Naam: Nakoma Locklear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 17
Woonplaats: Een huis aan de zee in district 4.

Familie, vrienden e.a.:
Nakoma’s moeder heet Pamuy Locklear en is 45. Ze is een knappe vrouw van 1,78m, met een vriendelijk gezicht en steil, zwart haar dat ongeveer half zo lang is als zij. Pamuy is een aardige en hardwerkende vrouw die geen onzin duldt. Ze weet heel goed hoe ze haar wil op moet leggen, en met vijf eigenzinnige kinderen is dat ook wel nodig. Haar kinderen hebben een nauwe band met elkaar, maar zodra Pamuy boos wordt, is het ieder voor zich en redden wie zich redden kan. Ze is een echte kenner van alles wat in of bij het water leeft, vloekt als een bootwerker, en kan alles wat niet giftig is in een heerlijk gerecht verwerken. Ze runt een kleine oesterkwekerij aan de kust van district 4.

Sikyatavo Sinquah is Nakoma’s vader. Hij is 44 en torent met zijn 1,97m boven iedereen behalve zijn oudste zoon uit. Hij is vrij breed gebouwd en komt nogal imposant over, maar je hoeft niet lang met hem om te gaan om erachter te komen dat hij geen vlieg kwaad zou doen. Hij heeft een vreemd gevoel voor humor en is zeer intelligent. In een ander leven had hij misschien een voorname (en vooral nog goedbetalende) job kunnen krijgen, maar net als de meeste inwoners van district 4 leerde ook hij snel de kneepjes van het vak van zijn ouders en belandde hij in de visvangst. Het visbedrijf waar hij voor werkt heeft hem een schip ten dienste gesteld, dat hij met een kleine crew bemant. In de weinige vrije tijd die hij heeft, maakt hij beeldhouwwerken uit steen en hout, die hij soms aan buurtbewoners verkoopt. Zijn grootste fan is de lokale bakker, en de familie heeft bijgevolg nooit een tekort aan brood.

Nakoma’s oudste broer heet Achak en is 20. Hij is 1,93m lang, heeft haar tot op zijn schouders en een bijna permanente glimlach op zijn gezicht. Hij is positief ingesteld en is zeer beschermend ten opzichte van zijn jongere broers en zussen. Het liefste verwisselde hij hun namen op de bonnen van de Hongerspelen allemaal met de zijne, want hij weet niet of hij het zou aankunnen om een van zijn familieleden naar zijn of haar dood te zien gaan.

Cheveyo, 19, is een beetje een rare vogel. Hij is 1,78m lang, houdt zijn haren heel kort en is bijna altijd serieus. Hij is ongetwijfeld de stilste van de familie, maar dat betekent niet dat hij niet oplet. Niemand weet hoe hij het doet, maar hij lijkt altijd te weten wat er met iedereen aan de hand is, hoe goed ze het ook geheim proberen te houden. Als je een luisterend oor nodig hebt, is Cheveyo de logische keuze, maar veel advies moet je niet van hem verwachten. Hij maakt veel gedachtesprongen wanneer hij praat, waardoor hij soms moeilijk te volgen is. Hij werkt intussen een drietal jaar op de boot bij zijn vader en houdt wel van het harde werk.

De jongste zoon van Pamuy en Sikyatavo is 15 en heet Ahote. Hij heeft een dikke bos krullend haar en kan met de juiste blik het koudste hart doen smelten. Hij is geboren zonder rechteronderarm, maar laat zich daar nooit door tegenhouden. Hij gaat graag naar school en houdt van dieren. Hij kan vol verwondering naar de meest onbenullige dingen kijken, en is de beste zwemmer van de familie.

Kasa, met haar 12 jaar het jongste lid van de familie, is zonder twijfel ook de luidste. Ze heeft eerder kort haar, dat ze graag omhoog steekt. Ze is heel energiek en is altijd met meerdere dingen bezig, maar heeft vaak moeite om zich op één taak te concentreren. Ze is echter ook heel gedreven en opgeven staat niet in haar woordenboek.

