Een zacht gerommel weerklonk, afkomstig van haar maag. Ze was hongerig en koud, herfst betekende vochtige lucht en weinig licht. En kou. De kou die diep tot in de botten van het meisje door drong, haar verkilde en vertraagde. Brr. Honger beheerste haar denken, al helemaal toen een geur van vers gebakken brood haar neusgaten in zweefde. Het duidelijke nadeel van slapen achter in het steegje van de winkelstraat. 
Ze was vanaf gisterochtend al buiten geweest, wanhopig op zoek naar eten. Na een koude week vol ongeluk was er in huize Lionsgate een groot tekort aan eten. Dus was Winter op pad gegaan, met in een donkerbruine tas een bevlekte en vunzige deken, een winterwortel -bah- en een pakje lucifers, drie bronzen muntjes en een haarspeld. Ze stond op en rekte zich uit, zichzelf schoon kloppend, waardoor vieze stofwolken zich verspreidden. 
Haar witte haren vielen sluik langs haar ingevallen gezichtje, een blauwe plek sierde haar kaak. Nou, ze had geen keuze dan. Met een krakend geluid beet ze de top van de wortel af. Rauwe wortel, een smaak die haar tot walgen aanzette, maar de honger was sterker.

Zo veel sterker. Het was tijd om aan het werk te gaan, het spande er nu echt om. Als de groep kinderen vandaag geen slag sloeg, zouden ze in diepe problemen komen. Gebrek aan eten was een negatieve spiraal, je kreeg steeds minder energie, waardoor je nog minder goed voor jezelf kon zorgen. En dat eindige zo al te vaak in de dood, bevroren gezichten, verwrongen in een gepijnigde uitdrukking, ze hadden het niet gered. Iets wat je te vaak zag. 
Winter trok haar lange vaalgrijze trui recht en rolde de deken strak op. Ze had een mes in haar riem gestoken en een haarspeld hield de lange lokken haar uit haar gezicht. Waar o waar was eten? 
Ze verdween in de schaduwen van de straten, wist een stuk brood en een aardappel weg te grissen van een kraampje en zette het op een lopen. Een paar straten verder kalmeerde ze weer, gunde zichzelf een paar happen brood. Het was hard, maar wel voedzaam. 

Ze hoorde rumoer, mensen die elkaar aanstootten, gemompel en verbazing. "Wat is er aan de hand?" Siste ze zachtjes tegen een straatschoffie dat naast haar stond. "Het is dinges, een of andere hoge pief. Ze zeggen dat hij iets uit komt delen!" De glimmende donkerbruine ogen van de jongen deden zijn hele gelaat op lichten. "Ohja? Waar? Hoe?" Vroeg ze indringend. "Op een paard, een paard, hij komt er aan, hij komt!" Alsof het een heilige was, ugh. Winter gromde een vaag bedankje en begon zich naar voren te wringen. Ze zag een paard lopen, ze hoorde het geklak van de hoeven op de vuile straat stenen. De hele groep mensen week eerbiedig uiteen wanneer hij naderde, maar Winter viste haar mes tevoorschijn, verborg die in haar mouw en bewoog zich steeds dichterbij. Ze spotte een zak van jutten bruin, grijnsde tevreden. Bingo. Het meisje maakte goed gebruik van haar onopvallende aura, deed haar capuchon op, verborg zo wat haar zo kenmerkte: het sneeuwwitte kapsel. Nog voor iemand het door had, nog voor ze haar plan goed overdacht had handelde ze. Uit wanhoop, zogezegd.

In drie lange stappen was ze er, met haar mes haalde ze uit naar de zak en probeerde die los te snijden. Ze stak haar hand uit naar het juten, klemde haar vingers er stevig omheen en trok uit alle macht. Ze moest het hebben, het eten. Ze had het nodig, voor Spring, voor Autumn met zijn slepende verkoudheid. Winter vloog langs het paard, langs de arrogante rotman, die dacht met wat eten de harten van de armen te kunnen kopen, in plaats van een echte verandering te maken in de slechte omstandigheden. Ze vloog en vloog, kwam neer, maar verzwikte zich lelijk op een ongelijke plek in de straat. Winter viel op de grond, haar lange haren hingen in slierten rond haar gezicht, bedekt door de donkergrijze stof van haar capuchon. Haar handen hadden de grote klap opgevangen, de palmen recht in de modder. Ze kwam langzaam overeind, hopend dat ze nog weg kon komen, wetend dat die hoop vrijwel zeker niet uit zou komen. Maar hey, het viel te proberen, toch? Wie niet waagt wie niet wint en misschien was het eten in de gevangenis juist hartstikke goed..

