I've been waiting to smile

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Het was een warme dag, een koel briesje woei door de weilanden die buiten de stad lagen. Normaal gesproken waren die behoorlijk kaal, maar in deze tijd van het jaar was het gras lang. Brian liep rond, en voelde hoe het gras zijn zij kietelde. Hij liet zijn handen over het groen gaan.
Het was halverwege de dag en de zon stond op z'n hoogst. Soms moest Brian zijn wenkbrauwen wat lager houden om zijn ogen te beschermen, maar om zijn mond hing een glimlachje. Hij had een dagje vrij, een luxe in het district, en hij genoot ervan.
Hij gooide zijn armen achter zijn hoofd en richtte zijn gezicht naar de zon. Even sloot hij zijn ogen en liet de stralen zijn lichaam verwarmen. Hij had een korte spijkerbroek aangetrokken, die net iets te versleten was om nog mooi te zijn.
Voor zover Brian wist, beheerde niemand dit stuk grond. Het was niet vruchtbaar genoeg om er iets op te verbouwen, en niemand had het geld om het op te kopen om er iets leuks mee te doen. Meestal kwamen hier mensen om te ontspannen, zoals Brian nu. Hij gooide zichzelf neer op de grond en schopte zijn slippers uit. Hij legde zijn armen onder zijn hoofd en ging op zijn handen liggen. Het was rustig zo, vredig. Zijn hoofd stond op rustig.
Hij voelde hoe hij langzaam indommelde.
Het volgende moment schrok hij wakker. Hij had geen idee hoe lang hij had geslapen, maar het was niet al te lang geweest. Hij ging met zijn handen over zijn gezicht om wakker te worden, ging zitten en keek om zich heen. Hij veegde wat beestjes weg die op zijn kleren waren gaan zitten en plukte wat afgebroken plukjes gras uit zijn haar.
En zo zat hij een tijdje. In de kleermakerszit om zich heen te kijken. Er gebeurde vandaag niet veel, zoals meestal. Het dorp was best saai en daarbuiten was er helemaal niks te beleven. Het zorgde ervoor dat Brian niet gek werd en niet zijn zelfbeheersing verloor, maar op dagen zoals deze zou hij het niet erg vinden als hij wat zou beleven. En soms verlangde hij naar een vriend, één die hij op kon zoeken na zijn werk. Hij wist niet goed wat hij dan zou doen. Misschien gewoon wat gezelschap, iemand om samen mee naar veldjes als deze te gaan, of om samen mee bij het water te zitten.

