Brian opende zijn ogen. Zijn wimpers plakten pijnlijk aan zijn gezicht vast, en hij voelde hoe zijn lippen droog waren. Hij was vies, smerig zelfs, en zijn haar plakte aan zijn voorhoofd.
Hij had het geluk gehad dat hij een fles had gekregen van sponsoren. Hij haalde het uit de kuil die hij naast zich had gegraven om het water zo wat koeler te houden. Er zaten nog een paar kleine slokken in, die hij gulzig dronk. Hij knapte er duidelijk van op, en dat had hij nodig.

Want hij zat in de hongerspelen, en hij wist dat hij bij de laatste vier hoorde.

Tot zover had hij nog niemand moeten vermoorden. Hij had bloed gezien, en gevechten gehoord. Soms klonk er een gil zonder gevecht. Dat waren de spelmakers die vonden dat er te lang niks was gebeurd.
Tot zo ver had Brian zich gefocust op het overleven, en op het zo gezond mogelijk blijven. Zijn werk in district 6 had hem gespierd gemaakt, en hij was gewend smerig te worden. Hij hield van de bossen en kon prima spoorzoeken. Tot nu toe had hem dat eten en water opgeleverd, wat tijdens de spelen levensreddend was. Maar hij wist dat dat zou veranderen. Hij was er niet gerust onder, maar hij wist dat hij zou moeten gaan doden. En nu hij alles weer volledig scherp meemaakte en zijn hersens werkten zoals ze zouden moeten, zou hij daar veel moeite mee hebben. Hij wilde dit niet, en toch moest het.
Ondanks de morfine die compleet was uitgewerkt, kon hij nog steeds nuchter nadenken. Hij stond op en pakte zijn weinige spullen bij elkaar. Hij had geen rugzak, dus hij had een geïmproviseerde knapzak gemaakt van een vest dat hij niet meer droeg. Hij droeg nu alleen nog maar een korte broek en een shirt. Ooit waren ze blauw en wit geweest, maar nu waren ze bruinig met groene vegen. Net als zijn gezicht. Soms veegde hij de modder van zijn ongeschoren gezicht als het opgedroogd was, maar dat gebeurde maar zelden.
Hij begon zijn wandeling, op zoek naar enig teken van leven. Hij liep voorzichter, geconcentreerd op zijn omgeving en onverwachte veranderingen. Niet alleen was hij op zijn hoede voor tributen. Hij hield zich laag, wat niet erg makkelijk was voor een jongen die een stuk groter was dan de overgebleven vrouwen. Hij volgde de weg naar een drinkplaats die hij kende, om daar zijn fles bij te vullen. Hij wist dat het maar zo'n vijf minuten lopen was. Maar toen hij eenmaal aankwam, zag hij een bewegende bruine vlek. Hij hield zich stil, en ging heel langzaam ademhalen. Hij kneep zijn ogen een beetje fijn om scherper te kunnen zien. Het was een tribuut die ook aan het water aan het drinken was.

Dat was het moment dat Brian moest beslissen. Hij had tijdens deze hele spelen nog geen bondgenoot gehad. Zijn eigen instincten en nuchtere denken hadden hem tot nu toe in leven gehouden en hij was buiten gevechten gebleven. Maar hij wist ook dat er nog drie tributen over waren. Een stond nu recht voor hem, en ze had hem nog niet opgemerkt. Hij kon haar zo vermoorden, sluipend van achter. Of hij kon haar een voorstel doen; een om samen verder te gaan en de andere twee op te sporen. En wat daarna gebeurde? Dat waren dan maar zorgen voor later.

Elke beweging die ze maakte deed pijn. Niet omdat ze zo erg gewond was, want nee, Crystal was de eerste dagen van de Spelen verrassend goed doorgekomen, maar omdat ze haar nachten door moest brengen op de keiharde ondergrond van takken. Ze was goed in klimmen, en daarom bracht ze zoveel mogelijk tijd door in de bomen, die haar lichte gewicht makkelijk konden dragen, waardoor ze vaak hoger kon komen dan de meeste andere tributen. Eén keer had ze daar echt haar voordeel uit kunnen doen, en die herinnering zou haar bij blijven tot haar dood. En misschien daarna ook nog wel. Een tribuut, een jongen, sterk en misschien wel twee keer zo groot als zij was, was achter haar aangekomen, al op de eerste dag van de Spelen, toen ze weggerend was bij de hoorn. Ze was snel een boom in geschoten, hopend dat de jongen niet kon klimmen, maar dat kon hij wel. Hij was ook sneller dan zij was, maar ze wist haar voorsprong te behouden en klom hoger en hoger en hoger. Toen ze heel erg hoog was, had de jongen haar voet vastgepakt en in een reflex was Crystal wild met haar voeten gaan schoppen. Ze gleed zelf uit en voelde hoe ze haar grip verloor, maar de jongen verloor zijn grip ook en tuimelde meters naar beneden, waar hij lelijk terecht kwam. Crystal wist zichzelf op te vangen aan een tak, die angstvallig kraakte, maar toch intact bleef. Het meisje was op de tak geklommen en keek naar beneden, waar ze de jongen zag liggen. Hij bewoog zo nu en dan, dus hij was nog niet dood, maar de plas bloed om hem heen zei genoeg: hij had niet lang meer te leven. Dit beeld shockeerde het jonge meisje, maar ze durfde niet naar beneden te komen om de jongen uit zijn leiden te verlossen en dus bleef ze stil zitten, wachtend tot de jongen echt dood zou zijn.