Er viel eten, ze zag het in haar ooghoek. Bingo, jackpot. Ze had een zak vast en aan het gewicht te voelen zat die bomvol met voedsel. Vers voedsel. Genoeg om Autumn uit zijn dipje te halen, Spring weer vol te stoppen tot ze barstte van de levendige energie. Eten. Het water liep haar in de mond bij de gedachte aan een homp warm brood, helemaal voor haar alleen. Maar haar poging tot jatterij, tot ordinaire diefstal. Het was mislukt. Niet alleen dat, ze was ook nog eens gevallen, waardoor ze nu nauwelijks in staat was te vluchten. En vluchten was juist een erg goed plan, als je net had geprobeerd een zak vol kostbaar eten te pikken. Ze wachtte ergens op de ruwe aanrakingen van vredebewakers, voelde de handen al bijna op haar gekromde rug. Maar er kwam niets. Zelfs de man op het paard deed niets. Of nou ja, hij greep haar niet kwaad beet, schreeuwde geen vervloekingen. Nog niet. Was ze dan toch veilig? Voorzichtig krabbelde Winter iets overeind, draaide zich om en wierp een blik door haar lichtgekleurde wimpers naar boven. Ze zag een man met donkere haren en een nogal goed verzorgd en welgevoed uiterlijk. Hij was van zijn paardje af gestapt. Haar lichaam verstijfde, ze keek hem met opengesperde ogen aan, smekend kon je het haast noemen. Zou hij het heft in eigen handen nemen, haar straffen? Terwijl haar ogen dierlijke paniek uitstraalden draaide ze haar hoofd van hem weg, ergens beschaamd voor haar angst. Ze wilde niet bang zijn. Voor hem niet. Een soort edelman die eens bij de armen op bezoek kwam. Met een glanzend paard, met elke dag genoeg te eten. Dat paard kreeg waarschijnlijk meer liefde, eten en warmte dan de meeste schooiers. Daarop kwam hij dan aanrijden. Door de smalle straatjes, naar de diepste kernen van de armoede. Verkenning van de buitenwijken. Waarom? Om te zien of de verhalen waar waren. Om vervolgens weer dramatische, neerbuigende verhalen vol spot aan zijn rijke vrienden te vertellen. Over de stinkende ratten, die in de straten sliepen en om eten smeekten. Over hoe zelfs een hond meer beschaving had dan de trieste figuren die deze straten bewoonden.

Ingevallen gezichten. Hongersnood, hongerdood. Hier zou hij het allemaal zien. En wat dacht hij te gaan doen, met zijn zak vol eten? Dacht hij iets te veranderen? Met 20 broden, er zou niets veranderen. Met 200 broden dan? Nee, evenmin. Winter bleef angstvallig stil en hield de man wantrouwig in de gaten. De zak van jutten was op haar wapen gevallen, dat had ze gemerkt. Maar ze had het lef niet om ernaar toe te reiken, bang voor een reprimande.

'Maarja, ik heb dan ook nooit mijn veterstrikdiploma gehaald.' Klonk het uit zijn mond. Wacht- wat gebeurde hier? Wat insinueerde deze gozer? Dat hij de zak had laten vallen? Ze keek nerveus op, geheel verward. Speelde hij een spelletje met haar? Zij was immers het domme diefje, hij de rijke ruiter. Het was niet eerlijk. 'Sorry, ik had je niet gezien. Gaat het?' Ze nam met trillende handen haar capuchon af, haar slordige witte haren onthullend. Zo zag ze er nog weerlozer uit dan eerst. Haar rozenkleurige lippen waren gebarsten van de kou. Ze bevochtigde haar lippen met haar tong, wetend dat het de schrale pijn enkel erger zou maken uiteindelijk, voor nu hielp het echter. ‘Ja, ik ben in orde. Het is in orde, werkelijk. I-is uw paard ok, meneer?’ vroeg ze dan, een slappe poging tot impersonatie van een dodelijk geschrokken kind vol onschuld, iemand die per ongeluk door een man op paard aangereden was. Ze kwam overeind, probeerde gewicht op haar linker voet te zetten en concludeerde meteen dat dat niet echt een slim plan was. Haar gezicht vertrok van pijn en ze kromp lichtjes ineen. Daar stond ze dan, balancerend op één been, fakend dat ze in orde was. ‘Mijn diepe excuses, de botsing was mijn fout, ik rende te hard, ik had haast. Ik had moeten opletten.’ Ze boog haar hoofd, waarbij witte lokken voor haar gezicht vielen.

