een dikke knuffel. “Ik ben zo trots op je lieve jongen! Hoelang wist je het al? Waarom heb je ons niks gezegd?” En zo ratelde ze maar door over hoe leuk ze het vond en hoe goed zijn interview wel niet was. Lucio begreep niet waar nou alle hysterie vandaan kwam, en keek Truffel dan ook vragen aan. “Je weet het niet? Je weet het echt nog niet? Jongeman. Jij bent de eerste homoseksuele die de Arena in gestuurd wordt! Dit wordt zo gaaf! We gaan zoveel sponsors binnen krijgen alleen al hierdoor!” En zo begon ze alweer door te ratelen. Nu pas had Lucio de consequenties door van zijn daad van net. Hij had zojuist al zijn kansen vergroot. Door uit de kast te komen op nationale tv, waren er mensen met trost, mensen met medelijden, en gelijkheidstrijders die allemaal nu hem heel graag gesponsord wouden zien! Het zou er nog eens heel goed voor hem uit kunnen gaan zien! Truffel liet hem nu eindelijk los, en pakte zijn hand vast. “Are is ondertussen al naar het appartement gegaan met Fradzil. Ik weet niet wat er met haar is, maar ze zondert zich compleet van iedereen af, behalve van Fradzil. Haar interview ging geloof ik niet zo goed net.” Lucio had door dat zijn interview enorm was uitgelopen, aangezien die van Are gewoon zo kort was als de rest. Ze was al terug, terwijl ze na Lucio kwam. In de korte tijd dat Truffel zo hysterisch was, was zij al klaar, en al vertrokken! Truffel stelde net voor om ook terug te gaan, toen Lucio’s hart een keer oversloeg. Daar, achter Truffel, daar stond zijn enige houvast nog in deze wereld van hysterie. En toch, toch wist Lucio dat hij niet openlijk met hem kon lopen, tot de Spelen afgelopen waren. Maar hij kon in ieder geval regelen dat hij nog wat langer met hem samen kon zijn. Hij wendde zich tot Doloris, en sprak: “Hey Doloris, hoe vond je het gaan?” Doloris keek hem aan, en in zijn ogen zag Lucio voldoening, de man was blij, het was te lezen in diens sprekende ogen. “Je kleren vielen enorm in de smaak, ik had de rest van de stylisten naast me zitten en die zaten letterlijk te vloeken dat zij niet hadden gedacht aan casual. Zij waren allemaal gegaan voor een pak, en waren verder niet zo ruimdenkend geweest.” Een perfect antwoord, alsof er niet gebeurd was. Lucio wist dat dit wel zo moest, aangezien een Tribuut en een Stylist nog niet samen gezien konden worden. Pas als Lucio winnaar zou zijn, waar hij nu meer dan zijn best voor zou doen, dan zouden ze samen op straat gezien mogen worden. “Doloris, ik vroeg me af of je de overwinning met ons mee zou willen vieren. Kom je gezellig bij ons dineren?” Het was een normale luchtige vraag van Lucio, en zelfs het roddelhoofd van het Capitool, Truffel, had helemaal niets door. Nee die begon al hysterisch te roepen. “Jaa! We moeten het vieren, Doloris wees eens beleefd en sla dit aanbod niet af!” Ze gaf Doloris daarbij een vriendschappelijk stoot op zijn schouder. Doloris glimlachte alleen maar, en reageerde: “Natuurlijk kan ik dit aanbod niet afslaan!” En gaf daarbij stiekem een knipoog aan Lucio. Voor Lucio kon voorlopig de dag niet meer kapot. En met zijn drieën verlieten ze de studio, lachend voor alle paparazzi die op de loer lag.

Eenmaal thuis gekomen, was de tafel al gedekt voor drie. Voor Truffel, Lucio en Are. Normaal als er iets moest gebeuren door een Avox, belde Truffel drie keer met het belletje wat op een speciaal daarvoor gemaakt bijzettafeltje stond. Maar dat zou helemaal niet stoer overkomen, als Lucio dat liet doen door zijn begeleider. En een indruk wou hij toch wel maken op Doloris. Dus rende hij naar het belletje, en belde er drie keer mee. Meteen kwam er een roodharige Avox naar hem toe lopen, raar kijkend omdat hij Lucio niet verwacht had. “Dek de tafel voor nog een persoon.” Lucio was er nu wel aan gewend dat hier in het Capitool de Avoxen het uitschot waren, en je ze niets vroeg. Je commandeerde alleen. Lucio begon al goed te wennen hier! Doloris keek naar hem, en knipoogde. Daarna richtte hij zich naar Truffel. “Truff? Vind je het erg dat ik Lucio klaarmaak voor het eten? Hij kan nou niet in zijn beste kleren aan tafel verschijnen niet waar?” Truffel was afgeleid door een Avox die een paar stukken duur bestek liet vallen, en lette niet eens op de vraag van Doloris. Ze reageerde impulsief: “Je doet maar!” met een vrolijke bedoeling. Snel sleepte Doloris Lucio mee naar Lucio’s slaapkamer, en deed de deur op slot. Hij stak meteen van wal, en sprak smoezend: “Meende je dat echt, dat daar op het podium?” Lucio zag dat het antwoord veel betekende voor Doloris, en werd een beetje rood op zijn wangen. “Ik meende alles, geen woord ervan was gelogen.” En hij zag hoe Doloris opgelucht adem haalde. Maar ook meteen kwam het onbegrip van Lucio daarvoor in de plaats. “Hoe willen we dit doen? We voelen allebei hetzelfde, maar het kan niet. Of nou ja, het mag niet!” Lucio was heel wanhopig, want eigenlijk wou hij heel graag naast de stylist lopen. Of het nou mocht of niet. Lucio stelde hem gerust. “We genieten er van zolang het kan, en als je gewonnen hebt, zullen wij twee een feit zijn” Deze woorden hadden al een geruststellende werking op Lucio. En ze werden nog eens bevestigd met een lange zoen. Weer voelde Lucio de kriebels in zijn buik, e speelden op en werkten zich een weg naar boven. De gedachte aan hoe fout het was, kwam niet meer in hem op. Hij voelde de aanraking van de handen van Doloris over zijn shirt, en voor hij het wist werd de zoen onderbroken door een shirt wat langskwam. Zijn shirt. Zonder shirt zoende hij Doloris weer, en begon hij te rommelen aan de leren riem. Het duurde niet lang voordat deze los was, en zijn broek zakte op zijn enkels. Het mutsje moest er nou ook aan geloven, en de handen van Doloris waren overal over zijn buik. En net toen Lucio bepaalde dat hij hier klaar voor was bonkte er iemand op de deur. Lucio’s hartslag schoot nog verder omhoog dan hij al was, en zijn adem stokte in zijn keel. Het was Truffel. “Lucio ben je al bijna omgekleed? Ik wil graag eten, het is bijna klaar!” Fuck. Serieus? Op dit moment? Hij keek angstig Doloris aan, die rustiger was hieronder dan Lucio. Doloris greep wat kleren uit de kledingkast, en gooide deze naar Lucio. “Trek deze maar aan!” siste hij. En tegen Truffel: “We zijn bijna klaar! Het wordt weer prachtig!” Dat moest Truffel geruststellen, want haar hakjes bewogen zich weg van de deur. Even kon Lucio weer ademhalen, en nu maakte zijn opwinding plaats voor teleurstelling. Werd hem daar toch even een mooie gebeurtenis door zijn neus geboord. Snel trok hij de kleren aan die Doloris snel voor hem uitkoos. Het was netjes. Een zwarte jeans, met daarboven een groen bloesje, wat door de strakheid zijn spieren goed lieten uitkomen. Afgemaakt met groen witte sneakers, en de bruine riem die hij ook bij het interview droeg. Zijn haar werd door de spiegelkapster snel gestijld, en hij was klaar om te gaan. Doloris deed de deur van zijn kamer open, en Truffel slaakte weer een kreetje van verrukking. “Als je er zo ook elke dag uitziet bij de Spelen, kunnen we rekenen op veel sponsors!” kirde ze uit. Are zat met een hoofd dat niet te genieten was. Wat was er mis met haar? Het werd meteen duidelijk. “Ik ga op mijn kamer eten, als jullie uitgepraat zijn met jullie sterretje, kunnen jullie misschien aandacht geven aan mij!” Daarna schepte ze eten op, en liep naar haar kamer. Dit was compleet niet wat de rest wou aanrichten, maar het was toch gebeurt. En ergens vond Lucio het niet erg, het spel was immers allang begonnen. Hij had de sponsors en Are had ze niet. Dat was niet Lucio’s schuld, maar hij zag liever de sponsors achter hem staan dan zijn rivale. Dat was immers ook wat ze waren niet waar?

