Met haar haren hoog opgestoken, een modieuze bril op haar bleekgepoederde neus en een goede vriendin aan haar zijde liep Cecilia Peak haar favoriete restaurant binnen. Ze droeg een wijde, zijden broek, helder blauw van kleur, met daarboven een sjieke wit met blauwe blouse, die een deel van haar hals blootliet, waar ze een overdreven dure ketting had geplaats, die fonkelde in het warme licht van het restaurant. Om haar schouders had ze een witte mantel hangen, die bij binnenkomst van haar schouders werd gelicht door een garderobe-medewerker. Cecilia glimlachte naar de man, die maar al te blij leek hier te mogen werken, en werd nog geen seconde later begroet door een andere restaurantmedewerker, die haar en haar vriendin Genesis naar een kleine tafeltje leidde en hen om de haverklap vroeg of ze het wel een goede plek vonden, of ze het wel warm genoeg vonden en of ze wat te drinken wilden.

‘Laten we maar beginnen met een glaasje water,’ zei Cecilia, die probeerde in het openbaar niet te veel te drinken, uit angst dat ze in een aangeschoten bui domme dingen zou gaan zeggen. ‘Oh, en breng ons ook maar zo’n schaaltje van die lekkernij die zij daar hebben,’ ze wees naar een ander tafeltje en richtte haar blik op het grote tv-scherm dat in de lounge opgehangen was. ‘Een glaasje water?’ zei Genesis met een lach. ‘Nou, daar doe ik niet aan hoor.’ Ze wendde zich tot de man. ‘Voor mij zo’n heerlijke Hongerspelen Cocktail, graag.’ De man knikte en maakte zich uit de voeten. Genesis keek Cecilia grinnikend aan. De presidente glimlachte, maar inwendig voelde ze zich kwaad. Begreep Genesis dan niet dat ze niet altijd alcoholische dranken naar binnen kon werken nu ze presidente was? Ze ging verzitten en zei: ‘Ik moet bekennen dat ik een beetje nerveus ben.’

Genesis knikte. ‘Ja, dat kan ik me voorstellen,’ zei ze en al gauw waren ze in een gesprek gewikkeld over de komende Spelen, terwijl hun drinken gebracht werd en een mandje met toastjes en andere lekkernijen. ‘Mijn favoriet is de jongen van...’ Genesis aarzelde even in haar zin, lachte toen en wuifde met haar hand. ‘Ik weet niet meer van welk district hij is. Die vissers. Zó gespierd!’ ze giechelde. Cecilia lachte mee. ‘Die wil ik echt niet als winnaar hebben,’ reageerde ze. ‘Die stinkt vast veel te veel naar vis.’ Wie dan wel haar favoriet was, kon ze niet zeggen. Ze deed niet mee aan weddenschappen, omdat mensen dan konden denken dat ze de Spelen zou beïnvloeden, en vond niet dat er heel interessante mensen bij zaten. Ja, William Mocca, dat was een interessant geval en het zou nog interessanter worden als hij zou winnen, maar Cecilia gaf hem niet veel kans tussen al die gespierde jongens en pientere meisjes. De twee familieleden van elf waren ook interessant, puur omdat ze familie waren. Cecilia vroeg zich in stilte af wat ze zou doen als zij en Tyrell in de Spelen terecht kwamen, maar verdrong die gedachte inwendig lachend. Zij zouden nooit in de Spelen terecht komen: zij waren het brein áchter de Spelen.

Ze ging iets verzitten toen de Spelen gingen beginnen en voelde hoe haar hart in haar keel bonsde. Wat nou als de Spelen al binnen een dag afgelopen zouden zijn? Dat zou een kort vertier worden... Zouden ze volgend jaar dan meer kinderen moeten sturen? Dat zou kunnen, maar Cecilia was bang dat ze dan binnen tien jaar zonder bevolking zou zitten en dat zou toch ook weer jammer zijn. Hoe erg ze de districtbewoners ook verachtte, ze besefte wel dat ze hen nodig had. 3...2...1... Cecilia had geboeid naar de gezichten van de tributen zitten kijken en had gezien dat de meeste bang waren, maar er waren er ook genoeg die strijdlustig oogden. Ze wilde zich niet helemaal laten gaan in deze show, maar kon het niet helpen dat ze toch iets rechter op in haar stoel ging zitten. Ze nam een slokje van haar water en zag hoe de tributen als een stel kippen in het rond begonnen te rennen. Sommigen haastten zich naar wapens of andere voorwerpen, anderen maakten zich gewoon uit de voeten, maar niemand leek een écht plan te hebben. Of wel? Ze besefte dat ze ongemerkt toch wel vaak haar aandacht naar William Mocca liet glijden. Wat zou er met Mark Mocca gebeuren als zijn broertje zou sterven?