Winter wist dat ze hier later vol schaamte en zelfhaat aan terug zou denken. De onderdanigheid paste niet bij haar, wat wellicht ook wel te zien was in haar ongemakkelijke houding. Ze was niet goed in spijt betuigen voor iets wat niet gebeurd was. Dat bleek maar weer eens. Het voelde verschrikkelijk, blosjes van woede en haat jegens voornamelijk haarzelf brandden op haar wangen. Maar momenteel was het een betere optie. Beter dan de genadeloze straffen die op diefstal stonden. Ze wist van de effecten van een moordende zweepslag, ze had het met eigen ogen gezien. De littekens waren blijvend. De vernedering van het moment was tijdelijk. Hopelijk.

Ze was gewend aan actie, aan je verbazing aan de kant schuiven en snel handelen. Aan stelen, aan spelen dat je een onschuldig sneeuwengeltje was, naar beneden gezonden door God om de kerstgedachte uit te testen. Ja, als mensen dat geloofden had je algauw een feestmaal bij elkaar. Er waren echter ook genoeg vrouwen die haar als een mislukking van Satan zagen. Met haar spierwitte huid en roomwitte haren. Haar lichtblauwe ogen die als half doorzichtige kristallen in haar oogkassen lagen. Vaak genoeg werd ze uitgemaakt voor vreselijke dingen. Vaak genoeg werd ze van een erf afgejaagd omdat ze er anders uitzag. Waren haar wangen blozend en bezaaid met sproetjes geweest, haar haren stroblond. Oh ja, dan zouden de mannen en vrouwen er wel anders over denken. Dan had haar moeder haar sowieso niet afgestaan. Dan had ze ouders gehad die van haar hielden.

Maar niet nu. Nu was ze een verstoten ziel. Ongewenst. Weggetrapt. Verstop je maar in een hoekje en kom er nooit meer uit- dat was wat iedereen verlangde dat ze deed. Winter deed dat niet. Ze danste door de schaduwen en vocht voor wat ze nodig had om te overleven, wat haar vrienden nodig hadden. Het was heus niet veel, ze verlangde geen bontmantel of kerstboom. Enkel wat eten en warmte. Slechts genoeg om in leven te blijven. Was dat te veel gevraagd?
'Een beetje oppassen wat je doet.' Zijn mannelijke diepe stem paste precies bij het beeld dat iedereen van hem had: De goedgezinde baas, de leider van het volk. Rijk, maar eerlijk en gul. zij zou niet in zijn neppe gulheid trappen, zo waar haar naam Winter Esmerald Snow was.
'Ik geloof dat Pyrite hier er weinig van gemerkt heeft. Daar heb je geluk aan.' Ze knikte beleefd. Wat moest ze anders? Winter zag in haar ooghoeken het prachtige paard, met glanzende vacht en gespierde benen.

'Callie!' Callie?- echoede Winter verbaasd in haar hoofd. Maar vragen stellen deed ze niet. Ze hield gewoon haar bek dicht en liet alles wat hij te zeggen had over zich heen komen. ze wilde hier weg. Ze moest- ze moést hier weg voordat hij zijn gedachten veranderde.
'Volgens mij ben je in pijn, ga even zitten. Laat me even naar die enkel kijken, heb je honger?' Gewoon daarmee wist hij haar over te halen om nog even te blijven. Honger, ja, ja dat had ze. Ze zakte weer neer, schudde haar witte lokken uit haar gezicht en keek de man aandachtig aan, ernst in haar blauwe ogen. ''Ik heb honger, ach, net als alle mensen hier.. U heeft al te veel voor me gedaan..'' Ze wist dat hij haar had vergeven voor de poging alles te jatten. Dan moest ze niet nog meer van hem verlangen. Even twijfelde ze over het antwoord op de volgende vraag: Haar roepnaam noemen of de naam waarmee hij haar in álle registers zou terug kunnen vinden? ''Esmerald Snow.'' mompelde ze dan. ''Bent U de burgemeester?'' Ze was dan wel een straatkind, maar Winter was niet dom of onoplettend. Ze hield de actualiteit in de gaten en als ze de kans had leerde ze graag nieuwe dingen bij. En hij, hij deed haar denken aan de beschrijvingen die iedereen over de nieuwe kersverse burgemeester gaf. De man met de rare ingewikkelde achternaam, iets met een M.
''Hoe oud ben je eigenlijk?' Zo veel aandacht had nog nooit een vreemde voor haar gehad, Autumn uitgesloten. ''Zestien, meneer.'' antwoorde ze waarheidsgetrouw. Ze zag hoe iedereen steeds naderbij kwam, niet alleen door interesse in het gesprek, maar ook zeker in het eten dat daar aanlokkelijk stond in de jutten zak. De man kon het uitdelen maar beter niet al te lang meer uitstellen, voor er rellen ontstonden.