PROFIELAantal berichten : 29 Registratiedatum : 07-08-14

Kira slaakte een zucht van opluchting toen het laatste hemd aan de waslijn hing. Ze had daarnet uren zitten schrobben aan die grauwe hemden, maar met deze verouderde bruine zeep kon ze er niet veel meer uithalen dan een grijskleurig tintje. Haar sluikblonde haren die deze ochtend nog keurig in een dot hadden gezeten gingen nu wat wild voor haar ogen heen, dus besloot ze het bijna kapotte elastiekje uit haar haren te halen zodat deze net tot over haar tengere schouders vielen. Met de rug van haar hand veegde ze de kleine zweetdruppeltjes van haar voorhoofd af. Wat was het hier warm! Ondanks dat Kira enkel maar een lichte bloes droeg gepaard met een rokje was het gewoon niet uit te houden in het huisje. Zoiets als airconditioning konden de meeste mensen zich ook niet veroorloven en dan kwamen daarbovenop nog eens de kosten van de elektriciteit die het zou verbruiken, helaas. Nadat de jonge dame met enige moeite de metalen -al wat geroeste- emmer uitgoot met het vuile water in, waar bovenop restjes olie en teer hadden gedreven zette ze deze op de daarvoor bestemde plek en besloot om wat afkoeling te zoeken. Kira wist af en toe wel leuke plekjes waar ze vroeger heeft gezeten, maar over het algemeen leek district 6 erg op een verlaten woestijn. Hier en daar had je buiten de stad enkele huisjes maar alleen de armster leefden daar, Kira leefde net aan de rand van de stad wat zo zijn voor en nadelen had. Haar benen begeleiden haar door de dorre wegen heen op zoek naar een verkoelend plekje. Haar bruine kijkers keken ondertussen eens bestuderend rond. Erg ver in het noorden, na die wazige warmte oase leek ze nog de glimmende resten op te merken van een oude spoorlijn, maar deze leek haar te ver weg. Na even goed nagedacht te hebben leek Kira zich nog een plekje te herinneren, eentje die niet zwaar getroffen was geweest door heel die heisa met het capitool. Haar broer vertelde dit onlangs, een graswijde op zo’n 20 minuten van de stad vandaan. Het leek haar wel een geschikt plekje om wat kalmte te vinden. En zo gezegd zo gedaan, de twintig minuten in deze hitte leken wel een uur te duren maar eindelijk bereek Kira het grasveld. Het deed haar terugdenken aan haar kindertijd waar ze nog met haar broertjes kon spelen zonder weet van de hebben wat er zich rondom ons heen afspeelde. Ze liet een hand door haar vuilblonde lokken glijden en merkte dan op dat ze hier niet de enige was. Een jongeman, duidelijk een stuk groter en ouder dan haar zat in kleermakerszit tussen het gras. Het leek erop dat hij hier al een tijdje zat. Hij had donkerbruine speelse krullen en een stoppelbaartje, zen meende hem te herkennen van ergens maar zijn naam ontglipte haar even. Erg veel mensen kende ze niet, alleen van school herkende ze mensen of gewoon van zien. Kira ging dan ook vaak aan het raam om de mensen van het district de begluren, de meeste waren dan ook mannen die werkten rond de transportmiddelen en fabrieken, vrouwen kwam ze niet zo vaak tegen aangezien de meeste ook voor hun kroost zorgden. “H-Hallo.” Kwam er met een lichte stotter over haar lippen. Haar lippen waren droog en het leek net alsof ze aan elkaar geplakt waren toen ze wat wilde zeggen. Haar handen hield ze wat verlegen achter haar rug en haar vingers friemelden wat aan de achterkant van het katoenen bloesje die ze aanhad.

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

En alsof zijn wens gehoord werd, verscheen er een mooi, jong meisje op het veld. Haar blonde haar hing langs haar schouders. Ze was slank, al wist hij niet of dat kwam doordat ze zo gebouwd was of omdat ze te weinig te eten had. Hij herkende haar niet, maar hij bracht de meeste dagen door op zijn werk. De enige mensen uit het district die hij echt kende, waren de jongens waar hij mee werkte. Maar meestal waren ze allemaal te moe om na sluitingstijd nog ergens een biertje te drinken, al was alcoholisme hier niet ongebruikelijk.
Brian schoof zijn benen onder zich vandaan en stond op. Het meisje stond een paar meter van hem vandaan en hij zag hoe ze ongemakkelijk aan haar shirtje stond te friemelen. Hij veegde zijn haar uit zijn gezicht toen hij naar haar toe liep. "Hey," zei hij, en hij lachte breed om te laten zien dat hij blij was met wat gezelschap. Hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen, en wachtte tot ze hem aanpakte.

OOC: wooooh, we hebben een goede schrijver hier. Ik voel me bijna beschaamd dat ik niet zo'n post als jij eruit krijg.

