Chapter two; A trainride to hell, or is it heaven?

Nadat alles was afgerond op het plein werd Flaire naar een kamertje in het gemeentehuis gebracht. Daar zou ze kort de tijd krijgen om afscheid te nemen van haar familie, maar aangezien Flaire geen familie had, vroeg ze zich af wat ze daar dan in hemelsnaam moest doen. ‘Er komt toch niemand gedag zeggen hoor!’ brulde ze naar de grote aap in een pak die de deur van het kamertje dicht en op slot deed. ‘Laat me eruit! Ik wil naar de Spelen! NU!’ Boos trommelde het meisje met haar vuisten op de deur, welke na heel wat beuken opeens open ging. Verbaasd stapte het meisje achteruit. Gingen ze haar er zo gemakkelijk uit laten? ‘Er is bezoek voor je,’ verkondigde de man in de deuropening, waarop Flaire haar armen over elkaar sloeg. ‘Grapje zeker.’ De man schudde zijn hoofd en stapte opzij. Voor één dwaas moment dacht Flaire dat Adrienne, haar vaste bewaakster van het gesticht, afscheid van haar kwam nemen, maar toen verschenen er twee jongetjes in de deuropening, op de voet gevolgd door een meisje van een jaar of zeventien. Vol ongeloof staarde Flaire in het gezicht van haar zus Precilla, welke beschermend voor hun jongere tweelingbroertjes stond, al wilden de jongetjes niks liever dan naar Flaire rennen.

‘Flaire!’ riep Toby, terwijl hij en zijn broertje hun zus aan de kant duwden. ‘Flaire, iedereen buiten roept dat ze eindelijk van de duivel zijn verlost. Waarom roepen ze dat?’ Het meisje richtte haar blik echter op Precilla, welke wat schuw door de kamer keen en vooral haar best deed om niet naar haar zusje te kijken. ‘Wat doen jullie hier?’ vroeg Flaire na een moment van stilte, waarop Aron en Toby in koor verklaarden dat ze haar succes wilden wensen in de Spelen. Ze glimlachte, maar haar blik was nog altijd op Precilla gericht. ‘En wat doe jij hier? Wil je er soms zeker van zijn dat ik niet ontsnap? Geloof me, dat gebeurt niet, want ik wil niets liever dan gaan.’ Haar zus opende haar mond, blijkbaar in een poging iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Flaire overwoog de optie om haar zus aan te vallen en nog even te martelen voor ze naar het Capitool vertrok, maar blijkbaar werd het haar niet gegund om haar zus de vingernagels te verwijderen, want de deur achter het meisje ging open en de vredesbewaker verkondigde dat de tijd voorbij was. Aron en Toby grepen Flaire om haar middel, een gebaar dat voor haar zo vreemd was dat ze de beide jongetjes bijna in een wurggreep had gepakt, maar Precilla was haar voor en trok de twee dertienjarigen bij Flaire vandaan.

Met samengeknepen ogen keek Flaire haar “familie” na. Ze moest toegeven dat ze niet had verwacht dat ze afscheid van haar zouden komen nemen, al hadden Aron en Toby nooit moeite gehad met hun “gestoorde” zus. Precilla daarentegen was de uitvinder van de bijnaam “Lucifer”, waar Flaire ook voornamelijk mee bekend stond, dus wat zij hier nou weer te zoeken was, was voor haar nog altijd een grote vraag. Haar ogen gleden naar de deur waarachter de vredesbewaker weer was verdwenen. ‘Hoe lang duurt het nog?’ brulde het meisje. ‘Dood en verderf wachtten niet lang weetje!’ Gelukkig duurde het niet lang voordat ze Flaire kwamen halen met de mededeling dat ze naar het station gebracht zou worden. Eindelijk! Ze snapte niet dat het allemaal zo lang had geduurd. Het kwam vast door die jongenstribuut. Die moest natuurlijk weer een eeuwigheid doen over afscheid nemen. Pfff, lozer. Ach ja, aangezien hij niet levend terug zou komen was het misschien wel fijn om afscheid te nemen van “geliefden”. Flaire kende dat woord niet, want ze had niemand van wie ze hield. Ze hield alleen van vuur. Vuur en doodsangst.

