Het eerste wat door haar hoofd schoot was een vraag. Wat was dit in hemelsnaam? Het was stom van haar om te denken dat iemand dat zou gaan beantwoorden, maar toch bleef ze het zich afvragen tot haar pupillen zich eindelijk verwijdden en het felle licht haar zicht niet meer belemmerde. Emmelin richtte haar blik van haar afgetrapte gymschoenen en haar blote onderbenen naar een glinstering die haar haar handen voor haar ogen deed houden. Een huivering trok door haar lichaam heen toen ze zich iets realiseerde; Dit was de Hoorn des Overvloeds. Met grote ogen en versnelde hartslag en ademhaling beet ze hard op de binnenkant van haar wang en draaide haar hoofd over haar rechterschouder. Nog een platform. Enigszins geschokt kwam ze tot de realisatie dat de man die zich naast haar bevond uit het Capitool kwam. Sterker nog, Emm herkende hem als De Hoofd Spelmaker. In grote verwarring inspecteerde ze haar rechterzijde, een platform dat in beslag genomen was door iemand die duidelijk uit District 11 afkomstig was. Dit was een Hongerspelen. En niet zomaar eentje.

Totale paniek bekroop haar en maakte een grote warboel van haar hoofd. Alles wat ze eens bedacht en geleerd had in haar Beroepstrainingen liep in elkaar over als natte inkt. Wat moest ze in godsnaam doen? Uit alle macht probeerde ze zich op de Hoorn, die het midden van de cirkel vormde, te focussen. Ze wist dat het geen zin had om zichzelf zonder wapens deze Spelen in te werpen. Ze had íets nodig. Emmelin wist zichzelf weer wat op adem te brengen. Maar haar rust bracht een andere verschrikking met zich mee; er werd afgeteld. Er was geen enkele weg meer terug. Ze slikte hoorbaar.
Vier. Zonder zich te richten op de omgeving, zocht ze koortsachtig de inhoud van de Hoorn af.
Drie. Ze kon niets vinden. Ze kon niets vinden!
Twee. Hoe moest je in vredesnaam een knots hanteren?
Een. Haar oog viel op een kleine dolk waarvan ze dacht dat ze er wel mee overweg zou kunnen.
Nul. Voordat ze zich iets kon bedenken, nam haar instinct het van haar over en zette ze het op een lopen.
Zolang ze er maar voor zorgde dat ze de snelste was, had ze een grote kans nog heelhuids weg te komen. En voor nu zag het daarnaar uit. Haar benen of longen hadden nog geen enkel moment gehaperd en ze was vroeg van haar platform vertrokken. Het mes lag vlakbij, ze hoefde alleen nog maar haar arm uit te strekken... Zo gefocust op haar vooruitblik, zaten haar voeten elkaar in de weg, en struikelde ze. Terwijl ze viel, greep ze in een reflex naar het lemmet. Ze had geen tijd om op haar kiezen te bijten toen zich een dieprode streep in haar handpalm vormde, want ze hoorde verschillende voetstappen naderen. Voordat ze overeind kon krabbelen, voelde ze het volle gewicht van een districtsbewoner op zich drukken. Ze was niet snel genoeg geweest... Gelukkig was haar belager nog niet in het bezit van wapens, en Emmelin zelf wel. Er was een keer diep in en uit ademen voor nodig, totdat ze zich op haar zij rolde en het meisje dat even daarvoor nog op haar lag een kleine steekwond te bezorgen. Dat was genoeg om haar met een lichte kreet van zich af te krijgen. Zo snel als ze kon, krabbelde ze overeind en maakte net aanstalten haar benen in beweging te zetten toen haar oog op een kleine rugzak binnen handbereik viel. Dat moest het meisje hebben laten vallen. In een snelle beweging griste ze het voor haar neus weg en sprintte naar daar waar ze dacht een groot stenen gebouw te hebben gezien. Het was ver weg, en de weg ernaartoe was redelijk beschut, dus daar kon ze zich mogelijk verschuilen totdat de eerste kanonsschoten zich zouden introduceren en het veiliger was bij de Hoorn. Haar hart bonkte in haar keel en haar hoofd, bij iedere pas die ze zette, maar ze moest door. Haar leven hing ervan af.