Winter volgde het nieuws niet zo nauw de laatste tijd. Waarom zou ze. Ze verhongerde en met haar haar vrienden. De enige drie mensen waarom ze gaf leden. Onder het beleid van Panem. Onder de situatie hier. Onder hun ouders die hun in de steek hadden gelaten. Maar bovenal: Ze leden honger. En als je honger had was dat een alles verdringend gevoel. Er was geen plaats meer voor dingen als de uitkomst van de verkiezing, al had ze zo an passant wel wat dingen opgevangen terwijl ze bij een marktkraam vol eten rondhing, wachtend op een kans om een aardappel te pakken. 'Mijn naam is Mirakovic. Brendan. Gewoon Brendan.' Gewoon Brendan. Ok, juist. Hij was immers ook maar een mens, hé? Niet een of ander hoogstaand figuur als de burgemeester, die dacht zieltjes te winnen door rond te rijden op zijn glanzende paard. Zijn paard, met beter verzorgde vacht dan de meeste kinderen die hier rondzwierven. Autumn stond er echter op dat zij haar wilde witte haren regelmatig waste en kamde, anders zou ze er net zo stoffig uit zien, met klitten in haar haar.

Brendan was zo te zien weer weggezakt in één van zijn momenten van overpeinzing, waarbij zijn blik af en toe op haar viel, wat haar niet bepaald gerust stelde. Waaraan dacht die man wel niet. Een zestienjarig meisje, beviel dat hem wel? Ze trok haar grijzige trui wat meer naar beneden, verstopte haar bleke handen in haar mouwen, prutste aan de randjes en draadjes die van de trui afraffelden. Brendan was burgemeester en hij was aardig geweest, tot nu toe. Waarom? Er moest een reden zijn. Mensen zijn asociaal. Mensen zijn beesten. Ze doen alleen dingen voor hun eigen gewin. Waarom deed Brendan aardig, in plaats van haar door vredebewakers in de boeien te laten slaan voor diefstal? Alleen om zijn imago als zachtgekookt ei te vestigen in een van de ergste achterwijken? Dat zou.. dom zijn. Dan zouden de armste en wanhopigste mensen denken dat ze weg konden komen met het beroven van hun 'leider'. Hoe zou dat uitpakken? Nog een opstand? Die zou bloederig en snel beëindigd worden, dat wist ze zeker. Dan zou Brendan opeens niet meer zo vergevingsgezind zijn. Maar voor haar, een wit spook van zestien jaar oud, was hij dat vandaag blijkbaar wel. Het was verdacht.

'Hier heb je wat te eten, maar blijf nog even zitten. Je kunt toch niet lopen met die enkel, ik help je straks wel even.' Ok. Ze had niet echt veel keus, haar enkel was lichtelijk opgezwollen en haar maag rommelde luid en protesteerde zo gauw ze ook maar overwoog weg te vluchten. Bovendien zou hij haar indien gewenst zonder problemen kunnen oppakken, rustig en realistisch blijven, Winter- ze hoorde het bijna, zoals Autumn het zou zeggen. Ze nam een hap, kauwde iets te kort en slikte. Eten. Op die manier verdween vrij gauw de hele boterham, poef, enkel wat kruimels op haar vingertoppen bleven over. Die ze er ook gauw af likte, ergens beschaamd op deze manier omgekocht te worden door de man. Want ja, ze merkte dat ze hem al meer mocht, nu hij haar eten gaf. Dat wilde ze helemaal niet.