Buiten voor het gemeentehuis stonden twee auto’s op hen te wachten, één voor Flaire, en één voor die jongen waarvan ze de naam niet wist. Voor het gemak noemen we hem even Mannelijke Tribuut 1, of MT1 afgekort. Enfin, Flaire kreeg dus een eigen auto, maar terwijl ze daarin naar het station reed, waren in haar hoofd al beelden te zien van prachtige auto-ongelukken. Een tank vol benzine zou vast voor een prachtige explosie zorgen. Hoe zou de auto dan rond vliegen? Zou hij wel vliegen? Of zou hij op z’n plek blijven staan en enkel op en neer springen op het moment van de ontploffing? Eigenlijk wilde ze het heel graag uitproberen. Zou ze in de buurt kunnen komen van de brandstoftank op het moment dat ze uit de auto zou stappen? Ze kon het altijd proberen, want het station hadden ze bereikt en de auto stond al stil. Flaire gooide de deur open net op het moment dat een vredesbewaker deze open wilde doen, maar nog voor ze zich tot de tank kon richten had die gorilla haar al bij haar arm gegrepen en duwde hij haar naar de trein. ‘Maar ik wil de auto nog laten ontploffen!’ brulde de roodharige boos tegen de man welke haar de trein in duwde en gebaarde dat ze daar moest blijven. ‘Spelbreker!’ brulde ze hem na terwijl de deur van de trein voor haar deur dicht schoof en de trein bijna onmerkbaar begon te rijden.

Het duurde even voor het meisje door had waar ze nu eigenlijk was. Langzaam gleden haar ogen over het veel te dure tapijt dat onder haar voeten door glooide en een walgelijke, dieppaarse kleur droeg. Het zag ernaar uit dat de vloer van de gehele trein met dit tapijt was bedekt en Flaire was nu al op zoek naar haar aansteker om er iets aan te doen. Je kon altijd zulke prachtige gaten branden in tapijt. Voor ze echter aan de slag kon, kwam er opeens iemand naar haar toe. Flaire zat gehurkt op het tapijt toen er opeens twee in afschuwelijk gehulde voeten in haar beeld verschenen en het meisje trok haar neus op. ‘Wat ben je aan het doen? We wachten op je!’ Langzaam keek het meisje op naar de vrouw die voor haar was verschenen. Of wat het een man? Tijdens de Boete had ze de capitoolmalloot gezien als een soort pauw, maar nu van dichtbij kon ze niet echt uitmaken of het nou een man of een vrouw was. Dan hielden we het maar op De Pauw. De Pauw keek haar nog altijd verwachtingsvol aan en dus kwam Flaire heel langzaam overeind. Het was wel duidelijk dat het wezen voor haar nog nooit van haar had gehoord en dus ook niet wist wie ze was en waar ze vandaan kwam, want anders zou ze nooit zo dicht bij haar staan of zo vrolijk naar haar kijken. ‘Kom, iedereen wacht al op je!’

Met veel te veel lichamelijk contact duwde De Pauw Flaire naar een nieuwe coupé waar welgeteld één ander iemand zat, namelijk MT1. Blijkbaar was dit “iedereen”, want De Pauw ging zitten en gebaarde dat ook Flaire plaats moest nemen. Het meisje liep naar voren, maar nog voor ze ergens kon gaan zitten sprong MT1 op en brulde: ‘Ik wil niet met haar aan één tafel zitten!’ Flaire bleef staan en De Pauw keek verbaasd naar de jongen. ‘Wat is dat nou voor belachelijke reactie? Ga zitten jongen en wees eens wat beleefder. Kom je zitten Flaire?’ MT1 ging echter niet zitten en Flaire ook niet. Ze staarde de jongen strak aan, welke al bijna even strak terug keek, tot hij op den duur zijn ogen afwende. ‘Ik wil niet aan tafel zitten met Lucifer,’ mompelde hij, waarna hij nog even bleef staan toen toch maar ging zitten. De Pauw trok een glitterende wenkbrauw op. ‘De Duivel? Waar heb je het over jongen? Het is maar een meisje, uit jouw District nota bene!’ Het schudde onbegrijpend zijn hoofd, gebaarde nogmaals dat Flaire moest gaan zitten en begon toen met het opscheppen van eten.

