Het was snel afgelopen geweest voor District 8. Eerst William Mocca, kort daarna Belle Deveno. Hun hoofden waren afgebeeld in de lucht van de Arena van de allereerste jaarlijkse Hongerspelen. Dean had sowieso niet gekeken, maar hij begaf zich wel eens in de open lucht en het was onmogelijk om niet door te hebben wat er aan de hand was in de Spelen, zelfs al deed hij alle moeite die hij kon doen om er niks mee te maken te hebben. Alsof híj deze Capitooltroep zou steunen! Old Rose zou hem aan zijn nekvel ophangen aan de kerstboom als hij ook maar iets meer van de Spelen zou weten dan hoogst noodzakelijk was - of hun districtgenoten nog leefden. Nu was dat misschien een beetje kort door de bocht, want het bleef een verplichting. Thuis stond de Capitooltv aan. Dean had niet eens geprobeerd om hem uit te krijgen, daar hij geen zin had het met Vredebewakers aan de stok te krijgen. Rose bevond zich simpelweg nooit in de huiskamer maar bivakkeerde meestal op haar slaapkamer. Nadat Dean had vernomen dat Belle was overleden, was ook hij niet meer in de woonkamer te vinden voor iets anders dan het bereiden van het weinige eten dat ze hadden.
Maar in tegenstelling tot Old Rose - al was dit slechts een gedachte, want zo tijdens de Spelen was het extreem gevaarlijk om niet Capitoolgezind te zijn - was Dean wél geïnteresseerd in de spelletjes die het Capitool speelde met de Tributen in de Arena. Dean had dan wel nooit uitgebreid gekeken, toch had hij altijd zijn pas vertraagd als hij langs een tv liep. Dit was de tv in hun huisje, of die op de schermen buiten op het plein, of die bij andere mensen binnen. Hij gluurde toch altijd even of er iets aan de hand was. Hij had daar dan ook goede redenen voor, want zoals hem al met de paplepel was ingegoten was er geen betere manier om de vijand te leren kennen dan door hem te bestuderen op elk mogelijk moment. En ondanks dat er nu alleen maar camera's waren en Tributen tegen wie hij niet zou hoeven te vechten, en ondanks dat volgend jaar een heel ander jaar zou zijn, hij móest weten wat er werd gedaan.
Het meeste lag voor de hand. Kinderen die elkaar vermoordden of door dingen in de Arena omzeep werden geholpen. De meest uit de kluiten gewassen kinderen leken het al snel het langst te overleven, op één klein meisje uit District 6 na die altijd bij de jongen van District 7 was gebleven. Het zag er niet naar uit dat dit op zou houden, want ze leken altijd samen te werken en te overleggen en elkaar te helpen. Maar het gros van de kleine tributen had binnen vier dagen het loodje gelegd. Sowieso het gros van de tributen was na vier dagen dood. Nu wist Dean weinig van de omgeving waarin de Arena was geplaatst, aangezien hij het startschot had vermeden als de pest en hij hoorde in de fabriek dat toen alle cruciale informatie over de Arena was verteld, maar aan de bomen en al het gezweet van de tributen en de wolkeloze lucht had hij geconcludeerd dat het er erg warm was. De ruïnes gaven wel wat schaduw, maar konden ook makkelijk een val zijn en zodra de zon erop zou staan werd het waarschijnlijk binnen nog veel warmer dan buiten.
Dean was zich ervan bewust geweest dat zeker in het openbaar naar de Spelen kijken slecht was voor zijn reputatie - want zijn reputatie was al heel goed - toch lieten de meeste mensen hem doen. Het gold voor veel kinderen van zijn leeftijd. Niemand wilde echt kijken, zeker de felste anti-Capitoolstrijders, maar het waren alleen de volwassenen, het liefst degene zonder kinderen, die het ook echt voor elkaar kregen niet te kijken. Dean werd als het ware naar de beeldschermen getrokken waarop hij de gezichten van de verschillende tributen zag, in de gaten gehouden door verschillende camera's. Hoe zou hij zich houden? Hij rukte zijn bruine ogen van het beeldscherm af toen hij het kleine meisje vijf meter door de lucht zag vliegen en haar nog wat hoorde schreeuwen naar haar bondgenoot. Dean keek naar zijn vuile kleren, zijn dunne armpjes en hij dacht nog niet eens aan eten of hij hoorde zijn maag knorren.
'Hoe maken mensen zoals ik ooit kans?' Mompelde hij in zichzelf. Nauwelijks eten had maar één voordeel: Dean kon tegen honger. Dean zelf wel, maar zijn lichaam niet. Dean zelf was snel, maar hoe lang zou hij in een omgeving zoals daar rondlopen zonder dat zijn lichaam op zou geven door de weersomstandigheden, of de omgeving? Hij kon stelen, hij kon leren, maar kon hij jagen en bessen van elkaar apart houden? Ze hadden hier nauwelijks verse producten, met al die vervuilende fabrieken die hier in de buurt waren! Vandaar dat alles zo duur was hier!
'Hoe kan ik ooit leren overleven?' Want de kans dat hij op een dag de pineut zou zijn was groot, en dat wist hij, en dat wist Old Rose, en dat wist iedereen die wist dat hij alleen kon eten door te stelen en door de bonnen die hem alleen maar de dood inhielpen. Hij was sluw, ja, slim, zeker, snel, behendig, al die dingen die hem konden helpen, maar hij was broodmager en niet sterk en zo te zien waren met deze trekken de kansen niet bepaald in zijn voordeel.
'Dit is toch niet eerlijk?'
((OFF: Dit is dag 9 (of was het 8?) van de Spelen, vlak nadat Janaea is overleden. Het is dus eind van de middag. Kom gerust binnenhuppelen, het hoeft niks met wat ik in deze post heb gezegd te maken hebben. Al zou ik het wel waarderen als Dean niet in mootjes wordt gehakt))
