KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Geldschieter Leeftijd: 22
◊Onderwerp: Take me back to normal | za mei 24, 2014 8:45 pm
Moeizaam rolde de jonge vrouw zich om in haar bed, verstrikt geraakt in de zijdezachte lakens van haar luxueuze bedje. Een straaltje kwijl baande zich een weg over haar bezwete voorhoofd. Het was een warme, zeg gerust snikhete, nacht. Eén van de eersten dit jaar, maar zeker niet de laatste. Carmen mompelde wat in haar slaap, zich nog steeds verzettend tegen de stevige greep van haar dekens op haar slanke lichaam. Tot ze uit bed rolde. Met een doffe bons belandde het hoopje mens op de grond, waarna ze verdwaasd haar blauwgroene ogen opende. Deze plek zag er niet bekend uit. Haar eigen kamer was pikdonker, maar hier sijpelde licht tussen de ragdunne gordijnen door... Ze wreef in haar ogen en krabbelde overeind. De zijden lakens waren vervangen door ruige dekens van een harige stof. Dit was niet de plek waar ze in slaap was gevallen.. Carmen kwam overeind en zette een paar passen richting het kleine spleetje licht dat onder de deur vandaan piepte, maar schrok toen ze een plank vervaarlijk hoorde kraken. De vrouw deinsde terug en kwam geschrokken op de rand van het wankele bed te zitten. Wat was er gebeurd? Was dit een grapje van een van haar 'vrienden'? Was dit een uitvoering van de reality show waarin mensen voor de gek werden gehouden en met verborgen camera's gefilmd werden? Na een inspectie kon ze nergens tekenen van camera's vinden, maar die dingen waren natuurlijk ook achterlijk klein en goed te verstoppen. Ze verzamelde haar moed en liep naar het raam toe, voorzichtig door de kieren van het gordijn door glurend. Wat ze zag was zo ontzettend anders van alles wat ze gewend was dat ze volledig verstijfde. Waar waren de felle reclameborden gebleven? Waar waren de nachtclubs? De rare vogels in kostuums die altijd, dag of nacht over straat liepen? Waar waren de luxueuze auto's? Waar was de bakker die tegenover haar appartement zat? Waar was het Capitool?
Met haar hart als een razende kloppend besloot Carmen op onderzoek uit te gaan. Dit moest een grap zijn.. Hoe eerder ze de leukerd vond hoe beter. In haar dunne hemdje, bedrukt met witte wolkjes op een hemelsblauwe lucht en een korte pyjamabroek, wit van kleur, liep ze naar de deur van het kamertje. Ze legde haar hand op de deurklink, haalde diep adem en duwde die naar beneden. Een onbekende gang. Traag, maar vastbesloten liep Carmen verder. Door de indeling van het huis botste ze genadeloos tegen een meubelstuk aan, een kreet van pijn en schrik slakend. ''Wat is dit in hemelsnaam...'' sprak ze vol angstige verbazing.