Het conflict negerend, ging Truffle prompt aan tafel zitten. De boot was er af met een “Eigen schuld, dikke buld. Ze zondert zichzelf af nietwaar?” vanuit haar kant. Doloris negeerde het gehele voorval, en ging op de plek zitten naast Lucio’s plek. Ook Lucio nam nu plaats aan de tafel, en keek wat ze te eten hadden. Vanavond was het en Chinese avond geworden, bakken vol bami, nasi en saté stonden over de tafel verspreid. Lucio, die zich afvroeg wat het eten allemaal was, keek er raar naar. Doloris legde hem uit: “Dit is eten uit een compleet ander continent, nooit gegeten? Ach natuurlijk, in het District zul je niet veel buitenlands gegeten hebben. Probeer het maar, het is superieur!” Gerustgesteld door de woorden van zijn geheime liefje, pakte Lucio een groot bord vol met bami, en keek verward naar de bakken saus, waar met bordjes was aangegeven wat het was. De helft van de bordjes hadden een onleesbare naam, en de andere helft was niet uit te spreken. Er was maar één bordje wat Lucio echt interesseerde. Pindasaus. Hij kende het woord pinda, hij had ooit op één van de zeldzame momenten dat ze gingen snacken een zakje pinda’s gehad. Het was verrukkelijk geweest! Dus nu zou hij ook de saus nemen. Toen hij de deksel van de pan pindasaus afhaalde, sloeg hem de zachte warme geur in zijn gezicht, en herinnerde hij precies weer hoe die ene pinda had gesmaakt. Als het kon was hij hier de hele avond boven hangen, boven die heerlijk geur. Maar hij moest ook nog eten, dus schepte hij saus op, en deed de deksel weer op de pan. Truffel begon de meest excentrieke gerechten op haar bord samen te stellen, terwijl Doloris hetzelfde nam als Lucio, maar dan met nasi. Lucio mixte de saus door het eten, en nam zijn eerste hap. Het was superlekker, maar klef. Klef maar superlekker. Hij genoot duidelijk van het eten, en als het niet zo machtig was geweest kon hij er de hele avond wel van eten. Tijdens het eten werd Are doodgezwegen, als iemand nu binnenkwam zou hij het gevoel krijgen dat er maar één Tribuut zou zijn. Er werd alleen gepraat over het interview van Lucio, en op gegeven moment durfde Lucio dan ook eindelijk terug te vallen op Are. “We hebben het wel over mijn interview, maar hoe is eigenlijk het interview gegaan van Are?” Truffel en Doloris keken elkaar schaapachtig aan, elkaar afvragend wie het hem ging vertellen. Uiteindelijk nam Truffel maar het woord. “Are, is Are niet meer. Het vrolijke meisje wat jij leerde kennen? Die is verstopt. Are is alleen maar bezig met zichzelf zo sterk maken, en ze wil dan ook de Spelen halen, zonder tierelantijntjes, maar alleen met brute kracht. Op het podium heeft ze eerst alle bloemen van haar jurk gescheurd, daarna haar haar door de war gegooid, en tot slot heeft ze de complete tijd gezwegen. Het kwam Klem natuurlijk goed uit, aangezien hij tijd met jou had verloren die hij nu weer kon inhalen, maar Are hoeft niet te rekenen o p sponsors. Of het doofstommefonds moet opeens bestaan.” Lucio was bij elke daad van Are steeds meer geschrokken gaan kijken, en uiteindelijk leken zijn ogen en mond wel schoteltjes, zo rond. “Maar wat erg! Ze weet zelf toch ook wel dat ze het niet gaat redden zonder sponsors?” vroeg hij nog steeds geschrokken. Truffel antwoorde: “Natuurlijk weet ze dat, maar ze voelt zich nu te goed om ons te smeken om sponsors. Ze denkt dat het verlagend is, wat ze nu doet verlaagt haar echter een hoofd.” Lucio was uitgegeten, en wou graag even op bed liggen. Het was bijna nacht, en morgen begon de training. Dus nu kon hij wel even tijd gebruiken om te douchen, en daarna te gaan slapen. Hij stond op. “Ik ga nog even douchen, daarna wil ik uitbuiken op mijn kamer, en dan ga ik slapen. Morgen een actieve dag!” Truffel keek hem bewonderend aan “Dat is heel goed van je jongen, hoe beter uitgerust hoe actiever je zelf bent!” En ze keek Lucio daarbij aan met een trotse moederlijke blik. Doloris keek Lucio aan, en vroeg hem “Lucio kan ik je nog ergens mee helpen?” Lucio keek hem aan, en wist wat hij van plan was. Hij had ook wel zin in wat quality time, en zei daarom. “Ja zeker, jij weet wat het beste is voor mij, dan kan ik tenminste fatsoenlijk op de foto gezet worden!” Truffel keek ze na en riep nog “Je mag ook blijven slapen hoor Doloris” de naïeveling. Op zijn kamer aangekomen, klikte Doloris snel de deur op slot. Hij gooide Lucio bijna zijn bed op. “Darnit, en nu wil ik niet meer onderbroken worden.” zei de stylist. Meteen sloeg hij een arm om de middel van Lucio, en ging achter hem liggen. Hij gaf hem kusjes in zijn nek, terwijl hij de knoopjes van het bloesje van Lucio één voor een open deed. Lucio was gespierd, maar van zichzelf ook vrij slank. Zijn tengere figuur was nu vrij openlijk te zien. Geen haartje te bekennen, dat was wel na de behandeling van Doloris gestopt met groeien op zijn buik. Doloris aaide hem eens ruw op zijn buik, en Lucio hoorde een diepe mannelijke grom in zijn oor. Doloris ging nu met zijn andere vrije arm door zijn halflange blonde haar. Het voelde heerlijk om zich zo over te moeten geven aan de handen van de oudere man. Hij was hier klaar voor, hij wist het zeker. Nog wat gezoen en gestreel later, had Lucio geen kleren meer aan. Poedelnaakt lag hij tegen zijn stylist aan, die nu alleen nog maar een boxershort aan had. Lucio had plots een gevoel van volwassenheid gevoeld, nu ging het gebeuren, hij zou het verliezen. Hij was nu geen kleintje meer, nee nu deed hij mee met de groten. En toen het gebeurde, gaf hij geeneens een kik van pijn.