Dat was echter al weer dagen geleden. Hoe lang, dat wist Crystal niet meer. Ze had de dagen en nachten niet geteld, maar ze had de kanonsschoten vandaag wel in de gaten gehouden en wist dat ze bij de laatste vier tributen hoorde. Een kleine hoop kroop door haar lichaam, maar ze probeerde die hoop weg te duwen. Het was nog te vroeg. Ze wist niet precies welke tributen er over waren – goh, tijdens de trainingen had ze er niet aan gedacht dat het wel eens belangrijk kon zijn alle drieëntwintig gezichten te leren kennen – maar ze wist wel dat het sterke tieners moesten zijn. Sterker dan dat zij was.

Ze keek goed om zich heen voordat ze zich de boom uit liet glijden en naar een smal beekje liep, waar ze neerknielde en gulzig begon te drinken. Ze probeerde onderwijl de omgeving in de gaten te houden, want ze wist dat minstens één andere tribuut hier wel eens heen kwam om te drinken – misschien was het wel de enige bron in de hele arena? Plotseling voelde ze een kilte over zich heen dalen. Ze stopte met drinken en bleef roerloos zitten, maar de kilte week niet. Ze werd bekeken. Langzaam draaide ze zich om en haar hart zonk haar zowat in de schoenen toen ze zag dat ze inderdaad bekeken werd. Door een grote, sterke jongen. Was hij gewapend? Crystal wist het niet, maar ze wist dat ze hoe dan ook in het nadeel was en daarom stak ze haar handen op, ten teken dat ze hem niet aan wilde vallen, maar een bondgenootschap wilde sluiten.

Het meisje draaide zich om en keek hem angstig aan. Ze stak meteen haar handen op, om te laten zien dat ze hem niet aan wilde vallen. De eerste paar seconden dacht hij dat dit zijn keuze makkelijker zou maken: zijn schaarse voedsel delen met een twaalfjarige, waarvan de kansen om deze spelen te winnen nihil waren, leek hem geen slim plan. Hij had zijn eten nodig voor zijn eigen krachten om het later op te nemen tegen geduchtere tegenstanders, al deed het hem goed om te zien dat één van de drie tegenstanders een jong meisje was.
Hij kon het doen. Hij kon met vier grote stappen in zijn stevige schoenen bij haar zijn, haar grijpen en haar nek omdraaien. Hij wist hoe dat moest. Het was dan binnen een paar seconden over, pijnloos.
Maar hij wist dat hij het niet zou kunnen. Toen hij zich voornam om de laatste tributen te vermoorden, had hij zich lelijke, moordlustige kinderen voorgesteld, waarbij hij ze niet als mens hoefde te beschouwen als hij zijn gedachtes uit wist te schakelen. Maar kleine, onschuldige meisjes?
Maar om nou te zeggen dat hij bij zijn overweging om een bondgenootschap te sluiten had gehoopt op dit kleine meisje? Hij kon haar niet doden, maar haar in leven houden maakte zijn kansen weer kleiner. En hij wilde naar huis. Hij wilde veilig terugkeren naar district 6 en weer terug naar zijn harde werk, waarvan hij gewend was om het te doen.
"Ik doe of ik je niet gezien heb," zei hij zacht, maar zijn lage stem klonk ver genoeg voor het meisje om hem te kunnen horen. Hij bleef op zijn hurken zitten en liet zijn lichaam tegen de boom aan leunen. Hij keek de andere kant op, om het meisje niet meer recht aan te hoeven kijken. Hij zou wachten tot ze klaar was met drinken, en zou dan zijn eigen fles vullen. Op deze manier ontliep hij alles: haar vermoorden, maar ook haar in leven houden. Hij hoefde dat beeld niet op zijn netvlies, dat was voor iemand anders bedoeld.
"Sorry," mompelde hij. Hij wist dat hij haar leven pijnloos kon beëindigen, iets wat waarschijnlijk zou gebeuren. Maar als een ander het deed, was het misschien pijnlijk, lijdend, en langzaam. En ook sorry dat hij haar niet mee kon nemen.

