OOC: Ter informatie, zodat jullie niet naar mijn karakterkaart moeten: Achak (20) is het oudste kind, gevolgd door Cheveyo (19), Ahote (15), en ten slotte Kasa (12).

Ahote trok aan de kraag van zijn overhemd. Hij vond het maar niets, wanneer hij de knoopjes tot helemaal boven dicht moest doen. Zeker voor gelegenheden als deze; het Capitool, degenen die hem zijn zus ontnomen hadden, verdienden zijn ongemak niet. Het enige wat zij verdienden was om zelf in die onmenselijke arena gestopt te worden. Ze zouden wel anders piepen als ze op de vlucht moesten slaan voor de gerechtvaardigde woede van de overgebleven tributen.

Maar tot zijn spijt zat Nakoma enkel maar met vier andere tieners in de arena, en zouden de monsters van het Capitool die hen vandaag kwamen lastigvallen niet krijgen wat ze verdienden. Het was een vreemde dag, een dag die verkeerd aanvoelde. Het was de eerste keer in jaren, waarschijnlijk sinds de donkere dagen, dat zijn vader ’s ochtends niet naar het werk vertrokken was. Op de boetes na dan. Maar deze dag voelde niet aan als een boete. Ahote was niet bang, om gekozen te worden, om te sterven; hij was enkel woedend. En hij was intelligent genoeg om te weten dat woede veel gevaarlijker was dan angst, als de lakeien van het Capitool in je nek stonden te hijgen, en elk verkeerd woord, elke verachtende blik, opgenomen en over het hele land uitgezonden werd.

Hij wist dat hij aardig zou moeten spelen, dat hij enkel de emoties mocht tonen die het Capitool wilde zien. Hij haatte het, maar hij zou het doen. Want dat was de enige manier om Nakoma, en de rest van zijn familie, veilig te houden. Kasa was heel wat anders. Ze was veranderd, sinds de boete. De Locklears hadden altijd geweten dat het Capitool een verachtelijke parasiet was die altijd maar zou nemen en blijven nemen wat van anderen was, maar voor Kasa, die van de hele familie het minst van de Donkere Dagen meegekregen had, was het verlies van haar enige zus haar eerste echte confrontatie met de wreedheid van het Capitool. Kasa’s sociale filter was sowieso al vrij onbestaand, maar dat begon pas echt gevaarlijk te worden nu ze haar woede naar het Capitool steeds vaker uitdrukte, ook buiten de relatief veilige muren van hun huis. Cheveyo had haar dan wel op het hart gedrukt dat ze zich moest inhouden, voor ieders veiligheid, maar of Kasa daarin zou slagen, dat was nog maar de vraag.

De zenuwen gierden door zijn lichaam toen de hele entourage van het Capitool verscheen. Er was nauwelijks tijd voor een hallo – niet dat Ahote ernaar uitkeek om de hand te schudden van de mensen die zijn zus ontvoerd hadden – want het team negeerde hem volledig om de beste filmlocaties in en rond het huis te zoeken. Toen er blijkbaar beslist was dat de ouders in de keuken geïnterviewd zouden worden en alle vreemde apparatuur opgezet werd, ging er alvast een cameravrouw rond om beelden te maken van de omgeving. Het voelde als een enorme schending van hun privacy, en het feit dat Ahote niet eens leek te bestaan voor deze indringers, maakte het er niet beter op.

Ook Achak, Cheveyo en Kasa stonden er een beetje verloren bij terwijl hun ouders gevraagd werden om alvast in de keuken op de interviewster te wachten. Uiteindelijk kwam de vrouw aanlopen, en Ahote voelde zich hoogst ongemakkelijk bij het zien van deze verschijning, met haar paarse haar en knalroze masker; misschien omdat hij nog nooit eerder zo’n extravagante Capitoolbewoner van dichtbij gezien had. De vrouw die tijdens de Boetes de namen uit de kommen haalde stond altijd te veraf om echt goed te zien, en op de televisie leken ze gewoon nooit echt. Maar deze vrouw was wel echt, en ze was hier, in Ahote’s huis, en hij vond haar doodeng.

Kasa zat onder het keukenraam en Ahote ging naast haar zitten; Achak kwam er al snel bij en ook Cheveyo volgde uiteindelijk. Ook de interviewster, die aangekondigd werd als Priscilla Kingfisher, sloeg alle vormen van begroetingen of andere beleefdheden volledig over en viel meteen met de deur in huis. “Gefeliciteerd met uw dochter!” begon ze, met een toon waar de onoprechtheid vanaf droop. “Eerst zo’n mooie score, en dan zulke prachtige prestaties in de arena! De laatste vijf intussen! Had u het verwacht?”

