ALGEMEEN
Naam: Alexander Mitchell Wright
Geslacht: Mannelijk ♂
Leeftijd: 32
Woonplaats: District 11, in een vrijstaand afgelegen huis aan de grens van district 8.
Familie, vrienden e.a.: Father: Maurice Wright † // ''Abnormal, but with virtues in his open palm.''
Maurice Wright was een man die sinds zijn jeugd al een volwaardige jager was. Voor hij trouwde met Imogen Heap woonde hij in district 8, waar hij het jagen van zijn vader leerde en het voornamelijk in de bossen van district 8 deed. Hij verdiende behoorlijk met het jagen en daarnaast werkte hij ook nog in een fabriek waar ze het hout verwerkten. Rond zijn 26e trouwde hij met de vrouw van zijn dromen en verhuisde hij naar district 11, waar ze een huis op het platteland kochten. Tien jaar later kreeg hij Alexander, maar dat was dan ook gelijk de dag dat zijn vrouw verdween. Hij leerde Alexander uiteraard ook de kunst van het jagen, maar ook hoe hij moest overleven, hoe hij een dier kon villen, hoe hij planten kon verbouwen en meer vaardigheden. Maurice en zijn zoon hadden een sterke band, ook al was Maurice niet helemaal honderd procent. Hij was 48 jaar oud toen hij de doodsstraf kreeg voor moord.

Mother: Imogen Heap - Wright // ''Picture without a face, like you never even existed at all.''
Alexander's moeder was Imogen Heap - Wright. Hij heeft zijn moeder nog nooit gezien. Niet op foto's, niet in district 11, helemaal nooit. Hij weet niet waar ze is en of ze er überhaupt nog is. Zijn vader vertelde maar weinig over haar en hij heeft ook niet veel kunnen horen over haar. Niet dat hij haar mist: hij kent sowieso het gevoel van moederliefde niet.

Fianceé [divorced]: Charlotte Somerset // ''It was like you weren't serious about our relationship at all.''
Rond de leeftijd van 22 kende Alexander het begrip ''liefde'' kennen door de vrouw Charlotte Somerset. Ze was een medewerker aan een fruitkraampje op de markt. Alexander zag haar ook voor het eerst op de markt en begon toen pas te geloven in liefde op het eerste gezicht. Hij was al verloren toen hij zijn ogen op haar had gericht. Charlotte bleek later een oud-klasgenootje te zijn. Ze herkende Alexander, maar wist ook wiens zoon hij precies was. Ze vermeed het contact met Alex, terwijl de jongvolwassen man alsmaar dichterbij kwam. Hij wist haar hart op lange termijn te stelen en langzamerhand groeide het van kennissen naar vriendschap, van vriendschap naar geliefden en uiteindelijk naar verloofden. Charlotte ging samenwonen met Alexander in het huisje op het platteland. Helaas werd Alexander na een tijdje opgepakt voor illegaal vogels neerschieten en belandde in de bajes voor vijf jaar. Toen hij vrij werd gelaten, merkte hij dat zijn vrouw al weg was. Ze had een ander gevonden en had haar ring op zijn schoorsteenmantel gelaten. Sindsdien spreekt Alexander niet meer over haar en wilt hij ook niet meer aan haar denken.

UITERLIJK
Zijn uiterlijk is niet veel bijzonders. Hij ziet er uit als een doorsnee 32-jarige man in district 11. Hij heeft bruin krullend haar, wat hij nooit echt kamt of stijlt waardoor het een out-of-bed look heeft. Zijn ogen zijn ietwat vreemd. In sommige lichten lijken ze groen, maar soms zijn ze juist felblauw en soms is het een mengeling tussen de twee. Hij heeft voor iemand uit district 11 een vrij bleke huid die ook snel verbrand. Dit komt door zijn vader, wiens familie niet uit dat warme gebied komt. Hij scheert zich maar weinig, waardoor hij een baardje heeft staan en een iets dichtere snor. Wat lichaamsbouw betreft heeft Alex een strak lichaam door het vele zware werk wat hij verrichtte (zakken vol graan zijn immers niet bepaald licht) en nog steeds verricht. Over dat lichaam draagt hij fijnzittende maar oude kleding, meestal iets met een ruitenpatroon.
Faceclaim: Hugh Dancy
Voice: [ Link ]