De jongen aarzelde. Dat kon ze zien. En die aarzeling duurde zo verschrikkelijk lang. Er leken wel uren te verstrijken, terwijl Crystal daar zo stond, met haar handen omhoog. Toen hoorde ze de jongen tot haar grote verrassing zeggen: ‘Ik doe of ik je niet gezien heb.’ Toen hij dat gezegd had, bleef Crystal nog even staan. Het duurde lang voordat de woorden tot haar doordrongen. Hij deed alsof hij haar niet gezien had. Hij liet haar leven. Hij liet haar leven! Crystal knikte vluchtig, knielde weer neer en dronk nog een paar slokken water, hoorde de jongen zich verontschuldigen, maar schonk daar geen aandacht aan. Ze zou nog even blijven leven! Ze hoestte toen ze te snel dronk, spuugde weer wat water uit, nam een nieuwe slok, nu wat rustiger, stond op en keek nog even kort naar de jongen en knikte dankbaar en toen maakte ze zich uit de voeten. Ze rende tussen de bomen door zonder om te kijken, bang dat de jongen zich zou bedenken en haar alsnog achterna zou komen. Na een tijdje kwam ze tot stilstand, ze besefte dat ze roekeloos was geweest door zo door het bos te rennen. Hijgend zocht ze naar een boom waarin ze zich kon verschuilen om op adem te komen. Daarna zou ze op zoek moeten gaan naar wapens, want als ze die jongen weer tegen zou komen, zou ze alleen kans maken als ze een wapen had. Vluchtig, maar ook op haar hoede, klom ze uiteindelijk een boom in en liet ze zich op een tak zakken. Haar hart bonkte zo luid, dat ze bang was dat de andere tributen het zouden horen. Ze slaakte een diepe zucht. Voor nu was ze weer even veilig... of niet?

Vanuit zijn ooghoeken zag Brian hoe het meisje hem dankbaar aankeek. Hij probeerde zich haar naam te herinneren. Hij had haar bij de trainingen gezien, en ook zij had zich voor moeten stellen bij het publiek. Hij beet op nadenkend op zijn lip. Hij wilde zich kunnen herinneren wat haar naam was, en uit welk district ze kwam.
Hij hoorde het geklots van water, dus hij keek opzij. Hij zag hoe ze razendsnel een paar grote slokken nam en er bijna door stikte. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht en de kuiltjes in zijn wangen waren nog net te zien door zijn ongeschoren baardje.
Daarna knikte ze nog een keer en rende weg. Hij wilde haar naroepen dat ze stiller moest zijn, maar dat zou zijn plaats verraden bij mogelijke tributen die ook in de omgeving waren. Dus hij hield zich stil, en concentreerde zich om te horen of er andere geluiden waren behalve de rennende voetjes van het meisje. En toen hij niks hoorde, stond hij op en liep met een paar passen naar het kleine riviertje. Voor zover hij wist was dit de enige waterbron in de arena, dus hij moest snel zijn. Als de andere tributen niet het geluk hadden dat ze een fles hadden gekregen of gevonden, moesten ze hier in de buurt zijn om te kunnen blijven drinken. Dus hij haalde snel de dop van het flesje en vulde het met koud water. Hij nam een paar grote slokken en vulde het weer bij. Hij waste zijn handen en gezicht, en gooide wat water door zijn haar. Hij streek het naar achter, maar zijn eigenwijze krullen sprongen weer omhoog. Maar hij zag er al weer wat frisser uit, en in de weerspiegeling van het water zag hij dan zijn ogen weer zichtbaar waren geworden nu het vuil weg was.

Een vreselijke pijnscheut trok door haar enkel bij ieder poging die ze deed om zichzelf overeind te krijgen. Een enkele druppel zout schuurde zich een weg in de schrale huid van haar oog tot haar wang. Niet nu. Alsjeblieft, niet nu. Het was het enige waar ze aan kon denken. Zo ver was ze al gekomen, en ze was niet van plan dat allemaal voor niets te laten zijn geweest. Ook al had ze zich de eerste dagen alleen maar schuilgehouden, toch had ze zich net als ieder ander Tribuut een weg door de Arena moeten slaan. Tribuut... Bij de gedachten aan dat woord kon ze niets anders dan zich alle gevallen Spelers voor zich zien. Ieder onschuldig gezicht, dat zich als een naald haar hoofd in boorde en het niet meer losliet. Er zaten natuurlijk voordelen aan het niet vergeten van de kleinste details, maar op dit moment zag Emmelin er de voordelen daar niet van in.