“We hadden het natuurlijk gehoopt,” hoorde Ahote zijn moeder zeggen, veel trager en voorzichtiger dan hij van haar gewend was, “maar je durft zoiets natuurlijk nooit te verwachten. Het kan overal misgaan.” Dat bleek het aanknopingspunt te zijn voor de interviewster om vol enthousiasme en lof te praten over de vele onverwachte wendingen waar de Spelmakers tijdens deze tweede editie van de Hongerspelen voor gezorgd hadden. “Waarbij zaten jullie op het puntje van jullie stoel?” vroeg ze ten slotte, en plots voelde Ahote zich het huilen nabij. Hij had niet genoeg vingers om alle momenten te tellen waarop de hele familie voor de televisie gekluisterd had gezeten, vrezend om het leven van hun zus en dochter. Nakoma had al honderden keren kunnen sterven, en deze vrouw behandelde haar als een soort aangespoelde kwal, die je enkel met een stok prikte voor wat kortstondig entertainment, om vervolgens verder te rennen naar het volgende quasi-interessante voorwerp. Hij beet op zijn tanden en nam Kasa’s gebalde vuist vast tot ze ontspande en haar hand voor hem opende.

Ook zijn ouders leken een beetje uit het lood geslagen door de formulering van de vraag, maar stamelend wist zijn vader te antwoorden dat hij voor Nakoma’s veiligheid gevreesd had toen ze bewusteloos geslagen was door Kira Beckster, omdat haar bondgenootschap met Eloise en Madelynn toen nog zeer jong was. Zijn moeder voegde er nog aan toe dat de eerste momenten aan de hoorn, en vooral het gevecht met Lincoln, voor haar het moeilijkst waren. De interviewster leek niet erg tevreden met deze antwoorden, misschien omdat ze de Spelmakers er niet nogmaals voor kon aanprijzen, en ging meteen over naar een volgend onderwerp. Ze stelde de ene botte vraag na de andere, over Nakoma’s bezigheden voor de Spelen, het leven in district 4 sinds ze gekozen was, de twijfelachtige intelligentie van sommige keuzes die ze in de arena gemaakt had, en hun verwachtingen voor het verdere verloop van de Spelen. Het was vreselijk onbeleefd, maar Ahote was niets anders gewend van het Capitool. Wat hij erger vond was om zijn ouders, die binnen de vier muren van hun huis nooit een blad voor de mond namen, zo aarzelend te horen antwoorden.

Toen zijn vader vermeldde dat hij in zijn vrije tijd als beeldhouwer werkte, hoorde Ahote iemand opmerken dat ze zeker wat beeldmateriaal van hem aan het werk moesten hebben. De interviewster veinsde ook interesse voor het oesterbedrijf van zijn moeder, en na enkele korte vragen om het gesprek af te sluiten kwam het hele team weer naar buiten gestormd. De interviewster verdween meteen – waarheen wist Ahote niet – en het team verplaatste zich naar buiten. Een van de camera’s volgde zijn vader naar zijn zelfgebouwde atelier, terwijl de andere opgesteld werd aan het muurtje naast het huis, met de zee op de achtergrond.

Al snel werden ze benaderd door een man die liep alsof hij door een wild everzwijn achtervolgd werd en fanatiek aantekeningen maakte in een notitieboekje. “Laten we beginnen met de oudste,” zei hij snel en met een duidelijk Capitoolaccent, waardoor hij wat moeilijk te begrijpen was. Hij keek op van zijn notities, en was daarmee de eerste van de hele filmploeg die het bestaan van de Locklearkinderen erkende. “Eh. Wie is de oudste?” vroeg hij, met een twijfelende blik naar Cheveyo en Achak. Die laatste stak zijn hand met een frons op en vroeg de man waarom ze apart geïnterviewd moesten worden. “Zo gaat dat nou eenmaal,” zei de man geïrriteerd, alsof iedereen dat toch wist en deze kinderen zijn tijd verdeden.

Ahote voelde paniek opborrelen, maar gelukkig zou Achak dat antwoord niet slag of stoot accepteren. “Kunt u geen uitzondering maken? We zouden ons er allemaal beter bij voelen als we samen geïnterviewd konden worden,” probeerde hij. “Regels zijn regels,” antwoordde de man echter, volledig ongeïnteresseerd. Achak was duidelijk nog niet klaar, maar Cheveyo was hem voor: “Komaan, man, Kasa is pas twaalf. En zo is het voor jullie ook eenvoudiger. Nog maar één interview en jullie kunnen weer weg.” Ahote voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Hij was zijn oudere broer ontzettend dankbaar dat hij hierom vroeg, want dat zou deze hele belevenis een beetje minder eng kunnen maken, maar hij was vooral ontzettend bang dat Cheveyo gestraft zou worden voor zijn volharding.