Toen de eerste dode was gevallen, voelde ze een zucht over haar lippen glijden. Het Spel werkte! Oké, het moest nog blijken of het optimaal was, maar de kinderen bleken niet te bang om elkaar af te maken. Haar blik gleed over de andere aanwezigen in de lounge. De meeste waren op een ontspannen manier aan het beeld gekluisterd. Af en toe hoorde ze een lach om wat één of andere tribuut deed. Dat was goed. Plots viel haar blik op een jongedame met roze haren. Nymfa Benoïst. Cecilia stond op. ‘Ik ben zo terug,’ zei ze tegen Genesis en met haar glas water in haar handen liep ze naar Nymfa en diens gezelschap toe. ‘Nymfa Benoïst!’ groette ze de jongedame. ‘Wat een aangename verrassing om jou hier te zien! Ik mag toch wel jou zeggen, hè? Ik ben Cecilia Peak’ Ze stak haar hand uit naar de rozeharige dame, die door Cecilia gerespecteerd werd vanwege haar prachtige stem. Het was niet voor niets dat Cecilia Nymfa gekozen had om het volkslied te zingen tijdens de afsluiten van de Spelen.


OOC: Sacha, je mag zelf weten of Nymfa al weet dat ze mag gaan zingen tijdens de eindceremonie, of dat ze dat nog niet weet. :3

Elle zat al een tijdje in de luxe lounge van een geweldig restaurant. Het roodharige meisje was, nippend van haar Hongerspelen Cocktail, zo ver mogelijk in een hoekje gaan zitten om niet op te vallen. Vandaag zou het een dagje worden waarop ze heerlijk rustig en alleen naar de aftrap van de Hongerspelen zou kijken, net zoals de rest van het Capitool. Net zoals de rest van Panem, gezien de mensen in de Districten er toe gedwongen werden. Maar waarom zou je niet naar zo iets willen kijken? Zo vreselijk was het immers niet. Het was een show, een spelletje waar je als Capitoolslid een klein deel van uit kon maken door een deelnemer te sponseren. Heerlijk om naar te kijken. Maar puur vermaak.

Het was de ginger opgevallen dat er nog geen interessante mensen binnen waren gekomen. Het meisje had haar best gedaan op haar uiterlijk, zoals altijd, maar vandaag meer dan anders. In dit restaurant konden wel eens… Interessante mensen opduiken.
Haar look was expres nonchalant. Een lichtgekleurde skinny jeans omsloot haar mooie benen. In de jeans was met donkerblauw draad een krullerig patroon genaaid.
Haar bovenlichaam werd omsloten door een vrolijke groene blouse die goed bij haar ogen paste. Deze hing net niet laag genoeg om een gleufje te laten zien. Om de leegte op te vullen hing er een zilveren kettinkje met een hanger in de vorm van een heel klein hartje.

Het was grappig geweest om de portier voor de deur vies naar Sias, haar witte herder te zien kijken. Maar na enkele biljetten tevoorschijn te hebben gehaald, hadden ze beiden, het meisje en haar hond, door mogen lopen. Geld was macht en macht was geld. Wat was het leven toch heerlijk.
Een geluid trok haar aandacht. De Spelen stonden op het punt te beginnen. De tributen passeerden allemaal het scherm en er werd wat verteld over hun herkomst en het cijfer dat ze gekregen hadden. Enkele tributen trokken de aandacht van het meisje. Odin bijvoorbeeld. Een gespierd uitziende jongen uit… 5. Nee 6. Broer en zus Rose konden mogelijk interessant worden. Of ze zouden meteen al het lootje leggen en je hoorde er niets meer over, natuurlijk. Het was immers District 11 maar. Wat deden ze daar ook al weer? Elle was in de steek gelaten door haar eigen brein, ze kon er niet meer op komen. Het maakte ook niet uit. Wat telde was het feit dat de tributen en de kijkers thuis eindelijk hun eerste blik op de arena kregen.

