Het was maandagochtend iets na acht uur en Nino kwam aan op school. Het was nog een minuut of tien voor de les begon maar hij probeerde altijd op tijd op school te zijn aangezien hij eigenlijk nooit graag ergens te laat kwam. Ook Colin Bandley was al aanwezig op school, hij zat bij Nino in klas en ze kwamen best goed overeen. Ze wandelden naar hun klas terwijl ze praatten over afgelopen weekend. Colin vertelde dat hij was gaan jagen in het bos net aan het buitengebied van het district en dat hij zo een vogel en twee konijntjes geschoten had. Nino was enthousiast voor Colin maar hij had het persoonlijk eigenlijk niet meer zo voor het jagen. Zeker niet meer sinds die donkere dag ondertussen een maand of twee geleden waarbij hij toen gewond raakte en enkele mannen moest vermoorden. Toen het gespreksonderwerp voorbij was, was het eigenlijk Nino zijn beurt om over zijn weekend te vertellen maar hij had eigenlijk niets zinnigs te vertellen, hij had wel een aantal dingen meegemaakt dit weekend maar dat waren gebeurtenissen die nogal privé waren, dingen die hij zelfs niet aan Colin zou vertellen. Dingen die hij normaal aan Hannelore ging vertellen maar sinds haar dood heeft hij niemand meer waar hij zijn gedachten aan kwijt kan.

Ondertussen zijn ze aangekomen  in de klas die al voor de helft gevuld was.  Hij zette zich op zijn plaats die zich op de derde rij helemaal links in de klas bevond. De plaatsen naast, voor en achter hem waren nog niet bezet en zat zo helemaal alleen. Uit verveling droomde hij weg en zat hij met zijn gedachten terug bij de gebeurtenissen van de weken en dagen ervoor. Die gedachten kon hij maar niet uit zijn hoofd halen en bleven hem nu al dagen lang achtervolgen. Plots schoot hij wakker, wakker van het harde geluid van de deur die dichtviel. Het was blijkbaar al half negen en mevrouw Goldcorn kwam binnen in de klas. Het was vandaag biologie en het ging over de verschillende soorten planten die je in ons district kon vinden. Nino had daar totaal geen kaas van gegeten en moest dus heel de les lang aandachtig volgen en goede notities nemen.

Het was duidelijk dat er nog andere mensen waren die wel goed in plantenkunde waren maar het was vooral Sue Craig die eruit sprong. Ze kende heel veel over de planten, zou ze al veel boeken erover gelezen hebben? Vroeg Nino zich af, want ze beantwoordde de ene vraag na de andere correct, Nino was echt onder de indruk. Persoonlijk kent hij Sue niet zo goed, ze is niet zo sociaal aangelegd en maakt moeilijk vrienden maar ze klinkt wel lief…



OOC:
- Eerst en vooral mijn excuses, heb al betere teksten geschreven xs maar het duurde al zolang voor ik de tekst af had
- Godmode toestemming
- Colin Bandley had ik al eens vermeld in het topic ‘ain’t it fun’, hij is een klasgenoot van Nino en Sue
- Hannelore Keene is de overleden beste vriendin van Nino (staat in kk uitgelegd)
- Dat Sue veel over planten wist en dat ze niet makkelijk vrienden maakt, heb ik gehaald uit haar karakterkaart

