Verwoed wreef Winter de spons over het ruwe houten oppervlak van de tafel. Heen en weer, heen en weer. Zo hard mogelijk. Om de tafel schoon te krijgen. Om de bloederige spookbeelden in haar hoofd op te ruimen. De spetters sop en water op haar schort werden in haar gedachten bloed- een afschuwelijk beeld dat ze zo gauw mogelijk van zich af probeerde te schudden door enkel harder te poetsen. Wordt schoon, wordt schoon. Het was een redelijk hersendodend klusje en dat was precies wat ze nodig had. Iets om haar af te leiden. De Hongerspelen waren begonnen- of nouja, begonnen.. Ze waren al ver gevorderd in dag 2. De tweede dag vol afschuw. Op dag één had Winter nog aardig goed kunnen volhouden dat ze hier niets bij voelde, dat het haar niets uitmaakte dat er leeftijdsgenootjes genadeloos werden afgeslacht. Dat al die kinderen toch al ten dode op waren geschreven, wat maakte het dan nog uit? Dat het hoorde bij het zieke spelletje van het Capitool. Dat zij, miezerige districtsbewoonster, daar niets aan kon veranderen. Op dag 2 was het echter al een stuk lastiger geworden om de laatste shots van levenloze lichamen en nietsziende ogen uit haar gedachten te krijgen.
Ze had het niet gezien, niet live in ieder geval. Ze had niet gezien hoe Lana Garcia in een bui van waanzin door de Arena was gedwaald, gek van honger en dorst en waarschijnlijk ook van verdriet. Maar er waren genoeg herhalingen geweest om het haarscherp in haar geheugen te griffen. De spaken, het bloed. Het bloed van een meisje wat een paar weken terug nog vol angst en woede munten naar d'r kop had gesmeten, om daarna bij te draaien en een normaal gesprek te voeren. Winter had er spijt van dat ze Lana ooit had ontmoet. Want Lana was dood. En dat deed Winter ergens best zeer. Het was niet haar schuld- ze hoefde zich niet schuldig te voelen. Maar toch bleef er iets aan haar knagen. Wat nou als ze Lana een gift had gestuurd? Had ze het dan gered? Wat als- wat als. De onbenutte kansen, de dingen die ze niet meer veranderen kon. Het bleef in haar hoofd rondspoken.

Daarom was ze naarstig op zoek gegaan naar iets om te doen, alles was beter dan op het dorpsplein staan en omringd door depressieve burgers naar een gigantisch scherm te staren. Natuurlijk was het aanschouwen van de gruwelshow verplicht, dus kon ze nergens écht ontsnappen. Maar Winter had door een samenspel van geluk en goedwillendheid van een winkelier een tijdelijk baantje te pakken gekregen. Ze hielp mee in de winkel om alle zooi op te ruimen, kreeg een miezerig loon en werd 's avonds laat de straat weer op geschopt. Maar het was beter dan kijken- dan echt kijken. Nu kon ze met haar rug naar het kleine tv'tje staan, zich op haar schoonmaakwerk storten. En dat deed Winter dan ook met overgave. Gekleed in een rafelige, door motten aangevreten grijze trui met daaroverheen een vaalwit schort zag Winter er niet bepaald proper uit, maar dat deed het meisje helemaal niets. De commentaren van de opgewekte vrouw probeerde ze niet te horen, aangezien het haar alleen maar bozer en gefrustreerder maakte. Ze wilde niet horen hoe een robotspin een mager lijf doorboorde, zeker niet als het werd gebracht als een heerlijk sensationeel nieuwtje. Het kanonsschot dat luid uit de tv dreunde kon ze echter niet negeren en kort keek Winter achterom naar het scherm. Een blond meisje, Belle Deveno, was overleden na een hysterische race. Een race die ze onmogelijk had kunnen winnen. Winter boog haar hoofd en mompelde zachtjes een schietgebedje voor de gestorven tribuut, een gewoonte die ze uit haar vroegste jeugd over had gehouden. Het meisje schoof een pluk van haar witte haren achter haar oor toen er het bekende belletje klonk. Iemand was de winkel in of uit gegaan. Winter's grijsblauwe ogen vlogen het interieur van het winkeltje door, op zoek naar een aanwezige.

[Winter is aan het poetsen in een winkeltje in de stad, ergens op dag 2 van de Hongerspelen ^^]