PROFIELAantal berichten : 29 Registratiedatum : 07-08-14

De voor haar nog onbekende jongen leek haar aanwezigheid al opgemerkt te hebben en keek kort op naar Kira die er wat ongemakkelijk bij stond. Ze wist dat ze nogal verlegen was, maar ook was ze nogal afstandelijk naar vreemden toe. Ze weet nog hoe haar vader haar vroeger herinnerde dat ze nooit zomaar met oudere mannen moest meegaan aangezien sommige slechte bedoelingen had. De jongeman stond op en Kira volgde nauwlettend zijn bewegingen, deze waren rustig en straalden een bepaalde sfeer uit bij de jongeman. Niet druk zoals de meeste huismoeders, maar ook niet te sloom als iemand die iets van plan zou zijn. Het was een geruststellende beweging die Kira iets op haar gemak stelde ,ook leek hij niet op iemand die haar zou willen pijn doen. Echter toen hij een stap in haar richting zette schrok ze toch lichtjes op, waardoor haar schouders een korte schok beweging maakten en ze automatisch een stapje naar achteren zette. Haar handen die eerst achter haar rug verscholen zaten gingen nu slapjes naast haar lichaam en namen daarna een wat verlegen houding aan. De jongen schoof even wat krullen uit zijn gezicht waardoor Kira nu een betere kijk had op zijn gezicht. Zijn huid was iets donkerder dan dat van haar, maar het paste goed bij zijn grijskleurige ogen al twijfelde ze of deze niet aan de groene kant waren. Zijn wenkbrauwen waren ietsje breder en donkerder van kleur en hij had volle rooskleurige lippen. Kira nam aan dat hij een jonge twintiger was en misschien een dagje vrij had van werk, want aan zijn gespierde lichaamsbouw kon het niet anders dan dat hij zwaar werk verrichte. Van haar kon je dat niet echt zeggen, ze zag er erg breekbaar uit. Uiteindelijk nam ze na even aarzelen toch de hand van de vreemdeling en schudde deze dan vriendelijk, waardoor er een licht glimlachje rond haar zalmkleurige lippen krulde. "Ik ben Kira, aangenaam." zei ze nog wat zachtjes maar de twijfel over deze jongeman was verdwenen en ze voelde zich weer op haar gemak. "En jij ben?" vroeg ze erachteraan aangezien ze nu best wel nieuwsgierig was over hem.

OOC: Aw thank you :3 haha ik ben het wel nog niet zo gewoon om in derde persoon te schrijven ^^ En niet doen, jou post zijn erg leuk! :3

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Het meisje leek een beetje te schrikken toen hij op haar afstapte, maar daar liet hij zich niet door tegenhouden. Hij wachtte tot ze zijn hand pakte en zich voorstelde. Haar huid voelde zacht, maar broos. En toen hij zijn hand om de hare klemde, merkte hij dat haar hand compleet in de zijne verdween. "Brian," stelde hij zichzelf voor. "Leuk je te ontmoeten." Een twinkeling stond in zijn ogen, deels omdat hij blij was met gezelschap, deels omdat de zon in zijn ogen scheen.
"Ik heb je nog nooit in de stad gezien," zei hij, en hij begon haar wat beter te bekijken. Ze had volle lippen en grote ogen. Ze had een onschuldige uitstraling, en leek een beetje angstig. Het zou zijn taak worden om haar te overtuigen dat hij oké was; in ieder geval niet iemand waar ze bang voor hoefde te zijn. Ze was een beetje ondervoed, waardoor haar jukbeenderen goed uitkwamen, maar ze er ook wat moeier uitzag. Hij begon zich af te vragen hoe oud ze was. Tijdens zijn leven had hij maar weinig mensen ontmoet die van zijn leeftijd waren, omdat hij werd geboren voordat de meeste mensen de leeftijd hadden bereikt om kinderen te krijgen. Een early bird, zo noemde zijn moeder hem. Hij wist niet of hij er blij mee was, maar het was fijn dat er soms jongere mensen naar hem toe kwamen voor hulp. Het gaf hem het gevoel dat hij nuttig was. En zijn broertje kon zeggen dat Brian zijn grote broer was, wat indrukwekkend kon werken bij pesters.

