Andrew herinnerde zich alles nog van vorig jaar. Hoe Diana en Caleb het podium hadden opgelopen herinnerde hij zich zelfs. Maar dit jaar voelde het toch anders. Nu wist hij hoe gruwelijk het was en wat de gevolgen zouden kunnen zijn. Hij was al uren wakker. In totaal had hij maar iets rond de 3 uur geslapen dus je kon wel raden hoe moe hij wel niet was. Maar over een uurtje was het dan toch zo ver. Dan zou hij op het podium staan om een speech te geven. Waar hij heel hard tegenop keek. Want een paar minuten later zou hij de tributen horen. Hij vreesde dat het nu iemand zou zijn die hij wel kende. Zoals Sawyer of Madelynn. Drew wenste toch heel even dat hij ze niet kende. Dan had hij niks om te vrezen. Maar hij kalmeerde zichzelf met de gedachte dat de bol helemaal vol zat met namen. Ze zullen vast niet gekozen worden. Wan alle mensen op 7 kende hij er maar weinig dus eigenlijk viel het mee voor hem. Wel, dat is in ieder geval wat iedereen waarschijnlijk van hem dacht. Maar eigenlijk was hij een van de grootste stresskippen in dit district. Hij vreesde voor ieder tienerleventje hier. Het was een marteling om ze te zien pijn lijden. Want als je de spelen in ging heb je maar 1 op 24 kans om terug te keren. Wat verschrikkelijk weinig is…
Drew liep de trap af waar hij Grace zag staan wachten. Zelfs dat kleine blije meisje wist dat deze dag niet met vreugde gevuld was. Haar ogen stonden een beetje wazig. Alsof ze in een andere wereld was. Maar toen ze de stappen van haar vader hoorde keek ze op. Met toch een klein glimlachje op haar gezicht. Toen Andrew eenmaal beneden was pakte hij haar op. ‘Heb je al ontbeten?’ vroeg hij terwijl hij door te kleine hal liep. Ze knikte duidelijk. ‘Goed, dan eh…’ hij slikte even ‘vertrekken we maar.’ Ze legde haar hoofd op zijn schouder en gaf geen antwoord. Drew liep langs de kapstok om even een jas voor haar me te nemen, voor het geval dat ze het koud kreeg. Daarna vertrok hij te voet.
Na een paar minuten in het bos hebben te gelopen wou Grace op de grond staan en haar jas aandoen. Daarna liep ze voor hem in stilte. Een stilte die heel hard drukte op de schouders van Drew. Man wat wenste hij nu dat hij beter had geprobeerd om verder te slapen. Het was alsof hij met een tik om zou vallen en in een diepe slaap terecht zou komen. Om dan wakker te worden van een nachtmerrie dat Grace er in zou moeten. Hij slikte weer moeilijk. Elke stap werd moeilijk. Hoe dichter hij kwam bij dat podium, hoe dichter hij kwam bij de dood van in ieder geval 1 persoon van district 7. Maar hij gaf het niet op, ze zouden de boete toch beginnen. Met of zonder hem.
Het einde van het bos was duidelijk zichtbaar. Andrew zijn hand ging om die van Grace. Stevig maar toch zacht. Hij wou zo voorzichtig mogelijk zijn naar haar toe, maar hij wou haar nooit kwijt willen. Nooit. Als ze ooit in de spelen moet, moeten ze hem er maar bij mee in trekken. Want los krijg je haar niet. Ze was het dierbaarste in zijn leven. Daarom had hij ook zoveel schrik. De jaren gingen te snel. Alles ging te snel. Hij stapte het plein op met haar en liep direct richting het podium. Waar hij aan de kant ging staan met een paar andere belangrijke mensen.
Hij boog door zijn knieën en keek Grace aan. ‘Lieverd, ik moet zo dat podium op. Ik ben maar een paar minuutjes weg, oke? Ik wil dat je hier blijft staan’ zei hij terwijl hij haar goed bestudeerde. Alweer was er gewoon een knik als antwoord. Hij plaatste een zachte kus op haar voorhoofd. ‘Tot straks, goed?’ zei hij zacht terwijl hij rechtstond. Het was tijd voor zijn speech.
‘Beste inwoners van district 7,’ begon hij toen hij aan de microfoon stond. ‘Een jaar geleden hebben we twee geweldige tributen zien vertrekken. En nu hebben we weer de taak om er twee te trekken.’ Hij moest zich aan de basis houden. Hij mocht niet te veel medelijden laten horen. De speech was gewoon iets waar hij niks aan kon doen. Iets wat het Capitool in macht had. ‘Alweer zullen we twee tieners tussen de 12 en 18 jaar zien vertrekken. Hopelijk zien we er ook een terugkomen dit jaar.’ Hij nam alweer een pauze. Nu kwam het gedeelte over de Donkere Dagen. ‘Natuurlijk heeft het Capitool ook een reden waarom. Ik denk dat velen het zich zullen herinneren. De donkere dagen waren niet de beste dagen, ook niet voor het Capitool.’ Hij walgde van het feit dat hij goed over het Capitool moest spreken. ‘Maar nu is er verandering. Nu hebben ze de spelen.’ Oeps, een kleine verspreking. Normaal zou hij moeten zeggen dat wij de spelen hebben, maar dat is pas een leugen. Wij hebben niks meer behalve leed. Maar dat is niks om trots op te zien. Niet dat de spelen dat zijn, maar hey, voor het is het gewoon entertainment. Hij wou weg van het podium. Hij walgde van de plek en wou plek maken voor de begeleider. Zodat hij snel weer naar huis kon. Maar hij moest zich inhouden om er niet zijn voeten aan te vegen. Hij wou het Capitool niet kwaad maken. ‘En dan laat ik nu Dyson Green aan het woord om te zien wie er deze keer ons district zal vertegenwoordigen in de arena.’
Zijn passen waren snel maar het werd van hem verwacht om nog even te wachten tot de tributen gekozen waren. ‘Goedemiddag allemaal, zoals jullie weten is mijn naam Dyson Green en ben ik ook dit jaar weer begeleider van district 7. Ik wil jullie graag vragen om heel even een minuut stil te zijn voor Diana en Caleb, de deelnemers van vorig jaar. Het lijkt zo kort geleden dat ik hun hier op het podium had staan en ze meenam naar het Capitool…’ Ook Andrew was stil en had zijn ogen op de grond gericht. Het leek wel uren te duren. Alweer was het een kloppende stilte.  ‘Goed, dan is het nu tijd voor de vrouwelijke tribuut van de Hongerspelen dit jaar.’ Zijn handen graaide is de bol en hij liep weer naar de microfoon. Andrew beet op zijn lip. ‘De vrouwelijke tribuut van dit jaar is Madelynn Bristow… ’
Alles leek ineens heel traag te gaan.  Hadden ze het wel over dezelfde Madelynn? Die toeval was haast onmogelijk. Maar Andrew wist dat het Madelynn Bristow was. Hij snapte alles, maar ook weer niks.  Hoe is het nou weer mogelijk, dat van alle mensen Lynn werd gekozen. Was haar leven al niet erg genoeg? Ze hadden nog maar een jaar geleden Caleb moeten verliezen. En dan nu… Andrew zijn handen gingen door zijn haren en zijn ademhaling was onrustig. Verdomme. Van alle meisjes hier. Juist haar. Kom op. Dat is gewoon gemeen.
Zijn hoofd draaide zich in een beweging om. Grace was er niet meer. Dat had hij direct door omdat hij geen armen om hem gevoeld had toen de naam werd gezegd. Grace kent Madelynn ook. Ze hadden toen in het bos gesproken. Grace had een mooi roos bloemetje in haar haar gestoken. Andrew liep direct in het publiek. Alles rondom hem was stil waardoor hij zeker geen tweede naam kon horen. Eerst Grace, de rest komt later. Zijn ogen bespeurde het publiek af. En na een dik kwartiertje zag hij haar bij een vrouw rond de 25 jaar. Ze had lang bruin haar en vroeg net iets aan Grace. ‘Grace,’ kwam opgelucht uit zijn mond terwijl hij naar ze toeliep.

Madelynn was verdacht kalm vandaag – de dag van de tweede Boete. Vorig jaar was Diana’s naam genoemd, een meisje dat ze wel eens had ontmoet. Vervolgens was Calebs naam genoemd, de jongen met wie ze een beginnende relatie had. Het was allemaal heel echt voor Madelynn en ze realiseerde dat dit jaar mogelijk haar naam zou worden getrokken. Dat was een beangstigende gedachte, maar eentje die ze na meer dan een jaar wel enigszins had weten te accepteren. Het was gewoon niet anders. Ze had geen keus.
Na Calebs dood was ze het leven, maar ook de Hongerspelen, anders gaan zien. Hij had zijn familie - en haar uiteraard - gehad om voor te vechten, maar zij had alleen haar familie. Dat waren mensen die van haar hielden, maar zonder haar zouden kunnen. Niets of niemand was echt van haar afhankelijk. In dat opzicht miste Madelynn misschien een enorme motivatie. Juist ook het zien van het leven, dat vrijwel moeiteloos doorging nadat iemand stierf, was erg deprimerend. Waar deed ze het dan voor? Je stierf, iemand huilde misschien, maar alles ging door. Hoe verder ze zou komen in de Hongerspelen, hoe meer hoop ze haar familie zou geven. Ergens was het beter om zo snel mogelijk van kant gemaakt te worden.
Natuurlijk was Madelynn niet van plan om het eventuele mede-Tributen daadwerkelijk zo makkelijk te maken. Dat druiste volledig in tegen wie ze was. Nee, als ze gekozen zou worden, dan zou ze vechten. Misschien juist wel harder dan wanneer Caleb thuis op haar had zitten wachten. Ze had nu niemand en dat maakte het misschien wel verleidelijker om risico’s te nemen. Dat had ze al één keer gedaan in District 7; ze zag niet in waarom ook niet in de Arena. Na het zien van de eerste Hongerspelen leek het erop alsof er genoeg situaties zouden komen om jezelf in de problemen te werken. Misschien was ook dit wel een nadeel voor Madelynn, maar misschien ook niet. Ze was wellicht minder bang dan sommige anderen Tributen; minder besluiteloos. Dat kon ook haar leven redden.

In tegenstelling tot Madelynn was Sawyer al de hele dag onrustig. Haar grote broer maakte zich overduidelijk zorgen en kon zich amper bedwingen, toen hij zijn zusjes haar aan het vlechten was. Misschien vonden anderen het vreemd, maar dit was een van de dingen die Sawyer al sinds klein af aan bij zijn zusje had gedaan. Hij kon verschillende stijlen en was duizendmaal beter dan hun moeder of Lynn zelf ooit zou kunnen zijn. Het vlechten voelde vertrouwd en dit hielp de rust bij Madelynn te bewaren. Ze glimlachte naar haar broer, nadat ze in de spiegel had gekeken. Een lange, bijzondere vlecht hing langs haar nek tot halverwege haar buik. Aan de onderkant was het een beetje dood, want het was al meer dan een jaar niet geknipt, maar over het algemeen zag het er mooi uit. In het midden liep een normale, rechte vlecht, maar daaromheen brede lokken losser gevlochten haar. Madelynn snapte echt niet hoe Sawyer het kon, maar ze was hem dankbaar. Niet alleen voor de vlecht natuurlijk, maar gewoon dat hij er voor haar was en was geweest. Het afgelopen jaar, maar eigenlijk heeft hij al sinds haar geboorte over Lynn gewaakt. Als ze naar de Arena moest, dan was Sawyer de persoon die ze het meest zou missen.

Samen met haar familie liep Madelynn niet veel later richting het plein waar de Boete plaats zou vinden. Haar moeder was in gesprek met haar oudste broer, terwijl haar vader binnensmonds onverstaanbare dingen mompelde. Madelynn liep naast Sawyer, die uit nervositeit maar aan haar vlecht bleef zitten om hem zo mooi mogelijk te maken. “Het is oké, Saw,” mompelde ze, waarna ze haar broer kort toelachte. Ze waren de laatste paar maanden zoveel met elkaar opgetrokken dat hun band enkel hechter was geworden. Lynn was, zodra haar rug helemaal genezen was, steeds meer gaan werken, vooral met hem. Haar bijl was echt haar beste vriendje geworden en werkte bijna als een soort dagboek of een soort therapie – iets waar ze haar verhaal bij kwijt kon. Ze kon ertegen praten; ze kon ermee smijten. Het was geweldig geweest om verdriet en frustratie mee weg te werken - voor zover dat echt mogelijk was geweest.
Madelynn was ook niet ongelukkig, zelfs al klonk het misschien zo. Ze was gewoon ontevreden over het beleid van het Capitool en het dodelijke resultaat ervan. Ergens wilde ze gewoon solo het Capitool te gronde richten en haar bijl persoonlijk in de nek van President Peak zetten. Wat een geweldig gevoel zou dat geven! Of ze het zou doen… dat was een tweede. Waarschijnlijk was ze hartstikke morsdood voordat ze ook maar een vinger naar die vrouw uit kon steken. Ze was misschien goed in het gooien van bijlen, maar zó goed… dat dan misschien weer niet. Lynn vermoedde namelijk niet dat ze ook maar een beetje in de buurt van de President zou komen. Jammer, want ze had het echt graag gedaan.

Madelynn werd nog even omhelsd door haar broer, voordat ze bij hen wegliep en zich in de drukte mengde. Ze liet weten dat ze er was en ging vervolgens bij haar leeftijdsgenoten staan. Ze ademde diep in en uit, om vooral maar rustig te blijven. Het was niet haar eigen gemoedstoestand die het veroorzaakte, maar vele andere kinderen straalden nervositeit of zelfs doodsangst uit. Dat voelde Madelynn en dat bezorgde ook haar een wat zwaar, ongemakkelijk gevoel.
Als eerste begon Burgemeester Wilson met een verhaal. Bij het zien van zijn gezicht verscheen er een zwak glimlachje op haar gezicht. Ze was hem nog altijd erg dankbaar en ze mocht hem graag. Ze was echt gaan geloven dat hij een goede Burgemeester en een goed mens was. Beter zou het Capitool hen dat nooit afnemen. Lynn zweerde dat ze dan een probleem zouden hebben. Als het niet met haar was, dan wel met haar broer. Sawyer was zo ontzettend tegen het Capitool en hij was daarin opener en actiever dan zij. Als er rellen zouden komen, of zelfs een opstand, dan zou hij de eerste zijn die mee zou vechten.
Toen Andrew klaar was, nam Dyson Green het woord. Madelynn grijnsde een beetje honend. Bij hem was het allemaal begonnen. Niet In Voor En Achtertuin. Toen ze bij hem ‘in de tuin’ een boom probeerde om te hakken, had Caleb haar gered. Dat was het begin geweest. Madelynn had Dyson nooit echt gemogen, vanwege die ontmoeting, zelfs al had hij haar destijds niet verlinkt aan de Vredesbewakers. Gewoon alleen al het feit dat hij haar enigszins hardhandig had vastgepakt én dat hij de Begeleider was bij de Hongerspelen had zijn beeld zodanig negatief beïnvloed, dat er toch wel iets moest gebeuren, wilde dat veranderen. Bovendien had hij Caleb niet kunnen redden. Dat was overduidelijk het ergste van allemaal.

De stilte die viel op het plein ter nagedachtenis van Diana en Caleb was zwaar. Madelynn durfde bijna geen adem te halen, alsof zuurstof de sluizen open zou zetten, maar ze moest wel. Langzaam in en langzaam uit. Ze moest wel, want er werd ondertussen van haar verwacht dat ze naar het podium zou lopen en ze had niet de intentie om tegen de grond te gaan. Ze hoorde rumoer en gedempt gevloek in de verte. Het was haar vader, realiseerde ze zich niet veel later, terwijl haar benen in beweging kwamen.
Het besef dat ze daadwerkelijk getrokken was als Tribuut voor de tweede Hongerspelen was er nog niet. Ze ging dit doen. Ze moest dit doen. Pas toen ze de eerste stap op het podium zette, drong het echt tot haar door; toen ze voor het eerst oog in oog stond met Dyson Green sinds het incident. Hij was haar Begeleider. Hij moest haar helpen te overleven, wat hem bij Caleb en Diana niet was gelukt. Over een paar weken was ze hoogstwaarschijnlijk dood. Stond het al op haar voorhoofd geschreven, of zou ze wellicht toch een kans maken? Als ze zou sterven, wat statistisch gezien logisch was, hoe zou ze dan tot haar einde komen? Zou Caleb op haar wachten aan de andere kant? Zouden ze dan toch nog samen gelukkig kunnen zijn?

