Elke beschaving brengt zijn nerds en introverten, hoogsensitieven en sociaal zwakbegaafden voort. Het met prikkels en drukte overladen Capitool is daar geen uitzondering op. En omdat ook deze minderheid een plek moet hebben om even buiten de deur te zijn met een zorgvuldig uitgekozen klein groepje vrienden, bestonden er zelfs in het hippe Capitool café’s waar men rustig met elkaar kon praten zonder constant afgeleid te worden door het gesprek van de buren.
Het café waarin we ons nu bevinden, was er een die oubollig huiselijk was ingericht, met wanden vol boeken die een bezoeker zonder probleem kon pakken en lezen, zonder afgeleid te worden. Men was hier vooral verzekerd van relative rust omdat de meeste Capitoolbewoners het maar een saaie zaak vonden en er nog niet dood gevonden wilden worden.
Juist vanwege die reputatie stapte Tyrell het café binnen op de dag van de boete. Ook hier werd de boete uitgezonden en hoewel het drukker was dan normaal in het café, kon Tyrell nog gemakkelijk een privé-tafeltje claimen. Hij wist zeker dat hij hier niet snel gestoord zou worden, maar wel de reacties van de Capitoolinwoners kon peilen wanneer de tributen gekozen werden.

Na wat te drinken en een stuk taart te hebben besteld, haalde Tyrell zijn tablet tevoorschijn en opende de pagina waarop hij zou invullen wie er dit jaar als overwinnaar zou overblijven. De andere Spelmakers hadden hem overgehaald mee te doen aan de wedstrijd die alleen tussen hen gespeeld zou worden. Degene die het best de volgorde van sterfgevallen kon voorspellen, won een prijs ide nog nader te bepalen was en die door de rest van het gezelschap betaald zou worden. Niet dat Tyrell mee zou betalen – hij had al luidkeels laten weten dat hij dat onzin vond en dat degene die hem dwong mee te betalen de volgende dag geen werk meer zou hebben. Hij was er dan ook al vrij zeker van dat hij zou verliezen, want de vorige Spelen was hij er ook niet bijzonder goed in geweest om de winnaar te voorspellen.

Op het mogelijk-verliezen-aspect na vond Tyrell het wel leuk een lijstje in te vullen. Hij probeerde elk jaar al in te schatten welke tiener het eerst het loodje zou leggen, wie de meeste anderen zou vermoorden en wie uiteindelijk zou winnen natuurlijk. Het was voor hem dan ook pure sport. De enige sport die boeiend was, om precies te zijn.

De boete begon uiteraard bij District 1. ‘Avery Russo!’ klonk de naam van het allereerste slachtoffer van dit jaar. Tyrell zocht gehaast de namen van eerdere Spelen op. Natalia Russo. Hugo Russo. Beiden kwamen uit District 1. Was dit weer een familielid? Hij lachte ongelovig. Misschien moest er een onderzoek ingesteld worden of Jennifer Lockheart een persoonlijke vete had met de familie Russo.
En wat als dat het geval was? Kon hem dat dan iets schelen? Nah... zolang de tribuut in kwestie maar vechtlust had, dan was het allemaal prima.

Of Avery Russo vechtlust had viel nog te bezien, want ze zette het meteen op een lopen en moest met enige moeite naar het podium worden gebracht – niet door een vredebewaker, maar door een jonge man die verder eigenlijk niets op het podium te zoeken had. Tyrell was niet de enige die hardop lachte om het belachelijke beeld dat ontstond van een spartelend meisje dat toch haar noodlot zou moeten ondergaan.
Hij plaatste haar vooralsnog op positie 12.

Er volgden meer namen: Lucca Golden, Suzy Finnegan, allebei kansloos. Geronimo Falkner zag er sterk uit, maar deed Tyrell toch vooral aan een neanderthaler denken en dus ook kansloos – maar wel waarschijnlijk een showmaker.
Tyrell vond Rook Olsen wel als een kanshebber overkomen, voornamelijk met het oog op de voorgaande spelen, maar seksistisch als hij was weigerde hij te geloven dat dit jaar weer een meisje zou winnen en zette hij haar op plaats 5. Haar districtgenoot Toby Blitz plaatste hij plaats 19. Wellicht wishful thinking en een beetje voorbarig, maar zodra hij doorhad dat de jongen familie was van dat kreng dat zijn arena in de fik had willen steken, gunde hij Toby een snelle maar pijnlijke dood.