PROFIELAantal berichten : 29 Registratiedatum : 07-08-14

Kira merkte op dat haar handen erg smal en klein waren in vergelijking met zijn handen die iets ruw aanvoelden. De jongeman stelde zich voor als Brian en zei vervolgens dat hij het fijn vond haar te ontmoeten. Ze merkte een twinkeling op in zijn ogen en door de zon die ook gedeeltelijk in zijn ogen scheen kwam die groene gloed wat beter tevoorschijn. Brian merkte plots op dat hij Kira nooit in de stad had gezien, waardoor Kira zijn hand los liet en vervolgens hem kort aankeek. “Ik woon meer aan de rand van de stad.” Zei Kira zachtjes. Ze had al opgemerkt dat Brian vast meer te eten kreeg en nu werd haar vermoeden bevestigd dat deze jongen vast in de stad woonde. “Ik kom alleen maar in de stad als ik inkopen moet doen.” Vervolgde ze zachtjes. Inkopen, eten het deed haar hongervoel opwakkeren. Het laatste wat ze had gegeten was gisterenmiddag een papje met nog restjes graan en olijfolie die ze samen met haar vader en broer had gedeeld. Het laatste restje die ze had ingeruild voor een bon met haar naam op. Ze slikte zachtjes, ze had misschien geen tv maar had wel het verhaal van haar broer gehoord hoe onze laatste tribuut helaas ook overleden is. Ze kende het meisje van zien, maar een woord had ze er nooit echt mee gewisseld. Iets wat ze erg spijtig vond aangezien het kleine meisje van twaalf haar erg aardig had geleken. Sinds de opstand is Kira ook niet meer naar school geweest. Haar familie had haar nodig en ze zouden uiteindelijk het geld voor veel betere dingen kunnen gebruiken. Kira dacht terug aan gisteren waar haar vader vertelde dat hij het geld spaarde om belangrijke zaken in één keer te kunnen kopen, zoals medicijnen, eten en opbergwaar zodat ze in tijden zoals deze toch reserves zouden hebben zonder dat deze slecht geworden is. “Maar…” begon Kira en twijfelde even of ze het zou zeggen. “Maar, misschien ken je mijn vader of broer? Derek en Jonathan Beckster, ze werken in één van de transportfabrieken.” Zei ze met een zwak glimlachje en merkte dat haar vingers weer wat nerveus met elkaar bezig waren. Het was een soort van tic die ze had als ze verlegen was dan moest ze gewoon met iets bezig kunnen zijn. Er kwam een zacht maar verfrissend briesje opwaaien waardoor Kira’s haren zachtjes meebewogen met de wind.

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Brian knikte, en zijn krullende haar sprong op en neer. "Zit je dan vooral thuis?" vroeg hij benieuwd. Hij wist dat zijn moeder hele dagen thuis doorbracht, om op haar professionele manier kleren en schoenen te maken van het leer dat van de dieren af kwam. Leer was hier zeldzaam, maar de beetjes die ze bij elkaar konden vinden, werden omgetoverd tot een paar stevige schoenen. Die verkocht ze vervolgens op de markt, samen met zijn broertje. Hij vroeg zich af of Kira zelf ook moest werken, en haar ouders moest helpen met bijverdienen door thuis handwerk te doen.
Toen noemde Kira de naam van haar broertje en vader. Hij glimlachte bij het horen van die namen, want hij kende hen zeker. "Ja, die zie ik bijna iedere dag op het werk," zei hij. "Mijn vader is de eigenaar van die fabriek."
Het was een wat kleiner fabriekje waar ze werkten en waar zijn vader de leiding over had. Het was zwaar werk, en zijn vader had veel verantwoordelijkheden. Maar hij moest altijd handelen naar de wensen en eisen van het Capitool, en hij verdiende er maar weinig mee. Ze hadden het ruimer dan de meeste gezinnen in district 6; ze zouden nooit omkomen van de honger en het was Brian gelukt om door voldoende eten en hard werken gespierd te raken, maar het was nog steeds geen goed salaris dat ze hadden. "Het zijn aardige mensen. Ik wist niet dat meneer Beckster een dochter had."
Hij zag hoe een zacht briesje met Kira haar lokken speelde, en hij ving de geur van fris wasmiddel op. Hij rilde even, maar wist niet goed waarom, want koud was het niet. Sterker nog: de zon brandde flink op zijn hoofd. Nogmaals veegde hij de lokken uit zijn gezicht opzij. "Zullen we even lopen? Verderop stopt het lange gras, en daar kan je prima wandelen. En als je doorloopt.." Hij wees met zijn hand richting het oosten, waar de fabrieken stonden, maar waar ook het riviertje liep waar hij vaak na het werk naartoe ging. "Als je doorloopt kom je bij een riviertje." Hij vond het een heerlijk plaats, en na een wandeling in de zon was het er heerlijk om je af te koelen met het frisse water.

