De hele dag was ze al bezig geweest met normale klusjes. Als ze zichzelf maar goed bezig hield kon ze voorkomen dat ze uitbarstte. Dus poetste ze het huis alsof haar leven ervan af hing. De stoffen bal van Cody en Lise repareerde ze door er weer wat oude lappen op te naaien. Al die tijd neuriënd en glimlachend. Haar vader was de enige die haar frustratie opmerkte, hij riep haar naar zijn schuurtje en bood haar een glaasje stook aan, alcoholische drank gemaakt van oogstresten en andere zooi, die vergist werden in een groot vat. Het smaakte verschrikkelijk, het brandde in haar keel. Elwyn omhelsde haar, zijn baard prikte verschrikkelijk tegen haar wang, maar ze hield hem stevig vast. Na een kort gesprekje over har frustraties stelde Elwyn voor dat ze wat eten naar de families van Newt en Leilah zou brengen, om hun solidariteit en steun te tonen. Norah knikte dankbaar, zoals zo vaak weer gevuld met ontzag voor de intense goedheid in haar vader. Hij was echt een man om trots op te zijn. Ze schoof een clipje in haar haar om de pony naar achteren te houden en dook de voorraadkast in om een mand met een deel van het eten te vullen. Brood, bonen, aardappels, wat knollen. Een halve fles gestookte alcohol. Het was niet veel, maar hopelijk genoeg om de Afolayan's en de Woods een beetje door de moeilijke tijd heen te helpen. Het was niet makkelijk om een familie draaiende te houden als je zo veel aan je hoofd had. Gekleed in haar aquamarijne shirt, een simpele spijkerbroek en gestreepte bretels voelde ze zich al een stuk vrolijker. Het weer was prachtig en ze had een korte wandeling voor de boeg. Helaas duurde haar gekalmeerde toestand niet al te lang.

Hoewel de zomer tot haar hoogtepunt kwam en zelfs het onkruid haar schoonheid toonde in de ontluikende bloemen, was de sfeer in het district namelijk moedeloos. Waar ze normaal iedereen met een glimlachende goedemorgen kon begroeten gedroegen mensen zich nu angstvallig afstandelijk. Sloffende voeten die stof omhoog schopten, ogen die strak naar beneden gericht werden, zodra er ook maar wat dreigde gebeuren. Mensen waren bang, maar lieten er niets van merken. De hele stad leek zichzelf in slaap te sussen, terwijl er god weet waar nog maar 13 van de 24 kinderen in leven waren. Norah's bloed borrelde, haar handen jeukten, ze moest iets doen. Ze mochten de vreselijke feeks die zichzelf de Presidente van Panem noemde niet laten winnen. Ze gunde de blauwe zeekwal het genoegen niet. En die idiote Willy Wonka kopie met zijn gestoorde ideeën... Ze snapte gewoon niet hoe een man, opgegroeid in rijkdom, zulke zieke ideeën kon hebben. Hoe dan ook, het protest mocht niet stoppen. Natuurlijk kon je niet meer openlijk in opstand komen momenteel, dat was kansloos, niemand zou meedoen. Maar het Capitool mocht niet zomaar wegkomen met hun gejuich om de Hongerspelen. En al was het dan een klein verschil wat ze zou maken, Norah wilde haar steentje bijdragen.

Dus liep ze in eerste instantie vlug door, vroeg een paar keer de weg en vond zo het huis waar Newt's familie leefde. Ze klopte aan, moest lang wachten, maar dan opende de deur toch aarzelend. De man die haar onderzoekend aankeek leek op zijn hoede, vermoeid, gebroken. ''Uhm, sorry dat ik U stoor, meneer Woods,'' sprak ze vriendelijk, maar ietwat ongemakkelijk. ''Mijn vader heeft dit voor U meegegeven.'' De meeste mensen in district 11 waren redelijk koppig, niet bereid hulp aan te nemen van vreemden. Maar ook Norah was vasthoudend en uiteindelijk had ze beide families gegeven wat hen toekwam. Vooral wat ze had gezien van de familie Afolayan raakte haar. Het was een groot gezin, hecht, verenigd in verdriet. Ze zag haar eigen familie erin terug, een pijnlijke ervaring. Maar ze was blij dat ze hen misschien een klein beetje had kunnen helpen.

Op de weg terug naar huis kwam ze echter langs het plein, waar weer eens wat loos was. Wat wist ze niet, maar Norah wachtte niet af tot ze het uit zou vinden en zich kwaad zou maken. Ze sloeg een klein straatje in, schoppend tegen een steentje. Voor ze het wist had ze de nu lege mand neergezet en zocht ze een groter brokstuk, welke ze stevig in haar hand vasthield, het gewicht testend. Er kwam iemand langslopen en Norah bukte om onopvallend in haar mand te rommelen alsof ze iets zocht. Zodra de kust veilig leek te zijn slingerde ze de steen met al haar kracht door een van de hoge ruiten van het 'gerechtshof' waar de Vredebewakers hun straffen uitdeelden. Gerinkel klonk, ze twijfelde even en gooide dan een tweede ruitje in met een kleinere steen. Nu wegwezen. Norah nam de mand vast, kneep het handvat haast kapot uit spanning terwijl ze zichzelf inhield om niet te rennen. Rennen was verdacht, had ze geleerd, uit ervaring en van lessen van Nicky. Maar het ging zo hard tegen haar instincten in, dat het lastig was. Een stukje verderop in de straat hurkte ze naar, haar veters vlug losmakend, om die vervolgens een stuk trager te gaan strikken. Ondertussen leek het erop dat er wat mensen waren gealtereerd die de straat binnen stroomden. Verbaasd keek Norah op van haar schoen, onderzoekend hoe de situatie ervoor stond.

[Dag 4 vd Hongerspelen, in de vroege middag; Norah doet ruiten ingooien in een zijstraat langs het plein voor een of ander overheidsgebouw, waar een man een lijfstraf krijgt. Feel free to react, 'fcourse~]