Lucio werd met een lichte kramp in zijn onderlichaam wakker, maar voelde zich een stuk volwassener. Het voelde alsof dit gedaan moest zijn voordat hij aan het vechten zou beginnen. Lucio wou eerst volwassen zijn. Een kreun verliet zijn mond toen hij rechtop probeerde te zitten, de kramp was op komen spelen. Doloris lag nog achter hem, en streelde over zijn haar. “Doe maar rustig little one, ga zo maar lekker warm douchen, dan komt het allemaal weer goed.” Lucio keek achter hem, en zag Doloris verliefd naar hem staren. Hij was gister gewoon hier gebleven, en Lucio was verliefd in zijn ogen kijkend in slaap gevallen. Het warme water van de douche zal hem van zijn kramp afhelpen, dus stond hij op van het bed. Hij was nog steeds naakt, dus kon hij meteen de douche in stappen, en drukte op een aantal knoppen die hem een warme douche zouden bezorgen. Lucio wist onderhand wat de knoppen betekenden, en kon zo zijn eigen programma’s instellen. De hete stralen liepen over zijn rug, en hij hoorde Doloris nu ook opstaan. Zonder schaamte opende Doloris de cabine, en kwam bij Lucio in staan. Lucio ging uit automatisme een stap naar voren, en Doloris kwam achter hem staan. Al knuffelend werden ze gewassen en gezeept door de douche. Tot slot werden ze droog geblazen, en konden ze de cabine uit. Samen kozen ze kleding uit, Doloris nam casual in een stoer tintje, en Lucio nam zijn trainingspak waar een grote 3 op gedrukt stond. Het was nou even niet anders, hij had heel graag zichzelf zo mooi gemaakt als maar kon voor Doloris, maar vandaag stond zijn eerste trainingsdag op het schema. Zijn haar liet hij door Doloris bijscheren. Ondertussen kwam Truffel de kamer binnen, en die leek het helemaal niet raar te vinden dat Doloris hier had geslapen. In het Capitool was het normaal om te slapen in andermans kamer, dus waarom hier niet? Ze keek Doloris aan en vroeg “Goedemorgen beide! Doloris?Wat doe je met zijn haar? Het zag er zo mooi uit!” Doloris keek haar begrijpelijk aan, mar moest haar toch tegenspreken. “Goedemorgen Truff! Het was inderdaad super mooi, maar hij moet nu indrukwekkend zijn. Een goed begin is het halve werk, en hij moet nu de andere tributen imponeren. Daarom mak ik zijn haar een tikkie gewaagder. Het straalt zo iets meer agressie uit.” Truffel leek onder de indruk van zijn woorden. “Natuurlijk! Dat ik daar nog niet aan gedacht had!” En na dat gezegd te hebben liep ze de kamer uit, en hoorden ze gebonk op de deur van Are. Die zal waarschijnlijk niet naar de training willen, maar ze moest wel. Doloris ging verder met scheren, en na een kwartiertje was hij klaar. Aan beide kanten van zijn hoofd was er een stuk weggeschoren. En in het midden was het haar nog steeds erg lang. Doloris pakte een beetje wax in zijn handen, en smeerde het in het haar van Lucio. Hij bracht het iets naar links, en Lucio was overdonderd van wat hij in de spiegel zag. Zijn haar was eigenlijk een grote hanekam geworden, alleen liep die aan de voorkant steeds platter tot hij eindigde in een punt voor zijn linkeroog. Hij gaf zelfs zichzelf de kriebels met deze look, en wist dat hij zo een stuk stoerder overkwam dan normaal. Voor de finishing touch gebruikte Doloris een haarbruiningsspray, die hij in de puntjes spoot. Nu gaf het een vlammend effect. Dit was perfect. Wie hier niet voor aan de kant wou gaan, zou wel heel roekeloos zijn. Lucio was klaar, en liep met Doloris naar de woonkamer. Daar had hij zijn groen met witte sneakers nog staan, het enige wat hij mocht uitkiezen om te dragen. En hij vond ze lekker zitten, dus wou hij deze aan. Truffel kwam na een hoop gekibbel uit de kamer van Are, en stond even met een perfect ronde mond te staren naar het haar van Lucio. “WOUW! Dat ziet er geweldig uit! Lucio ik wist niet eens dat je zoveel met je haar kon! Waarom was het allemaal zo stekeltjes kort in het begin? Je had het al veel eerder zo moeten stylen!” was haar reactie. Lucio bespaarde haar maar een opmerking over de armoede in District 3 en dat Lucio al blij mocht zijn als iemand zijn haar zo stekeltjes kort knipte, en in plaats daarvan gaf hij haar een knuffel. “Ondanks dit haar ben ik nog steeds je kleine lieve jongen hoor, maar dan met een vermomming.” Truffel was blij met zijn antwoord, en gebaarde naar de eettafel. “Laten we maar beginnen met het ontbijt, Are is chagrijnig, dus die is wat later. Ik moet je de regels van de training uitleggen vanmorgen, en ik wacht niet op haar. Als ze de regels overtreed heeft ze dat aan haarzelf te danken.” De eettafel was al gedekt voor vier, dus iemand had wel opgemerkt dat Doloris hier had geslapen. Doloris en Lucio gingen zitten aan tafel, en het welbekende treintje met beleg begon weer rondjes te puffen. Truffel bleef staan, en drukte op een knopje op de tafel. Uit het midden van de tafel sprong een soort klembord, maar dan levensgroot. Lucio en Doloris schrokken even, en moesten daarna lachen om ieders reactie. Op het enorme klembord zat een papier geklemd. Er stonden een aantal steekwoorden op, en Lucio wachtte dan ook geduldig tot Truffels uitleg. “Er zijn een aantal regels waar jij je aan moet houden. Ten eerste moet je te allen tijde het trainingspak aan hebben, je mag geen andere kleding meenemen. Ten tweede moet je lunchen met de andere Tributen in de trainingskantine. Ten derde mag je alle onderdelen doen die je wil, zolang je een sessie maar afmaakt. Ten vierde moet je nadenken over een techniek of talent wat je wil laten zien tijdens de laatste dag. De vierde dag, dan laat je een truc zien, en wordt je beoordeeld tussen een 1 en een 12. Dit cijfer bepaalt veel sponsors, dus ik zou hem opzetten!” En daarmee was haar kleine presentatie afgelopen. Ze gaf een klap op de tafel, waar Lucio en Doloris weer beiden van schrokken en lachten, en het klembord klapte weer in de tafel. Truffel keek nu verontwaardigd naar Lucio. “Hup!Hup! Eten jongen, je hebt een zware dag voor de boeg!” En daarna ging ze zelf ook zitten, en at pannenkoeken. Het was een gezellig ontbijt, maar Are kwam niet opdagen. Zou ze wel naar de training komen?