Het was tien over acht. Sue kwam het schoolplein opgelopen met haar tas onhandig bungelend aan haar schouder. Ze zuchtte telleurgesteld toen ze zag dat iedereen wel iemand had om mee te praten. Normaal gesproken liep ze alleen. Maar ze had zichzelf voorgenomen op een onbekend iemand af te stappen, mits deze alleen was. Echte vrienden had ze niet, als je de kat Ginger daarbij niet mee optelde. Ginger was de kat van de buren, en kwam vaak langs bij Sue. Waarom? Misschien omdat hij op haar leek, en net zo afstandig was als zij. Om de tijd even te vergeten en zichzelf te zijn ging Sue vaak naar het buitengebied. Soms om te jagen, en de andere keer om het prachtige lied van de nachtegaal de horen. Misschien hielp het er ook bij dat ze wat wist over planten, het meeste had ze in de boeken geleerd maar veel uit eigen ervaring. Sue grinnikte even toen ze terugdacht aan toen haar broer Vikram, dacht dat goudsbloem goed voor je gebit was. Je kunt natuurlijk wel begrijpen dat zijn tanden na afloop geel kleurden. Sue liep de school in en ging bij haar favoriete stekje staan. Het was een muurtje om de kluisjes en de trap van elkaar te scheiden. Waarom dat zo was wist niemand, dit stond hier al sinds de school zestig jaar geleden was gebouwd. Maar Sue stond hier elke dag, wachtend tot de les eindelijk begon. Ze leunde nog eventjes verveeld tegen de muur tot ze eindelijk de lesbel hoorde gaan.


Biologie, eindelijk een vak waar ze goed in was. Misschien wel té goed. Sue liep samen met wat andere klasgenoten het lokaal in en ging op haar plek in de klas zitten, op de tweede rij in het midden. Ze tikte eventjes verveeld met haar pen op te tafel maar werd al snel geïrriteerd aangekeken door chagereinige klasgenoten. Ze zuchtte en legde haar pen op haar tafel. Ze hoorde de deur van het lokaal dichtklappen en keek verrast op. Daar had je mevrouw Goldcorn, met de makkelijkste les die ze in al die tijd op deze school had gevolgd. Het ging over de planten die je in dit district kon vinden, waarover Sue zichzelf al veel had geleerd. Mevrouw Goldcorn stelde de ene vraag na de ander, die Sue toch wist te beandwoorden, tot ze het opgaf en een ander de beurt gaf. Het grappige was dat die persoon de vraag nou juist níet kon beandwoorden.


Sue haar ogen dwaalden verveeld het lokaal af tot ze Nino Naysmith in het oog kreeg. Ze kende de jongen niet goed, maar voelde zich ergens aangetrokken door de houding van de jongen, en de bewonderende glinstering in zijn ogen. Was dat omdat hij het bijzonder vond wat ze wist? Dat was niet erg waarscheinelijk, want Sue was nou niet bepaald het populairste meisje uit de klas.. Sue glimlachtte even naar hem en draaide zich terug naar het bord, waar de docent wat aantekeningen krabbelde die Sue al sinds haar achtste wist. Ze nam niet eens de moeite het op te schrijven. Terwijl de klasgenoten om haar heen de aantekeningen opschreven leunde de verveeld op haar arm. Toen schoot er wat door haar arm en Sue trok deze gepijnigd terug. Iets wat sommigen het ''elecktrische botje'' noemden was verkeerd op zijn plaats gekomen, en nu begreep ze waarom het zo werd genoemd. Waren de aantekeningen nou al klaar? Ja, mevrouw Goldcorn vertelde verder..



OOC:
-Je hebt het helemaal toppie gedaan hoor, ik ben niet echt goed in langere teksten schrijven.
-Verder niets te melden, dus bij deze mijn eerste echte post op dit forum

De les was ondertussen al halfweg en Nino zijn aandacht begon te verslappen, hij begon het ietwat te snappen maar er kwamen steeds meer en meer nieuwe soorten van planten voorbij. Planten die Nino ondanks de vele wandelingen door het bos, zelf nog niet gezien had. Zo had je de Lathyrus tuberosus, ook wel de Aardakker genoemd die een paarse kleur heeft, die bloeit in juli en augustus en die perfect eetbaar is. Daarbij heb je ook een tegenhanger die bijna op de Aardakker lijkt, maar die uiterst giftig is, namelijk de blauwe monnikskap. Nino schudde zichzelf terug helemaal wakker want deze dingen waren best handig om te weten, zeker omdat ze belangrijk zijn met oog op eventuele Hongerspelen waar Nino nog twee jaar voor geselecteerd kon worden.