De dagen in het Capitool was ze met moeite doorgekomen, en ze had zich bij elke vreemdere haarkleur moeten vermannen, bij steeds meer overdreven glimlachjes moeten behouden die van hun gezichten af te slaan en bij iedere hogere status haar nagels in haar handpalmen moeten duwen en haar kaken stevig op elkaar moeten klemmen. Er was geen dag voorbij gegaan sinds de Boetedag waarin ze geen diep brandend gevoel van haat in haar onderbuik had gevoeld. Ze had wat praatjes gemaakt, maar niet echt contacten gesloten, een gemiddeld cijfer behaald voor haar privétraining door met wat messen te gooien en haar interview doorstaan door wat met haar haar te zwaaien en met haar wimpers te wapperen zonder iets van echte inhoud los te laten. Er was geen enkel Tribuut geweest dat haar vreesde, daar kon ze zeker van zijn. Maar toen de Arena zich had geïntroduceerd in een grote zandvlakte met vooral veel bebossing, kon ze het niet meer voor elkaar krijgen te glimlachen. Ze was de afspraak met zichzelf nagekomen; ze moest iets van de Hoorn des Overvloeds in handen krijgen, al was het met geweld, en al zou het haar haar leven kosten. Ze wist twee rugzakken en een hakbijl te bemachtigen -Het eerste wat ze maar tegen kwam- zonder iemand van zijn leven te ontnemen. Vervolgens had ze zich, in een ondoordacht plan, uit de voeten gemaakt, zo ver mogelijk van het bloedbad af. Ze was terecht gekomen in een uitgespaarde ruimte achter een waterval, die ze ontdekt had zoals alleen iemand kon die haar hele leven omringd was geweest door water; het vangen van vis en het nemen van een duik waren genoeg om haar tot de conclusie te laten komen dat er zich meer achter de waterval bevond dan slechts stenen. Tot haar grootste geluk vond ze veel voedsel in de rugzakken, waar ze het enkele dagen achter de waterval mee uithield zonder deze schuilplaats te verlaten. Zo hoorde ze kanonsschot na kanonsschot passeren, al wist ze dat het slechts een kwestie van tijd was voordat de Spelmakers het welletjes geweest vonden. Op eigen initiatief was ze naar buiten gekropen en had een stervend Tribuut onder een boom aangetroffen. Eerst kon ze niet dan vol afschuw toekijken, maar vervolgens realiseerde ze dat zijn moordenaar in de buurt moest zijn, al was het wat vreemd dat deze nog altijd geen actie ondernomen had. Omdat ze toch niets met de hakbijl kon, besloot Emmelin deze situatie in haar voordeel te gebruiken en de jongen van zijn spullen, waaronder een bruikbaar kapmes, te ontnemen. Hem uit zijn lijden verlossen was iets dat ze echter niet kon. De dagen hierna wist ze zichzelf in leven te houden door zichzelf in beweging te houden en sporen van de anderen in de gaten te houden.

Enkele minuten geleden was ze echter, uit pure onoplettendheid, met haar voet in een val vastgeraakt. Ze kon zichzelf er van ontdoen met haar kapmes, maar niet op tijd om schade te voorkomen. Nogmaals deed ze een poging om zichzelf omhoog te hijsen, dit keer steunend tegen een grote boom en haar kapmes dat ze in de grond had gezet. Met haar kaken stijf op elkaar geklemd, lukte het haar te gaan staan en ze leunde haar rug tegen de boom aan om zo op adem te komen. Uiterst voorzichtig pakte Emmelin de rugzak op die ze had volgestopt met helende planten, die ze dankzij de vistripjes met haar vader had kunnen bemachtigen. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen toen ze de bekende gele bloemetjes tegenkwam; Arnica. Officieel moest dit kruid met kokend water vermengd worden en daarna indikken in een koelkast, maar al deze luxe had ze hier niet tot haar beschikking. Het enige wat ze kon doen was de bloesem in haar hand verpulveren en vervolgens in haar sok stoppen. Het werkte niet goed en prikte zelfs, maar ze moest het er maar mee doen. Ze hees haar rugzak op haar schouder en gebruikte haar kapmes om het hoge gras voor zich weg te kappen. Het was niet erg voldoening gevend, maar dit was toch echt het enige waar ze haar woede en frustratie nu op af kon reageren. Ze sloot haar ogen. Niet ontactisch lang, maar voor even. De Spelen hadden haar veranderd, haar een harder mens gemaakt. Ze was niets meer dan een levenloos object, in de handen van het Capitool. In deze realisatie opende ze haar ogen, waar nu meer strijdlust dan ooit brandde. Ze zou dit het Capitool betaalt zetten, deze hele Spelen.

Water. Eindelijk had ze een doel voor ogen, ook al was het maar iets kleins. De rivier kabbelde kalm en bijna leek het een zorgeloze plaats. Bijna. Totdat Emmelin abrupt haar passen staakten en tussen de bomen bleef staan. Er zat daar iemand. Hij bekeek zichzelf in de spiegeling van het water. In een vlugge analyse registreerde ze hem. Brian Cornwall. District 6. Buiten dat hij, voor haar begrippen, veel bij de Hoorn had weggehaald, wist ze niets over zijn geschiedenis in de Spelen. Haar verstijfde lichaam werkte in op haar verstand en plotseling kon ze niet meer helder denken. Met versnelde ademhaling besloot ze zich van hem af te zonderen. Een gevecht met hem zou ze zeer waarschijnlijk niet overleven. Ze knikte kort en draaide zich om. Haar gehele beweging ging geruisloos, totdat ze op een takje trapte.