In de lift was het leeg, Lucio stond er alleen met een Avox die als liftbediende fungeerde. Je zei je verdieping tegen hem, en hij drukte op het knopje. Dat was nu niet nodig, aangezien Lucio in zijn trainingsoutfit aankwam, dus drukte de Avox meteen op de trainingsverdieping. De min eerste verdieping. Lucio had net uitgebreid afscheid kunnen nemen van Doloris. Truffel stond namelijk extreem te bonken op de deur van Are. Die was nog steeds haar kamer niet uitgekomen, en Truffel had vredesbewakers moeten oproepen die de deur zouden forceren en Are naar de trainingszaal zouden brengen. Are was uitgegroeid tot een opstandige puber, maar dat ging haar niet helpen in het Capitool. Het geluk in deze situatie was dus dat Lucio voor de lift nog uitgebreid kon zoenen met Doloris, die daarna wel zijn haar weer in style moest brengen, omdat het een passionele kus was geweest. De Avox was vrijwel een stap naar achter gegaan toen Lucio hem aankeek met één oog, en de ander bedekt achter een lange blonde pluk haar. De Avox dacht dat zijn laatste uur geslagen had, maar toen hij door had van niet drukte hij snel op knoppen. Het was geweldig om de uitwerking van Doloris zijn styling te zien, Lucio was eerst een lange, best brede jongen. Maar had een veel te schattig gezicht, op dit moment kwam hij tegenover iedereen dreigend over, tot in het extreme. Nu zijn hoofd een stuk tegendraadser werd, was zijn lange lichaam niet gewoon lang, maar groot. Zijn spieren waren niet goedontwikkeld, maar zagen er uit als wapens. Wat een kapsel allemaal wel niet kan veranderen aan hoe je overkomt. Lucio begon er best wel schik in te krijgen, en genoot er zelfs bijna van. Het zou goed zijn als andere tributen bang voor hem zouden zijn. Lucio had namelijk niets aan zogenaamde bondgenootschappen, hij zou alleen strijden. En met die gedachte ging hij de trainingsruimte in toen de liftdeuren open gingen.

In de ruimte was iedereen al aanwezig, behalve hij en Are. Toen de gehele groep Tributen hem aankeken, keek hij opstandig met één oog terug. “Mijn districtgenoot vecht met een aantal vredesbewakers. Ik gok dat ze er zo aankomt.” zei hij tegen de trainer. De trainer was een gespierde man met enorme dreadlogs in zijn haar. Een zweetband om zijn hoofd zei zijn functie, en zijn spieren bewezen zijn kwaliteit. De trainer knikte, en begon te praten. “Ik wacht niet op laatkomers, laat dat duidelijk zijn. Vredesbewakers helpen je naar beneden, maar je mist trainingstijd. Tijd die kostbaar is. Ik ben Smo jullie trainer. Met mij zullen jullie het de komende dagen doen, en met mijn team natuurlijk. Hier in de zaal zie je allemaal onderdelen die je kunt leren, en bij elk onderdeel staan twee trainers die jullie het leren. Specifieke vragen over overleving kunnen bij mij gesteld worden, vragen over de onderdelen zelf zijn welkom bij de onderverdeelde trainer. Als laatste punt wil ik zeggen dat elke tribuut die onderling een gevecht begint tijdens de training een vuist op zijn oog krijgt van mij. Ik zal het maar niet proberen.” En daarmee was het startsschot gegeven van de training. “Ik roep wanneer we gaan lunchen, en wanneer de training is afgelopen. Begin!” En de tributen keken allemaal verwilderd rond. Lucio nam echter niet de tijd om rond te dwartelen, maar wou meteen beginnen. Als hij kostbare tijd nu al verspilde, zou hij daar namelijk meteen spijt van krijgen in de Arena. Dus pakte hij een versterkt vest bij het zwaardvechten, en liep naar de trainer. Deze was blij dat hij meteen de eerste tribuut had, en begon duidelijk en snel de slagen te leren. Hij hield het zwaard links, en de trainer had meteen door dat dat ook de beste methode was, aangezien Lucio linkshandig was en daar harder en sneller mee kon slaan. Ze oefenden wat slagen op een juten dummy, en Lucio zag dat de tributen nog steeds geen move hadden gemaakt. Dit zou een eitje worden als ze allemaal niet gingen trainen. En toen zag hij waar ze naar keken. Are stond met een grote blauwe plek in haar hals te trillen in de liftopening. De laatste dagen had Lucio nou niet bepaald een zwak gekregen voor d’r en hij vond het dan ook bijna gerechtigheid dat ze zo behandelt was. Are liep de zaal in en snauwde meteen tegen de andere tributen: “Wat staan jullie nou te kijken? Willen jullie het zien? Of zijn jullie hier om te trainen. Sukkels.” En daarna liep ze door naar het planten eet onderdeel, daar leerde ze wat eetbaar was en wat niet. Ze leerde ook meteen de planten te gebruiken als medicijn en een uur later had ze de blauwe plekken op haar hals doen wegtrekken door middel van een papje van planten. De andere tributen waren nu ook aan het trainen geslagen, en stonden verdeeld over de zaal. Lucio’s trainer wou zo gaan beginnen met kleinere voorwerpen om mee te vechten. Zo zou Lucio met elk voorwerp wat als wapen kon dienen vechten straks. Lucio vroeg even om een kleine pauze om wat te drinken, en zijn trainer gaf de pauze dankbaar. Die was zelf ook wel aan een pauze toe, aangezien Lucio een snelle leerling was, en het hem best moeilijk maakte af en toe. Nu had Lucio ook de tijd en ruimte om eens rond te kijken naar de andere tributen, aangezien een beetje oriëntatie bij zijn rivalen misschien een pluspuntje zou zijn.

Toen hij rondkeek zag hij dat de meeste tributen bezig waren met het bijspijkeren van overlevingstechnieken, de onderdelen waarbij je leerde camoufleren, leerde wat wel eetbare planten/insecten waren en wat niet, een vuur maken en strikken zetten. Het waren allemaal leuke onderdelen, maar de echte kanshebbers waren bezig met vechttechnieken. Als je rondkeek wist je ook dat dat de gene waren die echt gingen vechten om de titel van winnaar. De wat mindere tributen hoopten gewoon op een kans als ze weggingen, en het zo lang mogelijk uithielden als ze van de groep weg waren. Het enige probleem was, dat als je te lang bij de groep wegbleef, je door de Spelmakers toch wel door middel van boobytraps terug werd gejaagd zodat je moest vechten. Dat deden ze elk jaar en de tributen die vechtsporten aan het trainen waren wisten dat. De meeste tributen waren ongeschreven bladeren, maar er waren een aantal tributen die boven de grijze massa uitstoken. Zo waren er een aantal beroeptributen, zoals die uit District 1. Vanuit District 1 was een jongen gestuurd die met een klein mesje wonderen kon verrichten in je gezicht, waarschijnlijk een diamantslijper. Het meisje uit District 1 kon dan weer echter supergoed camoufleren en liep voor de helft van de tijd onherkenbaar rond als muur, en haar creativiteit was zo goed, dat Lucio er van uit ging dat ze sieraden maakte. Uit District 2 was een jongen gekomen die supersterk was, hij had net staan worstelen met de leraar, en de trainer persoonlijk de ring uit gedragen. Dan had je nog een meisje uit District 12 die met steenkool wonderen kon verrichten bij het vuur maken, en het duo uit District 7 die allround goed waren op alle onderdelen. Lucio zag nu ook wel in dat hij voor sommigen goed uit moest kijken, en zelf vooral goed moest gaan trainen. Dus pakte hij het houten slagersmes wat hij aangereikt kreeg door de trainer, en ging weer trainen op bepaalde slagen en houdingen.