Uiterlijk: Nakoma heeft haar uiterlijk vooral van haar vader gekregen. Zij en haar jongere broertje hebben zijn donkere huid en krulhaar, terwijl de drie andere kinderen in dat opzicht wat meer op hun moeder lijken. De hele familie heeft bruine ogen en zwart haar. Nakoma is met haar 1,78m vrij lang voor haar leeftijd. Ze is ook nogal mager, waardoor ze breekbaar kan overkomen voor iemand die haar niet kent. Wanneer je haar armen en benen te zien krijgt, merk je echter dat het jarenlange zwemmen en werken op een vissersboot de nodige spiermassa gekweekt hebben. Haar haar is altijd al lang geweest, maar ze houdt het meestal op de een of andere manier uit haar gezicht. Ze draagt doorgaans praktische kledij waar makkelijk in gezwommen kan worden. Ongeveer de helft ervan heeft ooit aan minstens één van haar broers toebehoord.

Eigenschappen:
Positief:
- Nakoma is hardwerkend en gefocust. Ze kan zich urenlang op één taak richten, ongeacht hoe (on)interessant het werk eigenlijk is.
- Ze heeft een vrij grote zelfkennis. Ze weet wie ze is, waar ze wel en niet toe in staat is en waar ze in gelooft.
- Nakoma is beleefd opgevoed en gedraagt zich ook zo. Ze zet geen grote mond op tegen haar ouders, is vriendelijk tegen vreemden (hoewel misschien niet op een volledig warme en spontane manier) en biedt hulp aan wie er nodig lijkt te hebben.
- Ze weet het hoofd koel te houden in moeilijke situaties en heeft niet snel last van stress.
Negatief:
- Nakoma is helemaal niet sociaal. Dat komt niet voort uit een soort wantrouwen of kwaadzinnigheid, maar eerder uit een gebrek aan interesse. Nakoma voelt zelden de behoefte om uitgebreid met anderen te communiceren of vriendschappen te onderhouden. Ze heeft een hechte band met haar familieleden, maar dat is voornamelijk omdat ze al haar tijd buiten school met hen doorbrengt.
- Er wordt dan wel van vrouwen gezegd dat ze goed kunnen multitasken, maar wanneer Nakoma zich op één ding richt, kan ze nog moeilijk met andere zaken rekening houden.
- Ze kan nogal egoïstisch zijn. Dat gebeurt meestal niet bewust – als je het haar vroeg, zou ze zeker ontkennen egoïstisch te zijn, want ze wil helemaal niet dat haar geluk ten koste van andere mensen gaat – maar ze denkt gewoon automatisch als eerste aan zichzelf, haar eigen noden en verlangens, en stemt haar acties daar ook op af, waardoor anderen soms genegeerd of benadeeld worden.
- Nakoma is zeer sceptisch en verandert niet snel van mening als ze eenmaal ergens van overtuigd is. Ze is een redelijk persoon en kan wel door goede argumenten beïnvloed worden, maar ze neemt niet zomaar informatie aan als die niet helemaal overeenkomt met wat ze zelf al dacht.

Verleden:
Nakoma werd geboren als derde kind en eerste dochter van Pamuy Locklear en Sikyatavo Sinquah. Achak, haar oudste broer, was dolgelukkig met de nieuwe toevoeging aan de familie; Cheveyo was nog een beetje te jong om helemaal te begrijpen wat er aan de hand was.

Als ware inwoner van district vier kon Nakoma al zwemmen voordat ze goed en wel op haar benen kon staan. Als peuter al bracht Nakoma veel tijd door op de oesterkwekerij van haar moeder, en op vijfjarige leeftijd begon ze er vrijwillig in te helpen. In het begin hield die “hulp” in dat ze ging duiken naar oesters en die opstapelde totdat haar moeder ze kwam halen, maar enkele jaren later deed ze al bijna even veel als de vaste werknemers van het bedrijfje. Net als haar oudere broers ging ze vanaf haar vijftiende met haar vader mee werken. Pamuy en Sikyatavo vonden het belangrijk dat al hun kinderen naar school gingen, maar vaak kon er ’s ochtends nog wel een paar uur gevist worden, en in het weekend hadden de kinderen de hele dag tijd. Hard werken was er van kindsbeen in gedramd, en Nakoma kende dus niets anders. Niet dat ze het anders zou willen. Ze had graag iets te doen en genoot van het werk op de boot, vooral de momenten net voor zonsopgang op een frisse ochtend.

Ze had altijd een hechte band met haar familieleden, maar had geen vrienden op school of tijdens het beetje vrije tijd dat ze genoot. Ze deed wat er van haar verwacht werd – werken, naar school gaan, helpen in het huishouden – en bracht de rest van haar tijd aan zee door of keek toe hoe haar vader aan zijn nieuwste creatie werkte.

Toen de opstanden tegen het Capitool begonnen, bestond er geen enkele twijfel aan welke kant de familie stond. Zelfs de jonge Kasa besefte dat de districten volledig oneerlijk behandeld weren door de rijke machthebbers van het Capitool. Vooral Achak, Cheveyo en Nakoma voelden de drang om aan de protestacties en opstanden deel te nemen, omdat veel van hun klas- en leeftijdgenoten dat ook deden. Hun ouders stonden de rebellen bij in hun protestacties door voedsel te geven en de gewonden te verzorgen. Ze verboden hun kinderen echter om aan de vaak gewelddadige opstanden deel te nemen en besloten zelf het goede voorbeeld te geven. Sommigen verweten hen de keuze om niet aan de frontlinie te vechten, maar het merendeel van hun vrienden en buurtgenoten leken er wel begrip voor op te kunnen brengen en waren dankbaar voor de hulp die ze boden.

Het Capitool begon steeds hardhandiger op te treden en haalde steeds meer gesofisticeerde en destructieve wapens boven, dus toen District 13 met de grond gelijk gemaakt werd en de opstanden effectief in de kiem gesmoord werden, kwam de nederlaag voor niemand meer echt als een verrassing. Het gevoel van verslagenheid en teleurstelling was echter nog steeds groot, want tot het bittere eind was er in District 4 hoop geweest dat het tij nog kon keren. Maar nu was alles voor niets geweest. Al het geweld, alle doden. Zinloos. Een heel district van de kaart geveegd, en de overlevenden werden alleen maar erger onderdrukt dan voor de oorlog.

Toen de eerste Hongerspelen aangekondigd werden en het voor de inwoners van district 4 langzaam duidelijk werd wat dat ongeveer inhield, lieten Pamuy en Sikyatavo iedereen op een avond aan de grote keukentafel bijeenkomen. Het Capitool had de districten al duidelijk laten weten dat er niet getraind mocht worden voor de Hongerspelen, maar Pamuy en Sikyatavo weigerden toe te kijken hoe hun kinderen naar een genadeloze slachtpartij gevoerd zouden worden, en besloten dat alle kinderen behalve Achak – want hij was immers al 19 – vanaf dat moment nog maar twee dagen per week bij hun ouders mochten werken. De rest van de tijd die ze normaal in de oesterkwekerij of op de boot van hun vader spendeerden, zouden ze vanaf dat moment moeten toewijden aan hun training voor de Hongerspelen. Voorlopig hield dat vooral in dat ze er alles aan zouden doen om in topconditie te geraken en hun drietanden en speren als echte wapens te leren gebruiken, maar zodra ze een duidelijker beeld kregen van wat de Spelen juist inhielden, zou hun trainingsschema waarschijnlijk nog veranderen. Er kwam heel wat protest, want de kinderen genoten wel van het werk, en hun familie kon de inkomsten gebruiken, en ze konden toch niet hun hele leven in het teken stellen van de kleine mogelijkheid dat ze uitgekozen zouden worden? Na een lang gesprek stemde iedereen echter toch in met het plan. Vanaf dat moment bestonden Nakoma’s ochtenden vooral uit eindeloze vormen van conditietraining, en op haar vrije dag in het weekend leerde ze tegen haar broers en zus vechten. In het begin voelde het wat onwennig om haar drietand als een echt wapen, tegen een echte persoon, te gebruiken, maar uiteindelijk gaat alles normaal aanvoelen als je het maar vaak genoeg doet.

Het moment van de Boete was veel te snel aangebroken. Nakoma had zich aangemeld en braaf de instructies van de vredebewakers opgevolgd, tot ze zich ongeveer in het midden van het grote plein bevond, omringd door andere meisjes van haar leeftijd, maar gescheiden van haar twee broers die deze kwelling en vernedering ook moesten doorstaan. Ze hoefde niet om zich heen te kijken om te weten dat zij zich nog beter wist te bedwingen dan sommige andere tieners om haar heen, die lijkbleek zagen en hun ontbijt niet lang meer zouden binnenhouden, of zelfs openlijk stonden te huilen, maar toch kon ook Nakoma niets aanvangen tegen haar trillende handen. Ze balde ze uiteindelijk op tot vuisten, maar ook dat had weinig effect. Haar ogen zochten eerst haar ouders, Achak en Kasa in het publiek, maar toen ze hen eindelijk gevonden had, keek ze meteen weg. Ze kon hun wanhopige blikken momenteel niet verdragen. Ze had nog net de tijd om even een blik te wisselen met Cheveyo voordat er een filmpje van het Capitool begon. Cheveyo praatte niet veel, maar hij had wel aan Nakoma toevertrouwd dat hij er alles aan zou doen om in Ahote’s plaats te gaan als hun jongere broertje gekozen werd. Nakoma begreep zijn keuze volledig, want zij zou vanaf volgend jaar exact hetzelfde voor haar zusje doen. Als ze er dan nog was, tenminste.

Na het walgelijke promotiefilmpje en nog wat uitleg van de burgemeester, waar Nakoma geen woord van opgevangen had, nam er een vrouw in belachelijke kledij en make-up het woord. Haar hele uiterlijk en gedrag leken wel als enige doel te hebben om de bewoners van District 4 te vernederen. Niets aan haar kwam oprecht over, en ze leek te veel te genieten van de macht om twee kinderen naar hun dood te sturen. De vrouwelijke tribuut was als eerste aan de beurt. Het was niet Nakoma. Een immens gevoel van opluchting overweldigde haar. Cheveyo wierp haar een klein glimlachje toe. Toen het meisje, de vrouwelijke tribuut, het podium bereikt had, was het tijd voor de jongens. Nakoma hield haar hart nog even vast, maar mocht weer opgelucht ademhalen. Cheveyo en Ahote waren allebei veilig. Hun familie was nog een jaartje compleet.

Binnenkort zou ze door haar ouders gedwongen worden om elke seconde van de eerste Hongerspelen te bekijken en elk belangrijk aspect te memoriseren, en dan zou ze alle tributen waarschijnlijk leren kennen, maar voorlopig kon ze de twee tributen van haar district nog even niet aankijken. Ze richtte haar blik op een steentje voor haar voeten totdat de Boete afgelopen was en de tributen weggeleid waren. Vervolgens wandelde ze op automatische piloot naar haar familie in het publiek. Nadat iedereen elkaar meerdere malen omhelsd had, vertrokken ze naar huis.

Nakoma, Ahote en Kasa spendeerden de weken van de eerste hongerspelen voornamelijk voor televisieschermen. Zo nu en dan konden ze thuis kijken, als het elektriciteitsnetwerk dat toeliet, maar meestal bleven ze na school nog een paar uur in de stad en bekeken ze de gruwelijkheden op het grote scherm naast het stadhuis. Ook op de dagen wanneer ze niet naar school moesten maakten ze de meeste ochtenden de wandeling van een uur naar het stadscentrum. Nakoma vond het vreselijk. De meeste inwoners van hun district probeerden de Hongerspelen zo veel mogelijk te negeren, ook al had het Capitool hen eigenlijk verplicht om de Spelen te volgen; de grote schermen in de stad zonden op elk moment van de dag en nacht live uit, met samenvattingen op strategisch getimede momenten, en werkgevers in de stad waren verplicht om de Spelen op de achtergrond uit te zenden voor hun arbeiders. Maar toch bleek het overgrote deel van de bevolking er geen probleem mee te hebben om de alomtegenwoordige beelden naar de achtergrond van hun perceptieveld te verbannen, alsof het niet meer dan wat ruis was, ook al werd er wel vaak angstvallig opgelet wanneer Jailynn of Jake in gevaar waren.

Nakoma en haar jongere broer en zus hadden die optie niet. Nakoma begreep waarom haar ouders wilden dat ze zichzelf hiertoe verplichtten, want ook al was de kans dat een van hun kinderen gekozen zou worden klein, hij was niet onbestaande, en als ze ooit aan het zieke spelletje van het Capitool zouden moeten deelnemen, konden ze het beter zo voorbereid mogelijk doen. Maar het was zwaar, om dag in, dag uit te moeten toekijken hoe een groep tieners elkaar uitmoordden. Nakoma begon nachtmerries te krijgen, en ze kon zich niet eens voorstellen hoe traumatiserend het allemaal moest zijn voor haar elfjarige zusje en veertienjarige broertje.

Toen Jacob zelfmoord pleegde, was Nakoma razend. Hij kon dit niet doen! Hij mocht dit niet doen! Hij had een kans! Hij had één kans op twee om naar huis te komen, om zijn familie weer te zien, om zijn district het komende jaar betere levensomstandigheden te geven! En hij had het allemaal verpest omdat hij zo egoïstisch was om zijn leven te beëindigen! Natuurlijk besefte Nakoma, zodra haar initiële woede weggeëbd was, dat zijn redenen begrijpelijk waren, maar ze bleef van mening dat hij het niet had mogen doen. Het positieve aan zijn actie was dat de Spelen nu tenminste voorbij waren. Nakoma had een beter beeld van wat haar te wachten stond als ze ooit de ongelukkige was wiens naam uit de bol getrokken werd, en ze kon dus op een veel effectievere manier trainen.

Nakoma wilde graag met een bijl leren omgaan, maar aangezien die niet vaak gebruikt werden in haar district, waren ze duur – te duur – en er zelf een maken was ook geen optie. Daarom werd er beslist dat ze met zwaarden zouden leren vechten, want ook al waren de echte exemplaren nergens te verkrijgen, was een houten versie snel gemaakt. De drie tieners in de gevarenzone kregen elk een eigen exemplaar van hun vader en gingen ermee aan het werk. Het voelde heel contra-intuïtief voor Nakoma. Ze voelde zich veel beter met een speer of drietand in haar handen, en een zwaard vereiste een heel andere vechtstijl, waar ze maar moeilijk aan kon wennen. Ahote had ongeveer hetzelfde probleem, maar Kasa was er zo mee weg en sloeg er tijdens hun trainingssessies vaak in om Nakoma te raken op een plaats die dodelijk zou zijn als het wapen echt van geslepen metaal gemaakt was.

Cheveyo kwam op het idee om met een katapult te trainen. Het was misschien niet het meest voor de hand liggende wapen, en je kon er minder schade mee aanrichten dan de wat klassiekere wapens, maar in tegenstelling tot alles wat uit metaal bestond, had je enkel een boom en een mes, of zelfs een scherpe steen nodig om het frame van een katapult te maken, en met een beetje geluk zouden die wel in de arena te vinden moeten zijn. Het elastische deel was wat minder evident, maar Cheveyo ging ervan uit dat zoiets misschien nog wel via een sponsor te krijgen was, aangezien dat aanzienlijk minder zou kosten dan een wapen of geneesmiddel.

Ze maakten elk hun eigen exemplaar, zodat ze al wisten hoe het in zijn werk ging als ze het ooit in de arena moesten doen, en gingen aan de slag. Nakoma was er niet meteen zo goed in als Ahote, maar ze vond het wel een leuke bezigheid, eigenlijk vooral omdat ze maar gewoon wat blikjes of schelpen op het lage muurtje naast hun huis moest leggen om te kunnen oefenen, en ze dus nuttig bezig kon zijn zonder noodzakelijk tegen iemand te moeten vechten. In het begin oefende ze van op korte afstanden met stilstaande objecten, maar in de laatste maanden voor de tweede Hongerspelen kon ze in ongeveer de helft van de gevallen een omhoog- of weggegooid voorwerp uit de lucht schieten.

Nakoma, net als haar broers en zusje, vonden het absurd dat ze net na de eerste Hongerspelen al meteen weer vier dagen per week zouden moeten trainen, maar hun ouders wilden niet dat ze hun trainingsschema nu zouden verwaarlozen, want dan zou het alleen maar moeilijker worden om hetzelfde niveau van fitness te bereiken voor het begin van de tweede Spelen. Uiteindelijk kwamen ze tot het compromis van drie dagen per week, toch voor de komende paar maanden, en konden ze weer wat vaker gaan helpen bij het werk van hun ouders, wat Nakoma echt gemist had.

Met de zegetocht in het midden van de winter werd ook de rest van het district weer pijnlijk aan de gruwelijkheid van het Capitool herinnerd. Sage Malone, de winnares van de eerste Hongerspelen, bezocht elk district van het land, en net als bij de Boete was de aanwezigheid van elke gezonde districtbewoner ook bij dit evenement verplicht. Sage had het in haar speech over Jailynn en Jacob en het hele district werd er weer aan herinnerd wat het Capitool hen had aangedaan, en wat hen elk jaar voor de rest van hun leven te wachten stond. Niemand was veilig. Als je te oud was om zelf in aanmerking te komen, had je waarschijnlijk kinderen of kleinkinderen die kans maakten.

Het was rond deze tijd dat Nakoma het moeilijk begon te krijgen om haar woede in toom te houden, en ze had steeds vaker last van uitbarstingen om onbeduidende dingen. Meestal waren de slachtoffers haar familieleden, maar ook op school begon ze het slechter te doen. Ze zette een grote mond op tegen haar leerkrachten en deed alleen huiswerk als ze er zin in had. Want wat voor nut hadden goede cijfers op school nu als ze de arena ingestuurd zou worden? En zelfs als ze de komende twee jaar op wonderbaarlijke wijze overleefde, had ze toch niets aan een diploma. Alsof ze ooit iets anders had kunnen worden dan visser.