PROFIELAantal berichten : 29 Registratiedatum : 07-08-14

Terwijl Kira vertelde knikte hij begrijpelijk waardoor zijn bruine krullen vrolijk op en neer sprongen iets wat Kira zachtjes deed glimlachen. Na zijn vraag was het ditmaal haat beurt om bevestigend te knikken. “Ja, ze hebben me daar nodig.” Was haar antwoord ze begon liever niet over het feit dat haar moeder er niet meer was om de huishoudelijke taken op zich te nemen. Nadat ze na even aarzelen de namen van haar vader en oudere broer uitsprak leek Brian te glimlachen en niet veel later kwam het ook uit dat hij hun kende van zijn werk. Kira vernauwde even haar ogen toen ze hem nog eens bekeek. “Oh!” bracht Kira uit toen ze eindelijk wist waarvan ze deze jongeman herkende. “U bent de zoon van Meneer Cornwall.” Zei ze een beetje verwondert. Het leek haar duidelijk te worden hij had enkele trekken mee van de man en dat hij in diezelfde fabriek werkte kon niet zomaar toeval zijn. Kira had Alan Cornwall al eens ontmoet het was een aardige man en hij kwam erg goed overeen met haar vader. Brian vertelde hoe hij haar vader en oudere broer ook aardige mensen vond, maar niet van Kira’s bestaan afwist. Zachtjes beet ze op de binnekant van haar wang. Had haar vader nog nooit over haar gepraat tegen anderen? Een vleugje teleurstelling ging door haar lichaam heen, maar Kira wist wel beter. Misschien,…Misschien had hij het nog nooit over haar gehad om haar te beschermen? Zo zou ze haar vader wel kennen hij was een enorme teddybeer die alles zou doen om zijn kinderen te beschermen. “Familie dingen liggen ons nog moeilijk.” Had Kira zacht gemompeld in de hoop dat Brian zou begrijpen dat hij dat onderwerp maar niet aan het licht bracht. Ze was blij dat Brian over wat anders begon en zijn voorstel klonk erg aanlokkelijk. Kira snakte naar wat verfrissing al was het hier al een stuk verkoelender dan de stad echter bleef de zon wel hoog stralen en met die lange wandeling die ze gemaakt had brandde haar keel. “Dat zou heel fijn zijn.” Zei Kira met een vrolijke glimlach op haar gezicht. Ze wist niet van die plek af maar was er bijna zeker van dat het water uit het stromende beekje frisser zou zijn dan het lauwe water die met veel moeite uit de kraantjes stroomde in district 6. Kira volgde Brian naar de plek die hij naar gewezen had. Ze wist dat het nog een eindje lopen zou zijn, maar het was vast de moeite wel waard. Het lange gras kriebelde haar benen en ritselde bij iedere stap dat ze zette. Ze miste het groen in district 6 het zou zoveel fleuriger zijn.