Hij was alweer een uur bezig met een groot mes, en had door dat hij een goed uithoudingsvermogen had, de trainer was moe maar Lucio kon gewoon doorgaan tegen de volgende trainer die er nog was bij het wapentrainen. Dat was een goed punt, mocht een tribuut nou even goed zijn als hij, dan kon hij gewoon doorgaan tot de tribuut uitgeput raakte, en dan kon hij het nog afmaken. Lucio had zich er al overeen gezet dat hij moest moorden, het was niet te ontwijken. Daarom probeerde hij een zo kortaf mogelijke band te krijgen met andere tributen, hij wou namelijk in de Arena geen spijt krijgen als hij een wapen in iemands hoofd boorde. Dat was nou eenmaal hoe het spel gespeeld moest worden. Hij zou ook niemand gaan redden als diegene aangevallen werd, en zo’n houding luchtte hem best wel op. Hij had tegenover niemand hier in de zaal verantwoordelijkheden, en had ook vna niemand spijt als hij ze moest neersteken. Het zou een stuk makkelijker zijn voor hem in de Arena dan voor die kinderen die nu al groepjes vormden. Alle twaalf jarigen van dit jaar hadden al een verbond gesloten, ze voelden zich veiliger in een groep. Lucio wist dat de Spelmakers dat nooit zouden toestaan voor lange tijd, aangezien een eindgevecht tussen een groep twaalfjarigen niet heel interessant was voor de kijkers, maar die logica ontbrak blijkbaar bij de groep kinderen, en het verbond dat stond. De jongen uit District 12, het duo uit District 4 en het meisje uit District 5. Vier twaalfjarigen, dat waren er vrij veel dit jaar. Het stond algemeen bekend dat de jongsten het eerst stierven in de Arena, en dat hun dood de minste waardering kreeg van het publiek. Niet dat het publiek van het Capitool vond dat ze niet moesten sterven, nee daar niet van. Nee ze vonden het irritant dat ze niet terugvochten, aangezien het publiek meer sensatie wou zien. Een gevecht van twee mensen, die allebei tot het einde gingen met een wapen, ja dat was stukken interessanter. Lucio walgde af en toe van de gedachtegang van het publiek. Maar hij werd uit zijn overpeinzingen getrokken door Smo die riep dat de trainingen klaar waren voor vanmorgen, en dat ze nu moesten gaan lunchen. Lucio deed het vest uit, en gaf die en het houten mes aan zijn trainers terug. Die vroegen of hij na de lunch nog terug zou komen, dan zouden ze met speciale wapens trainen, en dan was Lucio klaar met wapens. Daar zag Lucio wel wat in, aangezien hij dit één van de belangrijkste trainingen vond. Hij had een selectie gemaakt van alle trainingen die er waren, en had ze verdeeld. Morgen zou hij met wapens op afstand werken, en overmorgen zou hij werken aan het maken van een vuur. Als hij uitgeleerd zou zijn, zou hij in de restjes tijd die hij over had bezig gaan met het maken van valsstrikken, voor voedsel en tributen. Het was voor hem de meest logische volgorde, het vechten kwam altijd van pas, op afstand was het helemaal makkelijk. En de strikken waren perfect, een wapen tegen de andere tributen, en tevens een bron van voedsel. Het rare was dat elk onderdeel vernieuwd leek, waar vroeger takjes werden gebruik om vuur te maken, gebruikte ze nu steenkool. Waar vroeger werd geleerd aan het einde van de wapentraining om met takken te vechten, kwam de trainer nu met een hoop schroot en afval binnen. Zou dit iets te maken hebben met de Arena van dit jaar? Hij zou dit Truffel en Doloris voorleggen als hij vanavond weer in het appartement was, misschien dat één van beide iets had opgevangen over de Arena, of misschien had één van beide een idee over de Arena. Lucio wist echter zeker dat dit iets te maken had met de Arena, het kon niet anders. Hij liep voor de groep uit naar de kantine, de rest al pratend achter hem. Sukkels, hoe meer praten hoe moeilijker het doden straks.

Lucio had het gevoel af te moeten kicken van het heerlijke eten wat hij in het appartement kreeg, in de kantine waren namelijk broden te vinden die gebakken waren op de manier zoals ze in de Districten werden gebakken. Het was of een ziek spelletje, of een gemene steek onder water. Want Lucio moest, en hij wist dat de rest dat ook deed, zich wel schamen omdat hij zijn thuisfront geheel was vergeten sinds hij in het Capitool aangekomen was. Het was dan ook allemaal zo overweldigend geweest, en hij had ook zoveel nieuwe dingen gezien en meegemaakt! Dus toen hij aan zijn brood uit District 3 begon, zat hij te denken aan zijn ouders. Hoe zouden die reageren op het feit dat hij openlijk op nationale televisie uit de kast was gekomen? Zijn broertje zou het waarschijnlijk niet door hebben, zijn moeder zou alleen balen van het feit dat ze geen kleinkinderen zou krijgen, maar zijn vader was een heel ander verhaal. Lucio had het idee dat zijn vader hem niet eens meer zou willen zien. Zijn vader was dan ook oerouderwets, en kon dit soort gedachten niet kwijt in zijn onderontwikkelde hersenen. Die stonden alleen maar op werken, werken en werken. Maar het maakte toch niet uit, Lucio zou of sterven, of in het Capitool gaan wonen. Geen denken aan dat hij plek zou nemen in de winnaarswijk in District 3. Dat had hij al besloten, aangezien hij niet gescheiden wou wonen van Doloris. Maar eerst de spelen. Lucio had zelf een tafel gepakt en was daar gaan eten. Aan de andere kant van de kantine zaten alle twaalfjarigen bij elkaar plannen te bedenken alsof ze op schoolreisje gingen. Alleen had Lucio het akelige gevoel dat de plannen grotendeels gingen over zijn doodsoorzaak, en hoe die kleuters het gingen doen. Af en toe waren het net apen, en Lucio besloot ze vanaf nu apen te noemen. Tot zijn verbazing had hij tijdens de pauze ook nog lunchgenootjes. Wat hem dan weer tegenviel was dat het de beroeps waren. Deze waren waarschijnlijk bang voor hem, en wouden graag een verbond sluiten met hem. Toen ze zich wouden voorstellen greep Lucio meteen in. “Het is al erg genoeg dat ik de naam van mijn Districtgenoot moet weten, ik hoef geen namen. Straks zijn jullie allemaal toch alleen maar rivalen. Ik doe niet mee aan het gezellige theekransje.” Daarna pakte hij zijn spullen op, en ging aan een tafeltje zitten die alleen stond. Hij meende het ook echt, hij had geen behoefte aan namen, die zouden hem alleen maar op schuldgevoelens brengen. Hij moest ze allemaal kunnen vermoorden als hij wou winnen.

