Het was alweer de vijfde dag van de Hongerspelen. De dag nadat haar broer een meisje van nog geen dertien jaar hardhandig om het leven had gebracht. Haar ouders hadden gejuicht.
Gejuicht om de dood van een kind. Natalia besefte weliswaar dat ze blij zou moeten zijn. De dood van het kleine meisje had haar broer een stap dichter bij huis gebracht. Dat nam echter niet weg dat ze vannacht meerdere keren wakker was geschrokken, omdat ze steeds weer de beelden van de moord voor zich zag. Hoe zou Hugo zich hieronder voelen? Hoe was hij de nacht doorgekomen, zeker nadat hij haar gezicht had gezien toen de doden van de dag te zien waren tegen de donkere hemel van de arena? Ongetwijfeld vragen die zo dadelijk aan haar zouden worden gesteld.
Natalia zat op de kamer die ze met haar zusjes deelde, terwijl beneden in de woonkamer een complete filmcrew vanuit het capitool zat om haar ouders te interviewen. Vanochtend vroeg hadden ze bericht gekregen dat ze thuis dienden te blijven om te geïnterviewd te worden over Hugo en de Hongerspelen. Waar Avery, die het capitool adoreerde, meteen naar de dichtstbijzijnde spiegel was gerend om te checken of ze er wel goed uitzag – en tot het moment dat er op de deur werd geklopt door de crew nergens anders over had gepraat – was Natalia meteen met Tommy op haar arm naar de buren gelopen. Het laatste wat ze wilde was dat het kleine jongetje ineens geconfronteerd zou worden met het capitool. Ze besefte maar al te goed dat dit zou kunnen inhouden dat ze gestraft zou worden, op niet bepaald zachtzinnige wijze. Ze onthield het capitool van een sappig interview. Het kon haar niet schelen, Tommy was pas drie jaar. Te jong om de Hongerspelen te kunnen begrijpen en zeker te jong om door een sensatiebeluste capitoolbewoner te weten te komen dat zijn broer hoogstwaarschijnlijk niet meer terug zou keren naar district één.
Natalia hoorde voetstappen op de smalle trap, gevolgd door een kort klopje op de deur. Ze had nauwelijks tijd om te reageren toen de deur geopend werd en één van de zeven mensen van de crew beneden binnen kwam. Hij maakte kort oogcontact met de drie meisjes, om vervolgens mede te delen dat eerst Avery, dan Clarisse en tot slot Natalia beneden werd verwacht voor het interview. Hij verzocht Avery meteen met hem mee te lopen, wat de elfjarige maar al te graag deed. Natalia liet een zucht ontsnappen en staarde naar haar vingers die zich vastklemden aan de dunne deken onder haar. Ze had helemaal geen behoefte om te praten met de vrouw die in de woonkamer zat, met haar blauwgeverfde haar, uitermate ongemakkelijk uitziende kleding en dat vreemde masker, maar besefte dat ze weinig keus had. Haar familie was nu eenmaal een onderdeel van de grote poppenkast van het capitool.
Het duurde nog ruim een half uur voor Natalia naar beneden werd gehaald. Onwillig liep ze achter de jongeman die het schema kennelijk in de gaten moest houden aan naar de woonkamer, waar ze op een stoel tegenover die van Priscilla werd geplaatst. Ze probeerde oogcontact te zoeken met de dame achter het masker, die abrupt opstond en de kamer verliet. Natalia keek haar verbijsterd na. Ze zou toch geïnterviewd worden? Niemand leek de moeite te willen nemen haar uit te leggen wat er aan de hand was, dus bleef Natalia maar zitten. Ze voelde zich ongemakkelijk met de camera die op haar gericht stond, de wildvreemden die in hun huis stonden alsof ze er thuishoorde. Na een tijdje kwam Priscilla weer terug. Ze had zich omgekleed, een ander masker opgezet en haar haren waren nu felroze. Natalia nam de vrouw verbaasd in zich op. Was ze nu serieus weggelopen om zich om te kleden en haar haren te verven?
Dit was letterlijk één grote poppenkast. Meer kon je het niet noemen.