'Zeg, Esmerald, waar is je moeder?' vroeg hij dan. Lag het aan haar of was dat een vreemde vraag? Ze fronste. Ze keek hem eens diep in zijn groenige ogen. Probeerde te ontdekken of zijn intenties goed of slecht waren. Al kon ze een stuk meer manieren bedenken waarop zijn bedoelingen slecht waren dan andersom. ''Mijn moeder..'' sprak ze weifelend. Waarheid of leugen, waarheid of leugen. Misschien verklapte haar stilte het al. ''Ik weet het niet. Ze heeft me ten vondeling gelegd. Ik heb haar nooit gekend.'' Bitterheid nam haar stem over, terwijl haar handen zich trillend tot vuisten balden. Wat was er mis geweest met haar, dat haar moeder het nodig vond om haar te dumpen? Op de stoep van een klein kerkje, in het midden van de nacht. Dat was niet iets wat je deed als je van je kind hield. Natuurlijk hield Callie niet van haar, ze was een spook en een mislukking, albino's waren slecht en zondig en niets anders. ''W-waarom interesseert U zich zo in mij?'' vroeg ze dan, een lichte angst, maar ook een beschuldigende blik, alsof hij al honderd dingen fout had gedaan.

'Ik weet het niet. Ze heeft me ten vondeling gelegd. Ik heb haar nooit gekend.' In de steek gelaten; dat was ze. Nog voor ze kon praten of herinneringen kon vormen van haar familie. Ugh, waarom was ze zo eerlijk? Omdat hij machtig was en eigenlijk tot nu toe zo slecht nog niet. Omdat hij haar kalm benaderde, op een volwassen manier, zonder haar als een dom kind of een vieze straatschooier af te doen. En dat wierp klaarblijkelijk zijn vruchten af, ze had al jaren niet meer zo over haar moeder gesproken. Misschien klonk haar antwoord alsof ze zielig probeerde te doen, arm weesmeisje. Ja, ze moest toegeven, als de situatie hopeloos leek te zijn en ze echt wat geld nodig had. Dan deed een smekende "ik heb niemand meer die voor me zorgt, mevrouw.." soms wonderen. Soms, als de inwoners een goede dag hadden, waren ze gul en vriendelijk. Maar vaak genoeg werd Winter uitgekafferd of aan de kant geduwd -niet geheel onterecht, ze bestal mensen als ze de kans zag, maar toch, het was iets waardoor een aardige en redelijke benadering haar toch meer beïnvloedde dan ze toe wilde geven.
Ze bleef echter nog altijd een wantrouwige aard hebben, vooral tegen rijkaards. Dus informeerde ze maar, want ja, waarom was hij zo vasthoudend en geïnteresseerd? Onduidelijke antwoorden, gestotter en nee, niet echt een duidelijk antwoord. Maar ze zag in zijn ogen ook geen enkele hint van kwade wil of valse bedoelingen, dus of hij was een geweldig leugenaar, of hij had een reden waarvoor hij zich genegeerd voelde. Terwijl hij verder best zelfverzekerd had geleken. 
'Esmerald. Weet je iets over je moeder? Haar naam, misschien?' Haar ogen werden groter en ze staarde hem aan, wantrouwig en ongelovig. Waarom wilde hij dit weten? Was hij parttime detective, als het vertegenwoordigen van zijn volk en het besturen van het district niet spannend genoeg waren? Waarom? Wat had hij met haar te maken? Hij was een man van middelbare leeftijd, de leeftijd waarop mensen een familie hadden en een baan en zeker geen interesse in de moeders van albino-meisjes. Of wel? Waarom dan? Wat had burgemeester Brendan met haar te maken, kind van een wanhopige moeder die geen enkele andere uitweg zag dan haar nog nuljarige dochter voor een kleine kerk te dumpen, als een taco in een dekentje gerold. Waarschijnlijk was Callie jong geweest, jong en alleen. Had hij haar gekend? Kende hij haar nu nog?
'Ik denk namelijk dat ik haar goed ken..... kende. Je lijkt op haar.' Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Eerst had ze geaarzeld of ze hem wel wilde vertellen over wat ze wist -weinig, heel weinig- maar als er ook maar een minieme kans was dat hij meer informatie voor haar had nam ze die kans zeker aan. Kom op, wat had ze te verliezen? "D-Dit is Esmerald. Ze is ziek. Ik smeek U, bij god, genees haar. Zorg voor mijn edelsteen. Callie." Ze herhaalde de enige woorden die ze van haar moeder had. "Een briefje- dat is alles wat ze achter liet. Mijn moeder heette Callie en ze liet me achter voor een kerkje.." Een bibberig glimlachje verborg haar werkelijke emoties zo goed mogelijk, maar de pijn en verlatenheid waren duidelijk te zien. Nu ze er weer dacht aan het briefje kwam het weer helemaal bij haar terug.
Enkel de knal van een flitsende zweep op de grond bracht haar weer bij zinnen. Ze kromp onwillekeurig ineen en merkte aan de relatieve stilte om haar heen dat ze daarin niet de enige was. Het was een reflex als je in deze achterbuurten leefde, blijkbaar. 'Je bent niet bang van paarden toch? Stap op, dan geef ik je een lift naar huis. Onderweg vertel ik je meer.' 
Bang voor paarden was ze niet. Ze had daarvoor te weinig ervaring met de briesende beesten- positief of negatief. Ze vond het dier enkel mooi, een beetje groot en statig, dat wel. Winter had wel gezien hoe groot de tanden van het paard waren, daar zou ze maar even uit de buurt blijven ja.
'Ik heb ook nog wat voor je bewaard," Klonk het. Eten. Omkoperij. Echt waar? Ze wist niet zo goed wat ze daarvan moest denken. De burgemeester had een nogal vreemde interesse in haar, beloofde haar eten en bood haar een lift aan op het glimmende paard. Was dit een droom? Het was iets wat prinsen in sprookjes deden. Al was hij niet bepaald een prins meer, qua leeftijd. Een droom dus. Het had in ieder geval dezelfde onlogische gebeurtenissen. Dit had ze nooit kunnen voorspellen als iemand haar had gevraagd hoe ze dacht dat het af zou lopen als ze een poging zou doen van de burgemeester te jatten. Nee, ze zou zeggen: of het lukte haar en ze kwam weg met de buit of ze zou gestraft worden zoals het dieven betaamt. Zwaarder zelfs, omdat ze van de enige echte baas van de stad had gejat. En dat moesten de Vredebewakers natuurlijk niet hebben. Dat was niet bepaald zo gegaan en hey, dat was juist fijn. Raar, maar waar.
"Zeg-" sprak ze dan weifelend. "Hoe kom ik erop dan?" Haar bleke huid had één voordeel; blozen was niet zo zichtbaar.