Cheveyo leek de enige te zijn die doorhad wat er aan de hand was, en op een avond zonderde hij zich af met hun ouders om erover te praten. Nakoma was duidelijk te erg aan het opgaan in de Spelen, alsof het geen onwaarschijnlijke mogelijkheid maar een zekerheid was. Ze had meer tijd nodig om zich te ontspannen, en hetzelfde gold voor Kasa en Ahote, want het zou maar een kwestie van tijd zijn voordat ook zij het niet meer aankonden. Vanaf de volgende dag werden hun verplichte trainingen gehalveerd, en hoewel Nakoma het niet meteen besefte, hielp dat wel een beetje. Haar woede was niet meteen weg, en zelfs na verloop van tijd kon ze het nog in zich voelen, als een soort naar gewicht in haar onderbuik, maar het was minder potent en overweldigend, en ze kon weer wat vrijer ademhalen.

Echter, drie maanden voor de Boete van de tweede Hongerspelen voelden haar ouders zich weer genoodzaakt om de frequentie van de trainingen opnieuw op te drijven. Nakoma accepteerde het zonder klagen, maar voelde de woede weer krachtiger worden. Toen ze gekozen werd als tribuut van de tweede Hongerspelen was ze daar wel blij om, want hoewel ze zich het afgelopen jaar op mentaal vlak niet al te best gevoeld had, was ze fysiek wel in topconditie. Ze had nooit een betere kans gemaakt om de arena levend te verlaten. Jammer genoeg stonden er wel nog 23 andere tieners en een heel Capitool in de weg.

Overlevingskansen:
Nakoma heeft momenteel een degelijke overlevingskans. Ze heeft veel ervaring met harpoenen, drietanden en netten, kan aardig met een mes overweg en kan knopen leggen als de beste. Ze is fysiek vrij sterk en heeft een uitstekende controle over haar lichaam. Onder water kan ze haar adem tot drie minuten inhouden. Vissen en andere zeedieren kan Nakoma zonder moeite identificeren, en ook van de planten die in haar regio groeien, weet ze vrij veel. De fauna en flora die niet in haar district voorkomen, zijn haar echter vrijwel onbekend.

Het afgelopen jaar heeft ze naast haar vertrouwde wapens ook getraind met een katapult, waar ze vrij goed mee is, en een zwaard, waar ze niet intuïtief getalenteerd mee is, maar door middel van training wel mee overweg kan. De houten versie die ze tot haar beschikking heeft is echter helemaal anders dan een echt, metalen exemplaar, dus als ze er een in de arena te pakken zou krijgen, zou ze daar waarschijnlijk eerst wat aan moeten wennen. Ondanks haar vele worstelpartijen en trainingen voor ongewapende gevechten is dat niet haar forte, en zal ze tegen een ervaren tegenstander geen schijn van kans maken. Ze doet het beter als ze een wapen vast heeft.

Een van de grootste moeilijkheden zou waarschijnlijk het natuurlijke charisma zijn. Net als haar jongere broer en zus heeft Nakoma het afgelopen jaar gebruikt om zich voor te bereiden op een mogelijke deelname aan de tweede Hongerspelen, maar in tegenstelling tot vuur maken of katapultschieten kan het betoveren van een publiek niet zo gemakkelijk aangeleerd worden.

Een ander mogelijk probleem zijn bondgenootschappen in de arena. Nakoma is nogal op zichzelf, en hoewel een partnerschap niet uitgesloten is, zal ze dat waarschijnlijk niet zelf voorstellen. Aan de andere kant is Nakoma zeer beschermend tegenover mensen aan wie ze zich gehecht heeft, en heeft ze ook een moederlijk kantje.

Nakoma zou de beste overlevingskansen hebben in een arena waarin water een belangrijke rol speelt. Gewoon het feit dat ze kan zwemmen zou haar in dat opzicht al een voorsprong geven, maar ook haar kennis van de fauna en flora zou in haar voordeel spelen. In een beboste omgeving zou ze zich nog wel kunnen behelpen, want met hout, bladeren en een scherpe steen kan ze in ieder geval al voor wapens en onderdak zorgen. Het moeilijkste zou waarschijnlijk een berglandschap of woestijn zijn.

Loten: 6