Priscilla glimlachte even naar haar, om vervolgens aan het interview te beginnen. De vragen leken volledig willekeurig, alsof de dame erop uit was haar in tranen uit te laten barsten. Wat, gezien het feit dat ze uit het capitool kwam, waarschijnlijk niet eens zo’n rare gedachte was. Ineens werd er gevraagd naar de dood van Jessamine. Het kind uit twaalf, dat gisteren vermoord was door Hugo.
Natalia slikte. ‘Nou…Victor had geen andere keu-‘
‘Victor? Wie is Victor?’
Plotseling geïnteresseerd leunde Priscilla naar voren. Natalia voelde dat haar wangen rood kleurden. Het was een stomme fout die ze vaker maakte, sinds ze boeken van Victor Hugo had gevonden in een oude kast van haar opa en oma. Zo heel af en toe, met name als ze moe of gespannen was, noemde ze haar broer ineens bij de voornaam van de beroemde schrijver in plaats van bij zijn eigen naam.
‘Hugo’ herstelde ze zich.
‘Nee, je zei Victor. Wie is Victor?’
‘Hugo. Hugo is Victor’ mompelde Natalia binnensmonds. ‘Het is een soort bijnaam, meer niet’.
‘Een bijnaam hè…Waarom Victor? Wat is er zo belangrijk aan die naam dat je hem Victor noemt?’
‘Victor…Als in…Victor Hugo. De schrijver’ zei Natalia, nog altijd onwillig om die informatie te delen. Het ging dat mens geen reet aan waarom ze haar broer Victor noemde en ze ging al helemaal niet toegeven dat het een fout was, in plaats van een bijnaam.
Het onderwerp leek daarmee afgedaan te zijn, alsof Priscilla haar antwoord saai vond. Natalia wist een opgeluchte zucht maar net te onderdrukken en concentreerde zich op het verdere gesprek.
Priscilla richtte zich op de spelen, maar ook hun jeugd en wat ze zouden doen als Hugo veilig terug zou keren.
Natalia slikte even, hoe moest ze hier nu op reageren? Ze had weinig vertrouwen dat haar broer levend terug zou keren. Ze twijfelde even, voor ze antwoord gaf. ‘Ik durf nog niet te verwachten dat Hugo de eerste winnaar van de spelen zal zijn. Er zijn nog vijf anderen in leven, waaronder tributen die hoog hebben gescoord. Ik hoop dat Hugo binnenkort thuis komt, maar ik wil nog niet denken aan wat we gaan doen op het moment dat hij thuis komt’.
Toen Natalia dacht dat het interview er zo goed als op zat en ze het dus overleefd had, keek Priscilla haar even aan.
‘Waar is je broertje?’
Natalia keek haar aan, verbijsterd over de vraag. Heel Panem wist waar haar broertje was.
‘In de arena’
Priscilla glimlachte, een duidelijk niet gemeend glimlachje.
‘Nee, je andere broertje. Je ouders zeiden dat jij wist waar hij was’.
Nee hè. Natalia had nauwelijks aan Tommy gedacht tijdens het gesprek. Ze had nog zo gehoopt dat ze ermee weg zou komen.
‘Oh. Tommy’ mompelde ze. Ze ontweek de blik van de gemaskerde vrouw tegenover haar en staarde naar de versleten vloer. ‘Die heb ik bij de buren gebracht, zodat hij niet in de weg zou lopen’.
Klonk ze oprecht genoeg? Klonk ze alsof ze zich zorgen had gemaakt over de wensen van het capitool in plaats van over het welzijn van haar peuterbroertje?
Natalia kon het alleen maar hopen.
OOC: GO!
Ik heb maar even gedaan dat ze 's ochtends bericht hadden gekregen dat het capitool kwam en ik heb het eind expres open gehouden, omdat ik niet wist hoe Priscilla en team zouden reageren op het wegbrengen van Tommy en of daar vergaande consequenties aan hangen voor mijn meisje :E En gezien het fucking laat is en ik niet verwacht dat de A'tjes nog op mijn facebookchatthingy reageren, post ik het gewoon lekker zo. Deal with it