Ook in District 4 werd een familielid van een ex-tribuut naar voren geschoven. Tyrell, die op dat moment net de laatste kruimeltjes van zijn taart aan het verzamelen was, veerde op toen hij de naam Locklear hoorde. Dat was veelbelovend! Nakoma Locklear was een goede tribuut geweest. Kasa Locklear was wat jonger, maar toch... Tyrell zette haar vol vertrouwen op de vierde plaats, net als haar zus vierde was geworden.
Duncan Williams, Elize Rennold, Marco Seppänen – die had wel iets weg van een Viking, dus die kreeg een hoge ranking.

In District 6 werd een Spurling naar voren geschoven. Tyrell zette die meteen op 22 (totdat Cyril Moore werd omgeroepen en die een nog kanslozere verschijning bleek). De zus van Xiomara Spurling had het weliswaar ver geschopt met haar geliefde ukelele, maar dat had ze puur aan haar bondgenoot te danken gehad. Xiomara koos zo te zien Moore als haar bondgenoot en was dus gedoemd op de eerste dag te sterven.

Nog amusanter was District 7, waar een naïef meisje vrolijk naar voren draafde. Tyrell verplaatste Moore en Spurling en besloot dat Royalty Heda de eerste minuut nog niet eens zou overleven. Kansloos. Nino Naysmith zette hij op 18 – als die zich over Heda zou ontfermen, zou hij ook de eerste dag niet overleven. Tenzij hij een soort Caleb Green 2.0 bleek te zijn. Hm... Tyrell plaatste Naysmith voor de zekerheid toch ietsje hoger: 16.

Verona McLean, Ralph Shine, District 8 stond niet bekend om zijn vechters, maar deze twee deden in ieder geval niet onder voor bijvoorbeeld District 7. Chloe Freeman – kansloos; Tamás Ostergard – kansloos; Dana Orchard – misschien; Leo Colton – alleen als hij slimmer was dan hij eruit zag.
Bij District 11 vergat Tyrell zijn lijstje even. Vol verbazing hoorde hij eerst de naam Jones en vervolgens de naam Afolayan in het belachelijke accent van de begeleider. Hij keek zijn lijstje door. Dat waren zeker 5 tributen die al eens eerder een broer of een zus aan de Spelen waren verloren. Zou dat hun drive voor de Spelen veranderen? Het lukte hem niet zich in te leven in de situatie van de tributen van 11, wat niet alleen met zijn belabberde inlevingsvermogen te maken had, maar ook met het feit dat zijn zus zoiets als een rotte kies was: liever kwijt dan rijk.
Enfin, Jones was hopelijk kansloos, maar Afolayan zag er nog wel enigszins sterk uit. De eerdere Afolayan-tribuut had het ook ver geschopt. Hij aarzelde even en zette de jongen toen op plaats 3.

De laatste twee tributen werden in District 12 naar voren geroepen. Weer twee tributen die nu al een kansloze indruk maakten, maar ja, dat was te verwachten van District 12, dat zich alleen met Mako Nakano ooit echt in de kijker had gespeeld.
Het beeld schakelde over naar de nabeschouwing (Tyrell voelde zich gekwetst dat hij niet uitgenodigd was voor het programma, terwijl één van zijn collega Spelmakers daar mocht praten over wat hij van de tributen van dit jaar vond). Tyrell las zijn lijstje nog eens door. Davi Afolayan was naar de top van de lijst geklommen en zou dus als enige overleven. Als eerste zou Suzy Finnegan sterven, dan Royalty Heda, Cyril Moore, Xiomara Spurling, Lucca Golden, Igraine Cruz, Parcifal Travers, Chloe Freeman, Gwendolyne Jones, Tamás Ostergard, Elize Rennold, Toby Blitz, Nino Naysmith, Duncan Williams, Leo Colton, Avery Russo, Geronimo Falkner, Dana Orchard, Verona McLean, Ralph Shine, Marco Seppänen, Rook Olsen en tenslotte, na een magnifiek gevecht tegen Davi, zou Kasa Locklear aan haar einde komen.

Klonk dat goed?
Ja.
Dat klonk alsof er weer een ware soap op hen te wachten stond.