Esmerald, de naam die haar moeder haar had gegeven. Haar moeder, die niet voor haar zorgen kon.
Snow, de achternaam die de pastoor haar gegeven had. De pastoor die lang geleden het leven had gelaten, om zich bij de engelen in het Hemelse Koninkrijk te voegen. Niet dat Winter enig vertrouwen had in die zogenaamde god, die de wereld in de gaten hield en de goeden beloonde en de zondaars strafte. Nee, hoe kon ze hem ook vertrouwen. Een god die kinderen liet sterven, een god die krachteloos toekeek hoe mensen pijn leden en onrecht de wereld overheerste.
Winter, de naam die zij zelf droeg en die haar paste als een warme jas, ironisch genoeg. Een naam die Autumn haar had gegeven. Haar Autumn. Hij was ziek, een verkoudheid. Op zich niets ernstigs, maar hij had warmte nodig, voedzaam eten en een beschutte plek. Als ze de middelen had zou ze hem kippensoep voeren, hem in dekens wikkelen en voor de haard zetten. Hem in slaap zien vallen en naast hem waken, zodat geen kwaad hem bereiken kon. Maar dat kon allemaal niet.

Haar eerste instinct toen hij haar optilde was niet gillen of schoppen. Nee, Winter bleef geluidloos en verstijfde haast. Als hij haar ruw had behandeld had ze vast een vecht of vlucht reactie gehad. Maar zijn handeling was overduidelijk voorzichtig, wat haar verstomde. Niemand van de rijkelui ging zo met haar soort om, zwervers en dieven werden niet op de rug van een prachtig glanzend paard getild. 'Zit je goed?' vroeg hij, maar ze kon niet onmiddellijk antwoorden. Het was zo vreemd. Winter had geen hoogtevrees, heus niet. Ze klom met gemak over daken heen en de hoogte boezemde haar nooit angst in. Maar zittend op dit paard keek ze uit over de hoofden van alle mensen. Voor één keer leek zij boven hen te staan, met achter haar de burgemeester van het district. De warmte van het paard straalde naar haar door. Zachtjes reikte ze naar de haren van het paard. Het zag er zo glad uit, als een laagje ondoordringbaar plastic. Maar het was best glad en zacht, ook een beetje raar om aan te raken, hoewel zeker niet onprettig. ‘Ja,’ antwoorde ze, een halve octaaf hoger dan haar normale stem.

Ze rammelde zelf nog steeds van de honger, maar toen de burgemeester haar nog wat te eten toestopte liet ze dat onopvallend in haar zak glijden. Een stuk brood, een blok kaas. Dit zou hem weer een dagje vooruit helpen. Met een volle maag zou hij in mum van tijd weer beter zijn, dat wist ze zeker. Dat moest gewoon. Zelf knabbelde ze een klein brokstuk weg. Het maakte haar enkel hongeriger eigenlijk, de neiging om meer te eten groeide. De stukken eten brandden in haar zak. Nee, ze moest het voor hem bewaren. Winter’s grijsblauwe ogen gleden over de huizen en de vuile straat, alles zag er zo anders uit. Alsof er een laagje ontastbaarheid over heen zat. Iets wat de afstand tussen haar en de vuile was die uit een raam naar beneden hing vergrootte.

'Callie was vroeger mijn vriendinnetje. Callie was mijn vriendinnetje. Bijna zeventien jaar geleden.' Hieruit kon maar één conclusie getrokken worden. Een logische, voor de hand liggende conclusie. ‘’W-wat?’’ stamelde het meisje. Natuurlijk begreep ze het wel, maar het besef van wat dit betekende drong tot haar door en verlamde haar. Wat? Hij? Dat kon niet. Dat betekende.. ‘’Laat me er af.’’ Klonk het hees. ‘’Laat me eraf. Ik wil naar huis.’’ Ze wilde naar huis. Naar dingen die ze begreep. Naar een waarheid die dan wel niet geheel rooskleurig was, maar wel simpel en te bevatten. Ze wilde gewoon naar huis, naar haar vrienden, naar haar bed van lappen stof, naar de krakkemikkige tafel met 3 poten, de kruk waarvan de verf afbladderde, de kan met butsen. Naar een lelijke waarheid, maar wel een veilige.

'Laat me eraf. Ik wil naar huis.' Een duidelijker stop signaal bestond niet. Hij was dan wel de leider van alle inwoners, maar zij was een weeskind. En ze leefde volgens de wetten van de straat, niet de wetten van de burgemeester. Het Capitool had invloed op haar leven, maar uiteindelijk was het leven zo hard dat ze zich daar nauwelijks druk om hoefde te maken. Nee, met alleen de dagelijkse strijd die het in leven blijven vormde had Winter al genoeg aan haar hoofd. Ze wilde hier weg maar hoe. Springen was gekkenwerk.

Een heel monoloog volgde, waarin Brendan vele redelijke dingen zei. Maar dat was het probleem: Winter dacht niet redelijk na. Ze vertrouwde hem niet en na de laatste zin die hij zei nog minder. Wilde hij haar soms uit de weg ruimen zodat het geheim niet uit zou lekken?
'Niemand mag hiervan weten, dat begrijp je toch wel Esmerald?' Als hij gewoon wat spullen kon regelen zou ze hem echt niet verraden.. Neen. Maar als Brendan zijn 'plichten' als papa liet liggen zou ze lang niet zo behulpzaam en coöperatief zijn.

''Ja ja, alsof ik dat niet weet.'' antwoordde ze kortaf op zijn laatste opmerking. Waarom zou iemand ook met haar geassocieerd willen worden? Nee, ze was een duivels kind, een geest, een mislukt printje. ''Zet me maar gewoon ergens af, bij de juwelier op Diamond Alley ofzo. Vanaf daar loop ik wel. Het is niet zo ver.. Kleine straatjes-onhandig..'' Het was meer in de buurt van hun huis dan ze eigenlijk had gewild, maar 3 kilometer lopen klonk momenteel erg onaantrekkelijk. Die paar 100 meter zou ze nog wel halen. Ondertussen vormde in Winter's hoofd het plannetje om haar lieve pappa straks een afscheidsknuffel te geven, op zoek naar een portemonnee of een verdwaalde kostbaarheid. ''Hoe was ze? Callie bedoel ik?''