Plotseling flitste haar blik naar een herkenbare, blauwe bos haar. Het zal toch niet...? Haar kleding brandde haast Emmelins ogen, met de meest strakke jurk die ze ooit in haar leven gezien had in de kleuren paars en felroze. Haar voeten waren gestoken in hakken die haar eigen voeten al pijn deden als ze er alleen maar naar keek. Het kon niet anders. Dit was President Peak. Met een soort waggelend pasje probeerde ze zich voort te bewegen. Hoewel ze een proestende spot moest onderdrukken, voelde Emmelin een vurige haat in zich opborrelen. Ze haatte het Capitool. Ze haatte Peak. Alles dat haar leven aangenaam maakte, had het van haar afgepakt. Ze wendde haar hoofd af en concentreerde zich weer op het voortdurend plaatsen van haar ene been voor haar andere. Het beviel haar helemaal niet, dat ze zich zo dicht in de buurt van die smerige Capitoolbewoners bevond. Toen ze haar blik weer op rechts richtte, was de Blauwe Verschrikking plotseling verdwenen. Abrupt kwam Emmelin tot stilstand. Was ze zomaar in de aarde weggezakt? Vluchtig controleerde ze de bodem onder haar eigen voeten. Hard. Ze slaakte een opgeluchte zucht, gelukkig zat de omgeving haar tot nu toe mee. Ze vertrouwde dit alles voor geen meter, en besloot de richting op te gaan waar Cecilia Peak de grond in verdwenen was. Gehaast wierp ze een analyserende blik over haar beide schouders, maar iedereen was óf een andere kant opgerend ofwel nog bezig zich proviand en andere nuttige voorwerpen toe te eigenen.

Met een schok hield ze op haar benen te bewegen toen ze voor een kleine afgrond kwam te staan. Net op tijd; hier en daar brokkelde wat zand af en viel het naar beneden. Dat verklaarde veel. Het verklaarde echter niet dat Peak nu nergens meer te bekennen was. Voorzichtig liet ze zich naar beneden zakken. Heel diep was het niet, ze zou net maar haar hoofd boven het gat uitkomen, maar toch kon je allerlei onaangename verwondingen oplopen wanneer je erin zou vallen. "Mevrouw... Mevrouw Peak?" vroeg ze zachtjes, "bent u hier?" Emmelin hurkte neer en bond het mes achter haar rugzak en hield haar handen in de lucht. Ze nam aan dat Peak geen wapens bij zich had, maar zeker weten deed ze het natuurlijk niet. Hoewel ze al zo'n idee had waar ze zich zou kunnen schuilhouden, kroop Emm tegen de wand van het gat aan en wachtte af tot ze een antwoord zou krijgen.

Nino’s ogen gingen open. Het laatste dat hij nog zag is iemand met groengeel haar, iemand van het capitool want hij herkende de klederdracht meteen. Hij werd omhoog geduwd in een soort van capsule, zoiets had hij nog nooit gezien. Onderweg naar boven ging er van alles door zijn hoofd, waar was hij nu weer terecht gekomen? Dit kon toch district 7 niet zijn? Wat was er gebeurd sinds enkele uren geleden want het laatste dat hij zich herinnerde was dat hij een enorm zware dag gehad had en hij aan het waken was over een meisje met rood haar.