Dyson Green leek serieus. Niets aan zijn gezicht deed denken aan een plezierig moment, iets wat Madelynn enigsins geruststellend vond. Het zou zeker niet in haar voordeel werken als ze nog voor aankomst in het Capitool haar begeleider al iets had aangedaan. Dat kon ze niet gebruiken. Hoe lang zou het eigenlijk reizen zijn naar het Capitool? Madelynn realiseerde zich dat ze geen idee had wat haar nu precies te wachten stond, maar echt veel tijd om zich daar zorgen over te maken had ze niet.
De naam van de jongenstribuut werd genoemd en Madelynn had geen idee wie het was. De naam was in ieder geval onmogelijk - ze spiekte even op het papiertje in Dysons handen en ze snapte niet hoe hij daar iets van had kunnen brouwen – en ze keek afwachtend naar de jongens om te zien wie haar soort-van-tegenstander-maar-misschien-ook-wel-bondgenoot-of-want-dan-ook zou zijn. Het bleek een grote jongen te zijn, die ruim boven Madelynn uittorende. Fijn. Heel erg bemoedigend. Beter konden ze een beetje met elkaar overweg en wilde hij haar niet meteen uit de weg ruimen.

Madelynn was zo in haar gedachten verdiept dat er maar een seconde voorbij leek te zijn gegaan, toen er tegen haar werd gezegd dat ze snel afscheid moest nemen van haar familie. Die kwamen met gewelddadige passen haar kant op. Haar moeder met een betraand gezicht; haar oudste broer kon haar niet eens recht in de ogen kijken; Sawyers ogen vol woede en wanhoop; haar vader nog steeds aan het schelden.
“Jij gaat niet sterven, Lynn,” zei Sawyer dwingend, alsof zijn zusje geen andere keus had. “Jij kan dit winnen. Je moet.” Madelynn keek naar hem, bijna geamuseerd door zijn vertrouwen. Ze achtte zichzelf niet beter dan Sköll en ze achtte zich niet beter dan de andere Tributen die in deze positie waren geplaatst. Zij had niet meer recht om te winnen dan wie dan ook, maar desondanks was het ongelooflijk moeilijk om nu afscheid te nemen, waarschijnlijk voor altijd. Ze was gewoon nog niet klaar. Ze was nog niet over vorig jaar heen en ze wilde beter worden. Ze wilde een toekomst voor zichzelf kunnen creëren, al was het maar voor Caleb – om zijn dood niet enkel in een negatief perspectief te zien. Ze was gegroeid na alles wat was gebeurd, maar ze kreeg op deze manier gewoon niet de tijd om te helen. Ze begreep nu echt wat men bedoelde als er werd gezegd dat het leven niet eerlijk was. Een goed leven was jarenlang te vanzelfsprekend geweest. Nu was niets meer vanzelfsprekend.
“Meisje, weet dat we van je houden,” snikte haar moeder, terwijl ze Lynns gezicht in haar handen nam. “Wat er ook gebeurt.” Het gezicht van haar moeder was hoopvol, bijna smekend, alsof ze er geen probleem mee had als haar enige dochter in een meedogenloze moordenaar zou veranderen, zolang ze haar maar niet kwijt zou raken. Madelynn was nooit heel close geweest met haar moeder, maar dit moment was toch zwaar. De afgelopen paar maanden was ze meer in gaan zien hoe haar moeder in het leven stond en wat het betekende om een moeder te zijn, maar zonder zelf moeder te worden was het onmogelijk om voor te stellen wat er nu door haar heen moest gaan. “Doe wat je kan,” gromde Madelynns vader toen, terwijl hij haar het poppetje gaf dat ze van Caleb had gekregen. Ze beet op haar lip, terwijl ze het dankbaar aannam. “Wij staan hoe dan ook achter je.”

Madelynn kreeg amper de tijd om te reageren, voordat ze door Vredesbewakers werd meegenomen voor vertrek. “Ik houd van jullie!”, riep ze nog, terwijl ze verder en verder bij hen vandaan raakte. Haar vingers klemden om het poppetje heen en pas nu begon ze enigszins emotioneel te worden. Het echte besef, dat ze nu op geen enkele manier terug kon, drong tot haar door. Ze moest vechten. Ze moest moorden. Ze zou zich niet zomaar gewonnen geven.