Naam: Goliath Blacklow
Geslacht: (half)Man
Leeftijd: 30 jaar
Woonplaats: District 8
Familie & vrienden:
Vader: onbekend
Moeder: Rosa Blacklow (gestorven toen ze 20 jaar oud was)

Uiterlijk: Het eerste wat aan Goliath zal opvallen, is dat hij niet erg groot is. Hij heeft last van dwerg-groei en is met zijn 1,31m al helemaal uitgegroeid. Zijn romp en hoofd zijn van normale grootte, maar zijn ledematen zijn kleiner dan bij de gemiddelde man.  Zijn ogen zijn fel lichtblauw en hebben een levendige uitstraling, dit in tegenstelling tot zijn zwarte haar, dat er meestal onverzorgd uitziet. Goliath draagt meestal versleten spijkerbroeken, t-shirts, vesten en meestal een leren jack.

Eigenschappen:
Goede eigenschappen:
- Intelligent
- Creatief
- Denkt meestal goed na voor hij iets doet

Neutrale eigenschappen:
- Nieuwsgierig
- Goed in toneelspelen
- Ambitieus

Slechte eigenschappen:
- Haatdragend
- Overschat zichzelf
- Betweter

Geschiedenis:
Rosalinde Blacklow was een prostituee in District 10. Ze kreeg heel erg weinig betaald, maar het was een van de weinige dingen waar ze goed in was. Twaalf ambachten, dertien ongelukken? Ja, dat was Rosa ten voeten uit. Ze had verschillende banen geprobeerd: schoonmaakster, fabrieksmedewerkster, secretaresse van de burgemeester... ze was zelfs kinderoppas geweest en een blauwe maandag mocht ze boodschappen bezorgen bij de mensen die zelf niet meer konden lopen. Geen enkel beroep leek geschikt voor haar, tot ze dus bij het selecte groepje prostituees terechtkwam. Het was makkelijk geld verdienen en Rosa was allang blij dat ze iets had gevonden waar ze goed in was. Ze was niet echt gelukkig, maar ook zéker niet ongelukkig. Er waren genoeg mensen die het veel slechter hadden dan zij en bovendien had ze zelf gekozen om deze weg te nemen en die vrijheid om te kiezen had niet iedereen.
Haar leven leek dus zo goed als het kon worden. Ze hoopte ooit nog eens de ware tegen te komen, maar ze was nog jong en dat had allemaal geen haast. Maar toen kwam dat ongelukkige moment. Ze was negentien – bijna twintig – en het ging mis. Echt mis. Ze ontdekte dat ze zwanger was, maar wie de vader was... tja... ze had een drukke periode achter de rug en bijna elk van haar klanten kon de schuldige zijn. Ze werd voor een dilemma gezet. Zou ze het kind zijn beloofde leven ontnemen ... of niet? Ze aarzelde lang. Zo lang, dat het eigenlijk al niet meer humaan was als ze het kind nog zou laten weghalen. Ze besloot het te houden, want ze wist dat ze van het kind zou houden als het eenmaal geboren was.

Tenminste, dat was wat ze toen dacht. Naarmate haar buik dikker werd, begon haar lichaam zwakker te worden. Het werd herfst en toen winter en het besef kwam dat ze niet lang meer zou leven. Ze wendde zich tot haar contacten, met name de mannen die haar klant waren geweest, in de hoop dat ze een goed huis voor haar kind zou kunnen vinden, maar vergeefs. Wie wilde er nou een extra mond om te voeden?
Op een donkere decembermorgen, terwijl de eerste sneeuw van die maand viel, kwam er een jongetje ter wereld. Uitermate verzwakt vroeg Rosa aan de dokter of ze haar zoon mocht zien. Ze had al een naam voor hem bedacht: Juan, naar de enige man die ze ooit écht lief had gehad, al had ze dat die Juan nooit verteld. Hij had overigens toch al een vrouw gehad. Ze was niet van plan met zoveel opzet een relatie uit elkaar te halen. De dokter aarzelde even, maar gaf haar toen toch de in doek gewikkelde baby. Ze sloeg de lap stof weg en slaakte een ijzige gil. Het verwrongen gezicht dat haar aanstaarde, met akelige blauwe ogen die bij enig ander kind mooi zouden zijn geweest, maar bij hem afschrikwekkend, was haar te veel. Ze kon zijn naam niet eens meer uitbrengen, voordat ze het leven liet. Het was aan de genade van de eigenaar van het weeshuis om een naam te bedenken en die genade bleek niet zoet. Hij noemde het kind Goliath, naar de reus uit de Bijbelse verhalen.