[Jep, Carmen wordt wakker in een random huis in een of ander district. Welk district mag je zelf beslissen als je besluit hier te reageren -w-]
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | za mei 24, 2014 9:25 pm
[quote="April Rock"]
APRIL
Langzaam opende April haar ogen. Ze was zich bewust van het harde bed onder haar, de warme dekens die ze ergens die nacht op de grond had gegooid en de straal zonlicht die langs de dikke gordijnen naar binnen gleden. Met een zucht hees het meisje zichzelf uit bed en begon de deken netjes op te vouwen en terug te leggen waar het hoorde. De gedachte van weer op haar bed gaan liggen en de hele dag doorslapen spookte door haar hoofd. Want ja, waarom niet? Dan werd ze 's avonds wakker en had ze de hele nacht voor zichzelf. Maar vanbinnen wist ze dat het niet kon. Het Capitool stond het niet toe. Wat nou als ze ooit werd gekozen voor de Hongerspelen? Dan zou haar hele ritme verstoord zijn en zou ze waarschijnlijk de eerste dag al dood gaan. Nadat ze haar kussen had opgeschud liep ze naar de deur -tenminste, naar de muur waarvan ze dacht dat er een deur zat. Maar tot haar verrassing was er geen deur. Met een ruk keek ze om zich heen. Dit was haar kamer helemaal niet! Aan de andere kant van de ruimte zat wel een deur en snel liep ze daar naartoe. Met een zwaai trok ze hem open en stond ze in een koele gang. Hij was lang en smal, met hier en daar een meubelstuk. Erg goed zag ze het niet, want er waren geen ramen of lichten. Waar wás ze?! Ik moet hier zo snel mogelijk weg zien te komen! dacht April. June zou vast ongerust worden als ze te lang wegbleef. Maar wat boeide het haar eigenlijk wat anderen vonden? Misschien was dit wel een fantastische plaats waar ze haar hele leven wou blijven, hoewel dat haar sterk leek. Ze was niet echt een persoon die snel aan plaatsen gehecht raakte. Voorzichtig begon ze te lopen, oppassend dat ze niet tegen kasten of tafels aanliep. Een paar keer stootte ze haar been of arm, maar ze schudde de pijn van zich af. Ineens hoorde ze achter zich het zachte gekraak van een deurklink die naar beneden werd geduwd. Een zacht licht viel de gang in, maar al snel verdween die weer. Een persoon liep door de gang, recht op April af, hoewel die het waarschijnlijk niet door had. Toen de persoon ergens tegenaan botste hoorde het meisje haar een kreet slaken. 'Wat is dit in hemelsnaam...' Ze overwoog om te antwoorden, maar ze zei niets. Nog niet. Wel begon ze langzaam terug te lopen, naar de persoon toe. Hopelijk botsen we niet tegen elkaar aan, schoot het door haar heen.
Words: 436||Tag: Carmen|| Note: Niet echt wat je bedoelde, maar ja XD
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Geldschieter Leeftijd: 22
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | za mei 24, 2014 10:03 pm
Ze was in een volslagen vreemd huis. In een buurt die ze niet herkende. Een donkere buurt.. Zelfs de armere wijken in het Capitool waren niet zo stoffig en duister. Tenzij je misschien de barakken van de zwijgende medewerkers van het Capitool bezocht, die ook een vrij magere aankleding hadden. Maar daar was alles wel schoon en klinisch ingericht. Dat wist Carmen, ze had het met eigen ogen gezien. Niet dat zij zelf persoonlijk iets met Avoxen te maken had. Absoluut niet. Maar ze had er zakelijke deals omheen gesloten. In geval van schaarste was er een hoop geld te verdienen aan een nieuwe dienaar, zo veel dat er niet eens nagetrokken werd of de arme Avox wel echt een overtreding had begaan jegens Panem. Nee hoor, dan was die zielige ontvoerde jongeman zonder enige problemen gemutileerd en tot zwijgzame dienstbode gemaakt. Geen vuiltje aan de lucht. Maar deze gang.. Zo armoedig. Het straalde gewoon een sfeer van gebrekkigheid uit en als ze zich niet vergiste zag ze daar net een rat langs schieten. Carmen vervloekte onmiddelijk haar blote benen en keek lichtelijk panisch naar de vloer, bang dat er nog zo'n harig vies wezen langs zou rennen.. Of tegen haar aan zou rennen. Haar zou bijten. Die ratten zaten propvol met ziektes, hadden gloeiende duivelsogen. Ze was heus niet bang hoor, maar wel extreem op haar hoede.
Helaas betekende dat dat ze tegen een meubelstuk aanknalde. Auw. Hierdoor was ze wel weer alert op haar omgeving op mensenhoogte en juist op dat moment spotte ze de schim in de gang. Een ander persoon. De inwoner van dit huis? Of de grappenmaker die haar in een krotje op een filmset had gedumpt om haar reactie te filmen?