Plotseling zag hij licht, enorm fel licht. Dit kon toch niet de normale wereld zijn, want ook het zuurstofgehalte in de lucht was ongewoon. Misschien overdrijfde Nino wel aangezien er in district 7 enorm veel bomen waren en die bomen zorgden voor een hoog zuurstofgehalte in de lucht. Als hij helemaal naar boven geduwd was doorheen de capsule zag hij een enorm aantal gedaanten in een cirkel staan. Hij begon te tellen en toen hij aan ‘11’ zat, zag hij plots een gedaante met hoed op, Nino begon te grijnzen want hij herkende het gezicht uit de duizend. ‘Tyrell Peak’ de hoofdspelmaker van vorige hongerspelen, wat een aangename verrassing. Naast hem stond een meisje met blondachtig haar, Nino kende haar niet maar ze zag er behoorlijk afgetraind uit. Nino telde verder 13,14,15, wacht is dat niet … President Cecilia Peak? Onmiddellijk herkenbaar aan haar helder blauwe haren. ‘Wat een gezellig onderonsje’ dacht Nino, zeker aangezien hij de vrouw enorm verachtte. Zij had namelijk ervoor gezorgd dat zijn beste vriendin zich vandaag niet meer onder de levende persoon bevond. Maar Nino snapte nog altijd niet de bedoeling waar is hij in Godsnaam terecht gekomen? Na het tellen sprong het getal ‘24’ in zijn hoofd, ‘24’ het aantal deelnemers in de Hongerspelen . Hij schrok en viel bijna achterover, hij zat echt in de Hongerspelen ofwat.

Nadat hij besefte dat hij plotseling in de Hongerspelen beland was, hoorde hij op de achtergrond een stem het nummer ‘5’ uitspreken. Hij moest snel nadenken wat te doen, hij had een bijl en/of messen nodig want andere wapens kon hij niet hanteren. ‘4’ misschien moest hij toch maar weglopen want één onoplettendheidje aan de Hoorn kan fataal zijn. ‘3’ hij zag recht voor zijn neus enkele rugzakken liggen, alleen was het niet zichtbaar wat er precies in die zakken zitten, zou hij het toch die proberen te bemachtigen? ‘2’ Nino was even ver van de rugzak verwijderd als het meisje net naast hem maar dat meisje leek niet echt op een afgetrainde tribuut. ‘1’ De arena had iets Middeleeuws door het gebouw dat zich recht voor zijn neus bevond maar om zich daar schuil te kunnen houden moest hij heel de Hoorn des Overvloeds oversteken dus dat was geen optie.

‘0’ hij draaide de knop om en liep zo snel hij kon naar de rugzak toe. Onderweg keek hij even over zijn schouder en zag hij dat er bijna niemand in zijn buurt naar de Hoorn des Overvloeds liep, hij kon dus makkelijk de rugzak grijpen en naar hij kleine stukje bos lopen zonder te moeten vechten. Maar toen begon Nino na te denken en dat is meestal niet zo’n heel goed idee. Er liggen nog een hele hoop rugzakken dichter bij de Hoorn toe, misschien moest hij proberen nog een rugzak te bemachtigen. Hij voerde woord bij daad en spurtte zo snel hij kon naar de rugzak die een meter of 20 van hem verwijderd lag. Hij had hem bijna beet toen Nino plotseling een gedaante van links voelde afkomen. Nino draaide zijn hoofd naar links terwijl hij op hetzelfde moment omvergelopen werd door een jongen die de rugzak net voor zijn neus greep. Nino was boos, hij was echt pissed off en keek snel of hij geen wapens zitten had in zijn rugzak. In de zijzak vond hij drie werpsterren hij nam eentje en gooide het naar de jongen die hem net omvergelopen had. Nino gooide MIS, niet verwonderlijk aangezien hij ervoor nog nooit gegooid had met werpsterren, die maakten ze niet in district 7 en de techniek om die te gooien ging precies helemaal anders dan de techniek om een mes te werpen.

Na zijn misser sprong Nino zo snel hij kon recht en liep hij naar het stukje bos dat zich aan de rechterkant van de Hoorn des Overvloeds bevond. Toen hij het bos bereikte ging hij heel voorzichtig vooruit want het gevaar kon vanuit alle kanten komen...

Hijgend ging Brian op zijn hurken zitten, met zijn hand steunend tegen een boom. De eerste slachtpartij bij de cornucopia had hij overleefd. Hij keek om zich heen om zeker te weten dat er niemand om hem heen stond en besloot toen te gaan zitten.

Brian zag er uit als op een typische dag op werk: hij had zijn lange broek met een grijs shirt aan, die op zijn rug in het midden van boven naar beneden donker was gekleurd van het zweet. Zijn donkere haar hing in plukken naar beneden. Hij veegde met zijn stevige handen het haar uit zijn gezicht naar achter terwijl hij op adem kwam. Hij had toch een prima conditie, maar in deze hitte was rennen zwaarder dan hij gewend was.

Hij had wat rugzakken te pakken gekregen. Drie om precies te zijn. Hij had ze op weg naar het bos van de grond geplukt in de hoop dat er wat bruikbaars in zou zitten. Nu zou hij de tijd nemen alles uit te pakken. Hij opende de eerste rugzak en haalde er een flesje uit en wat sokken. Dat eerste wat bruikbaar, maar dat tweede was eerder een luxeproduct dan levensreddend. De spullen in de tweede rugzak lieten een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen: een mes met een lemmet van zo'n 15 centimeter. Hij liet het wapen kort door zijn handen glijden. Dat liet zijn glimlach verdwijnen. Vanaf het moment dat hij zich had gerealiseerd dat hij in de hongerspelen terecht was gekomen, had hij rationeel gehandeld. Hij had de omgeving afgespeurd naar spullen die er bruikbaar uitzagen en binnen zijn bereik waren en was daarna de bossen in gerend. Hij had niet omgekeken naar de gillende geluiden van tributanten die al in de eerste minuut werden vermoord. En nu hij hier zag, met zijn verkregen wapen in zijn handen, realiseerde hij de ernst van de zaak.

Voor zijn gevoel had hij nog geen paar uur geleden zijn laatste shot genomen. In stilte, in zijn eigen kamer, uit het oog van de buitenwereld. Sommigen geloofden dat hij een van de weinigen was die niet gebruikte. Dat beviel hem, want hij wilde niet de junk zijn die velen in het district waren. Ze hadden geen zelfbeheersing en vaak losse handjes. Hij werd er juist kalm van als hij kon gebruiken; het stopten zijn gedachten en kon zijn werk beter doen: werken in de fabriek van zijn vader en zijn broertje uit de problemen houden. Totdat iemand hem kwaad maakte. Dan zat die persoon goed in de problemen. Wapens waren niet Brian's ding, maar zijn spieren en grote handen waren bewezen effectief.

Voordat hij de derde rugzak kon openen, hoorde hij geren naast hem. Een vrouw met felblauw haar en een bijzonder onhandige jurk rende voorbij. De president. Nadenkend kneep Brian zijn ogen dicht en verschuilde zich achter een boom en bekeek waar ze naar op weg was. Ze leek niet goed te weten waar ze naartoe ging. Hij kon haar vermoorden.
Nog geen paar minuten later kwam er een tweede vrouw langs, een meisje. Ze moest uit een district komen, want hij had haar nog nooit gezien. Haar eikenbruine haar viel mooi langs haar schouders - nog wel - en haar volle lippen zagen er nog zacht uit - nog wel. Hij wist wat de hongerspelen met je konden doen. Ook zij zou er gehavend uitkomen, als ze er al uitkwam.
Hij besloot haar te volgen. Hij sloop door het bos, nauwkeurig de bladeren en takken onder hem ontwijkend. Hij zag het meisje nog net naar beneden klimmen. Hij bleef verschuilend achter een boom zitten, wachtend tot ze weer naar boven zou komen. Hij zou zien wat hij aan haar had, en dan bepalen of hij haar zou vermoorden.

Want hij wist wat hem te doen stond; zo veel mogelijk tributanten uitschakelen voordat het spul uitgewerkt zou zijn en hij zich volledig zou realiseren wat hij zou doen. Brian was geen moordenaar. Hij was een lieve, hardwerkende jongen die morfine gebruikte om geen pijn of andere emoties te voelen. De simpele, rationele jongen die hij nu was zou hij maar tijdelijk zijn.

De beweging die ze eerst in het donkere hol vaag had kunnen waarnemen stopte meteen zodra haar stem de holle ruimte vulde. Ze leunde met haar rug tegen de wand van het gat, haar ogen op het donkere hol gericht. Ze wist dat Peak daarbinnen was. Ze zou geen moeite hoeven doen zich schuil te houden, Emmelin zou haar toch niet vermoorden -nog niet. Waar zou ze ooit een beter excuus vinden dan in een Spelen? Lange tijd bleven zowel de district- als de capitoolbewoner zwijgzaam, de een in afwachting, luisterend naar de geluiden die zich boven afspeelde, de ander om zich schuil te houden. Had ze al kanonsschoten gehoord? Ze wist het niet.

Voordat ze uit gehijgd was en kon wegzinken in het haar gedachten en het bedenken van een strategie, bereikte de stem van Peak haar trommelvliezen. Ze ging op haar knieën zitten, leunde voorover en deed een vergeefse poging om in het donkere hol van de kleurrijke vormen van Peak te onderscheiden.Hoewel haar woorden gedempt werden door haar beschutting en het geluid ven buitenaf, waren haar toon en intentie duidelijk hoorbaar. "Ben je daar nog, meisje? Ik ben gewapend, dus ik kan je vermoorden. Maak dat je wegkomt, als je om je eigen leven geeft."

Ze kon het niet helpen dat deze woorden een glimlach op haar gezicht lieten verschijnen, en niet zo'n kleintje ook. Er waren zoveel dingen aan die woorden ironisch genoeg om te lachen, zelfs al bevond ze zich dan in een Spelen. Ten eerste geloofde ze er geen bal van dat Cecilia Peak, verschenen in een jurk die drie maal te strak om haar heen gewikkeld zat en hakken van om en nabij een meter, enkele wapens had kunnen bemachtigen. Zeker niet omdat Emmelin een van de eerste was om bij de Hoorn te arriveren en ze zo'n opvallende verschijning haar écht niet aan het oog zou passeren. Ten tweede dacht ze niet dat, als ze al wapens had weten te bemachtigen ze haar ooit kon vermoorden. Niet omdat ze nou toevallig niet zo wreed was, maar omdat het alles te maken had met het hanteren ervan. Dit alles maakte de glimlach mogelijk, om nog maar te zwijgen van het feit dat ze weinig tot niets om haar eigen leven meer gaf. Zeker niet in een Spelen, waar iedereen vroeg of laat toch wel de ziel zou laten.

Met alle kracht die ze in zich had slikte ze deze woorden in, nestelde haar schouderbladen weer tegen de wand van aarde, trok haar knieën op en zei; "Ik, Mevrouw Peak, ga helemaal nergens heen." Een triomfantelijke grijns rustte rond haar lippen. De President van Panem tegenspreken, hoe durfde ze?

Dit kon niet. Dit was een vergissing. Dit moest een vergissing zijn. Ze bevond zich in een buis, als de eerste de beste labrat. Haar vuist bonste tegen het glas, terwijl ze langzaam naar boven schoof. Alexandra slaakte een wanhopige kreet, wensend dat de Spelmakers het zouden horen en haar hier uit zouden halen. En wel nu onmiddelijk, voordat ze de andere tributen zou ontmoeten in een dodelijk spel. Dit kon en mocht niet gebeuren. Zij was een begeleider. Ze hoorde hier niet. Ja, Alexandra herkende deze glazen wanden uit duizenden, al was het haar taak om aan de buitenkant ervan te staan, haar lieve tribuut een laatste gelukswens sturend. Nog steeds panikerend om deze wellicht fatale fout begroette ze het daglicht niet bepaald vriendelijk, haar ogen stijf dicht knijpend. Hopend dat het dan allemaal over zou gaan.

De blikkerige stem kon ze echter niet buiten sluiten. Tien. Het was aan het aftellen, natuurlijk. Aftellen, omdat de Spelen gingen beginnnen. En zij, als volwassen vrouw, zat er middenin. Maar ook haar medespelers zagen er vreemd uit, oud, jong. Te oud en te jong en alles ertussenin. Alsof het Capitool besloten had uit de hele bevolking te gaan trekken in plaats van enkel de tieners. Meteen schakelde Alexandra om. Ze zou niet zomaar mensen afmaken, maar zelf een makkelijke prooi worden zou ze met haar koppige aard niet toestaan. Ze richtte zich dus algauw op haar omgeving, merkte de Capitoolbewoners nauwelijks op, met hun rare haarkleuren.

In het gevarieerde landschap was het lastig een keuze te maken voor een goede richting. Het graanveld viel af, daar had ze niets te zoeken tot ze volledig uitgehongerd was. En met haar weken van Capitoolvoedsel zat dat wel goed. Nee, wat ze nodig had was water, verdedigingsmiddelen en een schuilplaats. Voor zich zag Alexandra een stel tassen liggen en van Sage's ervaring wist ze dat daar soms de meest nuttige dingen in zaten (en slechts soms een stel wespen..). De nul was nauwelijks uitgesproken of ze schoot erop af. Alexandra was voor een vrouw stevig gebouwd en gespierd, maar slechts gemiddeld van snelheid. Toch week haar buurman uit toen hij zag dat zij hetzelfde pad liep als hij. Mooi zo, ze wilde geen problemen. De eerste tas die ze vastpakte was lood en loodzwaar. Ze gooide het open. Stenen. Die tas smeet ze opzij, om eronder een kleiner exemplaar in legerkleuren te ontdekken. Geen tijd meer om te twijfelen, ze nam de tas en een soort etui dat ernaast lag. Eraan bungelde een soort sleutelhanger en een sleutel En nu weg hier. Alexandra besloot om richting het huis te gaan, omdat ze liever technologie had dan bomen vol beesten. En hey, een sleutel gevonden. Dat wees op het huis, dat moest wel. Alex rende op een redelijk hoog tempo, al bewaarde ze de echte sprintkracht liever. Ze leek veilig te zijn, dus vertraagde haar pas nog verder. Bij het huis aangekomen was haar voorganger al verdwenen naar binnen, wat betekende dat of hij ook een sleutel had of die overbodig was. Ze legde haar hand op de deurklink, die verrassend warm was. Niet gloeiend heet, zodat je je hand er niet op kon leggen, maar warmer dan je van metaal zou verwachten. Eerst doorzocht ze haar tas. Gedroogd eten, een plastic buis, losse draadjes, meer zooi. Wat haar dan tussen het zwart en grijs opviel was een felrood voorwerp, het was een spray concludeerde ze na wat onderzoek, waarbij ze bijna haar eigen ogen gepeppersprayt had. Het was naar alle waarschijnlijkheid bedoeld als wapen, hopelijk niet dodelijk. Alex legde haar rugzak weg naast de deur en zette zich schrap. Met een snelle beweging trok ze de deur open en draaide zich naar de ingang van de deur, gelijk een dosis spray naar voren spuitend, aangezien ze niet echt veel kon zien, op vlammen na.

''Maak jezelf bekend,'' eiste ze dan op haar meest indrukwekkende toon.

OOC: Pepperspray achtig iets in yo face Tyrell (als hij er nog zit :'])
En sorry als er spelfouten in zitten, mijn spellingscontrole flipt hem ^^;

De gevechten bij de hoorn des Overvloeds had Mark overgeslagen, hij wist niet hoe maar hij was in de spelen terecht gekomen. Dit moest wel wraak zijn van de hoofd spelmaker omdat hij diens kleding had gemaakt de eerste spelen. De man was het al niet zo eens met hem, en Mark had zijn enige zwakke plek, zijn zuster, gebruikt om toch zijn kleding te moeten dragen. Waarschijnlijk had Tyrell zijn gelijk gehaald door te herhalen dat Mark officieel een districtbewoner was geweest, al ver voor de donkere dagen. Maar waarom nu pas wraak nemen? Mark wist het niet.

Wat Mark wel wist, was dat hij niet moest doen wat het meest werd verwacht te doen. Toen hij na de nul van de countdown van zijn plateau was gerend, had hij een schoudertasje mee kunnen grijpen. Het had zijn aandacht getrokken omdat het leek op zijn eigen eeuwige schoudertas. Het was van beige leer, en zat geweldig! Maar het bleek alweer dat een mooi uiterlijk een vreselijke inhoud had. In zijn tas hadden vier rotte appels en een houten piratenzwaardje gezeten. Oké het zwaardje was een wapen, maar niet het meest dodelijke. De dode appels had hij er uit gemieterd, welke met een heuse kwak op de grond kletsten. Meteen overwelmde er een walgelijke stank. Genoeg om een tribuut rechts van hem al kotsend op de grond te krijgen. Het was een Capitool bewoonster geweest, te herkennen aan haar paarse lijf. Wacht eens! Dat was de begeleidster geweest die zijn geliefde broertje de dood in had gejaagd de eerste spelen, te veel gericht op aandacht voor haarzelf om haar tributen te helpen!

Mark was naar het huis gerend die vrij centraal in de arena stond, maar had het huis genaderd van de linkerkant. Met het speelgoedzwaardje had hij een raam in geslagen dat geheel links van het huis zat. Niemand had er aan gedacht het thuis van een andere kant te benaderen dan de centrale voordeur, voor zover Mark kon zien. Met een lenige sprong belande hij het huis in, dwars door het raam. Hij was binnen. Beschutting. Een dak boven zijn hoofd.

Toen Mark rondkeek was hij ironisch in een kamer terecht gekomen die overduidelijk was geweest van een stylist. Hij, de stylist der stylisten was op eigen terrein! Meteen keek hij met een ruk rond. Overal lagen potentiële wapens waar Mark mee overweg kon. Scharen, naalden en zelfs een eng uitziend apparaat! De scharen en naalden eindigden in de schoudertas om zijn middel. Het speelgoedzwaardje verdween er in, vervangen door een enorme schaar die bijna de grote had van een heggenschaar. Met getrokken 'wapen' liep Mark op het rare grote apparaat af, en porde het met de schaar.

Meteen greep een mechanische arm hem vast, en smeet hem op een soort behandelstoel. Grote scharen, messen en scalpels kwamen uit de zijkant van de stoel. OH MY GAWD. Was dit zijn dood? Nieuwsgierigheid? Met een moordend tempo maaiden de messen om zich heen, en toen er één dichtbij kwam kneep Mark zijn ogen dicht. Een KACHING! was te horen, en Mark zag zijn leven voorbij schieten.

Maar.. Maar... Hij leefde nog. Hij ademde nog. Wat was dit geweest? Hij stond op van de stoel, en bewoog zijn ledematen. Hij was ongedeerd! Maar een blik in de spiegel verraadde het tegenovergestelde. Een grote pluk haar op zijn hoofd was bijna tot aan zijn hoofdhuid afgeknipt! Het was een menselijke grote poppenknipper. De ziekelijkheid die Tyrell eerder had vernoemd. Dit moest zijn werk wel zijn!

Er zat maar één deur in het vertrek, en Mark liep er met getrokken schaar naartoe. Met een uk trok hij de deur open. Wat zat daar achter?