EIGENSCHAPPEN 
Sympathetic;; Alexander is een vriendelijk persoon. Op het eerste gezicht lijkt hij ietwat serieus, koud, maar hij is een compleet ander persoon als hij zijn mond opent en begint te praten. Dan komt er een warme zachte stem uit met woorden die geen mens kwaad zouden willen doen. Hij heeft in principe niks kwaads in zich, slechts dat typische veelvoorkomende wrok jegens mensen die naar besluiten te doen.
Patient;; Alex heeft engelengeduld, iets wat bij zijn jagersmentaliteit hoort en wat hij ook van zijn vader heeft geërfd. Hoewel er een groot verschil is tussen het wachten op het perfecte moment om te schieten en het luisteren naar iemands problemen, heeft hij toch de nodige geduld tegenover mensen. Hij is best lastig kwaad te krijgen, sinds hij heeft geleerd dat alles wat zijn ene oor ingaat, het bij het andere oor er weer uit moet. Zo deren beledigingen hem niet echt, tenzij iemand hem toch op de een of andere manier weet te irriteren.
Diligent;; Ijverig kun je Alex wel noemen. Alex is niet bepaald een lui persoon en is altijd wel met iets bezig. Als hij niet op het land bezig is, dan wel dekens maken met vachten. Als hij daar niet mee bezig is, dan wel wat anders. Hij kent niet echt anders. Daarom voelt hij zich altijd behoorlijk nutteloos als hij gaat luieren.

Socially awkward;; Omdat Alex maar weinig connecties heeft gehad in zijn jeugd en een beetje de outcast was van zijn klas heeft hij zich nooit op sociaal gebied kunnen ontwikkelen. Zo komt hij maar moeilijk aan gespreksonderwerpen om over te praten, moet hij tien keer nadenken voordat hij iemand aanspreekt of iets zegt en blijft hij eigenlijk gewoon het liefst uit de buurt van mensen. Niet dat dat altijd zo gaat, want soms is sociale interactie nou eenmaal nodig en moet hij wel iemand aanspreken.
Jejune;; Hij is droog. Echt heel erg droog. Zijn opmerkingen zijn soms echt niet aan te horen.
Overindependent;; Alex heeft - omdat hij een lange tijd op zichzelf heeft gewoond - een ontzettende drang om hulp af te wijzen. Altijd. Er is geen moment waarop hij toegeeft dat hij eigenlijk wel wat hulp kan gebruiken. Hij wilt het gewoon niet en denkt dat hij zichzelf wel kan redden, terwijl ook hij wel eens een handje hulp kan gebruiken.