Carmen versnelde haar pas, liep naar de ander toe en reikte met haar arm naar de ander toe. ''Hey,'' sprak ze, niet zo zeer als begroeting. Daar had ze geen tijd voor. Ze was intern behoorlijk stresserig bezig met doemscenario's te bedenken. Er waren mogelijkheden genoeg. Mensen die haar honderduizenden euro's schuldig waren en haar uit de weg wilden ruimen.. Boze families. ''Wat is dit- Wáár is dit?'' Ze keek de roodharige behoorlijk indringend aan, haar houding zelfverzekerd. Ze eiste een verklaring. Nu.
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | zo jun 15, 2014 7:08 pm
APRIL
Waarom was ze hier? April voelde de aanwezigheid van de andere persoon. Wat was dit voor magische truc? De ander was zeker niet iemand uit haar district. Uit welk district dan wel? Langzaam scanden de ogen van het meisje de ruimte, in de hoop obstakels te zien voordat ze ertegen aan liep. Het haalde niets uit. Haar rechterhand gleed langzaam over het behang van de muur, schuin voor haar zij. Met kleine passen liep April naar de ander. Ze voelde de drang om te vragen waar ze in Hemelsnaam waren, maar ze onderdrukte het. Als de andere persoon het wist, zou ze daar snel achter komen. Wat ze nu niet moest doen was overhaast reageren. Of in paniek raken. Ze was er bijna, April wist het. Het leek alsof haar voeten steeds sneller wilden gaan, maar ze bleef in haar rustige tred. Ineens voelde ze de aanraking van een hand. Meteen bleef het meisje stilstaan, wachtend op een reactie van de persoon voor haar. 'Hey.' Het was een vrouw van een jaar of twintig die voor haar stond, hoorde April Er viel een stilte. Ze kalmeerde zichzelf door haar ademhaling. Als ze regelmatig adem hield, wist ze zeker dat ze niet in paniek zou raken. Dan zou haar hart niet met haar ervan door gaan en zou ze niet haar eigen doodsvonnis uitspreken. In haar hoofd zweefden talloze gedachtes over en door elkaar heen, maar ze sprak ze niet uit. Dat kwam wel. 'Wat is dit- Wáár is dit?' Het klonk boos in Aprils oren. Het drong tot haar door dat de vrouw voor haar dacht dat dit door haar kwam. 'Zodra ik het weet zeg ik het je,' antwoordde ze rustig. De vrouw moest niet boos worden of panikeren. 'Als ze zo graag dood wil, moet je doorgaan met praten op dat volume,' zei April zacht. 'En anders rustig blijven, want ik wil nog niet dood.' De vrouw voor haar mocht dan wel ouder zijn, maar dat boeide haar op dit moment niet. Hier wegkomen, dát was belangrijk. Maar hoe? Het leek op de Hongerspelen, maar dan met z'n tweeën. Hoewel het ook zou kunnen dat achter de andere deuren ook mensen zaten. Of gangen. Ze moest het zeker weten. 'Uit welk district kom je?' Haar stem klonk zacht en geruststellend. Stel dat dit echt de spelen waren? Stel dat...? Ineens voelde ze een prik in haar linkerarm. Met haar rechterhand ging ze er tastend overheen. Het was een pijltje, raketvormig en van een licht metaal. Meteen daarna voelde ze hoe haar hele arm werd verdoofd. Haar gedachtes vertroebelden en haar oogleden vielen dicht. Met een harde bons raakte ze de grond.
Words: 443||Tag: Carmen|| Note: Het spijt me voor de laatheid ^^
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Geldschieter Leeftijd: 22
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | di jun 24, 2014 10:40 pm
Ze was boos. Verontwaardigd. Misschien een beetje bang. Carmen was zo gefrustreerd dat ze totaal niet meer op haar hoede was. Ze wilde hier gewoon weg. Wilde weten hoe dit zat, met deze magische wisseltruc die haar in dit stoffige rothuis had gebracht, en daarna weer terug naar huis. De koude wind gleed langs haar blote armen en benen en gaf haar kippenvel. Ze droeg deze losse kleding omdat het op haar slaapkamer in het Capitool snikheet was, maar hier was het klimaat een stuk minder zonnig.