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Een brede glimlach verscheen op Brian's gezicht toen Kira hem herkende als de zoon van zijn vader. "Ja, dat ben ik," grinnikte hij. Had Kira's vader thuis over hem verteld? Blijkbaar, anders zou ze hem niet kennen, al wisten veel mensen wat dat Meneer Cornwall twee zoons had.
Hij knikte kort begrijpend toen ze zei dat familie dingen moeilijk lagen. Ze leek zich er een beetje ongemakkelijk onder te voelen, dus hij strekte zijn arm uit toen ze vrolijk instemde om met hem mee te wandelen. Het was alsof hij een deur voor haar openhield, waar ze doorheen kon lopen om een kamer binnen te gaan. Maar het was een gebaar dat ze welkom was om naast hem te komen lopen.
En toen ze eenmaal liepen, deed Brian zijn handen in zijn broekzakken. Het liep lekker zo, en in zijn broekzak omklemde hij de sleutel van het huis en een paar munten. Het waren de restanten van zijn salaris van afgelopen week. Hij had het nog niet uitgegeven, of een doel om het aan uit te geven. Meestal kocht hij er iets lekkers van op de markt, maar deze week had hij nog niet de tijd en zin gehad om daar naartoe te gaan.
"Ik heb een dag vrij vandaag," zei hij terwijl hij tegen een steentje aanschopte. De kei rolde een eindje weg en kwam weer tot stilstand. Toen hij er weer voorbij liep, deed hij hetzelfde. "Het is best oké, werken in de fabrieken. Het houdt je bezig, maar ik kan wel genieten van dagen als deze. En ik ga vanavond tijd hebben om eens de stad te zien," lachte hij. Zijn vrienden van de fabriek waren vandaag wel aan het werk, dus hadden waarschijnlijk geen energie meer om een bar op te zoeken. Maar hij had er wel zin in. De laatste keer dat hij dat had gedaan, was.. Hij kon zich niet eens meer herinneren wanneer dat was geweest. En nu hij wat extra geld over had voor wat te drinken, wilde hij graag van de mogelijkheid gebruik maken. Hij wilde vragen of Kira mee zou gaan. Het zou kunnen; het was niet zo dat er traditionele verschillen tussen man en vrouw waren die het ongebruikelijk maakten voor meisjes en vrouwen om 's avonds de stad in te gaan. Maar samen naar een bar gaan werd vaak gezien als een date. Hij was op dates geweest, maar die meiden had hij al een tijdje gekend. Hij had geweten dat het niet ongemakkelijk zou zijn, en dat ze met elkaar zouden lachen, gewoon als vrienden. En ja, soms was het verder geëindigd, en dat had hij altijd leuk en fijn gevonden. En hij had het als een goede man geëindigd. Maar die meiden kende hij. Dit meisje kende hij pas net, en ze was flink jonger dan de meiden die hij hiervoor mee had gevraagd. Hij wist niet hoe hij het nu goed over moest laten komen; als een leuke, gezellige avond, maar niks meer.

PROFIELAantal berichten : 29 Registratiedatum : 07-08-14

Nadat Brian bevestigde dat hij weldegelijk de zoon van Meneer Cornwall was, krulde er een glimlach om Kira's lippen die niet weg te slaan was. Ze was blij dat ze iemand had leren kennen plus dat ze ook nog eens wist wie zijn vader was. Als ze zich niet vergiste had haar vader haar verteld dat hij twee kinderen had, maar ze wist niet of dat twee zonen waren f een zoon en dochter. Haar gedachten werden echter onderbroken toen Brian's warme stem haar gehoor binnenging. Ze knikte begrijpend naar wat hij te vertellen had en volgde dan ook met haar bruine kijkers hoe het steentje telkens wegketste iedere keer hij ertegenaan schopte.Ook was ze naast hem gaan wandelen aangezien ze het best fijn vond om iemand te hebben waarmee ze kon praten. "Ergens zou ik ook graag gaan werken." verliet Kira's lippen terwijl ze even nadacht. "Ik voel me vaak nogal eenzaam weet je, veel vrienden heb ik niet echt." vervolgde ze terwijl ze kort haar ogen sloot.Misschien kon ze een baantje zoeken waarmee ze kleren kon gaan wassen? Of gaan kuisen in de stad? Alhoewel... Kira zou nog verloren kunnen lopen in de stad en wei weet wat er dan zou gebeuren? Haar blik gleed weer naar Brian die ook in gedachten leek verzonken te zijn. "Is er iets?" vroeg ze zacht, maar vriendelijk aan de jongen.