VERLEDEN
Er was nooit echt een moment geweest waarop Maurice Wright zich had afgevraagd: ''Waarom doe ik dit?'' In zijn gedachten bestond er niets als logica, niets als vragen waarop een goed antwoord was. Er was een knoop in zijn hoofd van duizenden draadjes die door elkaar waren geraakt en maar lastig uiteen waren te halen. Tot op de dag dat hij leefde, had niemand hem kunnen ontwarren... Niemand behalve zijn zoon Alexander Wright.
Alexander werd geboren in een plattelandshuisje in district 11. Zijn geboortedag was een memorabel moment geweest voor Maurice, hoewel het gold in zowel positieve als negatieve zin. Hij had een zoon gekregen, ja, maar tegelijkertijd was hij zijn vrouw verloren. Alexander heeft nooit geweten hoe en waarom. Het was een onderwerp waar zijn vader zijn lippen stijf op elkaar klemde.
De eerste paar jaren van zijn leven leefde hij als elke andere peuter en kleuter. Zijn vader paste op hem, nam hem mee op ''avontuur'' op de velden waar hij paardenbloemen mocht plukken en konijnen mocht proberen te vangen met zijn blote handen. Na een aantal jaar begon zijn vader hem al te leren hoe hij met een pijl en boog moest omgaan. Het begon allemaal bij het zielige en vooral kleine groepje bomen achterin hun land, waar Alexander leerde richten op doelwitten. Daarna ging hij verder op het raken van bewegende doelwitten en kreeg hij steeds meer les over de jaren heen, tot hij een volwaardige schutter was.
Schieten was niet het enige wat hij leerde. Omdat district 11 zo armoedig was en zijn vader niet bepaald een baan kon krijgen met zijn verwarde staat van gedachten moesten ze voor elkaar zorgen. De winters waren altijd erg koud, waardoor Alex en zijn vader altijd brandhout moesten zoeken of alternatieven daarop moesten vinden. Vaak een onmogelijke taak vanwege het gebrek aan bossen in het district, maar van de paar bomen achterin hun veld konden ze nog redelijk wat takken wegplukken. De takken bewaarden ze voor de koudste dagen en ze gebruikten grotendeels dekens en elkaars lichaamswarmte om warm te blijven. Dekens hadden ze wel, maar extra dekens waren altijd handig, dus maakten ze die van dierenvachten, iets wat Alex eerst niet zo prettig vond. Van elk dier dat ze afschoten vilden ze de vacht eraf en bewaarden ze het zodat ze er een lappendeken van konden maken (meestal waren het kleine dieren, zoals konijnen en eekhoorns, waardoor ze toch wel wat moesten verzamelen). Geen enkel deel van het dier werd verspild. Ook de organen werden opgegeten. Immers hadden ze geen keuze. Er was geen oogst in de winter en de voorraad die ze opgebouwd hadden, was halverwege de winter toch wel weer op dus moesten ze er zuinig mee zijn.
De zomer was het jachtseizoen voor Alex. Al op de leeftijd van 10 kon hij vogels uit de lucht schieten, kon hij ze villen en bewaren voor later gebruik. Na het jagen werkte hij op het veld waar ze enkele planten verbouwden. Uiteraard ging Alex ook naar de basisschool, maar hij voelde zich daar niet erg thuis. De kinderen ontweken hem omdat zij allemaal wisten van zijn gekke vader, die stenen naar de kinderen gooide en ze toeschreeuwde om ze weg te jagen van hun land. Hij heeft voornamelijk in isolatie geleefd, maar merkte hier nooit het probleem van. Hij werd echter al wel snel volwassen omdat zijn vader hem zoveel betrok in zijn leven.

Er was een dunne fragiele lijn tussen zijn vader's denken en doen. Het leek soms compleet in elkaar op te gaan, zich te verwarren met elkaar. Er waren momenten waarin hij dingen deed die Alex niet helemaal kon verklaren, maar soms zag hij ook zichzelf wegzakken in een donkere put, kreeg hij intense nachtmerries en zag hij soms dingen die er niet eens waren. Het kwam pas tot een hoogtepunt op het moment dat zijn vader de kamer binnen kwam, slepend met een aantal zakken waar bloed uit lekte. Hij hijgde in zijn schorre stem dat hij hem moest helpen, helpen met de zakken te begraven. Alex was toen nog maar 13, maar wist maar al te goed wat er in die zakken zat. Trillerig hielp hij zijn vader met de zakken te begraven, verzette zich er niet tegen vanwege de angst dat zijn vader hem ook zou afmaken. Ze begroeven de zakken in een stuk onbebouwd grond. Echter, een paar dagen later kwam de politie aan hun deur en wezen zijn vader aan als de verdachte, grotendeels omdat uit hun onderzoek bleek dat er altijd een man was die stenen naar de kinderen wierp en dreigde ze af te maken als ze voet op hun terrein durfden te zetten. Pas toen kwam Alex erachter dat zijn vader een kind had vermoord. De politie vonden het bewijs in de tuin en namen zijn vader mee, die geen goede advocaat had en drie dagen later de doodsstraf kreeg. Alex was in shock door het hele gebeuren en werd in een instituut geplaatst voor kinderen zonder ouders, waar hij tot zijn achttiende verbleef.