'Zodra ik het weet zeg ik het je.' Even overwoog Carmen om verder te schreeuwen, een nuttig antwoord te eisen. Maar de roodharige leek echter echt niet te weten wat hier aan de gang was, dus dat liet ze maar achterwege. Ze moest haar mond houden van dat wicht, of zacht praten. Bedoelde ze te zeggen dat ze in levensgevaar waren? Carmen was al wel in paniek geweest, maar dit hielp nou niet echt. Als rijke bewoner van het Capitool had ze zelf nooit echt direct met de dood te maken gehad, dus dit was erg schokerend. Het enige wat Carmen deed was arme zieltjes half de dood in jagen door ze tot Avoxen te transformeren. Maar hey, dat waren waardeloze districtbewoners- 'Uit welk district kom je?' Een schamper lachje was haar eerste reactie. Dit was een grapje toch? Met haar zachte luxe kleding en haar goed doorvoede lichaam was Carmen niet bepaald de standaard districtbewoner. ''District?'' sprak ze spottend, maar ook verontwaardigd. ''Nou moet je eens even goed luisteren, meid, ik kom niet uit een district en ik zal het zeker niet toestaan dat je zo tegen mij spreekt,'' Carmen's taalgebruik was nog feller dan daarnet, hoewel haar stem aanzienlijk zachter bleef. Maar het mocht niet baten, iets of iemand had hen opgemerkt. Het meisje voor haar was door iets geraakt, zakte midden in haar terechtwijzing ineen. Het vuile lef om haar te onderbreken door flauw te vallen.
Maar de adrenaline sloeg nu wel toe en vliegensvlug dook Carmen ineen. Ze tilde het meisje iets op, haar hele lichaam leek slap te zijn door een verdoving. Met een stevige ruk trok ze het pijltje genadeloos uit de zachte huid en bekeek het keurend. Dit was geavanceerde technologie. ''Niet schieten, ik- ik ben geen indringer.'' sprak ze in een poging kalm over te komen. Onderwijl schudde ze ietwat wanhopig heen en weer aan de schouders van het meisje. ''Wordt wakker!'' Ze wilde hier niet alleen blijven, hoe laf dat ook klonk. Ze hield het pijltje stevig in haar hand geklemd, op de een of andere manier een klein beetje gerust gesteld door de metalen handgreep, alsof dit als wapen iets uit zou halen tegen onzichtbare afstandsschoten. Al zag ze nu wel een soort metalen pijpje uit een hoekje van de gang steken, dus wellicht was het schot daarvandaan gekomen.
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | za jul 05, 2014 5:54 pm
APRIL
April liep door het bos. De bladeren bewogen zacht op de wind en de takken kraakten. De zon werd groen gefilterd door de bomen en het was een aangename temperatuur. Alles leek perfect. Leek. Er floten geen vogels. Er was geen geritsel van dieren. Er was geen zachte ademhaling of enig ander teken van een levend wezen. Een totale stilte heerste, op het ruisen van de bladeren en haar zachte voetstappen na. April voelde zich alleen. Zo alleen... Een stem drong door tot in de droom. 'Word wakker!' Met een schok kwam het meisje bij bewustzijn. Ze opende haar ogen nog niet, maar ze voelde de aanwezigheid van een ander. Haar hersens waren nog doezelig van slaapmiddel. Helder nadenken lukte niet en het duurde een paar seconden voor ze zich weer realiseerde wat er was gebeurd. Ze was in een gang, met een onbekende vrouw en ze was neergeschoten. Langzaam gingen Aprils ogen open. Het eerste wat ze zag was de vage omtrek van de andere persoon. Fijn. Ze had het nooit erg gehad op gezelschap, zeker niet nu. Haar hand voelde om haar arm. Geen pijltje. Toen ze goed keek zag ze dat de vrouw het vast had. 'Ik hoop niet dat je me daarmee neer gaat steken,' zei April schamper. Ze stond op. Hier blijven wachten zou ze toch niet verder brengen. Voetje voor voetje schuifelde ze vooruit. Het lukte haar niet om normale passen te nemen -iets waar ze zich aan ergerde. Niet vallen. Niet vallen. Niet zwak zijn. Waag het niet om zwak te zijn! herhaalde ze in haar hoofd. Alles om maar niet zwak te lijken. Alles om maar niet zwak te zijn. Door de nog steeds donkere gang en met het slaapmiddel nog steeds in haar, botste April menig maal tegen dingen aan. Het deed pijn, maar ze zei niets. Ineens gingen de lichten aan. Fel, wit licht scheen vanaf het plafond de gang in. 'What the...?!'