OCC: Sorry dat het zo kort is, ik wist niet meteen iets voor Kira.

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Brian glimlachte. "Dat kan ik me voorstellen. En waarschijnlijk kunnen je ouders het best gebruiken als er nog iemand wat bijverdient." De meeste gezinnen in het district hadden het niet heel ruim. Hij had geluk te zijn geboren in een gezin waarbij de vader een goede baan had, maar ook zij leefden niet in luxe. Ze zouden niet omkomen van de honger, en af en toe kon hij nieuwe schoenen kopen of een biertje drinken met vrienden - die hij vaak moest trakteren omdat zij niet genoeg geld hadden -, maar daar bleef het bij.
"Ik voel me soms ook wel alleen," vertelde hij, verbaasd over zijn eigen blootstelling. "Ik vind het niet erg om aan het eind van de werkdag even alleen te rusten, maar het is jammer dat er zo weinig tijd overblijft om dingen met andere te doen. Zoals dit," grinnikte hij.
En Kira leek te zien dat hij ergens aan dacht. Het was geen beschamende gedachte; hij wilde haar gewoon gezellig meenemen vanavond. Hij besloot dat hij haar gewoon mee moest vragen, en moest hopen dat ze mee zou gaan. Misschien moest ze het wel eerst aan haar vader vragen, want ze was nog te jong om naar een kroeg te gaan. Maar hij wist al waar hij haar mee naartoe zou brengen; zij stamkroeg. Zijn vader kwam daar al toen hij net 18 was, en had Brian al op jonge leeftijd meegenomen. Hij mocht dan stiekem slokjes bier nemen, en nu kende de bareigenaren hem. Als hij Kira mee zou nemen, zouden ze haar leeftijd door de vingers zien en haar een drankje aanbieden. "Nou," begon hij, "nu we het er dan toch over hebben: wat zou je ervan vinden om vanavond mee te gaan naar de kroeg?"

OOC: maakt niet uit Smile

Ik ben weer terug trouwens!

PROFIELAantal berichten : 29 Registratiedatum : 07-08-14

Bij de woorden die Brian sprak werd Kira even stil en slikte ze even. Haar ‘ouders’ was ik haar geval alleen haar vader. Ze bleef verder luisteren naar Brian en was best verbaasd. Hij voelde zich soms ook alleen, zoiets zou ze toch niet van hem verwachten. Hij leek haar erg sociaal en spontaan, iemand die vele vrienden zou hebben. Pas toen hij verder sprak leek het Kira duidelijk en knikte ze begrijpend. Het leek haar leuk om ook weer eens iets te doen met haar oude vriendinnen, gewoon gezellig wat praten of lol trappen. Het leek eeuwen geleden sinds ze dat nog eens had gedaan, terwijl het haast een jaar geleden was. Eenmaal ze opgemerkt had dat Brian ergens aan dacht besloot hij het aan Kira te vertellen. Echter bleek dit meer een vraag te zijn en leek Kira nogal verrast te zijn door zijn vraag. “Naar een kroeg?” herhaalde ze nog eens zijn woorden. “Ik zou dolgraag gaan en-“ even dacht ze na “M-maar mag ik wel? Ik bedoel ik ben slechts 15” zei ze twijfelend en keek dan vragend naar Brian. Natuurlijk wist ze wel dat hij dit puur vriendschappelijk bedoelde. Hij was een stuk ouder en had vast al een vriendin of zoiets. –Al maakt leeftijd niet uit- Haar vader en moeder hadden ook maar liefst 6 jaar verschil in hun leeftijd, maar hun relatie was erg vast en ze waren toen ook erg gelukkig. Kira haar kijkers gingen nog eens rond en niet zo heel ver vandaan zag ze iets schitteren, toen ze ook het geluid van stromend water hoorde leken ze hun bestemming berijkt te hebben. “Kijk we zijn er!” zei Kira vrolijk terwijl ze een klein loopje nam richting het beekje en er dan bij neerhurkte. Vervolgens liet ze haar smalle handen in het koude, maar verfrissende water glijden en spetterde ze wat water in haar gezicht voor afkoeling. Heerlijk dit! Waarom wist ze niet dat dit beekje bestond. Met een glimlachje keek ze naar Brian en deed ze een gebaar dat hij ook moest komen.