De pauze was afgelopen, en Lucio had heerlijk gegeten, en zijn haar gefatsoeneerd in het toilet. Doloris was zo goed geweest om een haarproduct op basis van vet te gebruiken, restylbaar maar niet te verwijderen door water zonder zeep. Zo kon hij gewoon zweten, maar bleef zijn haar in de angstaanjagende positie zitten. Alle andere tributen hadden ondertussen een out of bed kapsel, omdat het overal naartoe ging staan. Maar Lucio had alles nog perfect op zijn hoofd staan. De kuif wou zelfs nog naar boven staan, ondanks al het zweet wat er in was gaan zitten. Alleen dat maakte de rest al angstig, hoe kon hij er zo goed uit zien na zulke inspanningen? Het was op zijn minst verontrustigend. Dus werd Lucio door alle tributen ontweken, wat hem ook prima was. Hij zou niet opstandig worden als Are, maar wel afstandelijk. De trainers daarentegen werden bijna fan van hem, hij trainde het aller hardst, en boekte de meeste vooruitgang. Nog voor het einde van de trainingsdag was Lucio meester geworden over alle soorten close combat wapens, en kon ze goed hanteren. Hij besloot dat hij voor een speciale training zou kiezen in het laatste uur wat hij had, en ging dan ook naar Smo, de hoofdtrainer. Deze had gezegd dat ze met vragen naar hem toe konden gaan, maar niemand was er op in gegaan door het agressieve uiterlijk van de hoofdtrainer. Lucio stapte echter wel zelfverzekerd naar de spierbundel toe. Deze leek verbaasd dat iemand naar hem toe kwam, en keek met een vragende blik naar Lucio. “Well, Well, Well, had je een vraag jongeman?” vroeg hij veel vriendelijker dan iedereen hem had geschat. Lucio wist dan ook meteen dat hij zijn antwoord zou krijgen. “ U heeft dan wel trainers hier meneer, maar ik vraag me stiekem af wat u nou de beste manier vindt om te overleven in de Arena. Als u dat zou willen delen.” Smo keek hem verbaasd aan, hij was al jaren hier het hoofd van de training maar nog nooit had iemand hem gevraagd wat hij zou doen als hij in de Arena terecht kwam. En het idee beviel hem wel, een les over wat hij zou doen. “Kom mee naar het kantoor jongen, ik ga jou dat haarfijn uitleggen. Maar niet met de rest er bij, hadden ze zelf maar origineel moeten zijn.” Hij opende het kantoor, en wees naar een behagelijke kruk met bonten voeringen. De kruk alleen was al luxe, laat staan de geheime informatie die hij nu zo zou krijgen. Niemand kreeg deze te horen, behalve hij! Hij nam plaats op de kruk die supergoed zat. En Smo begon met praten. “Er zijn drie regels om goed te kunnen overleven in de Arena, ik vertel je alleen die regels en daarna moet je er zelf invulling in geven. De regels tellen in welke Arena dan ook, in welke omstandigheden dan ook. Regel één in verdediging. Zorg er altijd voor dat je jezelf verdedigt. Koste wat kost, regel iets dat je lichaam beschermt voor aanvallen van buiten af. Regel twee: Wapen. Neem een wapen waar jij je goed bij voelt, want als jij je al niet goed voelt bij een wapen, hoe kun je dan ooit hem goed gaan gebruiken? Regel drie: voorraad. Zorg er voor dat je altijd eten en voldoende drinken in de buurt hebt, en dat het tot je beschikking is. Vijanden kunnen je anders gewoon op je plek laten zitten en laten sterven van honger of dorst. Dit waren mijn tips, en nu terug naar je appartement, de trainingen zitten er op voor vandaag. De rest stuur ik ook terug, ik zie je morgen weer!” En daarmee was het afgelopen, Lucio liep meteen door naar de lift, en liet de Avox deze sluiten en naar boven sturen, nu zal de rest moeten wachten op een volgende lift en daarmee zich aan hem irriteren. De gemene spelletjes waren begonnen.

In het appartement aangekomen, was Doloris er ook weer. Het was fijn om Doloris om zich heen te hebben, ook al wist Lucio dat ze niet openlijk verliefd konden gaan zitten doen. Alleen het feit dat Doloris hem door deze dagen heen sleepte was voor hem al genoeg. Truffel ging hysterisch dingen regelen voor het avondeten, en daarom hadden Doloris en Luco de kans om te praten over de training van vandaag. “En kleintje, hoe ging de training vandaag?” vroeg de stylist. “Het was aan de ene kant vreemd, al die kinderen die ik zal moeten neerhalen om te kunnen winnen, maar aan de andere kant geloof ik dat ze nu wel uitkijken voor me. Menig keek nar mijn haar, en deinsde daarom terug. Het groepje apen, de twaalfjarigen, hebben het op mij gemunt. Al zijn ze daar iets minder zeker van na de training. En ik heb de beroeps afgewezen toen ze wouden dat ik in hun bondgenootschap kwam. Verder heb ik geoefend met het vechten met wapens voor dichtbij, en heb ik speciale tips gekregen van de hoofdtrainer. Morgen ga ik leren schieten met wapens voor afstand. Het vechten heb ik nu namelijk helemaal doorlopen.” zei Lucio met een stukje trots in zijn stem. “Niet verkeerd kleine, helemaal niet verkeerd!” was Doloris reactie. Lucio zou de strategie van afzonderen van de rest behouden, als het voor hem werkte dan moest hij dat gewoon doen. Are kwam nu het appartement binnenstappen, en begon meteen weer te rellen. Eerst tegen Truffel. “Waar haalde jij vanmorgen in godsnaam het gore lef vandaag om die verdomde witte pakjes op te bellen?! Aan wiens kant sta jij eigenlijk?!” Het was vrij oneerlijk van haar, Truffel kon er namelijk niets aan doen, het was haar baan en taak om te doen. Are was degene die opstandig was gaan doen. Nu ze gene reactie kreeg van Truffel, die haar gewoon doodzweeg, viel ze uit naar Lucio. “En wat is er mis met jou?! We komen verdomme nog wel uit hetzelfde District. Een bondgenootschap is op z’n minst wel op zijn plek denk je niet?!” Are ging compleet door het lint, en moest toch zelf weten dat ze nu heel onredelijk was. Lucio ging er toch op in. “Ik sluit met niemand een bond, en al helemaal niet met jou. Je weet dat de keuzes die je nu maakt je zullen tegenwerken in de Arena? Als ik jou was zou ik nu gewoon mee doen met alles wat je moet doen, dan hoef je niet door vredesbewakers de escorteert te worden, en maak je misschien nog een kans in de Arena.” En daarmee was de kous af, Lucio zou niet verder gaan met de discussie. Are trok haar mond al weer open, maar Lucio kapte haar meteen af. “Hiermee ben ik klaar met deze nutteloze discussie, of je zult je best doen, of je zult in de Arena de uitkomst van je opstandigheid zien. De keuze is aan jezelf.” Are’s woorden stokten, en ze liep op haar teentjes getrapt naar haar kamer. Doloris kneep Lucio in zijn schouder ten teken van trots, en stond daarna op. “Ik ga nog even aan je kleren werken, we hebben strenge voorschriften voor de spelen gekregen. En toch ga ik er alles aan doen om je zo goed mogelijk te helpen.” Hij gaf Lucio heel snel en stiekem een kus, en verdween naar Lucio’s kamer. Lucio stond op, en wist wat hem te doen stond. Hij liep naar de keuken, en keek daar naar binnen. Het eten werd altijd door een schuifluik geschoven door Avoxen, maar ze hadden wel de mogelijkheid om te koken, aangezien er een gehele keuken was. In het midden stond een kookeiland, en daar achter zag Lucio het haar van Truffel, wat vandaag groen was geverfd met horizontale pijpenkrullen. Het schudde op een rare wijze, en Lucio wist hoe laat het was. Van het aanrecht greep hij een tweetal tissues uit een doos, en ging naast Truffel zitten achter het kookeiland. De tranen liepen over diens bemake-upte gezicht. De make-up was op verscheidene plekken compleet uitgelopen, en hing ergens rond haar kin. Lucio gaf Truffel de tissues, en sloeg een arm om haar heen. “Heey meid, doe maar rustig. Ik ben hier gekomen om je een compliment te geven. Ik wil je bedanken voor de goede structuur die je bied, de goede leiding die je geeft, en hoe je het vanmorgen met Are hebt opgelost. Ik weet dat het voelt als falen, en dat zij dat er nog eens goed inwrijft, maar je moet weten dat jij de beste keuze hebt gemaakt. Ik ga nu Doloris vragen of hij je make-up wil bijwerken. Je hebt het namelijk allemaal rond je kin hangen!” En daarna kon er gelukkig weer een glimlachje af bij Truffel. Lucio stond of, en liep nar zijn slaapkamer. Eenmaal in zijn kamer gaf hij Doloris een zoen, en vroeg hem: “Kun jij alsjeblieft Truffel d’r make-up bijwerken? De woorden van Are waren nogal hard bij haar aangekomen, en ze zat helemaal overstuur achter het aanrecht. D’r make-up hangt rond d’r kin.” Doloris keek hem aan en met een “Jij geeft ergens toch heel veel om mensen, je bent leuk.” verdween hij met zijn make-up koffer richting de keuken. Lucio hoorde Truffel al weer giechelen, dus zou ze er vast weer bovenop komen. Nu begon Lucio door het luik in de keuken bevelen te gillen, er moest immers iemand voor het avondeten zorgen.