Dit was verreweg het vreemdste wat Flaire ooit mee had gemaakt en waarschijnlijk ook het meest ongemakkelijke. De Pauw probeerde constant een gesprek aan te knopen terwijl MT1 opsprong bij iedere beweging die Flaire maakte, welke op haar beurt weer probeerde met de kaarsen op tafel te spelen en het tafelkleed in brand te steken. Het was een vreemd gezelschap, dat was wel duidelijk en ergens vond het meisje het raar dat Adrienne niet mee was. Dat ze haar überhaupt zonder bewaking op deze trein hadden gezet. Gingen ze er soms vanuit dat De Pauw haar in toom kon houden terwijl ze in een trein reisde, gevuld met alles wat brandbaar was? Eigenlijk hadden ze haar in een vuurwerende kamer moeten plaatsen, maar ze ging hen mooi niet op dat idee brengen. Stel je voor dat ze die hier wel aan boord hadden en dat ze haar hier enkel rond lieten lopen, omdat ze een excuus zochten om haar daar in te stoppen. Het was maar goed dat de reis naar het Capitool niet zo heel lang duurde, want anders zou de trein daar nooit aankomen.

Chapter three: Meeting new fears

Dromerig staarde Flaire uit het raam terwijl de trein met een gigantische vaart door het land raasde. Wat zou er gebeuren als de trein met deze snelheid ontspoorde? Zou hij dan crashen? Omrollen? In stukken breken? Vlam vatten? Zou zij het dan overleven? Zou überhaupt iemand het overleven? Zou de dood snel zijn? Pijnloos? Of juist heel pijnvol? Ze beet nadenkend op haar lip en hoorde toen iemand praten. Ze schrok op uit haar gedachten en zag dat De Pauw naar haar toe was gekomen om haar te vertellen dat ze met een paar minuten aan zouden komen in het Capitool. Achter De Pauw stond MT1, op een duidelijke afstand van Flaire. Het meisje grijnsde naar hem en ze zag hem even terug deinzen, waarna ze haar aandacht weer op de voorbij flitsende omgeving richtte. Wat zou er gebeuren als ze De Pauw van de trein gooide? Zou die dan zoef door de snelheid van de trein meegezogen worden? Of zou het anders gaan? Veel lomper? Zou ze dan eigenlijk wel naar de Spelen mogen? Het meisje vernauwde haar ogen. Er was best wel een kans dat ze haar niet naar de Spelen zouden laten gaan als ze De Pauw (of MT1) nu zou vermoorden en het was toch echt haar bedoeling om naar de Spelen te gaan en niet, nu ze op de drempel van haar hemel stond, weer terug te moeten naar dat verschrikkelijke District 3. Nee, ze zou zich moeten inhouden en niet De Pauw of MT1 van de trein gooien. Of de trein in brand steken. Wat heel moeilijk was, want het zat vol met zeer gemakkelijk ontvlambaar tapijt.