De arena leek te bestaan uit een oud, vervallen stadje. Mogelijk was het vroeger echt eens stad geweest. Niemand zou het weten. Niemand die het boeide. Elle besefte dat ze zich in het beeld verloor en stapte er een moment uit door om zich heen te kijken. Sias lag aan haar voeten en keek alert om zich heen. Een stem trok Elle’s aandacht. Was dat Nymfa niet..? En ja hoor. Een stuk verder naar voren zat een meisje met suikerspin roze haar. Dat moest Nymfa zijn. Mensen deden vreemde dingen hier in het Capitool, maar de roodharige had nog nooit iemand gezien met die tint roze haar. Zo duidelijk Nymfa. En dan die stem… Die herkende ze uit duizenden. Maar wacht… Een vrouw wandelde naar Nymfa toe. Maar dat was de presidente! Elle stond rustig op. ‘Nymfa! Ook hier?’ Klonk haar stem vrolijk door de ruimte. Rustig wandelde ze naar voren, Sias volgde haar op de voet als een vreemdsoortige witte schaduw. ‘O, Mevrouw Peak!' Klonk het meisje verrast. 'Ik geloof dat ik u alvast moet feliciteren met het succes van de Hongerspelen. Iedereen lijkt er nu al van in de ban.’ Haar toon was respectvol, maar niet hielenlikkerig. Niet haar stijl. Met een hand gebaarde het meisje naar de andere aanwezigen wiens ogen op het grote scherm gefixeerd waren. Sias had plaatsgenomen bij haar voeten als een grote, witte bewaker.

OOC: Ik spring even in met Elle ~

Met een vriendelijke glimlach op haar lippen schudde Cecilia de hand van Benoïst, die enigszins overrompeld leek door de plotselinge verschijning van de presidente. De rozeharige vrouw wist beleefd op te merken dat de Spelen er goed uitzagen. Cecilia’s glimlach werd breder. Ze hield wel van een complimentje. Het stoorde haar dan ook dat Nymfa midden in haar zin werd gestoord door een groet, maar toen ze zag dat het Elle Rosefield was die naar hen toe kwam lopen, smolt die irritatie als sneeuw voor de zon, al helemaal toen Rosefield zich tot haar wende en haar feliciteerde met de Spelen, die nu al een succes leken te zijn. ‘Dank je, dank je,’ zei Cecilia vriendelijk, met een wat benauwde blik op de hond voor Rosefields voeten. Ze respecteerde Elle als zangeres, maar van dieren hield ze absoluut niet – ja, als ze gevild als kleed bij de haard lagen, of er een te dure tas van was gemaakt, dan kon ze dieren waarderen.

‘Ja, u zal vast heel trots zijn op uw broer, nietwaar?’ klonk plotseling de stem van de andere aanwezige, de vrouw die Cecilia niet kende. Cecilia was even overrompeld door die woorden. Ze werden aardig gebracht en ze moest toegeven dat Tyrell inderdaad veel had gedaan voor de Spelen, maar eigenlijk had Cecilia he-le-maal geen zin om over haar broer te beginnen. Ze glimlachte naar de onbekende vrouw en besloot het op de vriendelijke toon af te handelen: geen sneren, geen verborgen boodschappen, geen uitdagende blikken, vandaag was een dag om te genieten en feesten, niet om te kissebissen over familiezaken. ‘Natuurlijk ben ik trots op hem, familie is iets wat we moeten koesteren, is het niet? Het is jammer dat hij vandaag niet met me mee kon, maar ik weet zeker dat hij zich uitstekend vermaakt in de controlekamer van de arena.’ Ze knipoogde en stak haar hand uit. ‘Excuses dat ik u nog geen hand heb gegeven, mevrouw...?’

Achter haar op het scherm waren de Spelen inmiddels in volle gang en de eerste tributen waren al om het leven gekomen. Echt rustig zou het rond de hoorn voorlopig niet worden, had Cecilia van haar broer gehoord, maar de meeste tributen hadden de directe omgeving van deze bron van wapens al wel verlaten en Cecilia wist, nadat ze een snelle blik op het scherm had geworpen, dat het snel tijd zou zijn voor een knallende verrassing waarover Tyrell niets meer los had willen laten, dan dat het een verpletterende indruk zou maken en dat Cecilia zéker moest blijven kijken.