OOC:
Oke, het is veel te langdradig. Maar ok, er is niet veel gebeurd, buiten dat dit Brians kans is om Emm af te slachten

Brian keek strak om toen hij het knappen van een takje hoorde. Als hij niet goed opgelet had, had hij kunnen denken dat het het kleine meisje was geweest, maar hij had gemerkt dat het uit een andere richting kwam. Hij bleef stil op zijn plaats zitten, nog steeds op zijn hurken, en keek in de richting van het geluid. Maar hij zag niks. Hij stond op, maar hield zich een beetje gebogen om wat kleiner te zijn. Hij borg zijn fles op in zijn achterzak en zwaaide zijn rugzakken om. Langzaam liep hij richting de bomen met zijn handen in zijn broekzak graaiend. Een van de dingen die hij in het begin te pakken had gekregen, was een klein, maar handig mes. Hij kon het opvouwen en daardoor makkelijk meenemen in zijn zakken. Hij vond hem, klapte het uit en hield het dicht tegen zijn lichaam.
Het duurde even voordat hij haar zag; een bruinharig meisje, een van de oudere tributen. Ze stond er verstijfd bij, waarschijnlijk geschrokken van haar geluid. En aan de manier waarop ze stond kon Brian zien dat ze gewond was. Zijn ogen dwaalden af naar haar voet en enkel, waar ze op een pijnlijke manier op stond. Hij hield zich stil, al stond hij vol in haar zicht met zijn mes zichtbaar.

Daar kwam de twijfeling weer. Het jonge meisje als bondgenoot was niet tactisch geweest; hij zou haar eten met haar moeten delen, zich om haar bekommeren, en voor wat? Ze was niet in staat te vechten. Ze was waarschijnlijk in leven door geluk - en zijn doetjesgedrag. Hoe zat dat met dit meisje, wiens naam hij wel kon herinneren van de trainingen: Emmelin. Ze was ouder en sterker, maar gewond. Wat moest hij?

OOC: het is te saai om je meteen te vermoorden ghehe.
Btw, hij heet Brian, niet Brain. Voor als je dat dacht en het geen typfout was

Emmelin beet haar op haar onderlip en kneep haar ogen even dicht toen ze zag hoe Brian, nog altijd op zijn hurken aan de oever zittend, zijn hoofd in haar richting draaide. Hij had het dus gehoord. Vurig hoopte ze dat hij haar niet kon zien en enkel dacht dat het dier geweest moest zijn. Stom natuurlijk, in een Spelen als deze zou niemand het onzekere voor het zekere niet nemen. Even stond ze zichzelf toe opgelucht haar adem over haar lippen te laten rollen toen hij zijn hoofd weer naar de rivier draaide en er niets aan de hand leek te zijn. Te vroeg gejuicht, het was echter alleen maar om zijn rugzakken over zijn schouder de gooien en langzaam haar richting op te lopen. Nee. Nee, nee, nee, keer om! Alles in haar weigerde te bewegen, haar hartslag was op meerdere plaatsen bonkend voelbaar onder haar huid. Tussen haar karige beschutting van de bomen door kon ze niets dan toekijken hoe hij zijn mes tevoorschijn haalde. Het geluid waarmee het uit klapte veroorzaakte een schrikachtig sprongetje in haar zacht hijgende ademhaling. Nog maar enkele passen en ze zou vol in zijn zicht staan... Ze kon er niets aan doen dat ze inwendig schrok toen hij plotseling de boomgrens had bereikt en de twee tributen oog in oog met elkaar stonden. Zijn ogen gleden over haar heen en bleven vervolgens hangen bij haar enkel. Kon hij zien dat ze gewond was? Dat zou betekenen dat hij zijn kansen inschatte om haar ofwel te vermoorden ofwel als bondgenoot in te nemen. Dus bekeek Emmelin met haar gezicht in de plooi zijn ongeschoren gezicht om te besluiten dat zij hetzelfde zou doen. Hem vermoorden? Zelfs als ze het al over haar hart kon verkrijgen, wist ze niet of ze hem wel aankon. Op het moment was het een kap- tegen een zakmes, maar ze wist natuurlijk niet wat voor wapens hij nog meer achter dan hand had. Normaal gesproken zou zij sneller geweest zijn, dat moest haast wel, maar nu, met haar verwonding... Een bondgenoot? Was een pact iets tactisch, nu er nog maar zo weinig tributen over waren, waaronder het kleine meisje uit District 1 die haar dood waarschijnlijk snel genoeg door eigen toedoen zou vinden, en het meisje uit District 7 dat ook redelijk jong was en niet al te hoge kansen had? Op het moment was hij haar grootste competitie. Als hij dood zou zijn, zou de Spelen voor haar appeltje eitje worden. Maar was het dat risico waard?

Ze bleef hem aankijken, haar hoofd iets naar links gedraaid omdat ze in die positie had willen vertrekken. Ze doorsneed de stilte waarin mogelijkheid na mogelijkheid door twee weifelende tributen werd afgewogen door hoorbaar te slikken. Daarna bracht ze haar droge lippen van elkaar af en zei; "Waar wacht je op? Vermoord me dan, toe dan!" Bij ieder woord werd haar stem feller en liep haar woede op. Dit was een van de momenten dat ze het niet meer voor elkaar kreeg, een persoon zijn. "Dit is goed kijkvoer, hoor, ja, ja. Misschien moet je eerst mijn ogen uitsteken voordat je me verder toetakelt met je miniatuurmesje. Daar zou het Capitool van smullen. Of niet soms? We gaan er toch allemaal wel aan, Brian." Ze spreidde haar armen, gooide haar hoofd in haar nek en schreeuwde; "Dit verdomde spel heeft toch alleen maar verliezers!" Ze liet haar armen zakken en keek Brian recht aan. De glimlach op haar gezicht breidde zich uit tot gelach. Waarna ze hem zacht toezegde; "Jij een verliezer, ik een verliezer, Brian."

OOC:
Twee keer dezelfde typefout -.- Ik dacht niet dat je zo vreemd was om je karakter naar hersenen te vernoemen, als je dat soms dacht xD

Wiehie, Emmelin draait door. Heerlijk  

Brian staarde Emmelin's wanhopige en bange gezicht aan. Ze keek peinzend om zich heen, totdat ze opeens haar lippen van elkaar deed en begon te praten. Maar al snel werden haar woorden stuk voor stuk uitgespuugd en begon ze te schreeuwen. Ze smeekte om de dood, vervloekte de spelen. Brian voelde ze door zijn oren scheuren en raakten zijn gefrustreerde en uitgeputte brein. En hij merkte hoe de woorden hem gek maakten. Tot nu toe had hij zich rustig en rationeel door de spelen gevochten. Hij had geprobeerd zijn emoties buiten te sluiten en zich niet wanhopig te laten maken door zijn haat richting het Capitool. Hij sloot zijn ogen om zich af te kunnen sluiten van het geschreeuw, maar het lukte hem niet. Hij voelde wat knappen.
Hij opende zijn ogen weer en sprong op Emmelin af. Hij tackelde haar, niet bepaald zacht, maar probeerde haar een beetje op te vangen door zijn armen onder haar te wikkelen. En zodra ze lagen, trok hij zijn rechterarm onder hen vandaan en drukte zijn hand op haar mond. "Stil!" siste hij. Hij zocht met zijn ogen de hare en keek haar doordringend aan. "Ik beloof je, ik zal je einde makkelijk maken. Snel en pijnloos, maar ik ga nog proberen hier uit te komen. Dus wees stil." Hij sloot zijn ogen even, haalde diep adem en liet zijn zelfbeheersing weer terugkeren. "Asjeblieft." Hij hield zijn hand nog altijd op haar mond, om er zeker van te zijn dat ze zou stoppen, maar hij drukte al wat minder hard, en hij keek haar nu eerder geruststellend en vriendelijk aan, dan doordringend en gefrustreerd.

OOC: hahaha nouja, het had gekund, ofzo? xD

Hoe harder ze begon te schreeuwen, hoe meer ze Brian zag verkrampen. Het maakte haar aan het lachen, het was zo ironisch. Hij kon er hoe dan ook niet onderuit dat haar woorden de een waarheid vormde. Weliswaar een hardere dan hij misschien gewend was, maar waarheid bleef waarheid. Ze kon het niet helpen dat haar glimlach uitgroeide tot een gelach hardop. Ze keek met puur genot toe hoe de frustratie van zijn gezicht afdroop en hij zijn ogen opende, duidelijk niet meer in staat zich te beheersen. Waarom zou hij ook? Plotseling zag ze hem in beweging komen. Met slechts enkele van zijn grote passen was hij bij haar, en het volgende waar Emmelin zich bewust van was, was dat haar rug zich tegen de grond gedrukt bevond, en dat zijn gespierde lichaam haar op die plaats hield. In een vlugge beweging haalde hij zijn armen onder haar vandaan en drukte een hand op haar mond. "Stil," siste hij, haar doordringen aankijkend. "Ik beloof je, ik zal je einde makkelijk maken," ging hij verder. "Snel en pijnloos, maar ik ga nog proberen hier uit te komen. Dus wees stil." Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen even, waarna hij het haar nog eens smeekte.
Hoewel de val haar de adem had ontnomen, was haar het lachen nog altijd niet vergaan en een glimlach was onder zijn hand te voelen. Zijn greep verslapte, iets wat hij niet had moeten doen. Zijn vriendelijke gezicht maakte haar alleen maar bozer. Ze knikte met een bijna oprechte blik in haar onschuldige ogen om hem valse hoop te geven. Vervolgens duwde ze zijn hand weg en trok deze naar de grond waardoor zijn gewicht minder op haar leunde. Ze wist zichzelf onder hem vandaan te wurmen en haar gezicht zo dicht naar het zijne te brengen dat ze zijn ademhaling kon voelen op haar gehavende huid. Even bleef ze in deze houding zitten, toen verscheen de oude bekende glimlach weer op haar gezicht. "Je snapt het nog steeds niet, of wel? Dit zijn de Hongerspelen. Niemand komt hier ooit uit, hoe hard je het ook probeert."
Ze rolde zich op haar zij, hijgend en ontspande haar lichaam gewillig. "Maar als je me niet gelooft, ga je gang. Mijn ogen kunnen niet wáchten op je zakmes, Brian."

OOC:
Ulgh, oké. Nou succes ermee, he? c:

Het bleek dat Crystal geluk had gehad, want ze werd niet lastig gevallen door één van de andere tributen. Ze kreeg de tijd om weer even op adem te komen en besefte dat ze eigenlijk nog steeds dorst had, maar teruggaan naar het water durfde ze niet meer. Niet voordat ze wapens had. Ze dacht diep na over wat ze nu het beste kon doen. Dat ze bij de laatste vier tributen was beland had ze aan haar geluk te danken, niet aan haar verstand of haar kracht en de kans dat ze nog veel langer zou overleven was dan ook heel erg klein. Toch leek de dood nog zo ver weg.

Plots werd haar aandacht getrokken door een kleine parachute die naar beneden kwam zweven en aan de tak bleef hangen waar Crystal op zat. Nieuwsgierig kroop Crystal naar voren, voorzichtig, op haar hoede dat de tak niet zou breken en ook op haar hoede omdat de parachute een valsstrik kon zijn. Ze pakte het stuk stof en zag dat er een flesje aan hing. Er hing ook een papiertje aan en die vouwde ze open, beseffend dat ze hier met een sponsoring te maken had. “Je kunt dit beter niet opdrinken”, stond er alleen op het papiertje. Geen afzender, geen verdere informatie, niks. Met een diepe frons keek Crystal naar de tekst en daarna naar het flesje. Wat kon ze met de inhoud van dit flesje, als ze het niet zelf mocht opdrinken?

Een klein kwartier later begon het haar plotseling te dagen: vergif. Het flesje bezat natuurlijk vergif! Maar hoe kon ze het gif gebruiken? De andere tributen zouden haar echt niet geloven als ze hun een “beetje drinken” aanbood. Ze dacht nog langer na en er verstreek wel een uur, toen ze haar beste optie uitkoos. Ze zou het vergif in het enige openbare drinkwater in de arena gieten. Het was niet zeker dat het zou werken, dat ze het goed zou kunnen vermengen en dat het genoeg zou zijn, maar het was een poging waard... Het enige wat ze moest doen was weer terug gaan naar het water, maar deze keer zou ze naar de andere kant gaan en hopen dat ze daar niemand tegen zou komen.

Even later was ze weer in de buurt van het water. Ze bewoog zich geruisloos tussen de bomen door en ving al gauw een glimp op van twee tributen aan de andere kant van het water. Ze leken te druk met elkaar bezig te zijn om haar op te merken, maar voor de zekerheid besloot Crystal niet dichterbij te komen. Ze klom in een boom die dicht bij het water stond en enigszins over het water heen helde. Als de andere twee tributen weg of dood waren, zou ze verder over de takken klimmen en zo boven het water gaan hangen, en vanuit die positie het vergif het water in laten gieten. Het was riskant, maar het vergrootte haar kansen meer dan wanneer ze niets zou doen.

Het meisje keek haar onschuldig aan, maar dat bleek al snel een val te zijn. Ze liet zijn evenwicht verschuiven en kroop onder hem vandaan. Haar gezicht was nu dicht bij de zijne, en hij zag de spikkels in haar ogen. "Ik beloof je, meisje." Hij klemde zijn handen stevig om zijn mes. Hij had het tot nu toe nog nooit hoeven gebruiken, maar voor een pijnloze dood was het nodig. Hij kon iemand niet snel laten sterven door zijn vuisten te gebruiken, al wist hij hoe hij een nek moest breken. Mocht het nodig zijn, dan zou hij dat doen.
"Maar eerst heb ik je nog nodig." Hij pakte haar beide armen en hield haar polsen stevig vast. Hij had geleerd van haar trucje van zojuist; hij liet haar nu niet zomaar wat doen. Haar polsen verdwenen gemakkelijk in zijn grote handen, en hij hield haar stevig vast. Hij wilde haar geen pijn doen, ondanks dat ze geschift was.
Had dit niet even een normaal meisje kunnen zijn? Hij had gehoopt om de andere twee tributen gemakkelijk uit te kunnen schakelen, met hulp van een bondgenoot. Hij zou dan winnen, want hij kon het meisje overmeesteren. En dan ongehavend, zonder schuldgevoel en emoties de arena uitlopen? Zeker niet, maar zijn overlevingsinstincten namen het van hem over. Maar het feit dat ze dood wilde, of dat althans leek te beweren, maakte het wel makkelijker. Haar een pijnloze dood beloven in ruil voor wat hulp? In de spelen was dat best een goede deal, bedenkend dat veel tributen pijnlijk en langzaam stierven.
En dat was het moment dat hij het jonge meisje zag, waar hij net het leven van had bespaard. Ze omklemde een klein flesje in haar handen en keek om zich heen. Brian wist niet zeker of ze hen zag, want ze lagen prima verborgen achter de bosjes. Maar ze hing in een boomtak, en was net over de bladeren van de bosjes te zien. Zijn hersens draaiden overuren om te bedenken wat ze aan het doen was. Ze had net gedronken en er was daar niemand. Ze zou zo weer kunnen drinken als ze zou willen, want er was niemand in de buurt. Hij kwam er niet op, maar hij wist zeker dat ze ergens mee bezig was. Het zou alleen nog even duren voordat hij erachter zou komen wat het meisje van plan was. Maar hij wist dat hij meer wist dan de andere tributen; het meisje was wat van plan, ze had wat, en ze zou het slim gebruiken. Wat wist hij niet, maar hij wist dat hij voorzichtig zou moeten zijn met de waterbron. Misschien wel de enige waterbron in de arena.
"Ben je in voor een deal?" Hij vroeg het kalm, maar zijn lichaam en blik straalde ernst uit. En hij zag hoe het mooie ogen van in het gehavende gezicht van het meisje hem aankeken. Hij hoopte maar dat ze mee zou doen. En anders? Dan wist hij dat hij geen keuze had.

OOC: Ik ben nu voor een week weg. Sorrysorry!

Het waren lange en zware dagen maar hij was nog altijd in leven. Eerst overleefde hij de Hoorn des Overvloeds waar hij moest vechten met een meisje, uit district 11 dacht Nino zich te herinneren uit de voorbereiding. Het meisje was ongeveer zijn leeftijd, misschien een jaar jonger maar ze had een duidelijk haat in haar ogen, een gevaarlijke haat want ze was niet zo sterk als Nino maar ze vocht met haar hart. Het grondgevecht duurde niet langer dan 15 seconden maar het leek wel minuten te duren, Nino zat uiteindelijk op haar en kon haar vermoorden maar hij had een zwak voor vrouwen en kon het niet, nee hij kan duidelijk geen vrouwen vermoorden. Nino nam de rugzak en liep zo snel hij kon naar de dichtstbijzijnde bossen van de arena.

Hij was enkele uren later toen Nino zo ver mogelijk weg van de Hoorn des Overvloeds aan het wandelen was dat hij een jongen op de grond zag liggen, hij ging heel voorzichtig naar de jongen toe om hem niet wakker te maken maar toen hij op enkele meters kwam zag hij een grote plas bloed. De jongen moest dood zijn al had Nino er toch geen vertrouwen in, daarom liep hij ook in een grote boog rond de jongen om zo zijn tocht verder te zetten. Toen hij hem bijna voorbij gelopen had, hoorde Nino een enorme kreun, duidelijk een kreun uit pijn. De jongen was aan het lijden maar aangezien Nino geen bruikbaar wapen bij hem had (in zijn rugzak zat enkel een touw, lege drinkfles en een doosje met lucifers), nam hij voorzichtig de jongen zijn rugzak en zag hij een glimmend ding in één van de zijzakken zitten. Nino glimlachte want er zat duidelijk een mes in zijn rugzak, waarna hij de keel van de jonger oversneed. De jongen was uit zijn lijden verlost.

Daarna zette Nino zijn toch verder en wou hij echt naar de rand van de arena. Hij moest er blijkbaar zijn want plotseling kwam er een zandstorm. Nino schrok want een zandstorm in het bos? Dat is toch helemaal niet normaal. Hij moest rennen voor zijn leven en werd weggedreven richting het oosten waar hij in contact kwam met een meisje uit district 5, hij herkende haar maar al te goed want ze hadden veel tijd samengebracht tijdens de voorbereiding. Een verbond was dus gemaakt.

Dat verbond hield maar twee dag vast want ze kwamen een beroeps tegen, blijkbaar de jongen uit district 2. De jongen schoot met pijl en boog recht in de onderbuik van het meisje uit district 5 waarna Nino op hetzelfde moment een mes gooide recht in de hartstreek van de beroeps. Beide stierven aan hun verwondingen en Nino verkeerde in een shocktoestand waarna hij enkele dagen uit het toneel verdween.

Na die tijd moest hij terug op pad gaan want zijn drinkfles was leeg. Hij nam zijn spullen samen met de bijl die hij in de rugzak van de beroeps vond en ging op weg naar het beekje die hij in het begin van de spelen was tegengekomen. Eenmaal daar aangekomen zag hij een jongen en een meisje een soort van grondgevecht uitoefenen. Hij herkende beide nog van in het capitool, hij heette Brian en zij Emmelin als hij zich niet vergiste. Nino hield hem stil achter een grote bos struiken, het was totaal niet het moment om drinken te gaan halen, wat als ze zich beide tegen hem keerden? Hij bleef dus mooi zitten terwijl hij plotseling aan zijn rechterkant een meisje naar de beek zag lopen. Het was dat meisje uit district 1, Nino was verwonderd dat zij nog altijd in het spel zat aangezien ze amper twaalf jaar oud was. Dat meisje had precies een flesje mee om water bij te vullen, maar dat flesje was vol? Er moest iets raar aan de hand zijn, maar wat? Nino nam even de tijd om haar te bestuderen terwijl Brian het 12-jarige meisje in het oog had. Hij mompelde van alles tegen haar maar Nino kon er jammer genoeg niet veel van verstaan, maar wat hij wel hoorde was het woord ‘Deal’ die uit Brian zijn mond kwam. Er was alleszins iets raars aan de hand en Nino moest proberen uit te spitten welke rariteiten er aan het gebeuren waren…