Het avondeten bracht niet veel soeps mee. Truffel was wat opgelaten, omdat Are had besloten nu toch eens weer aan de eettafel te verschijnen, zij het met een gezicht als een oorwurm, en een humeur van janlikmeversie. Doloris deelde mee dat hij vannacht niet zou blijven, omdat hij nog iets moest regelen, maar hij had de introductie van Lucio’s haar doorgegeven aan Truffel. Lucio wist ook wel dat hij dat had gedaan om Truffel het gevoel te geven belangrijker te zijn in de voorbereiding, want de kappersspiegel zou het waarschijnlijk stukken beter kunnen, maar Lucio liet het maar zo. Ergens had hij een zwak gekregen voor de naïeve begeleidster. Het was dan een Capitoolinwoonster, maar dat betekende voor Lucio alleen maar dat ze een compleet andere opvoeding had gehad. Lucio had meer moeite met het feit dat Doloris er vanavond niet zou zijn. Geen knusse knuffels in de nacht, geen spattende passie in bed. Nee alleen zijn, de kou moeten verdrijven met zijn eigen lichaamswarmte. Voor Lucio geen positief beeld van de nacht, aangezien hij in deze tijd wel iemand kon gebruiken om tegenaan te kunnen kruipen. De rest van de maaltijd was hij dan ook best stil. Toen Truffel er na vroeg, gaf Lucio als antwoord moe te zijn van de training, en hij ging dan ook vroeg naar bed.

Die nacht werd hij geteisterd door nachtmerries, rillingen van kou en vervelende eenzaamheid. En dat had zijn uitwerking op de manier dat hij wakker werd, hij stapte letterlijk met het verkeerde been uit bed die nog in de deken gewikkeld was, gleed daardoor uit, en viel op zijn achterwerk op de grond. Toen hij opstond, scheurde zijn laken door de spanning die er op stond. Uiteindelijk na veel geworstel kon hij zich bevrijden uit de deken, en liep de douche in. Door zijn net niet helemaal wakker zijn, drukte hij op de verkeerde knop en werd bijna bevroren door een bevroren stoom behandeling, en toen hij eindelijk de knop voor een warme douche had gevonden, drukte hij die per ongeluk tegelijk in met het zeepbad knopje. Dus met warm water en anderhalf liter zeep, vlogen de zeepbellen in het rond. Lucio gaf het maar op, en wou zich afdrogen. Toen hij droog geblazen was en in de spiegel keek, zag hij dat de zeep haarverf was, en zijn haar nu lichtelijk oranje was. Het was geen foute kleur, en het zou te lang duren om het te herstellen, dus liet hij het maar zo. Hij was het ochtendritueel spuugzat, wreef nog even over zijn achterste en trok zijn kleren aan. De gele kleren vloekten enorm met zijn haar, dus trok hij maar meteen zijn trainingspak aan. Een Avox die te lang deed over het pakken van zijn pak, kreeg een aantal verwensingen naar zijn hoofd, en moest maken dat hij wegkwam om niet geraakt te worden door de rondvliegende schoenen. Lucio pakte schoenen die dezelfde kleur oranje als zijn haar waren, en witte accenten had. Daarna liep hij naar de woonkamer, en ging aan tafel zitten. Truffel die zijn ochtendritueel had gehoord, zette snel een kop koffie voor hem neer, en nog geen 10 minuutjes later was Lucio de vrolijke hij weer. Truffel kwam weer terug. “Goedemorgen lieverd, ben je al weer wat beter te pas? Wat een rotmorgen had je toch! Ik zal meteen je haar doen, zodat je daar straks niet nog op moet wachten voor de training. Are is nog in haar kamer, en ik heb geen behoefte aan puberaal gedrag, dus vind je het erg dat we met z’n tweeën ontbijten?” Truffel had het al iets minder moeilijk met de opstandigheid van Are, een goede verbetering vond Lucio. “Goedemorgen Truffel, laten we maar beginnen met mijn haar ja, en laat Are maar. Daar wil je ook geen aandacht aan besteden, stank voor dank is nog lichtelijk uitgedrukt bij haar.” Truffel keek goed naar zijn haar, en gaf Lucio een compliment over de kleur, ze vond het gaaf staan, en vond dat hij bijna compleet ingeburgerd was in het Capitool. Lucio vond dit toch best een compliment, aangezien hij niet zo verbitterd meer was tegen het Capitool, de president had namelijk de Spelen aangeschafd, het Capitool keek er alleen naar, en Lucio gaf ze geen ongelijk. Truffel begon met wax, en tot haar blijdschap en de geruststelling van Lucio kwam ze er achter dat ze best talent had met haarstyling. Ergens had ze altijd kapster willen worden, en misschien lag daar nog een toekomst voor haar in. Maar eerst de spelen! Na het stylen van het haar, was er een rustig ontbijt. Op de achtergrond had Truffel muziek gezet, en de enthousiaste popsongs kwamen op een normaal volume langs. Na het onbijt zei ze nog even doei tegen Lucio, die de lift in stapte, en belde meteen de vredesbewakers op. Ze had geen zin om zelf energie te moeten steken in Are.

Lucio was beneden gekomen, alweer zonder Are. De groep keek hem er nu al niet meer op aan, aangezien zij niet zijn verantwoordelijkheid was. Ze keken allemaal wel op van de haarkleur verandering van Lucio, en menig begon nog harder te bibberen dan de dag er voor. Smo leek op één of andere manier blij te zijn dat Lucio er weer was, en gaf hem een knipoog. Daarna begon hij aan een kortere speech dan gister. “Vandaag is jullie tweede trainingsdag, de categorieën waar je gister aan hebt gewerkt zijn nog open voor je, maar zullen niet veel bijleren. Ik adviseer een ander onderwerp te proberen, maar eigen keuze! Over drie uurtjes gaan we lunchen, weer op mijn bevel. Train ze!” De Tributen twijfelden nu minder dan gister, al was Lucio weer al eerste uit zijn keuze, en had al een gesprekje gehad met de trainster bij het schieten toen de rest een keuze had gemaakt. De trainster van het schieten was enthousiast hem te zien, aangezien ze hem gister had zien vechten met de wapentrainer, en ze blij was dat hij voor de volledige vechttraining was gegaan. Ze begonnen met een standaard boog, en ze overhandigde hem een rode. Tijd om te schieten.

De boog lag compleet verkeerd in handen, en zijn eerste schot was dan ook compleet naast de dummy die hij moest raken. De pijl kletterde regelrecht tegen de ijzeren wand, en daarna over de vloer. Meteen greep de trainster in, en gaf hem een gele boog. Hiermee ging het een stuk makkelijker, en toen Lucio er om vroeg was de enige reactie: “Linkshandig” met een grijns er achteraan. Natuurlijk! De andere boog was gemaakt voor rechtshandigen, het enige probleem was nou dat Lucio in het nadeel zou zijn als hij in de Arena kwam. Het grootste gedeelte van de tributen bleken, na een oriëntatie kijk rondje, rechtshandig te zijn. Vrijwel iedereen behalve hij was rechtshandig, dus zouden er ook vast geen linkshandige bogen in de Arena liggen. Toen hij advies vroeg aan de trainster over hoe hij dan toch kon schieten, gaf ze hem de rode boog weer terug. Hij moest er nog eens mee schieten, en weer kletterde de pijl alle kanten op behalve de kant van de dummy. Toen de trainster hem vroeg om het eens te proberen met de boog op de kop, keek Lucio haar raar aan. Toch volgde hij het advies op, en schoot dit keer nog wel scheel, maar de pijl raakte de Dummy in ieder geval. Op de plek waar bij een mens de maag zat, stak nu een zilverkleurige pijl uit de dummy. De trainster legde uit dat door de boog op de kop te houden het verschil tussen links en rechts verkleind werd. Dat was nog eens advies waar Lucio iets mee kon! Zo onderhand hadden de trainers door dat ze van hem goede vragen kregen, en verheugde steeds meer trainers zich er op dat Lucio langs kwam voor een training. Maar ook al stond Lucio’s schema van trainen voor hem vast, dan nog gaf hij er niets van prijs. De andere tributen zouden daarmee hun voordeel kunnen doen, en dat voordeel gunde Lucio ze niet. Lucio kreeg toch de gele boog weer terug, zodat hij zijn schoten kon perfectioneren, en na een kwartier van bijna raak schoot hij al zijn pijlen, zij het met veel moeite, op kritieke plekken in de dummy. Dat was volgens de trainster voldoende. En ze zou hem nu meer uitdaging geven. Ze nam zijn boog weer terug, en gaf hem een lap leer en twee houten deurknoppen. Lucio vroeg zich af wat hij met de afvalproducten moest, maar de trainster zei hem dat ze er niets van prijs mocht geven, maar dat hij er wel wat aan zou hebben tijdens de Spelen. Ze leerde hem hoe hij de deurknoppen kon bevestigen, beide aan het uiteinde van het stukje leer. Nu zag Lucio wat haar bedoeling was. Hij kreeg een zilveren kogel, en hij had een slinger gemaakt. Dit had hij als klein kind wel eens gedaan, maar dan met technische hoogstandjes die hij zelf had gemaakt. Rookbommetjes enzo. Hij legde de zilveren kogel in het midden van zijn slinger, en tolde hem boven zijn hoofd tot het een zoevend geluid produceerde. Op het snelste punt, midden in een draai, liet hij de ene deurknop los, zodat de kogel er uit slingerde. Hij had het niet al te erg verleerd, en schoot een onprettig groot gat dwars door de dummy heen. Was het ene mens geweest, dan miste die nu een long. De kogel kletste met een harde klap op de grond, en alle andere tributen waren even afgeleid. Toen ze naar de dummy keken, kreeg menig tribuut spontaan last van maagkrampen. Stel je voor dat dat jouw lichaam was geweest, dan was je vrijwel dood geweest! En weer had Lucio voor elkaar wat hij al dagen aan het brouwen was, angst onder de tributen. Straks in de Arena zouden ze allemaal op hun hoede zijn, en de meeste zouden het niet in hun hoofd halen om hem vrijwillig op te zoeken. Niet dat het nodig was, want ook Lucio zou tributen opjagen om ze uiteindelijk neer te maaien. Of dat nou moest met een pijl in het hoofd, of een zwaar voorwerp door de borst, het zou hem lukken. Hij vroeg om de boog, en wisselde nu op hoog tempo beide wapens af. De nieuwe dummy die hij voor zich had, had binnen een minuut een pijl in zijn oog, in zijn wang en in zijn oor. Daarnaast sierde er ook een gapend gat in zijn borst, voorhoofd en keel waar een kogel hem had doorboord. Dit was perfect, op afstans waar geen zwaard hem kon raken zou hij nu velen onschadelijk kunnen maken. De tributen die hadden omgekeken naar Lucio’s eindresultaat werden onderhand steeds nerveuser, met als hoogtepunt de jongen van District 6, die zijn oefenvuurtje bij het vuur maken had laten branden, en hem uiteindelijk moest blussen van de trainer omdat anders de gehele trainingszaal zou afbranden. Lucio’s plannetje was gelukt, hij had een beetje angst gezaaid onder de tributen, en dit was nu uitgebloeid tot een zekere doosangst, die een groot gedeelte van de tributen raakte. Aangezien het bijna tijd werd voor de middaglunch, zou Lucio nog één dummy neerhalen met afstandswapens, en daarna een korte training doen met zwaard. Dan kon hij na de pauze beginnen aan een volgend onderdeel. Trots als hij was dat hij extra tijd over had, wou hij de boog pakken. De trainster had echter nog een laatst onderdeel voor hem in gedachte. Een elektrisch hok werd om hem heen geplaatst, terwijl Lucio schichtig om zich heen keek. Ui de grond kwam een presentatie tafeltje, met daarop één van Lucio’s stoutste jongensdromen. Op het tafeltje lag een afegaagde verroeste shotgun, met een regiment aan kogels. De trainster legde hem door het elektrische veld uit dat hij mocht schieten op dummy’s, maar haar moest verzekeren nergens anders op proberen te schieten. Lucio beloofde het plechtig, hij was al veels te tevreden met het bod dat hij kreeg, en de beveiligde glazen bak verdween plots om het geweer heen. Lucio pakte het op, en verbaasde zich om het gewicht. In de goedkope actiefilms die zo nu en dan te ontvangen waren met de televisie, leken ze altijd een stuk lichter in de handen van de boeven. Hij volgde de instructie van de trainster op, en kreeg te horen drie schoten te hebben. Hij legde een aantal kogels in zijn geweer, en richtte op de dummy. Zoals de trainster zei, ademde hij diep uit, en haalde de trekker over. Een geluidfiasco was het resultaat, waarna één van de vier kogels die het geweer tegelijk uitbraakte de dummy raakte. Het been van de dummy lag aan flarden, en nu had Lucio de onverdeelde aandacht van iedere tribuut. En het mooie was, hij had nog twee schoten te gaan! Weer legde hij de kogels klaar, en schoot. Weer raakte maar één kogel de dummy, maar dit keer op een meer kriteker punt, de milt. De dummy vloog aan flarden, en hij hoorde een aapje huilen in de zaal. Mooi, nu de klapper. Een laatste keer legde hij kogels in zijn geweer, en zag een nieuwe dummy uit het plafond komen. Hij richtte een stuk beter, het zweet liep hem over het hoofd. En net toen zijn laatste beetje adem uitvloeide, schoot hij weer. Drie kogels doorboorden het hoofd van de dummy, het hoofd klapte er af en rolde over de vloer. Het wapen loste op in Lucio’s handen, en de elektrische kooi verdween. Smo had op een afstandje gekeken, en keek Lucio nu verbaasd aan. De jongen die nog nooit geschoten had, schoot nu met een afgezaagde shotgun drie van de vier kogels recht door het hoofd. Hij vergat bijna de tijd, tot Lucio tegen hem riep: “Smo, lunchpauze right?” Waarop hij alleen nog maar verbaasd kon knikken, en Lucio liep de kantine binnen.