Tot zijn verbazing zuchtte de man echter, wreef hij even over zijn voorhoofd alsof zijn leven zo ontzettend zwaar was, en gaf vervolgens toe. Hij zei dat ze op het muurtje moesten gaan zitten, en dat ze dadelijk zouden beginnen. Zijn definitie van het woord “dadelijk” bleek echter anders te zijn dan die van hen, want het duurde nog zeker tien minuten voordat de tweede camera bij hen geplaatst werd, en dan nog een goed kwartier voordat de interviewster weer verscheen, ditmaal gekleed in groene en blauwe tonen en een bijpassend masker met veren. Ze begon nog niet meteen aan het interview, maar overlegde even met de man die de leiding leek te hebben over de rest van het team, op een toon die blijkbaar als fluisteren beschouwd moest worden. De man stelde het groepsinterview als zijn idee voor, en ze bespraken de ligging en de duur van het interview.

“Wat doen we met de arm van de jongen?” hoorde Ahote de man uiteindelijk vragen, en voor het eerst keek de vrouw naar hem. Hij onderdrukte de neiging om zijn rechterarm te verbergen. Hij hoefde zich nergens voor te schamen. “Inzoomen,” besloot de vrouw. “Die defecten hoeven we niet te tonen.” Ahote beet op zijn tanden en liet Kasa zijn hand vastnemen. Geen van beiden liet los toen de vrouw uiteindelijk tegenover hen ging zitten in een stoeltje dat door het voorbereidingsteam klaargezet was.

“Hallo,” zei ze met een veel te brede glimlach, “Gefeliciteerd met jullie zus! Jullie zullen vast ontzettend trots zijn dat ze in de top vijf zit?” Ahote probeerde. Hij probeerde zo hard om zijn gevoelens niet op zijn gezicht te laten aflezen, maar de blik van woede en afschuw verscheen volledig automatisch. Trots? Niet “blij” of “opgelucht”, maar trots? Hij corrigeerde zijn uitdrukking snel terwijl Achak het woord nam. “We zijn natuurlijk heel gelukkig dat ze nog leeft, en we hopen dat ze weer naar huis kan komen,” zei hij diplomatisch.

“Dat hoop ik ook voor jullie,” antwoordde Kingfisher zo dramatisch dat het zonder enige emotie was. “Uit wat jullie ouders me over haar verteld hebben blijkt al dat ze een pittige dame is; is dat ook jullie mening?” Achak, veruit de beste acteur van de familie, lachte bij die vraag. “Dat kunt u wel zeggen, ja. Ze w– is een harde werker, heel gedreven… Soms een beetje te.” Bij deze opmerking, en de herinneringen die eraan verbonden waren, konden ook Ahote en Cheveyo een glimlach niet onderdrukken. Kasa, echter, leek zich op niet veel meer te kunnen concentreren dan het inhouden van haar bitterheid en staarde enkel halsstarrig voor zich uit. “We hebben allemaal een heel nauwe band,” ging Achak verder, “Veel ruzies zijn er niet, maar we weten geloof ik allemaal dat je haar niet boos wilt maken.”

“Het verbaast jullie dus niet dat ze in de top vijf zit?” vroeg Kingfisher. Ze glimlachte, en misschien was het omdat haar masker de helft van haar gezicht verborg, maar elke keer weer leek dat nog het meest onechte aan haar. “Je kunt het natuurlijk nooit zeker weten, maar we waren wel voorzichtig optimistisch”, antwoordde Achak weer. Cheveyo knikte. “Zodra het bleek dat ze de tas met wapens had, was haar overlevingskans ook al groter. Dat was ook een hele opluchting.”

Kingfisher besloot duidelijk dat Ahote en Kasa nog niet actief genoeg aan het interview deelnamen. “En jullie? Want voor jullie is Nakoma natuurlijk de grote zus. Wat doet het met jullie om haar in de arena te zien? Hebben jullie nu een ander beeld van haar?” Ahote keek even naar Kasa, die nog steeds opmerkelijk stil bleef, en besloot zelf te antwoorden. “Het is wel raar om haar zo te zien…” begon hij twijfelend, “om te zien wat ze daar allemaal moet doen. Maar ik denk niet anders over haar. Ze is en blijft mijn grote zus, en ik kijk enorm naar haar op, wat ze ook in de arena gedaan heeft, of nog zal doen,” ging hij met wat meer vastberadenheid verder. Kasa knikte.

De interviewster legde een hand op haar hart. “Hoe aandoenlijk,” zei ze theatraal. “Maar ze is wel mede verantwoordelijk voor de dood van vier tributen. Doet dat dan echt niets met jullie?” Cheveyo haalde zijn schouders op. “Ik vind het heel jammer voor de familie van de overleden tributen, maar Nakoma doet wat ze moet doen om te overleven. Dat neem ik haar niet kwalijk.” Iedereen knikte, en Ahote voelde zich onverwacht trots, alsof ze met z’n vieren de interviewster, en daarmee het Capitool, uitdaagden om vooral te blijven proberen iets negatiefs over Nakoma uit hun mond te krijgen, want het zou hen toch niet lukken.

“Vinden jullie dat Nakoma het tot nu toe goed aangepakt heeft in de arena?” probeerde Kingfisher vervolgens. “Het bondgenootschap met Madelynn en Eloise, de aanval op Flaire en Sköll, de keuze voor de twee dames in plaats van haar districtgenoot… alleen maar om Madelynn en Eloise een dag later te verraden!”

“Dat was nauwelijks een verraad,” zei Kasa onvriendelijk, en Achak nam meteen over, met zijn meest charmante glimlach: “Ze heeft hen allebei in leven gelaten, en ze heeft zelfs hun wapens achtergelaten, en wat voedsel, dat een sponso–”

“Heel vriendelijk natuurlijk, maar was dat wel slim van haar?” onderbrak Kingfisher. Ahote wilde uitleggen dat Nakoma altijd zo was geweest; ze hechtte zich niet snel aan anderen, maar als dat toch gebeurde, was de vriendschap heel hevig, en werd ze heel beschermend. Gelukkig kon hij zichzelf nog net op tijd tegenhouden. Hij kon niet helemaal bedenken hoe, maar de spelmakers zouden die informatie vast voor hun snode plannetjes weten te gebruiken. “Ze had vast haar redenen,” zei hij daarom, “en ik geloof in haar, dus ik sta helemaal achter haar keuzes,” besloot hij resoluut. “Een bondgenootschap biedt veiligheid, maar uiteindelijk kan er maar één winnaar zijn,” voegde Cheveyo toe. “Persoonlijk ben ik opgelucht dat ze dat moment gekozen heeft om hen te verlaten, zeker nu blijkt dat Madelynn er geen problemen mee heeft om haar bondgenote in haar slaap te vermoorden.”

“Dat was zeker een onverwachte wending,” gaf Kingfisher knikkend toe. “Wat maken jullie van de afgelopen twee dagen? Sinds ze weer bij de Hoorn des Overvloeds is, is er niet veel meer te zien van de stoere meid die we allemaal hebben leren kennen. Denken jullie dat het haar te veel wordt?”

Hier moest iedereen even over nadenken. “Het is natuurlijk vreselijk om te zien, maar ik vind het niet zo vreemd,” begon Cheveyo. Achak knikte. “Het verbaast me eigenlijk nog dat ze het zo lang volgehouden heeft; ik weet niet of ik het gekund had…” Hij fronste. “Ik kan me niet eens voorstellen hoe traumatisch de gebeurtenissen van de afgelopen dagen voor haar geweest moeten zijn. Het zal haar dus waarschijnlijk wel even te veel geworden zijn, maar ik hoop dat ze, als het erop aankomt, er weer volledig voor gaat.” Daar was Ahote het volledig mee eens. “Ze zou niet zo lang en zo hevig gevochten hebben als ze niet naar huis wilde; ik denk dat ze zich dat gewoon even moet herinneren.”

“Dat hoop ik – samen met iedereen thuis – ten zeerste voor jullie. Bedankt,” zei de vrouw als afsluiter, en zodra de camera’s niet meer opnamen, verdween ze weer, zonder een van hen nog een blik waardig te gunnen. Kasa liep meteen het huis in, terwijl de rest van de familie toekeek hoe de laatste beelden opgenomen werden, en hen soms gevraagd werd iets voor de camera te tonen. Na wat wel een eeuwigheid leek, verdween de wervelwind die de cameraploeg was weer, uit hun district en uit hun leven – hopelijk totdat ze Nakoma weer thuis mochten verwelkomen.