OOC: dit is dus de post waarin Sage wint. Voor mij past Eye of the Tiger er heel goed bij, want met hulp van dat liedje heb ik hem geschreven, dus als je het leuk vindt kun je dat erbij luisteren ^^ IC:
Die nacht sliep Sage onrustig. Dat wilde zeggen: alleen de eerst twee uur. Ze zat weer in haar boom en schrok wakker van het gebrul van apen. Gezien ze redelijk gecamoufleerd was besloot ze maar in de boom te blijven tot ze zeker wist of de apen naar haar toe kwamen. Het meisje uit drie was bang dat de apen kwamen om haar weer op te jagen of op te eten. Gelukkig bleven ze die nacht op afstand, niet ver genoeg naar Sage haar mening. Iedere keer als ze dacht dat de mormels weg waren hoorde ze er weer eentje brullen, zag ze een paar bomen verder op takken bewegen en een aap naar een andere boom springen of zag ze een paar glimmende ogen die licht leken te geven in het licht dat de maan door liet. Vlak voor het ochtend werd begonnen te apen zelfs voorwerpen naar elkaar, en haar, te gooien. Gezien ze de hele nacht bang was geweest voor de apen had ze dus geen oog meer dicht gedaan en zodra het eerste zonlicht verscheen klom ze uit haar boom.
De volgende paar uur besteedde ze aan het maken van een paar vallen. Ze vlocht netten zoals ze dat op de eerste dag had gedaan, maakte speren van takken en stak die op strategische plekken in de grond in de hoop dat een aap er boven op zou springen en groef ook een gat waar ze ze in stak en die ze bedekte met bladeren. De meeste apen waren ondertussen verdwenen maar Sage ging gewoon door, ze wilde niet nog een terrornacht. Sowieso waren alle nachten in de arena al vreselijke nachtmerries (zelfs als je haar nachtmerries niet eens meerekende).
'Kom dan aapje, aapje! Kom dan bij mama!' Riep ze met haar aller liefste stem. Zo stil als een standbeeld bleef het beest zitten en weigerde dus in haar val te lopen. Heel de nacht had dat ellendige wezen haar lopen treiteren zodat ze bang was geweest en niet kon slapen en nu vertikte dat mormel om een beetje mee te werken en dood te gaan! Of op zijn minst (hopelijk ondersteboven) in een netje aan een boom te gaan bungelen. Hier werd deze tribuut boos van. Woede borrelde op en haar hoofd werd steeds roder. 'KOM DAN HIER, ROT BEEST!' Schreeuwde ze. 'DURF JE NIET MEER NU JE ALLEEN BENT?' Woedend pakte Sage een tak en gooide hem naar het monster. 'ROTZAK! KOM ME DAN PAKKEN, PROBEER ME MAAR OP TE VRETEN! IK BEN HET ZAT!' De aap krabde aan zijn oor. Sage verzamelde in haar armen wat spullen die ze naar het beest kon gooien om hem uit te dagen - zoals stenen en takken. Dit was het moment waarop er iets gebeurde wat ze niet had verwacht.
Er klonk een kanonschot. Geschrokken keek Sage rond en realiseerde ze zich wat dat moest betekenen. Jake was dood (tenzij ze een tribuut over het hoofd had gezien, maar die kans was vrij klein). Jake zijn dood betekende dat zij had gewonnen, dat ze niemand meer hoefde te vermoorden, dat ze naar huis mocht. Toch? Dat was wat haar begeleider haar had gezegd maar het was moeilijk te geloven.
'Dames en heren, mag ik u de winnares van de eerste hongerspelen presenteren: Sage Malone.' Weerklonk de stem van de spelmaker. De winnaar van de eerste hongerspelen kreeg tranen in haar ogen die langzaam over haar gezicht rolden en ze zakte op haar knieën. Deze vreselijk ervaring was eindelijk over, ze kon weer vertrekken naar een normale wereld waar het vermoorden van leeftijdsgenoten niet werd aangemoedigd en beloont. Naar haar familie, naar district 3. Dit was ongelofelijk, zíj, het onzichtbare meisje uit drie, die verstoppertje had gespeeld om haar talent te laten zien had daadwerkelijk (tegen de vele kansen in) de hongerspelen gewonnen! Een moment voelde ze zich blij, tot ze zich realiseerde dat haar bondgenoot waarschijnlijk op vreselijk wijze was omgekomen. Samen met 22 anderen. Zoveel mensen, kinderen, waren vermoord zodat zíj nu naar huis kon.
Voor de spelen had Sage al een gruwelijk hekel aan het Capitool gehad en hun beleid. Haar familie was een voorstander geweest van de opstanden, haar vader had het Capitool op zoveel mogelijk manieren dwars gezeten door machines te saboteren en wapens te smokkelen. Als dank was hij dood geschoten, Sage vond het ook aannemelijk dat zij nu als dank in de Hongerspelen had gezeten. Wedden dat ze niet hadden verwacht dat ze zou overleven? Nu de spelen voorbij waren was haar haat voor het Capitool alleen nog maar vergroot en des te meer tijd zou hebben om hier over na te denken - alles wat ze had gezien en meegemaakt in de arena- zou dit hoogstwaarschijnlijk alleen erger worden. Ze beet op haar lip en stond op, na een paar keer diep adem gehaald te hebben had ze zichzelf weer redelijk onder controle. Ze wilde niet dat het Capitool haar nog eens huilend zou kunnen zien.
Op dit moment verscheen er een grote grijper uit de lucht en werd Sage een hovercraft in getild. Hier begonnen mensen meteen met het controlen van haar buikwond - die ondertussen aardig dicht was. 'Oh, blijf toch van me af!' Zuchtte Sage geïrriteerd. 'Breng me liever naar een douche, ik stink. En ik heb dorst.' Ze wist niet wat voor houding ze zichzelf moest geven, dus besloot ze maar zo stoer mogelijk te zijn.