Cecilia Peak deed verrast een kleine stap achteruit toen de taart waar het Mocca-broertje een pijl op af had geschoten, met behoorlijk wat geweld uiteen spatte. Een kort ogenblik was ze verdaasd, toen verscheen er een glimlach op haar gezicht. Dít, dít was precies de reden waarom ze het creëeren van de arena het liefste aan haar broertje overliet. Alleen hij was zo geniaal gek dat hij zoiets kon bedenken. Het was dat ze een glas in haar hand had, anders was ze spontaan gaan applaudiseren – wacht, misschien was het maar goed ook dat ze dat niet kon. De mensen moesten denken dat zíj achter dit knappe staaltje vermaak zat en als ze zagen dat zij minstens zo verrast was als alle anderen, dan viel ze door de mand. Daarom glimlachde ze slechts naar haar gezelschap, op een manier die zei: “Dat hebben wij leuk bedacht, hè?”. Ze hoorde en zag dat er wel mensen waren die applaudiseerden. Er waren mensen die lachten, mensen die verbaasd keken, mensen die geld inleverden aan andere mensen, mensen die proostten. Een warm gevoel gleed door Cecilia’s lichaam. Ze was er zo trots op dat ze dit had veroorzaakt: dit gevoel van saamhorigheid, dit perfecte vermaak.

Maar het was natuurlijk wel jammer van de mini-Mocca.

Daar had ze in eerste instantie niet aan gedacht. Ja, ze had beseft dat het familie was van Mocca, die zojuist opgeblazen was, maar het was niet helemaal tot haar doorgedrongen dat een dergelijk verlies weleens pijn kon doen bij haar favoriete mode-ontwerper. Dat besef kwam pas toen Mark Mocca zelf het restaurant betrad. Hij had zijn hoofdkwartier verlaten om eens lekker feest te vieren – of juist niet. Ze kreeg hem pas in de gaten toen hij luidkeels door het restaurant schreeuwde dat hij een rondje zou geven. ‘Een Hongerspelencocktail voor iedereen! Vier het, met z’n allen! De eerste doden zijn gevallen!’ Cecilia had zich naar hem omgedraaid en zag dat de jongeman haar een dodelijke blik toewierp. De presidente rilde, maar bleef strak terugkijken. Ze was overrompeld door Mocca’s woede, maar wilde zich niet laten kisten. Ze bleef terugstaren, terwijl ze besefte dat zijn woede haar pijn deed. En dat maakte haar verward. Sta hierboven, Celia, laat je niet raken door zijn blik zei ze tegen zichzelf. Het is maar een mode-ontwerper. Ze zag hoe hij bleef kijken, zelfs toen een horde mensen zich om hem heen verzameld had om hem te condoleren, en ze richtte haar blik wat ongemakkelijk op een scherm. Ze slikte verward. Het maakt niet uit, het maakt niet uit, bleef ze tegen zichzelf zeggen. Het is maar een Mocca. Hij komt uit een District. Hij was niet altijd een Capitoolbewoner. Maar zo makkelijk was het niet. Ze had Mocca bewonderd als mode-ontwerper en hij had haar bewonderd, maar met één taart was er een einde gekomen aan een samenwerking die zo veelbelovend leek. Althans, als het aan Mocca lag, zoveel was duidelijk. En dat deed Cecilia meer pijn dan ze durfde toe te geven.

Een serveerster kwam langsgelopen en Cecilia tikte haar haastig op de schouder. ‘Doe mij ook maar een drankje,’ zei ze, terwijl ze haar nog half volle glas water op het dienblad van de serveerster zette. ‘Iets met alcohol. Sterke alcohol.’ Ze richtte haar ogen weer even kort op Mark, maar wist dit niet lang vol te houden. Even voelde ze zich weer een klein meisje, een klein meisje dat bang was om haar boze vader onder ogen te komen. Wat moet ik doen?

OOC: Sorry voor het hoge negeergehalte wat betreft Carmen, Elle en Nymfa. Ik heb bewust een stuk leeg gelaten tussen mijn vorige post en het ontploffen van de taart, dus als jullie die leegte willen opvullen, ga gerust je gang: mijn godmode-toestemming heb je. :3