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Kira stelde meteen de vraag waar hij in gedachte al een antwoord op had gehad: "Ja, dat valt te regelen," zei hij geruststellend. "En ben je pas vijftien? Je lijkt ouder." Hij had haar niet volwassen geschat, maar boven de zestien had hij wel verwacht. "Maar misschien is het voor de goede vrede handig als je je niet helemaal lam drinkt, al zal ik er voor zorgen dat je altijd veilig thuis komt." Dat hoorde erbij: een meisje thuis brengen na een avondje in de stad. Maar zelfs als ze niet dronken was hoorde het erbij.
En toen begon ze te rennen. Brian moest lachen van haar enthousiasme bij het zien van het water, en haar huppelende pasje toen ze er naartoe rende. Zelf liep hij met stevige passen achter haar aan. Hij gaf haar even de ruimte om zichzelf te wassen, maar liep naar haar toe toen ze hem wenkte. "Vind je het lekker?" lachte hij. Ze had duidelijk nog nooit van deze plaats af geweten. "Maar wat zeg je ervan? Ga je mee vanavond?"

PROFIELAantal berichten : 29 Registratiedatum : 07-08-14

Brian vertelde dat het te regelen viel wat Kira erg opluchtte, ze wilde niet in problemen geraken.Daarbij ze zou vast een glaasje water drinken, niets meer en niets minder. Toen hij opmerkte dat hij haar ouder had geschat glimlachte ze kleintjes. Ze vond het eerder positief om ouder gezien te worden en niet als een kind van slechts vijftien. "Maar misschien is het voor de goede vrede handig als je je niet helemaal lam drinkt, al zal ik er voor zorgen dat je altijd veilig thuis komt."zei Brian wat Kira deed grinniken. “Geen zorgen, zal niet gebeuren. En bedankt trouwens.” Zei ze nog steeds met een kleine giechel, ze was hem wel echt dankbaar, ze had momenteel veel meer plezier dan de afgelopen maanden. Nadat ze vrolijk richting het beekje had gerent en zich wat verfrist had zag ze dat Brian naast haar was komen staan. Bij zijn vraag knikte Kira tevreden waarna ze het niet kon laten om te nog resterende druppeltjes op haar vinger in zijn richting te spetteren en hem licht ondeugend aan te kijken. "Maar wat zeg je ervan? Ga je mee vanavond?" stelde hij dan vervolgens waarbij Kira weer rechtop ging staan en haar kleed recht streek met haar handen, zodat er geen kreuken in kwamen te zitten. “Heel graag, mijn vader zal het vast ook geen probleem vinden.” Kira was erg blij en ze vond het best spannend om eens uit te kunnen gaan. En daarbij ze had er een vriend bij, zowat haar enige vriend maar daarom niet minder leuk.

PROFIEL KARAKTER

» "Just smile."
» [ENG] Fake a Smile

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

I've been waiting to smile

I've been waiting to smile

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen