Gretig, met haar handen om de tralies in haar deur geklemd en met haar neus en gezicht er zo ver als kon tussendoor gedrukt, staarde Flaire de gang in. Waar bleven ze nou? Zo ging ze al het leuks missen! ‘Henry!’ brulde ze, waarop haar stem door de gang galmde. ‘Of Adrienna voor mijn part!’ voegde ze eraan toe. ‘Kom nou! Ik wil TV kijken!’ Vol ongeduld trappelde ze met haar voeten tegen de deur, welke een paar centimeter boven de grond zweefden, omdat ze zich aan de tralies voor het raam in haar deur had opgetrokken. Langzaam hoorde ze in de verte het geluid van naderende voetstappen, wat betekende dat er ein-de-lijk iemand aankwam, en de spanning werd haar bijna te veel. ‘Hèhè, dat zou tijd worden,’ sprak ze ongeduldig toen Henry eindelijk binnen haar blikveld verscheen.
De man, welke ze sinds een welbekend incident een paar maar geleden flink onder de duim had, keek onzeker van haar naar het einde van de gang. ‘Nou, waar wacht je nog op? Doe open die deur, dan kan ik naar de Spelen kijken.’ De man wierp weer even een blik door de gang, rechtte zijn rug en zei toen: ‘Nee. Jij mag niet meer naar de Spelen kijken.’
‘WAT!?’ riep Flaire woest. Haar ogen schoten bijna letterlijk vuur terwijl ze de tralies in de deur nog steviger vast greep en bijna tussen de tralies door kroop met haar gezicht. ‘Wie zegt dat?’ Eigenlijk had ze het wel kunnen raden, nog voordat Henry de naam van Adrienna noemde. ‘Hmpf! Het kan mij niet schelen wat zij zegt, ik wil KIJKEN!’ Als Flaire de Hulk was geweest, dan had ze de tralies inmiddels wel verbogen en was ze ontsnapt, maar helaas, die krachten had ze niet en dus bleef het bij een bezweet gezicht en zere handen van het trekken aan meedogenloos, niet meebuigend staal. ‘IK WIL KIJKEN! KIJKEN! KIJKEN! Ik wil weten wie er dood zijn! En hoe! Ik wil weten of Caleb nog leeft! IK WIL HET WETEN!’
Als er ooit iemand twijfels had gehad over of Flaire wel thuis hoorde in een gesticht, dan had ze hen nu wel het tegendeel bewezen, zoals ze daar uitzinnig aan de tralies stond te trekken, haar ogen bijna uit haar hoofd puilend en schuim op haar lippen. ‘Luister Henry!’ blafte ze woest. ‘Als jij mij hier niet gauw uit laat en naar de TV brengt, dan zal ik ervoor zorgen dat jij NOOIT meer iets te zien krijgt!’ Ze zette haar woorden kracht bij door met haar rechterarm tussen de tralies door te schieten en met haar vingers en nagels naar Henry te klauwen. De man had geluk dat hij net buiten haar bereik stond, want anders was hij zeker een oog kwijt geraakt. ‘Kom hier jij lafaard!’ riep het meisje, welke steeds bozer werd, naarmate de man steeds verder bij haar weg liep. Ze had ook wel door dat de man van plan was hem te smeren zonder haar, maar op dit moment maakte het haar alleen maar razender en kon ze niet logisch nadenken. ‘BRENG MIJ DIE TV! IK. MOET. DE. SPELEN. KIJKEN!’ Helaas voor haar verdween Henry net op dat moment om de hoek van de gang, zo uit het zicht. Nog lang die ochtend was het woedende geschreeuw, gekrijs en geschop van Flaire te horen, maar niemand durfde bij haar kamer in de buurt te komen, bang dat ze een oog, of nog erger, meer, zouden verliezen.
OOC: Gestoorde Flaire, whoop!