Daar kwam weer een vraag over een plant met kleine rode bessen die blijkbaar niemand wist, tot er plotseling een hand in de lucht ging, het was terug de hand van Sue en nogmaals gaf ze het juiste antwoord op de vraag. Nino bleef onder de indruk en draaide zijn hoofd een kwartslag naar links waarbij Sue net op hetzelfde moment ook haar hoofd draaide en ze elkaar recht in de ogen keken. Het was eigenlijk de eerste keer dat hij haar zo aankeek en ze had best mooie ogen. Ze glimlachte naar hem en Nino glimlachte terug waarna ze haar hoofd weer draaide om terug op te kunnen letten want mevrouw Goldcorn ging verder met haar les.

Ondertussen waren we terug een uurtje verder toen de bel ging, de eerste twee uren van de dag waren voorbij en was er eindelijk een kwartiertje pauze. Het was best een vermoeiende les waarbij Nino de hele tijd aandachtig moest opletten dus hij was blij met dat kwartiertje vrij. Nino stopte zijn spullen in zijn boekentas en liep zoals altijd als laatste de klas uit. Net voor hij naar buiten liep, stopte hij en draaide hij zich terug om. In zijn ooghoek zag hij nog een boek liggen en aangezien we volgend lesuur in een ander lokaal zitten, nam Nino het boek en keek hij naar de binnenkant van het boek waar de woorden ‘Sue Craig’ opgeschreven stonden. Nino nam het boek onder zijn arm en liep de klas uit terwijl hij de deur achter zich dicht deed. Hij ging naar rechts richting de speelplaats, toen hij Sue zag lopen. Zonder na te denken liep hij immens luid ”Sue!”. Een beetje te luid precies want de bijna de hele zaal werd stil en keek om naar hem. ”Je boek” zei hij stilletjes terwijl zijn kaken rood werden en hij begon te blozen…

Een uurtje verder, toen die saaie lesuren eindelijk voorbij waren, was het even een kwartiertje pauze. Daar had ze dus écht behoefte aan. Sue pakte snel haar spullen bij elkaar, maar vergat daarbij haar lesboek.

Sue liep in snelle passen door de gang, om vervolgends perongeluk tegen een klasgenoot op te lopen. Zoals altijd werd ze uitgescholden voor ''kluns'' ''kut'' en ''natuurfreak''. Met een rood hoofd en een brok in haar keel liep ze door naar haar kluisje. Waarom moest iedereen haar hebben? Was het echt zo erg dat ze zoveel over natuurkunde wist? Kon zij er wat aan doen dat ze toevallig wat nieuwschieriger was, en de moeite nam om dingen te leren? Ze werd door wat meisjes nagelachen, en voelde tranen opkomen. Ze haatte school.. Niet zozeer de lessen en het vele huiswerk, maar de mensen met hun kwellende opmerkingen. Sue gooide haar kluisje open en smeet haar gebruikte boeken in haar kluisje, om vervoglends de volgende lesboeken pakte. Ze liet het kluisdeurtje zo immens hard dichtklappen dat wat gezichten opkeken, om haar vervolgens kwaad of geïrriteerd aan te kijken. Sue zuchtte en slenterde een beetje richting de deur, en stond binnen enkele secondes op het buitenplein. Niet dat ze van plan was daar wat rond te hangen, maar ze herrinerde zich de afspraak die ze met zichzelf had gemaakt, door op mensen af te komen. Ze ging op een bankje zitten en keek rond, op zoek naar een persoon die toevallig alleen stond.

Nee, ze stond er alleen voor deze pauze. Dat maakte niet zoveel uit want ze had haar boeken, en haar fantasie. Plots schrok ze op toen iemand haar naam riep: ''Sue!''. Ze keek richting de deur, waar Nino Naysmith stond. Sue voelde alle blikken op hun twee gericht en keek naar het boek wat hij in zijn handen had, Háár boek. ''Je boek'' Zei Nino stilletjes, terwijl Sue zijn wangen rood zag kleuren. Ja, hij begon te blozen. Sue twijfelde even of ze wel wou opstaan, en het boek wou halen, maar ze wist daar geen discussie over mogelijk was. Ze stond op en liep naar Nino toe. ''Dankje'' Zei ze simpel voor ze het boek uit zijn handen pakte. Ze voelde hoe haar wangen ook roodkleurde en keek hem aan. ''Nee echt, bedankt. Anders had ik zonder Geschiedenisboek gezeten'' Een verlegen glimlach verscheen op haar gezicht. Misschien had ze Nino toch verkeerd ingeschat.



OOC:
-Sorry voor de wat kortere en minder goed geschreven post. Ben vandaag een beetje inspiratieloos..

Sue keek op en had een verbaasde blik in haar ogen, tuurlijk keek ze zo want het gebeurt niet altijd dat iemand je naam schreeuwt voor de helft van de school. Ze kwam naar hem toe terwijl ook Nino kleine passen vooruit zette zodat hij sneller bij haar was. De gezichten bleven hen aanstaren, want mensen vonden het raar dat hij naar dat meisje toeging. In school was hij graag gezien maar hij was geen pestkop ofzo, hij had met niemand problemen. Maar Sue, bijna iedereen vond het een raar meisje maar Nino vond haar… speciaal, speciaal maar niet raar, ze heeft gewoon andere interesses dan de meeste mensen die haar leeftijd hadden maar dat maakte haar toch niet raar?

Toen ze bij hem aankwam, kwam er een zacht stemmetje uit haar mond, “Dankje” zei ze voorzichtig terwijl ze het boek uit zijn handen trok. Nogal op een harde manier, alsof ze dacht dat Nino het boek niet meteen zou teruggeven om haar te pesten. Maar goed, hij ging er niet verder op in en hij had ook geen tijd om daar verder bij stil te staan want toen kwamen de woorden ''Nee echt, bedankt. Anders had ik zonder Geschiedenisboek gezeten.'' over haar lippen terwijl er een klein glimlachje op haar mond getoverd werd. ”Graag gedaan hoor” was zijn simpel antwoord terwijl hij terug in de realiteit terecht want ze hadden inderdaad na de pauze geschiedenis, terug een vak waar Nino niet veel kaas van gegeten had.

Zijn woorden waren nog maar net uitgesproken en daar ging hij alweer, de bel. Dat kwartier is weer snel vooruit gegaan. Ze wandelden richting de deur om het hoofdgebouw terug binnen te gaan terwijl ze gezellig aan het grappen waren over Mevrouw Spencer, de leerkracht van geschiedenis die iedere zin begon met ‘euh’. Eenmaal ze aan het lokaal waren, speelde Nino de gentleman en liet Sue eerst naar binnengaan, de klas begon aardig vol te lopen terwijl Sue een plaatsje nam en Nino het bankje naast haar bezette. Twee minuten later begon mevrouw Spencer de lessen, gelukkig maar één uurtje deze keer dacht Nino bij zichzelf want de lessen stopten vandaag vroeger doordat vandaag de Hongerspelen officieel begonnen met de openingsceremonie.

Vandaag gingen de lessen over de geschiedenis van Panem zelf, best wel interessant om horen eigenlijk maar Nino kende er niets van en dat werd meteen duidelijk toen Mevrouw Spencer hem een vraag stelde ‘Euuuuuh geef de Nederlandse vertaling van euuuuuh Panem et circenes’. Nino had geen flauw idee waarna het eventjes stil werd…

OOC:
Ik heb volgens mij voor alles Godmode toestemming gekregen
‘Panem et circenes’ betekent ‘Brood en Spelen’ dus je ziet maar wat je ermee doet