Goliath was een dwerg. Hij had een groot hoofd, twee ongelijke ogen en korte beentjes.  In het weeshuis vonden ze hem een last. Hij werd geslagen en kreeg weinig te eten. Regelmatig werd hij in de kelder opgesloten omdat hij brutaal was – want brutaal, dat was hij! Hij had een sterk gevoel voor rechtvaardigheid en het leek maar niet tot hem door te dringen dat het soms beter was om je mond te houden en niet meteen te zeggen wat je op je hart had. Hij werd een betweter genoemd. Dat was hij ook. Hij dacht altijd alles beter te weten dan de volwassenen die het weeshuis leidden. Soms was dat ook het geval. Als Goliath in een ander District was geboren, zoals District 3 of 5, had hij het ver kunnen schoppen. Hij had veel inzicht en was technisch aangelegd. Hij had een genie kunnen worden.
Maar nee, hij was in het District voor textiel terecht gekomen. Goliath was helemaal niet geboren om stukjes stof aan elkaar te naaien of kleding te ontwerpen. Hij kreeg sowieso niet de kans zichzelf te bewijzen. Hij kwam alleen buiten het weeshuis om naar school te gaan, maar op school werd hij alleen maar gepest – en als hij niet gepest werd, dan werd hij wel genegeerd. Naast zijn dwerggroei, hielp zijn betweterigheid ook niet erg om goede contacten te leggen.

Zo groeide Goliath alleen en verbitterd op. Er kwam niemand om hem uit het weeshuis te halen en aan werk kon hij niet komen. Waar hij ook solliciteerde; er was altijd wel iemand die beter voor de baan geschikt was. Op zijn achttiende verjaardag, nog altijd werkloos en woonachtig in het weeshuis, kreeg hij twee cadeau’s: een zakje geld, precies genoeg om avondeten van te kopen, en vrijheid: hij werd vriendelijk doch dringend verzocht het weeshuis te verlaten en zijn eigen huis te kopen. Huren. Kraken. Wat er dan ook in zijn budget lag.
Alleen de laatste optie lag binnen zijn budget, maar omdat hij geen idee had hoe hij zoiets moest aanpakken, sliep hij de eerste dagen hongerig in de straten van de stad.  Na twee weken lukte het hem eindelijk om werk te vinden: als loopjongen van de burgemeester. Hij kreeg allerlei kleine klusjes en werkte maar een paar uur in de week, maar het was genoeg om van te eten. Hij kreeg al snel het vermoeden dat hij de baan had gekregen omdat de vrouw van de burgemeester medelijden met hem had, maar daar zette hij zich overheen. Schaamte was beter dan een hongerige maag.

Voor bijna tien jaar leefde Goliath nog op straat, met alleen af en toe de opdrachten van de burgemeester als werk. Hij leerde er mee leven en raakte er langzaam maar zeker van overtuigd dat hij toch nooit een beter leven zou krijgen. Goliath lachte wel, maar nooit van harte – tenzij hij iemand anders een blunder zag begaan. Hij vond het ook heerlijk om anderen de grond in te praten. Roddelen, geruchten verspreiden, alles om tegen zichzelf te kunnen zeggen: ‘Kijk, zo waardeloos ben je helemaal niet, vergeleken met die en die.’
Maar toen kwamen de Donkere Dagen. Goliath deed niet mee aan de opstanden, maar het had absoluut invloed op zijn leven. Zodra de vonk van de opstanden een hardnekkige vlam was geworden, werd Goliath ontslagen. Er was geen ruimte meer voor nutteloze loopjongens. Bovendien vertrouwde de burgemeester de loerende ogen van Goliath niet. Goliath kon niet zeggen dat hij medelijden had, toen de burgemeester een krappe week later werd vermoord. Nee, hij had er eerder spijt van dat hij de moordenaar niet was geweest.

De Donkere Dagen brachten hem een nieuw leven, al wist hij niet zeker of dat ten goede of ten slechte was. Tijdens de opstanden gebeurde op een dag het volgende: Goliath liep over een grotendeels verlaten straat. Zijn hoofd was gebogen, hij keek niet waar hij liep. Gehaaste voetstappen klonken en toen, plotseling, botste er iemand tegen Goliath op. Goliath struikelde achteruit en viel. Meteen begon hij te schelden tegen de persoon die tegen hem aangelopen was. Die persoon zelf begon net zo kwaad terug te schelden. Het zou tot handgevecht zijn gekomen, ware het niet dat op dat moment een enorme klap hun stemmen overstemde. Goliath en de vreemdeling renden er meteen naartoe en het bleek dat het huis van de vreemdeling ontploft was.
‘Ik denk dat je bij me in het krijt staat,’ zei Goliath, toen hij daar achter kwam. ‘Als ik je niet had opgehouden, was je thuis geweest.’ De vreemdeling vond die opmerking belachelijk en lachte Goliath hard uit. Blijkbaar vergat hij het echter nooit, want na de opstanden regelde hij toch voor Goliath een baan – een baan waar Goliath nooit zelf voor gesolliciteerd zou hebben en waarvan hij ook nooit had verwacht dat hij die zou krijgen, maar door het hoge dodental in District 8 was er veel behoefte aan zijn werk: hij werd grafdelver.

Overig:
- Een hobby van Goliath is het verspreiden van roddels en geruchten.
- Een andere hobby is schrijven (zowel wrede gedichten als slecht aflopende verhalen)
- Nog een van zijn hobbies is goochelen.