Words: 322||Tag: Carmen|| Note: En weer heel laat...
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Geldschieter Leeftijd: 22
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | za aug 09, 2014 2:00 pm
Het kind opende haar ogen, wat zowel een opluchting was als een onmiddelijke irritatiefactor. Het was een goed teken dat ze wakker werd, omdat dat betekende dat het middel niet dodelijk was, in ieder geval niet direct. En het was vervelend, omdat de roodharige zelf gewoon vervelend was. Alleen die kinderlijke stem al. En dan ook nog de schampere woorden, nadat Carmen haar wellicht wel gered had. Graag gedaan hoor.
Dit was dus de manier waarop districtbewoners met anderen omgingen. Geen wonder dat die zwijnen voor niets anders goed waren dan simpel fabriekswerk en lichamelijke arbeid. ''Als ik je af had willen maken, had ik je dan eerst wakker gemaakt?'' siste Carmen geërgerd, voordat ook zij omhoog kwam en achter het meisje aanliep. Erachter ja, zodat ze hopelijk beschermd was tegen nieuwe projectielen.
Met een flits ging licht aan, maar het werd niet bepaald makkelijker om te zien. De overgang van duister naar licht was zo plotseling dat ze verblind werd. Carmen schermde haar ogen af met een uitgestoken arm en probeerde de kant van het licht in te kijken. Er klonk een soort geraas en een machine leek tot leven te komen. Ok, daarnet was het vreemd geweest, nu werd het eng.. Wat was dit allemaal? Carmen stapte verdwaasd iets opzij, drukte zichzelf tegen de muur. Tot haar verrassing vond haar hand een knopje. Een lichtknopje? Het was een poging waard en met dichtgeknepen ogen drukte ze het in. Een geluid van uitvallende elektriciteit klonk en het was wederom pikkedonker. ''We moeten de uitgang vinden..'' klonk het uit haar mond, terwijl ze zocht naar een trap of een gang.
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | za aug 09, 2014 6:03 pm
APRIL
April zag niets. Het licht was fel en deed pijn aan haar ogen, maar ze zei niets. Het enige wat ze deed was zich razendsnel op de grond laten vallen. Misschien zouden er meer van die irritante pijltjes komen, en dat kon ze niet hebben. Er klonk een luid geraas, wat leek op een grote machine. Het meisje wilde er niet aan denken wat voor machine dat kon zijn. Haar ogen waren ondertussen enigszins gewend aan het felle licht, waardoor ze de gestalte van de andere persoon kon onderscheiden. Als ze het goed had, stond ze tegen een muur. De elektriciteit viel uit. 'We moeten de uitgang vinden...' hoorde ze de vrouw zeggen. Oké, dat sloeg helemaal nergens op. 'Waar denk je dat we mee bezig zijn? Een theekransje?' antwoordde ze vinnig. Ze stond op van de grond en begon weer verder te lopen. Met haar hand tegen de muur links van haar zorgde ze dat ze recht bleef lopen. Ineens voelde ze iets. Het was een deur. Het hout voelde ruw aan onder haar vingers, alsof het nog niet glad was geschuurd. Een paar centimeter verderop zat de deurklink. Het was een ronde knop die, zo te voelen, rijkelijk versierd was. Het meisje draaide eraan en met een zachte klik ging de deur open. Ze kwam in een ruime kamer. Er stond een houten hemelbed en er waren grote ramen met kanten gordijnen, die veel licht binnenlieten. Verder stonden er nog een houten kledingkast, lag er een gehaakt kleed op de grond en stond er een tafeltje met theekopjes en een schaal met koekjes. Voor de tafel was een schommelstoel, met de rug naar de deur gekeerd. Voorzichtig liep April naar voren. Er zat iemand in de schommelstoel. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een oude vrouw was, met grijs haar die een sjaal aan het breien was. Het volgende wat April opviel was de starende, maar toch niets ziende blik. Ze was dood. Voorzichtig voelde het meisje in de nek van de vrouw. Nee, de ader klopte niet meer. De vrouw was echt dood.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Geldschieter Leeftijd: 22
◊Onderwerp: Re: Take me back to normal | ma aug 18, 2014 10:12 pm
Paniek. Ze moest niet in paniek raken. Carmen sprak zichzelf streng toe. Ze was niet voor niets zo ver gekomen in het leven. Juist door kalm te blijven en haar ratio te laten beslissen had ze het zo ver geschopt, nadat haar ouders bankroet gingen. Het was wat haar zo sterk (en gewetenloos) had gemaakt. Nu zat ze vast in een vreemd spookhuis, wat pijltjes schoot en geheime knopjes bevatte. Creepy. Eén ding stond vast: Carmina di Abelli gaf niet op. En ze zou hieruit komen.
'Waar denk je dat we mee bezig zijn? Een theekransje?' Ha. Dan niet. Veel succes in je eentje, dom wicht. ''Ik kan me niet voorstellen dat jij met je zielige districtleventje ooit thee geproefd hebt.'' Nee, in Carmen's ogen dronken die zwijnen meestal rioolwater of ranzig, zelfgestookt bier. Daarom vertrok ze met rechte rug, de andere kant op sluipend. Daar trof ook zij een deur aan, waar ze voorzichtig tegenaan duwde. Zodra haar hand het hout raakte zwierde die echter al open. Verdacht. Op haar hoede kwam ze de kamer binnen, waar een man op een laag houten krukje zat. De man had een schoen op zijn knie gezet en leek van plan die te poetsen. Enkel bewoog hij niet, geen centimeter. ''Hallo?'' fluisterde ze zachtjes. Geen reactie, op een gesuis na en een roze bolletje klei dat haar op een haar na miste. De klei begon te sissen en brandde zich een weg door het vloerkleed.
Carmen hoorde het geluid van herladen en haastte zich weg van de deuropening. Zoals in elke goede horrorfilm zwaaide die dicht, maar de dame vond algauw nog een uitweg. Een metalen trapje leidde naar een soort buis, een ventilatie schacht. Was het de bedoeling dat ze daarin klom? Het was stoffig en donker.. Nog een aantal schoten klonken en met een klikje werd herladen aangekondigd. Carmen werd geraakt tegen haar onderbeen en gilde het uit van de plotselinge pijn. Ze was in één keer over haar twijfel heen en schoot de schacht in. Ze kroop meters door de ranzige tunnel, wat een metalig gebonk veroorzaakte. Haar dunne pyjama werd volkomen vies, maar dat was haar laatste zorg. Ze wilde hier weg. Tranen sprongen in haar ogen, niet van wanhoop, maar van de brandende pijn. En misschien een beetje angst.
Ze vond een luik waar ze eruit kon, die ze op de tast naar beneden duwde. ''Is daar iemand?'' klonk het jachtig, al was ze klaar om op elk moment weer verder te kruipen als er gevaar dreigde.
OOC: Ik dacht zelf, nu komt ze weer bij April terecht, maar als je iets anders verzint mag dat natuurlijk ook ^-^