Al met al wist de trein, met passagiers, heel aan te komen in het Capitool, iets wat Flaire toch een mooie prestatie vond. Jammer dat Adrienne er niet bij was, dan had ze kunnen zeggen hoe “trots” ze op Flaire was. Not. Nieuwsgierig drukte de vijftienjarige haar neus tegen het raam terwijl ze het station van het Capitool binnen reden. De stad was niets vergeleken met District 3 en zijn inwoners waren al helemaal onwerkelijk. Felle kleuren, onmogelijke kapsels en alles wat niet tegen vuur kon leek hier normaal te zijn. Het meisje grijnsde en een duistere blik schoof voor haar ogen. Één vonkje zou de hele stad hier in lichterlaaie zetten. Daar hoefde ze niet eens wat voor te doen. Dat zou vast een mooi vuur worden, die felle kleuren zouden vast een mooi effect aan de vlammen geven. ‘Flaire, kom je? We hebben niet de hele dag de tijd.’ Het meisje scheurde haar blik los van de wandelende toortsen en keek naar De Pauw. Het stond ongeduldig bij de deur te wachten, samen met MT1, welke er overigens nog bleker uit zag dan aan het begin van de reis. Zodra de trein tot stilstand kwam ging de deur open en werden ze naar buiten gebracht. Daar kreeg Flaire weinig kans om met haar aansteker één van de felgekleurde mensen aan te steken, want ze werd meteen in een auto gedrukt en weg gereden. ‘Waar gaan we heen,’ vroeg het meisje op eisende toon, haar ogen op De Pauw gericht. Deze begon uitgebreid te vertellen over het trainingscentrum waar ze heen gingen en dat ze daar een hele etage voor hen alleen zouden hebben en blablabla. Flaire luisterde allang niet meer en amuseerde haarzelf met staren naar MT1, die daar duidelijk erg ongemakkelijk van werd.

Na een tijdje rijden stopte de auto eindelijk en mocht Flaire eruit. Ook hier kreeg ze weer geen kans om iets te doen, want ze werd meteen naar binnen geleid door een grote, open hal, naar een lift. Flaire was nog nooit in een lift geweest en wilde er ook helemaal niet in. Het was een klein, krap kamertje dat haar te veel deed denken aan haar jaren lange opsluiting van vroeger. Zelfs haar kamer in het gesticht was nog groter dan deze op en neer stijgende doos! Het duurde een kwartier voor Flaire in de lift stond en dat moest ook nog eens gebeuren door een bewaker die haar in een houdgreep vasthield terwijl de lift omhoog ging naar de derde etage. Toen het meisje hoorde dat ze de komende dagen nog vaker met de lift op en neer zou moeten zette ze haar tanden in de arm van de man. Deze deed zijn uiterste best om niet te laten blijken dat het zeer deed en liet haar ook absoluut niet los. Helaas voor Flaire (en de bewaker) moesten ze maar liefst drie verdiepingen omhoog, want de Tributen van District drie mochten op de derde verdieping verblijven. Stel je voor als ze in District 12 had gewoond. Dan had ze met die metalen doos helemaal naar de top van het gebouw gemoeten! En weer terug! Mooi niet dat ze dat zou doen!

De verdieping die ze moest delen met De Pauw en MT1 was groot en sloeg nergens op. Overal waar ze keek zag Flaire overbodige luxe en mogelijke brandslachtoffers. De Pauw bracht haar naar een grote slaapkamer, die werd bestempeld als de hare, en waar ze de komende tijd mocht verblijven. De kamer was groot, veel groter dan nodig was en ergens begon Flaire zich ongemakkelijk te voelen. Alles hier was zo ruim, zo groot, dat het meisje niet goed wist wat ze ermee moest doen. Het meisje voelde een onbehagelijk gevoel door haar lichaam omhoog kruipen en sloeg onwillekeurig haar armen om haar lichaam. Snel stak ze de ruimte over, toch wel nieuwsgierig naar wat er achter de deur aan de andere kant van het vertrek lag. De volgende ruimte was ook al overdreven groot, maar toch aanzienlijk kleiner dan de eerste ruimte, alleen was deze ruimte compleet betegeld en klonk hij gigantisch hol. Het meisje, toch al niet zo groot, voelde zich nog veel kleiner toen het geluid van haar voetstappen door de ruimte galmde. Ze dook in elkaar en maakte toen meteen rechtsomkeert de eerste ruimte weer binnen. Deze was echter nog altijd veel te groot en het meisje voelde lichte paniek opkomen, een gevoel dat voor haar totaal onbekend was. De paniek werd erger toen ze in paniek begon te raken doordat ze in paniek raakte en het duurde dan ook niet lang voor het meisje gillend en krijsend ineen gedoken op de grond zat, heen en weer wiegend in een poging haarzelf tot rust te manen.