Toen hij achttien werd, werd hij vrijgelaten en mocht hij de buitenwereld weer in. Hij was die hele tijd door psychiaters behandeld en ze vonden hem daardoor stabiel genoeg. Alex ging terug naar het huis van zijn vader en leefde daar in eenzaamheid verder.
Het waren trieste jaren waarin hij op dieren joeg, planten verbouwde en heen en weer ging om deze te verkopen zodat hij geld binnen kreeg. Het was niet veel geld, maar hij kon er nog net mee rondkomen, zeker omdat hij in zijn eentje was.
Rond zijn 22ste kwam hij op de markt een vrouw tegen, een vrouw die hem plotseling deed geloven in liefde op het eerste gezicht. Haar naam was Charlotte, ze was 21 en ze stond altijd aan het fruitkraampje. Voor de eerste keer in zijn leven voelde hij zijn hart een sprongetje maken en zijn maag tintelen. Hij stapte op haar af, al dan niet met de nodige blunders en probeerde contact met haar te krijgen. Die kreeg hij, maar niet op een positieve manier. Charlotte was aardig, dat wel, maar ze wist wiens zoon hij was en dat ze uit zijn buurt moest blijven. Helaas, Alex was hopeloos verloren en bleef rond haar heen hangen. Uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar om de vrouw voor hem te laten vallen en na maandenlang proberen, had hij haar.
Charlotte en Alex waren lang bij elkaar. De vrouw verliet haar huis en besloot bij Alex te wonen. Alex deed alles voor haar, wou haar speciaal laten voelen en luisterde naar wat zij allemaal te zeggen had. Twee jaar later vroeg Alex haar ten huwelijk, wat ze niet afwees.
Echter, zijn jacht begon op te vallen. Steeds meer vogels verdwenen, de slager verkocht vleessoorten die hij eerder niet had gehad en Charlotte kon haar mond niet echt houden. Op een gegeven moment werd zoals zijn vader ook opgepakt en vijf jaar in de bajes gegooid voor illegaal jagen.

De vijf jaren in de gevangenis waren niet fijn. Sowieso is gevangen zitten al geen pretje, maar Alex had nog een extra reden: zijn vrouw kwam hem na een tijdje niet meer opzoeken. Zijn verloofde, van wie hij zielsveel hield, kwam niet meer opdagen tijdens spreekuren. Alex wist niet waarom en het maakte hem ongerust over haar. Het eerste wat hij deed na vrijlating was dan ook haar ouders opzoeken.
Charlotte had hem verlaten. Ze had in die jaren een andere man gevonden en was al met hem getrouwd. Ze had niet op zijn vrijlating willen wachten en de man met wie ze getrouwd was, was een rijk persoon. Haar ring had ze op zijn schoorsteenmantel gelaten, samen met een briefje waarin er stond dat het haar speet. Waar die brief belandde? In het haardvuur. De ring verkocht Alex en daarmee sloot hij het hoofdstuk Charlotte af, hoewel er nog dagenlange leed was en hij vier dagen niet at of uit zijn bed kwam.

Echter, zijn vader had hem geleerd altijd door te gaan met vechten, hoe duister alles ook leek, dus deed Alex dat. Hij was klaar met het verdriet en de leed en zette zich eroverheen. Charlotte was een trut voor dat ze hem verlaten had voor een andere man en hij zou haar ook niet terugnemen, hoe veel ze ook zou smeken. Het jagen hield definitief op en Alex werkte alleen nog maar op zijn land. Zijn pijl en boog waren weg, maar hij had al vlug een nieuw exemplaar op de zwarte markt gehaald waarmee hij dagelijks oefende - niet meer op dieren, maar op voorwerpen.
Zo vlogen vijf jaren voorbij en in de laatste paar maanden van zijn 32e levensjaar eindigde ook de Opstand, waar Alex weinig van gemerkt had door de ligging van zijn woonplaats. Hij had er echter dagelijks over gelezen in de krant en bleef zo bij. Al snel kwam de aankondiging van de Hongerspelen kwam en vond de Boete plaats. De begeleider van district 11 werd Mary Conway, een vrouw die hij goed kende uit zijn jeugd. Alex was niet van plan geweest om zich met de Spelen te bemoeien, tot Mary ziek werd en ze een vervanging nodig hadden. En ondanks dat hij zich erbuiten had willen houden, nam hij toch de rol van begeleider aan. Puur omdat hij iets goeds wou doen voor zijn district, waar hij jaren lang afgescheiden van was geweest.


OVERIG
- Ondanks alles heeft Alex toch een grote liefde voor dieren. Daarom heeft hij een hond thuis, genaamd Winston. Voor de Spelen blijft Winston bij Marlucia.
- Alex heeft de drang om elke ochtend op de veranda in zijn voortuin te zitten en liedjes te fluiten, gewoon omdat de ochtenden te stil voor hem zijn en hij het gebrek aan geluid niet prettig vindt. Ook is het gewoon door de eenzaamheid.
- Eigenlijk is Alex niet eens zo dol op vlees. Hij heeft liever groenten, fruit of vis.


Zo laat... I'm so sorry D: